Πώς συμμετείχε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης στην θρονική εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης (2023)

Σχόλιο του ιστολογίου μας: Λυπόμαστε και μόνο στον Κύριο έχουμε τις ελπίδες μας. Η κατάσταση ανθρωπίνως γίνεται όλο και πιο επίφοβη...

Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου / Κατάνυξι

…ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώση του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή

---

Την Θρονική εορτή (1) της εόρτασε η Εκκλησία της Ρώμης την Πέμπτη, 29 Ιουνίου, μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, με “Θεία Λειτουργία” που τελέστηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη στη. Στη φετινή θρονική αυτή εορτή της εωσφορικής πτώσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Πισιδίας κ.Ιώβ, Συμπρόεδρος της Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, ενω στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία μετέχει και ο Επίσκοπος Ναζιανζού κ.Αθηναγόρας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμμετείχε και δια θερμού Πατριαρχικού μηνύματος προς τον φίλο και αδερφό του Πάπα Φραγκίσκο, το οποίο παρέδωσε ο κ.Ιώβ. 

Το Πατριαρχικό Μήνυμα

Το Πατριαρχικό αυτό μήνυμα (2) δε μπορέσαμε να το αλιεύσουμε πουθενά στο διαδίκτυο. Φαίνεται δεν αντέχει τον ιεροκανονικό έλεγχο και αυτή τη φορά θα παραμείνει επτασφράγιστο μυστικό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οτι ήταν θερμό. 

Η στάση του Οικ. Πατριάρχη φανερώνει ότι, πιθανόν ακόμα και αυτός που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον ιεροκανονικό έλεγχο στις εκτροπές του, αποφάσισε να κρύψει και κάτι. Γιατί γνωρίζει οτι καμία του ενέργεια, ούτε αυτό το μήνυμα, δεν θα μείνει ασχολίαστο, όπως δεν έμεινε ούτε το περσινό εκείνο ευχετήριο πατριαρχικό γράμμα για την περσινή θρονική εορτή της Ρώμης (3). Θεός συγχωρέσοι τον μακαριστό ιδρυτή της katanixis, σύγχρονο ομολογητή π. Νικόλαο Μανώλη, για την δημιουργία αυτής της διαδικτυακής φωνής ελέγχου των Πατριαρχικών εκκλησιαστικών εγκλημάτων.

Φέτος, λοιπόν, και ενω ο Πατριάρχης κρύβεται, ο Πάπας είναι αυτός που διεμήνυσε στην θρονική εορτή οτι πρέπει να φέρουμε παντού τον Χριστό: «Πρέπει να φέρουμε παντού, με χαρά και ταπεινότητα, τον Κύριο Ιησού. Στην πόλη μας, στις οικογένειες μας, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις συνοικίες, στην κοινωνία των πολιτών, στην πολιτική, στον κόσμο ολόκληρο, ιδίως εκεί που υπάρχει φτώχεια, υποβάθμιση και διακρίσεις. Ο κόσμος, σήμερα, χρειάζεται πραγματικούς ανθρώπους, όπως ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος Πέτρος». Το ζήτημα είναι ποιόν Χριστό, των αποκεκαλυμμένο διαχρονικά στους αγίους μας ή στον διαστρεβλωμένο Χριστό της αίρεσης;

Δε μπορούμε να πάμε σε ένωση με τους παπικούς αν δεν απορρίψουν την αίρεση του φιλιόκβε. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ένωση εν Χριστώ! Αντίθετα ο Πατριάρχης και οι Οικουμενιστές κατεργάζονται την ένωση και το κοινό ποτήριο χωρίς αυτή την προϋπόθεση, κάτι που φανέρωσε ο Πατριάρχης στο περσινό Πατριαρχικό γράμμα: “και νυν μετά χρηστών ελπίδων ατενίζομεν προς την συμπόρευσιν ημών προς το κοινόν ποτήριον. Δεν παραγνωρίζομεν τας υπαρχούσας δυσκολίας δια την ποθητήν ενότητα πάντων των χριστιανών. Όμως, δεν παύομεν να εργαζώμεθα όση ημίν δύναμις και να ελπίζωμεν εις το Πανάγιον Πνεύμα…..Τούτο το Πνεύμα, “σοφώτατον γαρ και φιλανθρωπότατον”, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, “εάν αλιέας εύρη, σαγηνεύει Χριστώ, κόσμον όλον τη του λόγου πλοκή συλλαμβάνοντας”, καθάπερ Πετρον. “Εαν διώκτας θερμούς, τον ζήλον μετατίθησι και ποιεί Παύλους αντι Σαύλων και τοσούτον εις ευσέβειαν, όσον εις κακίαν κατέλαβε. Τούτο και Πνεύμά εστι πραότητος”. Τούτο το Πνεύμα ποιεί και ημάς σήμερον “τολμηρούς κήρυκας” της χριστιανικής ενότητος, υπέρ της οποίας ακαταπαύστως “κάμπτομεν τα γόνατα ημών προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”. Το Πνεύμα το Άγιον “ην μεν αεί και έστι και έσται, ούτε αρξάμενον ούτε παυσόμενον”. Δια τούτο πάντοτε θα εμπνέη ημίν τον πόθον δια την εν απλότητι ενότητα και την κοινήν σωτηρίαν∙ “μόνον ει σταίητε μεθ ἡμῶν και κοινή την Τριάδα δοξάσαιμεν”, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, “παρ᾽ ων μόνων γινώσκεται μία σύναξις, λατρεία μία, προσκύνησις, δύναμις, τελειότης, αγιασμός”. Και αυτό το Πνεύμα το Άγιον “ήδεται των προς ημάς δωρημάτων”.

