Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Το δηλητήριο κατά του Γέροντα Σωφρόνιου και ο πειρασμός - αμαρτία της αγιομαχίας


st.markos.frontΣτην υπερζηλωτική ιστοσελίδα "Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός" περιλαμβάνεται ολόκληρη ενότητα άρθρων ενάντια στο μεγάλο ορθόδοξο γέροντα της εποχής μας π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Ο διαχειριστής της ιστοσελίδας κ. Μάριος Πηλαβάκης αποφάσισε να λειτουργήσει ως σωτήρας της Εκκλησίας. Βέβαια δεν είναι ο μόνος ζηλωτικός ιστοχώρος που καταντά αγιομάχος, υπακούοντας Κύριος οίδε σε ποια υποσυνείδητα ψυχολογικά κελεύσματα - και προφανώς ακολουθώντας το παράδειγμα της ανεκδιήγητης Μαγδαληνής μοναχής της Κοζάνης (ο Θεός να τη συγχωρέσει), που έγραφε βιβλία κατά του αγίου Νεκταρίου. 
Ο αδελφός εδώ, όπως φαίνεται, δεν είναι παλαιοημερολογίτης, αλλά μέλος της Εκκλησίας του ν.ημ., αν και δεν καταλαβαίνω τι έχει μείνει όρθιο μέσα στην καρδιά του, αφού τους πάντες κρίνει με τρόπο που φανερώνει οίηση και εμπάθεια (μιμείται προφανώς το ύφος των αγίων Πατέρων κατά των αιρεσιαρχών, εξισώνοντας υποσευνείδητα τον εαυτό του με τους αγίους). Ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον φωτίσει. Μόνο πόνο μου προκάλεσε η ιστοσελίδα του. Δόξα τω Θεώ. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον πόνο ενός "πλανημένου" σαν εμένα; (Μόνο το Νεκρό να διαβάσει κάποιος, θα βρει ένα σωρό αιτίες να με "αφορίσει"). Είμαι ένα σκουλήκι και δε φτάνω ούτε την άκρη από το μικρό νύχι του αποστόλου Παύλου, αλλά και τον Παύλο αφόριζαν μερικοί, και είχαν σοβαρά βιβλικά ερείσματα: δε ζητούσε τήρηση του μωσαϊκού νόμου από τους εξ εθνών χριστιανούς, ενώ την τήρηση αυτού του νόμου ο ίδιος ο Θεός την είχε απαιτήσει από τους πιστούς Του! Για τον ίδιο λόγο κάποιοι αποσχίστηκαν από την Εκκλησία των αποστόλων και έγιναν οι αιρετικοί ιουδαιοχριστιανοί (επικαλούμενοι ως πνευματικό τους ηγέτη - προφανώς ερήμην του - τον άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο), αφού η Εκκλησία αυτή, με την αποστολική σύνοδο, σταμάτησε την τήρηση του θεόσδοτου μωσαϊκού νόμου, άρα "πλάνήθηκε"!...
Άραγε, αν ζούσε την εποχή εκείνη ο αδελφός, και ένα σωρό άλλοι (ν.ημ. και π.ημ.), με ποιους θα τασσόταν; Με τους καινοτόμους Παύλο και λοιπούς αποστόλους ή με τους τηρητές του νόμου και της ακρίβειας "αληθείς χριστιανούς"; Ας αναρωτηθεί ο καθένας για τον εαυτό του.
Αν ζούσε τον 3ο αιώνα, θα τασσόταν με το Ρώμης Κορνήλιο και τον άγιο Κυπριανό Καρχηδόνος, που δέχονταν πίσω τους πεπτωκότες, ή με τους Ομολογητές, που αντιδρούσαν σ' αυτή την αποδοχή και συνέστησαν τα σχίσματα του Νοβατιανού και του Φιλικισσίμου, κατηγορώντας μάλιστα τον άγ. Κυπριανό ως ανάξιο, επειδή αποχώρησε από την πόλη κατά το διωγμό του Δέκιου. Προσοχή: οι Ομολογητές ήταν οι ήρωες των διωγμών - αλλά η αλαζονεία τους τούς έκανε εχθρούς αγίων και τελικά τους απέκοψε από την Εκκλησία.
Αν και ανάξιος, εύχομαι ψελλίζοντας, ο Θεός να συγχωρέσει όλους τους αγιομάχους, ιδιαίτερα εκείνους που θεωρούν πως είναι ορθόδοξοι (δε θα κρίνω την ορθοδοξία τους, όπως εκείνοι βάζουν κάτω τους ι. κανόνες και κρίνουν την ορθοδοξία άλλων). Ας πρεσβεύουν γι' αυτούς οι συκοφαντημένοι άγιοι, που ασφαλώς τους ατενίζουν γεμάτη αγάπη και θλίψη από τον ουρανό.

Κατά Σωφρονίου

sofronios

Αυτή τη φωτογραφία του Γέροντα Σωφρόνιου (γενικά τον αποκαλεί "Σέργιο-Σωφρόνιο" πετώντας μας στο πρόσωπο το κοσμικό του όνομα, αφού ουσιαστικά δεν τον αναγνωρίζει για ορθόδοξο μοναχό) προβάλλει ο αδελφός, για να μας πει ασφαλώς ότι δεν έχει εμφάνιση ορθόδοξου μοναχού (όπως προβάλλει και το μνήμα του, δήθεν πολυτελές, λες και από αυτό κρίνεται η ποιότητα του ανθρώπου).
Είναι γνωστή η φωτογραφία του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης, όπου φοράει καπέλο παρόμοιο με του γέροντα. Δυστυχώς, δεν τη βρήκα στο Διαδίκτυο μεγάλη, αλλά μόνο σ' αυτή τη σύνθεση (1η σειρά), εδώ. Και λοιπόν; Το καπέλο κάνει τον καλό ή τον κακό μοναχό;


Υπάρχουν όμως κι άλλες φωτογραφίες του γέροντα Σωφρόνιου, που ίσως αναπαύουν περισσότερο την ψυχή ενός ανθρώπου. Εξυπακούεται ότι από τις φωτογραφίες δε μπορείς να κρίνεις την αγιότητα.
Εξυπακούεται επίσης ότι, υπερασπιζόμενοι παρακάτω το γέροντα, δεν τον ανακηρύσσουμε σε αλάθητο. Δεν είμαι σε θέση καν να αποφανθώ αν έσφαλε και πού (αλάθητος άνθρωπος δεν υπάρχει). Ο αγώνας μας είναι κατά της εμπάθειας και της συκοφαντίας. Ο γέροντας έχει ήδη αξιολογηθεί από ανθρώπους - επιτρέψτε μου - πολύ καταλληλότερους κι από μένα και, φρονώ ταπεινά, από το συντάκτη των άρθρων που θα σχολιάσουμε παρακάτω (δεν τον γνωρίζω, αλλά ούτε κι εκείνος εμένα). Ας είμαστε λοιπόν συγχωρημένοι, αδελφέ.

Οι κατηγορίες κατά του αγίου αυτού πνευματικού αγωνιστή μπορούμε να πούμε ότι συνοψίζονται στο παρακάτω απόσπασμα, από το άρθρο Ο αγιομάχος Σέργιος-Σωφρόνιος Σαχάρωφ [όπου δήθεν ο γέροντας συκοφαντεί το άγιο Αθανάσιο ότι (ενώ κρυβόταν στην έρημο) είχε ερωτικές σχέσεις με γυναίκα, ενώ ο γέροντας γράφει ότι μια γυναίκα υπηρετούσε τον άγιο Αθανάσιο, χωρίς ο άγιος να αμαρτάνει - το γράφει απολογούμενος για τη μικτή μονή του Έσσεξ, για την οποία τον κατακρίνουν οι "ζηλωτές"]. Το απόσπασμα, εν πάση περιπτώσει, έχει ούτως:
Ὁ Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρῶσος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν (;) βουδιστὴς (1916-1924). Μοναχὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐμελέτησεν κατόπιν συμβουλῆς τοῦ ψευδοϊερέως καὶ Ἄγγλου ἀρχικατασκόπου, ἀνθέλληνος καὶ ἐγκληματία πολέμου, Δ. Μπάλφουρ, τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, «Η μαύρη νύκτα τῆς ψυχῆς» καὶ κατεσκεύασε τὴν κακόδοξον θεολογίαν τῆς «θεοεγκαταλείψεως». 
Μετὰ ἐγκατέλειψεν διὰ παντὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ συνεχίσῃ θεολογικὰς σπουδὰς εἰς τὴν Ἑσπερίαν!!! Ἵδρυσεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Μπάλφουρ τὴν πρώτην εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον «μονὴν» ὅπου μοναχοὶ ἀσκοῦνται μὲ «σφόδρα ὡραιοτάτους παρθένας». Ἄφησεν δὲ ἐποχὴν διὰ τὸ ἔργον ποὺ ἐπετέλεσεν εἰς τὸ Ἔσσεξ ἤτοι: ἐναγκαλισμοὺς μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεταδόσεως εἰς αὐτοὺς τῶν θείων μυστηρίων καὶ διὰ τὰς κακοδοξίας τῶν συγγραμμάτων του. Οἱ ἀοίδοιμοι εὐσεβέστατοι ἁγιορεῖται γέροντες Διανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς καὶ Γαβριὴλ ὁ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν Σαχάρωφ: «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».
Καλοῦμε ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἁγιοποιήσουν τὸν Σαχάρωφ καὶ πρωτίστως τὸν Βατοπαιδινὸν ἡγούμενον Ἐφραίμ, νὰ μᾶς εἴπουν εὐθέως πότε ὁ Σαχάρωφ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν βουδισμὸν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ποῖος ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς τὸν ἐδέχθη, καθὼς ἐπίσης ποῖος ἁγιορείτης πνευματικὸς παραβιάζοντας καταφόρως τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, ἔδωσεν εἰς τὸν «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν διὰ νὰ χειροτονηθῇ κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Τέλος, καλοῦμεν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅπως ἐφαρμόσῃ πάραυτα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ διαλύσῃ τὴν «μονὴν» τοῦ Ἔσσεξ ποὺ ἀποτελεῖ μέγαν ὄνειδος διὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν παραβαίνοντας συνειδητῶς ἐπὶ πεντηκονταετίαν Κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὴν αἰσχρὰν καὶ ἐφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχῶν» καὶ «μοναζουσῶν»!!!
Παραθέτουμε ξανά το απόσπασμα, με σύντομα σχόλια κατά διαστήματα:

Ὁ Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρῶσος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν (;) βουδιστὴς (1916-1924). "Ν": Δεν είχε γίνει βουδιστής, αλλά χωρίς να φύγει τυπικά από την ορθοδοξία ασκούσε τον υπερβατικό διαλογισμό.

Μοναχὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐμελέτησεν κατόπιν συμβουλῆς τοῦ ψευδοϊερέως καὶ Ἄγγλου ἀρχικατασκόπου, ἀνθέλληνος καὶ ἐγκληματία πολέμου (;;;), Δ. Μπάλφουρ, τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, «Η μαύρη νύκτα τῆς ψυχῆς» καὶ κατεσκεύασε τὴν κακόδοξον θεολογίαν τῆς «θεοεγκαταλείψεως». 
"Ν": α) Για το βιβλίο του Ιωάννη του Σταυρού: ο γέροντας Σωφρόνιος εντοπίζει εκεί ορισμένες αρετές, που όμως οφείλονται στις λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις του συγγραφέα και σε κοινά σημεία της διδασκαλίας του με τους ορθόδοξους αγίους. Ουδέποτε τον χαρακτηρίζει άγιο, ούτε τον αποδέχεται ολόκληρο. Αντίθετα, επισημαίνει τη φθοροποιό επίδραση που μπορεί να έχει σ' έναν πνευματικό αναζητητή. Γράφει στο Μπάλφουρ: 
"Ενδέχεται ωστόσο να έχουν γεννηθεί μέσα σας όλες αυτές οι αμφιβολίες, γιατί ο Ιωάννης του Σταυρού διδάσκει το αντίθετο" ("Αγώνας Θεογνωσίας", σελ. 201*). "Παρακαλώ, γράψτε μου οπωσδήποτε για το θέμα αυτό ["Ν": πώς σχημάτισε τις απόψεις του για τη μετοχή στη θεία ζωή]. Αν και εγώ έχω να σας κάνω προειδοποιητικά την εξής παρατήρηση: Αν το καταλάβατε μόνο διανοητικά, στηριχθήκατε στο βιβλίο του Ιωάννου του Σταυρού" (ό.π., σελ. 205). (*Το βιβλίο είναι έκδοση, από τη μονή του Έσσεξ, της αλληλογραφίας Σωφρόνιου και Μπάλφουρ).
Φαντάζομαι τι θα γινόταν, αν ο κ. Πηλαβάκης ήταν σύγχρονος του Μ. Βασιλείου και διάβαζε το Προς τους νέους, όπου πλέκεται το εγκώμιο του Ομήρου και πλείστων άλλων αρχαίων ειδωλολατρών! Τι είχε ν' ακούσει ο Μ. Βασίλειος! Που, μάλιστα, είχε φοιτήσει μόνο σε ειδωλολάτρες δασκάλους, είχε σπουδάσει μόνο επιστήμες άσχετες με τη θεολογία - φιλοσοφία, ρητορική, μαθηματικά, ιατρική - τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποίησε και στη θεολογία του! Και συνέδεσε τη Γένεση με την επιστήμη! Και συμπαθούσε και τον Ωριγένη, ώστε, μαζί με τον άγιο Γρηγόριο, ανθολόγησαν αποσπάσματά του στη Φιλοκαλία*!! Και συνέθεσε, σε ηλικία μόλις 30 ετών, όρους και κανόνες του μοναχικού βίου!! Και τόλμησε να γράψει ακόμα και καινούργια θεία λειτουργία!! Κούνια που τον κούναγε τον άγιο!! (Και βέβαια είχε και τότε τους επικριτές του). *Δεν είναι η γνωστή συλλογή του αγ. Νικόδημου του Αγιορείτη, αλλά άλλη, ομότιτλη.
Σημειωτέον ότι στην ίδια επιστολή ο Γέροντας παραθέτει στον Μπάλφουρ μακρύ κατάλογο ορθόδοξων - πατερικών - αναγνωσμάτων, με τα οποία τον προτρέπει να έρθει σε επαφή με την αληθινή πνευματική αναζήτηση.

β) Η θεολογία της θεοεγκαταλείψεως οφείλεται στον άγιο Σιλουανό, ο οποίος βίωσε αυτή την πνευματική κατάσταση επί σειρά ετών. Στην κατάσταση αυτή απελπίστηκε και διακήρυξε προς το Θεό "είσαι αδυσώπητος!". Τότε του εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός και άλλαξε τη ζωή του. Αργότερα υπήρξε νέα αποστέρηση της θείας χάριτος για 15 χρόνια και κατόπιν ο Κύριος του είπε το περίφημο "κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι". Δες π. Σωφρονίου "Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", έκδ. 2003, σελ. 32-33, 46-50, 395, 397-402 κά.
Ο άγιος Σιλουανός εξηγεί μάλιστα, στα χειρόγραφά του:
"Ο Κύριος αποσύρει τη χάρη Του από την ψυχή, και έτσι κατά το έλεος και τη σοφία Του οδηγεί στην ταπείνωση την ψυχή, για την οποία άπλωσε με αγωνία τα χέρια Του στον Σταυρό. Περιμένει να δείξει η ψυχή την προαίρεσή της στον αγώνα κατά των εχθρών. Μόνη όμως η ψυχή δεν έχει δυνάμεις για να νικήσει. Γι' αυτό είναι περίλυπη η ψυχή μου και με δάκρυα Τον ζητώ" ("Ο άγ. Σιλουανός...", σελ. 399).
Φυσικά δεν περιμένω να θεωρεί άγιο το Σιλουανό ο αδελφός. Ούτε τους Γέροντες Πορφύριο, Παΐσιο κ.λ.π. Γενικά, όποιον επιθυμεί μπορεί να ανεβάζει ή να κατεβάζει από το βάθρο της αγιότητας, όπως κι ο καθένας μας εξάλλου, υπακούοντας στα πάθη του - α, συγγνώμη, στους ιερούς κανόνες... Θλίβομαι που τα γράφω αυτά, δεν ειρωνεύομαι.
Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε και από τον ίδιο το Χριστό επί του σταυρού, για λόγους που δεν επιθυμώ, ούτε και νιώθω ικανός, να διερευνήσω (γι' αυτό και το περίφημο "Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες"). Στους Ψαλμούς της Παλ. Διαθήκης υπάρχουν αμέτρητες αναφορές εγκατάλειψης από το Θεό! (π.χ. Ψλμ. 12, Ψλμ. 21 - απ' όπου και η κραυγή του Χριστού στο σταυρό - Ψλμ. 68, Ψλμ. 73, Ψλμ. 87). Άραγε τι θα έλεγε ένας σημερινός ζηλωτής, αν ένας σύγχρονος γέροντας είχε γράψει όλα τα παράπονα του Δαβίδ προς το Θεό; (Αλλά τι λέω; πώς θα δεχόταν να θεωρείται προφήτης ένας βασιλιάς που διέπραξε φόνο και μοιχεία;).
Το αίσθημα της θεοεγκατάλειψης (που δεν είναι πραγματική εγκατάλειψη, αλλά παιδαγωγία) βιώνεται από τον καθένα μας, όταν νιώθει μακριά τη βοήθεια του Θεού, ενώ την έχει απόλυτη ανάγκη. Όμως ας μιλήσουμε - με δέος - για αγίους. Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε από τον προφήτη Ηλία, όταν φοβήθηκε την Ιεζάβελ και ένιωθε "μονώτατος" (Γ΄ Βασιλειών, 19), μα και όταν είδε το θάνατο του παιδιού της χήρας που τον φιλοξενούσε (κεφ. 17 [ιδού σχετική αναφορά του ι. Χρυσοστόμου]), για να μην αναφέρουμε και τον Ιώβ. Μήπως δεν βίωσαν θεοεγκατάλειψη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, οι γονείς της Παναγίας και οι γονείς του Προδρόμου, όταν επί σειρά ετών προσεύχονταν με δάκρυα ν' αποχτήσουν παιδί, κι όμως ο Θεός σιωπούσε; Πώς είναι λοιπόν κακόδοξη η διδασκαλία περί θεοεγκατάλειψης;
Να προσθέσω και αυτό, από το βίο του οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου:
Ο Συμεών ο Στουδίτης στην αρχή του έδωσε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ασκητικής ζωής, και για ανάγνωσμα τον “Πνευματικό Νόμο” του Μάρκου του Μοναχού. Τότε έζησε και την πρώτη του εμπειρία. Τον πλημμύρισε το άκτιστο φως και τον γέμισε χαρά, έτσι που έχασε τον εαυτό του και τον γύρω του κόσμο. Αυτή όμως η πρώτη καρποφόρα περίοδος, που ο άγιος Συμεών απέδιδε στις προσευχές του πνευματικού του πατέρα, δεν κράτησε πολύ. Ξαναγύρισε στην κοσμική και άστατη ζωή που ζούσε πριν. “Εις λάκκον και και ιλύν βυθού αισχρών εννοιών τε και πράξεων εμαυτόν ο άθλιος εναπέρριψα, κακεί κατελθών τοις εγκεκρυμμένοις εν τω σκοτεί περιέπεσον, εξ ων ουκ εμαυτόν εγώ μόνον, αλλ’ ουδέ ο σύμπας κόσμος εις εν αθροισθείς εκείθεν αναγαγείν με και των χειρών αυτών εξελέσθαι ηδύνατο”.
γ) Η σχέση του γέροντα, όπως και του αγίου Σιλουανού, με το Μπάλφουρ ήταν καθαρά πνευματική και μάλιστα κατά ένα μέρος εξ αποστάσεως (κυρίως δι' αλληλογραφίας). Ο Μπάλφουρ ασπάστηκε την Ορθοδοξία και στα γράμματά του ο γέροντας τού συμπαραστέκεται πνευματικά στον αγώνα του να φύγει από τον παπισμό και να γίνει ορθόδοξος. Κάθε νηφάλιος αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει εκεί ούτε υποψία της μελλοντικής πορείας του Μπάλφουρ. Ο Μπ., έχοντας καταφύγει στο Κάιρο με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, έπιασε δουλειά στο Αγγλικό Προξενείο τέλη του 1941 και μετά απ' όλα αυτά εργάστηκε για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες. Είχε ήδη χάσει την πίστη του και πετάξει τα ράσα, ενώ επανήλθε στην Ορθοδοξία μόλις το 1962! ("Αγώνας Θεογνωσίας", εισαγωγή, σελ. 26-30 - διαβάστε το βιογραφικό του Μπάλφουρ στην εισαγωγή του βιβλίου). Αν ήταν πράκτορας & υποκριτής από πριν, δε θα εμφάνιζε αυτές τις αμφιταλαντεύσεις.
(Να παρατηρήσουμε ότι ο Μπάλφουρ αγνόησε τις προορατικές προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού για την πνευματική του πορεία, πράγμα που του έγραψε ο γέροντας, για να τον προβληματίσει προφανώς [βλ. σελ. 264-268]. Βέβαια ο αδελφός θα ήθελε (όπως γράφει) να κηρύξουν πόλεμο κατά του Μπ. οι Σιλουανός+Σωφρόνιος και να τον καταγγείλουν στην Εκκλησία της Ελλάδος για κατασκοπεία (που ασφαλώς δεν υπήρχε, τουλάχιστον τότε). Δε σκέφτεται ότι άλλη είναι η οπτική της πνευματικής σχέσης και ζωής. Σημ. ότι οι προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού δεν σημαίνουν ότι γνώριζε το μέλλον με κάθε λεπτομέρεια).
Εδώ θα πρέπει να πω ότι σε αυτό το κείμενο υπάρχει μόνον ένας αστήρικτος ισχυρισμός ότι (δήθεν) ο Μπάλφουρ ήταν ψευδοϊερέας και κατάσκοπος στην Αθήνα ("κατάλαβα" λέει ο συντάκτης, αυτό που ο ίδιος ήθελε να καταλάβει). Διαβάζοντας την αλληλογραφία του Μπ. με το γέροντα, όπου φαίνονται οι πνευματικές διακυμάνσεις του Μπ., γίνεται φανερό ότι δεν ισχύει ο φανταστικός ισχυρισμός του συντάκτη. Ομοίως σε αυτή την ανάρτηση, ειδική για το Μπάλφουρ (με το γελοίο τίτλο "Ο πραγματικός γέροντας του Σωφρόνιου"!!!), κανένα τεκμήριο δεν παρέχεται ότι ήταν κατάσκοπος όταν συγχρόνως ήταν και ορθόδοξος μοναχός και ιερέας! Εδώ ο συγγραφέας γράφει ότι "αναμφιβόλως" ήταν πράκτορας της Intelligence Service, και πάλι χωρίς τεκμήρια... (Αλλά ακόμη κι αν ήταν, δεν ενοχοποιείται ο γέροντας Σωφρόνιος - εκτός αν ενοχοποιήσουμε και τον άγ. Κύριλλο Αλεξανδρείας επειδή κάποιοι άνθρωποί του κατακρεούργησαν την Υπατεία).
Ο Μπάλφουρ ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε από πολλά κύματα. Επανήλθε στην Ορθοδοξία και πέθανε, όπως φαίνεται, ως ορθόδοξος πιστός (όχι ιερέας). Ο Θεός να τον αναπαύσει. Τα υπόλοιπα είναι σενάρια για μυθιστορήματα κατασκοπίας.

Μετὰ ἐγκατέλειψεν διὰ παντὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ συνεχίσῃ θεολογικὰς σπουδὰς εἰς τὴν Ἑσπερίαν!!! Ἵδρυσεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Μπάλφουρ τὴν πρώτην εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον «μονὴν» ὅπου μοναχοὶ ἀσκοῦνται μὲ «σφόδρα ὡραιοτάτους παρθένας». 
"Ν": α) Η βοήθεια του Μπάλφουρ από πού προκύπτει; Αλλά και αν υπήρξε, δεν είναι κατ' ανάγκην εκ του πονηρού (ένας νηφάλιος αναγνώστης το καταλαβαίνει).
β) Οι μοναχοί του Έσσεξ δεν ασκούνται ...με σφόδρα ωραιοτάτους παρθένας (!!!!), δεδομένου μάλιστα ότι οι άντρες και οι γυναίκες που σύστησαν την μονή ήταν τρόφιμοι γηροκομείου!!! Στη μονή ζουν δύο αδελφότητες σε διαφορετικά κτήρια και δεν συζούν, δηλ. δεν είναι "συνείσακτοι" (στο ίδιο κτήριο), γι' αυτό και δεν εμπίπτουν στην απαγόρευση των συνεισάκτων από τους ιερούς κανόνες. Πέραν αυτού, πότε σημειώθηκαν σεξουαλικά σκάνδαλα στη μονή, που να επιτρέπουν στον αδελφό να επαναστατεί, να κρίνει και να καταγγέλλει με ιερή αγανάκτηση;
Δυστυχώς, οι επικριτές του Γέροντα για τη μικτή μονή δεν είναι σε θέση να εκφέρουν τόσο κατηγορηματικές καταδίκες. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα για τη σωτηρία τους.
Αγ. Χίλντα, ηγουμένη μικτής μονής (7ος αι.)
γ) Μικτές μονές στην Ορθοδοξία υπήρξαν και υπάρχουν κι άλλες. Ειδικό άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αλλά ας θυμηθούμε και ότι πολλές αγίες ασκήθηκαν σε ανδρικά μοναστήρια, μεταμφιεσμένες σε άνδρες - κυριολεκτικά συζώντας! Αυτές δεν παρέβησαν τους ιερούς κανόνες; Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης δεν παρέβη τους ι. κανόνες, όταν ασκήθηκε στην ίδια στέγη με τη σύζυγό του, συζώντας εξ αρχής σε λευκό γάμο; Πώς αντέχει ο αδελφός να τους αναγνωρίζει ως αγίους;

Ἄφησεν δὲ ἐποχὴν διὰ τὸ ἔργον ποὺ ἐπετέλεσεν εἰς τὸ Ἔσσεξ ἤτοι: ἐναγκαλισμοὺς μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεταδόσεως εἰς αὐτοὺς τῶν θείων μυστηρίων καὶ διὰ τὰς κακοδοξίας τῶν συγγραμμάτων του. 
α) "Ν": Δηλ. ο γέροντας μεταλαμβάνει "όλους τους αιρετικούς": παπικούς, προτεστάντες, πεντηκοστιανούς, μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π.; Ας αναφερθούν μερικές περιπτώσεις.
Βλέπουμε εδώ αυτό:
Αὐτό συνέβη καὶ μὲ τὸν τοῦ Ἔσσεξ γ. Σωφρόνιον Σαχάρωφ, ποὺ ἦτο εἰς πλήρην μυστηριακὴν κοινωνίαν μὲ τὴν ὁμοφυλόφιλον «Γαλλικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» τοῦ «Ἐπισκόπου» Ἰωάννου Νεκταρίου τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἤ ὡς ἦτο πλέον γνωστός: *Γιεβγκράβ Κοβαλέφσκι, διδασκάλου τοῦ γ. Σαχάρωφ εἰς τὸ θεολογικόν Ἰνστιτοῦτον τῶν Παρισίων κατά τὴν δεκαετίαν τοῦ 1920. 
Σχετική αναφορά και εδώ (όπου η "Γαλλική Ορθόδοξος Εκκλησία" - ορθότερα "Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας" - κατηγορείται για μαγεία, αστρολογία, σατανισμό και σεξουαλική ελευθεριότητα), και περισσότερα στην ανάρτηση: Απαράδεκτος Οικουμενισμός Σελίδα 1, Σελίδα 2, Σελίδα 3 (δείτε ιδίως τη σελ. 3).
Η "Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας" (ECOF) είναι μια ομάδα Δυτικών που αναζήτησαν τις ορθόδοξες ρίζες τους και συνέστησαν μια Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γαλλία. Κατά καιρούς, επιχειρήθηκε να ενωθεί η ομάδα αυτή με το Πατριαρχείο Μόσχας και με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, αλλά οι προσπάθειες απέτυχαν. Μάλιστα τον επίσκοπο Ιωάννη Νεκτάριο, που τόσο περιφρονεί ο αδελφός, τον είχε χειροτονήσει ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ως προκαθήμενος των Ρώσων της Διασποράς στη Γαλλία. Φυσικά, κι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μαζί με όλους τους Ρώσους της Διασποράς δεν είναι στο απυρόβλητο - εν ριπή οφθαλμού μπορεί να αφοριστεί και να καθαιρεθεί από άγιος και θαυματουργός, από την εκπληκτική πολεμική μηχανή του συντάκτη μας. Αναρωτιέμαι αν βρίσκει χρόνο να μετανοήσει για τις δικές του αμαρτίες, που ασφαλώς θα έχει κάποιες, αφού ουδείς αναμάρτητος...
Στη μονή Έσσεξ, διαβάζουμε εδώ, δεν συλλειτουργούσαν με την ECOF, αλλά τους μεταλάμβαναν, ελπίζοντας να τους προσεγγίσουν. Το ίδιο έκανε και η μονή Σίμωνος Πέτρας, που δεν ξεφεύγει από την κριτική στο ίδιο άρθρο. Έτσι - αποφαίνεται ο αρθρογράφος - τους έδιναν πιστοποιητικό κανονικότητας για να κάνουν προσηλυτισμό. Ή μήπως, λέω εγώ, νοιάστηκαν για τη σωτηρία τους και συμπεριφέρθηκαν με διάκριση, για να τους κάνουν όντως κανονικούς ορθοδόξους, πράγμα που για το συντάκτη μας ασφαλώς θα έπρεπε να γίνει με άτεγκτη αυστηρότητα και μόνον; (Μπορεί και να έσφαλαν, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί μια κήρυξη μακροχρόνιου και επίμονου πολέμου εναντίον τους - αλλά μπορεί και να μην έσφαλαν).
Είναι γνωστό ότι ο Μ. Βασίλειος απέφυγε να γράψει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ομοούσιο τω Πατρί, για να προσεγγίσει τους αιρετικούς πνευματομάχους. Δέχτηκε σκληρή κριτική γι' αυτό (βλ. Στυλ. Παπαδόπουλου, "Πατρολογία", Β΄, σελ. 376-377)! Ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας εκφράστηκε μετριοπαθώς για να προσεγγίσει το νεστοριανίζοντα Ιωάννη Αντιοχείας και τους επισκόπους του, πράγμα που εξόργισε κάποιους "υπερλίαν ορθοδόξους", οι οποίοι, προσπαθώντας εμπαθώς να αντιμετωπίσουν το νεστοριανισμό, κατασκεύασαν το μονοφυσιτικό. Άραγε, ο αδελφός, αν ζούσε τότε, θα έπαιρνε το μέρος του Μ. Βασιλείου και του αγ. Κυρίλλου ή των αντιπάλων τους;

Ο π. Πλακίδας (από εδώ)
Στη γαλλική Βικιπαίδεια υπάρχει ένα άρθρο για την ECOF. Σχετικά γράφει και ο π. Πλακίδας Deseille, που δεν περιμένω να συγκινηθεί ο αδελφός από την περίπτωσή του, τα εξής:
Επιπλέον, στο τέρμα διαφόρων πνευματικών αναζητήσεων, μερικές χιλιάδες Δυτικών έγιναν Oρθόδοξοι επειδή αναγνώρισαν στο πρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τη μοναδική Εκκλησία του Χριστού, της οποίας οι άλλες χριστιανικές κοινότητες είναι μέλη χωρισμένα. Γι’ αυτούς το να εισέλθουν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ζήτημα πνευματικής ζωής ή πνευματικού θανάτου. Όμως οφείλουν γι’ αυτό να γίνουν Έλληνες ή Ρώσοι;
Μια απάντηση στη διπλή αυτή ερώτηση επιχειρήθηκε από την ομάδα που τιτλοφορείται «Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας» και η οποία υπήχθη στη δικαιοδοσία της Ρουμανικής Εκκλησίας. Η ομάδα αυτή, που σχηματίστηκε γύρω από τον διακεκριμένο Ρώσο μετανάστη Evgraf Kovalevsky, ίδρυσε μια επισκοπή που δεν είναι «ούτε ρωσική, ούτε ελληνική, ούτε ρουμανική» και η οποία θέλει να είναι η ανασύσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Δύσεως, προγενέστερης του σχίσματος. Η λειτουργία της είναι μια διασκευή της αρχαίας δυτικής λειτουργίας των Γαλατών, που υπήρχε πριν από την εξάπλωση της ρωμαϊκής λειτουργίας στη Δύση. Η προσάρτηση της στη Ρουμανική Εκκλησία έχει δικαιοδοσιακό χαρακτήρα και δεν περιλαμβάνει κανένα στοιχείο δανεισμένο από τη λειτουργική παράδοση και τη θρησκευτική κουλτούρα αυτής της χώρας.
Η πρωτοβουλία ήταν ενδιαφέρουσα. Ενθουσίασε αξιόλογους ανθρώπους, οι όποιοι αφιέρωσαν σ’ αυτήν πολύ ταλέντο και διάθεση. Ωστόσο, οφείλω να πω, παρά τη φιλία που με συνδέει με μερικά από τα μέλη αυτής της Εκκλησίας, ότι η πρωτοβουλία αυτή μου φαίνεται πως οδήγησε σε μια αποτυχία. Οι μοναχοί του Άγιου Όρους δέχτηκαν κατ’ επανάληψη μέλη αυτής της ομάδας, που παρέμειναν στο Όρος για αρκετό χρόνο. Η εμπειρία τους έδειξε ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, παρά την προσωπική τους αξία και την καλή τους διάθεση, είχαν μείνει σε σημαντικό βαθμό ξένοι προς το πνεύμα της Oρθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης ο επίσκοπος αυτής της επισκοπής για σοβαρές δογματικές και ποιμαντικές αιτίες δεν έγινε δεκτός να μετέχει στη Διεπισκοπική Επιτροπή, η οποία συγκεντρώνει τους επισκόπους των διαφόρων ορθοδόξων δικαιοδοσιών στη Γαλλία.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτή η κατεύθυνση προς την οποία οφείλουμε να αναζητήσουμε λύση. Ορθόδοξη Εκκλησία αυτόνομη και ενωμένη δεν θα μπορέσει να γεννηθεί στη Γαλλία παρά μόνο με μια οργανωμένη προσπάθεια των διαφόρων δικαιοδοσιών, όμως δεν έχει έρθει ακόμη η στιγμή. Για την ώρα, συμφέρει να αρκεστούμε στο παρόν σύστημα της συνυπάρξεως των διαφόρων δικαιοδοσιών. Το σύστημα αυτό, κάτω από τις παρούσες συνθήκες της Δύσεως, παρουσιάζει αρκετές δυσχέρειες.

β) Οι κακοδοξίες των συγγραμμάτων του Γέροντα ποιες ακριβώς είναι; Διαβάζουμε ένα "παράδειγμα" (εδώ):
Τὸ 1925 [ο Σωφρόνιος] ἐγγράφεται ὡς σπουδαστὴς εἰς τὸ τότε νεοϊδρυθὲν Ὀρθόδοξον Θεολογικὸν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Μεταξὺ τῶν καθηγητῶν του ὑπῆρξε καὶ ὁ αἱρετικὸς ἱερεὺς Μπουλγκάκωφ. Αὐτὸς τὸν ἐπηρέασεν οὕτως ὥστε, χωρὶς φόβο Θεοῦ, νὰ βλασφημῇ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, γράφοντας, ἀργότερον, εἰς ὥριμον πλέον ἡλικίαν: «Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος ἀποκτοῦν τὴν ὑπόστασή τους κενώνοντας τὸ καθένα τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δώσει "χῶρο" στὸ ἄλλο. Ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν Τριαδικῶν προσώπων εἶναι μία ἀένναη κένωση, ἕνας αἰώνιος Σταυρὸς» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αὐτὴν τὴν μεταφορὰν τῆς σταυρικῆς κενώσεως εἰς τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν ἑνὸς ἑκάστου τῶν Τριῶν Ἄκτιστων Προσώπων τῆς Τριάδος, οὔτε αὐτὸς ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν θὰ ἐτολμοῦσεν ποτὲ νὰ διανοηθῆ.
Χειρότερος λοιπόν κι από το διάβολο ο "βλάσφημος" Σωφρόνιος, ο "μαθητής του αιρετικού Μπουλγκάκωφ" (που όντως έσφαλε θεολογικά)... Γιατί; Επειδή χρησιμοποίησε την παραπάνω μεταφορά σχετικά με την Αγία Τριάδα, την οποία προφανώς ο συντάκτης θεωρεί "πατροπασχιτική"... Θα γράψει εδώ ο αδελφός ότι και ο π. Ιω. Ζηζιούλας εκφράζεται αμήχανα γι' αυτή τη μεταφορά. Όμως πουθενά δεν αναφέρει ο γέροντας ότι κυριολεκτικά "σταυρώθηκαν" τα θεία Πρόσωπα, με οποιονδήποτε τρόπο, πλην του Θεανθρώπου Χριστού.
Αντίθετα, ζητώ συγγνώμη, αλλά ας μου επιτραπεί να πω ότι ο ίδιος ο συντάκτης της ιστοσελίδας υποπίπτει σε πατροπασχιτική κακοδοξία (ΠΡΟΦΑΝΩΣ άθελά του), όταν αγιογραφεί το Θεό Πατέρα να φέρει σταυρό στο φωτοστέφανο (εδώ)! Για να μην αναφέρω και την κάποτε διαδεδομένη, αλλά δογματικά εσφαλμένη απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως γέροντος Πατρός, νέου Υιού και Πνεύματος εν είδη περιστεράς.


Χαρακτηριστική είναι και η παρακάτω αναφορά, από το ίδιο άρθρο:
Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς:
«Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματιστικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου «Οψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι» καὶ τοῦ βιβλίου «Περὶ προσευχῆς». Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα «ἀλλά». Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποῦ ἀμφισβητοῦνταν. Ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὅρος τιμᾶ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιο. Τὸ πνεῦμα μαγείας ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικυρωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σὲ σημεῖο νὰ τιμοῦν τοὺς Φραγκισκανούς, τοὺς Καθαρούς, τὴν μητέρα-Τερέζα καὶ ἄλλους» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).
Αν και δε βλέπουμε εδώ γιατί ο καθ. Οσίπωφ διακρίνει "πνευματιστική μαγεία" στα έργα του Γέροντα (ο μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζιούλας επισημαίνει ότι κανένα σοβαρό επιχείρημα δεν παρέχει), πρέπει να παρατηρήσουμε επίσης ότι, βάζοντας στη ζυγαριά "ολόκληρο το Άγιον Όρος", που "τιμά τον Σαχάρωφ ως άγιο" και από την άλλη έναν ακαδημαϊκό, η ζυγαριά του αδελφού κλίνει προς τον ακαδημαϊκό. Η δική μας ταπεινή ζυγαριά, ας μας επιτραπεί να κλίνει προς ολόκληρο το Άγιον Όρος.

Οἱ ἀοίδοιμοι εὐσεβέστατοι ἁγιορεῖται γέροντες Διανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς καὶ Γαβριὴλ ὁ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν Σαχάρωφ: «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».
"Ν": Δε γνωρίζουμε τους γέροντες και δε μπορούμε να κρίνουμε τι έλεγαν και γιατί το έλεγαν (και άγιοι να ήταν, πάλι μπορεί να έσφαλαν). Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε: πότε ακριβώς ο π. Σωφρόνιος κατέστη πράκτορας των Εγγλέζων και σε τι ακριβώς κατασκόπευσε την Ελλάδα ή οποιονδήποτε άλλο; Για ποιο θέμα παρέδωσε πληροφορίες στην Αγλλία; Πώς ακριβώς στοιχειοθετείται τέτοια κατηγορία. Τα λοιπά είναι φλυαρίες άνευ ουσίας.
Το ...ακαταμάχητο τεκμήριο για τη συνεργασία του Γέροντα με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας (από εδώ):
Τὸ 1958 ὁ Σαχάρωφ ἀφοῦ ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ ἱδρύσῃ «μικτὴν ἱερὰν μονὴν» εἰς Παρισσίους, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ πανίσχυρου πλέον φίλου καὶ προστάτου του Μπάλφουρ παίρνει ἄδειαν μεταναστεύσεως διὰ τὴν Ἀγγλίαν μαζὶ μάλιστα μὲ δύο «καλογραίας» του καὶ μερικοὺς νεαροὺς! Εἶναι ἐντυπωσιακὸν διὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντας τοὺς Βρεταννοὺς, πῶς ὁ ἴδιος ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς χώρας R.A. Butler ὑπέγραψε προσωπικῶς τὴν ἄδειαν εἰσόδου τοῦ Σαχάρωφ καὶ τῆς συνοδείας του σημειώνοντας εἰς αὐτὴν χαρακτηριστικῶς: «Δῶστε στὸν ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιο ὅλα ὅσα ζητεῖ» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, «Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex», Πεμπτουσία, 3, 2000,27).
[...] Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ὄψιν ["Ν": τη βαρβαρότητα των Βρετανών] δύναταί τις νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν ἐνέργειαν τοῦ συντηρητικοῦ ὑπουργοῦ Butler ἔναντι τοῦ πράκτορος Σαχάρωφ: Ἡ κυβέρνησις τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τῆς βασιλίσσης τῆς Μεγάλης Βρεταννίας Ἐλισάβετ τῆς Β’ ἐτιμοῦσε τὸν Σαχάρωφ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, διὰ τὰς ὑπηρεσίας ποὺ προσέφερε – μέσω Μπάλφουρ – διὰ τὴν διασφάλισιν τῶν συμφερόντων τοῦ Βρεταννικοῦ στέμματος!!! 
Εκεί δηλ. που ο νηφάλιος θεατής δοξάζει το Θεό για το θαύμα που συντελέστηκε, ο αγαπητός κ. Πηλαβάκης ονειρεύεται σενάρια κατασκοπίας... Άραγε ποιες ήταν οι "υπηρεσίες" του Γέροντα για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Βρετανικού στέμματος, που δεν ανταμείφθηκαν με πλούτη και παλάτια, αλλά... με ένα μοναστήρι; Κύριος οίδε...
Να επισημάνουμε ότι η αγία νεομάρτυς Ελισάβετ της Ρωσίας (πολωνικής καταγωγής) κατηγορήθηκε από τους μπολσεβίκους ως πράκτορας των Πολωνών. Ξέρεις με βεβαιότητα άραγε, αδελφέ, ότι δεν ήταν πράκτορας; Οποιοσδήποτε μπορεί να πλέξει ένα μύθο με αφορμή αυτό. Εγώ θεωρώ ότι δεν ήταν πράκτορας, γιατί η Εκκλησία την αναγνώρισε ως αγία και μάρτυρα. Αυτό μου αρκεί.
matronastalin.jpgΑς μην παραλείψουμε ότι ο Ηρώδης συμβουλευόταν στη φυλακή τον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο και ενίοτε ακολουθούσε τις συμβουλές του (Μάρκ. 6, 19-20). Μήπως ήταν πράκτορας του Ηρώδη ο Πρόδρομος; Μήπως ενέδωσε μέσα στη φυλακή, γι' αυτό μεθόδευσε το θάνατό του η Ηρωδιάδα, ενώ ο Ηρώδης τον άφηνε να ζήσει και μάλιστα έπαιρνε τις συμβουλές του; Λέγεται επίσης ότι ο Στάλιν είχε επισκεφτεί και συμβουλευτεί, ίσως όχι μόνο μια φορά, την αγία Ματρώνα της Μόσχας. Μήπως ήταν "κόκκινη" και πράκτορας του Στάλιν η θαυματουργή οσία;

