Δυνατή αντιπαπική και αντιοικουμενιστική δήλωση του προέδρου της ΝΙΚΗΣ Δ. Νατσιού

Από το διαδικτυακό κανάλι της ΝΙΚΗΣ

Αναφορά του προέδρου της ΝΙΚΗΣ Δ. Νατσιού, την Κυριακή του Θωμά 27 Απριλίου 2025,

- στην εορτή της σύναξης της Παναγίας Πορταΐτισσας στη Ν. Ελβετία Θεσσαλονίκης,

- στη Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους,

- στην απάντηση προς τον τουρκικό επεκτατισμό,

- από το 1΄05΄΄, στην κηδεία του πάπα Φραγκίσκου, στον παπισμό και στο ενδεχόμενο «ένωσης των Εκκλησιών».

Σημειώνουμε ότι η φράση «ποτέ δεν είχαμε Σχίσμα» εκφράζει την ορθόδοξη θέση ότι δεν υπάρχει «Σχίσμα των Εκκλησιών» (όπως διατείνονται οι δυτικοί, δηλ. ότι «η μία Εκκλησία διαιρέθηκε σε δύο»), αλλά αποχώρηση του πάπα και του παπισμού από τη μία και πάντοτε αδιαίρετη Ορθόδοξη Εκκλησία (η οποία στην πραγματικότητα - και όχι ο παπισμός - είναι η Καθολική Εκκλησία, όπως αναφέρουμε στο «Πιστεύω»).

Η Οἰκουμενιστική προπαγάνδα καί ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Ἰωάννου Φωτοπούλου

Εστία Πατερικών Μελετών / Πνεύματος κοινωνία

Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή: «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει». Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας».

Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς, διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης)...

Οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς : «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις…καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»[1]. Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»[4].

Ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὴ τὴν ὁρολογία οἱ οἰκουμενιστὲς ἐνεργοῦν κατὰ τὸ «πιστεύω» τους.Ἔτσι π.χ. στὴ Θεσ/νίκη τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 21 Ἰανουαρίου 2023, στὰ πλαίσια της «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, διοργανώθηκε «Οἰκουμενική Βραδιά Συμπροσευχῆς» μὲ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τὴν παρουσία Ὀρθοδόξων, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, σὲ παπικό “Ναό” τῆς Θεσσαλονίκης. 

Ὅπως εἶπαν οἱ διοργανωτὲς στόχος ἦταν ἡ “ἀναζήτηση γιὰ τὴν ὁρατή ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας”. Σ΄ αὐτήν “οἱ καρδιές ἀγγίζονται καὶ οἱ Χριστιανοί συγκεντρώνονται γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητά τους. Ἐκκλησίες καὶ ἐνορίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνταλλάσσουν ἱεροκήρυκες ἢ ὀργανώνουν εἰδικούς οἰκουμενικούς ἑορτασμούς καὶ προσευχές”..

Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἢ μήπως τὸν ἐφηῦραν οἱ ἀκραῖοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀκροατήριο (!), ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς;

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ …καλύτερη, πληρέστερη ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος, ὅπως καὶ κίνδυνος τῆς Πανθρησκείας![5] Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μή γνωρίζει τὶς διαθρησκειακὲς …ἐμποροπανηγύρεις, στὶς ὁποῖες σύρονται κυριολεκτικὰ οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν; Ἐκεῖ συναγελάζονται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ καντήλια καὶ συμπροσεύχονται δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου μέσα σὲ θεατρικὰ δρώμενα καὶ χορευτικὰ μὲ τελετουργικὸ χαρακτῆρα. 

Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὰ video τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων στὴν Ἀσσίζη τὸ 1986, ὅπου παρευρέθηκαν 160 ἀρχηγοὶ θρησκειῶν, ἀνάμεσά τους καὶ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καθὼς καὶ τὸ 2011, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τῶν συναντήσεων-θεατρικῶν παραστάσεων-ἄγνωστο ποιὸς τὶς ὀργανώνει-νιώθει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, Πάπας, πατριάρχες καὶ ὅλος ὁ ἐσμὸς τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν, σχεδὸν ἀναγκάζονται νὰ διακηρύττουν ὅτι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη καὶ ὅτι ποθοῦν τὴν εἰρήνη.

Στὴν γνωστὴ δήλωση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου nostraaetate, τὴν ὁποῖα περιφέρουν καμαρωτὰ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, διακηρύσσεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει μὲ ἐκτίμηση τοὺς μουσουλμάνους ποὺ λατρεύουν τὸν μόνο ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό… ὅτι στὸν Ἰνδουϊσμὸ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἄγχος…ὅτι στὶς διάφορες μορφὲς βουδισμοῦ διδάσκεται ἕνας δρόμος γιὰ νὰ φθάσουν στὸν ὑπέρτατο φωτισμό. Οἱ διδασκαλίες αὐτὲς ὄχι σπάνια ἀντανακλοῦν μία ἀκτίνα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἐκείνη πού φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (!)

Ἀλλὰ μήπως σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες λατρεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Εἶναι ὁ Ἀλλὰχ ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός; Οἱ Ἰνδουϊστὲς λατρεύουν περὶ τὶς 160.000 θεότητες. Οἱ Βουδδιστὲς δὲν πιστεύουν καθόλου στὸν Θεό. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν στροφὴ τους στὴν Καμπαλὰ, γνωστικιστικὴ αἵρεση μὲ στοιχεῖα μαγείας, ἔμειναν ἔρημοι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ («Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος»(Ματθ.23, 38). Βέβαια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καὶ διψοῦν γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ, ὅμως πέφτουν ἀπὸ πλάνη σὲ πλάνη. Καὶ ἀντὶ μὲ ἀληθινὴ συμπάθεια νὰ τοὺς φανερώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἐπαινοῦμε τὶς «θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις» τους καὶ δεχόμαστε τὸν «φωτισμὸ» τους.

Τό καυτὸ ἐρώτημα πρὸς τοὺς «χριστιανοὺς» οἰκουμενιστὲς εἶναι: Ἀφοῦ θέλετε νὰ προσεύχεσθε μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, γιατὶ ἀναμιγνύετε στὶς ὁμιλίες σας τὰ δόγματά τους καὶ προσπαθεῖτε νὰ βρεῖτε ὁμοιότητες μὲ τὀ Εὐαγγέλιο;

Ἄλλο ἕνα παράδειγμα γιὰ νά γίνουν κατανοητοὶ οἱ τελικοὶ σκοποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ διαβάζουμε στὴν «Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ὅτι ὑπάρχει στὴν χριστιανοσύνη ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίας εὶς βάθος γνωριμίας. Βέβαια οὕτως οὐδόλως ἀπαλείφεται τὸ οὐσιαστικὸ χάσμα τῶν δύο ἐξ ἀποκαλύψεως θρησκειῶν. Πλὴν ὅμως τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἀκούσαντας τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σινᾶ [στοὺς Ἑβραίους] καὶ τοὺς ἀτενίσαντας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν Θαβὼρ [στοὺς Χριστιανοὺς] νὰ βαδίσουν ἐν ὁμονοίᾳ τὰς παραλλήλους αὐτῶν ὁδοὺς, τὰς ἀγούσας πρὸς τὴν ὀγδόην ἡμέραν. Ἄρα, ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν Χριστό ἀφ΄ἑνὸς, καὶ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀφ’ἑτέρου, ἐκ τῶν δύο παραλλήλων ὁδῶν, φθάνουμε στὴν Βασιλεία! Πιὸ… ὡραῖα μᾶς τὸ εἶπε ὁ Ἀρχιεπ. Άμερικῆς Ἐλπιδοφόρος πρὶν τρία χρόνια: ''ὅταν ἀνυψώνετε μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἁπλὰ δὲν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος, γιατὶ περιβάλλεστε ἀπὸ βουνὰ προκαταλήψεων ποὺ σᾶς κρύβουν τὴ θέα.''

