Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

 Οι σκέψεις ενός ανθρώπου που ασπάσθηκε την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, πάνω στην εμπλοκή της Ορθοδοξίας στις προσπάθειες του Οικουμενισμού.

π. Ιωάννης Reeves [από εδώ]

Εισήγηση στο διορθόδοξο συνέδριο "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις", Αίθουσα Τελετών Α.Π.Θ., 20-24 Σεπτεμβρίου 2004

Είκοσι επτά χρόνια πριν (την προηγούμενη εβδομάδα), στεκόμουν έξω από τις πόρτες της εκκλησίας του Αγίου Σεραφείμ στο Ντάλας του Τέξας, περιμένοντας να γίνω δεκτός στην Αγία Ορθοδοξία. Ρωτήθηκα εάν ομολογούσα την Ορθόδοξη Εκκλησία ως την Νύμφη του Χριστού, όπου μέσα της υπήρχε η αληθινή σωτηρία που ήταν στην κιβωτό με τον Νώε στον Κατακλυσμό. Το ομολόγησα με όλη μου την καρδιά. Το πίστευα τότε. Το πιστεύω και τώρα.
       Η Ορθοδοξία για μένα ήταν το Πολύτιμο Μαργαριτάρι. Ο Αρχιεπίσκοπος Ντιμίτρι του Ντάλλας με συμβούλευσε, όταν έγινα δεκτός στην Εκκλησία ότι, όσο σοβαρή και να ήταν η κατάστασή μου τότε στην Αγγλικανική μου ζωή, παρέμεινε ένας μόνο λόγος να γίνω Ορθόδοξος: το ότι πίστευα πως η Ορθοδοξία ήταν αληθινή. Αυτός ο ίδιος απαρνήθηκε την Βαπτιστική πίστη και ασπάσθηκε την Ορθοδοξία, όταν ήταν ακόμα έφηβος, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '40, και ήταν ο πλέον κατάλληλος να μου δώσει αυτή τη συμβουλή.
       Έτσι στέκομαι τώρα ενώπιον αυτής της μεγαλοπρεπούς συνάντησης των επισκόπων και ιερέων, των θεολόγων και των πνευματικών πατέρων, σαν Αμερικανός, σαν ένας που ασπάσθηκε την Ορθόδοξο πίστη, ένας «απλός ιερέας του χωριού», αισθανόμενος ταπεινά αυτό το προνόμιο, για να μιλήσω πάνω σε ένα θέμα που μας αφορά όλους. Φέρνω την άποψη ενός ανθρώπου που ζήτησε καταφύγιο στην Ορθοδοξία από το δογματικό βάλτο μέσα στον οποίο συγκρούονται πολλοί από τους συνεργάτες μας στην οικουμενική κίνηση.
       Στην ιερατική μου εκπαίδευση σε Αγγλικανική ιερατική σχολή στη δεκαετία του '70 ανησυχούσα βλέποντας τις τάσεις, που μας οδηγούσαν μακριά από την αποστολική πίστη και μαρτυρία, που υπήρχαν στο δόγμα στο οποίο τότε πίστευα. Διφορούμενες σκέψεις και αμφιβολίες περί Ενσάρκωσης, Ανάστασης και Θαυμάτων ήταν εύκολα αποδεκτά. Τα δόγματα της πίστεως σταδιακά αποχρωματίζονταν. Η χειροτονία των γυναικών ήταν στον ορίζοντα. Η υποστήριξη των αμβλώσεων, για τις οποίες κάποιοι Επισκοπικοί κληρικοί ήδη παρείχαν υπηρεσίες (όπως το να μεταφέρουν νεαρές γυναίκες στις κλινικές), και η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας δεν έκαναν καθόλου αίσθηση στους καθηγητές και σπουδαστές.
       Μάλιστα, η «ηθική αναλόγως των περιστάσεων» έθετε τώρα τους κανόνες. Βέβαια, δεν υπήρχαν πλέον κανόνες. Η ηθική ήταν τώρα αναλόγως των περιστάσεων. Η «συμπεριληπτική γλώσσα» θα έκανε τώρα το ντεμπούτο της χωρίς μεγάλη φασαρία. Ο Θεός που μέχρι τώρα ήταν ο Πατέρας μας θα γινόταν και Μητέρα μας. Το ότι η Επισκοπική Εκκλησία θα χειροτονούσε επίσκοπο έναν ιερέα ο οποίος δεν έκρυβε την ομοφυλοφιλία του τρεις δεκαετίες μετά, το 2003, ή το ότι οι επίσκοποι της Επισκοπικής Εκκλησίας τώρα εγκρίνουν τις τελετές για «άγιες ενώσεις» των ομοφυλοφίλων δεν με εκπλήσσει καθόλου. Ο κύβος ερρίφθη χρόνια πριν.
       Σε μια μεταμοντέρνα εποχή, μέσα στην οποία οι Αμερικανοί νομίζουν ότι ζουν, η αλήθεια τελικά ορίζεται ως ό,τι θέλει ο καθένας να είναι για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτο. Τα αρχαία σύνορα της πίστεως και της ηθικής δεν υφίστανται πλέον. Δεν υπάρχουν πλέον μετα-αφηγητισμοί. Εάν ο μοντέρνος Άνθρωπος θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να διακρίνει την Αλήθεια μέσα από τη λογική, ο μεταμοντέρνος Άνθρωπος πιστεύει ότι ο καθένας μπορεί να φθάσει μέσω της εμπειρίας σε «σχετικές αλήθειες», οι οποίες ορίζονται η κάθε μία από τον πολιτισμό της, και όλες είναι εξίσου έγκυρες. Η Ορθόδοξος αντίληψη ότι η Αλήθεια είναι ένας Άνθρωπος, ο οποίος είναι η τέλεια αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ότι η Εκκλησία είναι ο στύλος και το θεμέλιο αυτής της Αλήθειας, ότι η πίστη την οποία ομολογούμε με λόγο και με πράξη έχει ιδρύσει το Σύμπαν, έρχεται σε σύγκρουση με τα βασικά δόγματα και πιστεύω της κυριαρχούσας μεταμοντερνικής θρησκευτικής κουλτούρας των περισσοτέρων οικουμενικών συντρόφων μας στην Αμερική.

 

       Η Ορθοδοξία στα πλαίσια του Βόρειου Αμερικανικού Οικουμενισμού διαφέρει από την Ορθοδοξία της Μητρικής Χώρας και την ιστορική σχέση της με την παγκόσμια οικουμενική κίνηση. Εξαρτώντας την ίδρυσή της από το νόμο ή και από την ιστορία, την εθνικότητα και την γλώσσα, η Ορθοδοξία είναι κάτι νεόφερτο στη συνείδηση των περισσοτέρων Αμερικανών, είτε είναι Χριστιανοί είτε όχι. Με την εξαίρεση της Αλάσκας και της πρώτης Ρωσσικής ιεραποστολής, η έννοια της πλειοψηφίας των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Αμερική είναι πρωτίστως για μια οικονομική ή/και θρησκο-πολιτική επιβίωση. Πάρα πολύ συχνά η απασχόληση των Ορθοδόξων Χριστιανών της Αμερικής είναι να συμμορφώνονται με την συμπεριφορά και την ηθική της Δύσης. Στην πραγματικότητα, για να παραφράσω τον πάτερ Αλεξάντερ Σμέμαν, δεν ήθελαν μόνο να αμερικανοποιηθούν, «αλλά και να ομογενοποιηθούν και να παστεριοποιηθούν».
     Σε αυτή την πολιτισμική επιθυμία να αναρριχηθούν κοινωνικά, να ομογενοποιηθούν και να παστεριοποιηθούν, η συμμετοχή σε οργανωμένες οικουμενικές προσπάθειες, όπως το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών (ΕΣΕ) και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ), παρέχει ένα μέτρο κοινωνικής αποδοχής στα παιδιά και στα εγγόνια των μεταναστών. Μάλιστα, ένας Ορθόδοξος ιερέας και μια λαϊκή Ορθόδοξη γυναίκα έχουν και οι δύο υπηρετήσει το Εθνικό Συμβούλιο από την θέση του Προέδρου στην Αμερική. Γι' αυτό θα έλεγα ότι η συμμετοχή στις οικουμενικές δραστηριότητες παρέχει στους Ορθοδόξους της Αμερικής αποδοχή και αναγνωρισιμότητα, ακόμα και την πολιτική επιρροή, που διαφορετικά δεν θα είχαν την ευκαιρία να απολαμβάνουν. Αλλά αυτή η κοινωνική αποδοχή και πολιτική επιρροή έχει και ένα αντίτιμο, το οποίο πληρώνεται με την ιεραποστολή, με την Ορθόδοξη αυτογνωσία και μαρτυρία της πίστεως.
       Το 1995 είχα την τιμή να μιλήσω με θέμα την Ευαγγελική Μαρτυρία της Πίστεως σε ένα συνέδριο που έλαβε χώρα στην Ιερατική Σχολή του Τιμίου Σταυρού (Holy Cross Seminary) στο Μπρούκλιν της Μασσαχουσέτης. Χρηματοδοτήθηκε από το Ορθόδοξο Χριστιανικό Κέντρο του Αγίου Αυγουστίνου, Φλόριντα, και από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Έδωσα έμφαση στο γεγονός ότι η ευαγγελική μαρτυρία συνεπαγόταν μια διαδικασία ένταξης στη ζωή της Εκκλησίας και της ομολογίας της Ορθοδόξου Πίστεως. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν βρήκα ότι αυτοί που εξέφρασαν την αντίθεσή τους με την παρουσίασή μου ήταν δύο Ορθόδοξοι επίσκοποι, παρευρισκόμενοι με τις ευλογίες του ΠΣΕ. Ο ένας εξ αυτών ρώτησε γιατί δεν ήταν αρκετό να γίνει κάποιος απλώς «Χριστιανός», και όχι αναγκαστικά Ορθόδοξος Χριστιανός. Ο άλλος διαμαρτυρήθηκε παρομοίως, και μάλιστα έντονα αρνήθηκε ότι πολλοί Χριστοί κηρύττονται σήμερα στην Αμερική, όπως εγώ ισχυρίστηκα. Παραδόξως, δεν ήταν από την Αμερική αλλά από την Γενεύη, γι' αυτό αμφιβάλλω αν ήταν γνώστης της Αμερικανικής θρησκευτικής πραγματικότητας.
       Ήταν εμφανές στους περισσότερους, αν όχι σε όλους τους παρευρισκόμενους, ότι η Ορθοδοξία γι' αυτούς τους επισκόπους φαινόταν απλώς ένα άλλο δόγμα, απλώς μια κοινότητα που ομολογούσε μια πίστη, ένα μέρος μιας «αόρατης εκκλησίας», αλλά όχι η Una Sancta. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό και μου άνοιξε τα μάτια. Αλλά αυτό, φοβάμαι, ότι μπορεί να είναι το αποτέλεσμα του «να δουλεύουμε μαζί οικουμενικά». Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να σμικρύνουμε όποια ιδέα της ιεραποστολής σε εκείνο της ποιμαντορικής υπηρεσίας των Ορθοδόξων λαών στις χώρες τους. Είναι λυπηρός ο προσδιορισμός της Ορθοδοξίας ως φυλετικής πίστης παρά ως μιας παγκόσμιας πίστης. Γιατί τότε να έχουμε ιεραποστολές, εάν το μόνο που ζητάμε είναι αποδοχή σαν ένα άλλο δόγμα χριστιανικό, και όχι σαν την Εκκλησία;
 

