Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος: Παλαιό ή νέο ημερολόγιο;

Σε ιστολόγια του π.ημ., όπως το Εγκόλπιο κατά αιρέσεων, δημοσιεύονται αποσπάσματα επιστολής του αγίου Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου προς τον ασυμβίβαστο επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη (ν.ημ.), όπου ο Γέροντας Φιλόθεος τον πληροφορεί ότι αποφάσισε να ακολουθεί στο εξής το παλαιό ημερολόγιο και ότι  ενημέρωσε σχετικά τον επίσκοπό του, μητροπολίτη Παροναξίας (ν.ημ.).

Η επιστολή έχει ημερομηνία 6/19 Ιουνίου 1968 και το σχετικό απόσπασμα έχει ως εξής:

Από την στιγμήν εκείνην, εσπέρας των Αγίων Πάντων, το παπικόν εορτολόγιον, το οποίο ως ξένον, αλλότριον, και ως αντικανονικώς, κακώς και παρανόμως εισαχθέν ουδέποτε εδέχθην. Από την ιεράν εκείνην στιγμήν ώχετο εκ του νοός μου, της διανοίας, της ψυχής και καρδίας μου το νέον εορτολόγιον και ακολουθώ το πάτριον Ορθόδοξον εορτολόγιον, το παλαιόν.  
[...] Ο Σεβασμιώτατος Παροναξίας, εις όν έστειλα αναφοράν και επιστολήν, ότι από την εορτήν των Αγίων Πάντων ακολουθώ το εορτολόγιον όπερ μοι παρέδωκεν η Ορθόδοξος Εκκλησία, ήλθεν εις την μονήν και μοι είπεν ότι ούπω ο καιρός, εγώ δε τω είπον, το θέλημα Του Κυρίου θα γίνει.

Να πούμε ότι συνολικά το άρθρο αναφέρεται σε αγίους Γέροντες των ΓΟΧ, στους οποίους συγκαταλέγει και την αγία Σοφία της Κλεισούρας - καρείσα μοναχή ως Μυρτιδιώτισσα από τον αρχιεπίσκοπο των Ενισταμένων Κυπριανό Φυλής. Επ' αυτού γράψαμε ολίγα εδώ.

Ολόκληρο το τμήμα της ανάρτησης που αναφέρεται στο Γέροντα Φιλόθεο:

Ας έρθουμε τώρα και στον γνωστό σε όλη την Ελλάδα πολυσέβαστο Γέροντα Φιλόθεο Ζέρβακο. Όλοι νομίζουν πως ο Γέροντας Φιλόθεος ήταν είτε αδιάφορος στα ζητήματα πίστεως, είτε πολέμιος των ειρωνικώς αποκαλουμένων παλαιοημερολογιτών''... Παρουσιάζουν τα δήθεν αντιαιρετικά σάιτ και αυτοαποκαλούμενα ορθόδοξα έντυπα, κάποια μυθεύματα περί αρνητικών σχολίων του Γέροντα εναντίον των Γνησίων Ορθόδοξων Χριστιανών... Και του παλαιού ημερολογίου...

Εδώ θα παρουσιαστούν αποσπάσματα από μία επιστολή που έγραψε ο Γέροντας, προς τον τότε Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη.
Με ημερομηνία 6/19 Ιουνίου '68, η σημείωση με τις ημερομηνίες παλαιού και νέου μαζί είναι του Γέροντος..! Σ'αυτήν την επιστολή φαίνεται με αδιάσειστα στοιχεία το Ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου αυτού Γέροντα. Άλλωστε θα δωθούν στοιχεία, πηγές και καλούμε τον όποιον θιασώτη της νεοημερολογίτικης προπαγάνδας να διαψεύσει το ότι υπάρχει αυτή η επιστολή και εστάλη το '68 στον Φλωρίνης Αυγουστίνο...

Στην 2η παράγραφο της επιστολής γράφει: 

''Οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες οι τας Οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους συγκροτήσαντες, μεταξύ άλλων εγγράφων και αγράφων παραδόσεων άς παρέδωκαν ημίν, μας παρέδωκαν και το παλαιόν ημερολόγιον, επί τη βάσει του οποίου άπασα Η Ορθόδοξος Εκκλησία τελεί άπασας τας κινητάς και ακινήτους εορτάς, και επί 15 αιώνας περίπου ηκολούθει, εσεβάσθη και διεφύλαξεν.''

Στην 3η συνεχίζει:

''Κατά το έτος 1.924 ο οικουμενικος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ο μη δια της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων, αλλά μοιχικώ, μασσωνικώ και πολιτικώ τω τρόπω ως κλέπτης εισελθών και αναρριχηθείς εις τους θρόνους πρώτον Αρχιεπισκοπής Αθηνών, κατόπιν τους Πατριαρχικούς θρόνους Κων/λεως, Αλεξανδρείας, και τελευταίον προσεπάθησεν να εισέλθη ουχί εκ της θύρας και εις τον, των Ιεροσολύμων, αλλ'αλλαχόθεν δια να μολύνη και αυτόν, ως γράφει και ο Όσιος Μοναχός Παύλος ο Χοζεβίτης (''Ορθόδοξος'' Τύπος, Μάιος, α.φ.87) ["Ν": τα εισαγωγικά στον τίτλο του Ορθόδοξου Τύπου προφανώς τα έβαλε ο μπλόγκερ, μη δυνάμενος να δεχθεί ορθοδοξία εκτός το π.ημ...] αλλ'επελθών ο θάνατος τούτον εξηφάνισεν και απώλετο πάσα η ελπίς αυτού.''

Στην 4η:

''Ούτος κατά τας αψευδείς μαρτυρίας πολλών, κατέχων τον ύπατον 33ον βαθμόν της μασσωνίας, όλως απερισκέπτως, απρομελετήτως, αντικανονικώς και παρανόμως με μόνο 6 αρχιερείς αντορθοδόξως φρονούντων κατήργησε το παλαιόν πάτριον Ορθόδοξον ημερολόγιον και εισήγαγε το νέον παπικόν και διήρεσε Την Μίαν Ορθόδοξον Εκκλησιαν.''

Στην 5η:

''Οι Άγιοι Πατέρες της Ζης Οικουμενικής Συνόδου ώρισαν: ''εί τις πάσαν έγγραφον ή άγγραφον παράδοσιν αθετεί ανάθεμα'', και ''άπαντα τα παρά την διδασκαλία και υποτύπωσιν των αοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα και πραχθέντα ή μετά ταύτα πραχθησομένα ανάθεμα τρίς''. Επειδή το παλαιόν εορτολόγιο είναι παράδοσις έγγραφος, επειδή το νέον είναι καινοτομία παπικής και μασσωνικής προελεύσεως, όσοι καταφρονούν το παλαιόν εορτολόγιον και ακολουθούν το νέον είναι υποκείμενοι τω αναθέματι. (...) Κάθε πρόφασις και δικαιολογία είναι αδικαιολόγητος και προφάσεις εν αμαρτίαις.

Στην 6η:

Με την εισαγωγή του νέου εορτολογίου, οσάκις το Πάσχα συμπέσει όψιμον, καταργείται η νηστεία των Αγίων Αποστόλων και άλλοτε περιορίζεται εις μίαν ή δύο ημέρας.

Στην 7η:

Κακώς εγένετο η εισαγωγή εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ελλάδος του νέου παπικού εορτολογίου, διότι καταργεί ενίοτε την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων, έφερεν ανωμαλίαν εις την τάξιν της Εκκλησίας, έσχισε αυτήν, κατεδικάσθη υπό Ορθοδόξων Αγίων Συνόδων, δέον να εκβληθή και να εισαχθεί το παλαιόν, το Ορθόδοξον.

Στην 11η:

Από την στιγμήν εκείνην, εσπέρας των Αγίων Πάντων, το παπικόν εορτολόγιον, το οποίο ως ξένον, αλλότριον, και ως αντικανονικώς, κακώς και παρανόμως εισαχθέν ουδέποτε εδέχθην. Από την ιεράν εκείνην στιγμήν ώχετο εκ του νοός μου, της διανοίας, της ψυχής και καρδίας μου το νέον εορτολόγιον και ακολουθώ το πάτριον Ορθόδοξον εορτολόγιον, το παλαιόν. 

Στην 14η:

Μη το νομίζωμεν ως μηδαμινόν το να ακολουθούμεν το παπικόν εορτολόγιον. Είναι παράδοσις και ως παράδοσιν ωφείλωμεν να την φυλασσωμεν διότι υποκείμεθα εις ανάθεμα. ''Εί τις πάσαν παραδοσιν έγγραφον ή άγγραφον αθετεί ανάθεμα'' ορίζει η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.

Στην 19η:

Ο Σεβασμιώτατος Παροναξίας, εις όν έστειλα αναφοράν και επιστολήν, ότι από την εορτήν των Αγίων Πάντων ακολουθώ το εορτολόγιον όπερ μοι παρέδωκεν η Ορθόδοξος Εκκλησία, ήλθεν εις την μονήν και μοι είπεν ότι ούπω ο καιρός, εγώ δε τω είπον, το θέλημα Του Κυρίου θα γίνει.