Ὑπάρχει ὅμως καὶ βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ τὶς δῆθεν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῶν θρησκειῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀναφερόμενος στὸν χριστιανο-ισλαμικὸ Διάλογο εἶπε: Τὴν ὥρα ποὺ κάθε πλευρὰ [δηλ. ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ μουσουλμανική] βυθίζει τὸ στοχασμό της στὶς βαθύτερες θρησκευτικὲς πεποιθήσεις καὶ ἐμπειρίες της γιὰ νὰ ἐξηγήσει πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο κρίσιμο θέμα, δὲν συντελεῖται ἁπλῶς ἀλληλοενημέρωση ἀλλὰ πνευματικὴ - δικές μας οἱ ὑπογραμμίσεις - ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή». Καὶ παρακάτω : Τὸ γεγονὸς τῆς κοινῆς ζωῆς καὶ ἀναζητήσεως μὲ ἐκπροσώπους διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων διευρύνει συγχρόνως τὸ πεδίο τοῦ διμεροῦς διαλόγου, φωτίζοντας τὸ κοινὸ ἔδαφος τῆς μονοθεϊστικῆς , προφητικῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ἕνας διάλογος μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες προϋποθέτει κατανόηση καὶ ἀναγνώριση τῶν ἐμπνεύσεων ποὺ ἐνυπάρχουν στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς ἐμπειρίες.

Προσέξτε καὶ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐπιλόγου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀναστασίου «Ἰσλάμ»: Παρὰ τὶς βαθειὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς σὲ κοινὸ πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος – μεστὸ προσδοκίας. (ἡ ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέως).

Στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ κόσμου ἔχουν γίνει πάμπολλες διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἀκόμη καὶ στὴ γειτονιά μας, στὰ Τρίκαλα, εἶχε προγραμματιστεῖ ἕνα ...ἀνύπαρκτο (!) «Διαθρησκευτικὸ Συνέδριο» ἀπὸ 1-3 Νοεμβρίου. Σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα θὰ μιλοῦσαν Ακαδημαϊκοί, Ραβίνοι, Μουσουλμάνοι Ιεροδιδάσκαλοι, Έλληνες υπουργοί και εκπρόσωποι της Γερμανικής Κυβέρνησης. Θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ προσκύνημα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων στὰ Μετέωρα !

Ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς διάλεξαν γιὰ τὴ φιέστα τους τὰ Τρίκαλα. Ἀπὸ ἐκεῖ βέβαια εἶναι ὁ ὑπουργὸς κ. Παπαστεργίου ποὺ κάλυψε μὲ τὀ κῦρος του τὴν ἐκδήλωση. Ὅμως οἱ διοργανωτὲς γνώριζαν ὅτι στὰ Τρίκαλα καὶ γενικώτερα στὴν Περιφέρεια ὁ ὀρθόδοξος λαὸς εἶναι ἀμύητος στὰ τερτίπια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται «ἱεραποστολὴ» κι’ ἔτσι ἁπλώνεται τὸ κακὸ. Ὅμως -Δόξα τῷ Θεῷ- οἱ σφοδρὲς ἀντιδράσεις κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων Τρίκκης Χρυσοστόμου καὶ Θεοκλήτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων ἀκύρωσαν τὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ποὺ στόχευε νά σταθεῖ ἐπηρμένο «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», στὰ ἅγια Μετέωρα. Ἦταν, θείᾳ Χάριτι, μιὰ ἐπιτυχία τῶν ὀρθοδόξων. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται ἐπανάπαυση καὶ χαλάρωση.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία παγκόσμια γάγγραινα. Μὲ τὰ ὄργανά του, τὸ ΠΣΕ καὶ τὰ ποικιλόμορφα παραρτήματά του ἁπλώνεται καὶ μολύνει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἀποστασία του ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει στὴ διάθεσή του ὅλη τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἄφθονο χρῆμα. Ἐλέγχει κυβερνήσεις καὶ συνόδους, καθηγητὲς, κληρικοὺς καὶ δημοσιογράφους καὶ βαδίζει μὲ δαιμονικὴ σύνεση. Δὲν βιάζεται. Δοκιμάζει τὰ βήματά του καὶ προχωρεῖ. Ποιὸς περίμενε πρὶν 30 χρόνια νὰ… ἀλωνίζει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; Σιγὰ-σιγὰ τὸ πέτυχε καὶ ὅλοι τὸ …χωνέψαμε!

Παρακολουθῆστε τὶ ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ ἀπόπειρα διοργανώσεως διαθρησκειακῆς συναντήσεως στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2003 στήν Ἱ. Μονὴ Βλατάδων ἀκυρώθηκε μὲ τὴν κραταιὰ ἀπαγόρευση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄(Χρυσοφάκη). Αἰωνία του ἡ μνήμη! Στὶς 21-1-2012 οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὴν Θεσσαλονίκη μὲ «Οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς», ὅπου ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν, προτεσταντῶν, Ἀρμενίων συμπροσεύχονται. Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἀρνεῖται νὰ στείλει ἐκπροσώπους δηλώνοντας: «Δὲν εἶναι μέσα στὴν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ συμμετέχει σὲ... συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». 

Μετὰ ἀπὸ σταδιακὰ βήματα στὶς 21 Ἰανουαρίου 2023 στὴν Οἰκ. βραδιά συμπροσευχῆς συμμετεῖχε ὀρθόδοξος ἱερεὺς, καθηγητὲς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς συνεχίζει τὸ ἔργο του. Ὑπάρχουν στὰ ἔργα, στὶς διαλέξεις καὶ στὰ γραφόμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἄπειρα τέτοια σημεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ εἰρωνικὰ ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης, στοχεύει στὴν Πανθρησκεία. Στοχεύει, ἀλλὰ ἴσως νὰ μὴν κατορθώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς νὰ ἐπιβάλει ἕνα Θεὸ γιὰ ὅλους. Οὔτε βέβαια τὸν παραλογισμὸ τὸν ὁποῖο …εὐαγγελίζεται ὁ Π. Βασιλειάδης δηλ. τὸ νὰ δεχθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! 

Ὅμως σὲ μέγιστο βαθμὸ θὰ ἐπιτύχει τὴν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, τὴν πνευματικὴ χαύνωση, τὴ σύγχυση στὶς ψυχὲς, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ στὸ νόημα τῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μὲ τὴν συγκατάθεσή του ἀποστεῖ ἡ Χάρις ἀπὸ τὴν καρδιὰ του, εἶναι εὐάλωτος στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ ἄλλα μηνύματα. Εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ ἄλλον «Χριστό». Λέει ὁ Κύριός μας : «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με · ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Γιὰ τὸν «Ἄλλο» μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ἐπειδὴ κάποιοι κατηγοροῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν Χάρη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ φονταμενταλισμὸ γιὰ περιχαράκωση καὶ κλείσιμο στὸν ἑαυτό της, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἄθλιο κακέκτυπο τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δική της ὁρολογία πληρέστερη γιὰ νὰ δηλώσει τὴν Οἰκουμενικότητά της. Εἶναι τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν…Καθολικὴν Ἐκκλησίαν». Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Καθολικὴ, ἔχουσα τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος. Καὶ ἐπίσης Καθολικὴ δηλ. Οἰκουμενικὴ καθὼς ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς περιορισμοὺς, ἀλλὰ μὲ ἕναν Ὅρο καὶ κάποια θεόσδοτα ὅρια. Ὅρος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καὶ ὅρια ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. 

Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Ἔτσι 

α) καλοῦνται πάντες οἱ ἄνθρωποι 

β) καλοῦνται νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ 

γ) καλοῦνται νὰ βαπτισθοῦν ὀρθοδόξως εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ 

δ) καλοῦνται νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τηρήσουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν πιστῶν τους διαδόχων τῶν ἁγίων Πατέρων. 

Ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς σημαίνει, μαζευτεῖτε ὅλοι, ὅ,τι κι ὅπως ἂν πιστεύετε νὰ κάνουμε μιὰ μεγάλη συμμάζωξη «ἀγάπης», ὅπου ὅμως δὲν θὰ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ:

Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσι ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνων ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ( Β΄Τιμ.3, 12-15).

Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(Α΄Τιμ. 3,15). Αὐτὴ κατέχει καὶ ἑρμηνεύει πλήρως καὶ αὐθεντικὰ «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον»(Α΄Τιμ.3,16). Αὐτὸ τὸ μυστήριο Αὐτὴ καὶ Μόνη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κηρύττει καὶ διατρανώνει στὰ πέρατα καὶ διδάσκει «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Κυρίου ἀναστρέφεσθαι», πῶς δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ πιστοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. 

Ἔτσι ζώντας «εὐσεβῶς», ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ζώντας πνευματικά, γιὰ κάθε διωγμὸ, πειρασμὸ καὶ δυσκολία. Οἱ πονηροὶ καὶ γόητες Οἰκουμενιστὲς θὰ προκόβουν στὸ καταστροφικό τους ἔργο. Ὄντας πλανεμένοι θὰ πλανοῦν καὶ ἄλλους. Ἔμεῖς ἂς μένουμε σὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀλάθητοι καὶ ἀμετακίνητοι ὁδοδεῖκτες μας. Μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀποκτοῦμε τὴν ἀληθινὴ σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας.

Τέλος χρειάζεται καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ μιαρὴ ἐπίθεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ὀρθοδόξων, τὴν πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρέσεων. Σήμερα μᾶς ἔκαναν ἕνα μάθημα οἱ Τρικαλινοί. Ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πλάνης ἢ ἡ «ταπεινὴ» σιωπὴ, ἡ δῆθεν εὐσεβής ἄρνηση νὰ διαμαρτυρόμαστε δημόσια καὶ νὰ μὴν κατεβαίνουμε στὸ πεζοδόμιο, εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε λουκούμια κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅταν αὐτοὶ μᾶς ρίχνουν ρουκέτες. 

Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ μένει θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριό μας μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος ποὺ θερμαίνει αὐτὴ τὴν Χριστοαγάπη, ἀλλὰ καὶ θερμὴ ἀπὸ ἀγωνιστικὴ διάθεση κατὰ τῆς πλάνης. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στὴν πίστη μας, στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἄς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ φυλάξει τὴν ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

*Πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Θεσαλονίκης πήραμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο katanixi

[1] Ἐν Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα, τιμητικὸ αφιέρωμα στὸν ὁμ. καθ. Π. Βασιλειάδη σ.101

[2] Β. Σταυρίδου- Εὐ. Βαρελᾶ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως σ. 557

[3] Ἐνθ. ἀν. σ.33

[4] ἐνθ. ἀν.σ.151

[5] Ὁ καθ. Π. Βασιλειάδης ἔγραψε στὸ Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα: «Ὅλα αὐτὰ μὲ ἀφετηρία τὴν Βίβλο σηματοδοτοῦν τὴν αναγκαιότητα μιᾶς νέας δυναμικῆς κατανόησης τῆς Χριστολογίας… καὶ ἰδιαίτερα τῆς παγκοσμιότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας (τῆς δυνατότητας δηλαδὴ σωτηρίας καὶ ἐκτὸς τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησίας) τῆς διεύρυνσης τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου πέραν τῆς ἀναζήτησης τῆς ὁρατῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας…τῆς ἀναγκαιότητας ἑνὸς εὐρυτέρου οίκουμενικοῦ διαλόγου τὼν θρησκειῶν… μιᾶς θεολογικὰ τεκμηριωμένης «θεολογίας τῶν θρησκειῶν…» (ὅλες οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

Η Οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα 

καὶ ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

~ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Περί κοινού εορτασμού του Πάσχα Ορθοδόξων & Ρωμαιοκαθολικών! (Και η τοποθέτηση του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου επ' αυτού)

Έντονες αντιδράσεις για τον κοινό Εορτασμό του Πάσχα το 2025: Ανησυχία από Ορθόδοξους πιστούς

Του Γιώργου Θεοχάρη – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Πάσχα 2025: Η συζήτηση για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών έχει επανέλθει στο προσκήνιο, ιδιαίτερα με αφορμή το 2025, όπου το Πάσχα θα συμπέσει ημερολογιακά στις 20 Απριλίου για τις δύο Εκκλησίες.

Το θέμα έχει προκαλέσει αντιδράσεις από πολλούς Ορθόδοξους πιστούς, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, ενώ το ζήτημα τίθεται υπό συζήτηση σε θεολογικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει αναφερθεί στο ενδεχόμενο καθιέρωσης κοινού εορτασμού, τονίζοντας ότι αυτή η κίνηση θα μπορούσε να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ των χριστιανών παγκοσμίως και να προωθήσει την ενότητα των Εκκλησιών.

Ο Πατριάρχης έχει εκφράσει την επιθυμία να τεθεί το ζήτημα προς εξέταση, ιδιαίτερα καθώς το 2025 σηματοδοτεί την επέτειο των 1700 χρόνων από τη Σύνοδο της Νίκαιας, η οποία όρισε τον τρόπο υπολογισμού του Πάσχα.

Ωστόσο, αρκετοί Ορθόδοξοι εκφράζουν επιφυλάξεις ή και αντίθεση σε αυτή την προοπτική, φοβούμενοι ότι η οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε αλλοίωση της παράδοσης και των δογμάτων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στην Ελλάδα, πολλοί πιστοί, αλλά και ιεράρχες, εκφράζουν ανησυχία για τις συνέπειες που θα είχε ένας κοινός εορτασμός με την Καθολική Εκκλησία, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των διαφορών που υπάρχουν στο δόγμα και την παράδοση.

Το ζήτημα αναμένεται να συζητηθεί περαιτέρω τόσο σε επίπεδο τοπικών Εκκλησιών όσο και σε διεθνείς εκκλησιαστικούς κύκλους, καθώς πλησιάζει το 2025, και είναι πιθανό να προκαλέσει έντονες θεολογικές και κοινωνικές συζητήσεις στους κόλπους της Ορθοδοξίας.

Η φωτογραφία αυτή είναι από εδώ και νομίζω πως μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει στις ψυχές των ορθοδόξων χριστιανών - αν κάποιοι τη βλέπουν ως ελπιδοφόρα για την "ενότητα του χριστιανικού κόσμου", λυπάμαι διπλά.

