ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΩΡΟΘΕΟ ΓΙΑ ΠΑΥΣΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ (από το ιστολόγιο Φιλούμενος)
Ἐν Ἄνδρῳ
καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ
Ἁγίου Νικολάου
Ἰούλιος 2014
Σεβασμιώτατε,
 |
| Ο π. Ευθύμιος |
Μετὰ λύπης ἐπληροφορήθην καὶ εἶδον στὸ ντοκουμέντο-video τὴν
συμμετοχή σας στὴν χειροτονία τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ Πέτρου Στεφάνου τὴν
2αν Ἰουλίου τοῦ 2014 εἰς τὴν Σύρον, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἐκφωνήσατε ἐπαίσχυντον
καὶ ἀντορθόδοξον λόγον.
Μεταξὺ
ἄλλων ἀναφέρατε ὅτι συμμετείχατε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
τῆς Σύρου. Εἰλικρινῶς δὲν γνωρίζομε ποῖος σᾶς ἔδωσε αὐτὸ τὸ δικαίωμα νὰ
μᾶς ἐκπροσωπεῖτε σὲ χειροτονίες αἱρετικῶν καὶ μάλιστα τῶν μεγαλύτερων
καὶ χειρότερων ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, τῶν προξενησάντων δὲ τὸ μεγαλύτερο κακὸ
εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Ἡ
ὅλη προσφώνησίς σας ἦτο ὡς νὰ ἀπευθύνετο εἰς ὀρθόδοξο καὶ ὄχι εἰς
αἱρετικὸ ἐπίσκοπο, δι’ αὐτὸ τὸν συνεχάρητε, τὸν ὀνομάσατε ἀδελφό σας,
συνοδοιπόρο, τοῦ προσφέρατε ἀρχιερατικὴ μίτρα κι ἀναφωνήσατε πρὸς τιμήν
του τὸ «Ἄξιος»!
Ἐπ’
ἀφορμῇ τῶν γεγονότων τούτων θεωροῦμεν ὅτι τόσον τὸ περιεχόμενον τοῦ ὡς
ἄνω λόγου ὅσον καὶ μόνον ἡ παρουσία σας ἐκεῖ, πλήττουν τὸ καθαρὸν καὶ
ὀρθόδοξον φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐπὶ πλέον
θέτουν σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας, καθὼς ἐδιδάχθημεν ἀπὸ τὸ
Ἱερὸν Πηδάλιον, τοὺς ἱεροὺς καὶ ἀποστολικοὺς Κανόνας, τοὺς Ἁγίους
Θεοφόρους Πατέρας ἡμῶν καὶ τὸν Ὁσιώτατον Γέροντά μου, καθ’ ὅσον μὲ τὴν
ὅλη στάση καὶ συμπεριφορά σας ἀναγνωρίζετε τοὺς Παπικοὺς ὡς Ὀρθοδόξους
καὶ συμποιμαίνετε μετ’ αὐτῶν τὴν "Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ". Ὡς ἐκ τούτου
μεταθέσατε τὸν ἑαυτό σας ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξο παράταξη τοῦ Κυρίου εἰς χῶρον
τῶν αἱρετικῶν.
Δι’
αὐτὸ ἔχει ἀπόλυτον ἐφαρμογὴν εἰς ὑμᾶς ὁ λόγος τοῦ Χρυσορρήμονος πατρὸς
ἡμῶν «ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ βασιλέως
φίλος εἶναι, ἀλλ’ οὐδὲ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλὰ σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται».
Ἐσεῖς βεβαίως ὑπερβήκατε πολὺ τὸ νὰ συμφιλιάζετε ἁπλῶς καὶ μόνον μετὰ
τῶν ἐχθρῶν τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, ἐφ’ ὅσον προβήκατε καὶ εἰς τὴν
ἀναγνώρισή των ὡς ἐπισκόπων, ὡς ἀδελφὴ Ἐκκλησία καὶ ἀναφωνήσατε καὶ τὸ
«Ἄξιος».