Μόνο που δε μας διευκρυνίζει ο Παναγιώτατος, τί θεωρεί οτι μας χωρίζει από την εν Χριστώ ενότητα με τους αιρετικούς παπικούς, οι αιρέσεις ,οι πλάνες και οι κακοδοξίες τους ή εξωτερικοί παράγοντες, η αντίσταση και αντίδραση,δηλαδή, των παραδοσιακών; ( Δεν είναι τυχαία η επιχειρούμενη διορθόδοξη απομόνωση της Ρωσίας και οι συμμαχίες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί. Μήπως αποφάσισαν λίγο να μαζευτούν μέχρι να δουν και ποιό θα είναι το αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία;;;) Φρονούμε πως είναι ηλίου φαεινότερον από τα λεχθέντα και πραχθέντα των Οικουμενιστών οτι η ένωση μεταξύ τους έχει ήδη γίνει, οτι στο πνεύμα τους και στις διάνοιές τους οι Οικουμενιστές ήδη δέχονται τους αιρετικούς παπικούς σαν αδερφούς εν Χριστώ, γιατί αλλιώς δεν θα έλεγε ο Βαρθολομαίος τα παρακάτω λόγια στο περσινό πατριαρχικό του γράμμα. “Όθεν, συμπανηγυρίζοντες μετά της Υμετέρας προσφιλούς Αγιότητος, προσευχόμεθα μετά του Υμνωδού της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τούς κοινούς ημών προστάτας κλεινούς Αποστόλους: “Χαίρετε, μακαρία ξυνωρίς• η μία ψυχή εν δυσί σώμασι, Πετρε και Παύλε, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε• αδιαλείπτως υπέρ ημών εξαιτούμεθα προσεύχεσθαι• τας υποσχέσεις υμών πληρώσατε”. Χαίρετε, και μη επιλάθησθε ημών, αλλά τη ανάρχω Τριάδι αμέσως παριστάμενοι υπέρ ημών πάντων τα σωτήρια εξαιτείσθε, ίνα τύχωμεν των αιωνίων αγαθών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών• Ω η δόξα και το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις, και η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.”

Γιατί είναι διαστρεβλωμένος ο Χριστός της αίρεσης - Η αίρεση του φιλιόκβε

“-την 15 Ιουλίου του 1054 ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος, απεσταλμένος του Πάπα έθεσε στην αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, τον λίβελλο δια του οποίου αναθεματίζονταν ο Πατριάρχης και όλοι οι Ορθόδοξοι ως αιρετικοί, η βασική κατηγορία ήταν ότι ο Πατριάρχης και οι Ορθόδοξοι διέσπειραν πολλά ζιζάνια και «ως Πνευματομάχοι ή Θεομάχοι απέκοψαν από του Συμβόλου του αγίου Πνεύματος την εκπόρευσιν εκ του Υιού». Δηλαδή μας κατηγορούσαν ότι εμείς απεκόψαμεν την φράση αυτή από το Σύμβολο που θέσπισε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος! 

– Όλες οι προσπάθειες για την ένωση των «Εκκλησιών» μετά το σχίσμα του 1054 είχαν σαν κέντρο την αίρεση του Filioque, με την διαφορά ότι οι Ορθόδοξοι πρότειναν την αποβολή της προσθήκης και της διδασκαλίας από το Σύμβολο της Πίστεως, ενώ οι Λατίνοι υπεραμύνονταν της διδασκαλίας αυτής και μάλιστα ισχυρίζονταν ότι οι Ορθόδοξοι αφήρεσαν από το Σύμβολο της Πίστεως την φράση αυτή. Στην Σύνοδο της Λυώνος το 1274 και στην Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας το 1438-39 το Filioque ήταν το κέντρο των συζητήσεων .

-Κατά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο δεν πρέπει να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε ούτε μία λέξη από το εν χρήσει Σύμβολο της Πίστεως. Και βέβαια εννοείται το Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, γιατί κάθε Σύνοδος αναγνώρισε τις αποφάσεις της προηγουμένης. 

-Ο Χριστός μας απεκάλυψε την σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οι Απόστολοι απέκτησαν προσωπική γνώση την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι, το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι θέμα αποκαλύψεως του Ιδίου του Θεού και όχι ανακαλύψεως του ανθρώπου. Αυτή η αποκάλυψη δόθηκε «άπαξ» την ημέρα της Πεντηκοστής (επιστολή Ιούδα στίχ. 3). Οι άγιοι δια μέσου των αιώνων μετέχουν σε αυτήν την αποκάλυψη που δέχθηκαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή. Λέγεται αυτό γιατί οι Λατίνοι ανέπτυξαν την περίεργη θεωρία ότι δια μέσου των αιώνων κατανοούμε καλύτερα και εμβαθύνουμε στην Αποκάλυψη. Αυτό συνδέεται με τον σχολαστικισμό. Στην Ορθοδοξία λέμε ότι το δόγμα του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος το βιώνουν όσοι φθάνουν στην Αποκάλυψη και το εκφράζουν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής. 

-Η σύγχυση μεταξύ των ιδιωμάτων ανατρέπει τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, τότε μπορούν να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα, να γεννάται και ο Υιός από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, γιατί διαφορετικά το Άγιο Πνεύμα αφού θα υπήρχε δυάδα (Πατήρ – Υιός) θα ήταν κατώτερο. Το άλλο, αν δεν συμβαίνη το προηγούμενο, για να είναι και το Άγιο Πνεύμα ισότιμο με τα άλλα πρόσωπα, πρέπει και από αυτό να προέρχεται κάτι, οπότε διαλύεται ο Τριαδικός Θεός, αφού εισάγεται και τέταρτο πρόσωπο.

-το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται δια του Υιού. Στην ελληνική γλώσσα άλλο είναι η εκπόρευση και άλλο η πέμψη. Η πέμψη δεν είναι υποστατικό ιδίωμα, δεν είναι τρόπος υπάρξεως, αλλά αποστολή. Η εκπόρευση είναι υποστατικό ιδίωμα, ο τρόπος υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος, ενώ η πέμψη είναι η αποστολή και φανέρωση στον κόσμο, που γίνεται δια του Υιού, όπως και ο Υιός ενανθρωπίζει δια του Αγίου Πνεύματος. Όπως η δια του Αγίου Πνεύματος ενανθρώπηση του Λόγου δεν ταυτίζεται με την αΐδια γέννηση του Λόγου από τον Πατέρα, έτσι και η πέμψη του Αγίου Πνεύματος, δια του Χριστού, δεν ταυτίζεται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα. 

Ο άγιος Γρήγορος ο Παλαμάς και ο άγιος Μάρκος Ευγενικός δέχονται αποστολή και πέμψη του Αγίου Πνεύματος δια και εκ του Υιού, όπως γίνεται και σε μερικά παλαιά πατερικά κείμενα, αλλά με την έννοια της εν χρόνω κατ’ ενέργειαν φανερώσεως του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Δηλαδή, άλλο είναι η προαιωνία κατ’ ουσίαν εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται μόνο από τον Πατέρα, και άλλο είναι η κατ’ ενέργειαν εν χρόνω φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται εκ του Πατρός δια του Υιού, ή ακόμη εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτή την λεπτή διαφορά, που είναι ουσιαστική δεν έχουν καταλάβει οι Λατίνοι και παρερμηνεύουν τα σχετικά κείμενα. 