Καλοῦμε ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἁγιοποιήσουν τὸν Σαχάρωφ καὶ πρωτίστως τὸν Βατοπαιδινὸν ἡγούμενον Ἐφραίμ [για τον οποίο δείτε εδώ], νὰ μᾶς εἴπουν εὐθέως πότε ὁ Σαχάρωφ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν βουδισμὸν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ποῖος ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς τὸν ἐδέχθη, καθὼς ἐπίσης ποῖος ἁγιορείτης πνευματικὸς παραβιάζοντας καταφόρως τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, ἔδωσεν εἰς τὸν «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν διὰ νὰ χειροτονηθῇ κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; ["Ν": δεν ήταν ποτέ βουδιστής, όπως γράψαμε στην αρχή (αντίθετα ο αδελφός θέτει ακόμη και το "πρώην" σε εισαγωγικά!!!!), γι' αυτό και δεν τίθεται θέμα επανόδου στην Ορθοδοξία από το βουδισμό. Εάν πάντως αυτό είναι κώλυμα για την ιεροσύνη, πώς χειροτονούνται ιερείς Αφρικανοί πρώην παγανιστές; Πώς ο άγιος Κυπριανός, πρώην μάγος, έγινε επίσκοπος;].
Τέλος, καλοῦμεν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅπως ἐφαρμόσῃ πάραυτα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ διαλύσῃ τὴν «μονὴν» τοῦ Ἔσσεξ ποὺ ἀποτελεῖ μέγαν ὄνειδος διὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν παραβαίνοντας συνειδητῶς ἐπὶ πεντηκονταετίαν Κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὴν αἰσχρὰν καὶ ἐφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχῶν» καὶ «μοναζουσῶν»!!! ["Ν": Δε συγκατοικούν, όπως είπαμε. Σχολιάσαμε και ανωτέρω].
***
Στο τέλος αυτής της σελίδας, ο αδελφός "αποκαλύπτει" τα ονόματα κάποιων από τους (αμέτρητους, γνωστούς και άγνωστους) "υπέρμαχους της αγιοποιήσεως Σωφρονίου του Έσσεξ" (νομίζοντας ότι τους εκθέτει και τους βλάπτει, ενώ στην πραγματικότητα εκτίθεται ο ίδιος), τα οποία δημοσιεύουμε κι εμείς:
Οι Μητροπολίτες, Περγάμου κ. Ιωάννης, Κενύας κ. Μακάριος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Λεμεσοῦ κ. Αθανάσιος, Μεσογαίας κ. Νικόλαος, οι Επίσκοποι, πρ. Ἐρζεγοβίνης κ. Αθανάσιος, Βιέννης κ. Ιλαρίων Alfeyev, οι Καθηγούμενοι του Άγιου Όρους, Βατοπαιδίου Αρχιμ. Έφραίμ και Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισαῖος, οι Γέροντες, Νικόδημος Ἀγιοπαυλίτης, Μωυσῆς Ἁγιορείτης, οί Ἀρχιμανδρίτες, Ζαχαρίας (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Νικόδημος Σκρέττας, Ἀλύπιος (Λαύρας Άγιου Σεργίου), οι Πρωτοπρεσβύτεροι, Βασίλειος Καλλιακμάνης, Δημήτριος Τζέρπος, Andrew Louth, Γεώργιος Zavershinsky, οι Ἱερομόναχοι, Ραφαήλ Noica, Νικολάϊ Σαχάρωφ (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Σωφρόνιος Μιχαηλίδης, ο Μοναχός Βαρθολομαίος (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), οι Όμότιμοι Καθηγητές, κ.κ. Άντώνιος-Αίμίλιος Ταχιάος, Γεώργιος Γαλίτης, Γεώργιος Μαντζαρίδης, Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Κωνσταντίνος Σκουτέρης, οι Καθηγητές, κ.κ. Μ. JeanClaude Polet, Δημήτριος Τσελεγγίδης, Ανέστης Κεσελόπουλος, JeanClaude Larchet, ο Αναπλ. Καθηγητής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης και ο Δρ. Θεολογίας κ. Ιωάννης Κόϊος. Οι καθηγητές κ. Γεώργιος Γαλίτης, κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης και ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης.
Ο πειρασμός της αγιομαχίας

Αναφερθήκαμε ήδη στην πολεμική που ασκήθηκε από χριστιανούς στον απόστολο Παύλο, στον άγ. Κυπριανό Καρχηδόνος και, κατά τον 20ό αιώνα, στον άγιο Νεκτάριο (προσθέτουμε αυτό). Ο άγιος Νεκτάριος, ως γνωστόν, υπέστη φρικτούς διωγμούς, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Συκοφαντήθηκε, εξορίστηκε, προπηλακίστηκε, δυσφημίστηκε, κατηγορήθηκε για ποινικά εγκλήματα και ηθικά παραπτώματα, σύρθηκε στον ανακριτή... Κι όλα αυτά από "ορθόδοξους αδελφούς" χριστιανούς, ας είναι συγχωρεμένοι.
Περιπτώσεις αγιομαχίας στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν δυστυχώς αναρίθμητες. Τα ελατήρια, ταπεινά ασφαλώς και νικητής ο διάβολος. Πόσοι άγιοι δεν εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, καθαιρέθηκαν από τις εκκλησιαστικές τους θέσεις, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν από "ορθόδοξους χριστιανούς"... Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αναρωτιέμαι τι στάση θα τηρούσαν οι σημερινοί υπερζηλωτές, αν ήταν παρόντες όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κατήγγειλε τον ι. Χρυσόστομο για την αίρεση του ωριγενισμού, καθώς ο άγιος υποδέχτηκε στην ΚΠολη και έδωσε άσυλο στους διωκόμενους από την Αίγυπτο ωριγενιστές μοναχούς Μακρούς Αδελφούς! Τότε και ο άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου, ως γνωστόν, στράφηκε εναντίον του και πήγε στην ΚΠολη για να τον ελέγξει αυστηρά. Τελικά ο άγιος καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από σύνοδο με τη συμμετοχή του Θεόφιλου Αλεξανδρείας!
Σήμερα βλέπουμε να πολεμούνται όσιοι γέροντες από παλαιοημερολογίτες, αλλά και από νεοημερολογίτες, ενώ πολεμούνται και όσιοι γέροντες του παλαιού ημερολογίου, όπως η γερόντισσα Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή και ο π. Ιερώνυμος της Αίγινας, που η αγιότητά τους μαρτυρείται και διακηρύσσεται ακόμη κι από τους ορθόδοξους χριστιανούς του νέου ημερολογίου... (Συγγνώμη, παρέλειψα να ρωτήσω τον αδελφό αν είναι άγιοι αυτοί οι γέροντες).
 
Εικ: Ο όσιος Παχώμιος λαμβάνει το σχήμα της μοναχικής ενδυμασίας από άγγελο, ντυμένο ως μοναχό (εδώθε).

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ελάχιστη αναφορά με το παράδειγμα δύο παλαιών αγίων της Εκκλησίας μας, του αγ. Παχωμίου του Μεγάλου και του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Για τον άγ. Παχώμιο διαβάζουμε στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του π. Βασιλείου Στεφανίδη, σελ. 157:
Ο Παχώμιος, ισχυριζόμενος, ως ο Απόστολος Παύλος, ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ότι γνωρίζει να διακρίνη τους κακούς και τοςυ αγαθούς ανθρώπους, εκλήθη υπό συνόδου επισκόπων εν τω ναώ της Λατοπόλεως. Εις βαθύ γήρας ευρισκόμενος παρουσιάσθη φερόμενος επί φορείου και συνοδευόμενος υπό πολλών μοναχών. Εκεί εύρε και άλλους μοναχούς, των οποίων τινές ήσαν άλλοτε ιδικοί του μοναχοί. Δεν ηρνήθη τας κατηγορίας αι οποίαι κατ' αυτού διετυπώθησαν, αλλά το περιεχόμενον αυτών εχαρακτήρισεν ως χαρίσματα του Χριστού. Ηγέρθη μέγας θόρυβος. Ο Παχώμιος εσώθη απαχθείς επί των ώμων μοναχού διά πλαγίας θύρας. Οι μοναχοί αυτού υπέστησαν επίθεσιν και εκτυπήθησαν, αλλά τη επεμβάσει ισχύοντος προσώπου, του Σαβίνου, κατώρθωσαν να σωθώσι και επιστρέψωσιν εις το μοναστήριον.
Οι διώξεις του οσίου Συμεών από τον εκκλησιαστικό του προϊστάμενο είναι γνωστές. Παραπέμπω εδώ για υπενθύμιση.
Ας αναλογιστεί ο καθένας μας, αγαπητοί αδελφοί, αν ζούσε την εποχή αυτών των θλιβερών γεγονότων ποια στάση θα τηρούσε; Μπροστά σ' αυτά τα πνευματικά αναστήματα - ή αν βλέπαμε τον πρώτο σαλό άγιο ή τον πρώτο στυλίτη - ποια στάση θα τηρούσαμε; Θα θαυμάζαμε εκστατικοί ή θα λιθοβολούσαμε μαζί με τους τότε υπερλίαν ζηλωτές;
Ας είμαστε έντιμοι: δεν ξέρουμε τι θα κάναμε.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και στις κρίσεις μας για τους σημερινούς ανθρώπους. Εδώ έχουμε έναν πόλεμο δεκαετιών ενάντια σ' έναν γέροντα αναγνωρισμένο από όλους, πλην ελαχίστων... Οι ελάχιστοι αυτοί (αριθμητικά) αναγορεύουν εαυτούς σε τιμητές των πάντων. Ας προσέξουμε, γιατί εκεί που εμείς βρίσκουμε την πλάνη, μπορεί να κρύβεται η αγιότητα που βλέπουν χιλιάδες άλλοι ορθόδοξοι χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, πολλοί από αυτούς καταξιωμένοι και έμπειροι.

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Τα σχίσματα του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου και οι σημερινοί Γ.Ο.Χ.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του π. Βασιλείου Παπαδάκη "Το Σχίσμα του Ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού", Ι. Μονή Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας (Ρέθυμνο), 2008, Μέρος Α΄, Κεφ. Γ΄, ιστ΄-ιη΄.
Διατηρούμε την αρίθμηση των υποκεφαλαίων και των υποσημειώσεων, για διευκόλυνση του αναγνώστη.

ιστ΄. Το επιχείρημα περί των σχισμάτων του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

Κάντε κλικ για να δείτε την εικόνα σε πλήρες μέγεθος
Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (από εδώ)
Ένα από τα σοβαρότερα επιχειρήματα των Γ.Ο.Χ., διά των οποίων προσπαθούν να δικαιολογήσουν την απόσχισί τους από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι οι προσωρινές αποσχίσεις του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου και των μαθητών του από τους αγίους πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιο και Νικηφόρο. Συγκεκριμένα οι Γ.Ο.Χ. υποστηρίζουν: «Πώς είναι δυνατόν να οφείλεται υπακοή εις μίαν τοιαύτην εγκληματικήν πράξιν (τήν αλλαγή του ημερολογίου), όταν ο Άγιος Θεόδωρος διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά του επισκόπου του (πατρ. Νικηφόρου), όταν εκείνος συνοδικά το 809 αθώωσε τον ιερέα, που ευλόγησε τον παράνομον γάμον του αυτοκράτορος;»281 «Διότι εάν ο Όσιος για έναν παράνομον γάμον και μάλιστα βασιλικόν, διέκοψε κοινωνίαν μετά του επισκόπου του... πολλώ μάλλον εδικαιούντο να μιμηθούν τον όσιον οι ζηλωταί στήν περίπτωσιν της ημερολογιακής καινοτομίας». «Όπως αντέδρασεν στόν αντικανονικόν γάμον ο Όσιος αντέδρασαν και οι Παλ/ται στην ημερολογιακήν καινοτομίαν»282.
Το ανωτέρω ζηλωτικό επιχείρημα δεν είναι ορθό. Ο όσιος Θεόδωρος διέκοψε πράγματι δύο φορές την κοινωνία με τους εκκλησιαστικώς προϊσταμένους του, τους αγίους Ταράσιο και Νικηφόρο, εξ αιτίας του παρανόμου γάμου του αυτοκράτορος, όμως η πράξις του αυτή κατακρίθηκε από τους αγίους Πατέρας. Οι δύο πατριάρχαι δεν εκήρυξαν αιρετικές διδασκαλίες, ούτως ώστε να δικαιολογήται η διακοπή τής
εκκλησιαστικής κοινωνίας μαζί τους· απλά ανέχθηκαν κατ᾿ οικονομία τον ιερέα Ιωσήφ, ο οποίος ετέλεσε τον βασιλικό γάμο, με σκοπό να προστατεύσουν την Εκκλησία από το αυτοκρατορικό μένος και την εκδίκησι.
Συνεπώς η αλήθεια δεν είναι, όπως την παρουσιάζουν οι Γ.Ο.Χ., αλλά ακριβώς το αντίθετο: Όπως η πράξις (διακοπή της κοινωνίας) του αγίου Θεοδώρου έχει κατακριθή και δεν θεωρείται πρότυπο από τους αγίους Πατέρας, έτσι και η διακοπή της κοινωνίας των Γ.Ο.Χ. με όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες για μη δογματικούς λόγους είναι παράνομη και καταδικαστέα. Είναι λυπηρό που οι Γ.Ο.Χ. μιμούνται τον επικατάρατο Χάμ, ο οποίος δεν «συνεκάλυψε την γύμνωσι του πατρός του» (Γένεσις θ΄, 22 – 23) Νώε καί, αντί να αποκρύβουν τις διαμάχες των αγίων Πατέρων, τις φανερώνουν και μάλιστα τις διαφημίζουν.
Φυσικά οι αγώνες του οσίου Θεοδώρου και των μαθητών του έναντι της Εικονομαχίας και ιδίως η άρνησίς του να κοινωνήση με τους Εικονομάχους κατά το δεύτερο στάδιο της επικρατήσεως της αιρέσεως (813-842) είναι υποδειγματικοί, και για τον λόγο αυτό ο Άγιος έχει μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους μεγαλυτέρους Ομολογητάς. Μόνο οι δύο ανωτέρω προσωρινές αποσχίσεις του δεν έχουν επαινεθή από τους αγίους Πατέρας. Άς δούμε όμως αναλυτικότερα το ανωτέρω ζήτημα.

281 Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Όταν οι φύλακες προδίδουν, εν Περιοδικώ Εκκλησιαστική Παράδοσις, φύλλο 117, σελ. 22-23.

282 Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Περιοδικό Ο Αγιορείτης, φύλλο 34, σελ. 2, 4.

ιζ΄. Τα σχίσματα του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

Κατά το έτος 795, όπως προαναφέραμε, ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος απεδίωξε την νόμιμη σύζυγό του και νυμφεύθηκε την αυλική Θεοδότη283. Ο άγιος Ταράσιος Κωνσταντινουπόλεως δεν συμφώνησε με τον γάμο αυτό, για να μη παροργίση όμως τον βασιλέα, ο οποίος απειλούσε «την αίρεσιν (της Εικονομαχίας) ανανεώσασθαι, και τας σεπτάς και αγίας εικόνας πάλιν καθαιρήσειν»284, ανέχθηκε την τέλεσί του από τον ηγούμενο Ιωσήφ.
Τότε ο θείος και γέροντας του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, όσιος «Πλάτων ο του σακκουδίωνος ηγούμενος απέστησεν της κοινωνίας Ταρασίου του πατριάρχου»285 μη ανεχόμενος την κατ᾿ οικονομία αυτή πράξι του. Το σχίσμα των οσίων Πλάτωνος και Θεοδώρου και των μαθητών τους έληξε έπειτα από δύο έτη, όταν ο Κωνσταντίνος έχασε τον θρόνο του και ο άγιος Ταράσιος βρήκε την ευκαιρία να καθαιρέση τον Ιωσήφ286.
Εικ. & βίος του εδώ
Η έριδα αναζωπυρώθηκε το 806, όταν ο νέος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Νικηφόρος κάτω από τις πιέσεις του νέου αυτοκράτορος Νικηφόρου αναγκάσθηκε να αποκαταστήση με συνοδική απόφασι τον Ιωσήφ. Προφανώς και ο άγιος Νικηφόρος φοβήθηκε, «μή τι άλλον χείρον νεωτερίση ο παραπλήξ και την Εκκλησίαν βλάψη μειζόνως»287.
Οι Στουδίται όμως αντέδρασαν και πάλι. Αρχικά θεώρησαν ότι «ουκ ήν ασφαλές αποστήναι των παρανομούντων τελείως, ή το φεύγειν μόνον την προφανή κοινωνίαν αυτών, οικονομία δε πρεπούση αναφέρειν έως καιρού»288. Οι Στουδίται δηλαδή μνημόνευαν μεν τον άγιο Νικηφόρο, απέφευγαν όμως την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, έως ότου ο «μοιχοζεύκτης» Ιωσήφ «υποσταλή της ιερουργίας»289.
Έπειτα από τρία έτη (809) η έριδα έλαβε πολύ σοβαρότερες διαστάσεις, καθώς «ο βασιλεύς (Νικηφόρος) αφορμής δραξάμενος επισκόπους πολλούς και ηγουμένους αθροίσας σύνοδον κατ᾿ αυτών (τών Στουδιτών) κροτηθήναι εκέλευσεν, δι᾿ ης εξεβλήθησαν της μονής και της πόλεως»290. Καθώς μάλιστα διηγείται ο όσιος Θεόδωρος, η Σύνοδος του αγίου Νικηφόρου εξεφώνησε «το πονηρόν δόγμα (υπέρ της “μοιχοζευξίας”) και ανάθεμα»291 κατά των Στουδιτών, οι οποίοι είχαν αποσχισθή «της αγίας Εκκλησίας»292.
Μετά την Σύνοδο αυτή οι Στουδίται διέκοψαν πλέον και την μνημόνευσι του αγίου Νικηφόρου προτρέποντας μάλιστα και τους άλλους ηγουμένους «τού μη κοινωνείν τοις κακοδόξοις, μηδέ αναφέρειν τινά τών εν τη μοιχοσυνόδω ευρεθέντων, ή ομοφρονούντων αυτή»293. Οι Στουδίται αρνήθηκαν να δεχθούν την αποκατάστασι του Ιωσήφ ως μία πράξι σύμφωνη με τις «οικονομίες των αγίων»294 και κατηγορούσαν τους υπευθύνους ως «μοιχειανούς» και αιτίους ανατροπής του ευαγγελίου.
Η λήξις του νέου σχίσματος επιτεύχθηκε τελικά μετά την άνοδο του Μιχαήλ Ραγκαβέ στον βασιλικό θρόνο (811), ο οποίος διέταξε την ανανέωσι της καθαιρέσεως του Ιωσήφ και επανέφερε τους Στουδίτας από τους τόπους της εξορίας τους. Ο άγιος Θεόδωρος και οι μαθηταί του συμφιλιώθηκαν με τον άγιο Νικηφόρο και αγωνίσθηκαν μαζί εναντίον των Εικονομάχων κατά την δεύτερη περίοδο της επικρατήσεως τής αιρέσεως, η οποία άρχισε έπειτα από δύο έτη.

283 Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τόμος ε΄, σελ. 361.

284 Περί Ταρασίου και Νικηφόρου των εν αγίοις πατριαρχών, P.G.99,1852D.

285 Οσίου Θεοφάνους, Χρονογραφία, έτος 6288, P.G.108, 948A.

286 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λ΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1008A.

287 Μιχαήλ μοναχού, Βίος και πολιτεία του οσίου... Θεοδώρου του των Στουδίου ηγουμένου, P.G.99,156D.

288 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λθ΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1048D-1049A.

289 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή κη΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1001C.

290 Οσίου Θεοφάνους, ένθ᾿ ανωτ. έτος 6301, P.G.108, 973B.

291 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λθ΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1048D.

292 Οσίου Θεοφάνους, ένθ᾿ ανωτ. έτος 6304, P.G.108, 992B.

293 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λθ΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1049A.

294 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λε΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1029C.

ιη΄. Η καταδίκη των σχισμάτων του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

Τά δύο ανωτέρω άνευ λόγων πίστεως σχίσματα των Στουδιτών κατακρίθηκαν απερίφραστα από τους αγίους Πατέρας: «το προσκρούσαι τοίς αοιδίμοις πατριάρχαις τον μέγαν Θεόδωρον εκ Θεού κεκινημένοις, και μικρόν ενδούσι της ακριβείας, διά το μη γενέσθαι μείζονα βλάβην, και εαυτόν αποσχίσαι της Εκκλησίας ου μικρόν πτώμα τοις Πατράσιν έδοξε· αλλ᾿ όμως πάλιν διωρθώσατο... Ει γάρ τό προσκρούσαι και τώ
τυχόντι ιερεί, άνευ δηλαδή αιρέσεως, μέγαν έχει τον κίνδυνον, πηλίκον ην τό πρός τοιούτους αρχιερείς τούτο γενέσθαι, και αρχιερέων αρχιερείς, μάλλον δέ και αποστόλους αυτούς»295.
Κατά τον ιερό Ιωσήφ Βρυέννιο, οι όσιοι Θεόδωρος και Πλάτων «καίτοι δίκαια και κανονικά λέγοντες, κατεκρίθησαν ως προπετείς τινες»296. Συγκεκριμένα οι αποσχίσεις του οσίου Θεοδώρου καταδικάσθηκαν:

α΄. Από τον άγιο Νικηφόρο Κωνσταντινουπόλεως και την Σύνοδό του, η οποία αναθεμάτισε τους Στουδίτας και τους ομόφρονάς τους297.
Πρέπει να τονισθή ότι εκείνη την εποχή η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εκοσμείτο από μεγάλους Πατέρας, οι οποίοι -παρά το ότι αγωνίσθηκαν υποδειγματικά κατά των Εικονομάχων- εν τούτοις δεν συμμετείχαν στά σχίσματα του οσίου Θεοδώρου, και επομένως βρίσκονταν στο πλευρό του αγίου Νικηφόρου. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους αγίους Μιχαήλ Συννάδων, Θεοφύλακτο Νικομηδείας, Ευθύμιο Σάρδεων, και τους ηγουμένους αγίους Θεοφάνη της Σιγγριανής, Μακάριο της Πελεκητής, Νικηφόρο και Νικήτα του Μηδικίου, Ιωάννη των Καθαρών, Ιλαρίωνα των Δαλμάτων.
Όλοι οι ανωτέρω άγιοι Πατέρες αποκαλούνται υβριστικά από τους Γ.Ο.Χ. «αιρετικοί»298, «μοιχειανοί»299 και «μοιχοκυρωταί»300, ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξαν αιρετικοί. Ο π. Θεοδώρητος μάλιστα και οι Ενιστάμενοι, όταν αναφέρωνται στις ανωτέρω έριδες, τον μέν άγιο Θεόδωρο αποκαλούν «άγιο», τους δε αγίους Ταράσιο και Νικηφόρο αποκαλούν απλά «Νικηφόρο» ή «πατριάρχη Νικηφόρο»301. Αποφεύγουν δηλαδή επιμελώς να αποκαλέσουν “αγίους” τους αντιπάλους του οσίου Θεοδώρου για να μη αντιληφθούν οι αναγνώσται των κειμένων τους, οι οποίοι πιθανώς δεν γνωρίζουν την ιστορική αλήθεια, ότι οι αντίπαλοι του οσίου Θεοδώρου δεν ήταν αιρετικοί, αλλά Άγιοι -καί μάλιστα μεγάλοι φωστήρες της Εκκλησίας- και έτσι αποκαλυφθή ο μύθος περί τής ανύπαρκτης αιρέσεως του «Μοιχειανισμού» και καταρρεύσει το επιχείρημα υπέρ της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας.

β΄. Από τον άγιο Μεθόδιο Κωνσταντινουπόλεως και την Σύνοδό του μετά την αναστήλωσι της Ορθοδοξίας (843). Ο Άγιος, όπως προαναφέραμε, καταδίκασε τις νέες αποσχίσεις των Στουδιτών της εποχής του -οι οποίοι τον κατηγορούσαν ότι δεχόταν τους επισκόπους, που είχαν χειροτονηθή από τους Εικονομάχους- και συγχρόνως τις πράξεις και τα «συγγράμματα του Θεοδώρου Στουδίτου σχετικώς προς το θέμα των Μοιχειανών»302. Ο Άγιος θεωρούσε ότι, τα όσα έπραξε και έγραψε ο όσιος Θεόδωρος, «ου τοσούτον κατά των πατριαρχών (ήσαν), όσον κατά της Εκκλησίας, εκείνοι γάρ ήσαν η Εκκλησία οι και ταύτην στηρίξαντες»303. «Όθεν ορθότατα ποιών Μεθόδιος συνοδικώς εξήνεγκεν ανάθεμα κατά των του Στουδίου μοναχών των από της Εκκλησίας εαυτούς αποσχισάντων, διότι αντείχοντο των κατά Ταρασίου και Νικηφόρου κληθέντων τε και γραφέντων υπό Θεοδώρου»304.
Ο άγιος Μεθόδιος έλεγε στούς Στουδίτας ότι, εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως, «ουκ έξεστι (τοίς μοναχοίς) εξετάζειν τα των ιερών, αλλ᾿ υποτάσσεσθαι χρή, και ουχ υποτάσσειν ουδέ εξετάζειν αυτούς (τους αρχιερείς)»305. Την απόλυτη συμφωνία του με τις ανωτέρω απόψεις εκφράζει και ο ιερός Δοσίθεος Ιεροσολύμων306.

γ΄. Από τον άγιο Φώτιο Κωνσταντινουπόλεως και την ΑΒ΄ Σύνοδό του. Οι Πατέρες της Συνόδου χαρακτήρισαν τα στουδιτικά σχίσματα του η΄ και θ΄ αιώνος, που διαρκούσαν έως τις ημέρες τους, ως «επιβουλήν του παμπονήρου» και απαγόρευσαν διά των κανόνων ιγ΄-ιε΄ την «πρό συνοδικής διαγνώσεως»307 διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας των κληρικών με τους επισκόπους τους, εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως.

Αξίζει να σημειωθή, ότι οι Γ.Ο.Χ. προκειμένου να δικαιολογήσουν την απόσχισί τους από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες επικαλούνται τις πράξεις τόσο του οσίου Θεοδώρου όσο και του αγίου Φωτίου, οι οποίες όμως είναι τελείως αντίθετες μεταξύ τους. Συγκεκριμένα όταν ομιλούν γιά το σχίσμα του 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, η οποία προφανώς δεν αποτελεί αίρεσι, τότε επικαλούνται τα άνευ δογματικών λόγων σχίσματα του οσίου Θεοδώρου λόγω του βασιλικού γάμου. Όταν όμως καταφέρωνται κατά του πολύ μεταγενεστέρου Οικουμενισμού, τότε επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα της Συνόδου του αγίου Φωτίου, ο οποίος επιτρέπει (κατ᾿ αυτούς επιβάλλει) την απόσχισι από τους επισκόπους, εφόσον αυτοί κηρύσσουν κάποια αίρεσι.
Άγιος Φώτιος ο Μέγας (από εδώ)
Επίσης, όταν οι Γ.Ο.Χ. δημιουργούν εσωτερικά σχίσματα άνευ σοβαρών (δογματικών) λόγων, επιθυμούν δηλαδή να αποκηρύξουν την εκκλησιαστική (ζηλωτική) τους αρχή και να δημιουργήσουν μία νέα Εκκλησία Γ.Ο.Χ., τότε επικαλούνται και φέρνουν ως υπόδειγμα τα σχίσματα του οσίου Θεοδώρου. Αντιθέτως, όταν επιθυμούν να αποτρέψουν κάποιο εσωτερικό τους σχίσμα, τότε επικαλούνται την Σύνοδο του αγίου Φωτίου, η οποία απαγορεύει τις αποσχίσεις για μη δογματικούς λόγους.
Οι ανωτέρω αντιφάσεις, στις οποίες υποπίπτουν οι Γ.Ο.Χ., είναι τεράστιες και φανερώνουν το τραγικό αδιέξοδο της ζηλωτικής εκκλησιολογίας. Η επίκλησις από μέρους των Γ.Ο.Χ. τόσο του οσίου Θεοδώρου όσο και του αγίου Φωτίου είναι παράλογη, καθώς ο τελευταίος καταδίκασε με την Σύνοδό του τις άνευ λόγων πίστεως αποσχίσεις του πρώτου.
Οι Γ.Ο.Χ. θα πρέπει να επιλέξουν, ποιόν από τους δύο Αγίους θα επικαλούνται ως υπόδειγμα. Φυσικά οποιαδήποτε και αν είναι η επιλογή τους, η απόσχισίς τους από την Εκκλησία κατά το 1924 δεν είναι δυνατόν να διαφύγη την καταδίκη. Εάν οι Γ.Ο.Χ. επιλέξουν να επικαλούνται τον όσιο Θεόδωρο και τα άνευ λόγων πίστεως σχίσματά του, τότε το σχίσμα τους θα είναι καταδικαστέο, όπως ακριβώς και τα στουδιτικά. Εάν πάλι επιλέξουν να επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα του αγίου Φωτίου, που επιτρέπει την απόσχισι μόνο σε περίπτωσι αιρέσεως, τότε θα είναι και πάλι άξιοι καταδίκης, καθώς το 1924 δεν κηρύχθηκε καμμία απολύτως αίρεσι.

***
Κατακριτέα τέλος θα πρέπει να θεωρηθή και η διαστροφή της ιστορικής αληθείας περί των σχισμάτων του οσίου Θεοδώρου, που επιχειρούν ορισμένοι προκειμένου να αποδείξουν, ότι ο Όσιος δεν έχει καμμία σχέσι με τους σημερινούς Γ.Ο.Χ.308. Συγκεκριμένα οι απόψεις ότι ο όσιος Θεόδωρος δεν είχε διακόψει την εκκλησιαστική (μυστηριακή) κοινωνία309 ή το μνημόσυνο310 του αγίου Νικηφόρου, ότι «δεν καταδικάσθηκε ως σχισματικός από καμμία έγκυρη σύνοδο της εποχής του» και δεν υποκίνησε κανένα σε απόσχισι από την εκκλησιαστική του αρχή311, είναι τελείως αναληθείς και στηλιτεύονται δίκαια από τους Γ.Ο.Χ.
Απαράδεκτη επίσης είναι και η άποψις «ότι η εκκλησιαστική παράδοση δε θα τιμούσε σχισματικό, επί τόσους αιώνες, ως άγιο της αδιαίρετης Εκκλησίας»312, καθώς είναι γνωστό ότι αρκετοί Άγιοι συνέπραξαν για ορισμένο χρονικό διάστημα ακόμη και με αιρετικούς, και αργότερα μετανόησαν.

295 Περί Ταρασίου και Νικηφόρου των εν αγίοις πατριαρχών, P.G.99,1853CD.

296 Τά παραλειπόμενα, τόμος γ΄, σελ. 363.

297 Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Επιστολή λδ΄, βιβλίο α΄, P.G.99, 1024BC.

298 Περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, τεύχος 1, 2000, σελ. 22.

299 Περιοδικό Ορθόδοξος Ενημέρωσις, φύλλο 34, σελ. 141.

300 Περιοδικό Ορθόδοξος Ενημέρωσις, φύλλο 30, σελ. 125.

301 Περιοδικό Ο Αγιορείτης, ένθ᾿ ανωτ. Περιοδικό Ορθόδοξος Ενημέρωσις, ένθ᾿ ανωτ.

302 Π. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τόμος ε΄, σελ. 377.

303 Epistola contra Studitas, P.G.100, 1294B.

304 Μ. Γεδεών, Πατριαρχικοί Πίνακες, σελ. 185.

305 Περί Ταρασίου και Νικηφόρου των εν αγίοις πατριαρχών, P.G.99,1853CD.

306 Δωδεκάβιβλος, βιβλίο ζ΄, κεφ. Δ΄, § ε΄, σελ. 78-79.

307 ΙΓ΄Κανών, P.G.137, 1061B-1064A.

308 Β. Τσίγγου, Εκκλησιολογικές θέσεις του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, σημείωσις 2, σελ. 127.

309 Ένθ᾿ ανωτ. σελ. 90.

310 Ένθ᾿ ανωτ. σελ. 193.

311 Ένθ᾿ ανωτ. σελ. 91.

312 Ένθ᾿ ανωτ.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Θαύματα στην Εκκλησία του νέου ημερολογίου

Είναι γνωστό πως τα θαύματα και οι υπερφυσικές εμπειρίες δεν αποδεικνύουν οπωσδήποτε την παρουσία της θείας χάριτος. Θαύματα συμβαίνουν και στις αιρέσεις, υπερφυσικές εμπειρίες παρατηρούνται και στις ειδωλολατρικές θρησκείες, "χαρίσματα" και δυνάμεις διαθέτουν και οι μάγοι - ενώ ακόμη και στην Ορθοδοξία υπάρχουν περιπτώσεις πλάνης, όπου δαίμονες εμφανίζονται με θείες και αγγελικές μορφές.
Όμως είναι εξαιρετικά απίθανο ότι μπορεί σε όλα τα μεγάλα και ιερά προσκυνήματα της Ορθοδοξίας, μόλις άλλαξε το ημερολόγιο, να λαμβάνουν χώρα ακριβώς τα ίδια θαύματα, με τους ίδιους πιστούς, τους ίδιους ιερείς, μοναχούς και ασκητές, κι όμως αυτόματα να αφαιρέθηκε από εκεί η θεία χάρη και να αντικαταστάθηκε με κατακλυσμό δαιμονικών απομιμήσεων! Είναι εξαιρετικά απίθανο η Τήνος, το Άγιο Όρος, η Αίγινα, η Εύβοια (μονή οσίου Δαβίδ) και αναρίθμητοι άλλοι ιεροί τόποι της Ορθοδοξίας (παγκόσμια, όχι μόνο στην Ελλάδα), που μία μέρα πριν ήταν ιεροί τόποι θαυμάτων της Παναγίας, των αγίων, του αληθινού Θεού, να μετατράπηκαν αιφνίδια σε τόπους δαιμονικών ενεργημάτων, ακριβώς όμοιων με τα προηγούμενα - επί σειρά ετών ή αιώνων - επιτελούμενα θαύματα.

Φωτο: ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος της μονής του Οσίου Δαβίδ, με την εικόνα του αγίου.

Εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος ισχυρίζεται ότι αυτό συμβαίνει (ότι εκεί, που θαυματουργούσαν οι άγιοι, τώρα ως άγιοι χορεύουν οι δαίμονες, επειδή οι νεοημερολογίτες "είμαστε σχισματικοί" ή "αιρετικοί", οι ιερείς μας ψευδοϊερείς και τα μυστήριά μας στερημένα της θείας χάριτος - όπως ισχυρίζονται ευτυχώς όχι όλες, αλλά οι αυστηρότερες μερίδες των "ΓΟΧ"), θα πρέπει να προσκομίσει σοβαρά στοιχεία, εκτός από τις πεποιθήσεις του. Και βεβαίως θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι και νεοημερολογίτες υπάρχουν (όχι εμείς) που απορρίπτουν τα θαύματα και τους αγίους που αναδεικνύονται στο χώρο του παλαιού ημερολογίου...

Θα μπορούσαμε εδώ να επισημάνουμε ότι και στην Εκκλησία του ν.ημ., καθώς και σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες παγκοσμίως που οι ΓΟΧ έχουν αποκόψει από την εκκλησιαστική κοινωνία ως οικουμενιστικές, σχισματικές ή αιρετικές, η θεία κοινωνία δεν μεταδίδει ασθένειες και το νερό του αγιασμού δεν χαλάει (σημ. ότι οι Ουνίτες δεν κοινωνούν από κοινή λαβίδα, αλλά ο κληρικός παίρνει από το δίσκο με το χέρι μικρές μερίδες άρτου, τις εμβαπτίζει στο ποτήριο του οίνου και μεταδίδει το μυστήριο στους πιστούς).
SaintΝα υπογραμμίσουμε επίσης ότι οι θαυματουργοί μεγαλομάρτυρες της Λέσβου, άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, καθώς και ο άγιος μεγαλομάρτυρας Εφραίμ της Νέας Μάκρης, εμφανίστηκαν σε νεοημερολογίτες και τα θαυματουργά προσκυνήματά τους υπάγονται στην Εκκλησία του ν.ημ. Άραγε δεν είναι αληθινά θαύματα και εμφανίσεις των αγίων αυτά που συμβαίνουν εκεί πέρα; Ή μήπως δεν υπάρχουν καν οι άγιοι, όπως διατείνονται αυθαίρετα διάφοροι άθεοι;
Αυτά που θα ήθελα να παρατηρήσω όμως είναι κατ' εξοχήν τρία θαύματα, διαρκή, που εξακολουθούν να συμβαίνουν στην καθ' ημάς Εκκλησία, παρά την αλλαγή του ημερολογίου.

1) Τα φιδάκια της Παναγίας. Στο χωριό Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς, σε μια πλαγιά γεμάτη από δένδρα, βρίσκεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στην Εκκλησιά αυτή εμφανίζονται κάθε χρόνο από 6 μέχρι 15 Αυγούστου τα φίδια της Παναγίας, που κρέμονται από τις εικόνες με τις καντήλες, τα στασίδια χωρίς να πειράζουν κανένα... Λεπτομέρειες και σχετικό βίντεο εδώ. Όταν η περίοδος του 15αύγουστου μετακινήθηκε, με την αλλαγή του ημερολογίου, η εμφάνιση των μικρών φιδιών μετακινήθηκε μαζί της.

2) Το αίμα από τα δέντρα του αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις. Ο άγιος, γύρω στον 8ο αιώνα, υπέστη φρικτό μαρτύριο από τους Άβαρους επιδρομείς, μαζί με 12 συνασκητές του, στο όρος της Βουνένης, στην περιοχή της Λάρισας. Κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής του «στον τόπο του Μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου, δηλαδή στον Ιερό Ναό του, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Βούνενα, συμβαίνει ένα υπερθαύμαστο γεγονός:Το αίμα αυτό τρέχει από τους κορμούς μερικών δένδρων, στα οποία εσφαγίασαν τους συνασκητάς του Αγίου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου κατά την παράδοση εβασάνισαν τον Άγιο. Το "αίμα" αρχίζει να τρέχει το απόγευμα της 8ης Μαΐου, παραμονή της μνήμης του και συνεχίζει τη θαυμαστή εμφάνισή του, μέχρι το πρωί της εορτής του, 9 Μαΐου. Ευλαβείς χριστιανοί που το γνωρίζουν, πηγαίνουν εκεί την παραμονή και συγκεντρώνουν μέσα σε μπουκάλια, το τρεχούμενο θαυμαστό "αίμα" για να το μοιράσουν, σαν ευλογία, στους γνωστούς τους. Το δε βράδυ, κάνουν αγρυπνία, για τη γιορτή του Αγίου. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, έχουν παρατηρήσει, ότι στις 5 η ώρα, το πρωί της μνήμης του, στο μέρος των δένδρων, ακούγεται ένα θαυμαστό βουητό, σε μια ακτίνα 10 μέτρων και για 10 λεπτά, περίπου. Επίσης και το Αγίασμα της πηγής, δεν τρέχει πάντοτε, τρέχει όμως εκείνες τις ημέρες, όταν τρέχει και το "αίμα"» (από εδώ).
Από την αλλαγή του ημερολογίου, το αίμα του αγίου τρέχει στις 9 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο.
Προσοχή: σύμφωνα με πληροφορία από διαδικτυακό forum που μάλλον δεν υπάρχει πλέον (αλλά το γεγονός εύκολα μπορεί να ελεγχθεί), το θαύμα επιτελείται και στις 22 Μαΐου, δηλ. στην εορτή του αγίου με το παλαιό ημερολόγιο. Αυτό ας το λάβουμε υπόψιν οι νεοημ/τες, όπως και οι παλαιοημ/τες την επιτέλεσή του στην εορτή του αγίου με το ν.ημ. (εκτός αν νομίζουν πως τη μια φορά θαυματουργεί ο άγιος και την άλλη... ο εχθρός!).

3) Η αφή του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο από τα χέρια του πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος ακολουθεί βέβαια το παλαιό ημερολόγιο, αλλά έχει κοινωνία με τους ν.ημ., γι' αυτό και οι παλαιοημ/τες τον έχουν αποκόψει της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Απορία: ο Θεός έχει αποκόψει επίσης της κοινωνίας Του - και δεν αναγνωρίζει ως κανονικό - τον ορθόδοξο πατριάρχη Ιεροσολύμων, παρότι τον θεωρεί άξιο να λαμβάνει το Άγιο Φως και να το μεταδίδει στους χριστιανούς; (Και οι παλαιοημ/τες θα συμφωνήσον ασφαλώς πως το ότι το Πάσχα καθορίζεται με το παλ.ημ. δεν παίζει ρόλο στο θέμα μας - το ημερολόγιο δεν αρκεί για να έχουν κοινωνία οι ΓΟΧ με τις ακολουθούσες το π.ημ. Ορθόδοξες Εκκλησίες, τις οποίες αποκόπτουν εφόσον αυτές έχουν κοινωνία με τις Εκκλησίες του ν.ημ.).
Υπενθυμίζουμε ότι το 1579 οι μονοφυσίτες Αρμένιοι επιχείρησαν να ανάψουν εκείνοι το Άγιο Φως, όμως το Φως εμφανίστηκε στην πόρτα του ναού της Αναστάσεως, εκεί όπου στέκονταν οι Ορθόδοξοι με τον πατριάρχη τους (στη φωτο η ρωγμή). Επίσης, οι παπικοί (που εορτάζουν το Πάσχα άλλη μέρα, ως γνωστόν) δεν τελούν αφή του Αγίου Φωτός, ούτε αναγνωρίζουν την ορθόδοξη τελετή ως γνήσια, αν και υπάρχουν πλείστες μαρτυρίες Λατίνων από την εποχή της Φραγκοκρατίας για τη θαυματουργική αφή του Αγίου Φωτός. Άρα το Άγιο Φως δεν ανάβει σε αιρετικούς. Ανάβει όμως στον ορθόδοξο πατριάρχη, επειδή προφανώς δεν είναι αιρετικός, ούτε σχισματικός, αλλά κανονικός και ορθόδοξος.