Το σχόλιό μας:

Ο υπολογισμός της ημερομηνίας του Πάσχα από τους ρωμαιοκαθολικούς είναι ακριβέστερος από τον δικό μας, διότι εκείνοι, τον 16ο αιώνα, άλλαξαν και το πασχάλιο μαζί με το ημερολόγιο, κι έτσι υπολογίζουν ακριβέστερα την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία.

Εμείς δεν τηρούμε ορθά τον κανόνα της Α΄ Οικουμενικής, που ορίζει το Πάσχα να είναι την Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία (και οπωσδήποτε μετά το ιουδαϊκό Πάσχα). Οι ρωμαιοκαθολικοί σφάλλουν στην τήρηση της τελευταίας διάταξης - ενίοτε γιορτάζουν Πάσχα πριν το ιουδαϊκό, πράγμα που συνιστά σοβαρό σφάλμα, και ιστορικά, αλλά και θεολογικά, γιατί ο χριστιανισμός είναι βήμα πνευματικής προόδου σε σχέση με τον ιουδαϊσμό, άρα πρέπει να έπεται.

Εδώ πάντως υπάρχει ένα πρόβλημα: Το Πατριαρχείο δεν λέει ότι θα αλλάξουμε το Πασχάλιο για να γίνει πιο σωστό, αλλά για να συνεορτάζουμε με τους ρωμαιοκαθολικούς! Όπερ άτοπον και σκανδαλώδες (κατ' εμέ).

Και γίνεται πιο σκανδαλώδες, αν αναλογιστεί κάποιος ότι δεν φαίνεται να στενοχωριέται κανείς για τον εορτολογικό διχασμό των ίδιων των Ορθοδόξων, που οι μισοί εορτάζουμε τα Χριστούγεννα και όλες τις σταθερές εορτές σε διαφορετικές ημερομηνίες από τους άλλους μισούς!

 

Για τον καθορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα παραπέμπουμε στο άρθρο Το ζήτημα του ημερολογίου και ο τρόπος καθορισμού της εορτής του Πάσχα του π. Γεώργιου Μανουσάκη.

Μερικά αποσπάσματα:

Ο Αθηναίος αστρονόμος Μέτων (432 π.Χ.) ανακάλυψε ότι 235 συνοδικοί μήνες ισοδυναμούν με 19 τροπικά ηλιακά έτη.

Συνοδικός μήνας είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών ομωνύμων φάσεων της σελήνης (π.χ. μεταξύ δύο πανσελήνων, ή μεταξύ δύο πρώτων τετάρτων) και είναι ίσος με 29,530588 ημέρες (~ 29 ημ. 12 ωρ. & 44΄), ενώ το Τροπικό έτος, όπως αναφέραμε και στην αρχή, είναι το χρονικό διάστημα για μια πλήρη εναλλαγή των εποχών κι έχει διάρκεια 365,242199 ημέρες (~ 365ημ. 5 ωρ. 48΄& 46΄΄).

Αυτή η περίοδος των 19 τροπικών ετών, ή 6940 ημερών περίπου, ονομάστηκε κύκλος του Μέτωνα, ή κύκλος της σελήνης.

....... Ο κύκλος του Μέτωνα δίνει μέχρι σήμερα την Μετώνεια (ή Ιουλιανή) πανσέληνο, 4-5 περίπου ημέρες αργότερα από την αστρονομική πραγματική πανσέληνο. Για τον 21^ο αιώνα η διαφορά είναι 4 ημέρες, για τον 22^ο θα είναι 5. Αντίθετα, η Πανσέληνος που δίνει το Γρηγοριανό ημερολόγιο σχεδόν ταυτίζεται με την αστρονομική Πανσέληνο, αφού λαμβάνει υπόψη του το λάθος του Μέτωνα. Με βάση αυτούς τους υπολογισμούς και παρά το σφάλμα που είχαν, το οποίο στην αρχή ήταν μικρό, σχηματίστηκε από τους Αλεξανδρινούς αστρονόμους ο πίνακας των Πανσελήνων του Πάσχα (Πασχάλιοι πίνακες), δηλ. των κατά την 21^η Μαρτίου και μετά Πανσελήνων του Ιουλιανού ημερολογίου, που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται είτε αυτούσιο (Ρωσική Εκκλησία, Άγιο Όρος, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κλπ), είτε σε σχέση με το Νέο ημερολόγιο, όπως εμείς.

        Η επινοηθείσα αυτή λύση του διορθωμένου Ιουλιανού ημερολογίου κατά 13 ημέρες έχει δημιουργήσει πλείστα όσα προβλήματα στην Τυπική διάταξη της Εκκλησίας μας, τα οποία θα γνωρίζετε καλώς όσοι από εσάς ασχολείστε ενεργά με τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Η ημερομηνία της εορτής του Πάσχα επηρεάζει 10 εβδομάδες πριν (Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου) και 8 μετά από αυτό (Κυριακή των Αγίων Πάντων), συνολικά 126 ημέρες, περισσότερο από το 1/3 του Εκκλησιαστικού έτους. Αντιθέτως, όσες Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν αποδέχτηκαν επί του εορτολογίου τους το Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν αντιμετωπίζουν επιπλοκές και απορίες στην εφαρμογή του Τυπικού.

...... Σήμερα γνωρίζουμε, ότι δεν χρησιμοποιείται ο κύκλος του Μέτωνος στον καθορισμό του ημερολογίου, διότι αποδίδει πλασματική πανσέληνο. Επιπλέον, το Ιουλιανό ημερολόγιο ως ελλιπές, συμπαρέσυρε την ημερομηνία της ισημερίας και της πανσελήνου. Επίσης, υπάρχει ένα ζήτημα με τον καθορισμό της ημερομηνίας του Εβραϊκού Πάσχα.

Το Εβραϊκό Πάσχα δεν εορτάζεται όποτε εμείς θέλουμε ή όπως εμείς το υπολογίζουμε και στα Πασχάλια μας αναγράφουμε, αλλά όποτε οι Ισραηλίτες μέχρι σήμερα το καθορίζουν βάσει του Ισραηλιτικού παλαιού διορθωμένου τους σεληνοηλιακού ημερολογίου.

Σύμφωνα με αυτό, το ἔτος περιλαμβάνει 12 (κοινό) ἤ 13 (εμβόλιμο) σεληνιακούς μήνες των 29 ἤ 30 ημερών και φυσικά δεν είναι δυνατόν να συμπέσει με το ηλιακό (τροπικό) ἔτος. Ὁ 13^ος εμβόλιμος μήνας απαιτείται κατά διαστήματα, επειδή το σεληνιακό ἔτος έχει 354 ημέρες. Ανά περίοδο 19 ετών (κύκλος του Μέτωνος) η αρχή του ισραηλιτικού έτους συμπίπτει με το ηλιακό. Επειδή ο μήνας Νισάν, αναλόγως του διανυομένου κοινού ή εμβόλιμου έτους, δεν συμπίπτει την ίδια εποχή του τροπικού έτους, έτσι μέχρι σήμερα η πανσέληνος της άνοιξης για τούς Εβραίους, δηλ. η 14^η/ 15^η του σεληνιακού μήνα Νισάν, είναι ή η πανσέληνος ακριβώς μετά την εαρινή ισημερία του Γρηγοριανού ημερολογίου, ή η επόμενη πανσέληνος.