       Αν όλα αυτά είναι αλήθεια για την Ορθοδοξία στην Αμερική, τότε η επίδραση στην ευαγγελική μαρτυρία, στην ιεραποστολή και στη μαρτυρία της πίστεως είναι πραγματικά περιοριστική. Ο Άγιος Ιννοκέντιος μπορούσε να χαρεί με την προοπτική της Ορθοδοξίας να διεισδύσει στην Αμερική με ιεραποστολική προσπάθεια και να προσελκύσει τους Αμερικανούς στην Ορθοδοξία. Αυτό όμως φαίνεται τώρα απαγορευτικό, εάν «δουλεύουμε μαζί οικουμενικά» και εάν κρίνουμε από την αντίδραση των ιερέων που καταγράφηκε πιο πάνω.
       Σαν πληροφορία, αυτοί που ασπάζονται την Ορθοδοξία στην Αμερική αυξάνονται συνεχώς, λόγω γάμου αλλά και επιλογής. Ο θεολογικός παρασυρμός και η ηθική σχετικότητα των περισσοτέρων ομολογιών στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο λόγος της επιλογής. Το 60% των κληρικών στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Αντιόχειας, και τουλάχιστον 30-40% των ιερέων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αμερικής (Ρωσσική Μητροπόλια) όπως και η πλειοψηφία των επισκόπων αυτής, ασπάσθηκαν την Ορθόδοξη πίστη από άλλα δόγματα. Πολλές ιεραποστολικές εκκλησίες και ενορίες αποτελούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από προσηλύτους.
       Στην πραγματικότητα, η Ορθοδοξία στην Αμερική δέχεται προσηλυτισμούς σε σχεδόν διπλάσιο ρυθμό από τα ευαγγελικά δόγματα, ενώ οι επικρατέστεροι οικουμενικοί Διαμαρτυρόμενοι τείνουν να ανακοινώνουν μειώσεις των μελών. «Πόσο ειρωνικό ότι τα στοιχεία των Διαμαρτυρομένων, τα στοιχεία αυτά που έχουν να κάνουν περισσότερο με τον Οικουμενισμό, είναι ακριβώς εκείνα τα στοιχεία που έχουν γίνει τα περισσότερα κοσμικά, και τα οποία αντιπροσωπεύουν όλο και λιγότερους ανθρώπους καθώς τα νούμερά τους μειώνονται, κυριευόμενοι από τον ήχο της Προτεσταντικής αμφιβολίας», γράφει ο Φράνκ Σέιφερ, που ασπάστηκε την Ορθοδοξία, στο βιβλίο του «Χορεύοντας Μόνος».
       Πάντως, στην Αμερική, όπως και στην Ευρώπη, οι αντιρρήσεις για τον Οικουμενισμό καμιά φορά αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα ad hominem. Εκείνοι που αντιτίθενται στον Οικουμενισμό στις Μητέρες Εκκλησίες μπορούν να διώκονται ως «εθνικιστές» και «ξενόφοβοι». Παρομοίως, στην Αμερική εκείνοι που διαμαρτύρονται για την τρέχουσα οικουμενική εμπλοκή πολύ εύκολα απορρίπτονται με ύβρεις όπως «παραδοσιακοί» ή «προσήλυτοι», οι οποίοι υστερούν στον εκλεπτυσμό και στην σοβαρότητα να κρίνουν και να κάνουν σχόλια σχετικά με την εμπλοκή στις τρέχουσες οικουμενικές γραφειοκρατίες, και τα παρόμοια. Τα επίθετα μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά το μήνυμα και η μέθοδος είναι ίδια, ενώ τα επιχειρήματα παραγκωνίζονται.
       Ίσως εμείς απλά τους προκαλούμε ντροπή ή τους ενοχλούμε. Αλλά πολλοί από εμάς αντιτιθέμεθα στην τρέχουσα οικουμενική ανάμιξη, επειδή το έχουμε δει και από την άλλη πλευρά. Ήμασταν πρώην μέλη των δογμάτων με τα οποία τώρα συνεργαζόμαστε. Γνωρίσαμε τον Οικουμενισμό από πρώτο χέρι και γι' αυτό τον απορρίπτουμε. Μπορώ να σας πω ότι πολλοί από εμάς ασπασθήκαμε την Ορθοδοξία παρά την ανάμιξή της στον Οικουμενισμό, και όχι επειδή εμπλέκεται σε αυτόν.
       Έχει ειπωθεί ότι υπάρχει περισσότερος αληθινός Οικουμενισμός στην Αμερική, ένας Οικουμενισμός που θα χειροκροτούσαν, νομίζω, όλοι οι Ορθόδοξοι, αλλά αυτός ο αληθινός Οικουμενισμός λαμβάνει χώρα έξω από -αντί για μέσα στις- καθιδρυμένες οικουμενικές οργανώσεις και γραφειοκρατίες. Στην πραγματικότητα εκείνους με τους οποίους έχουμε τα περισσότερα κοινά σημεία στην πίστη και στην ηθική στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εκείνες οι κοινότητες πίστεως, οι οποίες δεν έχουν σχέση με το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, όπως οι συντηρητικές Προτεστάντικες και μερικές Ρωμαιο-Καθολικές ομάδες.
       Επιτρέψτε με τώρα να αναφερθώ σε μερικά από τα θεολογικά και ηθικά θέματα που θα έπρεπε να μας ανησυχήσουν ιδιαίτερα. Αυτά είναι θέματα τα οποία αδειάζουν από την ουσία τον φιλελεύθερο Προτεσταντισμό, και μερικές φορές ακόμα και Ρωμαιο-Καθολικές κοινότητες στην Αμερική, πολλά μέλη των οποίων είναι συνεργάτες μας στις οικουμενικές επιχειρήσεις. Είναι όλα τους συνδεδεμένα, και υποψιάζομαι ότι σημαίνουν τον ερχομό μιας καινούριας Θρησκείας.

 

Θεολογικά Θέματα. Ο ερχομός μιας Καινούργιας Θρησκείας. Η Γλώσσα και η Επαναθεώρηση - Ανάπλαση της Εικόνας του Θεού.

 

       Η περίπτωση της «συμπεριληπτικής γλώσσας» και του συγκρητισμού που βρέθηκαν στη Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Καμπέρα το 1991, είναι απλά ένα μέρος μιας καινούργιας θεολογίας που βγαίνει από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής θεολογίας. Αυτό δείχνει ό,τι η ιστορία απεδείκνυε πάντα: ότι, δηλαδή, οι Διαμαρτυρόμενοι είναι απλώς οι κληρονόμοι μιας πολύ πρόσφατης παράδοσης, βουτηγμένης στα διδάγματα της Δυτικοευρωπαϊκής λογικής και του ανθρωπισμού.
       Για τον Διαμαρτυρόμενο, ο άνθρωπος (ή τώρα, υποθέτω, η ανθρωπότητα) είναι το μέτρο. Η αντικειμενική πραγματικότητα εγκαταλείφθηκε για μια πολιτισμικά προσδιοριζόμενη πραγματικότητα. Το ότι η οικουμενική κίνηση έχει παίξει ένα κύριο ρόλο στις προσπάθειες για επαναθεώρηση του Χριστιανικού δόγματος δεν αμφιβάλλεται. Δύο παραδείγματα μπορούν κάλλιστα να εξετασθούν. Το πρώτο είναι η «συμπεριληπτική γλώσσα» και το άλλο είναι η «ανάπλαση της εικόνας του Θεού».

 

Συμπεριληπτική γλώσσα

 

       Στα μέσα της δεκαετίας του '80 το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών άρχισε να εκδίδει το πολύτομο Συμπεριληπτικό Γλωσσικό Λεξικό, το οποίο παρέλειπε αρσενικές αντωνυμίες για τον Θεό και ξαναμετέφραζε τον παραδοσιακό τίτλο του Ιησού, Υιός του Ανθρώπου, ως «Το Ανθρώπινο Ον». Παρόλο που υπήρχε Ορθόδοξη διαφωνία, η επιρροή της συμπεριληπτικής κίνησης συνεχίζεται και προάγεται σε οικουμενικούς κύκλους.
       Μαζί με την σύγκλιση των ιδεών περί λατρείας, η Πρεσβυτεριανή "Εκκλησία" (PCUSA), η "Εκκλησία" των Ενωμένων Μεθοδιστών (United Methodist Church), η Ενωμένη "Εκκλησία" του Χριστού (United Church of Christ), η Επισκοπική Εκκλησία (The Episcopal Church), και η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία (the Evangelical Lutheran Church), όλες συμφωνούν ότι συμπεριληπτική γλώσσα πρέπει να χρησιμοποιηθεί, ενώ η κάθε μια από αυτές χειρίζεται το θέμα διαφορετικά. Μερικές εκκλησίες απλώς θέλουν να παραλείψουν τις (περισσότερες) αρσενικές αντωνυμίες και τα ουσιαστικά, αλλά άλλες πηγαίνουν πιο μακριά.
       Η «Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού» αναγκάζεται να προειδοποιεί τους κληρικούς της: «Η αναγνώριση της βάπτισής μας από την οικουμενική εκκλησία έχει μεγάλη σημασία για μας, και το Λατρευτικό Εγχειρίδιο ενθαρρύνει την χρήση γλώσσας που αναγνωρίζεται στις περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες: «Σε βαπτίζω εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Θηλυκές απεικονίσεις του Θεού μπορούν να πλαισιώνουν αυτές τις λέξεις για να εμπλουτίσουν την κατανόηση και να προσφέρουν ισορροπία». (Προστέθηκε η έμφαση). (Πρέπει να σημειωθεί ότι η χρήση της Τριαδικής διατύπωσης ενθαρρύνεται αλλά δεν απαιτείται!)
       Μια από τις θηλυκές απεικονίσεις για τον Θεό που επιτρέπεται «για να εμπλουτίσει την κατανόηση και να προσφέρει ισορροπία» είναι η εξής προσευχή: «Σε ευχαριστούμε, Άγιε Ων, μητέρα και πατέρα όλων των πιστών».
       Ομοίως, το Λατρευτικό Εγχειρίδιο των Ενωμένων Μεθοδιστών παρέχει αυτή την προσευχή: «Θεέ, η Μητέρα και ο Πατέρας μας, ερχόμαστε προς Σε σαν παιδιά». Έτσι, βρίσκουμε μια οικουμενική τάση προς ένα ριζικά διαφορετικό δόγμα του Θεού, μια Θεολογία-διαφορετική από αυτήν της Εκκλησίας: «Χαριτόβρυτε Θεέ, μας έχεις βγάλει από την μήτρα του είναι σου και έχεις φυσήξει μέσα μας την πνοή της ζωής». «Πάτερ-Μήτηρ ημών, ο/η εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γεννηθήτω το θέλημά σου». Και πολλά, πολλά άλλα.

 

Αναπλάθοντας την Εικόνα του Θεού: Η Θεός είναι καλή, δεν είναι;

       Ο θεολόγος της Ενωμένης Εκκλησίας του Θεού (UCC), ο Ουίλλις Έλλιοτ, ανησυχεί μήπως αυτό είναι ο ερχομός μιας νέας θρησκείας. Με κάποιες καινούργιες μορφές λατρείας, μια νέα θρησκεία έρχεται. Εκεί οδηγεί το μονοπάτι της οικουμενικής σύγκλισης. Ίσως αυτό το ενδιαφέρον για μια πιο ιστορική μορφή λατρείας προκύπτει εν μέρει από την Ορθόδοξη συμμετοχή. Αλλά αυτή τη σύγκλιση πρέπει να την δούμε χέρι-χέρι με μια νέα θεολογία, όχι διαφορετική από την θέση των Εβραίων πριν την έξοδο, οι οποίοι ακολουθούσαν μια παλιά μορφή τελετής της λατρείας του Ιεχωβά, την ίδια στιγμή που είδωλα στήνονταν στο Ναό.
       Αυτή η οικουμενική σύγκλιση περί λατρείας δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί σαν μια οικουμενική απόκλιση από την Ορθόδοξη Χριστολογία. Τα αρχαία ορόσημα ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού, και ότι το πρώτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας είναι ο Πατέρας, ο δικός Του και ο δικός μας, αφαιρούνται από τους «συνεργάτες» μας στον Οικουμενισμό. Οποιαδήποτε απομυθοποίηση από την πλευρά των Δυτικών Χριστιανών θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί στην αρχή της οικουμενικής κίνησης. Αυτό που συμβαίνει τώρα, όμως, μπορεί να περιγραφεί μόνο σαν μια «επαναμυθοποίηση»: η ανάπλαση ή επαναθεώρηση της εικόνας του Θεού. Μια τρανταχτή περίπτωση ήταν το Συνέδριο Επαναθεώρησης - Ανάπλασης της Εικόνας του Θεού (Re-Imagining Conference), που έλαβε χώρα στην Μινεάπολι το Νοέμβριο του 1993. Γιόρταζε την Οικουμενική Δεκαετία του Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών μέσα από την Αλληλεγγύη των Γυναικών. 

Η «Σοφία» εκλαμβανόταν ως εναλλακτικό και κάτι ξεχωριστό από τον Τριαδικό Θεό, όχι απλώς σαν μια θεϊκή ιδιότητα, ενώ προσφέρθηκε μια τελετή με γάλα και με μέλι αντί της Θείας Ευχαριστίας. Η λατρεία της Σοφίας ως θεάς σίγουρα ενθαρρυνόταν. Μετά το συνέδριο, μια από τις διοργανώτριες απολύθηκε από την Πρεσβυτεριανή της Εκκλησία, αλλά αμέσως προσλήφθηκε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ως αναπληρώτρια διευθύντρια στη Γενεύη. Μια άλλη συνδιοργανώτρια του συνεδρίου, η λεσβία Τζην Ώντρεϊ Πάουερς, ήταν για χρόνια ενεργό μέλος της ομάδας Πίστη και Τάξη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Ποιανού «πίστη και τάξη» άραγε; Στην δεκαετία μετά του Συνεδρίου Επαναθεώρηση - Ανάπλαση της Εικόνας του Θεού, η υποστήριξη για την λατρεία της Σοφίας και τις τελετές της συνεχίζονται μεταξύ μερικών οικουμενικών συνεργατών μας. Τον Ιούνιο/Ιούλιο που μας πέρασε, κατά την διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης των Πρεσβυτεριανών, στο Ρίτσμοντ, Βιρτζίνια, συγκλήθηκε μια συνέλευση με θέμα «Οι Φωνές της Σοφίας», μια συνέχιση της κίνησης Αναπλάθοντας την Εικόνα του Θεού, που ακόμα επικαλεί την Σοφία ως θεά. Ό,τι και να σήμαινε η Οικουμενική Δεκαετία για τις Ορθόδοξες γυναίκες, μετά από ένα χρόνο μερικοί από τους οικουμενικούς συνεργάτες μας δεν έχουν ακόμα αποστασιοποιηθεί από την λατρεία της Σοφίας. Όπως είπε μια ομιλήτρια: «Η Θεός είναι καλή, δεν είναι;».
       Δεν είναι αυτό για το οποίο μας προειδοποίησε ο Σωτήρας μας, ότι πολλοί θα έρθουν εν ονόματί Του, και θα πουν "εδώ είναι ο Χριστός" και "εκεί είναι ο Χριστός";

 

Ηθικά Θέματα. Άμβλωση

 

       Ο οικουμενικός χειρισμός των δύο πιο προβληματικών ηθικών θεμάτων της Αμερικανικής κοινωνίας, η άμβλωση και η ομοφυλοφιλία, δείχνει την αποτυχία να βρεθεί μια σύγκλιση, μια συμφωνία στις ηθικές αρχές που μας παρέδωσαν οι άγιοι. Παραδείγματος χάριν, τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών μπορούν να ερμηνευθούν ως υποστηρικτές των αμβλώσεων, με βάση τα σχόλια και τις ενέργειες των συμβουλίων και των αντιπροσώπων τους. Η Ορθόδοξη παρουσία στο Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών έχει εμποδίσει την προσπάθεια να προκηρυχθεί μια θέση επισήμως υπέρ των αμβλώσεων, αλλά η «μαρτυρία» της Ορθοδοξίας δεν ήταν αρκετή (δυστυχώς) να απαγορεύσει, το 1993, την τότε Γενική Γραμματέα Δρ. Τζόουν Μπράουν Κάμπελ από το να λέγει επισήμως ότι το ΕΣΕ υποστηρίζει μεταρρύθμιση του εθνικού συστήματος υγείας, το οποίο συμπεριλαμβάνει κάλυψη των αμβλώσεων σαν αναπόσπαστο μέρος. Ρωμαιο-Καθολικοί Επίσκοποι και συντηρητικοί Προτεστάντες, οι οποίοι δεν είναι μέλη του ΕΣΕ, έχουν σαφώς καταγγείλει τις διατάξεις για την υγειονομική κάλυψη των αμβλώσεων.
       Σε διεθνές επίπεδο το ΠΣΕ δραστηριοποιήθηκε παρασκηνιακά για να επιτραπεί η είσοδος σε ομάδες φεμινιστών, και αυτών που υποστηρίζουν το δικαίωμα γυναικών να κάνουν αμβλώσεις, στο Συνέδριο Γυναικών στο Beijing. Ομοίως στο κλείσιμο του συνεδρίου στη Χαράρε το 1988, με θέμα την Δεκαετία της Αλληλεγγύης Γυναικών, το ΠΣΕ έβγαλε ανακοίνωση που οπισθογραφούσε τα Δικαιώματα Αναπαραγωγής (συνώνυμο των εκτρώσεων), που προστέθηκε αφού υποτίθεται ότι πέτυχε γενική ομοφωνία - πράγμα που εκνεύρισε τους Ορθοδόξους συμμετέχοντες.

 

Ομοφυλοφιλία

 

       Το άλλο ηθικό θέμα που απειλεί την ψυχή της κοινωνίας είναι η ομοφυλοφιλία, για την οποία πολλοί κοσμικοί κύκλοι παλεύουν να θεωρηθεί ως ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής, και ο ομοφυλοφιλικός γάμος ως μια «άγια ένωση». Όπως και με τις αμβλώσεις, η Ορθόδοξη παρουσία έχει καθυστερήσει την αποδοχή ενός κυρίως ομοφυλοφιλικού δόγματος να γίνει μέλος του ΕΣΕ. Υπήρχαν επίσης αντιρρήσεις από κάποια μέλη του Συμβουλίου, κυρίως Αφρο-Αμερικανών Βαπτιστών. Σύμφωνα με την τότε Γενική Γραμματέα Κάμπελ, οι διαφορετικές απόψεις πάνω σε αυτό το θέμα, από τις γνώμες των Αφρο-Αμερικανών Βαπτιστών και των Ορθοδόξων μέχρι και την φιλελεύθερη άποψη της Ενωμένης Εκκλησίας του Χριστού (η οποία χειροτονεί άνδρες και γυναίκες που δεν κρύβουν την ομοφυλοφιλία τους), όλες αυτές οι γνώμες των εκκλησιών εξαρτώνται από το ποιοι είναι τα μέλη που τις αποτελούν.
       Δηλαδή, η Ορθόδοξη στάση πάνω στο θέμα της ομοφυλοφιλίας θεωρείται όχι σαν αποκαλυμμένη αλήθεια, αλλά ως άποψη εξαρτώμενη από την κουλτούρα των μελών της. Έτσι, οι Ορθόδοξοι, όπως και οι Αφρο-Αμερικανοί Βαπτιστές, έχουν την στερεότυπη θέση τους, την ιστορικώς προσδιορισμένη θέση. «Να παραμένετε μέσα σε αυτήν (την θέση), να συμμορφωθείτε με τα στερεότυπα, και θα σας ανε­χθούμε». Εμείς οι Ορθόδοξοι τέλος πάντων, θεωρούμεθα ότι δίνουμε στην (οικουμενική) κίνηση την «ακεραιότητά» της, για να αναφερθώ στα λόγια της κυρίας Κάμπελ.
       Αυτή η μαρτυρία της πίστεώς μας φαίνεται να είναι απλώς ένα άλλο κομμάτι του πολυπολιτισμού και όχι η αλήθεια της αποστολικής πίστης. Το περισσότερο που μπόρεσαν να κάνουν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες για το θέμα των αμβλώσεων και της ομοφυλοφιλίας είναι να εμποδίσουν την υιοθέτηση θέσεων επισήμως υπέρ αυτών. Η συμπεριφορά των οικουμενικών συνεργατών μας, δυστυχώς, φανερώνει δραματικά την αποτυχημένη μας μαρτυρία πίστεως.

 

Συμπέρασμα: Αλήθεια και Ψέμα

 

       Η σύνδεση μεταξύ «συμπεριληπτικής γλώσσας» και φεμινιστικής θεολογίας, αμβλώσεων και ομοφυλοφιλίας, δεν μπορεί να απορριφθεί από κανέναν που ανησυχεί για τον ρόλο του Οικουμενισμού στις σύγχρονες θεολογικές συζητήσεις. Στην πραγματικότητα, τα γραπτά των φεμινιστών θεολόγων τα δένουν όλα αυτά μαζί και τα βλέπουν ως μέρη ενός συνόλου. Αυτή η οικουμενική σύγκλιση, για να δανειστώ μια φράση, είναι τώρα τόσο ριζικά διαφορετική από εκείνες τις πρώτες μέρες του Παγκοσμίου Συμβουλίου στο Άμστερνταμ. Και είναι μια σύγκλιση στην οποία δίνουμε πίστη και «εγκυρότητα» με την παρουσία μας και την σχέση μας με αυτήν την οργανωμένη οικουμενική κίνηση.
       Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει σε άρθρο του περί Οικουμενισμού: «Ο σύγχρονος διάλογος της αγάπης, που παίρνει την μορφή της γυμνής συναισθηματικότητας, είναι στην πραγματικότητα άρνηση της υγιούς και ωφέλιμης καθαγίασης του Πνεύματος και πίστη στην αλήθεια (Β' Θεσ. 2, 13), δηλαδή της μοναδικής ωφέλιμης αγάπης της αλήθειας (Β' Θεσ. 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι αλήθεια^. η αγάπη ζει και ευδοκιμεί στην αλήθεια. Η Αλήθεια είναι η καρδιά της κάθε θεϊκής αρετής, και της αγάπης επίσης». Η γνώμη του συμφωνεί περιληπτικά με τα γραπτά του Γερμανού πάστορα Ντίτρικ Μπόνχοφερ πάνω σε ένα άλλο θέμα: «Δεν μπορεί να υπάρχει ομολογία πίστεως: χωρίς να λέμε "Στο φως του Χριστού, αυτό είναι αλήθεια και εκείνο είναι ψέμα!"».
       Την ώρα αυτή που συναντιόμαστε, ένα άρθρο εκτυπώνεται με θέμα «Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Δημόσια Ζωή», για να συμπεριληφθεί στην φθινοπωρινή έκδοση του περιοδικού «Again». Ο συγγραφέας, ο Πατήρ Πατρίκιος Ρήρντον, ιερέας της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αντιοχείας, υποστηρίζει σθεναρά μια καινούργια ευθυγράμμιση των Ορθοδόξων Χριστιανών της Αμερικής σε θέματα οικουμενικά. Πιστεύω ότι έχει έρθει πλέον ο καιρός να κοπεί η σχέση μας με τα φιλελεύθερα σώματα, όπως αντιπροσωπεύονται στο Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών, εάν η Ορθοδοξία θέλει να έχει οποιαδήποτε σοβαρή επίδραση στην Αμερικάνικη κοινωνία και κουλτούρα. «Μερικές από αυτές τις κυριαρχούσες Προτεσταντικές εκκλησίες, πρέπει κανονικά να θεωρούνται μέρος του προβλήματος, όχι η λύση του προβλήματος... Είναι προς όφελος της Ορθοδοξίας να αποκοπούμε, καθαρά και γρήγορα από τους κληρονομημένους συνδέσμους με τις κυριαρχούσες Προτεσταντικές εκκλησίες όσον αφορά τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Αυτές οι συμμαχίες αφορούν ένα παλιό, αυτο-εξυπηρετούμενο, συνταξιοδοτημένο οικουμενισμό που έχει προ πολλού χάσει την εύνοιά του από τον Θεό και από τον άνθρωπο».

        Επιτρέψτε με τώρα να επαναλάβω αυτό που είπα στην αρχή: Όταν αποδέχτηκα την Ορθόδοξο πίστη, ομολόγησα ότι αυτή η Εκκλησία ήταν η Νύφη του Χριστού, μέσα στην οποία υπάρχει αληθινή σωτηρία. Το πίστευα τότε. Το πιστεύω και τώρα. Επίσης πιστεύω ότι οι οικουμενικές διασυνδέσεις μας έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν μια αρνητική επιρροή στην ομολογία αυτή, όσον αφορά την ομολογία της πίστεως και της ιεραποστολής. Δεν είναι χρόνος πια να πούμε, υπό το Φως του Χριστού, τί είναι αλήθεια και τί δεν είναι; Το να πούμε αυτό δεν είναι ο καλύτερος τρόπος κάποιας μορφής αποσύνδεσης;

Δεν είναι, όπως μας προειδοποιεί ο Πατήρ Ιουστίνος, η ενδέκατη ώρα; Εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.

 
"ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις"
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
Αίθουσα Τελετών Α.Π.Θ. 20-24 Σεπτεμβρίου 2004
ΤΟΜΟΣ Β'
Εκδόσεις ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ

Διαβάστε και:
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς ἐμπόδιον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραποστολήν. Ἱεροδιακόνου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου
Ενότητα στο ιστολόγιό μας: Οικουμενισμός

Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών: Διακήρυξη για την Μασονία

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος

 

Ἡ ἄτυπη σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ζώντας τήν τραγικότητα τῆς ἐποχῆς μας καί παρακολουθώντας μέ ἀγωνία καί προσ­ευχή τίς κοινωνικοπολι­τικές ἐξελίξεις στόν κόσμο καί στή Χώρα μας, κατά τήν συνάντησή μας στίς 11 Ὀκτωβρίου 2012 στόν ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Νι­κολάου Πειραιῶς, συζητήσαμε τό πάντα ἐπίκαιρο πρόβλημα τῆς Μασο­νίας (Τεκτονισμοῦ), μέ εἰσηγητάς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολί­την Πει­ραιῶς κ.κ. Σεραφείμ καί τόν αἰδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτε­ρον π.  Γεώργιον Μεταλληνόν. 

Ὁμόθυμα δέ ἀπεφασίσθη ἡ σύνταξη καί κοινοποίηση εἰς τόν Λαόν μας τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς γιά τή Μασονία, μέ σκοπό τήν ἐνημέρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου καί παράλληλα τήν ὑποβολή υἱϊκῆς ἐκκλήσεως πρός τήν Σεβαστή Ἱεραρχία μας,  νά ἡγηθῆ τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων, πού δημιουργεῖ ἡ ἀνανεωμένη δράση τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς Ὀργανώ­σεως στήν ἐποχή μας. Ἡ Διακήρυξη αὐτή μπορεῖ νά θεωρηθεῖ συνέχεια τῆς «Ὁ­μολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»,  τήν ὁποία συντάξαμε καί ἐκυκλοφορήσαμε τό 2009, ἐφ᾽ ὅσον μάλιστα ὑπάρχει γενετική καί στοχοθεσιακή σχέση μεταξύ  Οἰκουμενισμοῦ καί Μασονίας.
 

*****

Ἔχοντας τήν εὐλογία νά γεννηθοῦμε Ἕλληνες καί νά ἀναγεννηθοῦ­με διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος εἰς τούς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων, καί γνωρί­ζοντας τόν φθοροποιό και ἐθνοκτόνο ρόλο τῆς Μασονίας στή Χώρα μας, διακηρύττουμε:

1. Μία ἀπό τίς πλάνες, πού γέννησε ὁ Διάβολος γιά τήν καταπολέμη­ση καί καταστροφή τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν παρακώλυση καί ματαίωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ Μασονία ἤ Τεκτονισμός, πού λειτουργεῖ καί δραστηριοποιεῖται στήν κοινωνία μας, μέ τήν κάλυψη μάλιστα καί προστασία τῶν Νόμων τοῦ Κράτους. Διότι ἡ Μασονία λειτουργεῖ στήν Ἑλλάδα ὡς «Ἵδρυμα», ἀναγνωρισμένο ἀπό τήν Πολιτεία μέ τό ΠΔ τῆς 21-1-1927,  τό ΒΔ ἀπό 19-7-1948 καί τό ΒΔ ἀπό 23-12-1955. Ἔτσι δραστηριοποιεῖται ἀνενόχλητα στήν κοινωνία μας, γιά τήν προώθηση καί ἐκπλήρωση τῶν σκοπῶν της.

2. Ἔχει ἐπανειλημμένα καί διά πολλῶν ἀποδειχθεῖ, ὅτι ἡ Μασονία εἶναι ὀργάνωση, πού λειτουργεῖ μυστικά καί συνωμοτικά, σέ συνεργασία μέ ὅλες τίς παραφυάδες της[1], μέ βασικό στόχο τήν ἅλωση τῆς κοινωνίας καί τήν πολιτική καί πολιτιστική ἰσοπέδωση τῶν λαῶν τῆς γῆς.

3. Ἡ ἐπιδιωκόμενη ἅλωση καί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπό τή Μασονία, ἄρχισε μέ τήν ἵδρυση τῆς πρώτης Στοᾶς στήν «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν» στή Σμύρνη τό 1745 καί τήν ἐξάπλωση τῶν Στοῶν στήν Κωνσταντινούπολη (1748), τήν ἕδρα τῆς Ρωμαίικης (Ἑλληνορθόδοξης)  Ἐθναρχίας (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)[2].  Ἡ διείσδυση τῆς Μασονίας στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, εὐνοούμενη ἀπό τό εὐρωπαϊκό πολιτιστικό κλίμα τῆς Μικρασίας καί τήν κοσμοπολίτικη πληθυσμιακή σύνθεσή της, ἔβαινε παράλληλα μέ τήν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς Πίστεως καί ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Στά τέλη τοῦ  18ου  αἰώνα ἐπεξετάθη ἡ ἵδρυση Στοῶν καί στόν μητροπολιτικό ἑλληνικό χῶρο (Ἀθήνα, Ζαγορά, Ἀμπελάκια, Ἰωάννινα καί τά Ἰόνια Νησιά). Ὁ Τεκτονισμός στηριζόμενος κυρίως στό ἀστικό στοιχεῖο, κινήθηκε καί κινεῖται στό χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων, τῶν ἐχόντων κοινωνική ἐπιρροή καί τῶν πολιτικῶν.

4. Γίνεται λοιπόν ἀντιληπτό, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἐμβόλιμο μέ­γεθος στήν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία καί παρασιτεῖ στό σῶμα της, μέ συνέπειες ὀδυνηρές γιά τήν συνοχή καί τήν ταυτότητά της[3]. Διότι ὁ Τεκτονισμός εἶναι τοκετός ξένων ὠδίνων, πού μεταφυτεύθηκε στό χῶρο μας καί μένει τελείως ξένος πρός τήν ταυτότητα τοῦ Γένους / Ἔθνους μας καί τόν πολιτισμό μας, καί στήν οὐσία του μή συμβατός μέ αὐτήν. Γι᾽ αὐτό ἡ παρουσία καί δραστηριοποίησή του στήν ἑλληνική κοινωνία κατεργά­ζεται τόν ἰδεολογικό διαμελισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐφ᾽ ὅσον ἀ­ναπτύσσεται ὡς θανατηφόρο καρκίνωμα στό ἐθνικό μας σῶμα. Αὐτό εἶ­ναι συνειδητό στήν εὐρύτερη λαϊκή μας βάση, ὅπως φαίνεται στόν ἀπα­ξιωτικό γιά κάποιον χαρακτηρισμό, ὅτι συμπεριφέρεται «σάν μασῶνος»!

5. Στά τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐνισχυθεῖ καί ἐντατικοποιηθεῖ ἡ δράση τῆς Μασο­νίας, λόγω τῆς παθολογίας καί ρευστότητας τῆς πολιτικοκοινω­νικῆς καταστάσεως τῆς Χώρας μας. Καί μόνο στόν Πειραιᾶ, τό πρῶτο λιμάνι τῆς Χώρας μας, μαρτυρεῖται ἡ λειτουργία δεκαπέντε τεκτονικῶν Στοῶν. Βιώνουμε, ἔτσι, μία ἐπέλαση τῆς μασονικῆς παρατάξεως, μετά ἀπό μία περίοδο κάμψεως τῆς δραστηριότητάς της.

6. Ἡ Μασονία συγκαλύπτει καί ἀρνεῖται τόν θρησκευτικό της χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνήκει στήν οὐσία της. Ἡ ἄρνηση ὅμως αὐτή τῶν Τεκτόνων προσκρούει στή δια­φωνία τῶν ἰδίων τῶν κειμένων τους, ὅπως ὁ Καταστατικός Χάρτης καί ὁ Γενικός Κανονισμός τῆς Στοᾶς, ἀλλά καί τῶν κατά καιρούς διακηρύξεων γνωστῶν Τεκτόνων. 

Σημαντικό ὅμως εἶναι ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας εἶναι γνωστός εἰς τό ὀρθόδοξο Πλήρωμα καί τήν Πνευματική του Ἡγεσία, διακηρύσσεται δέ ἀδιά­κοπα, σέ κάθε εὐκαιρία γιά τό ξεσκέπασμα τῆς Μασονίας καί τήν προφύλαξη τοῦ ὀρθοδόξου Ποιμνίου. Ἤδη ἡ πρώτη  ἐκτενής ἀναίρεση τῆς Μασονίας στό χῶρο μας, ἀπό τόν ἁγιορείτη μοναχό Ἀγάπιο Κολλυβά Παπαντωνάτο[4], ἀντιμετωπίζει τή Μασο­νία ὡς θρησκεία ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καί γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ. «Ἡ φραγμασονική πίστις -διαβάζουμε ἐκεῖ- εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλα­βεστέρα εἰς τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ αἰῶ­νος ἕως τῆς σήμερον». Καταλήγει δέ στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἀντι­χριστιανισμός καί πλήρης ἀνατροπή τοῦ Χριστιανισμοῦ.

7. Τόν θρησκευτικό χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἐδέχθη ἡ Διορθόδο­ξος Ἐπιτροπή (Ἅγιον Ὄρος, 1930), ἀλλά καί Καθηγηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τό 1933, τήν γνωμοδότηση τῶν ὁποίων υἱοθέτησε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος[5] τό ἴδιο ἔτος, πού ἀνανεώθηκε μέ τίς ἀποφάσεις της τό 1968, τό 1972 καί τό 1996, καί  σέ εἰδικά φυλλάδια «Πρός τόν Λαό» τό 1982 καί τό 1996.

8. Ἀπό τά ἴδια τά κείμενα τῆς Μασονίας ἀποδεικνύεται, ὅτι ἀποδέχε­ται καί πι­στεύει σέ θεότητα,  πού καλεῖται Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμ­παντος (Μ.Α.Τ.Σ.).  Ἔ­χει μάλιστα, τελετές, ἀντίστοιχες μέ ἐκεῖνες τῆς Ἐκ­κλησίας («μυστήρια» π.χ. γάμο, βωμούς, ναούς, λατρεία, σύμβολα, ἐγκαί­νια ναοῦ, κηδεία) μέ εἰδικό τελετουργικό τυπικό. Στά Μασονικά κείμενα ὁ Μ.Α.Τ.Σ. δηλώνεται μέ τά ὀνόματα: Ἑωσφόρος, Διάβολος, Σατανάς, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Μπαφομέτ, Δαίμονας κ.λπ.  Ἡ ὁμολογία λοιπόν, τῆς ἴδιας τῆς Μασονίας γιά τόν θρησκευτικό χαρακτήρα της εἶναι σαφής[6]. Στό Σύνταγμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (20.12.1949) δηλώνεται ρητά: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός πιστεύει εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐπωνυμίαν Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος».  Στή Μασονική δέ ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Ν. Χ. Λάσκαρη, ἐκδιδόμενη μέ τήν ἄδεια τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, καί στό λῆμμα «Θρησκεία καί Τεκτονι­σμός», διαβάζουμε: «Ἡ τεκτονική θρησκεία δέν κάνει διακρίσεις. Δέχεται εἰς τούς φιλόξενους κόλπους της ἄνδρας παντός δόγματος, οὐδέν δέ ἀπολύ­τως θρη­σκευτικόν δόγμα εὐνοεῖ ἤ ἀποδοκιμάζει... Ἡ θρησκεία τοῦ Τεκτονι­σμοῦ εἶναι ἡ γενική θρησκεία τῆς φύσεως καί τῆς πρωταρχικῆς ἀποκαλύ­ψεως -τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν ὑπό ἀρχαίου τινός καί πατριαρ­χικοῦ ἱερατείου- ἐν τῇ ὁποίᾳ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δύνανται νά συνυπάρξουν». 

Φωτο από εδώ

Ἀπρο­κάλυπτος εἶναι δηλαδή ὁ συγκρητισμός καί ὁ εἰδωλολατρικός χαρακτήρας τῆς Μασονίας, ἀλλά καί ὁ ἀντιχριστιανικός της χαρακτήρας, κάτι πού φαίνεται καί ἀπό τήν διεκδίκηση παγκοσμιό­τητος, πού ἀντιστρατεύεται στήν καθο­λικότητα καί οἰκουμενικότητα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καί Ἐκκλησίας. Αὐτό ὑπο­γραμμίζεται στήν ἱστορι­κή ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933, κατά τήν ὁποία ὁ Τεκτονισμός «δέν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπική ἕνωσις ἤ φιλοσοφική σχολή, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ μυσταγωγικόν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς ἐθνικάς μυστη­ριακάς θρησκείας ἤ λατρείας. Ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφο­ρος ... καί ξένη τῆς χριστιανικῆς θρησκείας... Ζητοῦσα νά συμπεριλάβῃ ... εἰς τούς κόλπους αὐτῆς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα... ἀνυψοῖ ἑαυτήν εἰς εἶδος ὑπερθρησκείας». Καί ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, φωτισμένος πνευματικός καί ἐπιφανής θεολόγος, ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Τεκτονισμός «φιλοδοξεῖ νά ἀποβῇ θρησκεία πάσης τῆς ἀνθρωπότητος... νά ἀποβῇ μία ὑπερθρησκεία»[7]. 

Κατά τήν δήλωση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητρο­πολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἡ Μασονία εἶναι «ἀποκρυφιστική παγανι­στική λατρεία, πολέμιος τῆς ἀμωμήτου Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Εἶναι δηλαδή σαφῶς ἀντιχριστιανική καί εἰδω­λολατρική θρη­σκεία καί πίστη. Οἱ Μασόνοι, κατά τόν ἴδιο Μητροπολίτη, εἶναι «σατανολάτρες καί ἑω­σφοριστές, ὀπαδοί τῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου»[8]. Διαπιστώνεται, ἐπίσης, ὅτι οἱ Μα­σόνοι, τουλάχιστον στίς ὑψηλότερες βα­θμίδες τους, εἶναι σατανολάτρες, προσευχό­μενοι στόν Ἑωσφόρο, ὡς Μπαφομέτ, ὅπως ὀνομάζουν τόν τραγόμορφο θεό τους.  Ἐξ  ἄλλου εἶναι ἀναντίρρητες καί οἱ σχέσεις τους μέ τή Μαγεία. Ὁ καλός γνώστης τῆς Μασονίας P. Naudon μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁρισμένα τυπικά... ἔβαλαν ἀκριβῶς σάν σκοπό τους τήν «ἄσκηση τῆς μαγείας, πού  μπαίνει στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἐπενέργειά του πάνω στόν κόσμο»[9].

9. Ὁ ἰσχυρισμός τῆς Μασονίας, ὅτι δέν ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική καί δέν ἀναμειγνύεται στίς πολιτικές ἐξελίξεις δέν εἶναι ἀληθής. Ὁ θρησκευτικός χαρακτή­ρας τοῦ Τεκτονισμοῦ, πού λειτουργεῖ ἐπεκτατικά καί οἰκουμενικά, συμπορεύεται μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στίς διεθνεῖς πολιτικές διαδικασίες. Ἡ πολιτική δραστηριότητα ἀποβλέπει στήν ἄσκη­ση ἐπιρροῆς σέ πολιτικά πρόσωπα, γιά τή χειραγώγηση τῶν διεθνῶν πο­λιτικῶν ἐξελίξεων. Δέν εἶναι, λοιπόν, καθόλου ἕνα φιλανθρωπικό σωμα­τεῖο, ὅπως διατείνονται, μέ σκοπό τήν ἐπικράτηση τῆς ἠθικῆς σ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Τό σκάνδαλο τῆς Ἰταλικῆς Στοᾶς Ρ 2 τό 1981  ἦταν μία ἀπό  τίς μεγαλύτερες ἀποδείξεις γιά τή σχέση τῆς Μασονίας μέ τίς πολιτικές ἴντριγκες[10].

10. Μέ τήν πολιτική δραστηριότητά της ἡ Μασονία ἀποδεικνύεται ἀντιδημοκρατι­κή, ἀφοῦ ὑπονομεύει τήν λειτουργία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τήν ἐθνική ἀσφάλεια σέ κρίσιμες μάλιστα περιόδους. Κατά τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ «ἡ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ εἶναι ὑπερστοά ... ἕνα αἴσχιστο διευθυντήριο παγκοσμιο­ποιήσεως, πού ἀπεργάζεται τήν διάλυση τοῦ Ἔθνους - Κράτους καί τήν προώθηση στίς μάζες τῆς ἰδέας τῆς ἀναγκαιότητος μιᾶς παγκόσμιας ὑπερ­κυβερνήσεως»[11].  Καταφάσκει, λοιπόν, τούς στόχους τῆς Παγκοσμιο­ποιή­σεως,  πού εἶναι ἡ ἰσοπέδωση καί πολτοποίηση ὅλων τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς. Διότι καί οἱ πολιτικοί στόχοι τῆς Μασονίας ἀναδεικνύονται σέ μιά παγ­κόσμια προοπτική. Ἡ τεκτονική Ἑταιρεία Ἰλλουμινάτοι προβάλλει ἀπρο­κάλυπτα καί ὑποστηρίζει τόν σχηματισμό τῆς  «παγκόσμιας κυβέρνη­σης», ὅπως καί οἱ πολιτικοί ἡγέτες, πού ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση μέ τή Λέ­σχη Μπίλντερμπεργκ. Παράλληλα ἡ Μασονία ἐκπαιδεύει τά μέλη της «ἔτσι ὥστε νά ἀποκτοῦν ἀσυνείδητα ἀκρισία πάνω σέ σημαντικά ἐθνικά θέματα»[12].

11. Ἐξ ἄλλου, οἱ φρικτοί ὅρκοι πού δίνουν οἱ Μασόνοι κατά τίς μυήσεις τους εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί διχάζουν τήν κοινωνία, διότι γίνεται διάκριση μεταξύ τῶν «καθαρῶν» Μασόνων καί τῶν «βεβήλων», ὅλων δηλαδή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, μέ συνέπεια τόν ἀποκλεισμό τῶν οἰκονομικά ἀσθενῶν, τῶν ἀγροτῶν, τῶν ἐργατῶν καί τῶν μαύρων ἀπό τούς κόλπους της. Ἀλλά καί οἱ Τέκτονες χαμηλῶν βα­θμῶν ἀγνοοῦν τά εἰς τίς ὑψηλότερες βαθμίδες τεκταινόμενα. «Οἱ ἀμύητοι εἰς τούς ἀ­νωτέρους μασονικούς βαθμούς ἀποτελοῦν τραγικά θύμα­τα πρωτοφανοῦς ἀπάτης...»[13].

12. Εἶναι, λοιπόν, εὐνόητο ὅτι ὁ ἰσχυρισμός τῶν Ἑλλήνων Τεκτόνων, ὅτι παραμέ­νουν πιστοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀποδεικνύει, ὅτι ἀγνοοῦν τόν Χριστιανισμό στό σύ­νολό του ἤ ὅτι μᾶς ἐξαπατοῦν. Αὐτό δέ, διότι δέν φανερώνουν τήν ἀληθινή ταυτότητά τους. Γι᾽ αὐτό ἰσχύει ἀπολύτως καί πάντοτε τό ἀσύμπτωτο καί ἀσυμβίβαστο τῆς ἰ­διότητας τοῦ τέκτονος καί τοῦ (ὀρθοδόξου)  Χριστιανοῦ.  Αὐτό εἶναι ἡ διαπίστωση ὅ­λων τῶν Ὀρθο­δόξων, πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ συστηματικά μέ τή Μασονία. 

Ὁ Μασονι­σμός, συγκαταλέγοντας καί τόν Χριστό μεταξύ τῶν «μυστῶν» του,  ἐπιδιώκει τήν πα­γίδευση τῶν Χριστιανῶν, προσπαθώντας νά  δημιουργή­σει τήν ἐντύπωση, φυσικά στούς ἀθεμελιώτους στήν χριστιανική πίστη,  ὅτι στούς κόλπους του σώζεται ὁ Χρι­στός τῶν Ἁγίων μας. Αὐτό ὅμως πού ἐπιτυγχάνει εἶναι ἡ κακοποίηση καί τοῦ Ἀρχη­γοῦ τῆς πίστεώς μας, μέ τήν ἄρνηση τῆς μοναδικότητας καί ἀποκλειστικότητάς του στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου (Πράξ. 4,12).  Κατά τόν ἀείμνηστο Μη­τρο­πολί­τη Ἐλευθερουπόλεως κυρόν Ἀμβρόσιον, «ἡ μύησις εἰς τόν Μασονισμόν παντός Ὀρ­θοδόξου Χριστιανοῦ ἀποτελεῖ ... ἀποκήρυξιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί προσχώρη­σιν εἰς ἄλλην θρησκείαν».  Ἀλλά καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933 διεκήρυξε, ὅτι «δέον τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, ὅπως ἀπέχωσι τοῦ Μα­σονισμοῦ».

13. Στό σημεῖο ὅμως αὐτό διαπράττονται ἐγκληματικά λάθη ἀπό τούς Ἱεράρχες ἐκείνους, πού, δεχόμενοι διά τίς Μητροπόλεις τους δωρεές ἤ χρηματικές προσφορές ἀ­πό μασονικές στοές, προάγουν καί ἐνισχύουν τήν δράση τους. Τά εὐχαριστήρια γράμ­ματα τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν δημοσιεύονται κατόπιν στά τεκτονικά περιοδικά καί γίνονται ἔτσι ἡ καλύτερη διαφήμιση τῆς Μασονίας, καί ταυτόχρονα παραπλάνηση τῶν ἀδυνάτων καί ἀπληροφορήτων μελῶν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος. Ἐξ ἄλ­λου, Πατριάρχες καί Πατριαρχεῖα ἀπονέμουν συχνά παράσημα καί ἄλλες διακρίσεις σέ γνωστούς ἐπισήμους Μασόνους, ὅπως δέ ὑπῆρξαν καί περιπτώσεις -εὐτυχῶς ὄχι πολλές, ἀλλά πολύ χαρακτηριστικές- τῆς εἰσόδου καί ἐντάξεως Πατριαρχῶν καί ἄλλων Ἱεραρχῶν σέ Στοές. Αὐτό γίνεται γιά τήν ἐξασφάλιση, κατά τή γνώμη τους, ὑποστηρίξεως ἐκ μέρους τῆς Μασονίας. Στήν οὐσία ὅμως πρόκειται γιά προδοσία τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας καί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, συγχρόνως δέ καί ἔκπτωση ἀπό τῆς ἀξίας τοῦ Κληρικοῦ καί Ποιμένος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

14. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη χειρότερο. Δέν γίνονται οἱ πρέπουσες ἐνέργειες γιά τήν διάψευση τῶν ἀναγραφομένων στά τεκτονικά περιοδικά ὀρθοδόξων Κληρι­κῶν ὡς μασόνων. Τί ἄλλο ὅμως ἐπιτυγχάνει ἡ σιωπή αὐτή παρά νά ἐπιβεβαιώνει  τούς ἰσχυρισμούς τῶν Τεκτόνων; Καί ναί μέν ἡ Μασονία, διά τήν πρόκληση ἐντυ­πωσιασμοῦ, ἀναφέρει Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μέλη της, ἀλλά μετά τόν θάνατό τους, ὁπότε δέν εἶναι δυνατόν νά λάβουν ἐκ τῶν συκοφαντουμένων τήν δέουσα ἀπάντηση. Εἶναι ὅμως δυνατόν –καί ἀναγκαῖον- οἱ Ἐκκλησίες, Κληρικοί τῶν ὁ­ποίων παρουσιάζονται ἀπό τήν Στοά ὡς τέκτονες, νά διαψεύδουν δημόσια καί ἔν­τονα τά μασονικά δημοσιεύματα, καί διά τήν ἀποκατάσταση τῆς μνήμης τῶν δῆθεν μα­σόνων Κληρικῶν, ἀλλά καί διά τήν καθησύχαση τῶν ψυχῶν  τῶν πιστῶν καί τόν ἐκ νέου τονισμό τοῦ ἀσυμβιβάστου τῆς ἰδιότητος τοῦ μασόνου μέ ἐκείνην τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ.

15. Δι᾽ αὐτό χαιρετίζουμε εὐγνωμόνως τήν σθεναρά στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέναντι στόν ἰσχυρισμό τῆς Μασονίας, ὅτι ἐξέ­χων Ἕλλην ἱερωμένος ἐμυήθη προσφά­τως εἰς τόν 18ο  βαθμόν καί ὅτι ἔχουν ἐνταχθεῖ στούς κόλπους της ἀκόμη τρεῖς Κληρικοί. Ὁ ἅγιος Πειραιῶς εὐθαρσῶς διεκήρυξε, ὅτι θά ὑποβάλει μήνυση, γιά νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι «ἐκτός ἀπό σατανολάτρες οἱ Μασόνοι εἶναι καί συκοφάνται τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», καί ὅτι θά φέρει τό θέμα εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀπαντήσουν οἱ Μασόνοι, ὅτι «ἔκαμαν λάθος»![14].

16. Εἶναι, ἐπίσης, λίαν τιμητικόν δι᾽ αὐτήν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος  Ἐκκλη­σία στό ἑλληνό­φωνο τμῆμά της, ἔλαβε ἐνωρίς θέση ἀπέναντι στόν Τε­κτονισμό, ὑπογραμμί­ζοντας τόν σκοτεινό ρόλο του καί τήν ἀντιχριστιανι­κότητά του. Ἡ πρώτη θεωρητική κατα­δίκη τοῦ Τεκτονισμοῦ στό κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔγινε σχεδόν σύγ­χρονα μέ τήν ἵδρυση Στοῶν στήν «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν». Μαρτυρία ἁγιορειτικοῦ χει­ρογράφου ἀναφέρει τήν ἔκδοση συνοδικοῦ  καταδικαστικοῦ γράμματος κατά τῆς Μα­σονίας τό 1745[15]. 

Ὁ πατριαρχικός ἐπίσης ἀφορισμός τοῦ 1793 (πατριάρ­χης Νεόφυ­τος Β΄) συμπεριελάμβανε «τούς Βολταίρους καί Φρανκμα­ζόνας καί Ροσσούς καί Σπι­νό­ζας», τούς πρωτεργάτες δηλαδή τῆς Γαλλι­κῆς Ἐπαναστάσεως. ["Σ": κλικ στους συνδέσμους]. Ἐπαινοῦμε ἐπίσης τήν σεπτή Ἱεραρχία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας διά τήν ἐπανειλημμένως ἐπίσημη κατα­δίκη τῆς Μασονίας (1933, 1968, 1972 καί 1996), ὡς καί εἰς τά «Πρός τόν Λαό» δημο­σιευόμενα κατά καιρούς (1984 καί 1996) κείμενά της, γιά τήν προφύλαξη τοῦ Ποιμνίου ἀπό τή μασονική λύμη. Ἱεράρχαι ἐπίσης στό παρελθόν, ὅπως οἱ πρ. Φλωρίνης Αὐ­γουστῖνος καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, κατεδίκασαν ἐπανειλημμένως στούς λό­γους καί τά δημοσιεύματά τους τήν μασονική πλάνη, προφυλάσσοντας τό ὀρθόδοξο ποίμνιο ἀπό τόν μασωνικό κίνδυνο. Τό παράδειγμα αὐτῶν ἀκολουθοῦν καί σήμερα πολλοί Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες μας, οἱ ὁποῖοι δέν παύουν μέ δηλώσεις, ἀρθρο­γραφία καί βιβλία τους νά διαφωτίζουν τό Ποίμνιο καί ὁλόκληρο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο.

17. Πέρα ὅμως ἀπό τήν συνεχή πληροφόρηση τοῦ ποιμνίου στίς Ἐνορίες μας εἶναι ἀνάγκη νά διαμορφωθεῖ ἡ ἀναγκαία ποιμαντική στήν ἀντιμετώπιση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ἀλλά καί τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνων, πού παρασύρθηκαν ἀπό τή Μασονία. Δέν πρέπει νά λησμονεῖται, ὅτι ἡ προσευχή  εἶναι τό μεγαλύτερο καί στήν περίπτωση αὐτή ὅπλο μας[16]. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ἀπαγορεύεται ἡ συμμετοχή ἀποδεδειγμένα  ἐνεργῶν μασόνων στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο στή Θεία Κοινωνία, ἀλλά καί ὡς ἀναδόχων σέ βαπτίσεις.  Ἐπίσης, μόνιμη μέριμνα τῶν ἐφημερίων  πρέπει νά εἶναι ἡ κατηχητική ἐνημέρωση καί στήριξη τῶν οἰκογενειῶν ἐκείνων, πού κάποιο μέλος τους ἀνήκει σέ τεκτονική στοά, γιά τήν χριστιανική ἀντιμετώπισή τους.

18. Περισσότερο ὅμως δραστική πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τῆς Ποιμαίνουσας Ἐκ­κλησίας ἀπέναντι στούς Χριστιανούς ἐκείνους, πού πιστεύουν ὅτι παραμένουν ὀρθόδοξοι Χριστιανοί παρά τήν ἔνταξή τους στή Μασονία. Ὅλοι αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά ἐνημερωθοῦν καί νά κατηχηθοῦν, ἀλλά πολύ περισσότερο ἐκεῖνοι, πού ἐκφράζουν τήν ἐπιθυμία νά ἐγκαταλείψουν τή Μασονία καί νά ἐπιστρέψουν στή Μητέρα Ἐκκλη­σία. Καί αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά κατηχηθοῦν, διότι ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι καρπός πλημμελοῦς ἐντάξεως σ’ αὐτό  καί ἀγνοίας τῆς ὀρθοδόξου Ἀληθείας. 

Οἱ ἄγευστοι ὀρθοδόξου ἐμπειρίας εὔκολα πέφτουν θύματα τῶν προση­λυτιστῶν ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῆς Μασονίας. Ἡ ἐπιστροφή στήν Ἐκκλησία πρέπει νά γίνεται μέ ὑπογραφή λιβέλλου, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους τούς ἐξ αἱρέσεων ἐπιστρέφοντες. Πόσο μᾶλλον, πού ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι μία «χριστιανική» αἵρεση, ἀλλά παναίρεση καί σατανική θρησκεία. Μετά δέ τόν λίβελλο ἀπαιτεῖται ἀπαραίτητα ἡ ἀναμύρωση τοῦ ἐπιστρέφοντος, ἄν εἶχε μυηθεῖ εἰς ὁποιονδήποτε μασονικό βαθμό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὅταν γίνει τεκμηριωμένα γνωστή ἡ εἴσοδος ὀρθοδόξου Κληρικοῦ στή Μασονία, εἶναι ἐπιταγή τῆς Συνοδικῆς παραδόσεώς μας  ἡ καθαίρεσή του, «ἵνα καί οἱ λοιποί φόβον ἔχωσι» (Α΄ Τιμ. 5,20).

19. Στηρίζουμε ἐκθύμως τό Ψήφισμα, πού ὑπέβαλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολί­της Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (19.11.2012)[17] γιά μία νέα καταδίκη τῆς Μασονίας, ἐπιτακτική σήμερα καί ἐπιβαλλόμενη ἀπό τή νέα θρασεῖα ἐπίθεση τῆς Στοᾶς κατά τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν καταγγελία γιά δῆθεν προσχώρηση Ἱεραρχῶν σ’ αὐτήν. Ἡ καταδίκη θά εἶναι καί νέα ὁμολογία τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας μας διά τήν ἀπουσία κάθε σχέσεως Ἱεραρχῶν μας μέ τόν Τεκτονισμό[18].

20. Εἶναι, τέλος, χρέος τῆς Πολιτείας ἡ ἀνάκληση τῶν περί τῆς Μασονίας διατα­γμάτων της καί διάλυση τῶν μασονικῶν Στοῶν. Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη διαλύσεως τοῦ  Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος, διότι ἐμφανίζεται ὡς Ἵδρυμα, ἐνῶ, κατά τόν Ἅγιον Πειραιῶς, νομικά ἔχει ἐκφύγει τῶν σκοπῶν τῆς Ἱδρύσεώς του. Ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι «γνωστή θρησκεία» (ἄρθρο 13,2 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος), ἡ δέ ἵδρυση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος εἶναι καρπός ψεύδους καί ἐξαπατήσεως τῆς Πολιτείας, τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς Κοινωνίας[19].
 Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν
 
Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου
Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου
 
Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς
 
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου
Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου
 
Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος
Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους
 
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
 
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
 

Δείτε και: Μασονία: Φρικτοί Όρκοι για Τυφλή Υπακοή

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 
[1]. «Ὑποπρακτορεῖα τῆς πλάνης» ἀποκαλεῖ εὐθαρσῶς ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπο­λίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τίς ὀργανώσεις Ρόταρυ, Λάϊονς, ΧΑΝ, ΧΕΝ, Προσκόπους, Ρόσιτερς (Μασονία ἡ θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, Ἀθήνα 2012, σ. 56).

[2]. Διά τήν ἐγκατάσταση καί πορεία τῆς Μασονίας στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή βλ. Αγαπίου Κολυβα Παπαντωνάτου, Ἀνατροπή τῆς Φραγμασωνικῆς Πίστεως (1782), ἐκ­δίδουν π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός  - Χαράλαμπος Α.  Μηνάογλου, Πρότυπες Θεσσα­λι­κές  Ἐκδόσεις,  Τρίκαλα - Ἀθήνα 2007, σ. 9 ἑπ. Κατά τόν καλό γνώστη τῶν πραγμάτων Στηβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τόν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικές πρός τίς ἀρχαῖες  ἐκκλησίες». Μέ τήν εἰσχώρηση μάλιστα καί μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησια­στικῶν στή Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἠ «ἐξασθένηση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλη­σίας».  (Βλ.  Στ.  Ράνσιμαν, Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ, μετάφρ. Ν. Κ. Παπαρ­ρόδου, Ἀθήνα 1979, σ. 688).
 

[3]. Βλ.  π. Γ. Δ. Μεταλληνου, «Ὁ Τεκτονισμός στήν “καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν”», στό βιβλίο τοῦ Ἰδίου, Μαρτυρίες γιά θέματα πνευματικά καί κοινωνικά,  Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2010, σ. 53 ἑπ.
 

[4]. Βλ.  παραπάνω σημ. 2.
 

[5]. «Πρᾶξις περί Μασονίας» τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
 

[6]. Στό Μασονικό Περιοδικό «Πυθαγόρας-Γνώμων», 1935, σέ ἄρθρο τοῦ θεωρητικοῦ τῆς Στοᾶς Α. Πάικ (PIKE) διαβάζουμε: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ἐπιδιώκει τήν διάδοσιν μόνον τοῦ ἰδικοῦ του ‘πιστεύω’, καθ’ ὅ ἡ παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται ὑπό τῆς φύσεως καί τῆς λογικῆς. Αἱ Τεκτονικαί Στοαί δέν εἶναι Ναοί Ἰουδαϊκοί ἢ Μουσουλμανικοί ἤ Χριστιανικοί. Ὁ Τεκτονισμός ἐπαναλαμβάνει τάς ἠθικάς ἀρχάς ὅλων τῶν θρησκειῶν... Ἀπανθίζει ἐξ ὅλων τῶν ‘πιστεύω’, τό καλόν...».  Πρβλ  Ν. Ψαρουδάκη, Μασονία. Ἡ Ἔχιδνα τοῦ Σιωνισμοῦ, ἔκδ. Ὀρθόδοξο Μέτωπο, Ἀθήνα 1991, σ. 116/117.
 

[7]. Ἀρχιμ. Επιφανιου Θεοδωροπουλου, Ἡ Μασονία ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἔκδ. Πάτμος, Ἀθῆναι 1965, σ. 18. Ὁ στόχος παραμένει  πάντα σαφής καί συγκεκριμένος: Εἶναι ἡ προώθηση τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ στά ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ  (διαχριστια­νικοῦ καί διαθρησκειακοῦ) μέ τήν ἀπαξίωση κάθε θρησκευτικῆς παραδόσεως καί τῶν ἰδανικῶν.

 
[8]. «Ἀνοικτή Ἐπιστολή πρός τό Ὓπατο Συμβούλιο τοῦ 33ου  τῆς «Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος», Ἐφημ. «Ὁρθόδοξος Τύπος», 30.11.2012.

[9]. Paul Naudon, Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, μετάφρ. Γεωργίου Ζωγραφάκη, Ἀθήνα 1996, σ. 109/110.
 

[10]. Ἡ Στοά, σέ συνεργασία μέ τή Μαφία καί τήν ἀμερικανική CIA καί τήν Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ συμμετεῖχε στήν ἀνατροπή τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας καί τήν ὑπαγωγή της στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς Η.Π.Α. Βλ.  Ν. Ψαρουδάκη, Μασονία. Ἡ ἔχιδνα..., ὅπ. π., σ. 90-98. Κ. Τσαρούχα, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα, ἔκδ. Ἑλληνικά Γράμματα, ἈΘήνα 2004.
 

[11]. Βλ.  ἄρθρο του στήν ἐφημερίδα  «Ὀρθόδοξος Τύπος», 1-5-2009.  Στό τεκτονικό περιοδικό Ἰλισσός, Ἰούλιος 1956, σ. 66, διαβάζουμε ὅτι «Ἡ παγκόσμιος Κυβέρνησις κατέστη ἀνάγκη».
 

[12]. Βλ.  Βασ.  Λαμπρόπουλου,  Τό μαῦρο Λεξικό τῆς Μασονίας, Ἀθήνα 2001, σ. 13.
 

[13]. Στό ἴδιο, σ. 7 ἑπ.
 

[14]. Βλ.  Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 139/2012, σ. 7.
 

[15]. Βλ.  Αγαπιου Κολυβα ...,  ὅπ. π., σ.  12.
 

[16]. Πρβλ.  τήν εὐχή τῆς Λειτουργίας τοῦ Μ.  Βασιλείου: «... τούς πεπλανημένους  ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ».
 

[17]. Βλ.  στήν Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 30.11.2012 καί 7.12.2012. Πρβλ.  καί τό Ψήφισμα τῆς ὀργανωμένης ἀπό τήν Ἐφημερίδα «Χριστιανική» στίς 29.11.2009 στόν Πειραιᾶ, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδος μέ θέμα: «Μασονία καί Νέα Τάξη. Σχέσεις τοῦ Τεκτονισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό, τήν Πολιτική καί τή Δημοκρατία». Ὁμιληταί ἦσαν: ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, πού ἀπηύθυνε Χαιρετισμό, καί οἱ: π. Γεώργιος Μεταλληνός, κ. Ἐμμ. Μηλιαράκης, Πρόεδρος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» καί ὁ δημοσιογράφος κ.  Κώστας Τσαρούχας.
 

[18]. Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος σέ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μέ τόν τίτλο «Γιατί δέν μπορεῖ νά εἶμαι μασῶνος» (1998)  γράφει: «Ὡς Ἕλλην καί Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ἀνήκω στήν Μασωνία».  Καί σημειώνει συμπερασματικά: «Ἡ Μασωνία κατά τήν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικόν καί πεπλανημένον, διά τοῦτο καί δέν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοί ὀφείλουν νά ἀπέχουν τῆς Μασωνίας. Καί ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νά μετανοήσουν καί ἐπανέλθουν στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καί ἡ ἀκροτελεύτεια φράση τοῦ κειμένου: «Ἄν γίνω μασῶνος, πρέπει νά παύσω νά εἶμαι Ὀρθόδοξος καί Ἕλλην»! 

Συνεπῶς οὐδέν πρόβλημα ὑπάρχει, ἄν ἡ Ἱεραρχία μας, γιά μία ακόμη φορά, ἀνανεώσει τίς παλαιότερες διακηρύξεις της γιά τή Μασονία.
Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται ἐρώτημα, ἂν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκριτιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριιστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα διεθνῶς πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.
 

[19]. Τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν μέ τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2060/6.12.1969 ἀπόφασή του θεωρεῖ τή Μασονία «μυστικήν ὀργάνωσιν ἄγνωστον κατά τό περιεχόμενον, οὐ μόνον εἰς τούς πολλούς, ἀλλά καί εἰς αὐτούς ἀκόμη τούς τέκτονας»,  γι’ αὐτό καί κατεδίκασε τή  Μασονία.  Τό 1984  καί μετά ἀπό πολλή ἀρθρογραφία καί προβληματισμούς ψηφίστηκε ἀπ᾽ τόν τότε ὑπουργό Δικαιοσύνης Γ. Α. Μαγκάκη νόμος, μέ τόν ὁποῖο ἀπαγορεύεται οἱ Δικαστές νά εἶναι καί Μασόνοι. Ὁ Ὑπουργός  ἔκαμε τήν δήλωση (Ἐλευθεροτυπία 29.2.1984) ὅτι «σοβαρό  πειθαρχικό ἀδίκημα (ἀποτελεῖ)  ἡ συμμετοχή δικαστῶν σέ ὀργά­νωση, πού ἐπιβάλλει τήν μυστικότητα» (πρβλ.  τόν Νόμο 1796/1968, ἄρθρο 40, § 7), ἐννοώντας προφανῶς τήν Μασονία.

7 Ιανουαρίου: Χριστούγεννα με το Παλαιό Εορτολόγιο - του άη Γιάννη με το Νέο

Από το άλλο ιστολόγιό μας, Νεκρός για τον Κόσμο, 2011

 

Στις 7 του Γενάρη, η Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι τοπικές Εκκλησίες που υπάγονται σ' αυτό, καθώς και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και Πατριαρχεία σε όλο τον πλανήτη, όσες ακολουθούμε το Νέο Εορτολόγιο, γιορτάζουμε τη σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, μια τιμητική γιορτή που θεσπίστηκε επειδή ο άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο γεγονός της βάφτισης του Χριστού (έτσι, μία μέρα μετά τα Χριστούγεννα π.χ. είναι η Σύναξη της Θεοτόκου, στις 26 Μαρτίου η Σύναξη του αρχαγγέλου Γαβριήλ, στις 3 Φεβρουαρίου η Σύναξη του αγίου Συμεών του Θεοδόχου - που πρωταγωνιστεί στην Υπαπαντή, 2 Φεβρ - κ.λ.π. "Σύναξη" = συγκέντρωση, ενν. των χριστιανών στους ναούς).

Όμως όσοι Ορθόδοξοι αδελφοί μας ακολουθούν το Παλαιό Εορτολόγιο στις 7 του Γενάρη γιορτάζουν τα Χριστούγεννα!

Αυτοί είναι οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι Μολδαβοί, οι Γεωργιανοί, οι Ορθόδοξες κοινότητες όλου του πλανήτη που υπάγονται στις παραπάνω Εκκλησίες, καθώς και το πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η ιερά μονή Σινά, ολόκληρο το Άγιο Όρος και ίσως κι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Παλαιό Εορτολόγιο = οι γιορτές που έχουν σταθερές ημερομηνίες γιορτάζονται στην ίδια θέση που εορτάζονταν πριν την αλλαγή του ημερολογίου και την υιοθέτηση του Νέου Ημερολογίου (Γρηγοριανού - ή μάλλον αναθεωρημένου Ιουλιανού) από τους ορθόδοξους λαούς, δηλαδή 13 μέρες μετά από εμάς. Εκείνες δηλ. οι Εκκλησίες άλλαξαν το ημερολόγιο, αλλά άφησαν το παλιό εορτολόγιο = δεν μετακίνησαν τις γιορτές, μόνο τις τοποθέτησαν στη νέα ημερομηνία της ίδιας μέρας. Η αυριανή ημερομηνία, σ' αυτούς, λέει 7 Ιανουαρίου, αλλά εορτάζονται τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η Ελλάδα και όσοι άλλοι ορθόδοξοι άλλαξαν ΚΑΙ το εορτολόγιο, μαζί με το ημερολόγιο, μετακίνησαν μέσα στο έτος τις εορτές, για να παραμείνουν στην ίδια ημερομηνία (αλλά μπήκαν σε διαφορετική μέρα). Καταλάβατε;

Το Νέο Ημερολόγιο υιοθετήθηκε από κάποιους Ορθόδοξους λαούς το 19ο αιώνα, από άλλους τις αρχές του 20ού. Από την Εκκλησία της Ελλάδος το 1924.

Οι ορθόδοξοι που ακολουθούν το παλαιό Εορτολόγιο είναι πληθυσμιακά περισσότεροι από εμάς. Οι πιο πολλοί ορθόδοξοι δηλαδή έχουν Χριστούγεννα 7 Ιανουαρίου!

Τη μέρα αυτή γιορτάζουν και οι Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας. Μόνο που οι ορθόδοξοι χριστιανοί αυτοί αρνούνται να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τη "δική μας" Εκκλησία, επειδή θεωρούν προδοσία της πίστης και την αλλαγή του Ημερολογίου (ή μάλλον του Εορτολογίου) αλλά και τη γενικότερη προσέγγιση με τους δυτικούς που παρατηρείται ιδίως τις τελ. δεκαετίες. Πιστεύουν πως πέφτουμε σε παγίδες του παπισμού. Αντίθετα, οι άλλες Εκκλησίες που ακολουθούν το Παλαιό Εορτολόγιο (αυτές που γράφουμε στην αρχή) έχουν εκκλ. κοινωνία με μας - και όχι με τους Παλαιοημερολογίτες, εκτός από μικρές ομάδες σε διάφορες χώρες.

Αν και δε θέλω να ανοίξω ημερολογιακό ζήτημα στο blog [σημ.: όμως, σ' αυτή τη μπλογκονησίδα, ακριβώς αυτό έχουμε κάνει], θα το κάνω, κατ' ανάγκην, αφού θα γράψω τη γνώμη μου: πιστεύω ότι πράγματι υπάρχουν παγίδες και πολλοί ορθόδοξοι πέφτουν μέσα (οικουμενιστές), αλλά ότι οι Παλαιοημερολογίτες κάνουν λάθος που δεν έχουν κοινωνία με την Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου. Αυτό τους κάνει σχισματικούς και θέτει σε κίνδυνο το πολυτιμότερο αγαθό: τη σωτηρία τους.

Επιπλέον, οι ίδιοι οι Παλαιοημερολογίτες (οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται "Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί" = ΓΟΧ) είναι χωρισμένοι σε πολλές ομάδες, χωρίς εκκλ. κοινωνία ούτε μεταξύ τους και φαίνεται ότι σε κάποιες τουλάχιστον απ' αυτές τα εγωιστικά πάθη κυριαρχούν και γεννούν φανατισμό. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αρνούνται ακόμη και την αγιότητα μεγάλων Γερόντων της Ορθοδοξίας, όπως των Πορφύριου, Παΐσιου, Σωφρόνιου & Εφραίμ της Αριζόνας, κατηγορώντας τους ως Οικουμενιστές! Αντίθετα, οι αγιασμένες προσωπικότητες κάποιων Εκκλησιών του Παλαιού Ημερολογίου (ΝΑΙ, υπάρχουν) είχαν ενωτικές τάσεις με τους ιερείς της "δικής μας" Εκκλησίας, όπως φαίνεται σε αυτό το άρθρο.

ΟΜΩΣ, ταπεινά, θα προτιμούσα η Εκκλησία της Ελλάδος και όλη η Ορθοδοξία να είχε παραμείνει στο Παλαιό Εορτολόγιο...

Ο λόγος: τώρα εορτάζουμε Χριστούγεννα μαζί με τους αλλοτριωμένους από πλήθος αιρέσεων & αιχμάλωτους δυτικούς αδελφούς μας (το λέω χωρίς κακία, απλώς είναι η αλήθεια) αλλά και με κάθε είδους τρελαμένους νεοεποχίτες (δες εδώ πώς καταντάνε τα άγια Χριστούγεννα στις 25 Δεκ. παγκόσμια) και ΟΧΙ με εκατομμύρια Ορθόδοξους αδελφούς μας, που γιορτάζουν μόνοι τους, χωρίς εμάς (το πιο τραγικό: σχεδόν όλο τον 20ό αιώνα οι πιο πολλοί απ' αυτούς γιόρταζαν σε καθεστώς αντιχριστιανικής τρομοκρατίας, κι εμείς είχαμε μεσάνυχτα και ούτε καν γιορτάζαμε μαζί τους, ώστε να λειτουργούμε & να προσευχόμαστε μαζί τους!!). 

Ίσως, αν γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα χωριστά από τη δύση, να είχαμε κρατήσει πιο αυθεντικό το πνευματικό περιεχόμενο και νόημα της μεγάλης αυτής ορθόδοξης εορτής και να μην τα είχαμε καταντήσει παιδική χαρά του καταναλωτισμού, κάνοντας σχεδόν έξωση στο Χριστό από την ίδια την εορτή των Γενεθλίων Του!

Κλείνω εδώ αυτή τη μικρή αναφορά. Αν ανάμεσα στους επισκέπτες της μπλογκονησίδας μας υπάρχουν και Παλαιοημερολογίτες αδελφοί μας, να με συγχωρέσουν που ίσως τους στενοχώρησα. Ποθώ και λαχταρώ να ενωθούμε και δηλώνω ότι πολλοί στην Εκκλησία μας πολεμούν τον Οικουμενισμό, όπως θέλουν και οι Παλαιοημερολογίτες.

Εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, σε όλο τον πλανήτη, που γιορτάζουν Χριστούγεννα στις 7 του Γενάρη, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ με την ευκαιρία της μέγιστης αυτής και αγίας εορτής! 

Καλό παράδεισο σε όλους.

ΥΓ. Οι εικόνες είναι από το αγιογραφείο του Βατοπαιδίου & τις βρήκα εδώ.

Το νέο ημερολόγιο δεν είναι το Γρηγοριανό, αλλά το Ιουλιανό, διορθωμένο

Νέο διορθωμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο

Των Στράτου Θεοδoσίου και Μανου Δανέζη

ΟΟΔΕ (αντιγραφή από το ένθετο περιοδικό  ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ  της εφημερίδας "Καθημερινή" στις 8 Απριλίου 2001)

 

Τα ημερολόγια που ακολουθεί ο χριστιανικός κόσμος δεν είναι μόνο το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό, αλλά και το ακριβέστερο του κόσμου, το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Μετά τη Γρηγοριανή μεταρρύθμηση του ημερολογίου, το 1582 το νέο ημερολόγιο έγινε αμέσως αποδεκτό από τις καθολικές χώρες, όχι όμως και από τις διαμαρτυρόμενες οι οποίες το αποδέχτηκαν σταδιακά. Στις αρχές του 20ού αιώνα άρχισαν να το αποδέχονται ως πολιτικό ημερολόγιο και οι ορθόδοξες χριστιανικές χώρες. Όσον αφορά τους Έλληνες Ορθοδόξους μόλις στις 16 Φεβρουαρίου του1923 αποφάσισαν να δεχτούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Επειδή, όμως, υπήρχε μία καθυστέρηση περίπου 13 ημέρων, η 16η Φεβρουαρίου στο παλαιό ημερολόγιο ονομάστηκε 1η Μαρτίου του νέου. Η Εκκλησία της Ελλάδος το 1924 αποδέχτηκε -αφού συμβουλεύτηκε το Οικουμενικό Πατρειαρχείο- όχι το Γρηγοριανό, αλλά το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο έκτοτε ακολουθεί.

 

Πράγματι, ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Δ΄ (ο Μεταξάκης, 1922-1923) συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη Πανορθόδοξο Συνέδριο τον Μάϊο του 1923, στο οποίο έλαβαν μέρος το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Ρωσίας, το Πατριαρχείο Σερβίας, το Πατριαρχείο Ρουμανίας και οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες της Ελλάδος και της Κύπρου. Το σημαντικό γεγονός είναι ότι το Πανορθόδοξο Συνέδριο αποφάσισε ότι η αλλαγή του ημερολογίου ήταν επιβεβλημένη, αφού δεν προσέκρουε σε κανένα κανονικό ή δογματικό κώλυμα. Επιπλέον καθόρισε ως ημέρα της αλλαγής του ημερολογίου την 1η Οκτωβρίου του 1923, η οποία θα ονομαζόταν 14η Οκτωβρίου του 1923.

Η απόφαση του Συνεδρίου ήταν ότι δεν θα υιοθετείτο το Γρηγοριανό ημερολόγιο και υπεδείχθη νέος ημερολογιακός κύκλος 900 ετών, ακριβέστερος του γρηγοριανού κύκλου των 400 ετών. Η νέα ημερολογιακή πρόταση που έγινε από τον Σέρβο αστρονόμο Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, όριζε ότι από τα έτη που δείχνουν αιώνες (επαιώνια έτη) δίσεκτα θα θεωρούνται μόνον εκείνα των οποίων ο αριθμός των αιώνων διαιρούμενος διά 9, δίνει υπόλοιπο 2 ή 6. Για τα άλλα έτη ισχύει ο ιουλιανός κανόνας. 

Συνεπώς αντί των δίσεκτων ετών 400, 800, 1200, 1600, 2000 κ.ο.κ. του Γρηγοριανού ημερολογίου, καθιέρωνε ως δίσεκτα τα έτη 200, 600, 1100, 1500, 2000 κ.ο.κ. Εντός κύκλου 900 ετών περιέρχονται 218 δίσεκτα έτη και έτσι η μέση διάρκεια  του προτεινόμενου έτους είναι 365,24222222 ημέρες, δηλαδή το σφάλμα του είναι περίπου 2,03 δευτερόλεπτα ετησίως, που σημαίνει ότι αστρονομικά είναι το ακριβέστερο από όλα τα προταθέντα μέχρι σήμερα ημερολογιακά συστήματα. Εάν τώρα δεν έχει υιοθετηθεί από τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες οι λόγοι ασφαλώς δεν είναι επιστημονικοί.

Όσον αφορά τον εορτασμό του Πάσχα, το Συνέδριο πρότεινε ο καθορισμός της εαρινής πανσελήνου να καθορίζεται αστρονομικά με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια και η  ημερομηνία του να καθορίζεται κατά τον «χρόνο» της Ιερουσαλήμ. Υπέδειξε επιπλέων σε όλα τα Ορθόδοξα Αστεροσκοπεία και Πανεπιστήμια να φτιάξουν πίνακες του Πασχαλίου μεγάλης διάρκειας. Ωστόσο για να τακτοποιηθεί το ημερολογιακό ζήτημα πρότεινε τελικά, έπειτα από συμβιβαστική  πρόταση της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφενός μεν να προστεθούν  οι 13 ημέρες στο Ιουλιανό ημερολόγιο δημιουργώντας το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο, αφετέρου δε να μην γίνει καμία παρέμβαση στον Πασχάλιο κύκλο.

Μ' αυτόν τον τρόπο η προσθήκη των 13 ημερών δεν συνιστά κανένα δογματικό ή κανονικό κώλυμα, εφ' όσον δεν θίγεται διόλου το ζήτημα του υπολογισμού του Πάσχα. Επίσης απεφάσισε η κάθε Εκκλησία να αποφασίσει ελεύθερα εάν προτιμά να ακολουθήσει το Ιουλιανό ημερολόγιο ή το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό. Ούτε η μία ούτε η άλλη απόφαση θα επηρεάσει την ενότητα και την κανονική  κοινωνία των Ορθοδόξων Εκκλησιών μεταξύ τους.

Τελικά το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο υιοθετήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος τη 10η Μαρτίου του 1924, που θεωρήθηκε 23η Μαρτίου του 1924, γιατί εν τω μεταξύ  η διαφορά είχε φθάσει τις 13 ημέρες. Αναφορικά με τα Πατριαρχεία που έλαβαν μέρος στο Συνέδριο, το Ρωσικό αποφάσισε να μην προχωρήσει σε καμία αλλαγή. Το Πατριαρχείο της Σερβίας αρχικά απεδέχθη το Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο, αλλά στη συνέχεια υπαναχώρησε.

Από τα Πατριαρχεία που δεν έλαβαν μέρος στο Πανορθόδοξο Συνέδριο,  τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Αντιοχείας δεν δέχτηκαν την πρόταση του Συνεδρίου εφ' όσον δεν την επικύρωνε απόφαση Οικουμενικής Συνόδου. Επίσης, την ίδια απόφαση πήρε και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, επειδή υποστήριζε ότι με την αλλαγή του ημερολογίου  θα άλλαζε και το Πασχάλιο, δημιουργώντας σύγχυση στους πιστούς προσκυνητές που συνέρρεαν στην ιερή πόλη. Λίγα χρόνια αργότερα, την 1η Οκτωβρίου του 1928, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας υιοθέτησε κι αυτό το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο.

Σήμερα το Νέο Διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο ακολουθούν τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Επίσης οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες Ελλάδος, Κύπρου, Αλβανίας και Πολωνίας, όπως και οι Αυτόνομες Εκκλησίες Τσεχίας και Σλοβακίας. Τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρωσίας και Σερβίας δεν έχουν αποδεχθεί την ημερολογιακή μεταρρύθμιση και για λόγους παράδοσης διατηρούν μέχρι σήμερα το Ιουλιανό ημερολόγιο. Ακριβώς και για λόγους παράδοσης στην Ελλάδα τα μοναστήρια στο Άγιον Όρος όπως και τα μετόχια του Αγίου Όρους στην υπόλοιπη Ελλάδα διατηρούν το Ιουλιανό  (παλαιό) ημερολόγιο, το οποίο διατηρούν και οι «Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί» (Γ.Ο.Χ.), γνωστοί ως παλαιοημερολογίτες.

  

Δείτε και: Χριστιανική χρονολογία (γιατί έχουμε το χρονολογικό σύστημα που ισχύει σήμερα)
Ιερού Χρυσοστόμου: Περί ημερομηνιών και χρόνων και περί σχισμάτων