Ο μητροπολίτης Κήρυκος (ΓΟΧ) & το ιστολόγιο Εν Τούτω Νίκα προσθέτουν ένα βαρυσήμαντο απόσπασμα από την ίδια επιστολή:

«᾿Εγὼ δὲν ἔπαυσα ἀπ᾿ ἀρχῆς νὰ διαμαρτύρωμαι εἰς Πατριάρχας, ᾿Αρχιερεῖς, Βασιλεῖς, Πρωθυπουργούς, καὶ νὰ λέγω καὶ νὰ γράφω ὅτι, ἐπειδὴ κακῶς ἐγένετο ἡ εἰσαγωγὴ εἰς τὴν᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος τοῦ Νέου Παπικοῦ ῾Εορτολογίου, διότι καταργεῖ ἐνίοτε καὶ Νηστείαν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ἔφερεν ἀνωμαλίαν εἰς τὴν τάξιν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔσχισεν Αὐτήν, κατεδικάσθη δὶς ὑπὸ ᾿Ορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, δέον νὰ ἐκβληθῇ καὶ νὰ εἰσαχθῇ τὸ Παλαιόν, τὸ ᾿Ορθόδοξον. ᾿Αλλ᾿ αἱ διαμαρτυρίαι μου ἐγένοντο εἰς ὦτα κωφῶν.
᾿Ηναγκάσθην τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν [᾿Ιούνιος 1968] , ὅτε ἀνῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν κορυφὴν τῶν ῾Αγίων Πάντων καὶ τοῦ Προφήτου ᾿Ηλιοὺ [καὶ ἐγονυπέτησα] ἔμπροσθεν τῆς πανσέπτου εἰκόνος αὐτῶν, μετὰ δακρύων ἐζήτησα παρ᾿ αὐτῶν, νά μοι ἀποκαλύψουν, ποῖον ῾Εορτολόγιον ὀφείλω κἀγὼ ὁ ἐλάχιστος καὶ οἱ ἀδελφοί μου τὰ πνευματικά μου τέκνα, καὶ πάντες οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ ἀκολουθῶμεν...
Πρὶν ἔτι τελειώσω τὴν οἰκτρὰν ταπεινήν μου δέησιν, ἤκουσα φωνῆς ἔνδοθέν μοι λεγούσης, τὸ Παλαιὸν ῾Εορτολόγιον νὰ ἀκολουθήσετε, τὸ ὁποῖον σᾶς παρέδωκαν οἱ τὰς ῾Επτὰ ῾Αγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους συγκροτήσαντες καὶ τὴν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν στηρίξαντες θεοφόροι Πατέρες, καὶ οὐχὶ τὸ Νέον τῶν Παπῶν τῆς Δύσεως, τῶν τὴν Μίαν ῾Αγίαν Καθολικὴν καὶ ᾿Αποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν σχισάντων καὶ τὰς ἀποστολικὰς καὶ πατρικὰς Παραδόσεις καταφρονησάντων.
Τοιαύτην συγκίνησιν, τοιαύτην χαράν, τοιαύτην ἐλπίδα, τοιαύτην ἀνδρείαν καὶ μεγαλοψυχίαν ἠσθάνθην τὴν στιγμὴν ἐκείνην, οἵαν σπανίας στιγμὰς ἠσθάνθην εἰς ὅλην μου τὴν ζωὴν ἐν ὥρᾳ προσευχῆς. ᾿Απὸ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ἑσπέραν τῶν ῾Αγίων Πάντων, τὸ Παπικὸν ῾Εορτολόγιον,... ὡς ξένον καὶ ἀλλότριον καὶ ὡς ἀντικανονικῶς, κακῶς καὶ παρανόμως εἰσαχθέν, οὐδέποτε ἐδέχθην...
᾿Απὸ τὴν ἱερὰν ἐκείνην στιγμὴν ἀστραπιαίως ᾤχετο (ἔχει φύγει, ἐκλείψει) ἐκ τοῦ νοός μου, τῆς διανοίας, τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας μου, τὸ Νέον ῾Εορτολόγιον καὶ ἀκολουθῶ τὸ Πάτριον ᾿Ορθόδοξον ῾Εορτολόγιον, τὸ Παλαιόν, ἐν ᾧ ἐγεννήθην, ἐβαπτίσθην, ηὐξήθην, γέγονα ἀνήρ, πρεσβύτης... καὶ θὰ τελευτήσω, εὐχαριστῶν, ὑμνῶν, δοξάζων, εὐλογῶν τὸν παντοδύναμον Θεόν, ῞Οστις οὐκ ἀφῆκέ με πεσεῖν εἰς πλάνην, ἢ ἐκκλίνειν ἀριστερὰ ἢ δεξιά, ἀλλὰ τὴν μέσην καὶ βασιλικὴν καὶ τὴν τῆς μετανοίας καὶ τῶν θείων Πατέρων ὁδόν».

Τα σχόλιά μας: Οι θέσεις του οσίου Γέροντα για το ημερολογιακό ζήτημα

Η παραπάνω επιστολή - την αυθεντικότητα της οποίας δεν επιθυμούμε να αμφισβητήσουμε καθόλου - σημαίνει επείγοντα συναγερμό στην Εκκλησία του ν.ημ. για να επιστρέψει στο παλαιό ημερολόγιο!
Όμως το ότι ο Γέροντας ακολούθησε το παλαιό ημερολόγιο δεν σημαίνει ότι διέκοψε την κοινωνία του με την Εκκλησία της Ελλάδος (ν.ημ.), στην οποία υπαγόταν και ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ να υπάγεται!

Αν κάποιος παλαιοημερολογίτης αδελφός έχει διαφορετική άποψη, ας μας υποδείξει σε ποια παράταξη ΓΟΧ υπήγαγε τον εαυτό του και τις ιερές μονές Λογγοβάρδας και Θραψανών ο Γέροντας Φιλόθεος, καθώς και ποιοι ΓΟΧ ιερείς τον κήδεψαν μετά την οσιακή κοίμησή του.

Από: "Μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα"

Έως τότε, φρονούμε ότι ο Γέροντας ακολούθησε τη χρυσή τομή: παλαιό ημερολόγιο, αυστηρός έλεγχος των κακώς κειμένων απ’ όπου κι αν προέρχονται (με την αγιοπνευματική σοφία και αγάπη που διέθετε φυσικά κι όχι με την αλαζονεία που έχουμε συχνά εμείς οι αδαείς και εμπαθείς πιστοί, παριστάνοντας τους τιμητές των πάντων), αλλά όχι σχίσμα με την Εκκλησία.

Μήπως αυτό τον κάνει αίφνης να «μην είναι άγιος»; Δε μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο, όπως δε μπορώ να αγνοήσω και ότι άγιοι φαίνεται πως αναδεικνύονται και στις τάξεις των ορθοδόξων του π.ημ..

Ο Γέροντας Φιλόθεος σε πολλές επιστολές του αναφέρεται στο ημερολογιακό ζήτημα, αποδίδοντας τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Παρακάτω θα δημοσιεύσουμε τρία τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι απόσπασμα αναφοράς προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (ν.ημ.), όπου παρακαλεί για την επιστροφή στο παλαιό ημερολόγιο, ενώ το δεύτερο προσωπική επιστολή προς πνευματικό του παιδί (η διπλή ημερομηνία φανερώνει την πιστότητά του στο π.ημ.) και αποτελεί έντονο έλεγχο προς κάθε κατεύθυνση, σε σφοδρό ύφος. Το τρίτο, σε ηπιότερο ύφος, είναι απόσπασμα ευρύτερου ψυχωφελούς κειμένου του.

Δυστυχώς, και τα τρία εμπνευσμένα κείμενα του οσίου Γέροντα φαίνεται ότι απευθύνονται σε ώτα κωφών, τόσο του ν.ημ. όσο και του π.ημ. Ο Κύριος ας μας χαρίσει ακοή.

1. Προς την Ιεράν Σύνοδον

Δημοσιεύεται στον τόμο Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος (Ο ουρανοδρόμος οδοιπόρος, 1884-1980), εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1990, τόμος Α΄, σελ. 749. Την επιστολή αυτή, από το παρόν ταπεινό ιστολόγιο, προσυπογράφουμε από καρδιάς, αν και φυσικά ο Γέροντας δεν χρειάζεται την υπογραφή μας.

…Πριν επιπέση ο πέλεκυς της Θείας Δικαιοσύνης, του θυμού, της αγανακτήσεως και της μεγάλης οργής, διά τας αμαρτίας ημών, διότι πάντες αμαρτάνομεν, διασώσατε την λογικήν ποίμνην υμών, διασώσατε την Αγίαν μας Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ειρηνεύσατε, ενώσατε αυτήν, ως το πριν, διά της επαναφοράς του παλαιού εορτολογίου, αποδιώξατε εξ Αυτής πάντα εχθρόν και πολέμιον, πάντα καινοτόμον, πάντα νεωτεριστήν, εναντιούμενον ταις Αποστολικαίς και πατρικαίς παραδόσεσι, και, τότε, έσται ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς.

Μετά σεβασμού

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

2. Επιστολή του οσίου Γέροντα προς πνευματικό του τέκνο

Κείμενο του 1975, δηλ. 7 χρόνια μετά την επιστολή προς το Γέροντα μητροπολίτη Αυγουστίνο. Δημοσιεύεται στο περιοδικό Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου, τεύχ. 13, Ιανουάριος – Απρίλιος 2005, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 61-74. Προσθέσαμε τους υπότιτλους για διευκόλυνση του αναγνώστη.

Αγαπητέ μου και προσφιλέστατε κύριε Άγγελε χαίροις εν Κυρίω.

Την από 17/30-8-75 επιστολήν έλαβον και απαντώ καίτοι ειμί Γέρων και ασθενής.

[Οι νεοημερολογίτες]

Το παλαιόν ημερολόγιον το εθέσπισαν οι Άγιοι 318 Θεοφόροι Πατέρες οι την Πρώτην Αγίαν Οικουμενικήν Σύνοδον συγκροτήσαντες, το επεκύρωσαν άπασαι οι Οικουμενικαί και Τοπικαί Σύνοδοι και ηκολούθησαν επί 16 περίπου αιώνας εκατομμύρια ανθρώπων αγίων Χριστιανών Ορθοδόξων, άχρι του 1923, οπότε ο μη διά της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων αλλ’ αλλαχόθεν, παρανόμως διά της πολιτικής εξουσίας των Αγγλογάλλων, Μελέτιος Μεταξάκης, Οικουμενικός πατριάρχης, παρανόμως κατήργησε το πάτριον Ορθόδοξον ημερολόγιον και παρανόμως και αντικανονικώς εισήγαγε το νέον, το παπικόν, κατόπιν συνεννοήσεως με τους μασόνους (διότι ήτο φίλος των μασόνων έχων της μασονίας 33ον βαθμόν), με τους διαμαρτυρομένους και με τον ψευδόχριστον, ψευδαλάθητον πάπαν.

Η εισαγωγή του νέου παπικού ημερολογίου κατήργησε την παράδοσιν της Α΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου περί της εορτής του Πάσχα, περί της οποίας παραδόσεως η μεν εν Αντιοχεία Μεγάλη Τοπική Σύνοδος ορίζει τους τολμήσαντας σαλεύσαι, ή παραλύσαι τον περί της Εορτής του Πάσχα Όρον της Α΄ Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου, ει μεν εισί κληρικοί Αρχιερείς, ιερείς, Διάκονοι, να ώσι καθηρημένοι, εάν ώσι λαϊκοί να είναι αφορισμένοι. Η δε Ζ΄ Αγία Οικουμενική Σύνοδος ορίζει: «Εί τις πάσαν παράδοσιν έγγραφον ή άγραφον αθετεί, ανάθεμα».

Η παράνομος εισαγωγή του νέου παπικού ημερολογίου, η υπό του παρανομοτάτου αρχιμασόνου Οικουμενικού πατριάρχου Μελετίου εισαχθείσα, το τρέχον έτος 1975 κατήργησε την υπό των Αγίων Αποστόλων ορισθείσαν νηστείαν μετά την Κυριακήν των Αγίων Πατέρων, γράφουν μετά καταφρονήσεως εις τα νέα ημερολόγια, νηστεία Αγίων Αποστόλων μηδέν (0). Ενίοτε εις μίαν ημέραν και άλλοτε εις δύο. Ο Κορυφαίος των Αγίων Αποστόλων Παύλος το στόμα του Χριστού λέγει εις την προς Γαλάτας επιστολήν αυτού κεφ. α΄ στίχ. 9 «Εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα». Αλλά και άπασαι αι Οικουμενικαί και Τοπικαί Σύνοδοι τους παραβάτας και καταφρονητάς των Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων υποβάλλουν εις αναθέματα και αφορισμούς. Οι δε Άγιοι Απόστολοι εις τον επίλογον των Ιερών Κανόνων ορίζουν: «Ταύτα περί Κανόνων διατετάχθω υμίν παρ’ ημών, ω Επίσκοποι. Υμείς δε εμμένοντες αυτοίς σωθήσεσθε και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ’ αλλήλων αΐδιον έξετε, δίκην της ανηκοΐας την προσήκουσαν τιννύντες».

Ο πόλεμος, τον οποίον οι σημερινοί επίσκοποι μετ’ αλλήλων έχουν, αι ύβρεις τας οποίας κατ’ αλλήλων εκτοξεύουν, Κάϊν, σταυρωταί, σφαγιασταί, προδόται Ιούδαι, αισχροί, φαύλοι, αγροίκοι, είναι καρποί της ανηκοΐας και καταφρονήσεως προς τους Ιερούς Κανόνας και τας Αποστολικάς και Πατρικάς Παραδόσεις. Και εάν ο Αρχηγός, ο Ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Άρχων της Ειρήνης δεν φεισθή των ολίγων πιστών και εκλεκτών δούλων Του και εξαποστείλη άνδρας συνετούς, φρονίμους, πράους, ταπεινούς, ειρηνικούς, θα επέλθη ο όλεθρος. «Εί δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε», λέγει ο Απόστολος Παύλος (Γαλ. 5, 15).

Ταύτα περί νεοημ/γιτών καταφρονητών των Ιερών Κανόνων και των Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων.

[Οι παλαιοημερολογίτες]

Ας ίδωμεν και περί των παλ/γιτών εκ των αυτοτιτλοφορουμένων Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός είναι εκείνος ο Χριστιανός, ο οποίος έχει πίστιν στερεάν, θερμήν προς τον αληθή Θεόν, αγάπην ολόψυχον και ολοκάρδιον προς τον Θεόν και τον πλησίον, ταπείνωσιν και πραότητα, αληθινήν και ειλικρινή. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ότε έστειλε τους Μαθητάς Αυτού εις τον κόσμον, τους είπε: «πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει». Κηρύξατε, τους είπε, το Ευαγγέλιον. Δεν τους είπε, κηρύξατε το παλαιόν ημερολόγιον! «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Ο πιστεύσας και βαπτισθείς εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όχι ο βαπτισθείς εις το παλαιόν ημερολόγιον! Ο δε Υψιπέτης Αετός της Θεολογίας Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είπε· «ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ». Δεν είπε το παλαιόν ημερολόγιον είναι Θεός και ο μένων εν τω παλαιώ ημερολογίω εν τω Θεώ μένει.

Ο Ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, είπε: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών». Δεν είπε μάθετε απ’ εμού ότι είμαι παλ/γίτης, ως μερικοί των παλ/γιτών από τον υπερβολικόν τους ζήλον λέγουν, ότι ο Χριστός ήτο παλ/γίτης. Ίλαθι Κύριε τοιαύταις φρεσί! Μάθετε, είπεν, απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και γίνετε και εσείς τοιούτοι, διά να εύρετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς σας. Δεν είπε να γίνετε παλ/γίται. Λοιπόν οι παλ/γίται ψευδώς καυχώνται και λέγουν ότι είναι γνήσιοι Ορθόδοξοι, είναι γνήσιοι κακόδοξοι, διότι δεν έχουν πίστιν εις τον Θεόν, έχουν πίστιν εις το παλαιόν ημερολόγιον. Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού, λέει: «Άνευ πίστεως αδύνατον σωθήναι». Οι παλ/γίται λέγουν· άνευ του παλαιού ημερολογίου αδύνατον σωθήναι.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παραγγέλλει να αγαπώμεν όχι μόνον τους αγαπώντας ημάς αλλά και τους εχθρούς μας. Οι παλ/γίται και αυτούς τους ομόφρονάς των παλ/γίταις μισούν. Αλληλομισούνται, αλληλοϋβρίζονται, αλληλοδέρονται, αλληλοδάκνωνται ακόμη και εντός του Ναού του Θεού κατά την ώραν της Ιεράς ακολουθίας. Έπρεπε να εντρέπωντο, να ονομάζωνται όχι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, αλλ’ ουδέ Χριστιανοί, ουδέ άνθρωποι λογικοί διότι και αυτοί, οι άπιστοι, οι ασεβείς και οι της τελευταίας τάξεως άνθρωποι, φιλονικούν, αλληλοϋβρίζονται, αλληλομάχονται, αλληλοδάκνονται εις τας οδούς, εις την αγοράν, εις τα καπηλεία, αλλά εντός του Ναού συστέλλονται, δεν τολμούν. Οι τολμήσαντες Επίσκοποι, πρεσβύτεροι κ.λ. κληρικοί αυτοτιτλοφορούμενοι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, οι εντός του Ναού Ευαγγελιστρίας εν Χαλκίδι, υψώσαντες χείρα καταρρίπτοντες τους αδελφούς των οφείλουν να μετανοήσουν και να αυτοκαθαιρεθούν, διότι, εάν μόνοι των δεν παύσουν τις Ιεροσύνης, τους καθαιρεί ο 27ος Αποστολικός Κανών.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία παραδέχεται ότι πάντες οι Άγιοι, Απόστολοι, Μάρτυρες, Προφήται, Ιεράρχαι, Όσιοι και Δίκαιοι διά της πίστεως, της αγάπης, της ταπεινοφροσύνης και των καλών έργων, της τηρήσεως και φυλάξεως των εντολών του Θεού ηγίασαν και εσώθησαν. Οι παλ/γίται, όχι ευτυχώς όλοι, αλλά δυστυχώς πολλοί, οι πλέον φανατικοί, ζηλωταί και υπερζηλωταί, παραδέχονται ότι, χωρίς της φυλάξεως του παλαιού ημερολογίου, ουκ έστι σωτηρία. Τινές δε εξ αυτών φρονούν και κηρύττουν ότι εάν τις των Χριστιανών έχει πολλάς αμαρτίας, είναι βουτηγμένος εις τας αμαρτίας έως τον λαιμόν, εάν μόνον φυλάττη το παλαιόν ημερολόγιον σώζεται!

Η Ορθόδοξος Εκκλησία πιστεύει και παραδέχεται ότι τα Άγια Μυστήρια, το Βάπτισμα, την Θείαν Κοινωνίαν, την Μετάνοιαν, την Εξομολόγησιν κ.λπ., τα τελεί το Άγιον Πνεύμα. Οι δε Αρχιερείς και Ιερείς, οι τελούντες αυτά κατά την ώραν της τελετής του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, μετά πίστεως, ευλαβείας προσευχόμενοι ικετεύουν τον Παντοδύναμον και Ύψιστον Θεόν και Πατέρα όπως το εν τη Κολυμβήθρα ύδωρ, καταπέμψη το Πανάγιον Πνεύμα και αγιάση αυτό και αναδείξη, ύδωρ απολυτρώσεως, ύδωρ αγιασμού, καθαρτήριον σαρκός και πνεύματος, άνεσιν δεσμών, άφεσιν παραπτωμάτων, φωτισμόν ψυχής, ανακαινισμόν πνεύματος, χάρισμα υιοθεσίας, ένδυμα αφθαρσίας, πηγήν ζωής κ.λπ. Εν δε τη τελετή της Αγίας Ευχαριστίας δέονται, όπως καταπέμψη το Πνεύμα το Άγιον και ποιήση τον εν τω Δισκαρίω Άρτον, Τίμιον Σώμα του Χριστού· τον δε εν τω Ποτηρίω οίνον ποιήση, Τίμιον Αίμα. Εις δε τον μετανοούντα και εξομολογούμενον λέγει· η χάρις του Παναγίου Πνεύματος έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι. Ομοίως και εις τα λοιπά Άγια Μυστήρια πιστεύουν, ότι κατόπιν της προσευχής κατέρχεται το Άγιον Πνεύμα και τα αγιάζει μυστικώς, αοράτως.

Οι φανατικοί ζηλωταί και υπερζηλωταί παλ/γίται, λατρευταί του παλαιού ημερολογίου και η Ηγουμένη της ιεράς Μονής Κοζάνης Μαγδαληνή, όχι λέγουν και φρονούν· είναι άκυρα τα Μυστήρια, δεν κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιον, διότι απουσιάζει το παλαιόν ημερολόγιον, διότι οι Αρχιερείς και Ιερείς δεν είναι παλ/γίται!!! Ταύτης της πλάνης, της ασεβείας, της παραφροσύνης, μεγαλυτέρα ουκ έστι. Ο Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος λέγει: Ου πάντας το Πνεύμα το Άγιον χειροτονεί, αλλά δι’ όλων ενεργεί. Ο Θείος Χρυσόστομος λέγει· ότε τα Μυστήρια τελούνται και δι’ αναξίων, τα αγιάζει, τα τελεί το Πνεύμα το Άγιον όχι διά την αναξιότητα των Λειτουργών, αλλά διά τον αγιασμόν των πιστών και την κοινωνίαν την οποίαν λαμβάνουν οι πιστοί με τον Θεόν διά των Μυστηρίον. Ωσαύτως με την γνώμην αυτήν των Αγίων Πατέρων, των τριών Μεγίστων Φωστήρων της Οικουμένης Βασιλείου, Γρηγορίου και Χρυσοστομου, συμφωνούν άπαντες οι Άγιοι Πατέρες και μόνον οι φανατικοί ζηλωταί και υπερζηλωταί παλ/γίται και η Ηγουμένη της εν Κοζάνη Γυναικείας Μονής Παλαιοημερολογιτών, δεν συμφωνούν, και θέλοντες να δείξουν ότι είναι ανώτεροι και σοφώτεροι των Αγίων Πατέρων φρονούν και κηρύττουν ότι, οι κοινωνούντες των Θείων Μυστηρίων εις τας Εκκλησίας των νεοημ/γιτών, τρώγουν ψωμί, κρασί, άχυρα, χόρτα!

[…]

Ω ανόητοι παλ/γίται! Τις υμάς εβάσκανε [Γαλ. 3, 1], τις εδίδαξε να φρονήτε και να πιστεύετε ότι το παλαιόν ημερολόγιον είναι ισοδύναμον τω Παναγίω Πνεύματι ή και ανώτερον και ότι, όταν οι νεοημ/γίται παρακαλούν τον Θεόν να καταπέμψη το Πνεύμα το Άγιον και αγιάση τα Μυστήριά των, δεν του επιτρέπει το παλαιόν ημερολόγιον να κατέλθη, διότι είναι νεοημ/γίται και μόνον εις τους ακριβείς φύλακας, τους παλ/γίτας, τους φανατικούς ζηλωτάς και υπερζηλωτάς επιτρέπει!

Οι Άγιοι Πατέρες, όταν μας παρέδωκαν το παλαιόν ημερολόγιον, μας είπον· σας παραδίδωμεν το Ιουλιανόν ημερολόγιον επί τη βάσει του οποίου εκανονίσαμεν, όπως πάντες εορτάζωμεν την εορτήν του Πάσχα συμφώνως, εν ειρήνη και ομονοία την ιδίαν ημέραν διά να μη εορτάζουν άλλοι πρωτύτερα και άλλοι υστερώτερα και γίνωνται φιλονικίαι, λογομαχίαι και διχοστασίαι. Δεν μας είπον ότι το παλαιόν ημερολόγιον όποιος το φυλάγει σώζεται και ότι εις αυτό το παλαιόν ημερολόγιον κρέμωνται όλος ο Νόμος και οι Προφήται. Αυτή αύτη είναι διδασκαλία του δολίου σατάν του μισοκάλου, του παμπονήρου, του παγκακίστου. Αυτός ο εχθρός ο παμπόνηρος, ο οποίος τους Προπάτορας ημών ηπάτησεν ειπών εις αυτούς, μη ακούετε τον Θεόν, ακούσατε εμέ διά να γίνεται θεοί. Αυτός ο δόλιος σας ηπάτησε να αυτοτιτλοφορήσθε ότι είσθε Γνήσιοι Ορθόδοξοι, και σεις, ως απρόσεκτοι, εδέχθητε την συμβουλήν του και όχι την συμβουλήν του Θεού, την οποίαν έδωκεν εις τους Μαθητάς Αυτού και εις ημάς πάντας του πιστούς. «Όταν ποιήσητε πάντα (δηλαδή φυλάξετε τον Νόμον μου, τας Εντολάς, τα Προστάγματά μου), τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ό ωφείλομεν ποιήσαι, πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10). Δεν μας παρήγγειλε να λέγωμεν ότι είμεθα γνήσιοι Ορθόδοξοι.

Δεχθέντες την συμβουλήν του μισοκάλου και παμπονήρου σατάν και αυτοτιτλοφορηθέντες ότι είσθε γνήσιοι Ορθόδοξοι και απορρίψαντες την συμβουλήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παραγγείλαντος· «όταν ποιήσετε πάντα, να λέγετε ότι αχρείοι δούλοι εσμέν» και «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών», απορρίψατε την ταπείνωσιν. Ο Θεός, ο Οποίος αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους και δίδει χάριν εις τους ταπεινούς· το Πνεύμα το Άγιον, το Οποίον, κατά τον σοφόν Παροιμιαστήν, αναπαύεται εις τας καρδίας των πραέων, έφυγε από τας καρδίας σας, ανεχώρησε, μάλλον εσείς το διώξατε, προτιμήσαντες το πνεύμα της υπερηφανείας, το οποίον σας εδίδαξε τον θυμόν και την εσωτερικήν ταραχήν. Καρδία δε ταραχώδους καθέδρα διαβόλου.

Σας εδίδαξε, να μην έχετε αγάπην, να έχετε μίσος, να υβρίζετε, να δέρετε και να δέρεσθε, να τίπτετε και να τίπτεσθε αγρίως μετ’ αλλήλων και εντός των Ιερών Ναών. Σας εδίδαξε να φρονήτε και να κηρύττετε ότι το Πνεύμα το Άγιον το οποίον επικαλούνται οι νεοημ/γίται Χριστιανοί Επίσκοποι, πρεσβύτεροι, να καταπέμψη ο Πατήρ ο Ουράνιος και Θεός ο Παντοκράτωρ, δεν κατέρχεται διότι δεν είναι παλ/γίται και τοιουτοτρόπως φρονείτε, ότι και οι Χριστιανοί από τους Αποστολικούς χρόνους άχρι του έτους 325 ότε οι 318 Άγιοι Πατέρες μας παρέδωκαν το παλαιόν ημερολόγιον, το Άγιον Πνεύμα δεν κατήρχετο, διότι δεν είχον το παλαιόν ημερολόγιον!! Επομένως εις το Μυστήριον της Αγίας Κοινωνίας έτρωγον ψωμί, άχυρα, έπινον κρασί! Έμενον αβάπτιστοι! Το πνεύμα της υπερηφανείας σας εδίδαξε να αναβαπτίζετε και αναμυρώνετε τους Ορθοδόξως βαπτισθέντας νεοημ/γίτας εις το υπό των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των συγκροτησάντων τας Επτά Αγίας Οικουμενικάς Συνόδους, παραδοθέν Έν Βάπτισμα εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το εις τρεις καταδύσεις και αναδύσεις, και το οποίον ώρισαν να μη δευτερούται, τους δε καταφρονητάς και παραβάτας του Κανόνος τούτου ώρισαν να αναθεματίζωνται. Το δε Άγιον Μύρον να δίδεται μόνον εις εκείνους, οι οποίοι ηρνήθησαν τον Χριστόν. Οι νεοημ/γίται δεν ηρνήθησαν τον Χριστόν.

[Συμπέρασμα: ανάγκη μετανοίας όλων]

Πνευματικόν εν Κυρίω τέκνον, αγαπητόν, Άγγελε. Εκ των ανωτέρω αναφερομένων, κατάδηλον εστί ότι και νεοημ/γίται και παλ/γίται ευρίσκονται παραβάται των Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων, περισσότερον οι παλ/γίται, ως περισσοτέρων Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων καταφρονηταί και ιδίως της αγάπης διά την οποίαν ο Απόστολος Παύλος λέγει· «ει τις ου φιλεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα μαράν αθά»! Και «εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον, και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα Μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμά μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι…» (Α΄ Κορινθ. ΙΓ΄, 1-4).

Οι παλ/γίται μη έχοντες αγάπην ουδέν ωφελούνται, ουδέν έχουν καλόν. Καυχόμενοι και αυτοτιτλοφορούμενοι ότι είναι γνήσιοι Ορθόδοξοι, μη έχοντες αγάπην εισί κακόδοξοι γνήσιοι. Η έλλειψις της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης εις πάντας τους ανθρώπους και παλ/γίτας και νεοημ/γίτας και λαϊκούς και κληρικούς, και πλουσίους και πτωχούς, και μεγάλους και μικρούς, και βασιλείς και πατριάρχας, και υπουργούς και στρατηγούς, οδηγεί εις τύφλωσιν των ψυχικών οφθαλμών και δεν βλέπουν, λέγουν το φως σκότος και το σκότος φως, το γλυκύ πικρόν και το πικρόν γλυκύ, την αλήθειαν ψεύδος και το ψεύδος αλήθειαν, την ημέραν νύκτα και την νύκτα ημέραν, την αρετήν κακίαν και την κακίαν αρετήν.

Επειδή πάντες, κατά τον Προφητάνακτα Δαβίδ, εξέκκλιναν άμα ηχρειώθησαν και, κατά τον Υπιψέτην Αετόν της Θεολογίας Ιωάννην· «εάν είπωμεν ότι δεν αμαρτάνομεν, ψευδόμεθα», επομένως και ημείς είμεθα αμαρτωλοί και περισσότερον πάντων εγώ. Διά τούτο πάντες ας μετανοήσωμεν και ας παρακαλέσωμεν θερμώς τον Πανάγαθον Θεόν και Πατέρα ημών τον Ουράνιον, τον χορηγόν των αγαθών και των δωρεών, τον Άρχοντα της Ειρήνης, όπως καταπέμψη Ουρανόθεν το μέγα και πλούσιον Αυτού έλεος και δώη ημίν μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών, δώη ημίν τας δύο μεγάλας αρετάς, την αγάπην και την ταπείνωσιν, ίνα δι’ αυτών των δύο μεγάλων αρετών, ως δύο πτερύγων περιστεράς Δαβιτικών, καθαρθώμεν, πετασθώμεν, ανυψωθώμεν και καταπαύσωμεν εις τας αιωνίους αναπαύσεις, εις τας αυλάς τους Κυρίου, εις τα αγαπητά σκηνώματα του Παραδείσου, εις τας λαμπρότητας των Αγίων και αξιωθώμεν γενέσθαι κληρονόμοι των αιωνίων αγαθών και της Βασιλείας των Ουρανών. Αμήν.

[Συμβουλή: μείνε νεοημερολογίτης]

Κλείων την παρούσαν πατρικήν επιστολήν εύχομαι πατρικώς όπως, ο Πανάγαθος και Φιλανθρωπότατος Θεός και Πατήρ ημών ο Ουράνιος, σας διαφυλάξη από τας πολυαρίθμους, πολυποικίλους και πολυπλόκους παγίδας του δολίου σατάν, τας οποίας ιδών εν οράματι ο Μέγας Αντώνιος ηπλωμένας εις όλην την γην αναστενάξας είπεν· «τίς άρα δύναται ταύτας εκφυγήν! Και ήκουσε, αοράτως φωνήν, η Ταπείνωσις».

Ως Πνευματικός Πατήρ σε συμβουλεύω να προσεύχεσαι αδιαλείπτως και παρακαλής τον Θεόν να σου δώση ταπείνωσιν και αγάπην και, όταν τον παρακαλής με πίστιν και ευλάβειαν, Εκείνος, ο Οποίος μας παρήγγειλε να αιτούμεν, αιτείτε και δοθήσεται, θα σου δώση· και όταν ο Θεός σου δώση ταπείνωσιν και αγάπην, θα κατοικήση εντός σου Εκείνος, θα συντρίψη τας παγίδας του διαβόλου και θα σε σώση.

Αι απορίαι σου ως προς το θέμα του παλαιού και του νέου ημερολογίου λύονται διά της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των Σοφών και Αγίων Διδασκάλων της Αγίας ημών Εκκλησίας και της συνέσεως και διακρίσεως. «Προκειμένων δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον».

Το νέον ημερολόγιον είναι κακόν, διότι παρανόμως εισήλθε εις την Εκκλησίαν υπό του ψευδοχρίστου και ψευδαλαθήτου πάπα και του μασόνου Οικουμενικού Πατριάρχου Μελετίου και κατήργησε κατά καιρούς την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων, δεν κατήργησεν όμως την πίστιν, ούτε τα δόγματα, ούτε τας Εορτάς των Αγίων, αφήρεσεν μόνον 13 ημέρας εκ του παλαιού ημερολογίου. Πάντως είναι κακόν, διότι κακώς και παρανόμως και αντικανονικώς εισήχθη και διήρεσε την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν εις δύο, την των παλ/γιτών και των νεοημ/γιτών.

Οι παλ/γίται διά να φυλάξουν το παλαιόν ημερολόγιον, υπέπεσαν εις πολλάς πλάνας μειζοτέρας και χείρονας των νεοημ/γιτών, τας οποίας ανωτέρω αναφέραμεν. Κατήργησαν την πρώτην και μεγάλην εντολήν της αγάπης, διηρέθησαν εις πολλά κόμματα, εδέχθησαν τον αναβαπτισμόν, εισήγαγον νέα δόγματα, εισήγαγον το ημερολόγιον εις λατρείαν, δογματίζουν ότι το Άγιον Πνεύμα χωρίς το ημερολόγιον δεν αγιάζει τα Μυστήρια των νεοημ/γιτών και άλλα. Επομένως αι πλάναι των παλ/γιτών είναι πλειότεραι και χείροντες των πλανών των νεοημ/γιτών.

Εν τοιαύτη περιπτώσει αρμόζει των δύο κακών προκειμένων, το μη χείρον βέλτιστον, αυτό να ακολουθήσετε, το οποίον ηκολούθησαν και πολλοί πρώην παλ/γίται, οι οποίοι ιδόντες και κατανοήσαντες τας φοβεράς πλάνας των παλ/γιτών, την έλλειψιν της αγάπης, το αλληλοφάγωμα κ.λπ., ηκολούθησαν το μη χείρον κακόν.

Τούτους ακολούθησον και προσεύχου εκτενώς, όπως ο Κύριος πάντας φωτίση και επιστρέψουν πάντες εις το παλαιόν ημερολόγιον και περισσότερον εις μετάνοιαν, αγάπην και ταπείνωσιν, ειρηνεύσουν και γίνουν πάντες Μία Ποίμνη και Ένα Ποίμνιον με τον Καλόν και Αληθή Ποιμένα, Όστις έθυσε την ψυχήν Του υπέρ των λογικών Του προβάτων.

Μετά πατρικής αγάπης και ευχών εγκαρδίων

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

3. Απόσπασμα από το άρθρο «Η ερχομένη ρομφαία»

Το εκτενές αυτό άρθρο περιέχει προτροπές και προτάσεις για πλείστα ζητήματα και δημοσιεύεται στον τόμο Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος (Ο ουρανοδρόμος οδοιπόρος, 1884-1980), ό.π., σελ. 617-636. Το συγκεκριμένο απόσπασμα περιλαμβάνεται στις σελ. 626-629.

…Από τους άρχοντας της Εκκλησίας να καταβληθή προσπάθεια, ώστε να δοθή η καλύτερη λύσις στο ζήτημα του εορτολογίου, που εδίχασε την Εκκλησία, και έτσι να έλθη η τόσον αναγκαία ενότης, διότι είναι πολύ λυπηρό και επιβλαβές να βλέπουμε χωρισμένους τους ορθοδόξους Χριστιανούς εις δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, σε παλαιοημερολογίτας και νεοημερολογίτας. Εκφράζοουμε την ζωηρά μας ευχή, όπως το Πατριαρχείο της Κων/πόλεως και η Ιεραρχία της Ελλάδος, με σύνεσι, φρόνησι, φόβο Θεού και αγάπη, φροντίσουν να αρθή η αιτία αυτή και επέλθη ομόνοια στην Εκκλησία.

Μέχρις ότου οριστικά παύση η διαίρεσις των πιστών σε νεοημερολογίτας και παλαιοημερολογίτας, και για να αποφύγουμε μεγαλύτερο χάσμα, φρονούμε ότι μερικοί από τους φανατικούς παλαιοημερολογίτας πρέπει να σταματήσουν να διδάσκουν και προτρέπουν τους Χριστιανούς, όπου δεν υπάρχουν παλ/γίται ιερείς, να μην εκκλησιάζωνται οι Χριστιανοί, να μην εξομολογούνται, να μην κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων, να μη βαπτίζουν τα παιδιά τους, να μην πηγαίνουν τους νεκρούς τους στην Εκκλησία των νεοημ/των, διότι δήθεν οι νεοημ/γίται αρχιερείς και ιερείς εφράγκεψαν, οι εκκλησίες τους εμολύνθησαν και η πίστις άλλαξε. Επίσης και για τον λόγο, ότι στα μυστήρια των νεοημ/γιτών δεν επιφοιτά η χάρις του Αγίου Πνεύματος, και είναι όλοι τους κολασμένοι. Βιάζουν δε τους Χριστιανούς να αναθεματίζουν την Εκκλησία, τους αρχιερείς και ιερείς· επίσης αναβαπτίζουν και αναμυρώνουν τους νεοημ/γίτας, επειδή φρονούν ότι εκτός του ημερολογίου δεν υπάρχει σωτηρία.

Οι νεοημ/γίται πιστεύουν, λατρεύουν και προσκυνούν τον αληθινό Θεό. Στα μυστήριά τους επιφοιτά η χάρις του Παναγίου Πνεύματος, την οποία επικαλούνται· «και κατάπεμψον, λέγουν οι λειτουργοί εις το άγιο Βάπτισμα, Κύριε, το Πνεύμα Σου το Άγιον και αγίασον το ύδωρ τούτο». Επίσης και εις την Θεία Ευχαριστία, «κατάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον εφ’ ημάς και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα». Επομένως τα μυστήρια τα τελεί και τελειώνει το Πνεύμα το Άγιον διά των υπηρετών και λειτουργών του Υψίστου και όχι το παλαιό ημερολόγιο, το οποίο έχει εφευρεθή από τον ειδωλολάτρη Έλληνα Σωσιγένη, αστρονόμο, τον 4ο αι. π.χ., και έχει θεσπισθή από τον επίσης ειδωλολάτρη Ιούλιο Καίσαρα, γι’ αυτό και Ιουλιανό έχει ονομασθή. Διότι, εάν παραδεχθούμε ότι χωρίς το παλαιό ημερολόγιο τα μυστήρια δεν τελούνται και είναι άκυρα, κατά συνέπεια είναι ανάγκη να παραδεχθούμε, ότι το ημερολόγιο είναι ανώτερο από το Άγιο Πνεύμα. Εάν θα κολαζόμεθα με αιτία το ημερολόγιο, ο γλυκύς Ιησούς, ο οποίος μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε ενώ ήτο Θεός καταδέχθηκε να γίνη άνθρωπος και να χύση το αίμα Του, επάνω το ξύλο του Σταυρού, για να μας εξαγοράση από την κατάρα του νόμου και μας ελευθερώση από τα δεσμά του Άδου και της φθοράς, θα μας έλεγε και θα μας παρήγγελλε, μαζί με τα άλλα, ότι διά να σωθούμε πρέπει να φυλάξουμε το νέο ημερολόγιο του Σωσιγένη, διότι αυτό το ημερολόγιο στην εποχή του Χριστού ήταν νέο, επειδή το ημερολόγιο που εφευρέθηκε από τον Σωσιγένη, σαν ορθότερο, κατήργησε το παλαιό του Πτολεμαίου.

Κατά την Δευτέρα Παρουσία θα μας εξετάση ο Κύριος, κάναμε έργατης πίστεως και της αγάπης προς Αυτόν και τον πλησίον, εάν δηλαδή αγαπήσαμε τος πτωχούς και τους ελεήσαμε. Δεν θα μας ερωτήση ποιο ημερολόγιο εφυλάξαμε. Οι Άγιοι Πάντες δεν αγίασαν, διότι εφύλαξαν το παλαιό ημερολόγιο, αλλά διότι επίστευσαν και αγάπησαν τον Θεό και τον πλησίον τους σαν τους εαυτούς τους.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι η αλλαγή του ημερολογίου επέφερε σύγχυσι και διαίρεσι στην Εκκλησία, και την κατάργησι, πότε – πότε κατά καιρούς, της νηστείας των Αγίων Αποστόλων. Δεν έπεται όμως με αυτό ότι οι νεοημ/γίται αρνήθηκαν τον Χριστό ή ότι το νέο ημερολόγιο θα τους σώση, καθώς μερικοί από τους παλ/γίτας αποδίδουν τέτοια δύναμι στο παλαιό, ελπίζοντες ότι θα σωθούν αρκεί να είναι παλ/γίται, και ότι με αυτό έχουν προεξοφλήση την γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως.

Πρέπει να μετανοήσουμε, επαναλαμβάνω, όλοι με ειλικρίνεια· να ζητήσουμε συγχώρησι από τον Ύψιστο Θεό και Ουράνιο Πατέρα μας· να συνδεθούμε με τον σύνδεσμο της αγάπης, της ειρήνης, της ομονοίας, και τότε μόνον θα σωθούμε από τον κίνδυνο και εμείς και η πατρίδα μας…

***

Επίλογος του ιστολογίου μας:

Στον ιστότοπο των αδελφών του πάτριου εορτολογίου, απ' όπου αναδημοσιεύσαμε, διαβάζουμε πως τα κείμενα του Γέροντα Φιλόθεου που επικρίνουν τους παλαιοημερολογίτες είναι «μυθεύματα» (προφανώς υπονοούνται αυτά ή/και αυτά). Ακυρώνεται μάλιστα η γενικότερη προσφορά των ορθόδοξων αγωνιστών που τα δημοσιεύουν, με το να τίθεται μέσα σε εισαγωγικά (βλ. την αρχή αυτής της ανάρτησης). Όπως οι πιο φανατικοί ("ζηλωτές") παλαιοημερολογίτες (χρησιμοποιώ λέξη του Γέροντα) ακυρώνουν την αγιότητα πλήθους σύγχρονων αγίων Γερόντων, επειδή δεν ανήκαν στις τάξεις τους...
Λησμονούν βεβαίως οι αδελφοί του π.ημ. ότι πολλά από τα κείμενα αυτά έχουν εκδοθεί από την ίδια τη μονή Λογγοβάρδας, τη μονή του Γέροντα, που και τώρα, όπως και τότε που ζούσε ο Γέροντας, ακολουθεί το νέο ημερολόγιο. Αν κάποιος αμφιβάλλει, ας ερωτήσει την ίδια την ιερά μονή.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ, αν υποθέσουμε ότι είναι νόθα, ποιος τα έγραψε και τι σκοπό ήθελε να εξυπηρετήσει; Αν τα είχαν χαλκεύσει νεοημερολογίτες, που ήθελαν να κατηγορήσουν τους ΓΟΧ, δε θα περιείχαν τόσο έντονη κριτική για το νέο ημερολόγιο, την επιβολή του στην Εκκλησία, τον πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη και τους νεοημερολογίτες. Ούτε και στον ίδιο τόμο με το αμέσως παραπάνω κείμενο θα περιλαμβανόταν και η επιστολή του οσίου Γέροντα που παρακαλεί την Εκκλησία της Ελλάδος να επιστρέψει στο παλαιό ημερολόγιο.

Άρα, τι μένει, παρά οι πιο φανατικοί να λιθοβολήσουν πλέον και το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, χαρακτηρίζοντάς τον… οικουμενιστή και πλανεμένο… Φοβούμαι πως θα το δούμε κι αυτό.

Όσο για την καθ' ημάς Εκκλησία (ν.ημ.) ας ακούσει επιτέλους τη φωνή του αγίου Γέροντα κι ας συνετιστεί. Τα παιδιά της πονάνε για τα προβλήματά της, με κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, τον Οικουμενισμό - και τα παιδιά της του π.ημ. δεν θα επιστρέψουν ποτέ στο σπίτι τους, όσο χρονίζει το πρόβλημα αυτό! Δυστυχώς, δίνεται η εντύπωση πως προσεγγίζουμε με μεγαλύτερη αγάπη τον αιρεσιάρχη πάπα παρά τους ορθόδοξους αδελφούς μας παλαιοημερολογίτες - που παραμένουν ορθόδοξοι χριστιανοί, παρά τα τεράστια δικά τους προβλήματα, που εύστοχα και με πόνο καρδιάς επισημαίνει ήδη από τότε ο Γέροντας Φιλόθεος.
Παρατηρώ επίσης ότι ο όσιος Γέροντας δεν θέτει θέμα ιεροσύνης των ΓΟΧ ή εγκυρότητας των μυστηρίων τους, πράγμα που ασφαλώς θα έκανε, αν φρονούσε ότι στερούνται ιεροσύνης και ότι οι εκκλησιαστικές τους τελετές είναι άκυρες! Αυτό θα παρακαλέσω να το λάβουν υπόψιν οι νεοημερολογίτες, κληρικοί και λαϊκοί, και ιδιαίτερα οι επίσκοποι. Έχει σημασία για τη θεραπεία του ημερολογιακού σχίσματος, θεραπεία όμως που ατυχώς δε βλέπω να επιχειρείται στα σοβαρά (οι ταπεινές σκέψεις μας επ’ αυτού, εδώ).

Ας κρατήσουμε λοιπόν τις παραινέσεις του Γέροντα – όχι μόνο οι παλαιοημερολογίτες, αλλά και οι νεοημερολογίτες, και η πνευματική ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, αν έχουμε τη σύνεση που απαιτείται και τη μητέρα της σύνεσης, την ταπείνωση.

Αμήν.

ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ, Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ (+ 1993), π.ημ.

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Στή μνήμη τοῦ ταπεινοῦ καί ἐναρέτου ἀγωνιστή τῆς πνευματικῆς ἄθλησης, πού ἦταν στήν πραγματικότητα σάν κάτι πού διαβάζουμε στά Συναξάρια καί μόνο μέ τήν φαντασία μας μποροῦμε νά συλλάβουμε».
Παναγιώτης ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ, Κόρινθος.

Προλεγόμενα

Ὁ ὅσ. Λεόντιος τῆς Σάμου ἀποτελεῖ τό πλέον πρόσφατο παράδειγμα διά Χριστόν σαλότητος στό χῶρο τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ θαυμαστός του βίος προκύπτει μέσα ἀπό τίς μαρτυρίες ἀξιοσεβάστων μαρτύρων – ἐντός καί ἐκτός Σάμου – πού τόν ἔζησαν καί καταθέτουν τήν μαρτυρία τους. Μεταξύ πολλῶν μνημονεύουμε (καί εὐχαριστοῦμε καί ἀπό αὐτή τήν θέση γιά τήν προσφορά τους στήν ἔρευνα μας), τήν Διδασκάλισσα κ. Εὐγενία Χίου ἀπό τόν Μαραθόκαμπο, τήν κ. Δέσποινα Ἰωαννίδου ἀπό τήν Σάμο (κάτοικο Ἀθηνῶν), τόν Μηχανολόγο κ. Ἰωάννη Κοτσοῦκο ἀπό τήν Κόρινθο καί τόν Ἱερέα κ. Χ. Σ. Ἀκόμη στοιχεῖα γιά τόν π. Λεόντιο ἀντλήθηκαν ἀπό δημοσιεύματα τοπικῶν ἐρημερίδων (κυρίως ἐπιμνημόσυνα) καί ἀπό βιβλία στά ὁποῖα γίνεται ἀναφορά στό πρόσωπό του.
Ἡ ζωή τοῦ π. Λεοντίου χωρίζεται σέ δύο περιόδους, στήν πρίν καί μετά τήν γνωριμία του μέ τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος κυρό Ματθαῖο (Καρπαθάκη, + 1950). Ἡ γνωριμία αὐτή συνέβη μετά τήν λήξη τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου (1947 ἤ 1948) καί ὑπῆρξε καθοριστική γιά τήν μετέπειτα πορεία του.
Ἡ πρώτη περίοδος τῆς ζωῆς του χαρακτηρίζεται ἀπό τήν συμμετοχή του στήν Ἐθνική Ἀντίσταση κατά τῶν κατακτητῶν Ἰταλῶν καί ἡ δεύτερη ἀπό μεγάλους πνευματικούς ἀγώνες καί τήν θεληματική ἄρση τοῦ σταυροῦ τῆς διά Χριστόν Σαλότητος.

Περίοδος Πρώτη: Ὁ ἐθνικός ἀγωνιστής.

Ὁ κατά κόσμον Λεωνίδας Μαυροθαλασσίτης γεννήθηκε τήν 29η Δεκεμβρίου 1912 στό χωριό Πλάτανος τῆς Σάμου καί ἦταν γιός τοῦ Ἐφημερίου τοῦ χωριοῦ Ἱερέως Ἰωάννη, τόν ὁποῖο διαδέχθηκε στήν Ἱερωσύνη. Πρίν τήν χειροτονία του νυμφεύθηκε τήν Μαρία Λοΐζου (τοῦ Δημητρίου καί τῆς Κωνσταντίνας, πού γεννήθηκε τήν 4η Δεκεμβρίου 1919 στό χωριό Κοντέϊκα τῆς Σάμου), μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε ἕνα γιό, τόν Ἰωάννη.
Τό ἀκριβές ἔτος τῆς χειροτονίας του δέν ἔχει ἐξακριβωθεῖ, πρέπει πάντως νά χειροτονήθηκε πρός τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ’30, ἀπό τόν Μητροπ. Σάμου Εἰρηναῖο (Ν.Η.), διότι ὁ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καί ἡ κατοχή τῆς Σάμου ἀπό τούς Ἰταλούς τόν βρῆκε Ἱερέα.
Ὁ συναγωνιστής του στήν Ἐθνική Ἀντίσταση Ἰωάννης Ἀ. Ζαφείρης, στό βιβλίο του «Ἡ Κατοχή καί ἡ Ἐθνική Ἀντίσταση στή Σάμο, χρονικό 1941 – 1944», ἀναφέρεται πολλές φορές στόν π. Λεωνίδα καί τήν ἐθνική του δράση (σελ. 50, 56, 82, 83 καί 99).Ἐπίσης ἡ Θάλεια Ζαϊμη, σύζυγος τοῦ Ἰπποκράτη Ζαϊμη, συναγωνιστή τοῦ π. Λεωνίδα, στό βιβλίο της «Ὁ Ἰπποκράτης Ζαϊμης καί ἡ ἐποχή του», ἀναφέρεται πολλές φορές στόν π. Λεωνίδα καί στή διακεκριμένη συμμετοχή του στήν Ἀντίσταση (σελ. 234, 289, 349, 351, 364, 380 καί 403).Σύμφωνα λοιπόν μέ τίς μαρτυρίες τῶν συναγωνιστῶν, ὁ π. Λεωνίδας «βγῆκε στήν παρανομία» τόν Νοέμβριο τοῦ 1942 καί συμμετεῖχε σέ πολεμικές ἐπιχειρήσεις μέχρι καί τό 1944. Στό βιβλίο τοῦ Ἰω. Ζαφείρη δημοσιεύεται καί ἱστορική φωτογραφία μέ τήν λεζάντα «ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ Σάμου μέ τόν ἀγωνιστή Παπᾶ τους καί κοπέλλες τοῦ νησιοῦ». Ἐκεῖ - ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Χ. Σ. σέ ἐπιστολή του πρός τόν γράφοντα - «φαίνεται ὁ Πατήρ μέ ἐνδυμασίαν πολεμικήν, μιμούμενος τούς Ἥρωας τοῦ 1821, ἐνῶ τά κατορθώματά του διά τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος ἔγιναν τραγούδι καθημερινό εἰς τό στόμα τῶν σκλαβωμένων κατοίκων τοῦ νησιοῦ».
«Τό θάρρος του ἦταν μεγάλο – συνεχίζει ὁ π. Χ. – καί μάλιστα κατά τήν μαρτυρία του συναγωνιστοῦ του Ζαφείρη, ἐδέετο εἰς τήν Θεῖαν Λατρείαν «ὑπέρ τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ Ἕλληνος πολίτου», διότι ἔβλεπε ὅτι κατεπιέζοντο ἀπό τούς ἐχθρούς κατακτητάς Ἰταλούς οἱ δεινοπαθοῦντες Ἕλληνες κατά τήν Ἰταλική Κατοχή. Ὅμως ὁ Ὕψιστος προόριζε τόν π. Λεωνίδα καί διά πνευματικούς ἀγῶνας, ἀφοῦ δέν ἔπαθε τό παραμικρόν ἀπό τά ἐχθρικά πυρά, ἀλλά καί ὁ ἴδιος δέν ἐφόνευσε κάποιον».
Ὅταν ἄρχισε ὁ ἐπάρατος Ἐμφύλιος Πόλεμος (Νοέμβριος 1944), ὁ πατριώτης καί ἰδεολόγος π. Λεωνίδας ἐγκατέλειψε τήν Σάμο καί τήν οἰκογένειά του καί πῆγε στά Ἱεροσόλυμα (εἶναι γνωστές καί μέ βαθειές ἱστορικές ρίζες οἱ σχέσεις τῆς Σάμου μέ τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων) καί ὑπηρέτησε σάν ἐφημέριος στόν Πανάγιο Τάφο, «δεόμενος ὑπέρ τῶν δεινοπαθούντων ἐκ νέου συμπατριωτῶν του καί ὑπέρ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου».

Περίοδος Δεύτερη: Ὁ πνευματικός ἀγωνιστής.Α. Ἡ γνωριμία του μέ τόν Ὅσιο Ἰωάννη τόν Ρουμάνο.

Ὁ π. Λεωνίδας ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα μετά τό τέλος τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου (1947 ἤ 1948), ἀλλά δέν ἐπέστρεψε στό νησί καί τήν οἰκογένειά του. Οἱ ἐπιλογές του ἦταν ἄλλες, πνευματικοῦ καί ἀγωνιστικοῦ χαρακτῆρος. «Κατηύθυνε τά διαβήματά του» στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Κερατέας, γιά νά συναντήσει τόν Ἅγιο Πατέρα Ματθαῖο ["Σ": κατά τους Ματθαιικούς· εμείς προς το παρόν δεν παίρνουμε θέση γι' αυτό], τότε Ἐπίσκοπο Βρεσθένης, μετά ἀπό συμβουλή τοῦ Ρουμανικῆς καταγωγῆς Ἱερομονάχου ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (+ 1960), ὁ ὁποῖος εὐλαβοῦνταν ἰδιαιτέρως τόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο καί τό πνευματικό καί ὁμολογιακό του ἔργο.