Όσον αφορά το διορθωμένον ιουλιανόν ημερολόγιο, το Νομικό Φάσκα, πέφτει στην μεταξύ 26^ης Μαρτίου και 23^ης Απριλίου πρώτης πανσελήνου της εαρινής ισημερίας, η οποία εξ εσφαλμένων υπολογισμών και των ατελειών του σεληνιακού ημερολογίου, τοποθετείται από τους Εβραίους την 26^η ή την 27^η Μαρτίου, δηλ. 6-7 ημέρες αργότερα από την κανονική εαρινή ισημερία. Οπότε, το Νομικόν Φάσκα, μπορεί να εορταστεί και πέραν της 23^ης Απριλίου, όπως, π.χ. το 2016 θα είναι στις 26 Απριλίου. Καθολικών: 27/3 ,Ορθοδόξων: 1/5.

Η Ρώμη διόρθωσε το 1582 το ημερολόγιο και το πασχάλιο, αντικατέστησε δε το χρυσοῦν γράμμα διά της επακτής, η οποία δεν συνδέεται ακλόνητα με το ημερολόγιο, δέχεται δε κατά διαστήματα διορθώσεις προσαρμογής.

  Οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι εορτάζουν το Πάσχα (Λατίνων Πάσχα), υπολογίζοντας την εαρινή ισημερία και την εαρινή πανσέληνο σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και το σφάλμα του κύκλου του Μέτωνα, τη λεγόμενη εκκλησιαστική πρόπτωση. Έτσι, το Γρηγοριανό ημερολόγιο, παρά τις ατέλειες του, δεν παύει να είναι ακριβέστερο του Ιουλιανού.

Οπωσδήποτε η Εκκλησία οφείλει να λάβει υπόψιν το παρακάτω βαρυσήμαντο κείμενο του οσίου π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου:

Περί κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων

Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν ευρεθή ενώπιον προτάσεως περί κοινού εορτασμού του Πάσχα η οιασδήποτε άλλης εορτής μετά των ετεροδόξων, οφείλει να αρνηθή και συζήτησιν κάν περί του θέματος.

Τοιαύτη συζήτησις πρέπει να αποκλεισθή παντί σθένει και πάση θυσία, διότι αποτελεί ανατροπήν εκ των θεμελίων της Ορθοδόξου Δογματικής και ιδία της Εκκλησιολογίας. Η πιστεύομεν ότι είμεθα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία η δεν πιστεύομεν.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία πεποιθυία ότι αύτη και μόνη είνε το Σώμα του Χριστού, ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας, το Ταμείον της Χάριτος, το Εργαστήριον της Σωτηρίας, ενδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί της εις αυτήν επιστροφής των πεπλανημένων, αδιαφορεί όμως τελείως περί των εσωτερικών αυτών ζητημάτων, εν όσω ούτοι μένουν εν τη πλάνη.

Η Α´ Οικουμενική Σύνοδος ηθέλησε να θεσπίση κοινόν εορτασμόν, αλλά διά τα μέλη της Εκκλησίας, ουχί διά τους εκτός αυτής ευρισκομένους. Δεν συνεζήτησεν ούτε μετά των Γνωστικών, ούτε μετά των Μαρκιωνιτών, ούτε μετά των Μανιχαίων, ούτε μετά των Μοντανιστών, ούτε μετά των Δονατιστών, ίνα εύρη βάσιν συνεννοήσεως περί κοινών εορτασμών. Και ότε βραδύτερον απεκόπησαν εκ του Σώματος της Εκκλησίας οι Αρειανοί, οι Νεστοριανοί, οι Μονοφυσίται οι Εικονομάχοι κ.λπ. κ.λπ., η Εκκλησία ουδέποτε διενοήθη να προέλθη εις συνεννοήσεις μετ᾽ αυτών προς θέσπισιν κοινού εορτασμού είτε του Πάσχα είτε οιασδήποτε άλλης εορτής.

Η Εκκλησία ρυθμίζει τα ζητήματα Αυτής, λαμβάνουσα υπ᾽ όψιν αποκλειστικώς και μόνον το συμφέρον των μελών Αυτής και ουχί τας επιθυμίας των εκτός Αυτής ευρισκομένων. Αν οι εορτασμοί των αιρετικών συμπίπτουν μετά των τοιούτων της Εκκλησίας, άς συμπίπτουν. Αν δεν συμπίπτουν, άς μη συμπίπτουν. Η Εκκλησία δεν συσκέπτεται επί ίσοις όροις μετά των αιρετικών.

Διαλέγεται βεβαίως μετ᾽ αυτών, αλλ᾽ ίνα δείξη εις αυτούς την οδόν της επιστροφής. Το να συγκροτώνται «Οικουμενικά Συμπόσια» η άλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ των Ορθοδόξων και της πανσπερμίας των αιρετικών και εν αυτοίς να συσκεπτώμεθα περί καθορισμού κοινών εορτασμών, εμμενόντων όμως και των μέν και των δε (Ορθοδόξων και αιρετικών) εν τοις οικείοις Δογματικοίς χώροις, τούτο άγνωστον και αδιανόητον όν εις την ιστορίαν της Εκκλησίας, όζον δε απαισίου θρησκευτικού συγκρητισμού και τείνον εις την καθιέρωσιν της αρμονικής και αδιαταράκτου συνυπάρξεως αληθείας και πλάνης, φωτός και σκότους, μόνον ως «σημείον των καιρών» δύναται να ερμηνευθή. […]

Μετά βαθείας τιμής και αγάπης εν Κυρίω Ιησού Χριστώ

* Ενορία, φύλλον 549, 10.05.1974

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ • ΜΑΡΤΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2024 • ΤΕΥΧΟΣ 155

*****

Για τη στάση της Ορθοδοξίας έναντι του Καθολικισμού, παρακαλώ, ανατρέξτε σε αυτή την ανάρτηση και τις παραπομπές που παρέχει στο τέλος. 

Εκεί αναφέρεται:

... Θρησκευτικός ηγέτης ο πάπας είναι μόνο για τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς. Για εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς, ο πάπας είναι αρχηγός μιας αίρεσης, και μάλιστα ίσως της πιο ολέθριας: αίρεσης παντοδύναμης, με τεράστιο πλούτο και πολιτική ισχύ, που κρατάει αιχμάλωτα ολόκληρα έθνη στην κεντρική και δυτική Ευρώπη και τη λατινική Αμερική και γενικά, κατά τόπους, σε όλο τον πλανήτη.
Οι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί αναμφίβολα είναι αδελφοί και συνάνθρωποί μας και, ως προς την πίστη και το ήθος, παρόμοιοι με εμάς. Τους αγκαλιάζουμε, και πρέπει να τους αγκαλιάζουμε, 100% με αγάπη Χριστού. Όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι, από θρησκευτική άποψη, η Οργάνωση, στην οποία ανήκουν (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), δεν διαφύλαξε και δεν διαφυλάσσει εδώ και χίλια χρόνια την αυθεντικότητα του χριστιανισμού. Δεν είναι καθόλου συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά εκτροπή από αυτήν. Οι δυτικοευρωπαίοι χριστιανοί άγιοι των πρώτων χιλίων χρόνων του χριστιανισμού ανήκουν στην ίδια πνευματική παράδοση με τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών, μέχρι και σήμερα, και όχι με τους χριστιανούς των ίδιων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που έζησαν την επόμενη χιλιετία, όταν πλέον είχε επικρατήσει ο Καθολικισμός.
Τεκμηριώνω τα παραπάνω επικαλούμενος τη μαρτυρία πολλών ρωμαιοκαθολικών (αλλά και προτεσταντών), που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Γαβριήλ Μπουνγκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι.
Ως ορθόδοξος χριστιανός, και τον ίδιο τον πάπα τον αγαπώ. Γι' αυτό και εύχομαι - και του προτείνω, αν και ξέρω ότι είναι μάταιο - να επιστρέψει στην αρχαία παραδοση του χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, ώστε να σωθεί ο ίδιος και όλοι οι συνεργάτες του και τα μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης που ονομάζεται Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες, ακόμη και πατριάρχες, έχουν κάνει μερικά μεγάλα βήματα καλής θέλησης προσεγγίζοντας τους τελευταίους πάπες και γενικά τους ρωμαιοκαθολικούς αρχιερείς, ιερείς και πιστούς. Τα βήματα αυτά συνεχίζονται, αμφιβάλλω όμως ότι έχουν το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να βοηθήσουν τους ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην αρχαία Εκκλησία. Γι' αυτό, δεν χαίρομαι βλέποντας τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον οικουμενικό πατριάρχη να συνοδεύουν τον πάπα ή να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αποδεκτός θρησκευτικός ηγέτης μιας αποδεκτής χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή μιας κανονικής τοπικής Εκκλησίας. Ό,τι κι αν λέμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίζεται με αβυσσαλέο χάσμα από την Ορθόδοξη. Οι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι "είμαστε πολύ κοντά". Κάθε άλλο. Ο Θεός των ρωμαιοκαθολικών είναι ένας αυστηρός δικαστής, που κρίνει τον άνθρωπο και είτε τον αθωώνει, είτε τον καταδικάζει, κυριολεκτικά, σε αιώνια τιμωρία. Αντίθετα, ο Θεός των ορθοδόξων δεν κρίνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να ενωθεί μαζί Του και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης, που είναι η αγιότητα. Η πεισματική άρνηση της αγάπης του Θεού από τον αμετανόητο άνθρωπο, μετατρέπει σε κόλαση την παρουσία του θείου Φωτός στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται στον παράδεισο.
Κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να τιμωρηθεί αντί για τους ανθρώπους, ώστε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Του, που είχε προσβληθεί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως και τους αρχαίους χριστιανούς), ο Χριστός έγινε άνθρωπος, επειδή ο Τριαδικός Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε από την αρχή των αιώνων (ή, πιο σωστά, προαιώνια) είχε την επιθυμία να ενωθεί με τους ανθρώπους και να τους καλέσει σε ένωση με Αυτόν. Όμως ένωση του ανθρώπου με το Θεό, κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν υφίσταται, μόνο δίκη και καταδίκη ή αθώωση του ανθρώπου από το Θεό.
Αυτή η ιδέα - η οποία συνδέεται με πολλές άλλες θεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών - είναι η αιτία για τη σκληρή στάση του Καθολικισμού απέναντι στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα. Δεν είμαστε λοιπόν καθόλου κοντά με τους ρωμαιοκαθολικούς.

Πώς συμμετείχε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης στην θρονική εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης (2023)

Σχόλιο του ιστολογίου μας: Λυπόμαστε και μόνο στον Κύριο έχουμε τις ελπίδες μας. Η κατάσταση ανθρωπίνως γίνεται όλο και πιο επίφοβη...

Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου / Κατάνυξι

…ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώση του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή

---

Την Θρονική εορτή (1) της εόρτασε η Εκκλησία της Ρώμης την Πέμπτη, 29 Ιουνίου, μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, με “Θεία Λειτουργία” που τελέστηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη στη. Στη φετινή θρονική αυτή εορτή της εωσφορικής πτώσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Πισιδίας κ.Ιώβ, Συμπρόεδρος της Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, ενω στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία μετέχει και ο Επίσκοπος Ναζιανζού κ.Αθηναγόρας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμμετείχε και δια θερμού Πατριαρχικού μηνύματος προς τον φίλο και αδερφό του Πάπα Φραγκίσκο, το οποίο παρέδωσε ο κ.Ιώβ. 

Το Πατριαρχικό Μήνυμα

Το Πατριαρχικό αυτό μήνυμα (2) δε μπορέσαμε να το αλιεύσουμε πουθενά στο διαδίκτυο. Φαίνεται δεν αντέχει τον ιεροκανονικό έλεγχο και αυτή τη φορά θα παραμείνει επτασφράγιστο μυστικό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οτι ήταν θερμό. 

Η στάση του Οικ. Πατριάρχη φανερώνει ότι, πιθανόν ακόμα και αυτός που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον ιεροκανονικό έλεγχο στις εκτροπές του, αποφάσισε να κρύψει και κάτι. Γιατί γνωρίζει οτι καμία του ενέργεια, ούτε αυτό το μήνυμα, δεν θα μείνει ασχολίαστο, όπως δεν έμεινε ούτε το περσινό εκείνο ευχετήριο πατριαρχικό γράμμα για την περσινή θρονική εορτή της Ρώμης (3). Θεός συγχωρέσοι τον μακαριστό ιδρυτή της katanixis, σύγχρονο ομολογητή π. Νικόλαο Μανώλη, για την δημιουργία αυτής της διαδικτυακής φωνής ελέγχου των Πατριαρχικών εκκλησιαστικών εγκλημάτων.

Φέτος, λοιπόν, και ενω ο Πατριάρχης κρύβεται, ο Πάπας είναι αυτός που διεμήνυσε στην θρονική εορτή οτι πρέπει να φέρουμε παντού τον Χριστό: «Πρέπει να φέρουμε παντού, με χαρά και ταπεινότητα, τον Κύριο Ιησού. Στην πόλη μας, στις οικογένειες μας, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις συνοικίες, στην κοινωνία των πολιτών, στην πολιτική, στον κόσμο ολόκληρο, ιδίως εκεί που υπάρχει φτώχεια, υποβάθμιση και διακρίσεις. Ο κόσμος, σήμερα, χρειάζεται πραγματικούς ανθρώπους, όπως ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος Πέτρος». Το ζήτημα είναι ποιόν Χριστό, των αποκεκαλυμμένο διαχρονικά στους αγίους μας ή στον διαστρεβλωμένο Χριστό της αίρεσης;

Δε μπορούμε να πάμε σε ένωση με τους παπικούς αν δεν απορρίψουν την αίρεση του φιλιόκβε. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ένωση εν Χριστώ! Αντίθετα ο Πατριάρχης και οι Οικουμενιστές κατεργάζονται την ένωση και το κοινό ποτήριο χωρίς αυτή την προϋπόθεση, κάτι που φανέρωσε ο Πατριάρχης στο περσινό Πατριαρχικό γράμμα: “και νυν μετά χρηστών ελπίδων ατενίζομεν προς την συμπόρευσιν ημών προς το κοινόν ποτήριον. Δεν παραγνωρίζομεν τας υπαρχούσας δυσκολίας δια την ποθητήν ενότητα πάντων των χριστιανών. Όμως, δεν παύομεν να εργαζώμεθα όση ημίν δύναμις και να ελπίζωμεν εις το Πανάγιον Πνεύμα…..Τούτο το Πνεύμα, “σοφώτατον γαρ και φιλανθρωπότατον”, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, “εάν αλιέας εύρη, σαγηνεύει Χριστώ, κόσμον όλον τη του λόγου πλοκή συλλαμβάνοντας”, καθάπερ Πετρον. “Εαν διώκτας θερμούς, τον ζήλον μετατίθησι και ποιεί Παύλους αντι Σαύλων και τοσούτον εις ευσέβειαν, όσον εις κακίαν κατέλαβε. Τούτο και Πνεύμά εστι πραότητος”. Τούτο το Πνεύμα ποιεί και ημάς σήμερον “τολμηρούς κήρυκας” της χριστιανικής ενότητος, υπέρ της οποίας ακαταπαύστως “κάμπτομεν τα γόνατα ημών προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”. Το Πνεύμα το Άγιον “ην μεν αεί και έστι και έσται, ούτε αρξάμενον ούτε παυσόμενον”. Δια τούτο πάντοτε θα εμπνέη ημίν τον πόθον δια την εν απλότητι ενότητα και την κοινήν σωτηρίαν∙ “μόνον ει σταίητε μεθ ἡμῶν και κοινή την Τριάδα δοξάσαιμεν”, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, “παρ᾽ ων μόνων γινώσκεται μία σύναξις, λατρεία μία, προσκύνησις, δύναμις, τελειότης, αγιασμός”. Και αυτό το Πνεύμα το Άγιον “ήδεται των προς ημάς δωρημάτων”.

