Η Οἰκουμενιστική προπαγάνδα καί ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Ἰωάννου Φωτοπούλου

Εστία Πατερικών Μελετών / Πνεύματος κοινωνία

Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή: «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει». Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας».

Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς, διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης)...

Οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς : «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις…καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»[1]. Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»[4].

Ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὴ τὴν ὁρολογία οἱ οἰκουμενιστὲς ἐνεργοῦν κατὰ τὸ «πιστεύω» τους.Ἔτσι π.χ. στὴ Θεσ/νίκη τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 21 Ἰανουαρίου 2023, στὰ πλαίσια της «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, διοργανώθηκε «Οἰκουμενική Βραδιά Συμπροσευχῆς» μὲ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τὴν παρουσία Ὀρθοδόξων, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, σὲ παπικό “Ναό” τῆς Θεσσαλονίκης. 

Ὅπως εἶπαν οἱ διοργανωτὲς στόχος ἦταν ἡ “ἀναζήτηση γιὰ τὴν ὁρατή ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας”. Σ΄ αὐτήν “οἱ καρδιές ἀγγίζονται καὶ οἱ Χριστιανοί συγκεντρώνονται γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητά τους. Ἐκκλησίες καὶ ἐνορίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνταλλάσσουν ἱεροκήρυκες ἢ ὀργανώνουν εἰδικούς οἰκουμενικούς ἑορτασμούς καὶ προσευχές”..

Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἢ μήπως τὸν ἐφηῦραν οἱ ἀκραῖοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀκροατήριο (!), ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς;

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ …καλύτερη, πληρέστερη ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος, ὅπως καὶ κίνδυνος τῆς Πανθρησκείας![5] Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μή γνωρίζει τὶς διαθρησκειακὲς …ἐμποροπανηγύρεις, στὶς ὁποῖες σύρονται κυριολεκτικὰ οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν; Ἐκεῖ συναγελάζονται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ καντήλια καὶ συμπροσεύχονται δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου μέσα σὲ θεατρικὰ δρώμενα καὶ χορευτικὰ μὲ τελετουργικὸ χαρακτῆρα. 

Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὰ video τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων στὴν Ἀσσίζη τὸ 1986, ὅπου παρευρέθηκαν 160 ἀρχηγοὶ θρησκειῶν, ἀνάμεσά τους καὶ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καθὼς καὶ τὸ 2011, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τῶν συναντήσεων-θεατρικῶν παραστάσεων-ἄγνωστο ποιὸς τὶς ὀργανώνει-νιώθει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, Πάπας, πατριάρχες καὶ ὅλος ὁ ἐσμὸς τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν, σχεδὸν ἀναγκάζονται νὰ διακηρύττουν ὅτι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη καὶ ὅτι ποθοῦν τὴν εἰρήνη.

Στὴν γνωστὴ δήλωση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου nostraaetate, τὴν ὁποῖα περιφέρουν καμαρωτὰ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, διακηρύσσεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει μὲ ἐκτίμηση τοὺς μουσουλμάνους ποὺ λατρεύουν τὸν μόνο ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό… ὅτι στὸν Ἰνδουϊσμὸ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἄγχος…ὅτι στὶς διάφορες μορφὲς βουδισμοῦ διδάσκεται ἕνας δρόμος γιὰ νὰ φθάσουν στὸν ὑπέρτατο φωτισμό. Οἱ διδασκαλίες αὐτὲς ὄχι σπάνια ἀντανακλοῦν μία ἀκτίνα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἐκείνη πού φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (!)

Ἀλλὰ μήπως σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες λατρεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Εἶναι ὁ Ἀλλὰχ ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός; Οἱ Ἰνδουϊστὲς λατρεύουν περὶ τὶς 160.000 θεότητες. Οἱ Βουδδιστὲς δὲν πιστεύουν καθόλου στὸν Θεό. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν στροφὴ τους στὴν Καμπαλὰ, γνωστικιστικὴ αἵρεση μὲ στοιχεῖα μαγείας, ἔμειναν ἔρημοι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ («Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος»(Ματθ.23, 38). Βέβαια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καὶ διψοῦν γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ, ὅμως πέφτουν ἀπὸ πλάνη σὲ πλάνη. Καὶ ἀντὶ μὲ ἀληθινὴ συμπάθεια νὰ τοὺς φανερώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἐπαινοῦμε τὶς «θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις» τους καὶ δεχόμαστε τὸν «φωτισμὸ» τους.

Τό καυτὸ ἐρώτημα πρὸς τοὺς «χριστιανοὺς» οἰκουμενιστὲς εἶναι: Ἀφοῦ θέλετε νὰ προσεύχεσθε μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, γιατὶ ἀναμιγνύετε στὶς ὁμιλίες σας τὰ δόγματά τους καὶ προσπαθεῖτε νὰ βρεῖτε ὁμοιότητες μὲ τὀ Εὐαγγέλιο;

Ἄλλο ἕνα παράδειγμα γιὰ νά γίνουν κατανοητοὶ οἱ τελικοὶ σκοποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ διαβάζουμε στὴν «Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ὅτι ὑπάρχει στὴν χριστιανοσύνη ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίας εὶς βάθος γνωριμίας. Βέβαια οὕτως οὐδόλως ἀπαλείφεται τὸ οὐσιαστικὸ χάσμα τῶν δύο ἐξ ἀποκαλύψεως θρησκειῶν. Πλὴν ὅμως τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἀκούσαντας τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σινᾶ [στοὺς Ἑβραίους] καὶ τοὺς ἀτενίσαντας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν Θαβὼρ [στοὺς Χριστιανοὺς] νὰ βαδίσουν ἐν ὁμονοίᾳ τὰς παραλλήλους αὐτῶν ὁδοὺς, τὰς ἀγούσας πρὸς τὴν ὀγδόην ἡμέραν. Ἄρα, ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν Χριστό ἀφ΄ἑνὸς, καὶ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀφ’ἑτέρου, ἐκ τῶν δύο παραλλήλων ὁδῶν, φθάνουμε στὴν Βασιλεία! Πιὸ… ὡραῖα μᾶς τὸ εἶπε ὁ Ἀρχιεπ. Άμερικῆς Ἐλπιδοφόρος πρὶν τρία χρόνια: ''ὅταν ἀνυψώνετε μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἁπλὰ δὲν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος, γιατὶ περιβάλλεστε ἀπὸ βουνὰ προκαταλήψεων ποὺ σᾶς κρύβουν τὴ θέα.''

Ὑπάρχει ὅμως καὶ βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ τὶς δῆθεν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῶν θρησκειῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀναφερόμενος στὸν χριστιανο-ισλαμικὸ Διάλογο εἶπε: Τὴν ὥρα ποὺ κάθε πλευρὰ [δηλ. ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ μουσουλμανική] βυθίζει τὸ στοχασμό της στὶς βαθύτερες θρησκευτικὲς πεποιθήσεις καὶ ἐμπειρίες της γιὰ νὰ ἐξηγήσει πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο κρίσιμο θέμα, δὲν συντελεῖται ἁπλῶς ἀλληλοενημέρωση ἀλλὰ πνευματικὴ - δικές μας οἱ ὑπογραμμίσεις - ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή». Καὶ παρακάτω : Τὸ γεγονὸς τῆς κοινῆς ζωῆς καὶ ἀναζητήσεως μὲ ἐκπροσώπους διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων διευρύνει συγχρόνως τὸ πεδίο τοῦ διμεροῦς διαλόγου, φωτίζοντας τὸ κοινὸ ἔδαφος τῆς μονοθεϊστικῆς , προφητικῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ἕνας διάλογος μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες προϋποθέτει κατανόηση καὶ ἀναγνώριση τῶν ἐμπνεύσεων ποὺ ἐνυπάρχουν στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς ἐμπειρίες.

Προσέξτε καὶ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐπιλόγου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀναστασίου «Ἰσλάμ»: Παρὰ τὶς βαθειὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς σὲ κοινὸ πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος – μεστὸ προσδοκίας. (ἡ ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέως).

Στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ κόσμου ἔχουν γίνει πάμπολλες διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἀκόμη καὶ στὴ γειτονιά μας, στὰ Τρίκαλα, εἶχε προγραμματιστεῖ ἕνα ...ἀνύπαρκτο (!) «Διαθρησκευτικὸ Συνέδριο» ἀπὸ 1-3 Νοεμβρίου. Σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα θὰ μιλοῦσαν Ακαδημαϊκοί, Ραβίνοι, Μουσουλμάνοι Ιεροδιδάσκαλοι, Έλληνες υπουργοί και εκπρόσωποι της Γερμανικής Κυβέρνησης. Θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ προσκύνημα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων στὰ Μετέωρα !

Ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς διάλεξαν γιὰ τὴ φιέστα τους τὰ Τρίκαλα. Ἀπὸ ἐκεῖ βέβαια εἶναι ὁ ὑπουργὸς κ. Παπαστεργίου ποὺ κάλυψε μὲ τὀ κῦρος του τὴν ἐκδήλωση. Ὅμως οἱ διοργανωτὲς γνώριζαν ὅτι στὰ Τρίκαλα καὶ γενικώτερα στὴν Περιφέρεια ὁ ὀρθόδοξος λαὸς εἶναι ἀμύητος στὰ τερτίπια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται «ἱεραποστολὴ» κι’ ἔτσι ἁπλώνεται τὸ κακὸ. Ὅμως -Δόξα τῷ Θεῷ- οἱ σφοδρὲς ἀντιδράσεις κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων Τρίκκης Χρυσοστόμου καὶ Θεοκλήτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων ἀκύρωσαν τὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ποὺ στόχευε νά σταθεῖ ἐπηρμένο «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», στὰ ἅγια Μετέωρα. Ἦταν, θείᾳ Χάριτι, μιὰ ἐπιτυχία τῶν ὀρθοδόξων. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται ἐπανάπαυση καὶ χαλάρωση.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία παγκόσμια γάγγραινα. Μὲ τὰ ὄργανά του, τὸ ΠΣΕ καὶ τὰ ποικιλόμορφα παραρτήματά του ἁπλώνεται καὶ μολύνει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἀποστασία του ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει στὴ διάθεσή του ὅλη τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἄφθονο χρῆμα. Ἐλέγχει κυβερνήσεις καὶ συνόδους, καθηγητὲς, κληρικοὺς καὶ δημοσιογράφους καὶ βαδίζει μὲ δαιμονικὴ σύνεση. Δὲν βιάζεται. Δοκιμάζει τὰ βήματά του καὶ προχωρεῖ. Ποιὸς περίμενε πρὶν 30 χρόνια νὰ… ἀλωνίζει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; Σιγὰ-σιγὰ τὸ πέτυχε καὶ ὅλοι τὸ …χωνέψαμε!

Παρακολουθῆστε τὶ ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ ἀπόπειρα διοργανώσεως διαθρησκειακῆς συναντήσεως στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2003 στήν Ἱ. Μονὴ Βλατάδων ἀκυρώθηκε μὲ τὴν κραταιὰ ἀπαγόρευση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄(Χρυσοφάκη). Αἰωνία του ἡ μνήμη! Στὶς 21-1-2012 οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὴν Θεσσαλονίκη μὲ «Οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς», ὅπου ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν, προτεσταντῶν, Ἀρμενίων συμπροσεύχονται. Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἀρνεῖται νὰ στείλει ἐκπροσώπους δηλώνοντας: «Δὲν εἶναι μέσα στὴν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ συμμετέχει σὲ... συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». 

Μετὰ ἀπὸ σταδιακὰ βήματα στὶς 21 Ἰανουαρίου 2023 στὴν Οἰκ. βραδιά συμπροσευχῆς συμμετεῖχε ὀρθόδοξος ἱερεὺς, καθηγητὲς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς συνεχίζει τὸ ἔργο του. Ὑπάρχουν στὰ ἔργα, στὶς διαλέξεις καὶ στὰ γραφόμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἄπειρα τέτοια σημεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ εἰρωνικὰ ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης, στοχεύει στὴν Πανθρησκεία. Στοχεύει, ἀλλὰ ἴσως νὰ μὴν κατορθώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς νὰ ἐπιβάλει ἕνα Θεὸ γιὰ ὅλους. Οὔτε βέβαια τὸν παραλογισμὸ τὸν ὁποῖο …εὐαγγελίζεται ὁ Π. Βασιλειάδης δηλ. τὸ νὰ δεχθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! 

Ὅμως σὲ μέγιστο βαθμὸ θὰ ἐπιτύχει τὴν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, τὴν πνευματικὴ χαύνωση, τὴ σύγχυση στὶς ψυχὲς, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ στὸ νόημα τῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μὲ τὴν συγκατάθεσή του ἀποστεῖ ἡ Χάρις ἀπὸ τὴν καρδιὰ του, εἶναι εὐάλωτος στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ ἄλλα μηνύματα. Εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ ἄλλον «Χριστό». Λέει ὁ Κύριός μας : «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με · ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Γιὰ τὸν «Ἄλλο» μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ἐπειδὴ κάποιοι κατηγοροῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν Χάρη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ φονταμενταλισμὸ γιὰ περιχαράκωση καὶ κλείσιμο στὸν ἑαυτό της, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἄθλιο κακέκτυπο τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δική της ὁρολογία πληρέστερη γιὰ νὰ δηλώσει τὴν Οἰκουμενικότητά της. Εἶναι τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν…Καθολικὴν Ἐκκλησίαν». Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Καθολικὴ, ἔχουσα τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος. Καὶ ἐπίσης Καθολικὴ δηλ. Οἰκουμενικὴ καθὼς ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς περιορισμοὺς, ἀλλὰ μὲ ἕναν Ὅρο καὶ κάποια θεόσδοτα ὅρια. Ὅρος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καὶ ὅρια ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. 

Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Ἔτσι 

α) καλοῦνται πάντες οἱ ἄνθρωποι 

β) καλοῦνται νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ 

γ) καλοῦνται νὰ βαπτισθοῦν ὀρθοδόξως εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ 

δ) καλοῦνται νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τηρήσουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν πιστῶν τους διαδόχων τῶν ἁγίων Πατέρων. 

Ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς σημαίνει, μαζευτεῖτε ὅλοι, ὅ,τι κι ὅπως ἂν πιστεύετε νὰ κάνουμε μιὰ μεγάλη συμμάζωξη «ἀγάπης», ὅπου ὅμως δὲν θὰ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ:

Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσι ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνων ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ( Β΄Τιμ.3, 12-15).

Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(Α΄Τιμ. 3,15). Αὐτὴ κατέχει καὶ ἑρμηνεύει πλήρως καὶ αὐθεντικὰ «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον»(Α΄Τιμ.3,16). Αὐτὸ τὸ μυστήριο Αὐτὴ καὶ Μόνη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κηρύττει καὶ διατρανώνει στὰ πέρατα καὶ διδάσκει «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Κυρίου ἀναστρέφεσθαι», πῶς δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ πιστοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. 

Ἔτσι ζώντας «εὐσεβῶς», ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ζώντας πνευματικά, γιὰ κάθε διωγμὸ, πειρασμὸ καὶ δυσκολία. Οἱ πονηροὶ καὶ γόητες Οἰκουμενιστὲς θὰ προκόβουν στὸ καταστροφικό τους ἔργο. Ὄντας πλανεμένοι θὰ πλανοῦν καὶ ἄλλους. Ἔμεῖς ἂς μένουμε σὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀλάθητοι καὶ ἀμετακίνητοι ὁδοδεῖκτες μας. Μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀποκτοῦμε τὴν ἀληθινὴ σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας.

Τέλος χρειάζεται καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ μιαρὴ ἐπίθεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ὀρθοδόξων, τὴν πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρέσεων. Σήμερα μᾶς ἔκαναν ἕνα μάθημα οἱ Τρικαλινοί. Ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πλάνης ἢ ἡ «ταπεινὴ» σιωπὴ, ἡ δῆθεν εὐσεβής ἄρνηση νὰ διαμαρτυρόμαστε δημόσια καὶ νὰ μὴν κατεβαίνουμε στὸ πεζοδόμιο, εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε λουκούμια κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅταν αὐτοὶ μᾶς ρίχνουν ρουκέτες. 

Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ μένει θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριό μας μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος ποὺ θερμαίνει αὐτὴ τὴν Χριστοαγάπη, ἀλλὰ καὶ θερμὴ ἀπὸ ἀγωνιστικὴ διάθεση κατὰ τῆς πλάνης. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στὴν πίστη μας, στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἄς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ φυλάξει τὴν ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

*Πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Θεσαλονίκης πήραμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο katanixi

[1] Ἐν Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα, τιμητικὸ αφιέρωμα στὸν ὁμ. καθ. Π. Βασιλειάδη σ.101

[2] Β. Σταυρίδου- Εὐ. Βαρελᾶ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως σ. 557

[3] Ἐνθ. ἀν. σ.33

[4] ἐνθ. ἀν.σ.151

[5] Ὁ καθ. Π. Βασιλειάδης ἔγραψε στὸ Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα: «Ὅλα αὐτὰ μὲ ἀφετηρία τὴν Βίβλο σηματοδοτοῦν τὴν αναγκαιότητα μιᾶς νέας δυναμικῆς κατανόησης τῆς Χριστολογίας… καὶ ἰδιαίτερα τῆς παγκοσμιότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας (τῆς δυνατότητας δηλαδὴ σωτηρίας καὶ ἐκτὸς τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησίας) τῆς διεύρυνσης τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου πέραν τῆς ἀναζήτησης τῆς ὁρατῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας…τῆς ἀναγκαιότητας ἑνὸς εὐρυτέρου οίκουμενικοῦ διαλόγου τὼν θρησκειῶν… μιᾶς θεολογικὰ τεκμηριωμένης «θεολογίας τῶν θρησκειῶν…» (ὅλες οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

Η Οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα 

καὶ ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

~ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Περί κοινού εορτασμού του Πάσχα Ορθοδόξων & Ρωμαιοκαθολικών! (Και η τοποθέτηση του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου επ' αυτού)

Έντονες αντιδράσεις για τον κοινό Εορτασμό του Πάσχα το 2025: Ανησυχία από Ορθόδοξους πιστούς

Του Γιώργου Θεοχάρη – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Πάσχα 2025: Η συζήτηση για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών έχει επανέλθει στο προσκήνιο, ιδιαίτερα με αφορμή το 2025, όπου το Πάσχα θα συμπέσει ημερολογιακά στις 20 Απριλίου για τις δύο Εκκλησίες.

Το θέμα έχει προκαλέσει αντιδράσεις από πολλούς Ορθόδοξους πιστούς, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, ενώ το ζήτημα τίθεται υπό συζήτηση σε θεολογικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει αναφερθεί στο ενδεχόμενο καθιέρωσης κοινού εορτασμού, τονίζοντας ότι αυτή η κίνηση θα μπορούσε να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ των χριστιανών παγκοσμίως και να προωθήσει την ενότητα των Εκκλησιών.

Ο Πατριάρχης έχει εκφράσει την επιθυμία να τεθεί το ζήτημα προς εξέταση, ιδιαίτερα καθώς το 2025 σηματοδοτεί την επέτειο των 1700 χρόνων από τη Σύνοδο της Νίκαιας, η οποία όρισε τον τρόπο υπολογισμού του Πάσχα.

Ωστόσο, αρκετοί Ορθόδοξοι εκφράζουν επιφυλάξεις ή και αντίθεση σε αυτή την προοπτική, φοβούμενοι ότι η οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε αλλοίωση της παράδοσης και των δογμάτων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στην Ελλάδα, πολλοί πιστοί, αλλά και ιεράρχες, εκφράζουν ανησυχία για τις συνέπειες που θα είχε ένας κοινός εορτασμός με την Καθολική Εκκλησία, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των διαφορών που υπάρχουν στο δόγμα και την παράδοση.

Το ζήτημα αναμένεται να συζητηθεί περαιτέρω τόσο σε επίπεδο τοπικών Εκκλησιών όσο και σε διεθνείς εκκλησιαστικούς κύκλους, καθώς πλησιάζει το 2025, και είναι πιθανό να προκαλέσει έντονες θεολογικές και κοινωνικές συζητήσεις στους κόλπους της Ορθοδοξίας.

Η φωτογραφία αυτή είναι από εδώ και νομίζω πως μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει στις ψυχές των ορθοδόξων χριστιανών - αν κάποιοι τη βλέπουν ως ελπιδοφόρα για την "ενότητα του χριστιανικού κόσμου", λυπάμαι διπλά.

Το σχόλιό μας:

Ο υπολογισμός της ημερομηνίας του Πάσχα από τους ρωμαιοκαθολικούς είναι ακριβέστερος από τον δικό μας, διότι εκείνοι, τον 16ο αιώνα, άλλαξαν και το πασχάλιο μαζί με το ημερολόγιο, κι έτσι υπολογίζουν ακριβέστερα την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία.

Εμείς δεν τηρούμε ορθά τον κανόνα της Α΄ Οικουμενικής, που ορίζει το Πάσχα να είναι την Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία (και οπωσδήποτε μετά το ιουδαϊκό Πάσχα). Οι ρωμαιοκαθολικοί σφάλλουν στην τήρηση της τελευταίας διάταξης - ενίοτε γιορτάζουν Πάσχα πριν το ιουδαϊκό, πράγμα που συνιστά σοβαρό σφάλμα, και ιστορικά, αλλά και θεολογικά, γιατί ο χριστιανισμός είναι βήμα πνευματικής προόδου σε σχέση με τον ιουδαϊσμό, άρα πρέπει να έπεται.

Εδώ πάντως υπάρχει ένα πρόβλημα: Το Πατριαρχείο δεν λέει ότι θα αλλάξουμε το Πασχάλιο για να γίνει πιο σωστό, αλλά για να συνεορτάζουμε με τους ρωμαιοκαθολικούς! Όπερ άτοπον και σκανδαλώδες (κατ' εμέ).

Και γίνεται πιο σκανδαλώδες, αν αναλογιστεί κάποιος ότι δεν φαίνεται να στενοχωριέται κανείς για τον εορτολογικό διχασμό των ίδιων των Ορθοδόξων, που οι μισοί εορτάζουμε τα Χριστούγεννα και όλες τις σταθερές εορτές σε διαφορετικές ημερομηνίες από τους άλλους μισούς!

 

Για τον καθορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα παραπέμπουμε στο άρθρο Το ζήτημα του ημερολογίου και ο τρόπος καθορισμού της εορτής του Πάσχα του π. Γεώργιου Μανουσάκη.

Μερικά αποσπάσματα:

Ο Αθηναίος αστρονόμος Μέτων (432 π.Χ.) ανακάλυψε ότι 235 συνοδικοί μήνες ισοδυναμούν με 19 τροπικά ηλιακά έτη.

Συνοδικός μήνας είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών ομωνύμων φάσεων της σελήνης (π.χ. μεταξύ δύο πανσελήνων, ή μεταξύ δύο πρώτων τετάρτων) και είναι ίσος με 29,530588 ημέρες (~ 29 ημ. 12 ωρ. & 44΄), ενώ το Τροπικό έτος, όπως αναφέραμε και στην αρχή, είναι το χρονικό διάστημα για μια πλήρη εναλλαγή των εποχών κι έχει διάρκεια 365,242199 ημέρες (~ 365ημ. 5 ωρ. 48΄& 46΄΄).

Αυτή η περίοδος των 19 τροπικών ετών, ή 6940 ημερών περίπου, ονομάστηκε κύκλος του Μέτωνα, ή κύκλος της σελήνης.

....... Ο κύκλος του Μέτωνα δίνει μέχρι σήμερα την Μετώνεια (ή Ιουλιανή) πανσέληνο, 4-5 περίπου ημέρες αργότερα από την αστρονομική πραγματική πανσέληνο. Για τον 21^ο αιώνα η διαφορά είναι 4 ημέρες, για τον 22^ο θα είναι 5. Αντίθετα, η Πανσέληνος που δίνει το Γρηγοριανό ημερολόγιο σχεδόν ταυτίζεται με την αστρονομική Πανσέληνο, αφού λαμβάνει υπόψη του το λάθος του Μέτωνα. Με βάση αυτούς τους υπολογισμούς και παρά το σφάλμα που είχαν, το οποίο στην αρχή ήταν μικρό, σχηματίστηκε από τους Αλεξανδρινούς αστρονόμους ο πίνακας των Πανσελήνων του Πάσχα (Πασχάλιοι πίνακες), δηλ. των κατά την 21^η Μαρτίου και μετά Πανσελήνων του Ιουλιανού ημερολογίου, που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται είτε αυτούσιο (Ρωσική Εκκλησία, Άγιο Όρος, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κλπ), είτε σε σχέση με το Νέο ημερολόγιο, όπως εμείς.

        Η επινοηθείσα αυτή λύση του διορθωμένου Ιουλιανού ημερολογίου κατά 13 ημέρες έχει δημιουργήσει πλείστα όσα προβλήματα στην Τυπική διάταξη της Εκκλησίας μας, τα οποία θα γνωρίζετε καλώς όσοι από εσάς ασχολείστε ενεργά με τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Η ημερομηνία της εορτής του Πάσχα επηρεάζει 10 εβδομάδες πριν (Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου) και 8 μετά από αυτό (Κυριακή των Αγίων Πάντων), συνολικά 126 ημέρες, περισσότερο από το 1/3 του Εκκλησιαστικού έτους. Αντιθέτως, όσες Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν αποδέχτηκαν επί του εορτολογίου τους το Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν αντιμετωπίζουν επιπλοκές και απορίες στην εφαρμογή του Τυπικού.

...... Σήμερα γνωρίζουμε, ότι δεν χρησιμοποιείται ο κύκλος του Μέτωνος στον καθορισμό του ημερολογίου, διότι αποδίδει πλασματική πανσέληνο. Επιπλέον, το Ιουλιανό ημερολόγιο ως ελλιπές, συμπαρέσυρε την ημερομηνία της ισημερίας και της πανσελήνου. Επίσης, υπάρχει ένα ζήτημα με τον καθορισμό της ημερομηνίας του Εβραϊκού Πάσχα.

Το Εβραϊκό Πάσχα δεν εορτάζεται όποτε εμείς θέλουμε ή όπως εμείς το υπολογίζουμε και στα Πασχάλια μας αναγράφουμε, αλλά όποτε οι Ισραηλίτες μέχρι σήμερα το καθορίζουν βάσει του Ισραηλιτικού παλαιού διορθωμένου τους σεληνοηλιακού ημερολογίου.

Σύμφωνα με αυτό, το ἔτος περιλαμβάνει 12 (κοινό) ἤ 13 (εμβόλιμο) σεληνιακούς μήνες των 29 ἤ 30 ημερών και φυσικά δεν είναι δυνατόν να συμπέσει με το ηλιακό (τροπικό) ἔτος. Ὁ 13^ος εμβόλιμος μήνας απαιτείται κατά διαστήματα, επειδή το σεληνιακό ἔτος έχει 354 ημέρες. Ανά περίοδο 19 ετών (κύκλος του Μέτωνος) η αρχή του ισραηλιτικού έτους συμπίπτει με το ηλιακό. Επειδή ο μήνας Νισάν, αναλόγως του διανυομένου κοινού ή εμβόλιμου έτους, δεν συμπίπτει την ίδια εποχή του τροπικού έτους, έτσι μέχρι σήμερα η πανσέληνος της άνοιξης για τούς Εβραίους, δηλ. η 14^η/ 15^η του σεληνιακού μήνα Νισάν, είναι ή η πανσέληνος ακριβώς μετά την εαρινή ισημερία του Γρηγοριανού ημερολογίου, ή η επόμενη πανσέληνος.

Όσον αφορά το διορθωμένον ιουλιανόν ημερολόγιο, το Νομικό Φάσκα, πέφτει στην μεταξύ 26^ης Μαρτίου και 23^ης Απριλίου πρώτης πανσελήνου της εαρινής ισημερίας, η οποία εξ εσφαλμένων υπολογισμών και των ατελειών του σεληνιακού ημερολογίου, τοποθετείται από τους Εβραίους την 26^η ή την 27^η Μαρτίου, δηλ. 6-7 ημέρες αργότερα από την κανονική εαρινή ισημερία. Οπότε, το Νομικόν Φάσκα, μπορεί να εορταστεί και πέραν της 23^ης Απριλίου, όπως, π.χ. το 2016 θα είναι στις 26 Απριλίου. Καθολικών: 27/3 ,Ορθοδόξων: 1/5.

Η Ρώμη διόρθωσε το 1582 το ημερολόγιο και το πασχάλιο, αντικατέστησε δε το χρυσοῦν γράμμα διά της επακτής, η οποία δεν συνδέεται ακλόνητα με το ημερολόγιο, δέχεται δε κατά διαστήματα διορθώσεις προσαρμογής.

  Οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι εορτάζουν το Πάσχα (Λατίνων Πάσχα), υπολογίζοντας την εαρινή ισημερία και την εαρινή πανσέληνο σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και το σφάλμα του κύκλου του Μέτωνα, τη λεγόμενη εκκλησιαστική πρόπτωση. Έτσι, το Γρηγοριανό ημερολόγιο, παρά τις ατέλειες του, δεν παύει να είναι ακριβέστερο του Ιουλιανού.

Οπωσδήποτε η Εκκλησία οφείλει να λάβει υπόψιν το παρακάτω βαρυσήμαντο κείμενο του οσίου π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου:

Περί κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων

Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν ευρεθή ενώπιον προτάσεως περί κοινού εορτασμού του Πάσχα η οιασδήποτε άλλης εορτής μετά των ετεροδόξων, οφείλει να αρνηθή και συζήτησιν κάν περί του θέματος.

Τοιαύτη συζήτησις πρέπει να αποκλεισθή παντί σθένει και πάση θυσία, διότι αποτελεί ανατροπήν εκ των θεμελίων της Ορθοδόξου Δογματικής και ιδία της Εκκλησιολογίας. Η πιστεύομεν ότι είμεθα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία η δεν πιστεύομεν.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία πεποιθυία ότι αύτη και μόνη είνε το Σώμα του Χριστού, ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας, το Ταμείον της Χάριτος, το Εργαστήριον της Σωτηρίας, ενδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί της εις αυτήν επιστροφής των πεπλανημένων, αδιαφορεί όμως τελείως περί των εσωτερικών αυτών ζητημάτων, εν όσω ούτοι μένουν εν τη πλάνη.

Η Α´ Οικουμενική Σύνοδος ηθέλησε να θεσπίση κοινόν εορτασμόν, αλλά διά τα μέλη της Εκκλησίας, ουχί διά τους εκτός αυτής ευρισκομένους. Δεν συνεζήτησεν ούτε μετά των Γνωστικών, ούτε μετά των Μαρκιωνιτών, ούτε μετά των Μανιχαίων, ούτε μετά των Μοντανιστών, ούτε μετά των Δονατιστών, ίνα εύρη βάσιν συνεννοήσεως περί κοινών εορτασμών. Και ότε βραδύτερον απεκόπησαν εκ του Σώματος της Εκκλησίας οι Αρειανοί, οι Νεστοριανοί, οι Μονοφυσίται οι Εικονομάχοι κ.λπ. κ.λπ., η Εκκλησία ουδέποτε διενοήθη να προέλθη εις συνεννοήσεις μετ᾽ αυτών προς θέσπισιν κοινού εορτασμού είτε του Πάσχα είτε οιασδήποτε άλλης εορτής.

Η Εκκλησία ρυθμίζει τα ζητήματα Αυτής, λαμβάνουσα υπ᾽ όψιν αποκλειστικώς και μόνον το συμφέρον των μελών Αυτής και ουχί τας επιθυμίας των εκτός Αυτής ευρισκομένων. Αν οι εορτασμοί των αιρετικών συμπίπτουν μετά των τοιούτων της Εκκλησίας, άς συμπίπτουν. Αν δεν συμπίπτουν, άς μη συμπίπτουν. Η Εκκλησία δεν συσκέπτεται επί ίσοις όροις μετά των αιρετικών.

Διαλέγεται βεβαίως μετ᾽ αυτών, αλλ᾽ ίνα δείξη εις αυτούς την οδόν της επιστροφής. Το να συγκροτώνται «Οικουμενικά Συμπόσια» η άλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ των Ορθοδόξων και της πανσπερμίας των αιρετικών και εν αυτοίς να συσκεπτώμεθα περί καθορισμού κοινών εορτασμών, εμμενόντων όμως και των μέν και των δε (Ορθοδόξων και αιρετικών) εν τοις οικείοις Δογματικοίς χώροις, τούτο άγνωστον και αδιανόητον όν εις την ιστορίαν της Εκκλησίας, όζον δε απαισίου θρησκευτικού συγκρητισμού και τείνον εις την καθιέρωσιν της αρμονικής και αδιαταράκτου συνυπάρξεως αληθείας και πλάνης, φωτός και σκότους, μόνον ως «σημείον των καιρών» δύναται να ερμηνευθή. […]

Μετά βαθείας τιμής και αγάπης εν Κυρίω Ιησού Χριστώ

* Ενορία, φύλλον 549, 10.05.1974

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ • ΜΑΡΤΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2024 • ΤΕΥΧΟΣ 155

*****

Για τη στάση της Ορθοδοξίας έναντι του Καθολικισμού, παρακαλώ, ανατρέξτε σε αυτή την ανάρτηση και τις παραπομπές που παρέχει στο τέλος. 

Εκεί αναφέρεται:

... Θρησκευτικός ηγέτης ο πάπας είναι μόνο για τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς. Για εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς, ο πάπας είναι αρχηγός μιας αίρεσης, και μάλιστα ίσως της πιο ολέθριας: αίρεσης παντοδύναμης, με τεράστιο πλούτο και πολιτική ισχύ, που κρατάει αιχμάλωτα ολόκληρα έθνη στην κεντρική και δυτική Ευρώπη και τη λατινική Αμερική και γενικά, κατά τόπους, σε όλο τον πλανήτη.
Οι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί αναμφίβολα είναι αδελφοί και συνάνθρωποί μας και, ως προς την πίστη και το ήθος, παρόμοιοι με εμάς. Τους αγκαλιάζουμε, και πρέπει να τους αγκαλιάζουμε, 100% με αγάπη Χριστού. Όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι, από θρησκευτική άποψη, η Οργάνωση, στην οποία ανήκουν (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), δεν διαφύλαξε και δεν διαφυλάσσει εδώ και χίλια χρόνια την αυθεντικότητα του χριστιανισμού. Δεν είναι καθόλου συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά εκτροπή από αυτήν. Οι δυτικοευρωπαίοι χριστιανοί άγιοι των πρώτων χιλίων χρόνων του χριστιανισμού ανήκουν στην ίδια πνευματική παράδοση με τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών, μέχρι και σήμερα, και όχι με τους χριστιανούς των ίδιων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που έζησαν την επόμενη χιλιετία, όταν πλέον είχε επικρατήσει ο Καθολικισμός.
Τεκμηριώνω τα παραπάνω επικαλούμενος τη μαρτυρία πολλών ρωμαιοκαθολικών (αλλά και προτεσταντών), που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Γαβριήλ Μπουνγκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι.
Ως ορθόδοξος χριστιανός, και τον ίδιο τον πάπα τον αγαπώ. Γι' αυτό και εύχομαι - και του προτείνω, αν και ξέρω ότι είναι μάταιο - να επιστρέψει στην αρχαία παραδοση του χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, ώστε να σωθεί ο ίδιος και όλοι οι συνεργάτες του και τα μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης που ονομάζεται Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες, ακόμη και πατριάρχες, έχουν κάνει μερικά μεγάλα βήματα καλής θέλησης προσεγγίζοντας τους τελευταίους πάπες και γενικά τους ρωμαιοκαθολικούς αρχιερείς, ιερείς και πιστούς. Τα βήματα αυτά συνεχίζονται, αμφιβάλλω όμως ότι έχουν το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να βοηθήσουν τους ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην αρχαία Εκκλησία. Γι' αυτό, δεν χαίρομαι βλέποντας τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον οικουμενικό πατριάρχη να συνοδεύουν τον πάπα ή να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αποδεκτός θρησκευτικός ηγέτης μιας αποδεκτής χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή μιας κανονικής τοπικής Εκκλησίας. Ό,τι κι αν λέμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίζεται με αβυσσαλέο χάσμα από την Ορθόδοξη. Οι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι "είμαστε πολύ κοντά". Κάθε άλλο. Ο Θεός των ρωμαιοκαθολικών είναι ένας αυστηρός δικαστής, που κρίνει τον άνθρωπο και είτε τον αθωώνει, είτε τον καταδικάζει, κυριολεκτικά, σε αιώνια τιμωρία. Αντίθετα, ο Θεός των ορθοδόξων δεν κρίνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να ενωθεί μαζί Του και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης, που είναι η αγιότητα. Η πεισματική άρνηση της αγάπης του Θεού από τον αμετανόητο άνθρωπο, μετατρέπει σε κόλαση την παρουσία του θείου Φωτός στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται στον παράδεισο.
Κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να τιμωρηθεί αντί για τους ανθρώπους, ώστε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Του, που είχε προσβληθεί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως και τους αρχαίους χριστιανούς), ο Χριστός έγινε άνθρωπος, επειδή ο Τριαδικός Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε από την αρχή των αιώνων (ή, πιο σωστά, προαιώνια) είχε την επιθυμία να ενωθεί με τους ανθρώπους και να τους καλέσει σε ένωση με Αυτόν. Όμως ένωση του ανθρώπου με το Θεό, κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν υφίσταται, μόνο δίκη και καταδίκη ή αθώωση του ανθρώπου από το Θεό.
Αυτή η ιδέα - η οποία συνδέεται με πολλές άλλες θεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών - είναι η αιτία για τη σκληρή στάση του Καθολικισμού απέναντι στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα. Δεν είμαστε λοιπόν καθόλου κοντά με τους ρωμαιοκαθολικούς.