Οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί Διάλογοι χωρίς Προσωπείον

 Μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός †

Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Είναι κοινή διαπίστωση, ότι οι Διάλογοι, διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί, γίνονται στις ημέρες μας όλο και πιο συχνοί. Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζει και εντατικοποιεί την παλαιά σχετική τακτική του, το συναγωνίζεται όμως και η Εκκλησία της Ελλάδος, ρίχνοντας το βάρος κυρίως προς δύο κατευθύνσεις: τις επαφές με το Βατικανό και τον Παπισμό αφ’ ενός, αλλά και τις διαθρησκειακές συναντήσεις αφ’ετέρου.
Και το μεν Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολουθεί την χαραγμένη από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα (†1972) πορεία, χωρίς δυνατότητα πλέον αυτοκριτικής και αυτοελέγχου, η δε Εκκλησία της Ελλάδος, στις διοικητικές δομές της και παρά τις συνεχείς αντιδράσεις της πλειονοψηφίας του Κλήρου και του ευσεβούς Λαού, τείνει να υπερβή το Πατριαρχικό Κέντρο σε πρωτοβουλίες, με ρυθμούς συνεχώς επιταχυνομένους, που δίκαια προβληματίζουν, διότι αθετούν σκανδαλωδώς την γνωστή από το παρελθόν τακτική της συνετής αυτοσυγκρατήσεως, που εφήρμοζαν οι Αρχιεπίσκοποί μας, από τον Χρυσόστομο Β´ (†1968) μέχρι και τον Σεραφείμ (†1998). Και το ερώτημα είναι αμείλικτο: Διατί;

Παρακαλούμε, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Μασονία & "ΝΙΚΗ": Γιατί είναι ασυμβίβαστη η ιδιότητα του μασόνου με την ιδιότητα του μέλους της ΝΙΚΗΣ;

 

Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ

Ορισμένες φορές τίθεται το ερώτημα από καλοπροαίρετους φίλους της Νίκης, ποιά είναι η επίσημη στάση της Νίκης απέναντι στον μασονισμό και αν θα ήταν δυνητικά αποδεκτή η συνύπαρξη των ιδιοτήτων μέλους της Νίκης και μέλους μασονικής στοάς. 

Η απάντηση είναι αρνητική. Είναι ασυμβίβαστο να είναι κανείς μέλος της Νίκης και ταυτόχρονα μασόνος.

Οι λόγοι για τους οποίους η παραπάνω απάντηση είναι αρνητική, προκύπτουν από τις προϋποθέσεις ώστε να γίνει κανείς μέλος της Νίκης. Στην παρ. 7.1 του καταστατικού της, η ΝΙΚΗ προσδιορίζει: 

«Ως μέλος του Kινήματος μπορεί να εγγραφεί οποιοσδήποτε Έλληνας στην καταγωγή, ή αποδεδειγμένος φιλέλληνας, άνω των 18 ετών, ο οποίος δεν έχει στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα και υπό την προϋπόθεση ότι αποδέχεται τις διακηρυγμένες αρχές του Κινήματος και σέβεται τον Ελληνορθόδοξο χαρακτήρα του Έθνους-κράτους. Η ένταξη στο Κίνημα γίνεται μόνο ατομικά. Δεν είναι αποδεκτά ως μέλη της ΝΙΚΗΣ πρόσωπα, τα οποία έχουν θητεύσει σε κυβερνήσεις ή έχουν συμμετάσχει σε ψηφοφορίες του εθνικού κοινοβουλίου ή της ευρωβουλής ή έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα για πράξεις αντίθετες προς την ηθική του Κινήματος. Δεν γίνονται επίσης αποδεκτά ως μέλη πρόσωπα, τα οποία δεν αποδέχονται την Ελληνορθόδοξη Παράδοση ή ασπάζονται ιδέες ή πρακτικές αντίθετες με αυτήν».

Κατά συνέπεια, το ερώτημα του θέματος ισοδυναμεί με το εξής ερώτημα:

«Γιατί η ιδιότητα του τέκτονα σημαίνει την μή αποδοχή της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης, ή τον ασπασμό ιδεών ή πρακτικών αντίθετων με την Ελληνορθόδοξη Παράδοση;»

Ο ασπασμός της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης ισοδυναμεί κατά βάσιν με τρία στοιχεία:

1. Φιλοπατρία, αγάπη και πνεύμα θυσίας για το ελληνικό Έθνος.
2. Αναγνώριση ότι στον προσδιορισμό της εθνικής μας ταυτότητας («ὃμαιμον, ὁμόθρησκον, ὁμόγλωσσον, ὁμότροπον») η Εκκλησία είναι τροφός του έθνους και παράγων εσωτερικής σταθερότητας και ειρήνης.
3. Ασπασμός των δογμάτων της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού, όπως αυτά προκύπτουν μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, και όπως ερμηνεύονται από τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. 

Ας δούμε αναλυτικά αν η μασονική κοσμοθεώρηση και οπτική γωνία μπορεί να συμβιβαστεί με τα τρία παραπάνω συστατικά:

1. Η μασονική ιδιότητα δεν συνάδει με την θυσιαστική αγάπη για το ελληνικό έθνος.

Το ασυμβίβαστο μεταξύ πνεύματος τεκτονισμού και πνεύματος πατριωτισμού, προκύπτει από το γεγονός ότι ο Έλληνας μασόνος πρώτα βάζει σε προτεραιότητα τον Τούρκο (Γάλλο, Αλβανό, Αμερικανό κ.λπ.) μασόνο και έπειτα τον Έλληνα μη μασόνο. 

Αυτό αποδεικνύεται από τους όρκους που δίδουν οι μασόνοι στις μυήσεις τους. Για παράδειγμα, στα παλαιότερα τυπικά των αγγλικών και αμερικανικών στοών, ο όρκος στον βαθμό της «Βασιλικής Αψίδος», επιβάλλει στον μυούμενο «νά τηρήση πάντα τά μυστικά τῆς ἀδελφότητος τοῦ βαθμοῦ τούτου, μηδέ τοῦ φόνου καί τῆς προδοσίας ἐξαιρουμένου» καθώς και «νά βοηθήση πάντα αδελφόν τοῦ βαθμοῦ τούτου, ὂταν περιέλθη εἰς δυσκολίαν τινά, καί νά ἐνστερνισθῆ τήν ὑπόθεσίν του, ἒως ὃτου ἀπαλλάξη αύτόν ἐκ ταύτης, ἐφ’ὃσον ἐξαρτᾶται ἐξ αύτοῦ, εἲτε εἶναι αὒτη δικαία, εἲτε εἶναι ἂδικος»¹.

Δηλαδή, εάν σε εμπόλεμη κατάσταση ένας Έλληνας αξιωματικός αναγνωρίσει ως «αδελφό μασόνο» έναν Τούρκο αξιωματικό, για να τηρήσει τον όρκο του θα πρέπει να τον βοηθήσει ακόμη και εις βάρος της έκβασης της ελληνικής στρατιωτικής επιχείρησης. Ή, εάν ο δικαστής μασόνος δικάσει έναν κυβερνητικό μασόνο για προδοτική διαρροή κρατικών μυστικών,  ο δικαστής για να τηρήσει τον μασονικό όρκο θα εργασθεί ώστε να καλύψει την προδοσία.

Ή, σε μία υπεύθυνη θέση προμηθειών του δημοσίου, ο μασόνος επικεφαλής θα προτιμήσει τον «αδελφό μασόνο» προμηθευτή ακόμη και αν αυτή η επιλογή επιβαρύνει το δημόσιο. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, που περιγράφουν το προφανές ζήτημα σύγκρουσης καθηκόντων. Ποιός τέκτων μπορεί να ισχυρισθεί πως μπορεί να επιδιώκει ανεμπόδιστα το καλό της πατρίδας του, είτε αυτό μεταφράζεται σε στρατιωτική επιτυχία, σε απονομή δικαιοσύνης ή σε χρηστή διαχείριση, με βάση τα τρία παραπάνω παραδείγματα; Ίσως κάποτε η πολιτεία πρέπει να επανεξετάσει την δυνατότητα να φιλοξενεί σε νευραλγικές της θέσεις πρόσωπα που επέλεξαν να δεσμεύονται από αυτούς ή παρόμοιους όρκους.

2. Ο τεκτονισμός διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο στην αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης και κατά συνέπεια και στην απόρριψη της Εκκλησίας ως Μητέρας και Τροφού του ελληνικού έθνους.

Το παρόν κείμενο δε μπορεί να επέχει θέση ιστορικής μελέτης, ωστόσο η επιχειρηματολογία του απαιτεί την περιληπτική ψηλάφηση ορισμένων ιστορικών πτυχών. Εστιάζοντας στην περίοδο προ του ένδοξου Εικοσιένα, όπου ο μεν ελληνισμός στέναζε υπό την φρικτή σκλαβιά της ημισελήνου, η δε Ευρώπη γέμιζε στοές και διερχόταν τα ρεύματα του λεγομένου διαφωτισμού, η ευρωπαϊκή μασονία του καιρού εκείνου ανεγνώριζε δύο εχθρούς: την Εκκλησία και τη Μοναρχία. 

Για παράδειγμα, απότοκος εκείνης της θέσης είναι και ο ιστορικός συμβολισμός στη μασονική τελετή μύησης στον 30ο βαθμό του «Ιππότη του Καδώς»² κατά το σκωτικό δόγμα. Ο μυούμενος, ευρισκόμενος μπροστά σε τρία κρανία, καρφώνει μαχαίρι στα δύο ακρινά (το αριστερό φέρει τιάρα και συμβολίζει τον Πάπα Κλήμεντα ΣΤ’, το δεξιό φέρει στέμμα και συμβολίζει τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο) και αντιθέτως γονυπετεί μπροστά στο μεσαίο κρανίο, που φέρει δάφνες και συμβολίζει τον πνευματικό πρόγονο των μασόνων, τον Ζακ Μολαί (Ιάκωβο Bourguinon Molai), αρχηγό και διδάσκαλο του τάγματος των ναϊτών ιπποτών, ο οποίος θανατώθηκε από τους δύο ανωτέρω, έχοντας καταστήσει τους ναΐτες ιππότες ένα τάγμα που συνδύαζε αποκρυφιστική λατρεία, στρατιωτική ισχύ και οικονομική επιρροή.

Με αυτόν τον κοινό παρονομαστή, δηλαδή την ανατροπή των μοναρχικών πολιτευμάτων και την εχθρικότητα  προς την κρατούσα κατά περίπτωση θρησκευτική αρχή, υπήρξαν αρκετές επαναστάσεις της ευρύτερης περιόδου 18ου αι. που κυοφορήθηκαν σε μασονικές στοές, όπως το κίνημα των Καρμπονάρων στην Ιταλία, η Γαλλική επανάσταση (1789), αλλά και αρκετά αργότερα στην ανατολή της Ευρώπης, αυτή των Νεοτούρκων (1908) καθώς και των Μπολσεβίκων (1917). 

Στο πλαίσιο αυτό, οι εν Ελλάδι τέκτονες διακαώς επιθυμούν να συνδέσουν την ελληνική επανάσταση με τη μασονικής εμπνεύσεως γαλλική επανάσταση, μέσα από το αμφιβόλου αξιακού περιεχομένου τρίπτυχο «ελευθερία-ισότης-αδελφότης». 

Φυσικά, είναι κίβδηλος ένας τέτοιος παραλληλισμός. Το πνεύμα της ελληνικής επανάστασης υπήρξε σαφέστατα θρησκευτικό και εθνικοαπελευθερωτικό σύμφωνα με τους ίδιους τους στρατηγούς της («γιἀ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστην τὴν Ἁγίαν καί τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερίαν...») και τους νομοθέτες της («ὃσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσίν  Ἓλληνες», αρθ.2 της Α’ Εθνοσυνέλευσης Επιδαύρου). Αντιθέτως, το πνεύμα της γαλλικής επανάστασης είχε εμφυλιοκοινωνικό και ξεκάθαρο αντιεκκλησιαστικό χαρακτήρα, ο οποίος δεν εξέφρασε απλή αντίδραση στον δυτικό Παπισμό, αλλά συνειδητή εχθρότητα προς τον Χριστιανισμό εν γένει και τις αξίες που αυτός μετέδωσε στην Ευρώπη.

Η «λιμπερτά» της γαλλικής επανάστασης δίωξε και χλεύασε την χριστιανική πίστη, έκλεισε εκκλησίες, απαγόρευσε λιτανείες, λοιδώρησε ιερείς, αντικατέστησε το άγαλμα της Παναγίας στον ναό της Παναγίας των Παρισίων με τη ...«θεά της Λογικής», γλυπτό ομοίωμα μίας γνωστής πόρνης του Παρισιού της εποχής. Υπάρχει επομένως μέγα χάσμα ανάμεσα στο πνεύμα της επαναστατημένης Ρωμιοσύνης από τη μία και στον τρόπο σκέψης των Γάλλων επαναστατών από την άλλη³. Εξάλλου, ο Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας, είχε αναλάβει δράση για την κατάργηση των μασονικών στοών. 

Για τον ίδιον ανωτέρω λόγο εχθρότητας προς την Εκκλησία, οι μασόνοι διακαώς προωθούν μία στρεβλή εκδοχή της ελληνικής ιστορίας, όπου η νοητή συνέχεια από την αρχαία Ελλάδα φτάνει ...«αεροπορικώς» απευθείας στους νεοέλληνες, προσπερνώντας με σνομπισμό και επιδεικτική αδιαφορία ή και εχθρότητα το Βυζάντιο. Για αυτούς, η ιστορική και διαχρονική φυσική συνέχεια, ωρίμανση και άνθιση του Γένους μας μέσα στον χώρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με όλη την πολιτιστική του λάμψη και την κοινωνική του πρόοδο σε σχέση με τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, ήταν ένα ... υπερχιλιετές διάλειμμα. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι ο μηδενισμός και η ιστορική διαγραφή της ζωτικής προσφοράς της Εκκλησίας και του Ευαγγελικού Λόγου στην εθνική μας ζωή στην διαχρονία της.

Εν κατακλείδι, επιστρέφοντας στο υπό διαπραγμάτευση θέμα μας, η μασονική μυωπική αντίληψη για την ιστορία δεν επιτρέπει στους οπαδούς της να αναγνωρίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Τροφό του Έθνους, γεγονός που φέρνει κάθε συνειδητό μασόνο σε πλήρη αντίθεση με την περί Ελληνορθοδοξίας προϋπόθεση για να είναι κανείς μέλος στη Νίκη.

3. Η Μασονία είναι θρησκεία μη γνωστή και η μυστική της οργάνωση αντίκειται στα χρηστά ήθη

Η πανορθόδοξη προκαταρκτική επιτροπή των  Ορθοδόξων Εκκλησιών, που συνεδρίασε στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο Αγίον Όρος κατά το διάστημα 8 έως 23 Ιουνίου 1930, καταδίκασε τη μασονία χαρακτηρίζοντάς την ως ξένη θρησκεία.

Η επίσημη Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάνθηκε με σαφέστατο τρόπο για την οξεία αντίθεση του χαρακτήρα του μασονισμού προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Στις 12 Οκτωβρίου 1933, η «Πρᾶξις τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος “Περί Μασσωνίας”»⁴, η οποία υπεγράφη απεριφράστως και ανεξαιρέτως από το σύνολο των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναφέρει: «Ἡ Μασσωνία δέν εἶναι ἀπλῆ τις φιλανθρωπική ἓνωσις ἢ φιλοσοφική Σχολή, ἀλλ’ἀποτελεῖ μυσταγωγικόν σύστημα, ὃπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς ἐθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπό τῶν ὁποίων κατάγεται καί τῶν ὁποίων συνέχειαν καί ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ.» «Οὕτως ἡ Μασσωνία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει  θρησκεία μυστηριακή, ὃλως διάφορος, κεχωρισμένη καί ξένη τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας».

Αποφαίνεται η Ιεραρχία ότι «δέον τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, ὃπως ἀπέχωσι τοῦ Μασσωνισμοῦ». Με τον σοφό παρηγορητικό της λόγο μάλιστα προς κάθε τέκνο της που μυήθηκε σε μασονικά μυστήρια από άγνοια και κακή εκτίμηση των πραγμάτων, «συνιστῶσα δέ ἡ Ἱεραρχία αὑτούς καί εἰς τήν συμπάθειαν -κάτ’οὐδένα δέ λόγον εἰς τήν ἐχθρότητα καί τό μῖσος- τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, προσκαλεῖ αὐτά ἳνα μετ’αὑτῆς ἐν χριστιανικῆ ἀγάπη καί ἀπό καρδίας εὒχονται ὃπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»(Ἰωάν. 14,16), φωτίση καί ἐπιστρέψη τούς ἐξ ἀγνοίας ἀποπλανηθέντας ἀπό τήν ἀλήθειαν».  

Το 1970, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με επιστολή της⁵ επαινεί την ευθυκρισία του Πρωτοδικείου Αθηνών που απέρριψε⁶ το αίτημα σύστασης του μασονικού σωματείου «Δήλιος Απόλλων» με αιτιολογικό, εν περιλήψει, ότι διαδίδει θρησκεία μη γνωστή και ότι η μυστική του οργάνωση αντίκειται στα χρηστά ήθη.

Μάλιστα, η μασονία δείχνει να παραπλανά την Πολιτεία για τη νομική φύση της: Ενώ δηλαδή, με όσα εν περιλήψει παραθέσαμε ανωτέρω, αποδεικνύεται ο θρησκευτικός - μυστικιστικός χαρακτήρας του τεκτονισμού, ωστόσο οι επιμέρους μασονικές στοές δεν λειτουργούν επίσημα ως θρησκευτικοί οίκοι, αλλά ως φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αυτό το γεγονός αφ’ ενός αποκαλύπτει τη χρήση απατηλών και αθέμιτων μέσων για προσηλυτισμό επιφανών ανθρώπων στις τάξεις της, αφ’ ετέρου φανερώνει την ανάγκη νομίμου ελέγχου από τη Δικαιοσύνη και από τις φορολογικές αρχές για ενδεχόμενες παραβάσεις της νομοθεσίας από τα τεκτονικά ιδρύματα.

Η καταδίκη της μασονίας από την Εκκλησία της Ελλάδος επαναλήφθηκε στις 29.11.1972, 4.10.1996 και 28.3.2014. Πράγματι, ανά τις δεκαετίες, υπό το άγρυπνο βλέμμα σπουδαίων κληρικών όπως ο Αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης Μητροπολίτης Φλωρίνης, ο Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ο Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, διαφυλάσσεται το κύρος της Εκκλησίας και η απαρασάλευτη τοποθέτησή της απέναντι στον μασονισμό. «Ἡ μασονία εἶναι ἂρνησις Χριστοῦ», έλεγε ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός  Αυγουστίνος. Ο δε προσφιλής μας Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, έλεγε με αφοπλιστική οξυδέρκεια: «Ὁ διάβολος ἒχει τρία πλοκάμια. Γιά τούς φτωχούς τόν κουμμουνισμό, γιά τούς πιστούς τόν οἰκουμενισμό καί γιά τούς πλουσίους τήν μασονία».

Αναμενόμενες υπήρξαν αντίστοιχα οι επανειλημμένες προσπάθειες των Ελλήνων τεκτόνων να ορθώσουν αντιρρητικό λόγο. Η επιμονή τους όμως δείχνει ακριβώς το πνεύμα υπερηφανείας, την έλλειψη πνεύματος υπακοής, απέναντι στην πνευματική αρχή της Εκκλησίας μας. Όταν η Εκκλησία τους λέει «βαδίζετε στραβά από τον δρόμο της εν Χριστώ σωτηρίας», αυτοί απαντούν «όχι, κάνετε λάθος, εμείς γνωρίζουμε καλύτερα την σωτηρία μας από εσάς» - και τούτη η απάντηση ηχεί ως μακρινός αντίλαλος της θανάσιμης προτροπής του αρχαίου όφι προς την Εύα, ότι θα θεωθεί χωρίς ανάγκη από Θεό⁷.

Επίμετρο

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι μπορούν να είναι καλοί πατριώτες και ευσεβείς Χριστιανοί και ταυτόχρονα να είναι μασόνοι. Σύμφωνα με τα παραπάνω, στη Νίκη θεωρούμε ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί. Δεν γίνεται να υπηρετείς δύο κυρίους. “Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.” (Ματθ. 6.24)

Στις αξίες της Ρωμιοσύνης μας, ιδιαίτερη θέση έχει ο σεβασμός της ελευθερίας επιλογής και του αυτεξουσίου κάθε ανθρώπου. Με απλά λόγια, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ελεύθερα να κάνει τις επιλογές του στην ζωή – ένα δικαίωμα που ασφαλώς συνεπάγεται και την προσωπική ευθύνη του καθενός μας  για τις επιλογές μας. Αυτή η αξία της Ρωμιοσύνης έχει περάσει σε κάποιον βαθμό και στο πνεύμα του νομοθέτη που γνωρίζει το καλό αλλά σέβεται με διακριτικότητα την ελευθερία. Αν για παράδειγμα κάποιος επιθυμεί να προχωρήσει σε επιλογές βλαπτικές για τον εαυτό του, ας πούμε ότι επιθυμήσει να γίνει αυτόχειρας, η πολιτεία θα λάβει μέτρα ώστε να αποτρέψει την διάπραξη αυτοκτονίας, αλλά και να εξουδετερώσει τις συνέπειές της. Δεν θα τιμωρήσει ωστόσο τον υποψήφιο αυτόχειρα.

Στη Νίκη, επιθυμούμε το καλό, την πρόοδο και την ευτυχία συνόλου του ελληνικού Λαού. Σεβόμαστε τις επιλογές κάθε ανθρώπου, ωστόσο εφ’ όσον σοβαρολογούμε σε όσα πρεσβεύουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε τις δέουσες αποστάσεις από οποιονδήποτε συμπολίτη μας επιλέγει να είναι μασόνος, ευχόμενοι πάντοτε την επιστροφή του στα νάματα της Ελληνορθόδοξης παράδοσης.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ

Αξίζει ίσως να δούμε και μία πρόσθετη διάσταση στο γιατί είναι αγεφύρωτο το χάσμα μεταξύ μασονίας και Χριστιανικής κοσμοθεώρησης:

Για τον μασονικό τρόπο σκέψης, η σωτηρία προέρχεται από μυστική γνώση που κατέχουν κάποιοι εκλεκτοί ολίγοι. Με κάποιον «μαγικό» τρόπο μπορούν τούτοι οι μυημένοι να ξεκλειδώσουν τα μυστικά της αυτογνωσίας, θεοποιούν την «επιστήμη» και τη «λογική» (τί ειρωνεία! τα τελευταία χρόνια ζούμε τον παγκόσμιο διασυρμό της επιστήμης και της λογικής αυτών ακριβώς των εξουσιαστών του κόσμου!) και ονειρεύονται να γίνουν θεοί από μόνοι τους. Στην υπερήφανη, εωσφορική ατραπό της θέωσης χωρίς Θεό, δεν υπάρχει ανάγκη για Αναστημένο Χριστό· μάλιστα, η λέξη «Χριστός» στη μασονική γλώσσα έχει εντελώς αλλοιωμένο νόημα από ότι γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Ο τεκτονισμός, και προ αυτού ο νεοπλατωνισμός, ο ερμητισμός, ο αποκρυφισμός, ο καββαλισμός, η θεοσοφία, έχουν κοινό παρονομαστή την ιδέα της αυτονομημένης θέωσης. Όλες αυτές οι σχολές σκέψης ανάγονται εν πολλοίς στον Ωριγενισμό, μία από τις πλέον επικίνδυνες αιρέσεις που αντιμετώπισε ο χριστιανισμός, και που καταδικάστηκε από την Ε’ Οικουμενική Σύνοδο⁸.

Σε ακραία αντίθεση, ο Ενσαρκωμένος Λόγος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προσφέρει απλόχερα την απελευθέρωση από την αμαρτία και την κατά χάριν θέωση, όχι στα σαλόνια κάποιων μυημένων ελίτ, αλλά παντού, ακόμη και στην τελευταία φτωχογειτονιά, στους αγράμματους και στις πόρνες και στους ληστές. Στην τελευταία αγράμματη γραία που γνώρισε τον Θεό μόνο κάνοντας με ταπείνωση τον Σταυρό της. Στον βοσκό, στον στρατιώτη, στη νοσοκόμα, στον οδηγό, στη μητέρα, στο βρέφος, ακόμη και σε εκείνον που οι γιατροί λένε «είναι εγκεφαλικά νεκρός» αλλά την ίδια στιγμή η καρδιά του βοά το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». 

Κάθε σύστημα που υπόσχεται σωτηρία κεκλεισμένων των θυρών, και ενώ γνωρίζει τον δρόμο της σωτηρίας, τον περιφρονεί με εωσφορική υπερηφάνεια, τελικώς γίνεται πολέμιο της Εκκλησίας. Απέναντι σε τέτοια συστήματα, είναι οξύς ο λόγος του Κυρίου⁹. 

Υποσημειώσεις

¹ C.G. Finney, “The Character, Claims and Practical Workings of Freemasonry”, National Christian Association, Σικάγο 1924, σελ. 90-91, όπως παρατίθεται στό υπό Π.Ν. Τρεμπέλα, «Μασσωνισμός», Εκδόσεις «Σωτήρ», Αθήνα 1992, σελ. 72.

² J.M. Ragon, RitueldeKadosch, Collignon, Παρίσι, σελ. 66-68, όπως παρατίθεται στό υπό Π.Ν. Τρεμπέλα, «Μασσωνισμός», Εκδόσεις «Σωτήρ», Αθήνα 1992, σελ. 77.

³ Βλέπε και Αγίου Ἀθανασίου Παρίου, «Ἁπολογία Χριστιανική», εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2015. Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο του, ο διδάσκαλος του Γένους στα προεπαναστατικά χρόνια, στο πνεύμα του εθνεγέρτη πατρο-Κοσμά αλλά και των Φιλοκαλικών, «Κολλυβάδων» αγίων χάρη στους οποίους ορθοπόδησε ποιοτικά ο εν Ελλάδι κλήρος, καταγράφονται με σαφήνεια το μίσος του Βολταίρου και οι αθλιότητες της Γαλλικής επανάστασης απέναντι στην χριστιανική πίστη. Η τάση για υποβάθμιση του Χριστιανικού στοιχείου της ταυτότητας του Ρωμηού-Ἐλληνα είναι συστηματική εκ μέρους των μασόνων και των θαμπωμένων από τον δυτικό «φωταδισμό» Κοραήδων. 

4 Η Πράξη είναι δημοσιευμένη στο επίσημο Δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος, φύλλο 4 Δεκεμβρίου 1933. Νωρίτερα, στις 12 Οκτωβρίου 1933, είχε προηγηθεί «Δήλωσις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» ὃτι «οὐδείς Ἀρχιερεύς ἀνήκει εἰς Μασσωνικήν τινά στοάν.», στην οποία προκαλείται «πᾶς ὁ γινώσκων ὃτι Ἀρχιερεύς τις ἢ ἂλλος κληρικός ἀνήκει εἰς τόν Μασσωνισμόν νά ὑποβάλη τακτικήν καί ὑπεύθυνον μήνυσιν πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον.», ξεκαθαρίζοντας οριστικά το τοπίο από διάφορες συνωμοσιολογίες.

⁵ Η επιστολή φέρει αρ. Πρωτ. 587 / 4.11.1970

⁶ Απόφαση Πρωτοδικείου Αθηνών αρ. 2060/6.12.1969

⁷ «οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί.» (Γένεσις, 3, 4-5)

⁸ Βλ. Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ Θεολογίας, «Ὠριγένης καί Ἀποκρυφισμός», Θεσσαλονίκη, 2007, εκδ. «Παρακαταθήκη». 

⁹ «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.» (Ματθ. 13, 14) και «ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας.» (Λουκ. 12, 47-48).

Δείτε επίσης

Ο Δημήτρης Νατσιός για μασονία, ΝΑΤΟ, Κωνσταντινούπολη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Δημήτρης Νατσιός, από μάχιμος εκπαιδευτικός .... Πρόεδρος του Κινήματος "ΝΙΚΗ"

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (Εντυπώσεις από το «Περιβόλι της Παναγίας»)

Εύστοχο, νηφάλιο και παρήγορο - νομίζω - άρθρο του αδελφού μας κ. Κώστα Μιχαηλίδη, θεολόγου, καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας.

Διαβάστε το εδώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ. 