-Η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού βρίσκεται στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη και η ενέργειά της είναι άκτιστη. Δεν υπάρχει ουσία χωρίς ενέργεια. Εάν η ουσία είναι άκτιστη, άκτιστη είναι και η ενέργειά της, και εάν η ουσία είναι κτιστή, κτιστή είναι και η ενέργειά της. Ο Θωμάς ο Ακινάτης και οι σύγχρονοι Παπικοί θεολόγοι πιστεύουν στην actus purus. Δέχονται, δηλαδή, ότι η άκτιση ουσία ταυτίζεται απολύτως με την καθαρά ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την actus purus, αλλά με κτιστή ενέργεια του Θεού. Έτσι, εισάγουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθή με κτιστές ενέργειες.

Αν προσέξει κανείς επισταμένως, θα διαπίστωση ότι η συζήτηση για την εκπόρευση και πέμψη του Αγίου Πνεύματος έχει σχέση με το θέμα περί της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού Βαρλαάμ άρχισε από το Filioque και αμέσως έφθασε στο θέμα, εάν η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη η κτιστή.” (4)

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για τους παπικούς.

Καταλαβαίνουμε ολοκάθαρα οτι τα εμπόδια της πίστης με την οικουμενική κίνηση και τους απατηλούς- όχι εν αληθεία- διαλόγους δεν έχουν παρακαμφθεί. Αντίθετα οι ορθόδοξοι έχουμε ζημιωθεί σχετικοποιώντας την πίστη μας. Οι Λατίνοι δεν αφήνουν τις πλάνες τους , αντίθετα μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί με όσους τους ελέγχουν και οι Ορθόδοξοι, χωρίς μαρτυρική και ομολογιακή διάθεση και με σχετικοποιημένη την πίστη τους, απλώς τους γλείφουν. Προχωρούν, λοιπόν, σε μία ένωση χωρίς τις προϋποθέσεις της ορθής πίστης, ενάστια στην οποία αγωνίστηκαν διαχρονικά οι πατέρες μας. Αντίθετα με τους Οικουμενιστές οι Άγιοι μιλούν ως εξής: 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (5): «Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τήν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἰδία: τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ καλός διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ τέλειος διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλά τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μέ τόν διάβολον. Διότι καί αὐτός ἤθελε νά γίνῃ Θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του, νά ἀντικαταστήσῃ τόν Θεόν μέ τόν ἑαυτόν του».

“Ὅμως, κατά τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπάρχει εἰς τόν ἐπίγειον κόσμον μας ὡς θεανθρώπινον σῶμα, τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αἵρεσις δέν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καί τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμός διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα ‒ ἀνθρώπου. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τό δόγμα αὐτό εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τό δόγμα αὐτό εἶναι, φεῦ! ἡ πλέον φρικτή ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν γῆν· νέα προδοσία τοῦ Χριστοῦ· νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου, μόνον οὐχί ἐπί τοῦ ξυλίνου, ἀλλ᾿ ἐπί τοῦ χρυσοῦ σταυροῦ τοῦ παπικοῦ οὑμανισμοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.”

Συμπερασματικά.

Καταλήγοντας, η θρονική αυτή εορτή της δήθεν Εκκλησίας της Ρώμης την ημέρα της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώσης του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή, στην οποία οι ορθόδοξοι δεν θα έπρεπε καθόλου να συμμετέχουμε με κανέναν τρόπο. Για τους πραγματικούς δε εργάτες του Ευαγγελίου και εραστές την κατά Θεόν ένωσης είναι μία ημέρα πένθους και μετανοίας για την εωσφορική πτώση του Πάπα, που έσχισε τον άραφο χιτώνα του Χριστού και κουρέλιασε την νύφη Του Χριστού Εκκλησία. Κι αν ο Αδάμ μετανοούσε σε όλη του την ζωή (εκατοντάδες χρόνια) και εσώθη στον Άδη (ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως) (7), ο Πάπας αμετανόητος στρώνει το χαλί για τον Αντίχριστο.  

• (1) https://www.orthodoxtimes.gr
• (2)https://greek.vema.com.au
• (3) https://www.vimaorthodoxias.gr
• (4) https://enromiosini.gr
• (5) https://www.impantokratoros.gr/D3D12340.el.aspx 
• (6) https://enromiosini.gr/arthrografia/agios-ioystinos-popovits1/ 
• (7) «Ἐκάθισεν Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ παραδείσου καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὀδύρετο· οἴμοι τόν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καί κλαπέντα καί δόξης μακρυνθέντα!» Τροπάρια της Κυριακής της Τυρινής.

Οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί Διάλογοι χωρίς Προσωπείον

 Μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός †

Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Είναι κοινή διαπίστωση, ότι οι Διάλογοι, διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί, γίνονται στις ημέρες μας όλο και πιο συχνοί. Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζει και εντατικοποιεί την παλαιά σχετική τακτική του, το συναγωνίζεται όμως και η Εκκλησία της Ελλάδος, ρίχνοντας το βάρος κυρίως προς δύο κατευθύνσεις: τις επαφές με το Βατικανό και τον Παπισμό αφ’ ενός, αλλά και τις διαθρησκειακές συναντήσεις αφ’ετέρου.
Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολουθεί την χαραγμένη από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα (†1972) πορεία, χωρίς δυνατότητα πλέον αυτοκριτικής και αυτοελέγχου, η δε Εκκλησία της Ελλάδος, στις διοικητικές δομές της και παρά τις συνεχείς αντιδράσεις της πλειονοψηφίας του Κλήρου και του ευσεβούς Λαού, τείνει να υπερβή το Πατριαρχικό Κέντρο σε πρωτοβουλίες, με ρυθμούς συνεχώς επιταχυνομένους, που δίκαια προβληματίζουν, διότι αθετούν σκανδαλωδώς την γνωστή από το παρελθόν τακτική της συνετής αυτοσυγκρατήσεως, που εφήρμοζαν οι Αρχιεπίσκοποί μας, από τον Χρυσόστομο Β´ (†1968) μέχρι και τον Σεραφείμ (†1998). Και το ερώτημα είναι αμείλικτο: Διατί;

Παρακαλούμε, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (Εντυπώσεις από το «Περιβόλι της Παναγίας»)

Εύστοχο, νηφάλιο και παρήγορο - νομίζω - άρθρο του αδελφού μας κ. Κώστα Μιχαηλίδη, θεολόγου, καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας.

