Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2022

Orthodox schism and the clash of civilizations

Khanya (Orthodox Christian blog from South Africa)

Events of the last month [October 2018] or so suggest that there is a real danger of a schism in the Orthodox Church that might affect Orthodox Christians throughout the world.

It began in Ukraine. As my church journalist friend Sergei Chapnin writes Ukraine Is Dangerously Close to a Religious War – Bloomberg:

For several centuries, since the fall of the Byzantine Empire, Moscow has pretended to the role of a “Third Rome” — a political and religious capital that would unite the Orthodox world, or at least its Slavic part. To that end, in the 17th century, the Russian church subsumed its Ukrainian neighbor. Even after the Soviet Union broke apart in 1991, most Orthodox believers in Russia, Ukraine and Belarus remained united under one spiritual leader, the Patriarch of Moscow. In 2016, Putin inaugurated a colossal statue of St. Vladimir, the Grand Prince of Kiev who established Russian Orthodoxy, next to the Kremlin — indicating that Russia aspires to be his true heir.

That said, a rift has long been developing. In 1992, the charismatic former leader of the Russian church in Kiev, Filaret, sought to establish an independent, “autocephalous” church — one that that would answer only to God, not to Moscow. At the time, Russia enjoyed the support of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, still considered first among equals in the Orthodox world, in opposing and ultimately excommunicating Filaret. Yet some 6,000 parishes remain loyal to the self-proclaimed patriarch, a threat that the Russian church, to its own detriment, has largely ignored.

Now the Patriarch of Constantinople has decided to recognise the schismatic group in Ukraine as Canonical. At best it would spread the phenomenon of “jurisdictionalism” to Ukraine. At worst, it could split the Orthodox Church throughout the world. Already the Patriarchate of Moscow (the largest of the Orthodox Churches) has broken communion with the Patriarchate of Constantinople.

Outside Ukraine itself, the following graphic illustrates what many Orthodox Christians have thought of the Ukrainian schism:


Is it all verifiably true?

I don’t know.

I post this, not to take sides on issues I know too little about, but rather to show non-Orthodox readers how many Orthodox Christians do perceive the issues. And those are the issues that need to be dealt with.

It seems to me that the Patriarchs of Constantinople and Moscow ought to be working together to bring Christians in the Ukraine together to try to heal the schism. Perhaps they are doing so in secret, behind the scenes, but if they are, there is little to show for it.

The problem is exacerbated because the politicians also want to stick their oar in. As Sergei Chapnin points out in the article cited above, Russian President Vladimir Putin sees the Church in Ukraine as part of his Russkiy Mir project. President Poroshenko of Ukraine sees an autocephalous Ukrainian Church, even if divided, as an important boost to his status as an independent ruler.

Concerning this our own African Pope has said Patriarch Theodoros II of Alexandria and All Africa: One must not yield to pressure on the Church in Ukraine | The Russian Orthodox Church:

The Church should be governed according to sacred canons. Politicians have their own considerations, guidelines and instructions but politicians come and go whereas the Church has existed inviolably for already two thousand years now. In this sense, the Patriarchate of Alexandria agrees with the opinion of the Russian Church that political pressure must not be yielded to. It is wrong that when states are divided and then the Church has to be divided too.

But it goes further than that.

About 25 years ago Professor Samuel Huntington put forward his “clash of civilizations” thesis, in which he suggested in the post-Cold War era conflict would no longer be between the the three “worlds” (First, Second and Third), but between nine civilizations, based mainly on religion. Subsequent events have shown that his thesis is largely correct. He used the geological analogy of tectonic plates, and said that conflicts would tend to originate, like earthquakes, on the fault lines where two or more civilisations meet.

One of these “fault lines” runs through the middle of Ukraine, with Western Civilization to the west of the line and the Orthodox Civilization to the east of it. Western Ukraine was for a long time ruled by Lithuania, which was Roman Catholic, and that was where Uniatism started. And even without the Uniates, Orthodox Christians in Ukraine have been divided as this article points out.

Russia, Ukraine, and the battle for religion | European Council on Foreign Relations:

There are no fewer than three main Orthodox churches in Ukraine. Why so many? One of these, the Ukrainian Autocephalous Orthodox Church (UAOC), was set up in 1921 but banned under Stalin in 1930. It survived in the diaspora and returned to Ukraine in 1990. The current trio derives from an unsuccessful attempt in 1992, just after Ukraine’s political independence in 1991, to broker a merger between the UAOC and the existing Orthodox hierarchy in Ukraine. The merger created a new church, dubbed the Ukrainian Orthodox Church – Kievan Patriarchate (OUC-KP). But there was resistance on both sides: many in the UAOC refused to join, because they saw the existing Orthodox hierarchy as compromised by the KGB. While most of that compromised hierarchy refused to join the Kievan Patriarchate, for additional reasons of ‘canonicity’, traditionalism, and Russian nationalism. They remained under the Russian church, but relabelled it as the Ukrainian Orthodox Church – Moscow Patriarchate (OUC-MP). Just for good measure, there is a fourth church, the Greek Catholic Church – half-Orthodox and half-Catholic – banned in 1946, but revived in 1989, largely based in western Ukraine.

That article comes from a Western source, and therefore exhibits a Western bias — again, part of Huntington’s thesis — that conflicts on the “fault lines” of civilisations would draw in the centres. And as a result the Church in Ukraine has tended to become a political football for forces outside Ukraine., and for secular politicians generally.

According to this article Putin Is the Biggest Loser of Orthodox Schism – Bloomberg:

Moscow’s only hope in this lose-lose situation is that Ukrainians will shoot themselves in the foot, as they’ve often done before. To receive autocephaly from the Ecumenical Patriarchate, Ukrainian Christians must unite and select a leader. Whether this will happen depends in part on the two clerics reinstated by the Ecumenical Patriarchate – Filaret, who was excommunicated by the Russian church in 1997 for splitting off the so-called Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate, and Metropolitan Makariy, who runs the relatively small Ukrainian Autocephalous Orthodox Church.

But I suggest that that is not true. The biggest loser is not Putin, but thousands of ordinary Orthodox Christians who are cut off from communion with their fellow Orthodox, especially in “diaspora” countries like Western Europe, the Americas and Australia.

I don’t really care whether the church in Ukraine becomes autocephalous or not, though I do think that unity should precede autocephaly, and that the Patriarchs of Constantinople and Moscow should concentrate (and cooperate) on that rather than trying to force the rest of the Orthodox in the world to take sides on the issue.

As our Pope and Patriarch has said, the Church should not be governed by politicians, neither by Poroshenko nor by Putin, and not by the Trumps and Mays of this world either.

We should take more seriously the words we sing nearly every Sunday at the Divine Liturgy:

Put not your trust in princes, in sons of men
in whom there is no salvation

The Lord will reign forever
Thy God, O Zion, to all generations.

Μοναχικοί ήρωες οι Αγιοταφίτες

 

Ελευθέριος Ανδρώνης

https://www.sportime.gr/

Τι και πώς

Οι Αγιοταφίτες πατέρες κρατούν την Ελληνική σημαία ψηλά στα Πανάγια προσκυνήματα, άλλα στέλνουν κραυγή αγωνίας. Εμείς γιατί παραμένουμε επαναπαυμένοι;
Με αφορμή την τελευταία (και παραλίγο φονική) επίθεση που δέχθηκε ένας ζωντανός ιερομάρτυρας της Ορθοδοξίας, ο Ηγούμενος του Ι. Ν. της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος στην Ιερά Μονή Φρέατος Ιακώβ στη Σαμάρεια, Γέροντας Ιουστίνος, έχει μεγάλη σημασία να στρέψουμε το νου μας και την προσευχή μας προς αυτούς τους ηρωικούς ακρίτες, που στέκονται ακοίμητοι φρουροί της Πίστεως στους Αγίους Τόπους.

To μαρτύριο είναι καθημερινότητα για τους Αγιοταφίτες

Ο πατήρ Ιουστίνος Μάμαλος, που προσφέρει εδώ και δεκαετίες τις ανεκτίμητες πνευματικές υπηρεσίες του στο προσκύνημα όπου ο ίδιος ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτιδα, πριν λίγο καιρό δέχθηκε επίθεση με μολότοφ από φανατικούς ορθόδοξους Άραβες. Τραυματίστηκε στο χέρι του. Με τη βοήθεια του Θεού ανάρρωσε.
Μακρινό γεγονός για εμάς, σκληρή καθημερινότητα για τον ίδιο και πολλούς συμπατριώτες μας Αγιοταφίτες που φλερτάρουν πρόθυμα με τον θάνατο, για να κρατήσουν ζωντανή τη πνευματική κληρονομιά των Ελλήνων. Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο, άλλα πάνω από τριάντα οι απόπειρες δολοφονίας που έχουν γίνει ενάντια στον Γέροντα Ιουστίνο. Και μόνο η πόρτα του προσκυνήματος, φέρει 56 τρύπες από πυροβολισμούς και θραύσματα χειροβομβίδων.
Ο προκάτοχος του πατρός Ιουστίνου στο προσκύνημα δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Φιλούμενο, ένας τιτάνας πνεύματος που μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού, όταν το 1979 δέχθηκε 36 τσεκουριές από φανατικούς Σιωνιστές μέσα στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ. Το σκήνωμα του ευωδιάζει, θαυματουργεί και προσκυνείται από χιλιάδες πιστούς κάθε χρόνο. Εκεί που οι μισαλλόδοξοι έσπειραν θάνατο, άθελα τους κατάφεραν να φυτρώσει άλλο ένα αιώνιο δέντρο της Ορθοδοξίας, κατάφορτο από πνευματικούς καρπούς. Αυτό δεν γίνεται άλλωστε, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια;
Όταν έγινε γνωστό στους κόλπους της Εκκλησίας πως ο Άγιος Φιλούμενος κατακρεουργήθηκε από εξτρεμιστές, κανένας δεν δεχόταν να αναπληρώσει τη θέση του στο προσκύνημα. Και ποιον να κατηγορήσεις, αλήθεια; Βουνό πίστης, ανεξάντλητα αποθέματα θάρρους και άγια «τρέλα» χρειαζόταν για να σταθεί κάποιος εκεί. Και να που τελικά ο Θεός οικονόμησε και βρέθηκε ένας Γέροντας που είχε τα προσόντα και με το παραπάνω. Ο πατέρας Ιουστίνος Μάμαλος.

Μια χούφτα ήρωες στο κέντρο μιας «εμπόλεμης» ζώνης

Τα Πανάγια Προσκυνήματα παραμένουν Ελληνικά, γιατί στέκουν εκεί τέτοιοι ηρωικοί γέροντες σαν τον πατέρα Ιουστίνο. Φύλακες του τόπου που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Εκεί που γεννήθηκε το Φως του Κόσμου. Εκεί που περπάτησαν τα άχραντα πόδια του Χριστού. Τόπος ανεκλάλητων θαυμάτων, τόπος αποκάλυψης, ανάστασης, μαρτυρίων.
Και παραμένει τόπος καθημερινού μαρτυρίου για τους σημερινούς Αγιοταφίτες. Γιατί; Γιατί οι Άγιοι Τόποι αποτελούν ένα νευραλγικό σημείο πολιτισμικής σύγκρουσης των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών: Tου Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Ισλαμισμού. Ένας καθημερινός πόλεμος ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες πέτρες είναι η ζωή των Αγιοταφιτών. Έχουν συνεχώς να αντιμετωπίσουν επιβουλές, δολοπλοκίες, υποχθόνια σχέδια για να αποσπαστούν τα προσκυνήματα από τους Έλληνες, ξυλοδαρμούς, απειλές, προβοκάτσιες, επιθέσεις από φανατικούς, απόπειρες δολοφονίας.
Και αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τους ετερόδοξους χριστιανούς και κάποιους Άραβες Ορθόδοξους που επίσης μεταχειρίζονται δόλια μέσα, καταλαβαίνουμε τι γολγοθά ανεβαίνουν οι Έλληνες που αγωνίζονται εκεί.

Μέγα λάθος να εφησυχάζουμε για τα Πανάγια Προσκυνήματα

Τα όσα περνούν οι Ελληνορθόδοξοι Αγιοταφίτες κανένας από εμάς τους βολεμένους χριστιανούς δεν μπορεί να τα διανοηθεί αν δεν βρεθεί εκεί, σαν αυτόπτης μάρτυρας των υπεράνθρωπων αγώνων μιας χούφτας ανθρώπων που με αυταπάρνηση κρατούν την Ελληνική σημαία ψηλά, στους τόπους που κάποτε χρειάζονταν ολόκληρες εκστρατείες πολέμων για να καταληφθούν.
Ας προσέξουμε πολύ κάτι. Είναι μια πλάνη που αποκοιμίζει πολλούς χριστιανούς: Για κάποιο περίεργο λόγο, θεωρούμε ως δεδομένο πως αυτά τα Πανάγια προσκυνήματα που αποτελούν κοιτίδες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ήταν και θα είναι πάντα Ελληνικά. Πως με κάποιο… μαγικό τρόπο προστατεύονται μόνα τους, συντηρούνται μόνα τους, ανανεώνουν το έμψυχο υλικό μόνα τους. Δεν είναι καθόλου έτσι. Μα καθόλου.
Η Ελληνική σημαία δεν υπάρχει… αυθύπαρκτη στους Ναούς και τις Ιερές Μονές του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Κάποιοι τη σηκώνουν και τη βάζουν σε περίοπτες θέσεις, σε πείσμα των πανουργιών και των επιθέσεων. Διακινδυνεύοντας τη ζωή τους λεπτό με λεπτό.
Οι Γέροντες μπορεί να φυλάσσουν πνευματικές «Θερμοπύλες», άλλα εδώ και χρόνια αναπέμπουν κραυγή αγωνίας για τα Άγια προσκυνήματα. Γερνάνε, οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν, φωνάζουν, παρακαλούν να έρθει νέο αίμα να μεταγγίσει ζωή στην Ελληνικότητα των προσκυνημάτων. «Έχουμε ανάγκη από νέους, γεράσαμε», λένε συνεχώς με πόνο ψυχής σε κάθε δημόσιο βήμα που τους δίνεται.
Περήφανοι άλλα ανήσυχοι για το μέλλον των Αγίων Τόπων, ζητούν από τους χριστιανούς κάθε είδους συνδρομή που μπορεί να δοθεί. Πνευματική βοήθεια, υλική βοήθεια, έμψυχο υλικό, εθελοντική εργασία, ευαισθητοποίηση. Ό, τι μπορεί και όσο μπορεί ο καθένας. Και επιτέλους να δημιουργηθεί και μια άσκηση πίεσης προς τους Έλληνες πολιτικούς (και κυρίως το υπουργείο Εξωτερικών) που κοιμούνται ύπνο βαθύ και έχουν εντελώς ξεχασμένη την Αγιοταφική Αδελφότητα και τη – ζωτικής σημασίας – κληρονομιά των Ελλήνων στους Αγίους Τόπους.

Ας αναλογιστούμε πόσο εξοργιστήκαμε και πόσο μας κακοφάνηκε, όταν ο «Σουλτάνος» Ερντογάν, ασέβησε προς την Αγία του Θεού Σοφία και αποφάσισε να την μετατρέψει σε Τζαμί. Τεράστιας σημασίας θρησκευτικό και ιστορικό προσκύνημα η Αγία Σοφία, άλλα τι να πούμε για την πηγή όλων των Ορθόδοξων προσκυνημάτων, την Αγία γη; Για ποιο λόγο τη θεωρούμε δεδομένη; Γιατί δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτή; Αν δεν πράξουμε το καθήκον μας και παρ’ ελπίδα πέσει σε αλλόθρησκους ή αλλόδοξους, με τι θα μπορέσει να συγκριθεί αυτή η ανυπολόγιστη πνευματική, πολιτισμική και εθνική απώλεια;
Γιατί διαμαρτυρόμαστε και φωνάζουμε για τις άθλιες προπαγάνδες που επιστρατεύονται για το Άγιο Όρος, το περιβόλι της Παναγίας, και αδιαφορούμε για τον «κήπο» προσκυνημάτων που γεννήθηκε, έδρασε, κήρυξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο ίδιος ο Χριστός; Μήπως απλά είμαστε επαναπαυμένοι; Μήπως κοιμόμαστε κι εμείς; Κι αν δεν αφυπνιστούμε εμείς, ποιος περιμένουμε να ξυπνήσει τις αρχές και τις εξουσίες που κοιμούνται;
Αυτοί οι ατσάλινοι φύλακες της Πίστεως, οι Αγιοταφίτες, πράττουν το θεάρεστο και αντίξοο έργο τους αλλά δεν βαρυγκωμούν. Θεωρούν μεγάλη ευλογία το να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Αγίους Τόπους. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις επάλξεις. Άλλα νοιώθουν εγκαταλελειμμένοι και αδικημένοι από τους ιθύνοντες. Και δεν τους αξίζει καθόλου αυτό.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες και να θεωρούμε δεδομένη τη κληρονομιά μας. Είναι ώρα να στρέψουμε το βλέμμα προς αυτούς τους ήρωες.

Το παρακάτω βίντεο από thanosxo

 

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022

Μεγάλη ἡ εὐθύνη τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας διὰ τοὺς κληρικοὺς ποὺ τὸν ἐγκαταλείπουν


Ορθόδοξος Τύπος: Παραθέτομεν κατωτέρω συνέντευξιν κληρικοῦ εἰς Ἀφρικὴν ὄχι διὰ νὰ δικαιώσωμεν ὅσα δηλώνει, ἀλλὰ διὰ νὰ συνειδητοποιήσωμεν ὅλοι ὅτι ἀπαιτεῖται ἐπειγόντως Πανορθόδοξος λύσις διὰ τὸ Οὐκρανικὸν καὶ τὰς συνεπείας του, πρὶν αἱ αὐθαιρεσίαι Φαναρίου καὶ Μόσχας διαλύσουν τὴν Ἐκκλησίαν! Συμφώνως πρὸς τὴν ἱστοσελίδα «oukraniko.blogspot.com» τῆς 13ης Ἰανουαρίου 2022:

«Τὸ Chrism Center πῆρε συν­έντευξη ἀπὸ τὸν π. Laurent Sakwa, ἕνα ἱερέα ποὺ ὑπηρετεῖ στὴν Τανζανία.

– Πάτερ Λόρενς, ἤσασταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2019 ὑπέγραψαν αἴτημα γιὰ ἔνταξη στὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἦταν ἐλεύθερη ἐπιλογή σου ἢ σὲ ὤθησε κάποιος νὰ τὸ κάνεις; Πῶς πέρασαν τὰ δύο χρόνια ἀναμονῆς; Οἱ Ἕλληνες ἐπίσκοποι ἄσκησαν κάποια πίεση σὲ ἐσᾶς καὶ σὲ ἄλλους ἱερεῖς;

– Ναί, ἤμουν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέγραψαν τὴν ἔκκληση. Ἦταν ἐλεύθερη ἀπόφασή μου, εἶχα ἐπίγνωση τῶν πράξεών μου. Ἔγινα ὁ πρῶτος ἱερέας τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ποὺ διαφώνησε δημόσια μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχη Θεόδωρου νὰ ἀναγνωρίσει τοὺς Οὐκρανοὺς σχισματικούς. Στὴ συνέχεια οἱ ἱερεῖς ἔγραψαν ἀνοιχτὴ ἐπιστολή, στὴν ὁποία δήλωναν τὴ διαφωνία τους μὲ τὸν Πατριάρχη Θεόδωρο. Οἱ Ἕλληνες ἐπίσκοποί μας ἄρχισαν νὰ πιέζουν τοὺς ἱερεῖς. Γιὰ παράδειγμα, μᾶς ἀπείλησαν, ἔκοψαν μισθούς. Πέρασαν δύο χρόνια μὲ μεγάλη δυσκολία.

– Ποιὸ μέρος τῶν ἱερέων τῆς Τανζανίας ἀποφάσισε νὰ ἐνταχθεῖ στὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία; Τί ἢ ποιὸς ἐμποδίζει ἄλλους ἱερεῖς νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά σας; Ὑπάρχει κάποια πιθανὴ ἀντιπαράθεση μεταξὺ τῶν ἱερέων ποὺ μετακόμισαν στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ ἐκείνων πού ἀποφάσισαν νὰ παραμείνουν στὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας; Ποιὸ εἶναι τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἱερέων πού παρέμειναν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξάνδρειας;

– Πολλοὶ ἱερεῖς ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπισκοπὲς ἀποφάσισαν νὰ ἐνταχθοῦν στὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιὰ τὴν προστασία τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Τώρα ὑπάρχει μία ἀντιπαράθεση ἀνάμεσα σὲ ἐμᾶς καὶ αὐτοὺς τοὺς ἱερεῖς ποὺ ἔμειναν μὲ τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ εἶναι δύο-τρεῖς. Οἱ περισσότεροι ἱερεῖς μᾶς ὑποστηρίζουν στὸ νὰ θέλουμε νὰ ἐνταχθοῦμε στὸ ROC. Δὲν θέλουν νὰ εἶναι μὲ τοὺς σχισματικούς τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.

– Ὑπάρχει ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἀρχὲς τῆς Τανζανίας; Πῶς αἰσθάνονται γιὰ τὴν ἐμφάνιση κοινοτήτων ROC στὴ χώρα; Τοὺς νοιάζει;

– Οἱ ἀρχὲς τῆς χώρας δὲν γνωρίζουν τί κάνουν οἱ Ἕλληνες ἐδῶ, ἀλλὰ γενικὰ γνωρίζουν ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐπίσκοποι ἐδῶ ὑπηρετοῦν ἑλληνικὰ συμφέροντα, ὄχι ὅμως τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀλλὰ τώρα οἱ ἀρχὲς τῆς Τανζανίας εἶναι χαρούμενες ποὺ τὸ ROC θὰ ἐμφανιστεῖ στὴ χώρα καὶ εἶναι ἕτοιμες νὰ παράσχουν ὑποστήριξη.

– Ἡ κοινότητά σας ὑποστήριξε τὴν ἀπόφαση νὰ ἐνταχθεῖτε στὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία; Ὑπῆρχαν ἄνθρωποι στὴν ἐνορία πού θὰ ἤθελαν νὰ παραμείνουν μέλη τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας; Ποιὰ εἶναι ἡ γενικὴ στάση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στὴν Τανζανία καὶ σὲ ἄλλες ἀφρικανικὲς χῶρες ἀπέναντι στὸ ROC;

-Οἱ ἐνορίτες μου ὑποστήριξαν πλήρως τὴν ἀπόφασή μου. Θὰ ἤθελα νὰ τονίσω ὅτι ἡ ἀπόφαση γιὰ ἔνταξη στὸ ROC δὲν εἶναι μόνο δική μου ἀπόφαση, ἀλλὰ ἀπόφαση ὅλων τῶν μελῶν τῆς κοινότητας. Γενικά, ἡ στάση τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ τῆς Τανζανίας καὶ ἄλλων ἀφρικανικῶν χωρῶν εἶναι νὰ ἐλπίζουν στὴν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ στὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀφρικῆς. Ἑπομένως, οἱ λαοὶ τῆς Ἀφρικῆς ἐλπίζουν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸ ROC ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀληθινὲς διδασκαλίες τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν τους. Ὄχι περισσότερο.

– Ποιὲς εἶναι οἱ προσδοκίες σας ἀπὸ τὴ μετάβαση στὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία; Ποιὲς ἀλλαγὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ περιμένετε;

– Οἱ προσδοκίες μου ἀπὸ τὴ μετάβαση στὸ ROC σχετίζονται μόνο μὲ θέματα σωτηρίας, πνευματικῆς ζωῆς, ἀνάπτυξης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, διάδοσης τῶν καλῶν νέων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπόκτησης ἀληθινῆς, παραδοσιακῆς ἀποστολικῆς καὶ πατερικῆς διδασκαλίας. Ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἀλλαγὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, προσβλέπω σὲ ποιοτικὴ ποιμαντική, ἀνάπτυξη τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθινὴ ἀγάπη, βοήθεια στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει ἀνάγκη, ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας, ὀργανωτικὲς μορφὲς κοινοτικῆς ζωῆς, ἐκπαιδευτικὰ σεμινάρια γιὰ πιστούς, οἰκογένειες καὶ νέους. Καθὼς καὶ σεμινάρια, κυριακάτικα σχολεῖα γιὰ κατήχηση, ποὺ θὰ βοηθοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀναπτυχθοῦν στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὄχι γιὰ τὴ συγκρότηση χωριστῆς τάξης στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμαστε ὅλοι ἑνωμένοι καὶ νὰ μὴ ὑπάρχουν διακρίσεις στὴν Ἐκκλησία.

– Ποιὲς πιστεύετε ὅτι εἶναι οἱ κύριες δυσκολίες στὴ διάδοση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἀφρικὴ καὶ πῶς μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν; Πῶς μπορεῖ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ προσελκύει Ἀφρικανούς;

– Οἱ ἄνθρωποι στὴν Τανζανία καὶ σὲ ἄλλες ἀφρικανικὲς χῶρες εἶναι πολὺ εὐαίσθητοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη ὅταν μαθαίνουν γιὰ τὸ δόγμα. Τὸ κύριο πρόβλημα τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἀφρικὴ εἶναι οἱ Ἕλληνες, στὸν τρόπο ποὺ διεξάγουν τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο. Δὲν διδάσκουν τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ δίνουν διαφορετικὰ μηνύματα. Καὶ αὐτὸ δὲν βοηθᾶ στὴν ἐνίσχυση τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Εἶναι παρόντες στὴν Ἀφρικὴ ὄχι γιὰ χάρη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ γιὰ νὰ λάβουν τὸ δικό τους ὄφελος ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς Ἐκκλησίας. Θέλουν νὰ βγάζουν φωτογραφίες μὲ φτωχοὺς Ἀφρικανοὺς καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτὲς τὶς φωτογραφίες, γιὰ νὰ συγκεντρώνουν χρήματα.

Τὸ δεύτερο πρόβλημα εἶναι οἱ διακρίσεις στὴν Ἐκκλησία. Τὸ Ἑλληνικὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας δὲν μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀναπτυχθοῦμε στὴν πνευματικὴ ζωή, θεωρώντας μας ἀνθρώπους τρίτης κατηγορίας.

Ὑπάρχουν ἀκόμα πολλὰ προβλήματα, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὰ ἀπαριθμήσω ὅλα αὐτὴ τὴ στιγμή.

Γιὰ νὰ λύσουμε αὐτὰ τὰ προβλήματα χρειαζόμαστε καλὴ καθοδήγηση, σωστὴ διδασκαλία καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία. Χρειαζόμαστε ἐκπαίδευση, σχολεῖα, νοσοκομεῖα καὶ πολλὰ ἄλλα ἀπαραίτητα γιὰ τὴ δημόσια ζωή. Οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ στέλνονται στὸ σεμινάριο, νὰ ὑποστηρίζονται καὶ νὰ ἐξαλειφθοῦν οἱ διακρίσεις. Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ βοηθήσει στὴν ἐπίλυση ὅλων αὐτῶν τῶν προβλημάτων καὶ θὰ βοηθήσει στὴν ἀνάπτυξη τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἀφρική.

– Πεῖτε μας λίγα λόγια γιὰ ἐσᾶς καὶ τὴν ἐνορία σας.

– Γεννήθηκα σὲ μεικτὸ γάμο. Ἡ μητέρα μου ἦταν καθολικὴ καὶ ὁ πατέρας μου εἰδωλολάτρης. Πρώτη φορὰ ἄκουσα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο ἱερέα π. Πέτρο, ποὺ κήρυττε στὸ σπίτι καὶ τώρα εἶναι γείτονάς μου. Καὶ πραγματικὰ μὲ τράβηξε ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Τώρα φροντίζω δύο ἐνορίες καὶ μικρὲς κοινότητες».

Η μανία του βίαιου εμβολιασμού των κληρικών εκ μέρους της Ορθόδοξης Ιεραρχίας!...

Γιατί εξαπλώθηκε στην Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας η μανία της βίαιης επιβολής του εμβολιασμού των κληρικών; Ποιος ο λόγος που ορθόδοξοι προκαθήμενοι (μητροπολίτες & αρχιεπίσκοποι) απειλούν & τιμωρούν τους ιερείς, επειδή δεν εμβολιάζονται;

Πού θα φτάσει η κατάσταση αυτή; Ο μη εμβολιασμός είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία, ώστε αρχιερείς να κηρύσσουν διωγμό κατά των ιερέων τους επειδή δεν εμβολιάζονται; Ούτε το δικαίωμα της αμφιβολίας δεν αναγνωρίζεται πια; Ή μήπως έχουμε πολλές καταγραφές περιπτώσεων όπου ανεμβολίαστοι ιερείς μετέδωσαν κορωνοϊό στους συνανθρώπους τους, ώστε να φτάσουν στο σημείο οι αρχιερείς μας να ξεκινήσουν αυτό το ανελέητο "κυνήγι μαγισσών";

Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον ιό, όπως επίσης και ότι νοσούν και οι ίδιοι; (Ας σημειώσουμε ότι, και χωρίς το εμβόλιο, οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας, στους οποίους μεταδίδεται ο ιός, παραμένουν φορείς και δεν ασθενούν).

Οι συγκεκριμένοι άγιοι αρχιερείς μας δεν ντρέπονται και δεν φοβούνται ούτε το Θεό, ούτε το λαό, ούτε τη γραφίδα της Ιστορίας;

ΕΛΕΟΣ, Κύριε... Έως πότε θα μας ανέχεσαι;

Υπάρχουν & εξαιρέσεις δόξα τω Θεώ: Αχαΐα: Απάντηση Μητροπολίτη Ιερώνυμου σε Νασιώτη για τα εμβόλια: «Θέμα δεσπότη ή γιατρού;»

Δειγματοληπτικά:

Οι οκτώ ανεμβολίαστοι μητροπολίτες και το κάλεσμα Ιερώνυμου περί αποτείχισης  

Πρωτοφανές: Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος κάλεσε τους οκτώ ανεμβολίαστους μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος να παραιτηθούν, να επιστρέψουν στα μοναστήρια τους ως απλοί μοναχοί και, "αν θέλουν να έχουν τις απόψεις τους", να τις εκφράζουν από εκεί! Επίσης κάλεσε τους ανεμβολίαστους ιερείς να αποτειχιστούν, επειδή προφανώς μολύνουν τον κλήρο με την παρουσία τους!...

Πατήρ απειλεί τα τέκνα του; Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος απειλεί ότι θα διακόψει τη μισθοδοσία των ιερέων που δεν εμβολιάζονται! "Μεγαλόψυχα" τους δίνει ακόμη μία ευκαιρία...  

Ποῖον ἀπειλεῖ ὁ Ἀρχ. Κύπρου; Δώδεκα ἱερεῖς ποὺ δὲν ἔχουν ἐμβολιαστεῖ κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ ἔθεσεν εἰς ἀργίαν ὁ Μακ. Κύπρου καὶ ἀπειλεῖ νὰ τοὺς καθαιρέση!

Τὸ λυκόφως τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου Απαγορεύσεις τέλεσης ιερών ακολουθιών από τους ανεμβολίαστους ιερείς στη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου (Χανίων)!...  

Μητροπολίτης Μυτιλήνης / Ή εμβολιάζεστε ή στο σπίτι σας χωρίς μισθό

Μυτιλήνη: Σε αργία ανεμβολίαστος Ιερέας

"...Ωστόσο επειδή ο ιερέας είναι πολύτεκνος, σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΡΤ Αιγαίου, ο Μητροπολίτης αποφάσισε να μη στερηθεί το μισθό του και τον κάλεσε ξανά να εμβολιαστεί για να επιστρέψει στα καθήκοντά του. 

Στο πλαίσιο της πίεσης που ασκείται στους ανεμβολίαστους ιερείς για να κάνουν το εμβόλιο, το Σάββατο καλούνται σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες όλοι οι ιερείς της Ιεράς Μητρόπολης Μυτιλήνης να καταθέσουν τα πιστοποιητικά του εμβολιασμού τους".  

Μητροπολίτης Δωδώνης / Είναι δυνατόν να είσαι παπάς και να μην κάνεις το εμβόλιο;

Στην αναγκαιότητα να απαγορευτεί η είσοδος στις εκκλησίες σε ανεμβολίαστους πολίτες αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος μετά και την προτροπή από την Ιερά Σύνοδο στους πιστούς να εμβολιαστούν και την υποχρέωση των κληρικών να υποβάλλονται σε δύο τεστ την εβδομάδα...

Παράλληλα δήλωσε ότι «όποιος μισθοδοτείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο από το κράτος θα είναι υποχρεωμένος να εμβολιαστεί. Εάν δεν το κάνει να του κόψουν τον μισθό». Τόνισε επίσης ότι οι ιερωμένοι είναι παράδειγμα.

 
Ερώτηση: Είναι τόσο σίγουρος ο σεβασμιότατος ότι η συγκεκριμένη πλευρά της επιστήμης έχει δίκιο και όχι η άλλη (επίσης της επιστήμης) που ξεκαθαρίζει ότι δε χρειάζεται να εμβολιαστούν τα παιδιά και ότι, αντιθέτως, εκτίθενται σε περιττό κίνδυνο παρενεργειών; Πώς διακινδυνεύει χωρίς φόβο να πεθάνει ένα παιδάκι επειδή οι γονείς του άκουσαν τη συμβουλή του; Ας αφήσει τουλάχιστον τους γιατρούς να το πουν, που είναι η δουλειά τους, και όχι ο δεσπότης, που - αν δεν κάνω λάθος - δεν είναι η δουλειά του. Συγχωρέστε με, σεβασμιότατε.
 


Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022

Ουκρανία και Αφρική – Οι ευθύνες των Ορθοδόξων για την υπόθεση της Παγκόσμιας Ειρήνης

Του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Orthodox Times / Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Αυτά που συμβαίνουν στην Κένυα είναι τραγικά (βίαιη κατάληψη των Ιερών μας Ναών με τη καθοδήγηση των Ρώσων αδελφών μας). Μακάρι να είμαι υπερβολικός και άσχετος με αυτά που θα πω γιατί είναι πολύ βαρετές αναφορές.

Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον χειρότερο και πιο βίαιο πόλεμο που γνώρισε η Ανθρωπότητα με το μεγαλύτερο αριθμό νεκρών και μάλιστα νεαρών, είχε γίνει συμμαχία του Χίτλερ με την Ιαπωνία, νόμιζαν ότι ήταν παντοδύναμοι, η Γερμανία έκανε εισβολή στην Πολωνία και στη συνέχεια παντού, και η Ιαπωνία χτύπησε τους Αμερικάνους μέσα στη χώρα τους.

Η ιστορία φαίνεται ότι μπορεί να επαναληφθεί με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την Ανθρωπότητα και για όλο το Πλανήτη, γιατί τώρα υπάρχουν και τα πυρηνικά κι άλλη μέθοδος πολέμου με την σύγχρονη φοβερή τεχνολογία. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας είχε συνάντηση αυτή την εβδομάδα με το Πρόεδρο της Κίνας και υπόγραψαν συμμαχία εναντίο της Ευρώπης και των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μαζικής στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, η Κίνα είναι έτοιμη να πράξει το ίδιο αν αλλάξουν τα πράγματα με την Ταϊβάν. Το Διεθνές Δίκαιο απειλείται επικίνδυνα με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια ασφάλεια και την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών. Ο Παγκόσμιος πληθυσμός το 1940 ήταν λιγότερος από τρία δισ., σήμερα κοντεύουμε τα οκτώ.

Σήμερα με τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κάθε μορφή εμπόλεμης σύρραξης και μάλιστα με τη συμμετοχή των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα χάσουν ακόμη και οι νικητές, θα μετατρέψουμε τον Πλανήτη μας σε ένα απέραντο νεκροταφείο που όσοι επιζήσουν θα θάβουν συνέχεια νεκρούς.

Φαίνεται ότι σε χώρες που οι Αρχηγοί Κρατών είναι πάνω από δύο θητείες, οδηγούν τους Λαούς τους σε τραγικές περιπέτειες που τις πληρώνουν όχι αυτοί που θα επιζήσουν , αλλά κι ολόκληρη η Ανθρωπότητα. Είναι λυπηρό όμως που η Πνευματική Ηγεσία, τους ακολουθεί σε όλα εις την οδό της αυτοκαταστροφής. Δυστυχώς ο ιός της έπαρσης, μεταδίδεται πολύ εύκολα όπως τον κορωνοϊό.

Αυτό συμβαίνει και με τη παρουσία των αγαπημένων μας Ρώσων αδελφών μας στο Πατριαρχείο μας στην Αφρική. Είναι η ώρα που οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες καλούνται να διαδραματίσουν το ρόλο που τους αρμόζει και μάλιστα οι άγιοι Προκαθήμενοι τους για τη προστασία της ορατής ενότητας των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Ταυτόχρονα πρέπει όλοι μας να προσευχόμαστε να επικρατήσει η σύνεση, η ταπείνωση, η αγάπη κι η καλή διάθεση για ειρηνικό διάλογο να προστατευθεί με κάθε τρόπο η ορατή μας ενότητα, όπως συνέβη στην ιστορική πρώτη Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας μας στο πρώτο αιώνα με την γνωστή Αποστολική Σύνοδο. Επίσης φαίνεται ότι με πολύ σοφία οι Πατέρες της Εκκλησίας μας καθόρισαν και τον γνωστό έκτο κανόνα της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου να επικρατεί η γνώμη των πλειόνων.

Κανὼν ΣΤ´
“Τὰ ἀρχαῖα ἔθη κρατείτω, τὰ ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ Λιβύῃ καὶ Πενταπόλει, ὥστε τὸν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἐπίσκοπον πάντων τούτων ἔχειν τὴν ἐξουσίαν· ἐπειδὴ καὶ τῷ ἐν Ῥώμῃ ἐπισκόπῳ τοῦτο σύνηθές ἐστιν. Ὁμοίως δὲ καὶ κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν, καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπαρχίαις, τὰ πρεσβεῖα σῴζεσθαι ταῖς ἐκκλησίαις. Καθόλου δὲ πρόδηλον ἐκεῖνο· ὅτι, εἴ τις χωρὶς γνώμης τοῦ μητροπολίτου γένοιτο ἐπίσκοπος, τὸν τοιοῦτον ἡ μεγάλη σύνοδος ὥρισε μὴ δεῖν εἶναι ἐπίσκοπον. Ἐὰν μέντοι τῇ κοινῇ πάντων ψήφῳ, εὐλόγῳ οὔσῃ, καὶ κατὰ κανόνα ἐκκλησιαστικόν, δύο, ἢ τρεῖς δι᾿ οἰκείαν φιλονεικίαν ἀντιλέγωσι, κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος”.

Όταν δεν έγινε σεβαστός ο κανόνας αυτός από τους αγίους Προκαθημένους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, στη πρώτη σημαντική συνάντηση των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, μετά από χίλια χρόνια και μετά από προετοιμασία όλων των Τοπικών Εκκλησιών για εξήντα ετών, το 2016, με τις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, τέσσερις τοπικές Εκκλησίες δεν συμμετείχαν.

Στη συνέχεια, χωρίς να ληφθούν υπόψη, τα κείμενα των εργασιών των Διορθοδόξων Συναντήσεων διά το θέμα του Αυτοκέφαλου, έγιναν όσα έγιναν που άρχισαν να απειλούν πλέον την ορατή ενότητα των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Ακόμη και Αρχιερείς από τις Εκκλησίες που στήριξαν το Αυτοκέφαλο της Ουκρανίας, διαφωνούν με την τακτική αυτή και φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι δέκα εκ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών επιμένουν σε διάλογο με τη συμμετοχή όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών όπως συνέβη στην εκκλησιαστική ζωή της Εκκλησίας στους πρώτους αιώνες για να λύονται με πολύ αγάπη και το φωτισμό του αγίου Πνεύματος όλα τα προβλήματα που προκύπτουν.

Να προσευχόμαστε να μας φωτίσει ο Θεός να βρούμε ειρηνικές λύσεις με πολύ αγάπη και ταπείνωση για να μη ρισκάρουμε η δική μας γενιά να συνδεθεί με τη μεγαλύτερη τραγωδία που θα μπορούσε να ζήσει η Ορθοδοξία στην ιστορική της πορεία μετά το μεγαλύτερο σχίσμα του 1054.

Να προσευχόμαστε με την Προεδρία του Οικουμενικού μας να γίνει συνάντηση των Προκαθημένων μας για να εξετασθούν όλα τα θέματα με αγάπη, και να είμαστε σίγουροι ότι με τις προσευχές όλων μας, το Άγιο Πνεύμα, όπως πάντοτε θα μας οδηγήσει και στις σωστές λύσεις για να προστατευθεί η ορατή ενότητα της Ορθοδοξίας και οι Λαοί μας και να συμβάλουμε έτσι και στην επικράτηση της ειρήνης και της ασφάλειας των Λαών. “ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται…..”, “τα αδύνατα παρά ανθρώποις , δυνατά τω Θεώ εστί”.

Ίσως μια μικρή Διορθόδοξη Επιτροπή, θα μπορούσε να καταγράψει τις θέσεις των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για τα υφιστάμενα προβλήματα που μας χωρίζουν, όχι πολυμελής, με τη συμμετοχή του αγίου Αλβανίας, του Γέροντα Αγίου Περγάμου Ιωάννου, του Γέροντα Πριγκιποννήσων Δημητρίου, του αγίου Διοκλείας Κάλλιστου Γουέαρ, ο επίσημος εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στις Διορθόδοξες Συναντήσεις Μητροπολίτης Καλής Ελπίδος Σέργιος και του Μητροπολίτου Τυργοβιστίου Νήφωνος και εκπροσώπου του Πατριάρχη της Μόσχας.

Αν μια Τοπική Εκκλησία κρίνει ότι η συμμετοχή εκπροσώπου της σ’ αυτή την προσωρινή επιτροπή για την καταγραφή των θέσεων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών επιβάλλεται, είναι καλοδεχούμενη. Πρέπει να είμαστε θετικοί και ανοικτοί με πολύ αγάπη και κατανόηση, ως μια Μεγάλη Οικογένεια που πρέπει να συνδράμουμε όλοι μας για να προστατευθούν και τα μέλη μας κι ολόκληρη η Ανθρωπότητα.

Στη συνέχεια, πρέπει να αλλάξουμε την τακτική των Διορθοδόξων Συναντήσεων που ξεκινήσαμε το 1960 μέχρι το 2016. Τα θέματα των Διορθοδόξων Συναντήσεων πρέπει να καθορίζονται από τη Σύναξη των Προκαθημένων μας, μετά τη παρουσία τους και την τελική έγκριση τους από την Ιερά Σύνοδο της κάθε Τοπικής Εκκλησίας, με κριτήριο το αρχαίο συνοδικό θεσμό της Εκκλησίας, να επικρατεί η γνώμη των πλειόνων.

Στη συνέχεια τα Μέλη της Διορθόδοξης Επιτροπής με τη συμμετοχή των εκπροσώπων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, έχουν την ευθύνη για τη συζήτηση τους και την ετοιμασία προτάσεων στις Ιερές τους Συνόδους για αποφάσεις ακολουθώντας πάλι τη γνώμη των πλειόνων, όπως καθορίζεται από Οικουμενική Σύνοδο, ως θεμέλιο της προστασίας της ορατής μας ενότητας.

Δεν πρέπει να μας φοβίζει η πιστή τήρηση της αρχαίας παράδοσης της Εκκλησίας μας, γιατί ουδεμία Σύνοδος μπορεί να αποφασίσει αντίθετα πράγματα από τη Διδασκαλία της Αποκαλύψεως του Θεού στο κόσμο, όπως περιέχονται στα Βιβλία της Αγίας Γραφής και στις Αποφάσεις της Αποστολικής, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και στα κείμενα των Αγίων Πατέρων.

Στο αρχικό στάδιο της κρίσης, ο Αλεξανδρείας και ο Κύπρου, κατάφεραν να συμφιλιώσουν τον Αντιοχείας και τον Ιεροσολύμων, που η διαφορά τους σε μια μικρή ενορία στην Ντόχα, για τους εκτάκτως εργαζόμενους εκεί Ορθοδόξους, έγινε αφορμή να μη συμμετέχουν όλες οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες στις εργασίες της Ιστορικής Αγίας και Μεγάλου Συνόδου, που όλες οι Τοπικές Εκκλησίες ετοίμαζαν από κοινού για περισσότερο από μισό αιώνα.

Να μη ξεχνούμε τη δήλωση του Αλεξανδρείας κατά τις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ότι οι Τοπικές Εκκλησίες που δεν ήσαν παρούσες στην Κρήτη, συμμετείχαν περισσότερο από αυτές που ήσαν παρούσες, και φυσικά εννοούσε ότι με πολύ αδελφική αγάπη, λαμβάναμε συνέχεια τις ευαίσθητες θέσεις τους για όλα τα θέματα των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνα τα κείμενα που στην προετοιμασία τους συμμετείχαν όλες οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Τελικά, με τα υφιστάμενα προβλήματα ανάμεσα στους Ορθοδόξους, φαίνεται εκ των υστέρων, ότι η σοφή πρόταση των Μακ. Προκαθημένων των Πατριαρχείων Σερβίας και Ρουμανίας για επταετή συνάντηση διά τη συνέχεια των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου είναι επιτακτική.

Στην αρχική κρίση των σχέσεων Φαναρίου και Μόσχας, ο Αλεξανδρείας με τον Κύπρου επέμεναν για διάλογο, όταν δεν έγινε, έγιναν όσα έγιναν. Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο πλέον που πρέπει να επικρατήσει η σύνεση, η ταπείνωση και η αγάπη, με σεβασμό στην αρχέγονη παράδοση της Εκκλησίας μας, να επικρατήσει “η γνώμη των πλειόνων” και τότε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος όλα θα τακτοποιηθούν όπως πρέπει.

Πρώτο, πρέπει να τονισθεί ότι ήδη ουδείς διαφωνεί, ότι η Ουκρανία, ως η δεύτερη χώρα στο κόσμο με το μεγαλύτερο αριθμό Ορθοδόξων, έχει το δικαίωμα να έχει το Αυτοκέφαλό της. Το Αυτοκέφαλο της Ουκρανίας πρέπει να ενώνει το Λαό της και να γίνει αφορμή και στην ενίσχυση της ορατής ενότητας των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Σήμερα στην Ουκρανία υπάρχει η Αυτόνομη Εκκλησία με επικεφαλής τον Ονούφριο που αναγνωρίζουν δέκα εκ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία με επικεφαλής τον Επιφάνειο που αναγνωρίζουν τέσσερις Εκκλησίες, και το δήθεν Πατριαρχείο του Κιέβου που εκτός ομάδων παλαιοημερολογιτών, ουδεμία εκ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών αναγνωρίζει. Για το καλό και των Ουκρανών και όλων των απανταχού Ορθοδόξων αυτό πρέπει να τελειώσει και με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές μας να βρεθεί λύση που να μας ενώνει όλους.

Δεύτερο, θα αναδειχθεί και η σημασία της σύγχρονης Ιεραποστολικής μας διακονίας, με τη συμμετοχή όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών να στηρίξουν όσο δύνανται, σε έμψυχο και άψυχο υλικό, την Ιεραποστολική Διακονία μας, όλως ιδιαιτέρως για τη καθιέρωση αξιοπρεπούς μισθοδοσίας των ιθαγενών κληρικών μας για την επιβίωση και των ιδίων και των οικογενειών τους.

Τρίτο, θα αναδειχθεί εμπράκτως, ότι οι άγιοι Προκαθήμενοι μας είναι οι διάδοχοι των Αγίων μας Αποστόλων που με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος μέσα από το θεσμό του Συνοδικού Συστήματος της Εκκλησίας μας μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις και εκεί που οι άνθρωποι μόνοι τους νομίζουν ότι δεν υπάρχουν.

Τέταρτο, διασώζεται και ενισχύεται ο θεσμός της Οικουμενικότητας του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και των αγίων Προκαθημένων μας, σε κρίσιμη εποχή για την σύγχρονη πορεία της Ορθοδοξίας μέσω της Πανδημίας και των ορατών απειλών της παγκόσμιας ασφάλειας και της ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών.

Οι παραπάνω θέσεις είναι προσωπικές. Την επίσημη θέση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας εκφράζει ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος μας κ.κ. Θεόδωρος εν Συνόδω. Απλώς βλέποντας αυτά που άρχισαν να γίνονται στην Κένυα, να εισβάλλουν μέσα στους ναούς μας που κτίσαμε με κόπους και θυσίες, μας προκαλούν πόνο μεγάλο και είναι άδικο, και πιο άδικο ίσως είναι που θα κατηγορείται για όλα αυτά μια κορυφαία μορφή της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Μόσχας, όπως για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ουκρανία που κατηγορείται ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Πώς μπορούν να σταματήσουν όλα αυτά και άλλα πολλά που μπορούν να συμβούν και να μας οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις που θα υποφέρουμε όλοι μας. Γνωρίζοντας προσωπικά για χρόνια τον Αλεξανδρινό μου Προκαθήμενο, στον οποίο ισοβίως τρέφω πλήρη σεβασμό και αγάπη και υπακοή, θα μπορούσα να πω δημοσίως ότι ο πόνος του είναι τόσο μεγάλος για όσα συμβαίνουν που με τις συνεχείς του προσευχές, εύχεται και προσδοκά, με τη βοήθεια του Θεού να επικρατήσει η σύνεση και η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός, η συνεργασία, η ταπείνωση κι ως μια Μεγάλη οικογένεια όλοι οι Ορθόδοξοι να κάνουμε το καλύτερο για όλους μας για να δοξάζεται το όνομα του Θεού και να προστατεύεται ο κόσμος.

Πρέπει να προβληματιστούμε με φόβο Θεού, ώστε τα επόμενα βήματα μας να μας οδηγήσουν σε ειρήνη και αγάπη και ενότητα και όχι να ρισκάρουμε, αντί να πορευθούμε την οδό της ειρήνης και της αγάπη, να γίνουν ακραία βήματα που μπορεί να αποτελέσουν ακόμη μια κίνηση που θα χειροτερέψουν τα πράγματα χειρότερα για όλους μας;

Οι ακραίες και φανατικές δημόσιες αντιπαραθέσεις πρέπει να σταματήσουν και να δώσουμε προτεραιότητα στη προσευχή και στη ταπείνωση μέσα από το διάλογο της αγάπης, όπως τον έζησε η Αρχέγονη Εκκλησία μας να βρούμε για όλα τα προβλήματα μας ειρηνικές λύσεις που θα μας προστατεύουν όλους μας και θα ενισχύουν την ορατή ενότητα των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Αυτό είναι και το όνειρο του Αλεξανδρινού Προκαθημένου μας, προσωπικά τον θεωρώ τον πιο ταπεινό άνθρωπο του κόσμου, που η καρδία του είναι απέραντη αγάπη για όλους, γιατί μέσα στην καρδιά του είναι ζωντανός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, η άγια Μορφή της Παναγίας μας και οι Μεγάλες Μορφές των Πατέρων της Εκκλησίας μας και των Αγίων μας.

Διαβάστε επίσης:

Αλβανίας Αναστάσιος: Το ρήγμα από την Ουκρανία στην Αφρική

Εισπήδηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Εκκλησία της Ελλάδος;


FOCUS: Φανάρι και Αθήνα «ξεσκονίζουν» φαρέτρες


Orthodoxia.info

Θέμα χρόνου και συγκυριών θεωρείται πλέον η πυροδότηση ενός ακόμη κύκλου αντιπαράθεσης μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, με φόντο την Πατριαρχική & Συνοδική Πράξη του 1928 η ερμηνεία των όρων της οποίας, φέρνει για μια ακόμη φορά τις δύο Εκκλησίες με την δυσλειτουργική συγγένεια, σε τροχιά σύγκρουσης.

Σχεδόν 100 χρόνια, 93 για την ακρίβεια, μετά την έκδοση της Πράξης δια της οποίας το Φανάρι παραχώρησε στην Εκκλησία της Ελλάδος, επιτροπικώς, τις Μητροπόλεις των περιοχών που προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, οι δύο Εκκλησίες, εξακολουθούν να διαφωνούν ακόμη και να συγκρούονται, με αφορμή την ερμηνεία που δίνουν κάθε φορά σέ ορισμένους από τους όρους της.

Αυτή τη φορά είναι η σειρά (σ.σ. ξανά) του δέκατου όρου που περιγράφει τον τρόπο διοίκησης των πατριαρχικών Σταυροπηγίων για τον οποίο Φανάρι και Αθήνα φαίνεται πως έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Όλα ξεκίνησαν τον προηγούμενο Μάρτιο όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης με επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών έθεσε θέμα πιστής τήρησης της Πράξης μνημονεύοντας μάλιστα συγκεκριμένες απαιτήσεις οι οποίες κατέληγαν στην ίδια λέξη: Σταυροπήγια.

Στις 26 Μαρτίου ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με την επιστολή ανα χείρας σπεύδει στο Μέγαρο Μαξίμου. Ακόμη και σήμερα, έξι μήνες μετά, ούτε η Εκκλησία ούτε η Κυβέρνηση εξήγησαν ποιος ήταν ο λόγος της εσπευσμένης αυτής συνάντησης των δυο ηγετών, την οποία πολλοί είχαν αποδώσει στις διαφωνίες Εκκλησίας – Κυβέρνησης στον τρόπο εορτασμού της επετείου των 200 ετών από την Επανάσταση.

Ωστόσο για ένα εξαιρετικά μικρό κύκλο ανθρώπων τόσο στην Κυβέρνηση όσο και στην Εκκλησία έγινε γνωστό πως στόχος του Αρχιεπισκόπου ήταν να ενημερώσει τον Πρωθυπουργό για τα όσα έρχονται.

Παρά το γεγονός πως το θέμα θεωρήθηκε ως πρώτης προτεραιότητας και εξαιρετικά επικίνδυνο από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, ο Αρχιεπίσκοπος φρόντισε να κερδίσει χρόνο αποφεύγοντας την οποιαδήποτε κίνηση. Είναι χαρακτηριστικό πως η επιστολή του Πατριάρχη διαβάστηκε στα μέλη της Διαρκούς Συνόδου μόλις στην τελευταία συνεδρίαση της τον προηγούμενο Αύγουστο χωρίς και πάλι να ληφθεί απόφαση ή να συνταχθεί απάντηση.

Λίγες μέρες πριν την συνεδρίαση της ΔΙΣ όπου διαβάστηκε η επιστολή, σε ένα Σταυροπήγιο της Βόρειας Ελλάδας, τη Μονή του Αγίου Νικάνορα στη Ζάβορδα της Μητρόπολης Γρεβενών, το νούμερο δύο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Εμμανουήλ, εξηγούσε από θρόνου στους παριστάμενους κληρικούς και λαϊκούς που συμμετείχαν στον εορτασμό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος την ερμηνεία που δίνει το Φανάρι στα όσα προβλέπει η Πράξη για τα Σταυροπήγια.

Τα όσα είπε σε εκείνη τη Θ. Λειτουργία ο κ. Εμμανουήλ ήταν αποκαλυπτικά και ενδεικτικά του χάσματος στην ερμηνεία των δυο Εκκλησιών επί του όρου 10 της Πράξης.

Αυτό που είπε ουσιαστικά ο μητροπολίτης Χαλκηδόνος ήταν πως το συγκεκριμένο μοναστήρι όπως και όλα τα Σταυροπήγια συνδέονται απευθείας με το Πατριαρχείο, αφού αποτελεί «προέκταση των αυλών του Φαναρίου και του Πατριαρχικού Ναού» ξεκαθαρίζοντας με τον πλέον απόλυτο τρόπο πως ούτε ο τοπικός μητροπολίτης ούτε άλλος έχει την παραμικρή αρμοδιότητα επί της Μονής εκτός του ίδιου του Οικουμενικού Πατριάρχη.

«Είναι μία προέκτασις των Αυλών του Φαναρίου, αυτού καθαυτού του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού, διά τούτο και εντός αυτού ουδείς φέρει αρχιερατικόν μπαστούνι, ει μη ο ηγούμενος αυτού και ο εκπρόσωπος του Πατριάρχου, διά τούτο τηρείται απαρεγκλίτως το τυπικόν της Μητρός Εκκλησίας άνευ κενών και καινών προσθαφαιρέσεων, (μιτροφορεί και κραττεί ράβδον μόνον ο πρώτος των συλλειτουργούντων κ.ο.κ) και ουδείς Ιεράρχης λειτουργός έχει φήμη κατά την Θείαν Λειτουργίαν ει μη μόνον ο οικείος Επίσκοπος, δηλαδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης, όπως ακριβώς συμβαίνει εις τον Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν» είπε πει ο μητροπολίτης Εμμανουήλ.

Μάλιστα σε άλλο σημείο της ομιλίας του, εξειδικεύοντας την σκέψη του σημείωσε πως «Εξ ου, επί παραδείγματι, διά τας μεταβολάς των ηγουμενοσυμβουλίων, την εκλογήν ηγουμένου ή τον διορισμόν αυτού, εκτός του ότι ο Πατριάρχης έχει πάντοτε λόγον και θα πρέπει να έχει λόγον, ενημερώνεται διά γράμματος του Ηγουμένου προς τον Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου Αρχιεπίσκοπον Αθηνών όστις και διαβιβάζει προς τον Παναγιώτατον, άνευ και πάλιν ουδεμιάς αναμείξεως του πλησιοχώρου Μητροπολίτου».

ΕΝΤΟΝΗ Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Αυτή η ομιλία του πατριαρχικού απεσταλμένου θεωρήθηκε από την Αθήνα ως ευθεία πρόκληση. Η ερμηνεία που ανέπτυξε ο μητροπολίτης Χαλκηδόνος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα αναγνωρίζει η Εκκλησία της Ελλάδος που από την πλευρά της  θεωρεί πως τα της διοίκησης των συγκεκριμένων Μονών δεν διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων που λειτουργούν στην επικράτεια της.

Σύμφωνα με τον δέκατο όρο της Πράξης: «Διατηρούνται απαραμείωτα τα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχου επί των εν Ελλάδι Ιερών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών, μνημονευομένου εν αυταίς του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου και εκάστοτε υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος διά του Προέδρου αυτής ανακοινουμένης προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην της εκλογής των νέων Ηγουμενοσυμβουλίων των Μονών τούτων. Αλλ̓ η διοίκησις όμως των Μονών και η εν γένει διαχείρισις και ο επ̓ αυτών έλεγχος υπάγονται υπό την άμεσον δικαιοδοσίαν της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, εφαρμοζούσης και επί των Μονών τούτων τας ισχυούσας διά τας εν τη ιδία αυτής περιοχή Ιεράς Μονάς διατάξεις. Η διάλυσις όμως τυχόν ή η συγχώνευσις Πατριαρχικής τινός Σταυροπηγιακής Μονής διενεργείται πάντοτε μετά προηγουμένην συνεννόησιν προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον».

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ & ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ

Αυτό που φοβούνται ή που αναμένουν να δουν να συμβαίνει αρκετοί μητροπολίτες μετά από αυτή την ερμηνεία που περιέγραψε δημόσια ο μητροπολίτης Χαλκηδόνος είναι η επανάληψη του μοντέλου της Κρήτης.

Τον Νοέμβριο του 2019 η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε επισκόπους τους ηγουμένους δύο Πατριαρχικών Σταυροπηγίων στην Κρήτη. Ο ένας ήταν ο ηγούμενος της Μονής Γουβερνέτου ο οποίος έλαβε τον τίτλο Ευμενείας και ο έτερος ο ηγούμενος της Μονής των Τζαγκαρόλων που έλαβε τον τίτλο Δορυλαίου. Οι δυο νέοι επίσκοποι δεν εντάχθηκαν στο δυναμικό της Εκκλησίας Κρήτης αλλά ως ηγούμενοι Σταυροπηγίων υπάγονται απευθείας στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριάρχη. Σήμερα στα Χανιά υπάρχουν τρεις αρχιερείς υπό διαφορετικό καθεστώς.

Αυτή τη στιγμή στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν ήδη φωνές που θεωρούν «άξιο και δίκαιο» να επαναληφθεί το σενάριο αυτό και σε άλλα Σταυροπήγια του Θρόνου εντός της Ελλάδας αλλά δεν είναι λίγοι κι αυτοί που ανθίστανται γνωρίζοντας την αλυσίδα αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια ενέργεια στις σχέσεις Φαναρίου – Αθηνών.

Στην Αθήνα πάντως οι περισσότεροι αρχιερείς αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο αυτό ως τον απόλυτο εφιάλτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που μέχρι στιγμής δεν έχει τοποθετηθεί ούτε δημόσια αλλά ούτε και υπηρεσιακά απαντώντας στο πατριαρχικό γράμμα, έχει ήδη δρομολογήσει τις κινήσεις του στην σκακιέρα.

Εκτός από την ενημέρωση της Κυβέρνησης η οποία θεωρείται ο εγγυητής της συμφωνίας που περιγράφει η Πράξη του 1928, προχώρησε σε μια κίνηση  ιδιαίτερης βαρύτητας και σημειολογίας, απομακρύνοντας από τον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών τον ιεροκήρυκα του, αρχιμανδρίτη   Χρυσόστομο Κουλουριώτη ο οποίος ήταν παρών στο συλλείτουργο της Ζάβορδας όπου ακούστηκε η ομιλία του Γέροντα Χαλκηδώνος.

Ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος που είναι ταυτόχρονα ηγούμενος της Μονής Αγίας Παρασκευής Μαζίου Μεγάρων βρισκόταν ούτως ή άλλως στο επίκεντρο μας αντίστοιχης διαφωνίας μεταξύ Αθηνών και Φαναρίου σχετικά με το αν το μοναστήρι του είναι ή δεν είναι πατριαρχικό Σταυροπήγιο. Παρά το γεγονός πως η συγκεκριμένη κρίση σοβεί εδώ και μια δεκαετία ο κληρικός αξιοποιήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο όμως η νέα εξέλιξη γύρω από τα Σταυροπήγια έκοψε εντελώς κάθε δεσμό.

Φαίνεται όμως πως αυτή δεν θα είναι η μόνη κίνηση του Αρχιεπισκόπου. Πληροφορίες που διακινούνται έντονα τις τελευταίες ημέρες μεταξύ των ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, θέλουν τον κ. Ιερώνυμο αποφασισμένο να προτείνει στο Σώμα της Ιεραρχίας τον ερχόμενο Οκτώβριο την μετάθεση μητροπολίτη των Νέων Χωρών στην Μητρόπολη Περιστερίου.

Αυτό σημαίνει πως ο Αρχιεπίσκοπος θα επιχειρήσει να θέσει σε αμφισβήτηση έναν άλλο όρο της Πράξης, τον πέμπτο συγκεκριμένα, ο οποίος αναφέρεται στον τρόπο πλήρωσης των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών… «απαγορευομένων των αρχιερατικών μεταθέσεων από επαρχίας εις επαρχίαν».

Σύμφωνα με το Φανάρι η Πράξη απαγορεύει κάθε είδους μετάθεση αρχιερέα τόσο προς όσο και από Μητροπόλεις των Νέων Χωρών. Η ερμηνεία που δίνει η Εκκλησία της Ελλάδος είναι διαφορετική. Θωρούν πως η Πράξη απαγορεύει τις μεταθέσεις  εντός των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών. Αν για παράδειγμα θέλει ο Αλεξανδρουπόλεως να γίνει Θεσσαλονίκης τότε θα πρέπει να ερωτηθεί το Φανάρι. Αν όμως ο Σιδηροκάστρου θέλει να πάει στο Περιστέρι ή ο Περιστερίου στις Σέρρες τότε είναι θέμα εκτός Πράξης, υποστηρίζουν.

Ουσιαστικά αυτό το οποίο φαίνεται πως σκέφτεται να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος, είναι να απαντήσει στην ερμηνεία με μια άλλη ερμηνεία, ώστε να υπάρξει αντίστοιχης βαρύτητας απάντηση.

Αυτή τη στιγμή ελάχιστοι είναι οι μητροπολίτες που πιστεύουν πως το μεταθετό, που απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία δυο τρίτων θα μπορούσε να υλοποιηθεί, όμως στην παρούσα φάση φαίνεται πως αυτό το οποίο έχει προτεραιότητα για την Αθήνα είναι να σταλεί το μήνυμα.

ΑΚΡΑΙΑ Η ΠΟΛΩΣΗ

Φωτο από εδώ
 

Αν δούμε την ιστορία των σχέσεων Αθηνών – Φαναρίου τις τελευταίες δεκαετίες εύκολα θα εξάγουμε το συμπέρασμα πως οι συγκρούσεις που παράγουν είναι εξαιρετικά ισχυρές.

Το εξόχως ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή είναι πως και στα δυο «στρατόπεδα» παρατηρείται ακραία πόλωση, τόσο σε επίπεδο συγκρουσιακών όσο και σε επίπεδο μετριοπαθών.

Οι μεν, θεωρούν πως μια τέτοια κρίση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να λυθούν μια για πάντα τα προβλήματα. «Να συγκρουστούμε να τελειώνουμε» λένε και οι δυο πλευρές. Στην πλευρά της Αθήνας το «τελειώνουμε» θεωρείται η λήξη της ομηρίας, όπως την αποκαλούν, της Εκκλησίας της Ελλάδος από τα πολλαπλά εκκλησιαστικά καθεστώτα και ειδικά στις Ν. Χώρες για την δε πλευρά των σκληρών του «Φαναρίου» το «να τελειώνουμε» είναι η λήξη της παραχώρησης και η πλήρης επαναφορά των επαρχιών αυτών στης απευθείας διοίκηση του Πατριάρχη.

Οι μετριοπαθείς από την άλλη, γνωρίζοντας καλά τις δυνάμεις που εκλύονται στο εσωτερικό των Εκκλησιών τους και τις παρενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν αυτές, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν την κλιμάκωση  θεωρώντας βέβαιο πως αυτή τη φορά δεν θα μιλάμε για μια απλή κρίση αλλά για πλήρη και γενικευμένο «πόλεμο».

Το τι θα εξελιχθεί τελικά το γνωρίζουν μόνο οι δυο Προκαθήμενοι που αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αποκαλύψουν τις προθέσεις τους. Μέχρι στιγμής έχουν δείξει πως μπορούν να συνεργάζονται παρά τις διαφωνίες και τις επί μέρους συγκρούσεις αλλά και πως είναι ικανοί και αποφασισμένοι να κλιμακώσουν στον μέγιστο βαθμό. Οι τελικές αποφάσεις τους θα κρίνουν τελικά το τι θα ακολουθήσει… 

"Συγχώρηση": Η γνώμη μας

Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, επιμένοντας να έχει λόγο στις λεγόμενες "Νέες Χώρες" (δηλαδή στη Βόρεια Ελλάδα) υπερβαίνει τα πραγματικά του δικαιώματα και πραγματοποιεί εισπήδηση στην Εκκλησία της Ελλάδος. Η λέξη αυτή είναι της μόδας πλέον και καλό, νομίζουμε, θα ήταν να βάλουμε όλοι στο κρασί μας λίγο νερό.

Ναι μεν του έχει δοθεί το δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά των λεγόμενων "Νέων Χωρών" (που ΔΕΝ είναι πια "νέες" για το ελληνικό κράτος), όμως μετά από σχεδόν 100 χρόνια είναι καιρός να αποποιηθεί το ίδιο αυτό το δικαίωμα και ν' αποδεσμεύσει τις συγκεκριμένες επαρχίες, αφήνοντάς τις στην Εκκλησία της Ελλάδος, όπου ανήκουν.

Η Εκκλησία της Κρήτης και οι μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, που υπάγονται στο Πατριαρχείο, είναι διαφορετικές περιπτώσεις, γιατί ούτως ή άλλως δεν συνδέονται διοικητικά με την Εκκλησία της Ελλάδος. Το ίδιο φρονώ και για τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους. Όμως προφανώς είναι παράλογο να έχουμε μητροπόλεις που υπάγονται μεν στην Ελλαδική Εκκλησία, αλλά συγχρόνως έχει λόγο γι' αυτές και το Πατριαρχείο!...

Έτσι η σχέση των δύο τοπικών Εκκλησιών (Οικουμενικού Πατριαρχείου και Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος) παραμένει προβληματική εις τον αιώνα, όπως τη χαρακτηρίζει στην εισαγωγή του το ανωτέρω δημοσίευμα.

Το Πατριαρχείο σήμερα έχει ευρύτατη δικαιοδοσία (παγκόσμια) & δεν χρειάζεται τις μητροπόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Βέβαια και αυτή η παγκόσμια δικαιοδοσία είναι προβληματική, δεδομένου ότι είναι καιρός - εκτός αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο - οι χώρες της Δύσης και της Άπω Ανατολής ν' αποκτήσουν τα δικά τους Πατριαρχεία και να πάψουν να μπερδεύονται εκεί όλες οι τοπικές Εκκλησίες των ορθοδόξων χωρών.

Από την άλλη μεριά, συγκεκριμένα για τις σταυροπηγιακές ιερές μονές, δεν καταλαβαίνουμε γιατί η Εκκλησία της Ελλάδος επιμένει να τις διεκδικεί. Υπάγονται στο Πατριαρχείο, ανέκαθεν, πάει και τελείωσε. Πού είναι το πρόβλημα; Οικονομικό; Μα, συγχωρήστε μας, αλλά η Εκκλησία, αν και χρειάζεται χρήματα, δεν (πρέπει να) ενεργεί με αυτό το κίνητρο ή τον γνώμονα. Σφάλλουμε και εδώ;

Κατά τη γνώμη μας, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν πρέπει να λησμονεί ότι το Οικουμενική Πατριαρχείο είναι η Μητέρα Εκκλησία της. Ήταν τμήμα του για αιώνες και αποκόπηκε με το περίφημο & αυθαίρετο "αυτοκέφαλο". Για μας, δεν θα ήταν άσκοπο να καταργήσει η ίδια την αυτοκεφαλία της και να επιστρέψει ολόκληρη στο Πατριαρχείο! Εφόσον όμως δεν συμβαίνει αυτό, η μεν Ελλαδική Εκκλησία δεν πρέπει να επιθυμεί την πλήρη εξορία του Πατριαρχείου από την επικράτειά της (σαν να είναι ένα μέγεθος εχθρικό και ανεπιθύμητο), το δε Πατριαρχείο να μην επιθυμεί δυναμικές παρεμβάσεις (δίκην - συγχωρήστε μας! - κακής πεθεράς) στα εσωτερικά της Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλ. μιας αυτοκέφαλης Εκκλησίας!...

Πόσο δύσκολο είναι να υποχωρήσουν και οι δύο πλευρές ένα βήμα; Που δεν θα έπρεπε καν να είναι "δύο πλευρές", αλλά να είμαστε "όλοι ένα" εν Χριστώ!

Δυστυχώς φοβούμαστε πως οι μεγαλύτεροι εχθροί της Ορθοδοξίας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο Κύριος, διά της Θεοτόκου και πάντων των αγίων, ας φωτίσει τους αρχιερείς Του, όλους εμάς και ολόκληρο τον κόσμο για αγάπη και ενότητα εν αληθεία. Αμήν.