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

του Κώστα Μιχαηλίδη Θεολόγου- Καθηγητή του 14ου Γυμνασίου Λάρισας Η μονή Χιλανδαρίου, το σέρβικο μοναστήρι, είναι το μοναδικό, που έχει δύο αρσανάδες. Έναν πιο κοντινό για το πλοίο της γραμμής από την Ιερισσό, που όταν έχει κύμα δεν προσεγγίζεται και έχει εγκαταλειφθεί και έναν μεταγενέστερο και μακρινό, στα δυτικά, που τον αντικατέστησε, γιατί σπάνια υπάρχει απαγορευτικό στο Σιγγιτικό κόλπο. Πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γιοβάνιτσα, φτάνοντας με το συνοδοιπόρο μου από την Ουρανούπολη με φθινοπωρινό ντύσιμο, που αποδείχτηκε βαρύ για το γαϊδουροκαλόκαιρο του Οκτώβρη. Ήταν το δεύτερο ταξίδι μέσα σε τέσσερις μήνες στο Αγιώνυμο, αυτή τη φορά παρέα με εκλεκτό συνάδελφο, που είχαμε μοιραστεί την εμπειρία με καλές αναμνήσεις πριν δύο χρόνια. Είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε την Παναγία σε δύο μονές δύσκολες για φιλοξενία, δύο απόρθητα φρούρια. Η ευγνωμοσύνη της ευλογίας με κατέκλυζε σαν παράσημο σε πνευματική μάχη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο της μονής και μέχρι να εγκατασταθούμε στο χώρο φιλοξενίας, λίγο έλειψε αυτή να ακυρωθεί καθώς είχε γίνει κάποιο λάθος με την κράτηση. Ο τεράστιος κοιτώνας, γεμάτος με 35 – 40 κρεββάτια, θύμιζε στρατιωτικό καταυλισμό. Τελικά τακτοποιηθήκαμε και φύγαμε αμέσως για τη μονή Εσφιγμένου, μια όμορφη σαραντάλεπτη διαδρομή. Στη διασταύρωση περίμενε περιπολικό. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο μονές, τη γνωστή και τη νέα, για το μάζεμα της ελιάς, είχε οδηγήσει στην απαγόρευση προσέγγισης των προσκυνητών. Λυπημένοι γυρίσαμε πίσω, χωρίς να γνωρίζουμε πως η Παναγία είχε άλλα σχέδια. Επιστρέψαμε στο Χιλανδάρι με τις πανέμορφες βυζαντινές τοιχογραφίες. Η ζωγραφική των Σέρβων όπως και η μουσική τους έχει λιγότερες δυτικές επιρροές σε σύγκριση με τους υπόλοιπους σλάβους. Η μονή είναι μια αρχόντισσα ερειπωμένη και συνάμα ένα εργοτάξιο. Περιδιαβήκαμε το χώρο. Στον εσπερινό ακούσαμε τη μελωδική και δεμένη χορωδία τους, που απολαύσαμε καλύτερα στη λειτουργία το άλλο πρωί. Τα πρωτότυπα μανουάλια είχαν μεταλλική βάση για να στερεώσουμε τα κεριά. Τα ανάψαμε, καίγοντας και το κάτω άκρο τους , ώστε να λιώσει και να κολλήσει σε αυτήν. Ανεβήκαμε τα τέσσερα πελώρια μαρμάρινα σκαλιά για τον εσωνάρθηκα, που είχαν γίνει κοίλα από τα πολύχρονα πατήματα και προχωρώντας προς τον εντυπωσιακό κυρίως ναό βρεθήκαμε μπροστά από την Παναγία Τριχερούσα, το οικογενειακό κειμήλιο του Ιωάννη Δαμασκηνού. Εικονίζει την Παναγία με αργυρή προσθήκη ομοιώματος χεριού, του Ιωάννη, που κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αποτμήθηκε και του δόθηκε ξανά θαυματουργικά, μετά από προσευχή στη Θεοτόκο. Το τρίτο χέρι δεν φαινόταν στην εικόνα από τα πολλά κρεμασμένα αναθήματα. Βρέθηκε στο Χιλανδάρι από τον άγιο Σάββα της Σερβίας, στον οποίο δόθηκε από το μοναστήρι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Μετά τη λειτουργία το πρωινό έδειχνε να «χαλάει». Στην τράπεζα φάγαμε φασολάδα με μπόλικο σκόρδο, μια προτίμηση της σέρβικης κουζίνας, που δεν μας άρεσε καθόλου. Ξάπλωσα από πλήξη μέχρι το μικρό λεωφορείο να μας κατεβάσει στον αρσανά και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ο συνοδοιπόρος μου με σκούντησε και φώναξε να πάρω το σάκο μου και να τον ακολουθήσω. Μιλώντας με δύο αστυνομικούς του είχαν προτείνει να τον μεταφέρουν μέχρι τη διασταύρωση για τον παλιό αρσανά και την Εσφιγμένου. «Οι Σέρβοι είναι πολύ ενωμένοι», είπαν, «έπαθαν όμως πολλά. Εμείς κοιτάμε ο καθένας τον εαυτό του». Η συζήτηση στο περιπολικό με τους αστυνομικούς είχε ενδιαφέρον. Περπατήσαμε προς τη θάλασσα για κανένα εικοσάλεπτο, ενώ δίπλα μας οι αμπελώνες έβλεπαν το πρώτο πρωινό φως. Φτάνοντας εκεί το κύμα έσκαζε στην προβλήτα και ο ήλιος έβγαινε πίσω από το βουνό. Το θέαμα που αντίκρυσα με ανατρίχιασε. Ένα άλλο αρχοντικό ερείπιο με αυστηρό αρχιτεκτονικό ύφος μπροστά από τη θάλασσα βροντοφώναζε μέσα από κρεμασμένο πανό: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η περίπτωση του ζηλωτισμού της μονής Εσφιγμένου χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Όσο η διοικούσα Εκκλησία εξευτελίζεται και χρησιμοποιείται από την πολιτεία για τους δικούς της σκοπούς, η επανάσταση απέναντι στην παπική νοοτροπία της διαπλεκόμενης Εκκλησίας, ακόμη κι όταν συχνά περνάει τα σύνορα του φανατισμού, όπως εδώ, κερδίζει έδαφος. Η ελληνική κοινωνία εξάλλου είναι σημαδεμένη με μια βαθιά ουλή μέσα στο χρόνο ανάμεσα στην παπική τιάρα και το τουρκικό φέσι, το διχασμό πριν πέσει η Πόλη. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μια προηγμένη, πολιτισμένη, επιστημονική αλλά άθεη Δύση εναντίον μιας οπισθοδρομικής, θρησκόληπτης αλλά ησυχαστικής και ορθόδοξης Ανατολής κρύβουν την παθογένεια και το δράμα του νεοέλληνα. Αν οι Φράγκοι δεν γυρίσουν στον τόπο του εγκλήματος να πληρώσουν το επιτίμιο της λεηλασίας της Πόλης και οι Έλληνες δεν εξαντλήσουν τον κανόνα της αέναης προδοσίας και του εμφύλιου σπαραγμού τους, θεραπεία δεν θα υπάρξει. Θα το ζήσει αυτό η γενιά μας; Στη μονή οι μοναχοί εργάζονταν αδιάκοπα. Ρώτησαν αν είμαστε εμβολιασμένοι, καθώς απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος ρητά. Στην πολιτική ορθότητα των ημερών μας, που τα ΜΜΕ έχουν πληρωθεί αδρά από το υπουργείο προπαγάνδας, ο καθένας ανέχεται το φανατισμό που τον βολεύει. Ο διχασμός είναι του πονηρού. Ισχύει όμως αυτό για όλους και πρώτα απ` όλα για εκείνους που τον προκάλεσαν. Παρά τις προσπάθειές μας, είπαν πως κάνουν υπακοή στον ηγούμενο, εξαιτίας της τεταμένης κατάστασης στη συγκομιδή της ελιάς. Έτσι μείναμε στη θάλασσα βλέποντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Από το κατάμεστο λεωφορείο στον αρσανά, στο πλοίο, στη Δάφνη, ξανά στο λεωφορείο και στις Καρυές. Το Πρωτάτο ήταν πανέμορφο στον φθινοπωρινό ήλιο. Προσκυνήσαμε το «Άξιον εστί», ψωνίσαμε και κατηφορίσαμε προς την Παναγούδα. Ο συνοδοιπόρος μου γνώριζε το κελί του γέροντα Γαβριήλ. Εμείς φτάσαμε ως το κελί του Ιωάννη του Θεολόγου, όπου τον ενθουσίασε η συζήτηση με μοναχό υποτακτικό. Προλάβαμε τον εσπερινό στην Ιβήρων, αφού πήραμε δωμάτιο. Στο καθολικό της μονής ξαναείδα το ομορφότερο δάπεδο καθολικού στο Όρος. Σαν χειροποίητο χαλί σε λευκό – γκρι φόντο, το ροζ μάρμαρο με διάφορα μοτίβα με πράσινο, καφέ και άλλα χρώματα σε ψηφιδωτά, δημιουργούν ένα αριστοκρατικό κομψοτέχνημα. Ανήκει στον 11ο αιώνα. Μετά την παράκληση στην Πορταΐτισσα ακολούθησε τράπεζα και στη συνέχεια κατεβήκαμε στη θάλασσα. Είχε σηκωθεί κύμα, που άφριζε και στο βάθος αγέρωχο αχνοφαίνονταν το καστρομονάστηρο της Σταυρονικήτα. Το άλλο πρωί στριμωγμένοι στο παρεκκλήσι, η Παναγία Πορταΐτισσα μας κοιτούσε να κοινωνούμε τη σάρκα και το αίμα του γιού της. Μετά την τράπεζα το λεωφορείο μας ανέβασε στις Καρυές για να βρεθούμε στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και στη συνέχεια στο Κουτλουμούσι. Μείναμε για ώρα εκεί και πριν φύγουμε από τις Καρυές ήπιαμε με το συνοδοιπόρο μου ένα τσίπουρο σε μια όμορφη εσωτερική αυλή μαγαζιού σχολιάζοντας τις εμπειρίες μας. Το πρόγραμμά μας τροποποιήθηκε από μια ακύρωση δρομολογίου κι αντί να βρεθούμε στο μονοπάτι από Ξηροποτάμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό λεωφορείο μας κατέβασε κατευθείαν στο ρώσικο, περνώντας μας από το παλαιομονάστηρο, ανακαινισμένο πια, όπου είχαν εγκατασταθεί οι Ρώσοι πριν κατέβουν στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ανεβήκαμε σε παρεκκλήσι στον τρίτο όροφο για τον εσπερινό. Η εμμονή της αυτοκρατορικής χλιδής με το χρυσό, το άφθονο χρήμα που δεν κρύβεται σε κάθε αρχιτεκτονική λεπτομέρεια, η βαριά γλώσσα και οι δυτικές επιρροές στη χορωδία και τη ζωγραφική, όλα τράβηξαν την προσοχή μας. Με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανική παλαίστρα, ο εθνοφυλετισμός των Ορθοδόξων, το προσφυγικό δράμα, η αγαπολογία του οικουμενισμού, όλα αυτά τα φαντάσματα βγήκαν από το μπαούλο. Κάποτε το νόμισμα του διεθνισμού είχε δύο πλευρές, το κεφάλαιο και τους προλετάριους. Τώρα οι απάτριδες προλετάριοι πρόσφυγες με το αμερικάνικο όνειρο στο μάτι ελέγχονται από τη διεθνιστική σύμπραξη κεφαλαίου και μαρξισμού, καμιά φορά με τη σφραγίδα του Ισλάμ. Στο νέο ψευτοδίλημμα διεθνισμός της βίας ή εθνικισμός απαντά η αγάπη του Ευαγγελίου. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φύλα, φυλές, έθνη καταργείται στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας, όχι στο μανιφέστο του οικουμενισμού. Μόνο όσοι περηφανεύονται για τα πάθη τους δεν θεραπεύονται σε αυτήν, έστω κι αν ζουν στον Άθωνα. Στη μονή Αγίου Παντελεήμονα μιλήσαμε με έναν Ουκρανό τενόρο, φιλοξενούμενο για έναν ολόκληρο μήνα στην Παντοκράτορος και με Γάλλο γυμναστή, που σκεφτόταν τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία. Με την αλλαγή της ώρας από τη θερινή στη χειμερινή βρεθήκαμε να βαδίζουμε το δρόμο προς την Ξενοφώντος στις πέντε σε βαθύ σκοτάδι, που διέκοπτε μόνο το φως του κινητού. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε την εμπειρία της νυκτερινής πορείας στο Άγιον Όρος. Η λειτουργία στη Δοχειαρίου, όπου καταλήξαμε, ήταν ουρανός. Η χορωδία υπολειπόταν μόνον αυτής στη Σιμωνόπετρα. Βγαίνοντας ο ιερέας από το πορτάκι της πρόθεσης με τα Τίμια Δώρα είπα μέσα μου «δεν πάω σπίτι μου απόψε, εδώ θα μείνω». Και είναι αλήθεια πως εκεί βρίσκομαι ακόμη νοερά. Ακόμη κι αν παρακάλεσα τη Γοργοϋπήκοο, ακόμη κι αν πεινασμένος από το δρόμο απόλαυσα το νηστίσιμο μουσακά στην τράπεζα, ακόμη κι αν στο πλοίο βρεθήκαμε με το Γάλλο, που θα πετούσε την επομένη για το Παρίσι και αποχαιρετιστήκαμε, ακόμη κι αν επέστρεψα στη δουλειά, έχω μείνει εκεί: « … πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὠς τὸν βασιλέα τῶν ὃλων ὑποδεξόμενοι… Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Μιχαηλίδης Κωνσταντίνος – καθηγητής 14ου Γυμνασίου Λάρισας Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Protect and Secure Your WiFi : https://bit.ly/vpn_secure

Χριστιανισμός, εθνικισμός και ρατσισμός

 

Rethemnos.gr

In English: Christianity, Nationalism and Racism

Η εποχή μας είναι μια εποχή πανικού. Οικονομική κρίση που πλήττει ολοένα και περισσότερο τους ασθενέστερους, ψυχική πίεση (την οποία επιτείνει η – με ή χωρίς εισαγωγικά – πανδημία), σοβαρό έλλειμμα παρουσίας του κράτους στην υποστήριξη του πολίτη, εξωτερικές απειλές (Τουρκία) και ένα σωρό άλλα ακανθώδη ζητήματα δοκιμάζουν την υπομονή και τις αντοχές μας, κουρελιάζοντας την αξιοπρέπεια όλων μας και θέτοντας σε κίνδυνο το αίσθημα ασφάλειας που θα έπρεπε να αισθάνεται ο καθένας, όχι απλώς μέσα στην ίδια τη χώρα του αλλά ακόμη και ως μετανάστης σε κάθε «ελεύθερη» (τι είναι αυτό;) και ευνομούμενη χώρα.

Δεν είμαστε βέβαιοι ούτε ότι αύριο θα μπορούμε να ανάψουμε το φως, να έχουμε νερό στο ποτήρι μας και φαγητό στο πιάτο μας. Δε μιλάω για δωρεάν περίθαλψη, παιδεία, μόνιμη εργασία κ.τ.λ. (αυτά σχεδόν τα ξεχάσαμε). Επίσης δεν είμαστε βέβαιοι αν μας παρακολουθούν ή μας… «ψεκάζουν», αν έχουμε ήδη μετατραπεί σε απρόσωπους αριθμούς ενός ηλεκτρονικού υπερσυστήματος, που αύριο κιόλας θα κατευθύνει την καθημερινότητά μας όπου επιθυμούν κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουν.

Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που έτσι κι αλλιώς στερούνται όλα αυτά τα βασικά αγαθά (ακόμη και το νερό και την καθημερινή τροφή), αλλά εμείς, οι «πολλοί», εδώ και δεκαετίες τα θεωρούσαμε αυτονόητα. Όμως, όπως πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ και από τους λογαριασμούς που μας έρχονται κάθε μήνα, δεν είναι αυτονόητα πλέον.

Όπως σε κάθε εποχή πανικού, έτσι και σήμερα, οι συνθήκες ευνοούν την ανάδειξη των ακραίων πολιτικών τάσεων, που υπόσχονται στους ανθρώπους απελευθέρωση από τα επώδυνα δεσμά τους. Γι’ αυτό και βλέπουμε ναζιστικές ομάδες και ακροδεξιά κόμματα να μπαίνουν στη Βουλή και οι ιδέες τους να βρίσκουν οπαδούς ακόμη και ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν τα ψηφίζουν.

Μεταξύ των άλλων, σε στοιχείο πολιτικής ιδεολογίας μετατρέπεται και ο χριστιανισμός. Είναι φυσικό, επειδή ο χριστιανισμός έχει κοινωνικό μήνυμα (που είναι αυτόματα και πολιτικό μήνυμα), αλλά και επειδή στο παρελθόν η χριστιανική πίστη έχει εμπνεύσει πολλές φορές τις απελευθερωτικές επαναστάσεις του λαού μας, όπως και άλλων λαών.

Γινόμαστε λοιπόν πολιτικοποιημένοι ως χριστιανοί. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο χριστιανισμός είναι πρωτίστως πνευματική υπόθεση και ότι στο παρελθόν μετατράπηκε σε δεκανίκι της δικτατορίας, όπως και στο Μεσαίωνα παραμορφώθηκε σε μέσο τρομοκρατίας και καταπίεσης των δυτικοευρωπαϊκών λαών από τη λεγόμενη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθώς και από τους Ευρωπαίους βασιλείς. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επίγνωση ότι ο χριστιανισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική παράταξη, αλλά επίσης επίγνωση ότι οφείλει να εμπνέει πολιτική στάση, προς όφελος των ανθρώπων. Η άποψη ότι ο χριστιανισμός δεν πρέπει να εκφράζεται δημόσια, είναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά και ύποπτη, γιατί ο χριστιανισμός είναι επαναστατικός και απελευθερωτικός.

Η πολιτική στάση που εμπνέει ο αυθεντικός χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, φιλανθρωπία προς όλους (ακόμη και προς τους εγκληματίες), σεβασμό προς κάθε άνθρωπο, ανιδιοτέλεια και διάθεση αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς.

Βεβαίως ένας χριστιανός (πολιτικοποιημένος ή μη) δεν μπορεί να μείνει απαθής απέναντι σε ζητήματα όπως η κοινωνική αδικία, η οικονομική εξαθλίωση, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (σε αυτά άσκησαν σφοδρή κριτική ακόμη και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι Τρεις Ιεράρχες, που συγκρούστηκαν με την εξουσία της εποχής τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους!), αλλά και ζητήματα που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται πολιτικά, όπως ο διασυρμός του ανθρώπινου σώματος, με τη μετατροπή του σε σεξουαλικό αντικείμενο, και η ομοβροντία μηνυμάτων βίας και αλλοφροσύνης που υφίσταται ιδίως η γενιά των εφήβων (αλλά και των παιδιών) μέσω μιας «ψυχαγωγίας» που περιλαμβάνει σκηνές φόνων και βασανιστηρίων, ιστορίες τρόμου και κανιβαλισμού, τερατόμορφους και δαιμονικούς «ήρωες» κ.τ.λ. Τα στοιχεία αυτά – όπως και πολλά άλλα δυστυχώς! – ήδη έχουν δείξει τους πικρούς καρπούς τους στη ζωή νέων ανθρώπων αλλά και ολόκληρων οικογενειών και της κοινωνίας συνολικότερα.

Καταδικαστέες ακρότητες

Καταδικαστέες ακρότητες, ασυμβίβαστες με τη χριστιανική πίστη, που όμως συχνά μπερδεύονται με μια ιδεολογική ετικέτα «χριστιανισμού» και προκαλούν σύγχυση (και εκτροπές), είναι ιδέες όπως ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η αποδοχή της βίας υπό όρους (κατά των ενόχων π.χ.), ακόμη και η αποδοχή του φασισμού διαφόρων αποχρώσεων.

Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, υπό τον συμπεριληπτικό όρο «εθνοφυλετισμός», έχουν καταδικαστεί ρητά από την Ορθόδοξη Εκκλησία το 1872, με απόφαση της Μεγάλης Τοπικής Συνόδου στην ΚΠολη, εξαιτίας του τότε βουλγαρικού εθνικισμού, που είχε μετατρέψει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας σε όπλο κυριαρχίας του λαού στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και Θράκη, πράγμα που πυροδότησε το Μακεδονικό Αγώνα γύρω στο 1900, με τη συμμετοχή και πλήθους Κρητών. Είχε προηγηθεί βέβαια η ελλαδική εθνικιστική κίνηση (των Βαυαρών, που κυβερνούσαν την Ελλάδα το 1833) της αποκοπής της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που τελικά το Πατριαρχείο την αναγνώρισε κάνοντάς την Αυτοκέφαλη Εκκλησία.

Σήμερα βλέπουμε ανάλογες τάσεις σε κάποιες χώρες (ή «χώρες») και προκαλεί μάλιστα προβληματισμούς η θετική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου απέναντι σε ομάδες, όπως οι εθνικιστικού χαρακτήρα «Εκκλησίες» της Ουκρανίας και των Σκοπίων («Μακεδονική Εκκλησία»), που, από αντικανονικές και περιθωριακές (σχισματικές), ανακηρύχθηκαν κανονικές, νόμιμες Εκκλησίες των περιοχών αυτών και αυτοκέφαλες (δηλ. ανεξάρτητες από κάποιο Πατριαρχείο ή άλλη τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία). Ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της πρακτικής (θεραπευτικές ή τραυματικές;), μόνο ο Θεός ξέρει.

Να προσθέσουμε εδώ την καταδίκη της δουλείας των μαύρων στις ΗΠΑ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Β΄ το 1862 (με άρθρο του στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Ανατολικός Αστήρ», που αναδημοσιεύθηκε στην Αμερική), όπως και ότι ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος μετέβη στη Σέλμα της Αλαμπάμα και στάθηκε δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη δεύτερη πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων, το Μάρτιο του 1965.

Εξάλλου, αν είμαστε Έλληνες, που ζούμε μέσα στην πολιτισμική μας παράδοση, δεν μπορούμε να είμαστε εθνικιστές. Φιλοπάτριδες ναι (δηλ. πατριώτες), αλλά όχι εθνικιστές.

Ο εθνικισμός είναι καρπός των προσπαθειών των δυτικοευρωπαϊκών λαών να απελευθερωθούν από τη φεουδαρχία και τις καταπιεστικές αυτοκρατορίες που έκλεβαν την ίδια τη ζωή τους. Εμείς το πρόβλημα αυτό το αντιμετωπίσαμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, όμως μέχρι τότε (ή ακόμη και τότε) στον πολιτισμό και την ιστορία μας ανήκαμε για αιώνες σε μια κοινωνία πολυεθνική, τα μέλη της οποίας συνδέονταν με τις κοινές ηθικές αξίες και τα κοινά ιδανικά τους. Η κοινωνία αυτή ήταν η χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (ή «Ρωμανία», όπως ονομάστηκε τους τελευταίους αιώνες της ιστορίας της), δηλαδή αυτό που επικρατεί σήμερα να λέμε «Βυζάντιο».

Λόγω του ονόματος «Ρωμανία» (απ’ όπου και το όνομα της Ρουμανίας) όλοι εμείς, οι απόγονοι των «Βυζαντινών», χαρακτηριζόμαστε Ρωμιοί και το σύνολο όλων των λαών που κάποτε ήταν «βυζαντινοί» χαρακτηρίζεται Ρωμιοσύνη. Η Ρωμιοσύνη (η πολυτραγουδισμένη και από το Γιάννη Ρίτσο και το Μίκη Θεοδωράκη) είναι χριστιανική, αλλά όχι εθνικιστική. Ρωμιός είναι κάθε ορθόδοξος χριστιανός, όχι μόνο των Βαλκανίων, αλλά και της Τουρκίας (π.χ. ο άγιος Αχμέτ, που τον σκότωσε το οθωμανικό κράτος επειδή έγινε χριστιανός), της Συρίας, της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης και πολλών άλλων λαών. Αυτό εξάλλου ήταν και το ιδεώδες του Ρήγα Φεραίου.

Όλοι αυτοί είμαστε ένα, όπως είμαστε ένα και με κάθε ορθόδοξο χριστιανό όλων των λαών, όπου γης (από την Ουγκάντα π.χ. ώς την Αλάσκα και φυσικά τη Ρωσία, την Ουκρανία κ.τ.λ. – γι’ αυτό και είναι διπλή η θλίψη μας για τον ρωσοουκρανικό πόλεμο). Μας ενώνει το κοινό ποτήριο της θείας μετάληψης, το οποίο δεν επιτρέπεται να μας στερεί κανείς, ούτε εν ονόματι του φόβου κάποιας πανδημίας, ούτε για κανένα λόγο.

Με τους λοιπούς χριστιανούς, και τους πιστούς των άλλων θρησκειών, δεν μας ενώνει το κοινό ποτήριο, αλλά φυσικά μας συνδέει η διδασκαλία του Ιησού Χριστού περί αγάπης προς όλους τους ανθρώπους – και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, μα ποτέ.

Η Ρωμιοσύνη είναι «οικουμενική» (δηλ. τείνει να αγκαλιάσει όλους τους λαούς), αλλά συγχρόνως είναι αντίθετη με τον προσανατολισμό της σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης, ο οποίος είναι πρωτίστως ιδιοτελής (ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του δηλαδή), βρίσκεται στα χέρια πανίσχυρων κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και φυσικά κάθε άλλο παρά στοχεύει στην προσέγγιση του ανθρώπου προς το Θεό, που είναι το σημαντικότερο στοιχείο και ο πιο επιθυμητός στόχος στη ζωή των χριστιανών.

Με πολιτικούς όρους, η Παγκοσμιοποίηση είναι αποικιοκρατική. Η Ρωμιοσύνη είναι το αντίθετό της.

Όσο για τη βία υπό όρους (με συνθήματα του τύπου «να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα» τους παιδεραστές, τους βιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών ή ακόμη και τους πολιτικούς), νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που συγχρόνως επιθυμούν να είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Φυσικά είναι απαραίτητη η καταδίκη, ο περιορισμός και η φυλάκιση των εγκληματιών, ιδίως των ενόχων για αποτρόπαια εγκλήματα! Όμως η καταδίκη αυτή δεν μπορεί να είναι εκδικητική και συγχρόνως να είμαστε και χριστιανοί. Πρέπει να αποσκοπεί στην προστασία της κοινωνίας και στο σωφρονισμό, δηλ. τη διόρθωση (αν και όπου είναι δυνατόν) των ίδιων των ενόχων.

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι – υπεράνθρωπο! – να νικήσει κάποιος τη φυσική ανθρώπινη ροπή προς το μίσος και την εκδίκηση. Όμως ένας χριστιανός δεν πρέπει να είναι φυσικός άνθρωπος, αλλά υπερφυσικός. Πρέπει να είμαστε άνθρωποι που απογειώνονται από τη γη προς τον ουρανό, για να γίνουν άγγελοι – ακόμη περισσότερο από άγγελοι: να γίνουμε «τέκνα Θεού». Γι’ αυτό και ο Χριστός (ο μονογενής Υιός του Θεού) μας δίδαξε να λέμε το Θεό «Πάτερ ημών», σαν να είμαστε εμείς ο Χριστός, να είμαστε δηλαδή εμείς γιοι και θυγατέρες του Θεού. Ας το προσέξουμε αυτό και τουλάχιστον ας το τιμήσουμε.

Φωτογραφία: Ο επίσκοπος του Μπουρούντι και της Ρουάντα (Αφρικής) Ιννοκέντιος σε προσκύνημα Αφρικανών ορθοδόξων χριστιανών στα βουνά του Καυκάσου, προς τιμήν της αγίας Νίνας, που τον 4ο αιώνα έφερε το χριστιανισμό στη χώρα της Γεωργίας (από ορθόδοξο ιστολόγιο για την υπεράσπιση της Αφρικής: http://grforafrica.blogspot.com/2018/06/he-sunday-of-all-saints-sunday-after.html)

Διαβάστε, παρακαλώ, και:

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Άγιοι και ναζισμός

Racism (ενότητα άρθρων στο ιστολόγιο Orthodox Christian Initiative for Africa)

Άστεγοι - Οικονομία - Τεχνολογία - Παιδεία - Κοινωνία...

  Δημήτρης Νατσιός & Δημήτρης Χιωτακάκος στο NET 24 με τον Βασίλη Ταλαμάγκα

Εθελοντική Διακονία Αστέγων

 

Δημήτριος Νατσιός, Ιδρυτικός Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ

Δρ. Δημήτριος Χιωτακάκος, μέλος της Ομαιχμίας της Νίκης 

 

''Τη ρωμηοσύνη μην την κλαις...'' Δημήτρης Νατσιός

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 26/07/22 ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Δημήτρης Νατσιός: Δάσκαλος, Θεολόγος, αρθρογράφος 

Η Ρωμηοσύνη, έρχεται ως κληρονομιά από το παρελθόν κόντρα στην πολτοποίηση της εποχής μας. Τό πρόβληµα του σηµερινού Ελληνισµού, σέ όλα τά επίπεδά του, είναι ουσιαστικά η απουσία οραµάτων, που εµπνέονται από τήν ελληνορθόδοξη παράδοσή µας. 

Μόνον μέσα από την Ρωμηοσύνη θα ξαναβρούµε τόν εθνικό βηµατισµό µας, διατηρώντας αλώβητη τήν ελληνορθόδοξη ταυτότητάς µας. ∆ιαφορετικά η Ελλάδα θά αντιµετωπίσει τόν θάνατο. 

Όμως ο σημερινός Ελληνισμός πρέπει να επιζήσει και θα επιζήσει όχι μόνο «για να μη χαθεί ο φυλετικός μας σπόρος», αλλά κυρίως διότι είναι η μόνη ακόμη ελεύθερη φωνή της Ορθοδοξίας και ο φορέας της οικουμενικής αποστολής της.

Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ: «Από τη Μεγάλη Παρασκευή στην Ανάσταση της Πατρίδας μας» (Θεσσαλονίκη 26.6.22)

Ζητούμε συγγνώμη που παρουσιάζουμε ευθέως στους φίλους αναγνώστες και επισκέπτες του ιστολογίου μας μια πολιτική ανάρτηση. Ο σκοπός όλων των αναρτήσεών μας είναι πρωτίστως πνευματικός και κοινωνικός. Το ίδιο και της παρούσας.

Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ είναι εντελώς ξεχωριστή πολιτική κίνηση, με συλλογική ηγεσία και σαφές, ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα και αντικειμενικό σκοπό.

Η ιστοσελίδα του Κινήματος - η σελίδα στο Facebook.

 

0:00 Εισαγωγή βίντεο

0:12 Γεώργιος Ρούντας

8:14 Εμμανουήλ Γκλάβας

16:12 Αλεξία Τάντση

21:43 Δρ Νικόλαος Παπαδόπουλος

44:54 Δρ Ζώης Ζαρταλούδης

54:18 Βασίλειος Δανδίκας

57:22 Αλεξία Τάντση, «Ο αδύναμος Συνάνθρωπός μας είναι το μέτρο του Πολιτισμού μας»

1:10:22 Αθηνά Πετικοπούλου - Χαιρετισμός

1:10:42 Δημήτριος Νατσιός, Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ, «Από τη Μεγάλη Παρασκευή στην Ανάσταση της Πατρίδας μας».

Εμείς με ποια πλευρά είμαστε;

 

Αμφοτεροδέξιος, Τι και πώς

Ο Αρχιμανδρίτης π. Ζαχαρίας Ζαχάρου, από την Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου στο Essex, απαντά σε ερώτηση που αφορά τη σημερινή κατάσταση στον κόσμο.

Τι πρέπει να έχουμε κατά νου και να κάνουμε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση;

π. Ζαχαρίας: Δεν γνωρίζουμε τα πάντα για τις συγκρούσεις αυτού του κόσμου, ούτε είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε.

Απλά προσευχόμαστε με συμπονετική καρδιά για την ειρήνη του κόσμου και για όλους.

Δεν παίρνουμε πλευρά, επειδή κάθε πλευρά θα είναι υπεύθυνη για εγκλήματα, και δεν θέλουμε να συμμεριστούμε αυτά τα εγκλήματα και να καταδικαστούμε.

Εάν προσευχόμαστε για εκείνους που είναι περισσότερο λάθος παρά σωστοί, λοιπόν, εκτελούμε την εντολή να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς.

Και αν προσευχόμαστε για εκείνους που έχουν περισσότερο δίκιο παρά άδικο, καλά κάνουμε.

Επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος εάν προσευχόμαστε ο Θεός να σώσει όλους και να χαρίσει ειρήνη στον κόσμο.

Ειδικά για εμάς, ιερείς και μοναχούς, είναι πολύ σημαντικό να μην είμαστε καθόλου πολιτικοί, γιατί προσφέρουμε τη θυσία μας στον Θεό, τη Θεία Λειτουργία, για όλο τον κόσμο· και αν είμαστε υπέρ μερικών και εναντίον άλλων, ακυρώνεται η θυσία μας.

Νομίζω ότι όταν υπάρχει πόλεμος, το καλύτερο δεν είναι να είσαι επικριτικός, αλλά να έχεις συμπόνια και να προσεύχεσαι ώστε ο Κύριος να γλυτώσει όλα τα βάσανα. Εάν η Λειτουργία μου πρόκειται να έχει κάποια αξία, κανείς δεν θα πρέπει να λείπει από την καρδιά μου όταν στέκομαι μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού και Του λέω:

«Τους δικούς Σου, προσφέρουμε σε Εσένα, σε όλους και για όλους».

Orthodox schism and the clash of civilizations

Khanya (Orthodox Christian blog from South Africa)

Events of the last month [October 2018] or so suggest that there is a real danger of a schism in the Orthodox Church that might affect Orthodox Christians throughout the world.

It began in Ukraine. As my church journalist friend Sergei Chapnin writes Ukraine Is Dangerously Close to a Religious War – Bloomberg:

For several centuries, since the fall of the Byzantine Empire, Moscow has pretended to the role of a “Third Rome” — a political and religious capital that would unite the Orthodox world, or at least its Slavic part. To that end, in the 17th century, the Russian church subsumed its Ukrainian neighbor. Even after the Soviet Union broke apart in 1991, most Orthodox believers in Russia, Ukraine and Belarus remained united under one spiritual leader, the Patriarch of Moscow. In 2016, Putin inaugurated a colossal statue of St. Vladimir, the Grand Prince of Kiev who established Russian Orthodoxy, next to the Kremlin — indicating that Russia aspires to be his true heir.

That said, a rift has long been developing. In 1992, the charismatic former leader of the Russian church in Kiev, Filaret, sought to establish an independent, “autocephalous” church — one that that would answer only to God, not to Moscow. At the time, Russia enjoyed the support of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, still considered first among equals in the Orthodox world, in opposing and ultimately excommunicating Filaret. Yet some 6,000 parishes remain loyal to the self-proclaimed patriarch, a threat that the Russian church, to its own detriment, has largely ignored.

Now the Patriarch of Constantinople has decided to recognise the schismatic group in Ukraine as Canonical. At best it would spread the phenomenon of “jurisdictionalism” to Ukraine. At worst, it could split the Orthodox Church throughout the world. Already the Patriarchate of Moscow (the largest of the Orthodox Churches) has broken communion with the Patriarchate of Constantinople.

Outside Ukraine itself, the following graphic illustrates what many Orthodox Christians have thought of the Ukrainian schism:

Is it all verifiably true?

I don’t know.

I post this, not to take sides on issues I know too little about, but rather to show non-Orthodox readers how many Orthodox Christians do perceive the issues. And those are the issues that need to be dealt with.

It seems to me that the Patriarchs of Constantinople and Moscow ought to be working together to bring Christians in the Ukraine together to try to heal the schism. Perhaps they are doing so in secret, behind the scenes, but if they are, there is little to show for it.

The problem is exacerbated because the politicians also want to stick their oar in. As Sergei Chapnin points out in the article cited above, Russian President Vladimir Putin sees the Church in Ukraine as part of his Russkiy Mir project. President Poroshenko of Ukraine sees an autocephalous Ukrainian Church, even if divided, as an important boost to his status as an independent ruler.

Concerning this our own African Pope has said Patriarch Theodoros II of Alexandria and All Africa: One must not yield to pressure on the Church in Ukraine | The Russian Orthodox Church:

The Church should be governed according to sacred canons. Politicians have their own considerations, guidelines and instructions but politicians come and go whereas the Church has existed inviolably for already two thousand years now. In this sense, the Patriarchate of Alexandria agrees with the opinion of the Russian Church that political pressure must not be yielded to. It is wrong that when states are divided and then the Church has to be divided too.

But it goes further than that.

About 25 years ago Professor Samuel Huntington put forward his “clash of civilizations” thesis, in which he suggested in the post-Cold War era conflict would no longer be between the the three “worlds” (First, Second and Third), but between nine civilizations, based mainly on religion. Subsequent events have shown that his thesis is largely correct. He used the geological analogy of tectonic plates, and said that conflicts would tend to originate, like earthquakes, on the fault lines where two or more civilisations meet.

One of these “fault lines” runs through the middle of Ukraine, with Western Civilization to the west of the line and the Orthodox Civilization to the east of it. Western Ukraine was for a long time ruled by Lithuania, which was Roman Catholic, and that was where Uniatism started. And even without the Uniates, Orthodox Christians in Ukraine have been divided as this article points out.

Russia, Ukraine, and the battle for religion | European Council on Foreign Relations:

There are no fewer than three main Orthodox churches in Ukraine. Why so many? One of these, the Ukrainian Autocephalous Orthodox Church (UAOC), was set up in 1921 but banned under Stalin in 1930. It survived in the diaspora and returned to Ukraine in 1990. The current trio derives from an unsuccessful attempt in 1992, just after Ukraine’s political independence in 1991, to broker a merger between the UAOC and the existing Orthodox hierarchy in Ukraine. The merger created a new church, dubbed the Ukrainian Orthodox Church – Kievan Patriarchate (OUC-KP). But there was resistance on both sides: many in the UAOC refused to join, because they saw the existing Orthodox hierarchy as compromised by the KGB. While most of that compromised hierarchy refused to join the Kievan Patriarchate, for additional reasons of ‘canonicity’, traditionalism, and Russian nationalism. They remained under the Russian church, but relabelled it as the Ukrainian Orthodox Church – Moscow Patriarchate (OUC-MP). Just for good measure, there is a fourth church, the Greek Catholic Church – half-Orthodox and half-Catholic – banned in 1946, but revived in 1989, largely based in western Ukraine.

That article comes from a Western source, and therefore exhibits a Western bias — again, part of Huntington’s thesis — that conflicts on the “fault lines” of civilisations would draw in the centres. And as a result the Church in Ukraine has tended to become a political football for forces outside Ukraine., and for secular politicians generally.

According to this article Putin Is the Biggest Loser of Orthodox Schism – Bloomberg:

Moscow’s only hope in this lose-lose situation is that Ukrainians will shoot themselves in the foot, as they’ve often done before. To receive autocephaly from the Ecumenical Patriarchate, Ukrainian Christians must unite and select a leader. Whether this will happen depends in part on the two clerics reinstated by the Ecumenical Patriarchate – Filaret, who was excommunicated by the Russian church in 1997 for splitting off the so-called Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate, and Metropolitan Makariy, who runs the relatively small Ukrainian Autocephalous Orthodox Church.

But I suggest that that is not true. The biggest loser is not Putin, but thousands of ordinary Orthodox Christians who are cut off from communion with their fellow Orthodox, especially in “diaspora” countries like Western Europe, the Americas and Australia.

I don’t really care whether the church in Ukraine becomes autocephalous or not, though I do think that unity should precede autocephaly, and that the Patriarchs of Constantinople and Moscow should concentrate (and cooperate) on that rather than trying to force the rest of the Orthodox in the world to take sides on the issue.

As our Pope and Patriarch has said, the Church should not be governed by politicians, neither by Poroshenko nor by Putin, and not by the Trumps and Mays of this world either.

We should take more seriously the words we sing nearly every Sunday at the Divine Liturgy:

Put not your trust in princes, in sons of men
in whom there is no salvation

The Lord will reign forever
Thy God, O Zion, to all generations.