Μόνο που δε μας διευκρυνίζει ο Παναγιώτατος, τί θεωρεί οτι μας χωρίζει από την εν Χριστώ ενότητα με τους αιρετικούς παπικούς, οι αιρέσεις ,οι πλάνες και οι κακοδοξίες τους ή εξωτερικοί παράγοντες, η αντίσταση και αντίδραση,δηλαδή, των παραδοσιακών; ( Δεν είναι τυχαία η επιχειρούμενη διορθόδοξη απομόνωση της Ρωσίας και οι συμμαχίες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί. Μήπως αποφάσισαν λίγο να μαζευτούν μέχρι να δουν και ποιό θα είναι το αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία;;;) Φρονούμε πως είναι ηλίου φαεινότερον από τα λεχθέντα και πραχθέντα των Οικουμενιστών οτι η ένωση μεταξύ τους έχει ήδη γίνει, οτι στο πνεύμα τους και στις διάνοιές τους οι Οικουμενιστές ήδη δέχονται τους αιρετικούς παπικούς σαν αδερφούς εν Χριστώ, γιατί αλλιώς δεν θα έλεγε ο Βαρθολομαίος τα παρακάτω λόγια στο περσινό πατριαρχικό του γράμμα. “Όθεν, συμπανηγυρίζοντες μετά της Υμετέρας προσφιλούς Αγιότητος, προσευχόμεθα μετά του Υμνωδού της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τούς κοινούς ημών προστάτας κλεινούς Αποστόλους: “Χαίρετε, μακαρία ξυνωρίς• η μία ψυχή εν δυσί σώμασι, Πετρε και Παύλε, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε• αδιαλείπτως υπέρ ημών εξαιτούμεθα προσεύχεσθαι• τας υποσχέσεις υμών πληρώσατε”. Χαίρετε, και μη επιλάθησθε ημών, αλλά τη ανάρχω Τριάδι αμέσως παριστάμενοι υπέρ ημών πάντων τα σωτήρια εξαιτείσθε, ίνα τύχωμεν των αιωνίων αγαθών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών• Ω η δόξα και το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις, και η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.”

Γιατί είναι διαστρεβλωμένος ο Χριστός της αίρεσης - Η αίρεση του φιλιόκβε

“-την 15 Ιουλίου του 1054 ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος, απεσταλμένος του Πάπα έθεσε στην αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, τον λίβελλο δια του οποίου αναθεματίζονταν ο Πατριάρχης και όλοι οι Ορθόδοξοι ως αιρετικοί, η βασική κατηγορία ήταν ότι ο Πατριάρχης και οι Ορθόδοξοι διέσπειραν πολλά ζιζάνια και «ως Πνευματομάχοι ή Θεομάχοι απέκοψαν από του Συμβόλου του αγίου Πνεύματος την εκπόρευσιν εκ του Υιού». Δηλαδή μας κατηγορούσαν ότι εμείς απεκόψαμεν την φράση αυτή από το Σύμβολο που θέσπισε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος! 

– Όλες οι προσπάθειες για την ένωση των «Εκκλησιών» μετά το σχίσμα του 1054 είχαν σαν κέντρο την αίρεση του Filioque, με την διαφορά ότι οι Ορθόδοξοι πρότειναν την αποβολή της προσθήκης και της διδασκαλίας από το Σύμβολο της Πίστεως, ενώ οι Λατίνοι υπεραμύνονταν της διδασκαλίας αυτής και μάλιστα ισχυρίζονταν ότι οι Ορθόδοξοι αφήρεσαν από το Σύμβολο της Πίστεως την φράση αυτή. Στην Σύνοδο της Λυώνος το 1274 και στην Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας το 1438-39 το Filioque ήταν το κέντρο των συζητήσεων .

-Κατά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο δεν πρέπει να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε ούτε μία λέξη από το εν χρήσει Σύμβολο της Πίστεως. Και βέβαια εννοείται το Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, γιατί κάθε Σύνοδος αναγνώρισε τις αποφάσεις της προηγουμένης. 

-Ο Χριστός μας απεκάλυψε την σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οι Απόστολοι απέκτησαν προσωπική γνώση την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι, το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι θέμα αποκαλύψεως του Ιδίου του Θεού και όχι ανακαλύψεως του ανθρώπου. Αυτή η αποκάλυψη δόθηκε «άπαξ» την ημέρα της Πεντηκοστής (επιστολή Ιούδα στίχ. 3). Οι άγιοι δια μέσου των αιώνων μετέχουν σε αυτήν την αποκάλυψη που δέχθηκαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή. Λέγεται αυτό γιατί οι Λατίνοι ανέπτυξαν την περίεργη θεωρία ότι δια μέσου των αιώνων κατανοούμε καλύτερα και εμβαθύνουμε στην Αποκάλυψη. Αυτό συνδέεται με τον σχολαστικισμό. Στην Ορθοδοξία λέμε ότι το δόγμα του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος το βιώνουν όσοι φθάνουν στην Αποκάλυψη και το εκφράζουν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής. 

-Η σύγχυση μεταξύ των ιδιωμάτων ανατρέπει τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, τότε μπορούν να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα, να γεννάται και ο Υιός από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, γιατί διαφορετικά το Άγιο Πνεύμα αφού θα υπήρχε δυάδα (Πατήρ – Υιός) θα ήταν κατώτερο. Το άλλο, αν δεν συμβαίνη το προηγούμενο, για να είναι και το Άγιο Πνεύμα ισότιμο με τα άλλα πρόσωπα, πρέπει και από αυτό να προέρχεται κάτι, οπότε διαλύεται ο Τριαδικός Θεός, αφού εισάγεται και τέταρτο πρόσωπο.

-το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται δια του Υιού. Στην ελληνική γλώσσα άλλο είναι η εκπόρευση και άλλο η πέμψη. Η πέμψη δεν είναι υποστατικό ιδίωμα, δεν είναι τρόπος υπάρξεως, αλλά αποστολή. Η εκπόρευση είναι υποστατικό ιδίωμα, ο τρόπος υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος, ενώ η πέμψη είναι η αποστολή και φανέρωση στον κόσμο, που γίνεται δια του Υιού, όπως και ο Υιός ενανθρωπίζει δια του Αγίου Πνεύματος. Όπως η δια του Αγίου Πνεύματος ενανθρώπηση του Λόγου δεν ταυτίζεται με την αΐδια γέννηση του Λόγου από τον Πατέρα, έτσι και η πέμψη του Αγίου Πνεύματος, δια του Χριστού, δεν ταυτίζεται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα. 

Ο άγιος Γρήγορος ο Παλαμάς και ο άγιος Μάρκος Ευγενικός δέχονται αποστολή και πέμψη του Αγίου Πνεύματος δια και εκ του Υιού, όπως γίνεται και σε μερικά παλαιά πατερικά κείμενα, αλλά με την έννοια της εν χρόνω κατ’ ενέργειαν φανερώσεως του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Δηλαδή, άλλο είναι η προαιωνία κατ’ ουσίαν εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται μόνο από τον Πατέρα, και άλλο είναι η κατ’ ενέργειαν εν χρόνω φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται εκ του Πατρός δια του Υιού, ή ακόμη εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτή την λεπτή διαφορά, που είναι ουσιαστική δεν έχουν καταλάβει οι Λατίνοι και παρερμηνεύουν τα σχετικά κείμενα. 

-Η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού βρίσκεται στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη και η ενέργειά της είναι άκτιστη. Δεν υπάρχει ουσία χωρίς ενέργεια. Εάν η ουσία είναι άκτιστη, άκτιστη είναι και η ενέργειά της, και εάν η ουσία είναι κτιστή, κτιστή είναι και η ενέργειά της. Ο Θωμάς ο Ακινάτης και οι σύγχρονοι Παπικοί θεολόγοι πιστεύουν στην actus purus. Δέχονται, δηλαδή, ότι η άκτιση ουσία ταυτίζεται απολύτως με την καθαρά ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την actus purus, αλλά με κτιστή ενέργεια του Θεού. Έτσι, εισάγουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθή με κτιστές ενέργειες.

Αν προσέξει κανείς επισταμένως, θα διαπίστωση ότι η συζήτηση για την εκπόρευση και πέμψη του Αγίου Πνεύματος έχει σχέση με το θέμα περί της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού Βαρλαάμ άρχισε από το Filioque και αμέσως έφθασε στο θέμα, εάν η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη η κτιστή.” (4)

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για τους παπικούς.

Καταλαβαίνουμε ολοκάθαρα οτι τα εμπόδια της πίστης με την οικουμενική κίνηση και τους απατηλούς- όχι εν αληθεία- διαλόγους δεν έχουν παρακαμφθεί. Αντίθετα οι ορθόδοξοι έχουμε ζημιωθεί σχετικοποιώντας την πίστη μας. Οι Λατίνοι δεν αφήνουν τις πλάνες τους , αντίθετα μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί με όσους τους ελέγχουν και οι Ορθόδοξοι, χωρίς μαρτυρική και ομολογιακή διάθεση και με σχετικοποιημένη την πίστη τους, απλώς τους γλείφουν. Προχωρούν, λοιπόν, σε μία ένωση χωρίς τις προϋποθέσεις της ορθής πίστης, ενάστια στην οποία αγωνίστηκαν διαχρονικά οι πατέρες μας. Αντίθετα με τους Οικουμενιστές οι Άγιοι μιλούν ως εξής: 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (5): «Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τήν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἰδία: τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ καλός διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ τέλειος διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλά τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μέ τόν διάβολον. Διότι καί αὐτός ἤθελε νά γίνῃ Θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του, νά ἀντικαταστήσῃ τόν Θεόν μέ τόν ἑαυτόν του».

“Ὅμως, κατά τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπάρχει εἰς τόν ἐπίγειον κόσμον μας ὡς θεανθρώπινον σῶμα, τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αἵρεσις δέν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καί τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμός διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα ‒ ἀνθρώπου. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τό δόγμα αὐτό εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τό δόγμα αὐτό εἶναι, φεῦ! ἡ πλέον φρικτή ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν γῆν· νέα προδοσία τοῦ Χριστοῦ· νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου, μόνον οὐχί ἐπί τοῦ ξυλίνου, ἀλλ᾿ ἐπί τοῦ χρυσοῦ σταυροῦ τοῦ παπικοῦ οὑμανισμοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.”

Συμπερασματικά.

Καταλήγοντας, η θρονική αυτή εορτή της δήθεν Εκκλησίας της Ρώμης την ημέρα της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώσης του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή, στην οποία οι ορθόδοξοι δεν θα έπρεπε καθόλου να συμμετέχουμε με κανέναν τρόπο. Για τους πραγματικούς δε εργάτες του Ευαγγελίου και εραστές την κατά Θεόν ένωσης είναι μία ημέρα πένθους και μετανοίας για την εωσφορική πτώση του Πάπα, που έσχισε τον άραφο χιτώνα του Χριστού και κουρέλιασε την νύφη Του Χριστού Εκκλησία. Κι αν ο Αδάμ μετανοούσε σε όλη του την ζωή (εκατοντάδες χρόνια) και εσώθη στον Άδη (ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως) (7), ο Πάπας αμετανόητος στρώνει το χαλί για τον Αντίχριστο.  

• (1) https://www.orthodoxtimes.gr
• (2)https://greek.vema.com.au
• (3) https://www.vimaorthodoxias.gr
• (4) https://enromiosini.gr
• (5) https://www.impantokratoros.gr/D3D12340.el.aspx 
• (6) https://enromiosini.gr/arthrografia/agios-ioystinos-popovits1/ 
• (7) «Ἐκάθισεν Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ παραδείσου καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὀδύρετο· οἴμοι τόν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καί κλαπέντα καί δόξης μακρυνθέντα!» Τροπάρια της Κυριακής της Τυρινής.

Οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί Διάλογοι χωρίς Προσωπείον

 Μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός †

Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Είναι κοινή διαπίστωση, ότι οι Διάλογοι, διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί, γίνονται στις ημέρες μας όλο και πιο συχνοί. Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζει και εντατικοποιεί την παλαιά σχετική τακτική του, το συναγωνίζεται όμως και η Εκκλησία της Ελλάδος, ρίχνοντας το βάρος κυρίως προς δύο κατευθύνσεις: τις επαφές με το Βατικανό και τον Παπισμό αφ’ ενός, αλλά και τις διαθρησκειακές συναντήσεις αφ’ετέρου.
Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολουθεί την χαραγμένη από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα (†1972) πορεία, χωρίς δυνατότητα πλέον αυτοκριτικής και αυτοελέγχου, η δε Εκκλησία της Ελλάδος, στις διοικητικές δομές της και παρά τις συνεχείς αντιδράσεις της πλειονοψηφίας του Κλήρου και του ευσεβούς Λαού, τείνει να υπερβή το Πατριαρχικό Κέντρο σε πρωτοβουλίες, με ρυθμούς συνεχώς επιταχυνομένους, που δίκαια προβληματίζουν, διότι αθετούν σκανδαλωδώς την γνωστή από το παρελθόν τακτική της συνετής αυτοσυγκρατήσεως, που εφήρμοζαν οι Αρχιεπίσκοποί μας, από τον Χρυσόστομο Β´ (†1968) μέχρι και τον Σεραφείμ (†1998). Και το ερώτημα είναι αμείλικτο: Διατί;

Παρακαλούμε, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (Εντυπώσεις από το «Περιβόλι της Παναγίας»)

Εύστοχο, νηφάλιο και παρήγορο - νομίζω - άρθρο του αδελφού μας κ. Κώστα Μιχαηλίδη, θεολόγου, καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας.

Διαβάστε το εδώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ. 

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure