Στο χαιρετισμό του, κατά την υποδοχή του Πατριάρχη Βουλγαρίας Νεοφύτου στην αίθουσα του Θρόνου (Σεπτέμβριος 2013), ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής:
[...] Αἱ
μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἑτεροδόξων
συζητήσεις καί οἱ διάλογοι ἔχουσι μέν ὡς ἀπώτατον στόχον αὐτῶν τήν
ἐκπλήρωσιν τῆς βουλήσεως καί ἐντολῆς τοῦ Κυρίου "ἵνα πάντες ἕν ὦσιν"
(Ἰωάν. 17, 21), συμβάλλουν δέ τό γε νῦν ἔχον εἰς τήν κοινωνικήν
συνεργασίαν καί εἰς τήν μαρτυρίαν τῇ ἀληθείᾳ, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς
ἀλληλοκατανοήσεως καί τῆς ἐν καιρῷ ἀποδοχῆς καί ὑπό τῶν ἑτεροδόξων τῆς
μιᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Δέν
ἀποσκοποῦν, ὡς ἐγράφη καί ἐν Βουλγαρίᾳ καί ἀλλαχοῦ, εἰς τήν δημιουργίαν
ἑνός κοινῶς ἀποδεκτοῦ «συνονθυλεύματος» δοξασιῶν. Δηλαδή, δέν
ἐπιδιώκεται διά τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ἀποδοχή μιᾶς
«χριστιανικῆς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας», ἀλλά ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τήν
Χριστιανικήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί εἰς τήν κοινωνικήν συνεργασίαν τῶν
ἐπικαλουμένων τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Δέν
φοβούμεθα, ὡς εἰκός, οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ἔχοντες τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας,
ὅτι θά ἐπηρεασθῶμεν ἐκ τῶν ἀπόψεων τῶν ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν ἐπί τῶν
δογματικῶν θεμάτων.
Ἀκολουθοῦμεν
ἁπλῶς τήν μακράν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, τήν συγκεφαλαιουμένην εἰς τήν
συμβουλήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, καί συζητοῦμεν ἄνευ χρονικοῦ
περιορισμοῦ μετά τῶν ζητούντων παρ᾿ ἡμῶν καλοπροαιρέτως λόγον περί τῆς
ἐν ἡμῖν ἐλπίδος: «Ἐν τοῖς μέν κακοθελῶς ἡμῖν μαχομένοις ἀπίστοις, ἤ
κακοπίστοις, μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Ἐν δέ τοῖς
τήν ἀλήθειαν μαθεῖν βουλομένοις, τό καλόν ποιοῦντες, ἕως αἰῶνος μή
ἐκκακῶμεν. Πλήν, καί πρός στηριγμόν ἡμῶν τῆς καρδίας ἐν ἀμφοτέροις
χρησώμεθα» (Κλῖμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, περί διακρίσεως, 2,11).
Διά τῆς
τακτικῆς ταύτης δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε
ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς
ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν.
Ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δογματίζει ὅτι ὁ Θεός «ἀεί μεθ᾿ ἡμῶν διαλέγεται».
Ἑπομένως καί ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι θέλομεν νά πορευώμεθα κατά τό ὑπόδειγμα
Αὐτοῦ ὀφείλομεν νά διαλεγώμεθα μετά πάντων ὅσων ἐπιθυμοῦν καί θέλουν νά
ἀκούσουν τάς ἀπόψεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν καί τά δόγματα τῆς
Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ἐάν παύσωμεν νά διαλεγώμεθα μετ᾿ αὐτῶν,
παρακούομεν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ὅπως μαθητεύωμεν πάντα τά ἔθνη (πρβλ.
Ματθ. κη΄, 19). [...]
Το σχόλιό μας:
Παροικώντας σ' αυτή την ασήμαντη γωνιά της μπλογκόσφαιρας, είμαι εντελώς μικρός και ανάξιος για να κρίνω οποιονδήποτε, να επικρίνω (ή να επικροτήσω), να χαρακτηρίσω κάποιον "οικουμενιστή" ή "αιρετικό" κ.τ.λ. Αιρετικούς χαρακτηρίζει η Εκκλησία, εκείνη οριοθετεί την Αλήθεια και την οδό της σωτηρίας, όχι εγώ, όχι.
Ούτε άμεση γνώση των πράξεων και καταστάσεων έχω. Ενημερώνομαι μόνον από το Διαδίκτυο.
ΟΜΩΣ, μια και κατοίκησα από αφέλεια και ανοησία σ' αυτή τη βραχονησίδα του κυβερνοχώρου, έχω το λογισμό να πω προς τον Παναγιώτατο π. Βαρθολομαίο και προς όλους τους υπερασπιστές του Φαναρίου
- που εκλαμβάνουν οποιαδήποτε κριτική ή κίνηση κατά του Οικουμενισμού ως δήθεν "προσωπική επίθεση κατά του Πατριάρχη μας" ή και κατά του ίδιου του θεσμού του Οικ. Πατριαρχείου [π.χ.: "Η υπονομευτική τακτική κατά του Οικουμενικού συνεχίζεται σε μια άνευ αγιοπνευματικής λογικής άστοχη, το προφανές, πορεία" (από σχόλια του θεολόγου Κ. Νούση στην επιστολή Πειραιώς προς τον Πατριάρχη)] -
ότι αυτή τη δήλωση του Πατριάρχη δε μπορώ να τη θεωρήσω βαρυσήμαντη, γιατί βλέπω να διαφωνεί ριζικά με τις πράξεις και του ίδιου και πολλών ακόμη επισκόπων, τόσο του Οικ. Πατριαρχείου ΜΑΣ, όσο και άλλων Ορθοδόξων Πατριαρχείων, επίσης "ΜΑΣ" (π.χ. Αλεξανδρείας (και εδώ), Αντιοχείας - & εδώ).
Σε ποιες πράξεις αναφέρομαι; Παραπέμπω ενδεικτικά στη σχετική ενότητα άρθρων του ιστολογίου Ακτίνες, όπου βρίσκουμε πλήθος σχετικών ειδήσεων (όπως και σε άλλα ιστολόγια)... Μήπως αποτελούν κακοήθειες ή παρεξηγήσεις όλα αυτά; Αν ναι, θα έπρεπε να διαψεύδονται ένα προς ένα. Αλλά τέτοια διάψευση δυστυχώς δε βλέπουμε. (Δείτε και ένα αφιέρωμα του περιοδικού Θεολογία στο διαθρησκειακό διάλογο - τόση ορθοδοξία "μεταμφιεσμένη" σε Οικουμενισμό ή αληθινός Οικουμενισμός; ή μήπως πια είμαστε τόσο αστοιχείωτοι, ώστε δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε;).
Αρκετά θεωρώ ότι παραθέτει στην επιστολή του και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, για την οποία "αναμένεται" η απάντηση ("υπερασπιστές του Πατριάρχη" ήδη απάντησαν, όπως προαναφέραμε).
Ο Μητροπολίτης Περγάμου στην ενθρόνιση του σημερινού Πάπα
Ας θυμηθούμε ότι, ήδη το 1999, ο Οικ. Πατριάρχης έστειλε ωραία επιστολή στην Ιερά Κοινότητα του Αγ. Όρους, με την οποία προέβη σε ομολογία ορθόδοξης εκκλησιολογίας και αποκήρυξη του Οικουμενισμού. Όμως από τότε - το ξαναλέμε - οι πράξεις του, και πολλών άλλων, δεν τον δικαιώνουν (σχόλιο επί της επιστολής εκείνης εδώ, όπου και απόσπασμα - την είχα διαβάσει στο παρελθόν, δυστυχώς τώρα δε μπόρεσα να τη βρω ολόκληρη).
Δε θα πω ότι το Πατριαρχείο κυβερνάται από Μασόνους. Θα επιλέξω την καλύτερη ερμηνεία: ότι προφανώς και τα τρία πρεσβυγενή Πατριαρχεία, ΚΠόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, περικυκλωμένα από το Ισλάμ, νιώθουν ότι οφείλουν να εκφράζονται με μετριοπάθεια και χωρίς ιεραποστολικό ζήλο (η ορθότητα κι αυτής ακόμη της σκέψης ελέγχεται - τέλος πάντων, δεν είναι το δικό μου κεφάλι στο κούτσουρο για να ζητήσω από κανένα να γίνει μάρτυρας, έστω κι από ένα προκαθήμενο της Ορθοδοξίας, που, λογικά, μάλλον θα έπρεπε να είναι έτοιμος). Περιμένουν λοιπόν να τους προστατεύσει από την ισλαμική μάχαιρα η αιρετική Δύση (όπως οι δυστυχείς Πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος Κύπρου - ο Θεός να τους/μας συγχωρέσει - είχαν ζητήσει βοήθεια από τον Πάπα Βενέδικτο για τη λύση του Κυπριακού - στις 4 Ιουνίου 2010, όπου είχε τελεστεί και "οικουμενική ιερουργία" (*)).
