Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Μόσχα - Κωνσταντινούπολη: Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι ή Ενωμένοι Αδελφοί;

Του σεβαστού μας μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου
"Ν": Αυτή η φωνή μας εκφράζει 100%. Δόξα τω Θεώ, είναι μια παρηγοριά για μας, που θαλασσοδερνόμαστε σ' αυτή την ασήμαντη μπλογκονησίδα, στα αφρισμένα κύματα της μπλογκόσφαιρας.
Αφιερωμένο στον π. Μανώλη, που μας το έστειλε. Από τη Ρομφαία.

Φωτο από εδώ
 
Τοὺς τελευταίους μῆνες γινόμαστε μάρτυρες μιᾶς πολὺ ἐπικίνδυνης καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα ἀδικαιολόγητης κρίσης ποὺ ξέσπασε στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφορμὴ ἡ ἐπικείμενη ἐκχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἢ μᾶλλον ἡ δημιουργία αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία.
Φαίνεται πὼς οἱ διορθόδοξες σχέσεις ἀποτελοῦν μείζων πρόβλημα στὶς μέρες μας καὶ ἐνῶ ἐπιδιώκεται ἡ ἑνότητα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ Ὀρθοδόξοι ὁμολογοῦν μὲν τὴν μεταξύ τους ἀγάπη, ἀλλὰ τὴν ἀποδομοῦν στὴ ζωή τους· διακηρύσσουν τὸν σύνδεσμο τῆς μεταξύ τους κοινωνίας, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀντίθετο.
Καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἀντικρύζει τὶς κορυφές του νὰ διαπληκτίζονται μὲ νομικίστικες ἐπιχειρηματολογίες καὶ ἀντὶ νὰ ἑνώνουν τοὺς πιστοὺς νὰ δημιουργοῦν στρατόπεδα ὀπαδῶν καὶ ὁμάδες ἀντιμαχoμένων ὑποστηρικτῶν. Τί κρῖμα! Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαμάχη ὑπάρχει μία πρόφαση καὶ μία αἰτία.

Πρόφαση εἶναι ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Καὶ αἰτία τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχώρησής της. Σὲ ποιὸν ἀνήκει, ποιὸς τὸ ἔχει.
Οἱ λέξεις ποὺ ἀκοῦμε νὰ ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμπλεκόμενες Ἐκκλησίες εἶναι ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες. Δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀκοῦμε εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι· εἶναι ἆραγε τόσο ἀναγκαία πνευματικὰ ἡ αὐτοκεφαλία; Καὶ ἂν ναί, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει λίγο ἀκόμη;
Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο· εἶναι τόσο σημαντικὰ τὰ δικαιώματά μας ποὺ πρέπει νὰ τὰ ὑπερασπιζόμαστε ἀγνοῶντας ἢ καὶ πολεμῶντας τοὺς ἀδελφούς μας ἢ καὶ διακόπτοντας τὴν χιλιόχρονη κοινωνία μας μαζί τους;
Καὶ τρίτον· ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν κανόνων εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου;
Ἡ Κωνσταντινούπολη πλέον ἀποκαλεῖ τοὺς ὡς τώρα ἀδελφοὺς τῆς Ρωσίας «φίλους», αὐτοὶ δὲ ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Ἔτσι γκρεμίζονται τὰ πιὸ βασικὰ θεμέλια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας· ἡ ἀδελφοσύνη, ἐκφραστὴς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ πανορθόδοξη κοινωνία, καὶ ἡ οἰκουμενικότητα, ἐγγυητὴς τῆς ὁποίας εἶναι, κατὰ τοὺς κανόνες καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση, ἡ Κωνσταντινούπολη.

Α. Στὴν πραγματικότητα, ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἐπείγουσα ἀνάγκη ὅσο δικαίωμα καὶ πείσμονα πολιτικὴ ἀπαίτηση. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη εὐαγγελικὴ ἐπιταγή. Τί ἔχει ἆραγε μεγαλύτερη σημασία, τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς τοπικῆς ἐκκλησίας ἢ ἡ ἑνότητα ὅλων «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»;
Αὐτοὶ δὲ ποὺ ζητοῦν τὴν αὐτοκεφαλία ποιοί εἶναι; Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀμφιβόλου πνευματικοῦ ὑποβάθρου κοσμικὸς Πρόεδρος καὶ ἕνας προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς εὐαισθησίας, μέχρι τώρα ἀπορριπτέος ὡς σχισματικός, αὐτοανακηρυχθεὶς «Πατριάρχης», νὰ εἶναι τὰ κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀνάγκη, τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία;
Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αὐτοκεφαλία, πῶς μποροῦμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας γιὰ ἑνότητα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἔχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα καὶ γιὰ χρόνια φιλοξενοῦν ὅλους τοὺς ἀδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ ὄχι μόνον;
Ἂν ὁ Φιλάρετος εἶχε ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1990, ποὺ τόσο τὸ ἐπιδίωξε, ἀλλὰ δὲν τοῦ βγῆκε, θὰ ζητοῦσε σήμερα νὰ γίνει Μητροπολίτης τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας; Καὶ ἂν ναί, ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος θὰ προήδρευε, ἢ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ σήμερα ψευτοσέβεται καὶ στὴν ὁποία δῆθεν ὑποκλίνεται;

Β. Στὴ χριστιανικὴ λογικὴ δὲν ἔχει δίκιο αὐτὸς ποὺ βλέπει μόνο τὰ δικά του δικαιώματα. Δίκιο ἔχει αὐτὸς ποὺ τὰ προστατεύει μὲν διατηρῶντας ὅμως καὶ τὴν ἰσορροπία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχώρησης, τῆς συμφιλίωσης, διότι μόνον ἔτσι προστατεύονται τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ. Ἐξ ἄλλου ἡ σωτηρία μας βασίζεται στὴ μεγαλύτερη ἀδικία: «κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος». Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Κύριος δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸ δίκαιο καὶ τὰ δικαιώματά Του!
Στὴν παροῦσα φάση, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας γίνεται στὴ βάση τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκχωροῦν, δηλαδή τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Μόσχας, τῆς ἱστορικῆς ἢ πολιτικοοικονομικῆς δυνάμεως καὶ ὄχι τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἢ ἔστω τῆς ὑφισταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης στὴν Οὐκρανία. Ἐκτὸς τούτου, στὸν ὁρίζοντα διακρίνεται τὸ περίγραμμα ἰσχυρῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ὁδηγιῶν καὶ πιέσεων. Καὶ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μείνει μόνο τὸ… ἐξώφυλλο.

Γ. Ἀλήθεια, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ λογική τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεοῦ, μὲ τὸ ἦθος τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας, μὲ τὸ λέντιο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, μὲ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Κυρίου περὶ τῆς διακονίας καὶ τῆς τιμημένης θέσης τοῦ ἐσχάτου, μὲ τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», μὲ τὴ διδαχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θείου Παύλου, μὲ τὰ κηρύγματα ποὺ ἀκοῦμε κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς ἐγκυκλίους ποὺ ἐξαπολύονται στὶς μεγάλες γιορτές; Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων νὰ καταργεῖ τὸ Εὐαγγέλιο;
Ποιός μπορεῖ νὰ καταλάβει πῶς εἶναι δυνατόν χιλιόχρονες ἀδελφὲς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐπιχαίρονται ἀνακαλύπτοντας ἡ μία τὶς ἐκτροπὲς καὶ τὰ λάθη τῆς ἄλλης; Μήπως ἡ ἔνταση ποὺ ζοῦμε τώρα σημαίνει πὼς δὲν ἀγαπηθήκαμε σωστὰ στὸ παρελθόν; 
Πῶς δικαιολογεῖται τὰ στόματα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας στεντορίᾳ τῇ φωνῇ νὰ ὑποστηρίζουν τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ διάλογο καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν μεταξύ τους ἐπικοινωνία; Γιατί ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν οἱ μὲν ὅτι μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει λίγο διαφορετικὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρά; Εἶναι δυνατὸν ὅλος ὁ φωτισμὸς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ καμία ἀκτῖνα νὰ μὴν φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους μέχρι τώρα ἀδελφούς μας; Ποιά σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἡ σημασία τῆς λέξης κοινωνία, ἂν δὲν συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση;
Ἢ πῶς συμβαίνει νὰ μὴν ὑπολογίζουν τὶς ὀλέθριες συνέπειες ἑνὸς ἐπαπειλούμενου σχίσματος; Τί φταῖνε ἆραγε οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ καὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὴ χάρι τῶν προσκυνημάτων τῶν ἄλλων; Γιατί οἱ Ρῶσοι πιστοὶ νὰ στερηθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν Πάτμο καὶ οἱ Ἑλληνόφωνες τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τὰ Σπήλαια τοῦ Κιέβου, τὸ Βάλαμο καὶ τὴ χάρι τῶν Ρώσων νεομαρτύρων; Δὲν εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παγκόσμια γιὰ νὰ τὴν μοιράζονται ὅλοι; Ὅταν μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστη καὶ τὸ δόγμα, πῶς νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ διαίρεση στὴ βάση μιᾶς διοικητικῆς ἀσυμφωνίας;
Τελικά, τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς ἑνότητος γιὰ ποιούς γράφηκε καὶ γιατί; Ἐμᾶς ἆραγε καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας δὲν μᾶς ἀφορᾶ;

Δ. Ἐπιπλέον, ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία μας στὴ Διασπορὰ ἢ στὶς χῶρες τῆς ἱεραποστολῆς ποιά θὰ εἶναι; Ποιόν Χριστὸ θὰ κηρύξουμε καὶ θὰ ὁμολογήσουμε; Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε», ἀλλὰ καταργοῦμε τὸν λόγο Του μὲ τὴ ζωή μας, ἢ Αὐτὸν ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἑνώσει δυὸ χιλιάδες τώρα χρόνια οὔτε τοὺς πιστούς Του; Ἡ ἱκανοποίηση τοῦ κατορθώματος τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι σύντομη καὶ τῶν ὀλίγων. Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου εἶναι ἀπροσμέτρητος καὶ γενικευμένος. Ἡ ἁμαρτία τοῦ σχίσματος ἀθεράπευτη καὶ ἀσυγχώρητη.

Ε. Ἀλλὰ καὶ ἡ Μόσχα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτιμᾶ τοὺς κληρικοὺς καὶ πιστούς της ποὺ κοινωνοῦν στὸ Ἅγιον Ὄρος ἢ στὴν Πάτμο ἢ ἐνδεχομένως ἀργότερα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν Ἑλλάδα; Εἶναι δυνατὸν ἡ θεία κοινωνία νὰ γίνεται μοχλὸς πολιτικῆς πίεσης καὶ ἐκβιασμοῦ; Δηλαδὴ χίλια χρόνια μυστηρίου αὐτὸ καταλάβαμε; Θὰ μπορούσαμε νὰ κατανοήσουμε τὴν προσωρινὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου στὸ ἐπίπεδο τῶν Πατριαρχῶν, ἐνδεχομένως ὡς ἔνδειξη ἔντονης διαμαρτυρίας, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν. Δὲν μπορεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὰ ἁγιάσματα, νὰ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴ χάρι. Ἀντὶ νὰ ἀποδυναμωθεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνισχυθεῖ μήπως καὶ συνετίσει τοὺς ἡγέτες του;

Ἐλπίζουμε ὁ Πατριάρχης μας νὰ ἀνοίξει τόσο τὴν οἰκουμενική του ἀγκαλιά, ὥστε νὰ χωρέσει καὶ τοὺς Ρώσους. Ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἑνωθοῦν ἐκκλησιαστικὰ μεταξύ τους οἱ Οὐκρανοί, ἂν δὲν μάθουν μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ συγχωρήσουνε τοὺς Ρώσους καὶ νὰ ἑνωθοῦν μαζί τους. Ἡ Ἐκκλησία τότε εἶναι Ἐκκλησία ὅταν καταργεῖ τοὺς ἐχθρούς. Ὁ λόγος τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ νέου τοῦ ἐν Πάτμῳ, εἶναι τόσο ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ: «Θέλετε νὰ ἐκδικηθεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς πειράζουν; ἡ καλύτερη ἐκδίκηση εἶναι ἡ ἀγάπη. Μεταποιεῖ καὶ τὰ θηρία ἀκόμη ἡ ἀγάπη».
Περιμένουμε ὅμως νὰ καταλαβαίνουν καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες μας στὴ Ρωσία, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ λαὸς τὶς εὐχές τους στὸ τέλος κάθε ἀκολουθίας, ὅτι ἂν ἐνεργήσουν ταπεινὰ καὶ ὄχι κατακτητικὰ θὰ ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μαζὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ κερδίσουν καὶ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνουν κοσμικὰ ἡ «Τρίτη Ρώμη», ἀλλὰ πνευματικὰ ἡ «Πρώτη καὶ Ἁγία Μόσχα». Νὰ γίνουν πρῶτοι στὶς καρδιές μας.

Μαζί μὲ τὸ ἄρωμα τῆς ἐμπειρίας τοῦ πρόσφατου σκληροῦ διωγμοῦ τους καὶ τὴ χάρι τοῦ νέφους τῶν νεομαρτύρων τους, περιμένουμε νὰ προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν εὐώδη μαρτυρία τῆς ἑνότητος. Ὅσο κακὸ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ μικροῦ καὶ τοῦ ἀδύνατου, τόσο μεγάλο εἶναι ἡ ταπεινὴ σοφία τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τοῦ μεγάλου. Αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, διότι σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη ἢ τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του, ἀλλὰ ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ μεταφέρει τὴ χάρι Του.
Ἡ θεόπνευστη προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. ε΄ 15) ἴσως δείχνει τὸν δρόμο ὅλων μας. Στὶς ἐκκλησιαστικὲς συγκρούσεις μεταξὺ ἀδελφῶν δὲν ὑπάρχουν κερδισμένοι. Ὅλοι εἶναι ἡττημένοι. Ἀντίθετα, ὅταν συμφιλιωνόμαστε, δὲν ὑπάρχουνε χαμένοι. Ὅλοι εἶναι εὐλογημένοι.
Ἐδῶ τὰ βρῆκε ἡ Βόρεια Κορέα μὲ τὴ Νότια καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε ἐμεῖς ποὺ καθημερινὰ προσευχόμαστε μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη μας;
Διάπυρη προσευχή μας εἶναι νὰ δώσει ὁ Κύριος «σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν» καὶ νὰ μᾶς «ἐξαγάγῃ» σύντομα εἰς μετάνοιαν καὶ «εἰς ἀναψυχήν». Ἀμήν.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Η μάχη του Φαναρίου με τη Μόσχα, Σεπτέμβριος 2018...




Παύλου Παπαδόπουλου | Kathimerini
Το βίντεο από εδώ

Στις 7 Σεπτεμβρίου ενεργοποιήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η διαδικασία που πρόκειται να καταλήξει στην ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Ουκρανικής Εκκλησίας, γεγονός που έχει οδηγήσει τις εκκλησιαστικές σχέσεις της Κωνσταντινούπολης με τη Μόσχα σε ένα από τα χειρότερα σημεία των τελευταίων δεκαετιών – αν όχι αιώνων. Η εξέλιξη έχει σημασία θρησκευτική, αλλά και γεωπολιτική, καθώς συνδέεται με το ουκρανικό ζήτημα. Το αυτοκέφαλο θα ενισχύσει την Ουκρανία κάτι που η Ρωσία δεν επιθυμεί. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας έχει απειλήσει με σχίσμα σε περίπτωση που το Οικουμενικό Πατριαρχείο προχωρήσει στην παραχώρηση του αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας, ενώ σε έκτακτη συνεδρίασή της την Παρασκευή αποφάσισε τη διακοπή μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη. Λίγη ώρα νωρίτερα, ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ είχε δηλώσει με νόημα ότι «η διατήρηση της ενότητας της Ορθοδοξίας είναι η προτιμητέα επιλογή της Μόσχας».
Προσωπικότητα με βάθος γνώσης στο πεδίο της θρησκείας και της πολιτικής εξηγεί μιλώντας στην «Κ» ότι πολλοί εξ ημών, συνηθισμένοι στην κοσμική κοινωνία, παραβλέπουμε ότι η θρησκεία σφραγίζει το συλλογικό υποσυνείδητο και διαμορφώνει τις σχέσεις ισχύος σε ένα βάθος χρόνου που υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη ζωή. Κατά συνέπεια, οι συντήξεις ή οι σχάσεις στο θρησκευτικό πεδίο μεταμορφώνουν τις κοινωνίες με τρόπο αργό, βαθύ και οριστικό.

Ο κύβος ερρίφθη

Οι σχετικές εξελίξεις επιταχύνθηκαν στο τέλος του καλοκαιριού. Ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος επισκέφθηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 31 Αυγούστου σε μια ύστατη προσπάθεια να μεταπειστεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είχε αποφασίσει ήδη από τις 20 Απριλίου 2018 να αποδεχθεί αίτημα της Ουκρανίας για αυτοκεφαλία. Οταν ο Ρώσος ιεράρχης έφτασε στην Πόλη είχε ήδη πληροφορηθεί ότι ο κύβος είχε ριφθεί. Μία εβδομάδα μετά, στις 7 Σεπτεμβρίου, ανακοινώθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι αποστέλλονται στο Κίεβο δύο έξαρχοι, ο αρχιεπίσκοπος Παμφίλου Δανιήλ και ο επίσκοπος Edmonton κ. Ιλαρίων προκειμένου να επιτευχθεί η εκκίνηση των συζητήσεων που θα καταλήξουν στη διαμόρφωση της τελικής πρότασης για την αυτοκεφαλία, την οποία θα πρέπει να επικυρώσει η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Στο Κίεβο λειτουργούν τρεις παράλληλες Ορθόδοξες Εκκλησίες: Η πρώτη Εκκλησία είναι η «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» με επικεφαλής τον μητροπολίτη κ. Ονούφριο, που παραμένει σε εκκλησιαστική ένωση με το Πατριαρχείο Μόσχας. Κατηγορείται ότι ιερείς της ευνόησαν τις επιχειρήσεις για την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και την απόσχιση της Ανατολικής Ουκρανίας. Η δεύτερη είναι η «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» (Πατριαρχείο Κιέβου) με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κιέβου κ. Φιλάρετο. Είναι η Εκκλησία που έχει καταθέσει το αίτημα αυτοκεφαλίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Θεωρείται από τους Ρώσους «σχισματική», διότι αποσχίστηκε τη δεκαετία του ’90 από το Πατριαρχείο Μόσχας και ο Πατριάρχης Κιέβου δεν αναγνωρίζεται ως «Πατριάρχης». Η τρίτη είναι η «Ουκρανική Αυτοκέφαλος Ορθόδοξη Εκκλησία» με επικεφαλής τον μητροπολίτη κ. Μακάριο.
Οι εξελίξεις περί της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας δεν θα επιταχυνθούν, αλλά ούτε και θα βραδύνουν, όπως έχει καταστήσει σαφές ο μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, στενός συνεργάτης του κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος χειρίζεται το ζήτημα. «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα βαδίσει όπως ο Ιησούς στο νερό», εξηγεί στην «Κ» ανώτατη πηγή που αρέσκεται σε βιβλικές μεταφορές, εννοώντας ότι θα πρέπει να αναμένονται χειρισμοί που θα εντυπωσιάσουν για τον θεόπνευστο συνδυασμό ισορροπίας και αποτελεσματικότητας. Δεν είναι βεβαίως απίθανο ο περίπατος επί των υδάτων να αποδειχθεί δύσκολος. Οι Ρώσοι δείχνουν να εννοούν την απειλή σχίσματος, δηλαδή τη διακοπή κοινωνίας της Μόσχας με το Φανάρι, διότι αντιτίθενται σε κάθε πράξη υποστήριξης των αντιρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία.

Αμερικανική υποστήριξη

Το ουκρανικό αίτημα, που υποστηρίζεται από τον πρόεδρο της χώρας Πέτρο Ποροσένκο, αλλά και από τους Αμερικανούς, συνδέεται με την ενίσχυση της εθνικής υπόστασης της Ουκρανίας ως κράτους όπου η επιρροή της Ρωσίας βαίνει μειούμενη. Την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου, ο Αμερικανός πρεσβευτής περί διεθνών θρησκευτικών ελευθεριών Σάμιουελ Μπράουνμπακ επισκέφθηκε τον κ. Ποροσένκο για να διαλύσει κάθε αμφιβολία περί της αμερικανικής υποστήριξης στο αίτημα. Η σπουδή αυτή εδράζεται στη γεωπολιτική αρχή ότι ένα ανεξάρτητο κράτος δεν μπορεί να έχει Εκκλησία εξαρτημένη από την Εκκλησία και το Πατριαρχείο ενός άλλου κράτους από το οποίο προσπαθεί να αυτονομηθεί. Η Ουκρανία δεν είναι η πρώτη χώρα που διεκδίκησε εκκλησιαστική αυτονομία από τη Μόσχα. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης το Πατριαρχείο Μόσχας είδε την επιρροή του να συρρικνώνεται σε χώρες που συγκροτούσαν την ΕΣΣΔ, καθώς οι Εκκλησίες στις χώρες αυτές ζήτησαν και έλαβαν το αυτοκέφαλο (παράδειγμα, η Εσθονία).
Το ρωσικό ιερατείο, όμως, δεν στρέφει και το άλλο μάγουλο. Σε μια προσπάθεια αντιστροφής των όρων επιχειρεί την αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου –που έχει το αποκλειστικό προνόμιο να αποδίδει το αυτοκέφαλο– προκειμένου να επιβληθεί στην Ορθοδοξία και να υλοποιήσει το όραμα της Tρίτης Ρώμης, τη ρωσική «Μεγάλη Ιδέα», βάσει της οποίας η Μόσχα αναδεικνύεται ως το τρίτο κέντρο του χριστιανικού κόσμου μετά τη Ρώμη και την Πόλη, ενισχύοντας έτσι την παγκόσμια εμβέλειά της. Η τελευταία θεωρεί ότι αμύνεται έναντι της Δύσης που απεργάζεται την αποδυνάμωσή της και πιστεύει ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμμαχεί με τις ΗΠΑ και ενισχύει τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Από την άλλη πλευρά, πηγές κοντά στο Φανάρι υποστηρίζουν ότι η «ρωσόπνευστη» αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου πραγματοποιείται μέσα από μια επιχείρηση επιρροής που βρίσκεται σε εξέλιξη σε χώρες όπου υφίσταται το ορθόδοξο δόγμα. Προωθείται μέσα από την οργάνωση περιοδειών ιερών λειψάνων και θαυματουργών εικόνων, την ανέγερση ρωσικών εκκλησιών και την υποστήριξη τοπικών συλλόγων και ακροδεξιών πολιτικών ρευμάτων.

Η διένεξη της χιλιετίας

Οι έχοντες ισχυρή μνήμη τονίζουν ότι τον Δεκέμβριο του 1999, ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Αλέξιος Β΄ είχε κατορθώσει να ματαιώσει την πρωτοβουλία του κ.κ. Βαρθολομαίου για μια συνάντηση με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄, με στόχο να μεταδοθεί, εν όψει της νέας χιλιετίας και της συμπλήρωσης 2.000 ετών από τη γέννηση του Χριστού, ένα μήνυμα ενότητας στα δισεκατομμύρια των όπου γης χριστιανών. Μια τέτοια συνάντηση θα λειτουργούσε ενισχυτικά για τη διεθνή ακτινοβολία του Οικουμενικού Πατριάρχη, κάτι που το Πατριαρχείο Μόσχας δεν επιθυμούσε. Την κρίσιμη αποστολή αποτροπής της συνάντησης ανέλαβε με δηλώσεις και χειρισμούς του (επικαλέστηκε το θέμα της Ουνίας) ο τότε μητροπολίτης Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ κ. Κύριλλος. Στις 27 Ιανουαρίου 2009, ο κ. Κύριλλος διαδέχθηκε τον Αλέξιο και η πολιτική τριβών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζεται ώς σήμερα.

Μια γεωπολιτική σύγκρουση στην καρδιά της Ορθοδοξίας

Η ισχυρή σύγκρουση εκδηλώθηκε μέσα από τις «προωθημένες» δηλώσεις του μητροπολίτη Βολοκολάμσκ και προέδρου του τμήματος εξωτερικών πολιτικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας κ. Ιλαρίωνος, ο οποίος απείλησε πως θα επέλθει σχίσμα και τουλάχιστον οι μισοί εκ των 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων επί γης (δηλαδή οι Ρώσοι) δεν θα αναγνωρίζουν πλέον τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως πρώτον μεταξύ ίσων μέσα στην οικογένεια των Ορθόδοξων Εκκλησιών.
Ωστόσο, αυτή η απειλή εύκολα εξαπολύεται, αλλά δύσκολα πραγματοποιείται, αφού αυτό θα σημαίνει ότι η Μόσχα έχει αποφασίσει να παραβεί τον 28ο κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που συγκλήθηκε στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του Αυγούστα Πουλχερία και «απένειμεν εις τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ίσα πρεσβεία τιμής και προνόμια με τα του Ρώμης». Ακριβώς γι’ αυτό, όπως βεβαιώνουν οι ολίγοι κοινωνοί των εξελίξεων, μπορεί να κυριαρχεί ένα κλίμα σύγκρουσης, αλλά οι παρασκηνιακές συνομιλίες ανάμεσα στο Φανάρι και στη Μόσχα εντείνονται. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλέον πρόσφατη «πρόκληση» της Μόσχας κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκδηλώθηκε τον Ιούνιο του 2016, όταν η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στην Κρήτη πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συμμετοχή του Πατριαρχείου Μόσχας και τριών ακόμα Εκκλησιών. Οι μελετητές της φαναριώτικης πολιτικής γνώριζαν ότι αυτό δεν θα έμενε αναπάντητο.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει καθήκον να διαφυλάξει την υπόσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με δεδομένο ότι λειτουργεί από το 1453 εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Τουρκίας. Κατά συνέπεια, φέρεται να έχει κρίνει ότι πρέπει να προσφέρει το αυτοκέφαλο στην Εκκλησία της Ουκρανίας, όχι μόνο γιατί το ζητούν οι Ουκρανοί, όχι απλώς γιατί το επιθυμούν οι ΗΠΑ, που άλλωστε είναι η μοναδική δύναμη που υποστηρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά, κυρίως γιατί έτσι θα δοθεί ένα σαφές μήνυμα ότι υπάρχει μόνον ένας Οικουμενικός Πατριάρχης, ο της Κωνσταντινουπόλεως που είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων. Το μήνυμα αυτό έχει βαρύνουσα σημασία, διότι την αμφισβήτηση του Φαναρίου από τη Μόσχα την παρακολουθούν προσεκτικά τα υπόλοιπα Πατριαρχεία και οι Εκκλησίες προκειμένου να αποφασίσουν τη στάση τους.

Η ισχύς της Ιστορίας

Εκκλησιαστικοί κύκλοι παρατηρούν επίσης ότι «η έντονη αντίδραση της Μόσχας αποτελεί ουσιαστικά μια ομολογία αναγνώρισης, τόσο της πρωτεύουσας θέσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσο και του αποκλειστικού δικαιώματός του να απονέμει ή μη το αυτοκέφαλο». Άλλωστε, η αυτοκεφαλία της Ρωσικής Εκκλησίας εδόθη επίσης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1589, όταν αναγνωρίστηκε ταυτόχρονα η αναγόρευση του μητροπολίτη Μόσχας σε Πατριάρχη. Υπενθυμίζεται ακόμα ότι το δικαίωμα της χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου από τον Πατριάρχη Μόσχας αποτελεί παραχώρηση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ΄, η οποία έγινε το 1686. Στην απόφαση αυτή περιλαμβάνεται η πρόβλεψη ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα μνημονεύεται πριν από τον Πατριάρχη Μόσχας. Κατά συνέπεια, ο μητροπολίτης Κιέβου ανέκαθεν εξαρτάται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, του οποίου μάλιστα θεωρείται έξαρχος.
Βεβαίως, θα πρέπει να τονιστεί ότι η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα Βλαδίμηρο το 988, είχε ως πρώτη μητροπολιτική έδρα το Κίεβο, όπου παρέμεινε ώς τον 14ο αιώνα όταν η πολιτική και θρησκευτική εξουσία μετακινήθηκε στη Μόσχα. Εξ ου και η ιδιαίτερη ευαισθησία της Μόσχας για όλα τα πολιτικά ή θρησκευτικά τεκταινόμενα στο Κίεβο.
Σημειώνεται, τέλος, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο πλαίσιο της Συνόδου της Κρήτης, σκόπευε να προτείνει να δοθεί σε όλες τις Εκκλησίες δικαίωμα συνυπογραφής στις αποφάσεις του περί της απονομής αυτοκεφαλίας, αλλά η Μόσχα δεν αποδέχθηκε την πρόταση και δεν προσήλθε στη Σύνοδο απαιτώντας ισότητα υπογραφής με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κάτι που απορρίφθηκε. Πρόκειται για μια κλασική ειρωνεία της ιστορίας, λένε οι γνωρίζοντες, καθώς στην προσπάθειά της να ενισχύσει την εμβέλειά της έναντι της «Μητέρας Εκκλησίας», η «Ρωσίδα θυγατέρα» προχώρησε σε μια απόφαση που επιτρέπει σήμερα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να προχωρά σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην απονομή της αυτοκεφαλίας.

Το χρονικό

1ος αι. μ.Χ.
Ο Απόστολος Ανδρέας ταξιδεύει στις ελληνικές αποικίες των βορείων ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Σύμφωνα με τον θρύλο φτάνει σε μια περιοχή και προφητεύει ότι στο μέλλον θα χτιστεί εκεί μια μεγάλη χριστιανική πόλη, το Κίεβο. Τοποθετεί έναν Σταυρό, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα.

988
Ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος βαπτίζεται χριστιανός
και ιδρύει τη Ρωσική Εκκλησία στο Κίεβο.

1325
Ο μητροπολίτης Πέτρος μεταφέρει την έδρα της Ρωσικής Εκκλησίας στη Μόσχα.

1439
Βυζαντινοί ιεράρχες και ο Ρώσος μητροπολίτης Ισίδωρος αναγνωρίζουν την πρωτοκαθεδρία του Πάπα στη Σύνοδο της Φλωρεντίας.
Η Μόσχα απορρίπτει την αναγνώριση. Ο Ισίδωρος καθαιρείται και αναπτύσσεται η θεωρία της Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης» μετά τη Ρώμη και την Πόλη.

1448
Η Ρωσική Εκκλησία ανεξαρτητοποιείται μονομερώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

1589
Αναγνωρίζονται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ρωσίας και η αναγόρευση του μητροπολίτη Μόσχας σε Πατριάρχη.

1686
Ο Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ παραχωρεί στον Πατριάρχη Μόσχας το δικαίωμα της χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου.

17-26/6/2016
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας πραγματοποιείται στην Κρήτη χωρίς τη συμμετοχή του Πατριαρχείου Μόσχας.

7/9/2018
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ενεργοποιεί τη διαδικασία για την παραχώρηση της αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Εκοιμήθη ο πατήρ Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος!


 
Εκοιμήθη στις 10/9/2018 ο πατήρ Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος. Ο πατήρ Κωνσταντίνος υπήρξε ένας ξεχωριστός κληρικός, στο πετραχήλι του οποίου πολλές ψυχές βρήκαν παρηγορία, και τόσες άλλες αναπαύθηκαν από τον παραμυθητικό [=παρηγορητικό] λόγο.

Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κωσταντίνος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο τομέα της Ιεραποστολής στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας και στα Οικονομικά.

Όταν ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Τσάφος έγινε προϊστάμενος στο γραφείο Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εις διαδοχήν του νυν Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου Γιαννουλάτου, πήρε ως βοηθό του τον λαϊκό τότε Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο, ο οποίος παραλλήλως ανέλαβε και την διακονία του λόγου εβδομαδιαίως, επί μία οχταετία, στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέου (πλατεία Αμερικής) με ευλογία του π. Γαβριήλ, ο οποίος ήταν και εφημέριος του ναού.

Στη συνέχεια ο π. Κωνσταντίνος διετέλεσε επί 30 έτη Διευθυντής του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής και του Φροντιστηρίου Κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας. Τέλος υπήρξε εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (Δικηγορικών).

Υπήρξε ένας ξεχωριστός κληρικός, ο οποίος θα συνεχίσει να διδάσκει στην ψυχή των πιστών μέσα από τον λόγο του και τα κείμενα του!

"Ν": Ένας ειρηνικός επαναστάτης, ένας αληθινός "αξιωματικός" του Χριστού και, κατ' εμάς, ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας και άγιος. Το ιεραποστολικό του έργο μεγάλο και πολυσχιδές, γνωρίζουμε δε ότι έχει βαπτίσει πολλούς Τούρκους.
Ας αναπαύεται μετά των αγίων και ας έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του προς Κύριον. 
Δείτε γι' αυτόν περισσότερα, παρακαλώ, εδώ.
 

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων, κι ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)



Ὅλοι θέλουμε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων, κι ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν.
Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπιβάλλει ν’ ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τοὺς πάντες, ὅποια πίστη κι ἂν ἔχουν. Συγχρόνως, ὅμως, μᾶς διατάζει νὰ κρατᾶμε ἀλώβητη τὴν πίστη μας καὶ τὰ δόγματά της. Ὡς χριστιανοὶ, πρέπει νὰ ἐλεεῖτε ὅλον τὸν κόσμο, ὅλους τους ἀνθρώπους... Ἀκόμη καὶ τὴν ζωή σας νὰ δώσετε γι’ αὐτούς.
Ἀλλὰ τὶς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τὶς θίξετε. Γιατί δὲν εἶναι δικές σας. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία μας νὰ τὴν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.....


Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
 
Ερώτηση: Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς διέκοψε την κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας ή άλλη, οποιανδήποτε, Ορθόδοξη Εκκλησία επί γης, για ζήτημα πίστεως ή άλλο;

Δεν το γνωρίζω. Ας το ερευνήσει κάθε καλοπροαίρετος αναζητητής. Ας έχουμε τις πρεσβείες του αγίου και πάντων των αγίων. Αμήν.
 
Διαβάστε εδώ κείμενα του αγίου

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Οσία Σοφία της Κλεισούρας, Oσία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα, Οσία Σοφία μοναχή ή Οσία Σοφία; Ένα σύγχρονο αγιολογικό θέμα.


Παρακαλώ, διαβάστε το εκτενές άρθρο του π. Δημητρίου Αθανασίου στο ιστολόγιο Μητερικό.
Ο π. Δημήτριος (ν. ημ.), ως φαίνεται, κλίνει υπέρ της κανονικότητας της μοναχικής κουράς της οσίας Σοφίας από το μητροπολίτη Φυλής Κυπριανό (Σύνοδος Ενισταμένων). Περισσότερα στο κείμενο.
Η τοποθέτησή του μας αναπαύει, γιατί φανερώνει ένα πνεύμα ενωτικό και φρονούμε ταπεινά ότι τέτοιο πνεύμα χρειάζεται η ματωμένη - συγχωρέστε με - από ... (φανατισμό να πω; ακραία συμπεριφορά; ας μη γράψω τίποτα) Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Οι εικόνες από εδώ, όπου παραπέμπει και το άρθρο του π. Δημητρίου.


Ορισμένα για την άποψή μας σχετικά με το ημερολογιακό σχίσμα, στα δειλά άρθρα του ιστολογίου μας, που κανενός είδους αλάθητο ή αυθεντικότητα δεν διεκδικούν:  

Ας έχουμε τις πρεσβείες της αγίας και πάντων των αγίων και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αμήν.