Οὕτως
φρονοῦμε ἀπόλυτα ὅτι ζοῦμε σὲ κοσμογονικούς, προδοτικοὺς καὶ ἐσχάτους
καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἀναδεικνύονται ἁλωτικὰ σχέδια τῶν Ἑβραίων
Σιωνιστῶν καὶ τῆς μασωνίας εἰς βάρος τῆς Ἁγίας καὶ ἀμωμήτου ὀρθοδόξου
ἡμῶν Πίστεως καὶ μετὰ μεγίστης λύπης μου, ἡ προδοσία καὶ τὰ σκάνδαλα
προέρχονται κυρίως ἀπὸ "ὀρθοδόξους"–λατινόφρονας ἐπισκόπους.
Ἔντιμον εἶναι καὶ πρέπον νὰ πληροφορήσωμεν ὑμᾶς, διὰ τοὺς προαναφερθέντας λόγους, ὅτι ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς παύω τὸ μνημόσυνον τοῦ ὀνόματός σας,
ἄχρι καιροῦ, ἐφαρμόζοντας τὸν ΙΕ΄ Ἱερὸν Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας
Συνόδου καὶ τὸν ΛΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων καθὼς καὶ ὅλη τὴν ἁγιοπνευματικὴ
διδασκαλία, ἡ ὁποία προτρέπει τὴν ἄμεσο ἐκκλησιαστικὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ
τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένας. Θεωρῶ ὅτι μὲ τὴν ὅλη στάση σας ἀκολουθεῖτε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
ἡ ὁποία συμπλέει ἄριστα μὲ ὅλα τὰ συστήματα τῆς Ν. Ἐποχῆς καὶ τῆς
Παγκοσμιοποιήσεως, ἀμνηστεύει δὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς
καὶ τοὺς ἐξισώνει μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἀπαιτεῖται
λοιπὸν μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους μας. Κλῆρο καὶ λαό. Εἰς
τὰ θέματα τῆς Πίστεως, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται ὁποιαδήποτε ὑποχώρησις
ἢ συμβιβασμός. Νὰ μὴν παρεκκλίνουμε ἔστω καὶ κατὰ τὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τῆς
χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς
τὰ τῆς Πίστεως».
Γι’
αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, νὰ μείνουμε
πιστοὶ στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Νὰ μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς
ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐν ὅσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες
τους, καμμία ἀπολύτως ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία ἢ συνεργασία δὲν
μποροῦμε νὰ ἔχουμε μετ’ αὐτῶν.
Ἡ
προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς
προδότες τῆς Πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι
περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως» καὶ «Ἅπαντες
οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαὶ
φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Τὰ εὑρισκόμενα ἅπαντα, Τόμ. Α΄. σελ. 424).
Διατελῶν
εὐχόμενος ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὁδηγήσῃ ὑμᾶς εἰς ὁδὸν
μετανοίας καὶ σωτηρίας, ἐπιστρέψῃ δὲ εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ
Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.
† Ἀρχιμανδρίτης Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης
Από εδώ (απ' όπου και η φωτογραφία του π. Ευθυμίου) πληροφορούμαστε ότι ο μητροπολίτης Σύρου έδωσε προθεσμία στον π. Ευθύμιο Χαραλαμπίδη να μετανοήσει ώς τα μέσα Σεπτεμβρίου, αλλιώς θα αντιμετωπίσει καθαίρεση.
Η αντίδραση αυτή είναι φυσική και αναμενόμενη. Το αφύσικο - και κατ' ευχήν - θα ήταν να μετανοήσει ο μητροπολίτης ή να αντιμετωπίσει εκείνος εκκλησιαστικό επιτίμιο από την Εκκλησία για τη συμμετοχή του στη χειροτονία του παπικού αρχιερέα.
Δυστυχώς οι ορθόδοξοι διώκονται από ορθοδόξους και οι αιρετικοί καλωσορίζονται και αγκαιάζονται ως δήθεν όμοιοι με εμάς.
Αυτό δεν έχει σχέση με κανενός είδους ρατσισμό, φανατισμό ή μισαλλοδοξία. Η αληθινή αγάπη και το ενδιαφέρον για τη σωτηρία των αδελφών μας επιβάλλει να αντιμετωπίζονται οι αιρετικοί ως αιρετικοί (με αγάπη πάντα, εννοείται, ποτέ με μίσος), για να μπορέσουν κάποτε, αν θέλουν, να επιστρέψουν στις αρχαίες ρίζες τους, στην Ορθοδοξία. Δυστυχώς, όμως, κρούσματα οικουμενισμού βλέπουμε πλέον σχεδόν κάτω από κάθε πέτρα.
Το ιστολόγιό μας συντάσσεται με τον π. Ευθύμιο (δεν τον γνωρίζουμε, ούτε και ξέρουμε αν έχει άλλα κίνητρα - πάντως διακινδυνεύει με αυτή την ενέργειά του) και παρακαλώ ταπεινά τις κεφαλές της αγίας μας Εκκλησίας για περίσκεψη και φρόνηση.
Ο μητροπολίτης Σύρου π. Δωρόθεος δημοσίευσε το εξής άρθρο του (εδώ), το οποίο προφανώς συνδέεται με το θέμα, αλλά δε βλέπω να λέει κάτι ουσιαστικό, ούτε και να κάνει λόγο για το επίμαχο ζήτημα της συμμετοχής του στην παπική χειροτονία σα να επρόκειτο για χειροτονία ορθοδόξου:
“l'église c'est moi”
Στη συνείδηση των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών όλου του κόσμου, η
περίφημη φράση του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ' "Το κράτος, είμαι
εγώ" (L'État, c'est moi), αντηχεί ως κορύφωση μιας αυταρχικής,
δεσποτικής και ολοκληρωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας, μιας
αντίληψης, που μόνο δεινά επισώρρευσε στην πλάτη των λαών και έχει
αμετάκλητα καταδικαστεί και πλήρως απορριφθεί.
Από την άλλη, προδίδει και μία ακραία έξαρση εγωιστικής
αυτοπεποίθησης, αληθινά εωσφορικής και ριζικά αντιχριστιανικής, κατά το
Κυριακό λόγιο “Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και
πάντων διάκονος” [Μαρκ. Θ'35] .
Αν, όμως, η διεκδίκηση, η απόκτηση και η νομή της εξουσίας κρίνεται
ότι δεν συνάδει με το πρότυπο του αληθινού Χριστιανού, ο οποίος θελει,
και πρέπει να θέλει, να εξουσιάζει μόνο τα πάθη του και τον κακό του
εαυτό, πώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η νοοτροπία και πρακτική ενίων
Χριστιανών, Κληρικών και Λαϊκών, οι οποίοι με λόγια και με έργα
παρουσιάζονται κατώτεροι από τον αλήστου μνήμης Λουδοβίκο ΙΔ' ,
διακηρύσσοντας ότι “l'église c'est moi”, η Εκκλησία είμαι εγώ;
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρούνται και εντοπίζονται ομαδικές ή
ατομικές εκδηλώσεις, οι οποίες, με το πρόσχημα της κινδυνευούσης από
υπαρκτούς ή και ανύπαρκτους κινδύνους και εχθρούς Ορθόδοξης πίστης,
αναιρούν αυτό τούτο το Συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας, το οποίο
θεόπνευστοι Οικουμενικές Σύνοδοι και Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, και
οικειοπούνται ρόλο, έργο και λόγο υπερ-Εκκλησίας και υπέρ-Συνόδου!
Βλέπουν παντού εχθρούς της Ορθοδοξίας, και, αν δεν τους βρουν, κινούν
γη και ουρανό για να τους ανακαλύψουν, ενίοτε δε και να τους
κατασκευάσουν...
Διυλίζουν λόγια και κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις και φράσεις,
επιστρατεύουν και επικαλούνται κατά το δοκούν Κανόνες και Πατερικές
απόψεις, και μόλις βρουν την ευκαιρία, ή μάλλον τον “προδότη” της
πίστεως και της Ορθοδοξίας, ξιφουλκούν με πύρινα λόγια και άρθρα
εναντίον του και, όπως οι καλόγηροι του Μεσαίωνα “βάπτιζαν” το κοτόπουλο
και το μεταποιούσαν σε λάχανο, μετονομάζουν το ολέθριο Σχίσμα, την
ευθύνη για το οποίο ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να εξαλείψει,
κατά τον ιερό Χρυσόστομο, με την εύηχη λέξη “αποτείχιση”!
Καθώς, όμως, βαυκαλίζονται ότι αγωνίζονται για την Ορθοδοξία, δεν
αντιλαμβάνονται ότι αποτειχιζόμενοι από τον Κανονικό τους Επίσκοπο, τον
οποίο δικάζουν και καταδικάζουν αυτοί μόνοι, περικλείονται στα τείχη του
εγωισμού, τη βασική αιτία κάθε αίρεσης, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος
Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας πως «εάν είναι αδύνατο να προέλθει φλόγα
από το χιόνι, πιο αδύνατο είναι να υπάρχει ταπείνωση στους αιρετικούς».
Γιατί, βέβαια, δεν συνιστά ταπείνωση η πεποίθηση και η διακήρυξη ότι
αυτοί μόνοι είναι οι γνήσιοι Ορθόδοξοι και όλοι οι άλλοι προδότες, ούτε
δηλώνει Ορθόδοξο φρόνημα η αυθαίρετη κρίση και κατάκριση “αλλοτρίων
οικετών” και μάλιστα Επισκόπων, οι οποίοι διατηρούν ακέραιη την
αγιαστική δύναμη της Θείας Χάριτος...
Ούτε, φυσικά, συνιστά ταπείνωση η αυτοπροβολή τους ως “ομολογητές της
πίστεως” και η εκ του ασφαλούς ηρωοποίησή τους από τους ομόφρονές τους,
μέσω του διαδικτύου!
Μια ηρωοποίηση που ενέχει έντονο αντιεπισκοπικό χαρακτήρα και συνοδεύεται από παντελή απουσία αγάπης και αυτογνωσίας.
Όποιος απροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θα διαπιστώσει με πόση
εμπάθεια, με πόσο μίσος στρέφονται καθ' όσων, κατά την αλάθητη άποψή
τους, προδίδουν την Ορθοδοξία, ιδιαιτέρως δε αν αυτοί είναι Επίσκοποι,
και καθ` όσων ευρίσκονται εκτός της Ορθοδοξίας, ένα μίσος και μια
εμπάθεια, που απάδουν σε γνήσιο Χριστιανό, και μάλιστα Ορθόδοξο...
Συνέπειες και αυτά του υπέρμετρου εγωισμού και της τάσεως
αυτοπροβολής, που τους διακρίνει, και, έτσι, χωρίς να το
συνειδητοποιούν, οδηγούνται εκτός Εκκλησίας, εκεί όπου ουδεμία υπάρχει
σωτηρία, ει μη μόνον αίρεση και θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τον εαυτό
τους πάνω από την Εκκλησία, ή και ταυτίζοντάς τον -βαβαί της
βλασφημίας- μ' Αυτήν!
Διότι, δεν είναι, ούτε μπορούν να λέγονται, Ορθόδοξοι όσοι διεκδικούν
για τον εαυτό τους το Παπικό αλάθητο και διέπονται από την
προτεσταντική αντίληψη ότι ο κάθε ένας φωτίζεται απευθείας από το Άγιο
Πνεύμα!
Αναφέρεται για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ότι όταν
ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του
Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα
του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από
τον τόπο των διωγμών.
Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να
περάσει ο άγριος αυτός διωγμός. Όταν πέρασε η θύελλα του διωγμού,
επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε,
στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των
χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.
Είναι βεβαιο ότι εάν ζούσαν τότε οι σημερινοί “απολογητές” και
“πρόμαχοι” της Ορθοδοξίας, θα κατηγορούσαν και αυτόν ως δειλό και ως
προδότη της πίστεως, και με περηφάνεια περισσή θα “διέκοπταν το
μνημόσυνό του”...”ίνα μη μιανθώσι, αλλ` ίνα φάγωσι το Πάσχα”....