Όμως, δε διδάσκονται από την ιστορία ότι οι προσεγγίσεις με την αιρετική Δύση ποτέ δεν ωφέλησαν τους Ορθοδόξους, αλλά αντίθετα στοίχισαν τη σωτηρία ψυχών και έδωσαν στους πρωτεργάτες τους τον τίτλο του προδότη; (Πώς θα τους/μας προστατεύσει, το βλέπουμε ήδη στη Συρία!).
(*) Επρόκειτο για συλλείτουργο ή απλώς παρουσία των παπικών; Δε διευκρινίζεται. Γενικά, θεωρώ ότι δεν τελούνται συλλείτουργα, δηλ. να τελούν τη θεία κοινωνία μαζί ή να κοινωνούν μαζί ορθόδοξοι και παπικοί. Συμπροσευχές, συμμετοχή σε κοινές τελετουργίες και λοιπά εξωφρενικά, ναι.
Και γιατί είναι εξωφρενικός αυτός ο συγχρωτισμός ορθοδόξων και ετεροδόξων; Συνοπτικά, γι' αυτό:
"Αυτό
σημαίνει, ότι τα περί Θεού ρήματα και νοήματα, τα οποία δεν αντιτίθενται
στην εμπειρία της θεώσεως, αλλά και οδηγούν στην κάθαρση και τον φωτισμό της
καρδιάς και την θέωση, είναι Ορθόδοξα. Ρήματα και νοήματα, τα οποία
αντιτίθενται στον δοξασμό [= θέωση = ένωση με το Θεό] και απομακρύνουν από την κάθαρση και τον φωτισμό
της καρδιάς και την θέωση είναι αιρετικά. Αυτό είναι το κλειδί των
αποφάσεων των Επτά Ρωμαϊκών Οικουμενικών Συνόδων, όπως και της 8ης του 879
και της 9ης του 1341." (π. Ιω. Ρωμανίδης, εδώ).
Για τον Οικουμενισμό στο παρελθόν γράφαμε:
...ούτε Πανορθόδοξη Σύνοδο περιμένουμε (ποιος
θα τη συγκαλέσει;), ούτε κάποια ουσιαστική υποχώρηση των
οικουμενιστικών τάσεων που βλέπουμε να βασανίζουν την Ορθοδοξία,
εμποδίζοντάς την να βοηθήσει ουσιαστικά στη σωτηρία των ετεροδόξων και,
εν μέρει, και των αλλοθρήσκων... Γιατί
πώς να προσκαλέσεις τον αδελφό σου στην Ορθοδοξία, όταν του έχει πει
πως η δική του πίστη είναι εξίσου χριστιανική ή εξίσου αληθινή με την
ορθόδοξη πνευματικότητα;
... στις σχέσεις πάρα πολλών σύγχρονων επισκόπων και πατριαρχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας με αιρέσεις ("Εκκλησίες") και θρησκείες, αν και στα λόγια κατατίθεται η μαρτυρία της Ορθοδοξίας για την Αλήθεια, στην πράξη παρατηρούμε άφθονες οικουμενιστικές εκτροπές. Αυτές οι εκτροπές ανησυχούν πάρα πολύ πλήθος ορθόδοξων χριστιανών και προκαλούν σάλο αντιδράσεων! Παρά τις αντιδράσεις όμως, δε βλέπουμε σοβαρά αποτελέσματα.
Ο Οικουμενισμός και η πανθρησκειακή σύγχυση στην ουσία αποτελούν έναν πρόδρομο του Αντιχρίστου:
είναι ο προθάλαμος της "ενότητας όλων των ανθρώπων" σε μια "κοινή
θρησκεία" που θα λατρέψει κάποιον άλλο - όχι τον Αληθινό Θεό -
φαινομενικά χωρίς οι (πλήρως εξαπατημένοι) άνθρωποι ν' απαρνηθούν
τις θρησκείες τους. Ο δρόμος αυτός όμως, σύμφωνα με τους αγίους
διδασκάλους της χριστιανικής αγάπης προς όλους τους ανθρώπους και προς όλα τα όντα, δεν οδηγεί στην πνευματική και ηθική τελειοποίηση, ούτε στη σωτηρία ή στο Φως.
ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΤΑΙ ότι κάθε σοβαρός ορθόδοξος χριστιανός είναι υπέρ του διαλόγου με τους αιρετικούς, όχι όμως υπέρ της ισοπέδωσης και της κενής "αγαπολογίας", που δυστυχώς παρατηρούμε. Είμαστε επίσης ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, αλλά κατά του Οικουμενισμού. Ατυχώς όμως φαίνεται ο Παναγιώτατος να εθελοτυφλεί και να μη βλέπει ότι το συμφέρον της ψυχής του και του ποιμνίου του είναι η πραγματική υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.
Ενδεικτικά παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το λήμμα Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στη Βικιπαίδεια, που φανερώνει το "ώφελος" που έχει προκύψει μέχρι τώρα από τις συγκεκριμένες "διαχριστιανικές προσεγγίσεις":
...Σημαντικό βήμα προσέγγισης κατά την πρόσφατη εικοσαετία υπήρξε το 2005, όταν έπειτα από προσπάθειες του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Πέτρου Βασιλειάδη η Εκκλησία της Ελλάδος
φιλοξένησε την παγκόσμια συνέλευση του τμήματος ιεραποστολής του Π.Σ.Ε. Εντούτοις, οι επισκέπτες βρέθηκαν αντιμέτωποι έξω από τις
εγκαταστάσεις του Αγίου Ανδρέα όπου διεξαγόταν η συνέλευση, με μαύρες
σημαίες με το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος», ενώ ενημερώθηκαν ότι οι Διαμαρτυρόμενες (Προτεσταντικές) Εκκλησίες θεωρούνται αίρεση
από κάποιους Ορθόδοξους κύκλους, και ότι οι διοργανωτές δεν ενημέρωσαν
το εκκλησιαστικό σώμα για τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Κοντολογίς, οι δυστυχείς προτεστάντες ούτε που φαντάζονταν ότι "κάποιοι Ορθόδοξοι κύκλοι" (!!!) "θεωρούν αιρέσεις τις Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες" και έπεσαν από τα σύννεφα!!! Να γελάσουμε ή να κλάψουμε, Παναγιώτατε και λοιποί κληρικοί και λαϊκοί επικριτές των αντι-οικουμενιστών και εσείς οι διαλεγόμενοι με τους (όντως) αδελφούς μας ετεροδόξους για "αμοιβαία κατανόηση";
Εδώ ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μίλησε στο Ευρωκοινωβούλιο και δε θεώρησε καλό ή πρέπον να καταθέσει τη μαρτυρία του Χριστού και της Ορθοδοξίας, αλλά τόνισε ότι "το ερώτημα δεν είναι ποια Εκκλησία ή ποια Θρησκεία είναι ορθή" και εξήρε την αξία του διαλόγου και της "συνεργασίας των Εκκλησιών και των Θρησκειών" για τη λύση επίγειων προβλημάτων και μόνο (το πρόβλημα της σωτηρίας, ανύπαρκτο). Σχόλιο επ' αυτού εδώ.
Ας δούμε τώρα πώς σχολιάζουν τις δηλώσεις του Πατριάρχη δύο ορθόδοξοι ιστότοποι. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Λυκούργος Νάνης, Είναι λυπηρό ο Πατριάρχης με τις δηλώσεις του να προκαλεί γενική θυμηδία! (Ακτίνες)
Προφανώς
ο
κ. Βαρθολομαίος θεωρεί ότι όλοι, οι προς ους απευθύνεται, τρέφονται
με...
κουτόχορτο ή κατάγονται απ' το... κοροϊδοχώρι! Δυστυχώς, για τον
αρχιοικουμενιστή
και καταπροδίδοντα με τα καμώματά του την Ορθοδοξία πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, υπάρχουν ντοκουμέντα, διάσπαρτα στον έντυπο και
ηλεκτρονικό
τύπο, που πιστοποιούν τη μειοδοτική του πολιτική στο θέμα των
διαχριστιανικών
και διαθρησκειακών σχέσεων και τα οποία ουδόλως δύνανται να
αμφισβητηθούν! Και
ακριβώς η ύπαρξη και αναδίφηση των εν λόγω ντοκουμέντων, κρυστάλλινης
οικουμενιστικής διαύγειας,καθιστούν τη σημερινή δήλωσή του τουλάχιστον φαιδρή!
Συνάμα και προκλητική! Είναι οπωσδήποτε λυπηρό ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με τις δηλώσεις
του να προκαλεί γενική θυμηδία!
Εμείς
οικουμενιστές; Αλλοίμονο, αυτά είναι διαδόσεις των... εχθρών μας που επιδιώκουν
να μας...πλήξουν! Ξύπνησαν οι τελευταίοι μια ωραία πρωία και είπαν: δεν τα
βάζουμε με το Βαρθολομαίο έτσι για να περνά η ώρα;
Εμείς απλά
αναγνωρίζουμε εκκλησιαστική υπόσταση και αποστολική διαδοχή στις
σχισματοαιρετικές προτεσταντικές και παπικές κοινότητες αποκαλώντας τις
"αδελφές εκκλησίες",
απλά συμπροσευχόμαστε με αιρετικούς,
αλλοθρήσκους, μάγους, ειδωλολάτρες και κάθε καρυδιάς καρύδι μπροστά σε ομοίωμα
της ..."θεάς" Γαίας στη Γροιλανδία, αφού πρώτα φροντίσαμε στη
διδακτορική μας διατριβή να χαρακτηρίσουμε ως "στερούμενους αγάπης"
τους θεόπνευστους ιερούς κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές,
απλά στο
Πόρτο Αλλέγκρε υπογράφουμε κείμενα που χαρακτηρίζουν τις πλανεμένες διδαχές
"διαφορετικές διατυπώσεις της μίας πίστεως",
απλά αναγνωρίζουμε στο
Μπάλαμαντ τη "βαπτισματική θεολογία",
απλά χαρακτηρίζουμε
"θύματα του αρχεκάκου όφεως, που μάλιστα θα δώσουν λόγο!!! τους πατέρες
μας που μας κληροδότησαν τη διάσπαση",
απλά διακηρύσσουμε ότι "οι διαφορές
χριστιανών και μουσουλμάνων έχουν τις ρίζες τους στην πολιτική κι όχι στην
πίστη",
απλά δωρίζουμε το "άγιο κοράνιο",
απλά υποδεχόμαστε τον
αιρεσιάρχη της Ρώμης στο Φανάρι με κωδωνοκρουσίες, θυμιατίσματα, ασπασμούς,
λειτουργικές δεήσεις και αιτήσεις υπέρ αυτού, ευλογημένος ο ερχόμενος,
πολυχρόνια, κοινή ευλογία, δώρα, απαγγελία του «Πιστεύω» και του «Πάτερ ημών»
από τον πάπα σέ Θ. Λειτουργία στό Φανάρι,
απλά ακυρώνουμε την έννοια της
Ιεραποστολής προς τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους ισχυριζόμενοι ότι "Ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως
τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς
συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»,
απλά αφορίζουμε άνευ αιτίας, άνευ δίκης και
απολογίας εκλεκτούς αντιαιρετικούς και αντιοικουμενιστές θεολόγους και την ίδια
στιγμή συγκαλύπτουμε τις φρικαλέες Χαρκιανάκειες και Ζηζιούλειες κακοδοξίες και
τα "κατορθώματα" των μητροπολιτών Γερμανίας και Γαλλίας,
απλά ζητούμε
την κεφαλήν επί πίνακι ομολογητών Ελλαδιτών ιεραρχών, απλά σκανδαλίζουμε και
πυροδοτούμε εντάσεις και σχίσματα, απλά το ένα, απλά το άλλο, απλά
το... παράλλο, έτσι απλά, τόσο απλά!
Το συνετό, κατ' εμέ, ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό [του παλαιού ημερολογίου - ας ρωτήσω όποιον σπεύσει να σκανδαλιστεί, άραγε ποιοι είναι στενότεροι συγγενείς μας, οι παπικοί ή οι παλαιοημερολογίτες;] σχολιάζει ως ακολούθως (εδώ):
Όχι, δεν έχουμε πρωταπριλιά με το παλαιό ημερολόγιο. Τα παραπάνω είναι αληθή, όπως μπορείτε να διαβάσετε και εδώ.
Δεν απορήσαμε. Και στο παρελθόν κανείς αιρετικός δεν έλεγε "είμαι
Αρειανός" ή "είμαι Μονοφυσίτης" ή "είμαι Εικονομάχος". Όλοι ορθόδοξοι
έλεγαν πως είναι.
Στην πράξη όμως φαίνεται το φρόνημα και οι πράξεις του Βαρθολομαίου βοούν.
Δεν είναι τυχαίο πάντως πως αυτά τα είπε στην Βουλγαρία της οποίας η
επίσημη Εκκλησία είναι από τις πλέον αντιοικουμενιστικές (έχει
αποχωρήσει από το ΠΣΕ).
Ακόμη και η χρήση του χωρίου από τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος («Ἐν τοῖς μέν κακοθελῶς ἡμῖν μαχομένοις ἀπίστοις, ἤ κακοπίστοις, μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Ἐν δέ τοῖς τήν ἀλήθειαν μαθεῖν βουλομένοις, τό καλόν ποιοῦντες, ἕως αἰῶνος μή ἐκκακῶμεν. Πλήν, καί πρός στηριγμόν ἡμῶν τῆς καρδίας ἐν ἀμφοτέροις χρησώμεθα» (Κλῖμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, περί διακρίσεως, 2,11)) δεν δικαιολογείται, διότι οι ηγέτες των αιρετικών της Δύσεως, με τους οποίους διαλέγεται ο Βαρθολομαίος, δεν επιζητούν να μάθουν την αλήθεια.
Ας μας ενημερώσει ο πατριάρχης σχετικώς με το πόσους ετεροδόξους
επανέφερε στην Ορθοδοξία με τους Διαλόγους, για να αποδείξει την
αναγκαιότητά τους.
Στάχτη στα μάτια λοιπόν από έναν αποδεδειγμένα αιρετικό.
Άλλωστε η υποκρισία ξεκάθαρα φαίνεται και από το γεγονός πως ενώ δηλώνει
ότι δεν υποστηρίζει οικουμενιστικές αντιλήψεις, από την άλλη,
δικαιολογεί την οικουμενική κίνηση (όπως αποκαλούν οι ίδιοι οι
οικουμενιστές τον Οικουμενισμό) λέγοντας πως "δέν ἐπιδιώκεται διά
τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ἀποδοχή μιᾶς «χριστιανικῆς
συγκρητιστικῆς ὁμολογίας», ἀλλά ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τήν Χριστιανικήν
Ὀρθόδοξον πίστιν". Προσπαθεί δηλαδή να αποδείξει πως ο
Οικουμενισμός είναι όχι απλά ορθόδοξη πρακτική διαλόγου, αλλά και
ορθόδοξη ομολογία! Η διαστροφή σε όλο της το μεγαλείο.
Η μόνη λύση είναι η συνοδική καταδίκη της οικουμενιστικής διδασκαλίας
και ο αφορισμός από την Εκκλησία όσων παραμείνουν αμετανόητοι
οικουμενιστές.
...Εκείνα τα μείζονα ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία είναι:
1)
Με ποιους τρόπους θα “συναγωνιστούμε” τους ετερόδοξους και τους
αλλόθρησκους στο τομέα της Ιεραποστολής; Με ποιο τρόπο θα επιτελέσουμε
το Αποστολικό έργο που έδωσαν οι Απόστολοι στους Επισκόπους και τους
συνεργάτες τους;
2)
Με ποιους τρόπους θα προστατεύσουμε το ποίμνιο, όπως τονίζει ο
Απόστολος Παύλος, από αιρέσεις και παραθρησκείες και ψεύτικες θρησκείες ;
Το
ερώτημα είναι γιατί να διαλεγόμεθα μόνο με τις ηγεσίες των ετεροδόξων
και αλλοθρήσκων και να μη διαλεγόμεθα και με τα μέλη των διαφόρων
ομολογιών, δίνοντας την Ορθόδοξη μαρτυρία ; Με τα μέλη των άλλων
χριστιανικών ομολογιών δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και τα περισσότερα
από αυτά αγαπούν αληθινά τον Θεό, άσχετα αν αγνοούν το πλήρωμα της
αλήθειας που δόθηκε στην Εκκλησία ! Πονούμε όταν δεν μετέχουν στο Κοινό
Ποτήριο της Εκκλησίας μας, πονούμε όταν βλέπουμε το ζήλο τους, αλλά
βλέπουμε και την άρνηση των Μυστηρίων που έδωσε ο Θεός στην Εκκλησία για
τη σωτηρία του κόσμου ! Ο πόνος αυτός, όμως, δεν μετουσιώνεται ούτε σε
μαρτυρία της Ορθοδοξίας προς αυτούς, ούτε σε διάλογο με αυτούς, ούτε σε
διεξοδική ενημέρωση για τη φύση της Ορθόδοξης πίστης !
Και
πώς, άραγε, θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν εμείς δεν διαθέτουμε ούτε
ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ σε όλες τις γλώσσες, όπου θα γίνεται ορθόδοξη
και πατερική ερμηνεία της Αγίας Γραφής και κατήχηση ;
Και
πώς άραγε θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν οι πολυετείς διάλογοι με όλα
τα χριστιανικά δόγματα δεν έχουν οδηγήσει πουθενά; Τη στιγμή που στη
Δύση και στην Αφρική οι αγγλικανοί εγκαταλείπουν την ομολογία τους,
γιατί άλλοι πηγαίνουν στον Πάπα (πχ 700 αγγλικανικές ενορίες στην
Ιρλανδία) και άλλοι μένουν μετέωροι και δεν έρχονται στην Ορθόδοξη
Εκκλησία ; Γιατί χιλιάδες μέλη των χριστολογικών αιρέσεων του 5ου αιώνα
(Νεστοριανοί και Μονοφυσίτες) εντάσσονται στο ρωμαιοκαθολικό δόγμα
και δεν βρίσκουν την Ορθόδοξη πίστη και Εκκλησία ; Τι φταίει ; Πού
είναι οι καρποί των διαχριστιανικών διαλόγων για την Ορθόδοξη Εκκλησία ;
Κανείς
δεν αρνείται τον διάλογο, αρκεί να φέρει καρπούς και αποτελέσματα. Ποια
είναι τα αποτελέσματα ; Ναι, με τους ετερόδοξους μπορούμε να
συνεργαστούμε σε κοινωνικές δράσεις ή στην φιλανθρωπία, όπως και με
άλλες θρησκείες, αλλά πώς μπορούμε να διαλεγόμαστε ες αεί για
δογματικά θέματα, χωρίς ΚΑΜΙΑ πρόοδο ; Πώς μπορούμε να δεχθούμε ότι
μπορεί ο οποιοσδήποτε να ιδρύει δική του εκκλησία, όπως και πότε θέλει ;
Πώς μπορούμε να δεχθούμε ότι τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι το
ίδιο με τις αναμνήσεις και τις θεατρικές αναπαραστάσεις μυστηρίων των
περισσότερων ετερόδοξων ομολογιών, προτεσταντικής νοοτροπίας ; Πώς
μπορούμε να δεχθούμε ότι το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει, αρκεί να ουρλιάζει
κάποιος σε “άγνωστες γλώσσες” ;
Τι
θα πούμε σε εκείνους τους ανθρώπους που αλλάζουν 5 και 10 φορές
χριστιανική ομολογία σε όλη τους τη ζωή και ξανα-"βαπτίζονται" από
ομολογία σε ομολογία, και τρέχουν από αίρεση σε αίρεση ; Μείνετε στις ομολογίες σας, γιατί είμαστε το “ίδιο” ; Και είναι τραγικό, άνθρωποι να
αποφοιτούν από Θεολογικές σχολές, και να μην μπορούν να συζητήσουν
αξιοπρεπώς με έναν αιρετικό πχ πεντηκοστιανό ή μάρτυρα του Ιεχωβά!
Κλείνουμε εδώ. Οι ευχές μας συνοδεύουν όλους (φίλους και εχθρούς της αλήθειας), με αγάπη και αγωνία για τη σωτηρία τους και τη σωτηρία μας. Ο Θεός να δώσει...