Διαβάστε το εδώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ. 

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Orthodox schism and the clash of civilizations

Khanya (Orthodox Christian blog from South Africa)

Events of the last month [October 2018] or so suggest that there is a real danger of a schism in the Orthodox Church that might affect Orthodox Christians throughout the world.

It began in Ukraine. As my church journalist friend Sergei Chapnin writes Ukraine Is Dangerously Close to a Religious War – Bloomberg:

For several centuries, since the fall of the Byzantine Empire, Moscow has pretended to the role of a “Third Rome” — a political and religious capital that would unite the Orthodox world, or at least its Slavic part. To that end, in the 17th century, the Russian church subsumed its Ukrainian neighbor. Even after the Soviet Union broke apart in 1991, most Orthodox believers in Russia, Ukraine and Belarus remained united under one spiritual leader, the Patriarch of Moscow. In 2016, Putin inaugurated a colossal statue of St. Vladimir, the Grand Prince of Kiev who established Russian Orthodoxy, next to the Kremlin — indicating that Russia aspires to be his true heir.

That said, a rift has long been developing. In 1992, the charismatic former leader of the Russian church in Kiev, Filaret, sought to establish an independent, “autocephalous” church — one that that would answer only to God, not to Moscow. At the time, Russia enjoyed the support of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, still considered first among equals in the Orthodox world, in opposing and ultimately excommunicating Filaret. Yet some 6,000 parishes remain loyal to the self-proclaimed patriarch, a threat that the Russian church, to its own detriment, has largely ignored.

Now the Patriarch of Constantinople has decided to recognise the schismatic group in Ukraine as Canonical. At best it would spread the phenomenon of “jurisdictionalism” to Ukraine. At worst, it could split the Orthodox Church throughout the world. Already the Patriarchate of Moscow (the largest of the Orthodox Churches) has broken communion with the Patriarchate of Constantinople.

Outside Ukraine itself, the following graphic illustrates what many Orthodox Christians have thought of the Ukrainian schism:

Is it all verifiably true?

I don’t know.

I post this, not to take sides on issues I know too little about, but rather to show non-Orthodox readers how many Orthodox Christians do perceive the issues. And those are the issues that need to be dealt with.

It seems to me that the Patriarchs of Constantinople and Moscow ought to be working together to bring Christians in the Ukraine together to try to heal the schism. Perhaps they are doing so in secret, behind the scenes, but if they are, there is little to show for it.

The problem is exacerbated because the politicians also want to stick their oar in. As Sergei Chapnin points out in the article cited above, Russian President Vladimir Putin sees the Church in Ukraine as part of his Russkiy Mir project. President Poroshenko of Ukraine sees an autocephalous Ukrainian Church, even if divided, as an important boost to his status as an independent ruler.

Concerning this our own African Pope has said Patriarch Theodoros II of Alexandria and All Africa: One must not yield to pressure on the Church in Ukraine | The Russian Orthodox Church:

The Church should be governed according to sacred canons. Politicians have their own considerations, guidelines and instructions but politicians come and go whereas the Church has existed inviolably for already two thousand years now. In this sense, the Patriarchate of Alexandria agrees with the opinion of the Russian Church that political pressure must not be yielded to. It is wrong that when states are divided and then the Church has to be divided too.

But it goes further than that.

About 25 years ago Professor Samuel Huntington put forward his “clash of civilizations” thesis, in which he suggested in the post-Cold War era conflict would no longer be between the the three “worlds” (First, Second and Third), but between nine civilizations, based mainly on religion. Subsequent events have shown that his thesis is largely correct. He used the geological analogy of tectonic plates, and said that conflicts would tend to originate, like earthquakes, on the fault lines where two or more civilisations meet.

One of these “fault lines” runs through the middle of Ukraine, with Western Civilization to the west of the line and the Orthodox Civilization to the east of it. Western Ukraine was for a long time ruled by Lithuania, which was Roman Catholic, and that was where Uniatism started. And even without the Uniates, Orthodox Christians in Ukraine have been divided as this article points out.

Russia, Ukraine, and the battle for religion | European Council on Foreign Relations:

There are no fewer than three main Orthodox churches in Ukraine. Why so many? One of these, the Ukrainian Autocephalous Orthodox Church (UAOC), was set up in 1921 but banned under Stalin in 1930. It survived in the diaspora and returned to Ukraine in 1990. The current trio derives from an unsuccessful attempt in 1992, just after Ukraine’s political independence in 1991, to broker a merger between the UAOC and the existing Orthodox hierarchy in Ukraine. The merger created a new church, dubbed the Ukrainian Orthodox Church – Kievan Patriarchate (OUC-KP). But there was resistance on both sides: many in the UAOC refused to join, because they saw the existing Orthodox hierarchy as compromised by the KGB. While most of that compromised hierarchy refused to join the Kievan Patriarchate, for additional reasons of ‘canonicity’, traditionalism, and Russian nationalism. They remained under the Russian church, but relabelled it as the Ukrainian Orthodox Church – Moscow Patriarchate (OUC-MP). Just for good measure, there is a fourth church, the Greek Catholic Church – half-Orthodox and half-Catholic – banned in 1946, but revived in 1989, largely based in western Ukraine.

That article comes from a Western source, and therefore exhibits a Western bias — again, part of Huntington’s thesis — that conflicts on the “fault lines” of civilisations would draw in the centres. And as a result the Church in Ukraine has tended to become a political football for forces outside Ukraine., and for secular politicians generally.

According to this article Putin Is the Biggest Loser of Orthodox Schism – Bloomberg:

Moscow’s only hope in this lose-lose situation is that Ukrainians will shoot themselves in the foot, as they’ve often done before. To receive autocephaly from the Ecumenical Patriarchate, Ukrainian Christians must unite and select a leader. Whether this will happen depends in part on the two clerics reinstated by the Ecumenical Patriarchate – Filaret, who was excommunicated by the Russian church in 1997 for splitting off the so-called Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate, and Metropolitan Makariy, who runs the relatively small Ukrainian Autocephalous Orthodox Church.

But I suggest that that is not true. The biggest loser is not Putin, but thousands of ordinary Orthodox Christians who are cut off from communion with their fellow Orthodox, especially in “diaspora” countries like Western Europe, the Americas and Australia.

I don’t really care whether the church in Ukraine becomes autocephalous or not, though I do think that unity should precede autocephaly, and that the Patriarchs of Constantinople and Moscow should concentrate (and cooperate) on that rather than trying to force the rest of the Orthodox in the world to take sides on the issue.

As our Pope and Patriarch has said, the Church should not be governed by politicians, neither by Poroshenko nor by Putin, and not by the Trumps and Mays of this world either.

We should take more seriously the words we sing nearly every Sunday at the Divine Liturgy:

Put not your trust in princes, in sons of men
in whom there is no salvation

The Lord will reign forever
Thy God, O Zion, to all generations.

Για την αναστάσιμη θεία λειτουργία του 2021 (έναρξη ακολουθίας 9 μ.μ.)...

 

 

Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, 

Με το σημείωμα αυτό θα ήθελα να διαβεβαιώσω την αγάπη σας ότι, είτε στις 12 είτε στις 9 μ.μ., είτε με πλήρη την ακολουθία του όρθρου (όπως αναμφίβολα θα έπρεπε) είτε παραλείποντάς την, εμείς θ' αναστήσουμε το Χριστό μας και φέτος, όπως κάθε χρόνο, με τη βοήθεια και η δύναμη του Θεού.

Επίσης, διαβεβαιώνουμε ότι αγαπάμε πάντα τη Μητέρα μας, την Εκκλησία, και δεν πρόκειται να τη μαλώσουμε που κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο, για να μπορέσουν να εκκλησιαστούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί χωρίς να τραβολογιούνται από την αστυνομία και χωρίς να πληρώνουν πρόστιμα (όπως και οι ιερείς μας). Και όχι μόνο δεν θα τη μαλώσουμε, αλλά δεν θέλουμε και ν' ακούμε να τη μαλώνουν οι άλλοι, ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι έκανε λάθος.

Διότι, καλά να μαλώνουν την Εκκλησία οι εχθροί της και εχθροί των ανθρώπων, αλλά να τη μαλώνουν και οι ορθόδοξοι χριστιανοί, τα παιδιά της, είναι κάτι που δεν το αντέχει και δεν το σηκώνει ούτε ο νους ούτε η καρδιά μας.

Δυστυχώς, αδελφοί, στην κριτική που με τόση δριμύτητα ασκείται φέτος στην ποιμαίνουσα Εκκλησία για το θέμα της αναστάσιμης ακολουθίας, διακρίνουμε άφθονο εγωισμό και μπόλικη αγανάκτηση, αλλά ελάχιστη αγάπη, ταπεινοφροσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα. Και όλο αυτό, αδελφοί, ξαναλέω το "αδελφοί", κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν είναι ζήλος ορθοδοξίας, αλλά αυτό που με μια λέξη ονομάζεται ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ.

Κάποιοι αρχιερείς μας και όσοι άλλοι κληρικοί επιμένουν να τελέσουν την αναστάσιμη ιερά ακολουθία από τις 11 μ.μ., όπως συνήθως, καλώς ίσως πράττουν, αλλά η τόση αγανάκτηση και η επιμονή μας ότι η ποιμαίνουσα Εκκλησία έπρεπε πάση θυσία να συγκρουστεί με το Κράτος γι' αυτό το θέμα, για μας είναι απλώς άτοπη. Για μια ακόμη φορά, νομίζω, διυλίζουμε τον κώνωπα.

Να πούμε ότι η Εκκλησία έπρεπε να έχει συγκρουστεί με το Κράτος π.χ. για τα δικαιώματα των εργαζομένων, που έχουν καταπατηθεί ασύστολα τα τελευταία χρόνια, για τις ελλείψεις στην Παιδεία και την Υγεία και όλα τα άλλα κοινωνικά προβλήματα, θα το καταλάβαινα. Ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσει κατά μέτωπον τις πολυεθνικές, που ελέγχουν τη ζωή και τη σκέψη μας και εκμεταλλεύονται ολόκληρους λαούς για τα συμφέροντά τους, μάλιστα!... Να ανοίξουμε πόλεμο για την ώρα τέλεσης της πασχάλιας ακολουθίας, λυπάμαι, αλλά δεν το καταλαβαίνω.

 

Φωτο από την ανάρτηση «Νόμιμα» προϊόντα δουλείας & ναρκωτικά…

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το εορτολόγιο της Εκκλησίας και η λειτουργική της τάξη είναι δικά της και, αν κρίνει ότι συντρέχουν λόγοι, μπορεί να τα τροποποιήσει, είτε εκτάκτως είτε μόνιμα. Διαφωνούμε; Εντάξει. Λιθοβολούμε; Λάθος μας.

Υπενθυμίζω ότι, εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια, πολλές από τις σημαντικότερες ακολουθίες της Μ. Σαρακοστής και της Μ. Εβδομάδας έχουν μεταφερθεί μισή μέρα νωρίτερα από την ώρα που προβλέπεται - και μάλιστα το προηγούμενο βράδυ, αντί του πρωινού. Έτσι ο Ακάθιστος Ύμνος π.χ. έπρεπε να τελείται το πρωί του Σαββάτου, ο Μέγας Κανών να ψάλλεται πρωί Πέμπτης και όχι βράδυ Τετάρτης, οι όρθροι της Μ. Εβδομάδας ΟΛΟΙ τελούνται βράδυ αντί πρωί (ενώ όρθρος = νωρίς το πρωί), ώστε η ακολουθία των Αγίων Παθών (12 Ευαγγέλια) θα έπρεπε να τελείται το πρωί της Μ. Παρασκευής, ο Επιτάφιος Θρήνος να ψάλλεται το πρωί του Μ. Σαββάτου, η θεία λειτουργία του Μ. Σαββάτου (που είναι ο εσπερινός της Αναστάσεως) να τελείται το βράδυ κ.λ.π. Αυτό αναφέρεται και στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας που χρησιμοποιούνται αυτές τις ημέρες. Κι όμως, δεν βλέπουμε κάποια διαμαρτυρία για όλα αυτά. Γιατί λοιπόν εξαντλούμε το ζήλο μας στο να επικρίνουμε για μια ακόμη φορά τη Μητέρα μας, την Εκκλησία, για τις επιλογές της;

Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε σύσσωμοι, με τον ίδιο μάλιστα ζήλο, για την όντως μεγαλύτερη λειτουργική καινοτομία που πραγματοποίησε η Εκκλησία πριν από περίπου εκατό χρόνια, διασπώντας λειτουργικά τους ορθοδόξους σε δύο μερίδες και προκαλώντας ένα φρικτό σχίσμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα: την υιοθέτηση του νέου εορτολογίου; Γιατί δεν ζητούμε να επιστρέψουμε επιτέλους στο παλαιό εορτολόγιο, ώστε να συνεορτάζουμε τα Χριστούγεννα και όλες τις σταθερές εορτές με τους λοιπούς ορθόδοξους αδελφούς μας και όχι με την αιρετική δύση και να θεραπευτεί και το ημερολογιακό σχίσμα που μας ταλανίζει;

Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για το ότι όντως από πολλά χρόνια ΔΕΝ ΤΗΡΕΙΤΑΙ ο κανόνας της 1ης Οικουμενικής Συνόδου για τον καθορισμό του Πάσχα (ότι πρέπει να είναι την Κυριακή μετά την πανσέληνο, που ακολουθεί την εαρινή ισημερία, με την προϋπόθεση ότι θα έπεται του ιουδαϊκού Πάσχα); Αυτό εδώ και χρόνια δεν τηρείται, διότι το αρχαίο πασχάλιο της Εκκλησίας χρειάζεται μεταρρύθμιση (αφήστε κάτω τις πέτρες, παρακαλώ, και μελετήστε το λίγο το ζήτημα - ευχαριστώ: Το ζήτημα του ημερολογίου και ο τρόπος καθορισμού της εορτής του Πάσχα). Αλλά κανείς δεν αρχίζει σταυροφορία γι' αυτό. Είναι ήσσονος σημασίας;

Όσο για την ιδέα ότι θα συνεορταστεί το δικό μας Πάσχα με το εβραϊκό ή ότι θα τελεστούν δύο θείες λειτουργίες την ίδια μέρα (το Μ. Σάββατο), ας μου επιτραπεί να διευκρινίσω ότι δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα, διότι κατά το βυζαντινό ημερολόγιο, που τηρείται στην Εκκλησία, η μέρα αλλάζει με τη δύση του ηλίου, άρα λειτουργικά θα βρισκόμαστε ήδη στην Κυριακή του Πάσχα.

Ορθόδοξο Αφρικανόπουλο από τη Ζάμπια, Πάσχα 2019, από εδώ

Το χριστιανικό Πάσχα και το εβραϊκό

Για το εβραϊκό Πάσχα & το ζήτημα του υπολογισμού της ημερομηνίας του Ορθόδοξου Πάσχα, γράφει ο μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος (εδώ):

Υπάρχουν μερικοί που διαμαρτύρονται διότι πιστεύουν πως αν ξεκινήσει η Ακολουθία της Αναστάσεως στις 9 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα αναγκασθούν να συνεορτάσουν το Πάσχα με το Εβραϊκό.
Στους λαϊκούς θα μπορούσα να συγχωρήσω την άγνοια. Σε κληρικούς όμως δυσκολεύομαι.
Το γράφω αυτό διότι οι Εβραίοι έχουν ήδη εορτάσει το Πάσχα τους. Φέτος το εόρτασαν σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο στις 27 Μαρτίου με 4 Απριλίου.
Θα με ρωτήσετε γιατί τότε στο Πασχάλιο αναγράφεται ως ημερομηνία του Νομικού Φάσκα η 1η Μαΐου.
Σας απαντώ. Ο υπολογισμός του Πάσχα είναι αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης μαθηματικής και αστρονομικής εξισώσεως. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν ακολουθούμε όλοι το ίδιο ημερολόγιο. Μερικές τοπικές εκκλησίες ακολουθούν το διορθωμένο Ιουλιανό και άλλες το παλαιό Ιουλιανό. Για να εορτάζουμε όλοι μαζί οι Ορθόδοξοι το Πάσχα υπολογίζουμε την εαρινή ισημερία με το παλαιό Ιουλιανό. Γνωρίζουμε όμως πως το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο και ο κύκλος του Μέτωνος που χρησιμοποιούμε για τους κύκλους της Σελήνης έχουν σοβαρά σφάλματα.
Έτσι αρκετές φορές για εμάς η πρώτη Εαρινή Σελήνη είναι ουσιαστικά η δεύτερη σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο και τα πραγματικά αστρονομικά δεδομένα.
Εν γνώσει μας κάνουμε τα στραβά μάτια στα αστρονομικά σφάλματα υπολογισμού διότι θέλουμε να συνεορτάσουμε το Πάσχα την ίδια ημέρα όλοι οι Ορθόδοξοι.
Η ημερομηνία που αναγράφεται στο Πασχάλιο για το Νομικό Φάσκα προέρχεται από τους εκκλησιαστικούς υπολογισμούς. Δεν προέρχεται από τον τρόπο που σήμερα υπολογίζουν οι Εβραίοι. Γι᾽ αυτό όπως και συμβαίνει φέτος οι Εβραίοι έχουν ήδη εορτάσει το δικό τους Πάσχα ενώ η 1 Μαΐου είναι μία ημερομηνία που προέκυψε από τα σφάλματα του εκκλησιαστικού υπολογισμού. Το γνωρίζουμε λοιπόν ότι στην 1η Μαΐου κανείς Εβραίος δεν πρόκειται να εορτάσει το Εβραϊκό Πάσχα. Εκτός αν θέλετε να ακολουθήσουν την δική μας σκέψη και πρακτική που περιέγραψα πριν.
Οπότε, όσοι είσθε κληρικοί μην δημιουργείτε σύγχυση στους πιστούς και όσοι είσθε λαϊκοί μη ταράζεσθε με όσα μακράν της πραγματικότητας ακούτε από μερικούς τάχα ειδήμονες.

Γόρτυνος: Να κάνουμε υπακοή σε ότι μας λέει η Εκκλησία

Θα κλείσουμε την παρούσα πονεμένη ανάρτηση με το λόγο ενός σπουδαίου - κατ' εμέ - ιεράρχη, θερμού, ορθόδοξου, αλλά και λογικού (επιτρέψτε μου), του Γόρτυνος Ιερεμία, ο οποίος θεωρώ ταπεινά ότι τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους. Γράφει (εδώ [εικ. από εδώ]):

1. Ἡ θεία λειτουργία τοῦ ἐφετινοῦ Πάσχα, Γορτύνιοι καί Μεγαλοπολίτες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καθορίστηκε ἀπό τήν ἁγία μας Ἐκκλησία νά τελεσθεῖ τήν 9η ἑσπερινή ὥρα τοῦ Σαββάτου. Ἔγινε καί γίνεται μεγάλη συζήτηση καί διαπληκτισμός γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ποῦμε ταπεινά ὅτι θά κάνουμε ὅ,τι μᾶς εἶπε ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτό συμβαίνει, γιατί στήν Ἑλλαδική μας ἰδιαίτερα Ἐκκλησία, ἐνῶ δέν ζοῦμε μέ ἀκρίβεια στήν προσωπική μας ζωή, ζητοῦμε καί ἀπαιτοῦμε ἀπό τήν Ἐκκλησία τήν ἀκρίβεια στά διάφορα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει καί χάριν τῶν πιστῶν της ἐφαρμόζει τήν οἰκονομία «ἄχρι καιροῦ». Καί αὐτό πού γίνεται εἶναι μεγάλη ἁμαρτία γιά ᾽μᾶς. Ναί! Ὅπως μᾶς λέγει ὁ μακαριστός ἅγιος πατήρ Ἐπιφάνιος, ὁ πλησίον σέ μᾶς, ἀπό τήν Καλαμάτα, «εἶναι ἀπαράδεκτος ἡ ἐφρμογή ὑφ᾽ ὑμῶν ἀκριβείας εἰς ζητήματα εἰς τά ὁποῖα ἡ Έκκλησία ἐφαρμόζει οἰκονομία» (βλ. βιβλίον του σελ. 180-182, Ἄρθρα, Μελέται – Ἐπιστολαί, τόμος Α´).

2. Ἀλλά καί γιά τήν Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ἡμέρα ἀρχίζει ἀπό τήν ἑσπέρα, μετά τήν λεγομένη Ἐνάτη ὥρα, μέ τήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καλύτερα.Ἔτσι λοιπόν ἡ Θεία Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου θά τελεστεῖ καί ἐφέτος ἡμέρα Κυριακή, ὄπως ἔτσι τελεῖται πάντοτε. Ναί, ἀλλά δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός τήν 9η ὥρα! Ὄχι! Κανείς δέν ξέρει, ἀδελφοί μου, ποιά ὥρα ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, κανείς δέν τόν εἶδε ἀναστάντα μετά τήν Ἀνάστασή του. Τά Εὐαγγέλια σιωποῦν στό θέμα αὐτό. Γι᾽αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο δέν ἔχουμε καί εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοὐ, γιατί οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ εἶναι μετά ἀπό αὐτήν (βλ. τά Ἑωθινά Εὐαγγέλια).

3. Ἐμεῖς λοιπόν πρέπει, ἀδελφοί, νά κάνουμε ὑπακοή σέ ὅ,τι μᾶς λέγει ἡ Ἐκκλησία καί νά προσέξουμε νά ζοῦμε ἀναστημένη πνευματική ζωή, ὅπως ἁρμόζει σέ χριστιανούς πού ἔχουν ἀναστημένο Ἀρχηγό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό μας. Πέρα οἱ ἀσέβειες, πέρα τά μαλώματα καί πέρα οἱ κακίες μεταξύ μας.

Καλή Ἀνάσταση ἀδελφοί. 

Συμπλήρωμα 

Το Πάσχα «μας», η Ανάσταση του Χριστού «μας», η βοϊδάμαξα και οι 5 δόκιμοι μοναχοί της Μαδαγασκάρης…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Οικουμενισμός - φυλετισμός: η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία; ~ π. Πέτρος Χίρς

ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Φωτο από εδώ

Κάποιος ανέφερε ότι το μελλοντικό θεολογικό ζήτημα από εδώ και στο εξής θα είναι η ανθρωπολογία. Δεν το συμμερίζομαι. 

Πιστεύω ότι θα είναι η εκκλησιολογία. Η εκκλησιολογία είναι οπωσδήποτε το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, δηλαδή, η κακιά εκκλησιολογία που εισήχθη από τις αρχές του 20ου αιώνα με τον οικουμενισμό, αλλά και ο φυλετισμός.

Αυτά τα δύο (οικουμενισμός-φυλετισμός) στην πραγματικότητα πάνε μαζί, αν και συνήθως παρουσιάζονται ως αντίπαλα το ένα με το άλλο. 

Παρουσιάζονται ως δύο διαφορετικές προοπτικές ή ως δύο διαφορετικά προβλήματα. 

Ότι ο οικουμενισμός θα ελευθερώσει την Εκκλησία από μία φυλετιστική, στενή, εθνικιστική θεώρηση και ότι ο φυλετισμός, ή ένα είδος έντονης πολεμικής στάσης μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών, θα αντισταθεί με κάποιον τρόπο σε αυτόν τον πειρασμό της ενσωμάτωσης του συγκρητισμού που φέρνει ο οικουμενισμός.

Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο αυτές προοπτικές είναι κακές απαντήσεις. Και αυτό είναι που κάνει ο διάβολος συνήθως. Μας δίνει δύο κακές λύσεις... 

Καμία από αυτές δεν είναι εκ Θεού και καμία δεν εκφράζει το πνεύμα της Εκκλησίας.

Πιστεύω λοιπόν ότι το μεγαλύτερο πνευματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία είναι η εκκοσμίκευση.

Και τότε πώς το λύνουμε αυτό;

Μα πώς καταλήγουμε να υποκύπτουμε σε αυτούς τους ισμούς και στρέφουμε την Εκκλησία στον κόσμο; Όταν κατεβαίνουμε από τον σταυρό. Ο Κύριός μας λέει, κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. Και δεν μιλάει απλά για το σώμα Του στον Σταυρό, μιλάει για κάθε Χριστιανό. Μιλάει για το Σώμα Του την Εκκλησία, ότι το Σώμα της Εκκλησίας πρέπει να είναι συνέχεια ανεβασμένο πάνω στον σταυρό και τότε αυτοί οι πειρασμοί αποφεύγονται.

Χρειάζεται να ανέβουμε στον σταυρό. Αυτό σημαίνει σταύρωση της διανόησης. Πρέπει να σταυρώσουμε τον ορθολογισμό μας. 

Πρέπει να σταυρώσουμε την κοσμική ζωή μας. 

Πρέπει να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας και μόνο τότε αυτοί οι ισμοί και αυτοί οι πειρασμοί δεν έχουν δύναμη επάνω μας.

Στην ουσία πρόκειται για έλλειψη του ασκητικού ήθους της Εκκλησίας που οδηγεί μετά σε μία διάβρωση του πνεύματος της Εκκλησίας. 

Ξέρετε ότι το δόγμα και το ήθος είναι αδιαχώριστα. Εάν χάσεις το ήθος θα χάσεις το δόγμα σταδιακά, και αν χάσεις το δόγμα δεν θα αποκτήσεις ποτέ το ήθος. Όπως μπορείτε να δείτε αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους σήμερα. 

Ο διάβολος πάντα προσπαθεί να υπονομεύει. Εάν χάσεις λοιπόν το ήθος, που είναι η οδός του Χριστού. Και φυσικά εάν κάποιος είναι ανήθικος, σεξουαλικά ανήθικος, έχει φυσικά χάσει προ πολλού την οδό του Κυρίου που είναι οδός αγνότητας, οδός ταπεινότητας, οδός πραότητας, οδός εγκράτειας και σωματικής και πνευματικής σεμνότητας.

Εάν κάποιος είναι επιρρεπής στα πάθη, τότε θα είναι επιρρεπής στις πλάνες και δεν υπάρχει τίποτε να κρατήσει μαζί την Εκκλησία. 

Η πίστη, όταν μιλάμε για την Ορθόδοξη πίστη και την προϋπόθεση της ενότητας της πίστεως, δεν εννοούμε μόνο την ομολογία της πίστεως. Εννοούμε την σύσσωμη εμπιστοσύνη του σώματος του Χριστού στην Κεφαλή του, την Εκκλησία. Και εννοούμε ότι εμπιστευόμαστε και παραδιδόμαστε στο σημείο που θα ανεβούμε στον σταυρό με τον Κύριό μας.

Όσο η Εκκλησία βαδίζει αυτόν τον πλατύ δρόμο, όσο οι άνθρωποι της Εκκλησίας τον βαδίζουν, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων -από τους πατριάρχες μέχρι και την τελευταία γιαγιά στην Εκκλησία-, όσο βαδίζουμε αυτόν τον πλατύ δρόμο τότε υπάρχει μόνο αποσύνθεση, διχόνοια και χλευασμός από τις δυνάμεις του κόσμου.

 

Αυτός είναι ο δρόμος που σταδιακά θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. 

Αυτό είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου. Δεν υπάρχει διαφορά.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς στο μέλλον για να βρει το πνεύμα του Αντιχρίστου. 

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι υπήρχε από την αρχή, ήταν ήδη παρόν από την εποχή των Αποστόλων.

Τί είναι αυτό το πνεύμα; Είναι η αλλαγή του Θεανθρώπινου Σώματος του Χριστού σε ένα απλό ανθρώπινο σώμα. Είναι η έλλειψη της πίστης στην Θεανθρώπινη φύση του Χριστού και επίσης στο Σώμα Του, διότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία.

Ο πειρασμός λοιπόν που θα έλθει θα είναι σίγουρα αυτά τα δύο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν μόνο για τον οικουμενισμό. … Με το «οικουμενική» δεν εννοούμε την Εκκλησία που δέχεται όλα τα έθνη και όλους τους ανθρώπους. Δεν εννοούμε την παγκοσμιότητα/οικουμενικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως, φυσικά. Δεν εννοούμε αυτά τα πράγματα. Δεν εννοούμε την Αποστολή. Δεν εννοούμε να έχουμε την κοινή Πίστη.

Μιλάμε για μία διαστρέβλωση της Πίστεώς μας στην Εκκλησία. Εννοούμε την διαστρέβλωση στο πως κατανοούμε ποιος είναι ο Χριστός. Λέμε ότι πρόκειται για έναν ισμό, για μία διαστρέβλωση, και χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο για να περιγράψει κάτι που αποκλίνει από αυτό που ομολογούμε.

Και ομολογούμε την πίστη μας ΣΤΗΝ Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένα πράγμα, δεν είναι ένα κατασκεύασμα, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Όταν λέμε πιστεύω εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, σημαίνει πιστεύω στον Χριστό. Αυτός είναι το Σώμα.

Αυτή λοιπόν είναι μία διαστρέβλωση στα αριστερά θα μπορούσε να πει κανείς. Υπάρχει και μία στα δεξιά με τον εθνοφυλετισμό, ο οποίος παίρνει την Εκκλησία που είναι οικουμενική/παγκόσμια και Την περιορίζει σε έναν γήινο σκοπό που είναι η διατήρηση του έθνους, η διατήρηση της ταυτότητας, που είναι μία ταυτότητα του κόσμου τούτου. 

Δεν υπάρχουν Ρώσοι, Έλληνες, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αμερικάνοι στον Παράδεισο. Υπάρχουν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάρχουν μόνο ψυχές, υπάρχει μόνο κοινωνία με τον Χριστό.

Όλα τα άλλα έχουν μείνει πίσω. Από την στιγμή λοιπόν που η Εκκλησία περιορίζεται σε αυτό και ταυτίζεται με αυτό, δεν διαφέρει από το να ταυτίζεται η Εκκλησία με τον κόσμο με όρους που Την κάνουν μία από τις θρησκείες του κόσμου, που είναι συνήθως η κατηγορία εναντίον εκείνων που έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική κοσμοθεωρία.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απειλή και η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση ενώπιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι να εγερθεί πάλι και να σηκώσει τον σταυρό για να σταυρωθούμε και να μην περιμένουμε τίποτε από αυτόν τον κόσμο, είτε υλικό είτε προσωπικό.

Να καταλάβουμε ότι ο δρόμος του Ορθοδόξου Χριστιανού είναι απλά ο δρόμος του Γολγοθά, και ότι η ζωή μας είναι με τον Χριστό στους ουρανούς. Εάν μπορέσουμε να επαναπροσανατολιστούμε ο καθένας τότε θα αποτρέψουμε όλες αυτές τις προκλήσεις.

Αλλά εάν δεν πάμε στο παρελθόν και δεν καταλάβουμε, ότι πίσω από το σχίσμα στην Ουκρανία και πίσω από το αναπτυσσόμενο σχίσμα στην Εκκλησία βρίσκεται η έλλειψη της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας η οποία πηγάζει από την έλλειψη του ασκητικού ήθους, τότε μάλλον δεν θα υπάρξει λύση και εδώ θα συναντήσουμε περισσότερες προκλήσεις.

 

Η ιστορία της μεταστροφής του π. Πέτρου Χιρς από τον προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία