Δεκαπενταύγουστος 2020 υπό συνθήκες δουλείας & απειλή πολέμου...

Φέτος το δεκαπενταύγουστο θυμήθηκα τον τορπιλισμό της Έλλης, του αντιτορπιλικού που βυθίστηκε ύπουλα από ιταλικό υποβρύχιο στο λιμάνι της Τήνου, όπου βρισκόταν για τον εορτασμό της Παναγίας τον Αύγουστο του 1940. Ήταν ένα προανάκρουσμα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, που άρχισε τον επόμενο Οχτώβρη (28 Οκτωβρίου).  Και φέτος, το 2020, συμπληρώθηκαν 80 χρόνια! Στρογγυλή επέτειος, όχι τυχαία, αλλά με παρόμοια απειλή πολέμου, όχι πλέον με τον Άξονα, αλλά με τον αιώνιο αντίπαλο της πατρίδας μας, τον Τούρκο.

Φωτο από εδώ, όπου μια γενική ανασκόπηση του φετεινού εορτασμού

Αλλά και υπό συνθήκες δουλείας γιορτάζουμε (και) φέτος την Κοίμηση της Παναγίας μας... Δουλείας πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής, δουλείας στους κρυφούς και φανερούς εξουσιαστές και εκμεταλλευτές των λαών, για την οποία φαντάζομαι πως δε χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση ή τεκμηρίωση.
Αυτή η δουλεία είναι διαρκής και ξεκίνησε ήδη από τη δολοφονία του Καποδίστρια, χωρίς σταματημό. Και μέχρι σήμερα - ΑΝ έχουν υπάρξει ελάχιστοι ηγέτες της χώρας μας που αντιστάθηκαν - δεν έχουμε ελευθερωθεί ούτε στο ελάχιστο.
Και κάποτε είχαμε τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία και τη φιλοκαλία των αρχαίων Ελλήνων - δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν πρωτοποριακή. Και επίσης κάποτε είχαμε μια αυτοκρατορία, τη βυζαντινή, ένα άκρως πρωτοποριακό πολυεθνικό κράτος, με χίλια προβλήματα βέβαια, αλλά και υποδειγματικές προσπάθειες για κοινωνική δικαιοσύνη, ποιότητα ζωής, αλλά και αιώνια ζωή (εν Χριστώ). Αυτοκρατορία, όπου οι λαοί συνυπήρχαν χωρίς κατακτητές και κατακτημένους. Αυτό που επαγγέλλεται η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά υποκρίνεται.
Εμείς λοιπόν, πάσχοντας από ιστορική και πολιτισμική αμνησία, είμαστε δούλοι και εορτάζουμε σκυφτοί σαν δούλοι, και με μια μάσκα κολλημένη στο πρόσωπο, για να "προστατευτούμε" από τον διπλανό μας, που μας έχουν πείσει (ή προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν) ότι αποτελεί για μας εστία μολύνσεως, πιθανώς θανατηφόρας - ή ότι εμείς ίσως είμαστε εστία μολύνσεως γι' αυτόν...

Για τα ελληνοτουρκικά θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την επιθετικότητα του Τούρκου. Ας μας ενθαρρύνουν δύο σκέψεις, που ανασύρω από την πνευματική φαρέτρα του λαού μας:
Πρώτον, οι "προφητείες του γένους", των αγίων των τελευταίων αιώνων, που ξεκαθαρίζουν ότι θα γίνει ένας τελικός ελληνοτουρκικός πόλεμος, με αρχική νίκη και προέλαση των Τούρκων, αλλά τελική διάλυσή τους. Η πιο γνωστή προφητεία είναι του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (που τον κρέμασαν οι Τούρκοι το 1779 - εορτάζει σε λίγες μέρες, 24 Αυγούστου) και λέει:

«Οἱ Τοῦρκοι θὰ φύγουν, ἀλλὰ θὰ ξανάρθουν πάλι καὶ θὰ φθάσουν ὡς τὰ Ἑξαμίλια. Στὸ τέλος θὰ τοὺς διώξουν εἰς Κόκκινη Μηλιά. Ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1/3 θὰ σκοτωθῆ, τὸ ἄλλο τρίτο θὰ βαπτισθῇ καὶ μονάχα τὸ 1/3 θὰ πάῃ στὴν Κόκκινη Μηλιά».

Είναι από εδώ (αριθμός 63), όπου θα διαβάσετε όλες τις καταγεγραμμένες προφητείες του, με κάποια σχόλια.

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, εικ. από εδώ

 
Ο άγιος Παΐσιος, σε ανύποπτο χρόνο, είχε πει ότι τα Εξαμίλια δεν είναι τόπος, αλλά τα έξι μίλια της υφαλοκρηπίδας, που αποτελεί σημείο διένεξης με την Τουρκία. Πιθανόν να είναι έτσι. Ίσως αυτό ήταν μια ερμηνεία του αγίου Παϊσίου κατ' άνθρωπον και όχι κατά θεία φώτιση. Ο χρόνος μόνο θα το δείξει αυτό, όπως και το πότε θα εκπληρωθούν οι προφητείες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι "σίγουρο" ότι θα εκπληρωθούν "τώρα". Ίσως περάσουν γενιές ολόκληρες!
Πάντως, θα υπάρξει τελική νίκη. Αυτό, αν είμαστε χριστιανοί και δεχόμαστε το θείο φωτισμό των αγίων μας, ας το έχουμε σίγουρο.

Το δεύτερο που θεωρώ ότι πρέπει να μας κάνει ατρόμητους, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν έστω, είναι η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θάνατος, μόνο το ταξίδι προς τη βασιλεία των ουρανών!
Τι φοβάσαι, χριστιανέ μου; Τι φοβάσαι, εαυτέ μου; Μην πεθάνεις; Μα όποιος πιστεύει στο Χριστό δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο φεύγει από εδώ και πηγαίνει στον ουρανό, όπου τον περιμένει ο ίδιος ο Χριστός, με την Παναγία και τους αγίους μας, τους ιερούς αγγέλους και τις γενιές των προγόνων μας. Τον περιμένει ως πρίγκιπα, όχι ως υπήκοο ή δούλο!
Τεκμηρίωση για το θέμα αυτό διαβάστε παρακαλώ στην ανάρτησή μας: Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…

Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε αθάνατοι σε αυτήν εδώ τη ζωή. Το θέμα είναι να πεθάνουμε ως χριστιανοί, όχι ως γέροι εκατό χρονών! Και τα παιδιά μας, το θέμα είναι να πεθάνουν ως χριστιανοί, ανεξάρτητα του πότε. Και, ας σημειώσουμε, κάθε μέρα κινδυνεύουν! Κινδυνεύουν από τον τρόπο ζωής, τον αφύσικο, ανθυγιεινό και ψυχοφθόρο, που μας έχει επιβάλει ο μοντέρνος και απάνθρωπος δήθεν πολιτισμός των πολυεθνικών!
Αν υπάρχει μια περίπτωση να πεθάνουμε από σφαίρα πριν μας θερίσει ο καρκίνος ή κάποια άλλη σύγχρονη αιτία θανάτου, έστω. Δεν το θέλουμε, εννοείται. Θέλουμε, ναι, θέλουμε να φύγουμε από αυτή τη ζωή "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά" (ανεπαίσχυντα = χωρίς να έχουμε ντροπιαστεί), όπως προσεύχεται και η Εκκλησία σε κάθε θεία λειτουργία. Αλλά πόσοι το πετυχαίνουν αυτό; Ας αναλογιστούμε... Το ενδεχόμενο πολέμου είναι μόνο ένα από τα ενδεχόμενα πρόωρου θανάτου ημών και των παιδιών μας.
Αλλά ας μη φοβόμαστε! Δεν υπάρχει θάνατος, γιατί ο Ιησούς Χριστός, με την ανάστασή Του, έχει νικήσει το θάνατο! Τώρα, ο θάνατος είναι μόνο η πόρτα προς τη βασιλεία των ουρανών. Μόνο, να είμαστε έτοιμοι. Χριστιανικά έτοιμοι εννοώ - η Εκκλησία, σε αυτή την προσευχή που είπα, παρακαλεί επίσης να είναι τα τέλη μας "χριστιανά" και "καλήν απολογίαν" ενώπιον του δίκαιου και αμερόληπτου (& φιλάνθρωπου) Κριτή, του Ιησού Χριστού.

Αυτές λοιπόν είναι οι σκέψεις που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αδελφοί και αγαπητές αδελφές μου... Τι ξημερώνει αύριο, ο Θεός το ξέρει. Άντε, και οι πολιτικοί μας ηγέτες, που μακάρι να μην είναι 100% αχυράνθρωποι των ξένων κέντρων εξουσίας και αποφάσεων.
Μήπως έχει ήδη συμφωνηθεί η συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου; Μήπως θα συρθούμε σε πόλεμο; Ίσως απλώς εκτονωθεί η κρίση. Εμείς, ας μη φοβόμαστε.
Το τελευταίο: ας συσπειρωθούμε όλοι υπό τη σκέπη της Παναγίας μας, που την υμνούμε κάθε Μάρτιο ως Υπέρμαχο Στρατηγό του γένους μας (γένος είναι κάτι ευρύτερο απ' το έθνος και εννοεί όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς που ήμασταν κάποτε βυζαντινοί). Έχουμε την Παναγία, τι φοβόμαστε;

Η εικόνα της "Παναγίας της Πατριώτισσας", για την οποία, παρακαλώ, διαβάστε εδώ.

Αλλά προσέξτε: όλα αυτά μακριά από δολοφονικούς και φασιστικούς εθνικισμούς. Δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά κυρίως ορθόδοξοι χριστιανοί, πολίτες της βασιλείας των ουρανών. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, ας το πω απλά, καταλήγουμε βάρβαροι (με κάθε έννοια της λέξης, αρχαία και σύγχρονη).
 
Άντε, και του χρόνου λεύτεροι, αδελφοί. Πνευματικά και χριστιανικά ελεύθεροι και, αν το προσπαθήσουμε με ένα "ελευθερία ή θάνατος" (δεν φοβούνταν μάλλον εκείνοι που το είπαν) και πολιτικά και κοινωνικά ελεύθεροι (θα είναι και διακόσια χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821, ως γνωστόν)!
"Πάτερ ημών... ελθέτω η βασιλεία Σου, γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης".
Δόξα Σοι ο Θεός.
Αμήν.

Κεράσματα από την καλύβα μας:

1940: Η Παναγία στο μέτωπο
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες
Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;
Χαιρετισμοί σε χρόνους μαύρης σκλαβιάς
Νεομάρτυρες, επίκαιροι όσο ποτέ - αυτοί δεν φοβήθηκαν το θάνατο!

Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;

Πώς να θυμόμαστε την Άλωση

Η επιστήμη & ο πολιτισμός στη Βυζάντιο 
Συλλογή άρθρων για την ιστορία και τον πολιτισμό της βυζαντινής μας αυτοκρατορίας (ορθότερα: ρωμαϊκής, ρωμέικης)
"Η ανοικτή ιστορία και οι εχθροί της: Η άνοδος του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού", το νέο βιβλίο του π. Νικολάου Λουδοβίκου

Ιστολόγιο "Ιωάννης Καποδίστριας"
Δημοφάντης
Άρδην – Ρήξη
Εφημερίδα "Χριστιανική"
Έκτακτο Παράρτημα 
Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Πέρα από το άτομο / πολιτική
(Θα μπορούσα να βάλω κι άλλα, συγχωρέστε με, αλλά αρκούν αυτά)

Οικουμενισμός - φυλετισμός: η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία; ~ π. Πέτρος Χίρς

ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Φωτο από εδώ

Κάποιος ανέφερε ότι το μελλοντικό θεολογικό ζήτημα από εδώ και στο εξής θα είναι η ανθρωπολογία. Δεν το συμμερίζομαι. 

Πιστεύω ότι θα είναι η εκκλησιολογία. Η εκκλησιολογία είναι οπωσδήποτε το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, δηλαδή, η κακιά εκκλησιολογία που εισήχθη από τις αρχές του 20ου αιώνα με τον οικουμενισμό, αλλά και ο φυλετισμός.

Αυτά τα δύο (οικουμενισμός-φυλετισμός) στην πραγματικότητα πάνε μαζί, αν και συνήθως παρουσιάζονται ως αντίπαλα το ένα με το άλλο. 

Παρουσιάζονται ως δύο διαφορετικές προοπτικές ή ως δύο διαφορετικά προβλήματα. 

Ότι ο οικουμενισμός θα ελευθερώσει την Εκκλησία από μία φυλετιστική, στενή, εθνικιστική θεώρηση και ότι ο φυλετισμός, ή ένα είδος έντονης πολεμικής στάσης μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών, θα αντισταθεί με κάποιον τρόπο σε αυτόν τον πειρασμό της ενσωμάτωσης του συγκρητισμού που φέρνει ο οικουμενισμός.

Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο αυτές προοπτικές είναι κακές απαντήσεις. Και αυτό είναι που κάνει ο διάβολος συνήθως. Μας δίνει δύο κακές λύσεις... 

Καμία από αυτές δεν είναι εκ Θεού και καμία δεν εκφράζει το πνεύμα της Εκκλησίας.

Πιστεύω λοιπόν ότι το μεγαλύτερο πνευματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία είναι η εκκοσμίκευση.

Και τότε πώς το λύνουμε αυτό;

Μα πώς καταλήγουμε να υποκύπτουμε σε αυτούς τους ισμούς και στρέφουμε την Εκκλησία στον κόσμο; Όταν κατεβαίνουμε από τον σταυρό. Ο Κύριός μας λέει, κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. Και δεν μιλάει απλά για το σώμα Του στον Σταυρό, μιλάει για κάθε Χριστιανό. Μιλάει για το Σώμα Του την Εκκλησία, ότι το Σώμα της Εκκλησίας πρέπει να είναι συνέχεια ανεβασμένο πάνω στον σταυρό και τότε αυτοί οι πειρασμοί αποφεύγονται.

Χρειάζεται να ανέβουμε στον σταυρό. Αυτό σημαίνει σταύρωση της διανόησης. Πρέπει να σταυρώσουμε τον ορθολογισμό μας. 

Πρέπει να σταυρώσουμε την κοσμική ζωή μας. 

Πρέπει να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας και μόνο τότε αυτοί οι ισμοί και αυτοί οι πειρασμοί δεν έχουν δύναμη επάνω μας.

Στην ουσία πρόκειται για έλλειψη του ασκητικού ήθους της Εκκλησίας που οδηγεί μετά σε μία διάβρωση του πνεύματος της Εκκλησίας. 

Ξέρετε ότι το δόγμα και το ήθος είναι αδιαχώριστα. Εάν χάσεις το ήθος θα χάσεις το δόγμα σταδιακά, και αν χάσεις το δόγμα δεν θα αποκτήσεις ποτέ το ήθος. Όπως μπορείτε να δείτε αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους σήμερα. 

Ο διάβολος πάντα προσπαθεί να υπονομεύει. Εάν χάσεις λοιπόν το ήθος, που είναι η οδός του Χριστού. Και φυσικά εάν κάποιος είναι ανήθικος, σεξουαλικά ανήθικος, έχει φυσικά χάσει προ πολλού την οδό του Κυρίου που είναι οδός αγνότητας, οδός ταπεινότητας, οδός πραότητας, οδός εγκράτειας και σωματικής και πνευματικής σεμνότητας.

Εάν κάποιος είναι επιρρεπής στα πάθη, τότε θα είναι επιρρεπής στις πλάνες και δεν υπάρχει τίποτε να κρατήσει μαζί την Εκκλησία. 

Η πίστη, όταν μιλάμε για την Ορθόδοξη πίστη και την προϋπόθεση της ενότητας της πίστεως, δεν εννοούμε μόνο την ομολογία της πίστεως. Εννοούμε την σύσσωμη εμπιστοσύνη του σώματος του Χριστού στην Κεφαλή του, την Εκκλησία. Και εννοούμε ότι εμπιστευόμαστε και παραδιδόμαστε στο σημείο που θα ανεβούμε στον σταυρό με τον Κύριό μας.

Όσο η Εκκλησία βαδίζει αυτόν τον πλατύ δρόμο, όσο οι άνθρωποι της Εκκλησίας τον βαδίζουν, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων -από τους πατριάρχες μέχρι και την τελευταία γιαγιά στην Εκκλησία-, όσο βαδίζουμε αυτόν τον πλατύ δρόμο τότε υπάρχει μόνο αποσύνθεση, διχόνοια και χλευασμός από τις δυνάμεις του κόσμου.

 

Αυτός είναι ο δρόμος που σταδιακά θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. 

Αυτό είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου. Δεν υπάρχει διαφορά.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς στο μέλλον για να βρει το πνεύμα του Αντιχρίστου. 

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι υπήρχε από την αρχή, ήταν ήδη παρόν από την εποχή των Αποστόλων.

Τί είναι αυτό το πνεύμα; Είναι η αλλαγή του Θεανθρώπινου Σώματος του Χριστού σε ένα απλό ανθρώπινο σώμα. Είναι η έλλειψη της πίστης στην Θεανθρώπινη φύση του Χριστού και επίσης στο Σώμα Του, διότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία.

Ο πειρασμός λοιπόν που θα έλθει θα είναι σίγουρα αυτά τα δύο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν μόνο για τον οικουμενισμό. … Με το «οικουμενική» δεν εννοούμε την Εκκλησία που δέχεται όλα τα έθνη και όλους τους ανθρώπους. Δεν εννοούμε την παγκοσμιότητα/οικουμενικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως, φυσικά. Δεν εννοούμε αυτά τα πράγματα. Δεν εννοούμε την Αποστολή. Δεν εννοούμε να έχουμε την κοινή Πίστη.

Μιλάμε για μία διαστρέβλωση της Πίστεώς μας στην Εκκλησία. Εννοούμε την διαστρέβλωση στο πως κατανοούμε ποιος είναι ο Χριστός. Λέμε ότι πρόκειται για έναν ισμό, για μία διαστρέβλωση, και χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο για να περιγράψει κάτι που αποκλίνει από αυτό που ομολογούμε.

Και ομολογούμε την πίστη μας ΣΤΗΝ Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένα πράγμα, δεν είναι ένα κατασκεύασμα, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Όταν λέμε πιστεύω εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, σημαίνει πιστεύω στον Χριστό. Αυτός είναι το Σώμα.

Αυτή λοιπόν είναι μία διαστρέβλωση στα αριστερά θα μπορούσε να πει κανείς. Υπάρχει και μία στα δεξιά με τον εθνοφυλετισμό, ο οποίος παίρνει την Εκκλησία που είναι οικουμενική/παγκόσμια και Την περιορίζει σε έναν γήινο σκοπό που είναι η διατήρηση του έθνους, η διατήρηση της ταυτότητας, που είναι μία ταυτότητα του κόσμου τούτου. 

Δεν υπάρχουν Ρώσοι, Έλληνες, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αμερικάνοι στον Παράδεισο. Υπάρχουν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάρχουν μόνο ψυχές, υπάρχει μόνο κοινωνία με τον Χριστό.

Όλα τα άλλα έχουν μείνει πίσω. Από την στιγμή λοιπόν που η Εκκλησία περιορίζεται σε αυτό και ταυτίζεται με αυτό, δεν διαφέρει από το να ταυτίζεται η Εκκλησία με τον κόσμο με όρους που Την κάνουν μία από τις θρησκείες του κόσμου, που είναι συνήθως η κατηγορία εναντίον εκείνων που έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική κοσμοθεωρία.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απειλή και η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση ενώπιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι να εγερθεί πάλι και να σηκώσει τον σταυρό για να σταυρωθούμε και να μην περιμένουμε τίποτε από αυτόν τον κόσμο, είτε υλικό είτε προσωπικό.

Να καταλάβουμε ότι ο δρόμος του Ορθοδόξου Χριστιανού είναι απλά ο δρόμος του Γολγοθά, και ότι η ζωή μας είναι με τον Χριστό στους ουρανούς. Εάν μπορέσουμε να επαναπροσανατολιστούμε ο καθένας τότε θα αποτρέψουμε όλες αυτές τις προκλήσεις.

Αλλά εάν δεν πάμε στο παρελθόν και δεν καταλάβουμε, ότι πίσω από το σχίσμα στην Ουκρανία και πίσω από το αναπτυσσόμενο σχίσμα στην Εκκλησία βρίσκεται η έλλειψη της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας η οποία πηγάζει από την έλλειψη του ασκητικού ήθους, τότε μάλλον δεν θα υπάρξει λύση και εδώ θα συναντήσουμε περισσότερες προκλήσεις.

 

Η ιστορία της μεταστροφής του π. Πέτρου Χιρς από τον προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

Εδέσσης Ιωήλ: ''Δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης ασθένειας μέσω της Εκκλησίας''

Του Σεβ. Μητροπολίτη Εδέσσης κ. Ιωήλ

(απόσπασμα)

Πνεύματος κοινωνία

Tαπεινὰ θὰ θέλαμε νὰ διατυπώσουμε τὴν θέση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὸ ἐὰν μεταδίδονται οἱ ἀσθένειες μέσῳ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, ἢ μέσῳ τῶν ἁγιαστικῶν μέσων της, τὴν προσκύνηση τῶν Ἁγίων εἰκόνων, τὸν ἀσπασμὸ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων ἢ ἀκόμη καὶ τὴν παραμονή μας μέσα στοὺς ἱεροὺς ναούς.

1. Ὡς πρὸς τὸ μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας: Ὑπάρχει κοινὴ παραδοχὴ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει ἀσθένειες.

Αὐτὸ πιστεύει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ ἀποδεικνύει καὶ ἡ πράξη. Ἱερεῖς ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ὑπηρέτησαν σὲ νοσοκομεῖα μὲ λοιμώδη νοσήματα, πολὺ μεταδοτικὰ καὶ ἀνίατα γιὰ τὴν ἐποχή τους, οὐδέποτε νόσησαν.

Γι' αὐτὸ ἦταν μέγα λάθος ἡ πράξη ἑνὸς ἱερέως τῆς Μητροπόλεώς μας νὰ κοινωνήσει τοὺς πιστοὺς μὲ κοχλιάρια (κουταλάκια) τῆς μιᾶς χρήσεως.

2. Ὁ ἀσπασμὸς τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων καὶ ἡ παραμονὴ στοὺς ἱεροὺς ναούς: Ἡ συζήτηση γι' αὐτὰ ἔχει ἕναν ἐξίσου ἰσχυρὸ συμβολισμὸ στὸν χρόνο ποὺ γίνεται.

Τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ποὺ ἑορτάσαμε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος διετράνωσε καὶ διεκήρυξε μὲ λόγια καὶ ἔργα τὴν δυνατότητα τῆς μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες, πολλοὶ ἀπὸ μᾶς μὲ τὴν ἀποχὴ μας ἀπὸ τὸν Κυριακάτικο ἐκκλησιασμὸ σπεύσαμε νὰ διακηρύξουμε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες.

Ὁ ἱερέας εἶναι ἄνθρωπος, ἀσθενής, πεπτωκώς, ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν κάθαρση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ὁ ἱερέας «ἐνδεδυμένος τὴν τῆς ἱερωσύνης χάριν» μετέχει καὶ μεταδίδει τὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες διὰ τῆς ἱερωσύνης καὶ ὄχι διὰ τοῦ προσωπικοῦ του ἁγιασμοῦ.

Ὅταν ὑπάρχει καὶ αὐτός, φυσικά, ἔχει διπλὴ τὴν χάρη. Ὅταν ὅμως ἀσπαζόμαστε τὰ χέρια τῶν ἱερέων, μετέχουμε τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνουμε τὴν Θεία Χάρη ἐν τῷ μέτρω τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐλαβείας μας.

Ὅπως ἔλεγε ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ ὁποῖος ἀσπαζόταν μὲ πολὺ πόθο τὰ χέρια τοῦ ἱερουργήσαντος ἱερέως μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, «ὁ ἱερέας δὲν ἔχει δικά του χέρια».

Ἂν πιστεύουμε ὅτι μπορεῖ ὁ ἱερέας νὰ μεταδώσει ἀσθένειες ἀρνούμαστε τὴν χάρη τῆς ἱερωσύνης, ἀρνούμαστε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἀμφιβάλλουμε ἢ ἀρνούμαστε μὲ τὶς πράξεις μας τὶς ἄκτιστες Θεῖες ἐνέργειες, κατασκευάζουμε ἕναν ἄλλο Θεὸ καὶ ἀρνούμαστε τὸν ἀληθινὸ Θεό.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἱεροὺς ναούς. Ὁ ναὸς εἶναι Σῶμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ γι' αὐτὸ καὶ φέρει τὸ σχῆμα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνο συμβολικό.

Μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία οἱ τύποι καὶ τὰ σύμβολα περιέχουν τὴν οὐσία, τὴν Ἀλήθεια καὶ γι' αὐτὸ τοὺς τηροῦμε. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ ἱερὸς ναὸς ὡς Σῶμα Χριστοῦ δὲν δύναται νὰ εἶναι χῶρος μετάδοσης ἀσθενειῶν.

Ἂν ἀμφιβάλλουμε γι' αὐτό, ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὸ ἐὰν ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. Ἐξομοιώνουμε τὸν Ναὸ μὲ μία αἴθουσα συναθροίσεων.

Ὅλη αὐτὴ ἡ συζήτηση καταλήγει σ' ἕναν ἔντονο προβληματισμὸ καὶ σὲ μία λυπηρὴ διαπίστωση. Ὁ προβληματισμὸς εἶναι: 

Πιστεύουμε ὄντως στὸν Θεό; Καὶ ἄν ναί, σὲ ποιὸν Θεό;

Σὲ ἕναν βαρλααμιτικὸ Θεὸ ποὺ κατασκευάζει ἡ λογική μας; Σὲ ἕναν Θεὸ στὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουμε τόση χάρη, ὅση χωρᾷ τὸ φτωχὸ μυαλό μας;

Ἡ πικρὴ διαπίστωση εἶναι ὅτι χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ νὰ τὸ θέλουμε, βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάσχουμε ἀπὸ αἱρετικὸ φρόνημα, ἐνῶ διακηρύσσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας.

Βλασφημοῦμε κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κινδυνεύουμε νά μήν συγχωρεθοῦμε, οὔτε ἐδῶ οὔτε αἰώνια ἀμφισβητώντας τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν φοβόμαστε νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, νὰ ἀσπασθοῦμε τὸ χέρι τοῦ ἱερέως, νὰ βρεθοῦμε μέσα στὸν ἱερὸ ναό, ἀρνούμαστε στὴν πράξη τὴν σωστικὴ καὶ ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θεωροῦμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει κάτι «κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον» καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη βλασφημία.

Ἂς ὁμολογήσουμε καὶ μὲ τὶς πράξεις μας, ὅπως ὁμολογήσαμε μὲ τὰ χείλη μας, ὅτι πιστεύουμε στὴν ἐνοικοῦσα, στὶς ἱερὲς εἰκόνες, στοὺς ἱερεῖς, στοὺς ἱεροὺς ναούς, Θεία Χάρη.

Ἡ μετοχή μας σὲ αὐτὴ τὴν Χάρη εἶναι ἐξάρτηση τῆς δικῆς μας πίστεως. Ὅσο πιστεύουμε, τόση Χάρη λαμβάνουμε.

Ἡ ὕπαρξή της ὅμως δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν δική μας πίστη. Ὁ Θεός, «ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος» δὲν καταργεῖται, ἐὰν ἐμεῖς δὲν Τὸν πιστεύουμε.

Δὲν ἀποδεχόμαστε ὅμως τὴν αἰτιολόγηση τῆς Πολιτείας, ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος μετάδοσης τῆς ἀσθένειας μέσῳ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῇ ἱερουργουμένων μυστηρίων.

Ἤδη ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ιερώνυμος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔστειλαν ἐπιστολὴ στὴν Ὑπουργὸ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ τὸν Γενικὸ Γραμματέα Θρησκευμάτων ἀναφορικὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ βάζουν τὰ πράγματα στὴν θέση τους.

Ἐν ὀλίγοις, εἶναι ἀδύνατον νὰ μολυνθοῦμε ἢ νά κολλήσουμε ὁποιαδήποτε ἀσθένεια ἀπὸ τὴν Θεία Μετάληψη, τὶς Ἅγιες εἰκόνες, τὸν ἀσπασμὸ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων καὶ τοὺς ἱεροὺς ναούς.

Ἂν πιστεύουμε ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ καὶ στὴν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦσα θεία Χάρη, θὰ ἔχουμε καὶ πλούσια τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. 

Ἐὰν τὴν ἀρνούμαστε ἢ ἀμφιβάλλουμε, πάσχουμε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τῶν εἰκονομάχων.

Ἀρνούμαστε τὸν Θεὸ καὶ βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διὰ τοῦτο, στῶμεν καλῶς!

Πιστεύσωμεν ἁπλῶς καὶ ὀρθῶς,

καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός,

καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,

ἔσται πάντοτε μετὰ πάντων ἡμῶν. Αμήν!