Ὁ ὅσ. Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης γεννήθηκε τό 1913 στήν Ρουμανία, ὅπου μεγάλωσε ὀρφανός γονέων, μέσα στήν φτώχεια καί τήν στέρηση. Τό 1933 ἔγινε μοναχός στήν περιώνυμη Μονή Νεάμτς τῆς Μολδαβίας. Εὐαισθητοποιημένος στά θέματα τῆς Πίστεως (τήν περίοδο ἐκείνη τούς Ὀρθοδόξους τῆς Ρουμανίας ἀπασχολοῦσαν κυρίως τό θέμα τοῦ Βαπτίσματος - διότι σέ πολλές περιοχές ἴσχυε τό ράντισμα, λόγῳ τῆς ἐπιρροῆς τῶν Οὐνιτῶν – καί ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου). Ἔτσι τό 1936 κατέφυγε στά Ἱεροσόλυμα, λόγῳ τῶν διωγμῶν τῶν Ρουμάνων Παλαιοημερολογιτῶν ἀπό τόν Νεοημ. Πατριάρχη Ρουμανίας Νικόδημο καί κοινοβίασε στή Λαύρα τοῦ ἁγ. Σάββα, ὅπου δέχθηκε τό κανονικό Ὀρθόδοξο Βάπτισμα. Τό 1939 μαζί μέ ἕναν ἀδελφό ἔφυγε στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη καί ἄρχισε νά ζῆ ἐρημητικά καί ἡσυχαστικά σέ ἕνα σπήλαιο. Ἐκεῖ τόν βρῆκε ἀσκούμενο ὁ ἔπειτα ὑποτακτικός του μοναχός Ἰωαννίκιος, ἐπίσης Ρουμάνος, αὐτοεξόριστος μοναχός τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Κούκουβας, ἡ ὁποία καταστράφηκε ἐκ θεμελίων τήν 23η Ἀπριλίου 1935, ἐπειδή ἀκολουθοῦσε τό Παλαιό Ἡμερολόγιο (μάλιστα ἕνας ἀπό τούς μοναχούς της βρῆκε μαρτυρικό θάνατο!).
Ὁ π. Ἰωάννης ἦταν εὐαισθητοποιημένος στά θέματα τῆς γνησιότητος τῆς Πίστεως καί τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου (γι’ αὐτό ἄλλωστε ἔφυγε ἀπό τήν Ρουμανία). Μετά τήν κοίμησή του, βρέθηκε στό προσωπικό του ἡμερολόγιο, ἀνάμεσα σέ ἄλλες ἰδιόγραφες σημειώσεις του, τοῦ ἔτους 1942, καί ἡ ἐξῆς: «Σήμερα στήν Πρώτη Ὧρα, δέν μνημόνευσα στά Δίπτυχα καί δέν πῆρα ἀντίδωρο, διότι ὁ Ἱερέας πού λειτούργησε ἦταν Ἱερέας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ τῆς Αἰγύπτου καί εἶχε ἐπικοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες»!
Τό 1947 χειροτονήθηκε Διάκονος (13η Μαΐου) καί Πρεσβύτερος (14η Σεπτεμβρίου) ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Εἰρήναρχο, γιά νά ἐξυπηρετήσει τήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ Ἰορδάνη, τῆς ὁποίας διορίσθηκε καί Ἡγούμενος. Τήν 27η Ἰανουαρίου 1948 ἀπεβίωσε ὁ νεοημ. Πατριάρχης Ρουμανίας Νικόδημος Μουντεάνου (1939 - 1948), μεγάλος διώκτης τῶν Ρουμάνων Γνησίων Ὀρθοδόξων. Ὅταν κατά τόν 40ήμερο Μνημόσυνο ὁ τότε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Τιμόθεος Α’ (1935 – 1955), κάλεσε μαζί μέ τούς λοιπούς κληρικούς καί τόν π. Ἰωάννη νά συμμετάσχει, αὐτός – διαμαρτυρόμενος γιά τούς διωγμούς τῶν Ρουμάνων Γ.Ο.Χ. καί ἐκφράζοντας δημόσια τήν διαφωνία του μέ τήν κοινωνία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μέ τίς νεοημ. Ἐκκλησίες – ἀπεῖχε ἐπιδεικτικά καί τόν Δεκέμβριο τοῦ 1948 ἀποσύρθηκε μέ τόν ὑποτακτικό του μ. Ἰωαννίκιο στήν ἔρημο.
Ἡ ὁμολογιακή αὐτή στάση τοῦ Ἱερομ. Ἰωάννου εἶχε σάν συνέπεια τήν καθαίρεσή του ἀπό τό ἡγουμενικό ἀξίωμα, ὁπότε ὑποχρεώθηκε σέ περιπλάνηση σέ διάφορα σπήλαια τῆς ἐρήμου, μέχρις ὅτου τόν Νοέμβριο τοῦ 1952 ἐγκαταστάθηκε σέ σπήλαιο τῆς περιοχῆς τῆς Μονῆς Χοζεβᾶ. Ἐκεῖ τό ἑπόμενο ἔτος 1953 τόν βρῆκε ἀσκούμενο ὁ λόγιος Μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος, ὁ ὁποῖος τόν βοήθησε νά βάλλει μία ξύλινη πόρτα στό σπήλαιο – κελλί του, γιά νά προφυλάσ-σεται ἀπό τίς καιρικές ἀλλαγές. Ὁ Ἱερομ. Ἰωάννης συνήθιζε νά λειτουργεῖ (ὅταν ἡ ὑγεία του τοῦ τό ἐπέτρεπε) στό σπήλαιο – κελλί τοῦ μοναχοῦ Παύλου, τό ὁποῖο διέθετε παρεκκλήσιο, μνημονεύοντας «πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων»!
Στόν ἐλεύθερο χρόνο του ὁ Ὅσιος - πού ἦταν φύσις λεπτή, εὐαίσθητη καί καλλιτεχνική - ἔγραφε ποιήματα καί μετέφραζε (γνώριζε Ἀγγλικά, Γαλλικά, Ἀραβικά καί Ἑλληνικά) στά Ρουμανικά ἔργα Πατέρων (τό 1968 ὁ ὑποτακτικός του μ. Ἰωαννίκιος ἐξέδωσε δύο τόμους τῶν ἔργων αὐτῶν).
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 5η Αὐγούστου 1960. Δύο ἑβδομάδες πρίν εἶδε σέ ὅραμα τούς «μακαρίους» καί τούς «κατηραμένους» τῆς πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητος! Ἐνταφιάσθηκε στό σπήλαιό του καί κατά τήν κηδεία του δεκάδες πουλιά συγκεντρώθηκαν νά τόν ἀποχαιρετίσουν!
Τό 1980, εἴκοσι χρόνια μετά τήν κοίμησή του, μετά ἀπό ἐμφανίσεις του στόν μ. Ἰωαννίκιο κ. ἄ. πιστούς, τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο! ἀπό τόν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς ἁγ. Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου ἀρχιμ. Ἀμφιλόχιο, ὁ ὁποῖος τό τοποθέτησε σέ λάρνακα καί τό κατέθεσε στόν ναό τοῦ ἁγ. Στεφάνου. Ὅμως αὐτή ἡ τιμή συνάντησε ἀντιδράσεις ἀπό τούς κληρικούς τοῦ Πατριαρχείου, διότι ὁ Ἱερομ. Ἰωάννης ἦταν (κατ' αὐτούς)… σχισματικός! Συστήθηκε τότε μία ἐπιτροπή ὑπό τόν Πατριάρχη Βενέδικτο, ἡ ὁποία ἀποφάσισε ὅτι ὁ π. Ἰωάννης δέν ἦταν Ἅγιος καί τό Λείψανό του ἔπρεπε νά βγεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία! Ὅταν ὅμως ὁ Πατριάρχης πέθανε ξαφνικά καί δύο Ἐπίσκοποι μέλη τῆς ἐπιτροπῆς κατέλειξαν στό νοσοκομεῖο, οἱ ὑπόλοιποι ὄχι μόνον «ἔκαναν πίσω», ἀλλά σταδιακά προχώρησαν καί στήν διακήρυξη τῆς ἁγιότητάς του (!), γιά λόγους ἀργυρολογίας, παρά τό γεγονός ὅτι δέν ἦταν σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους! Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τήν Νεοημ. Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἡ ὁποία διακήρυξε τήν ἁγιότητά του γιά νά προσεταιριστεῖ τούς Ρουμάνους Παλαιοημερολογίτες! ["Συγχώρησις": βεβαίως ο συντάκτης του άρθρου έχει αυτή τη γνώμη επειδή ο ίδιος είναι παλαιοημερολογίτης].
Πέραν τῆς ἀφθαρσίας τοῦ Λειψάνου του, ἡ ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου μαρτυρεῖται καί ἀπό μετά θάνατον ἐμφανίσεις του, σχετικές μέ τήν γνησιότητα τῆς Πίστεως καί τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου. Μετά τήν κοίμησή του ἡ Μοναχή Γαλήνη ἀπό τήν Ἰεριχώ, τόν μνημόνευε στίς προσευχές της μαζί μέ ἄλλους κεκοιμημένους. Ὅμως, ὅταν διάβασε κάποιες ἐπιστολές του σχετικά μέ τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, τόν διέγραψε ἀπό τά δίπτυχά της! Λίγο ἀργότερα ὁ Ὅσιος ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο της καί τῆς εἶπε: «Τί κακό σοῦ ἔκανα; Γιατί μέ ἔσβυσες;» Μετά τήν ἐμφάνιση αὐτή ἡ μ. Γαλήνη δέχθηκε τόσο τήν Ὀρθοδοξία, ὅσο καί τήν ἁγιότητά του.
Ὁ ὅσ. Ἰωάννης εὐλαβοῦνταν ἰδιαιτέρως τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο, τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦσε τούς ἀσκητικούς ἀγώνες στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιο Ὄρος καί ἀσπάζονταν τήν Ὁμολογία Πίστεως. Γιά τόν λόγο αὐτό, ὅταν γνώρισε στά Ἱεροσόλυμα τόν αὐτοεξόριστο π. Λεωνίδα, τοῦ συνέστησε ἐπιστρέφοντας στήν Ἑλλάδα νά ὑπαχθεῖ στόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο. Ἀργότερα, σέ ὅσους Ἕλληνες καί Κύπριους τόν ρωτοῦσαν σχετικά συνιστοῦσε νά ὑπαχθοῦν «στήν ἀπό Ματθαίου Ἱεραρχία» καί στούς Ρουμάνους στόν Ὁμολογητή Ἱερομ. Γαμαλιήλ καί τούς κληρικούς του.
Ἡ μνήμη τοῦ ὁσ. Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου τιμᾶται τοπικῶς ἀπό τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς Ρουμανίας καί Ἑλλάδος τήν 5η Αὐγούστου. Τήν 27η Νοεμβρίου 2009, κατά τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Παρεκκλησίου Παναγίας Παραμυθίας Πλάτωνος Ἀχαρνῶν (ἀπό τούς Σεβ. Ἀρχιερεῖς Μεσογαίας κ. Κήρυκο, Κένυας κ. Ματθαῖο, Κιέβου κ. Σεραφείμ καί Κιτίου κ. Παρθένιο), πέραν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἡ Ἁγία Τράπεζα καθαγιάσθηκε καί ἐπ’ ὀνόματι τῶν Τριῶν Νέων Ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰ. ἅγ. Θεοδόσιο τοῦ Μινβόντι Καυκάσου (+ 1948 ["Σ": ιερέα της Ρωσικής Εκκλησίας των Κατακομβών]), ἅγ. Ματθαῖο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν (["Σ": Βρεσθένης] + 1950) καί ἅγ. Ἰωάννη τόν Ρουμάνο, τόν Χοζεβίτη (+ 1960). (Ἡ δημοσιευόμενη φωτογραφία ἀπό τήν ἀπόλυση τῆς Θείας Λειτουργίας).

 

Β. Ἡ ὑπαγωγή του στόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο.

Ἀκολουθῶντας τήν συμβουλή τοῦ ὁσ. Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου, ἐρχόμενος στήν Ἑλλάδα ὁ π. Λεωνίδας κατέφυγε στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας, ὅπου συνάντησε τόν μακάριο Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο Α’.
Ἡ γνωριμία αὐτή ἄλλαξε ριζικά τήν ζωή τοῦ π. Λεωνίδα. Κατ’ ἀρχήν ἀποκηρύσσει τήν Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία καί ἐντάσσεται στή Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, κατά τά προβλεπόμενα ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες (γενόμενος δεκτός ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο δι’ Ὁμολογίας Πίστεως καί Χειροθεσίας). Στή συνέχεια δέχεται τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα ἀπό τόν ἐπ. Ματθαῖο (μέ τό ὄνομα Λεόντιος) καί τό ἀξίωμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος καί μέ ἐντολή του πηγαίνει στό Ἅγιο Ὄρος, γιά περισσότερη ἄσκηση πλησίον τῶν Ζηλωτῶν Πατέρων. Τότε ὁ Ἅγιος Πατήρ τοῦ δίνει μία ἐπιπλέον εὐλογία: Νά σηκώσει τόν σταυρό τῆς διά Χριστόν σαλότητος.
Οἱ δύο ἅγιοι ἄνδρες χώρισαν σωματικῶς τό 1949, μέ τήν μετάβαση τοῦ π. Λεοντίου στό Ἅγιο Ὄρος, ἀλλά δέν χωρίσθηκαν ποτέ πνευματικῶς. Μέχρι τῆς ὁσίας κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου (14. 5. 1950), οἱ δύο Ἅγιοι διατηροῦσαν στενή «ἐν Πνεύματι» ἐπικοινωνία, χωρίς νά ἀπομακρυνθοῦν σωματικῶς ποτέ, ὁ μέν ἐπ. Ματθαῖος ἀπό τήν μονή του, ὁ δέ Ἱερομ. Λεόντιος ἀπό τήν ἔρημο τοῦ Ἄθωνα!

Ο Βρεσθένης Ματθαίος

Γ. Ὁ π. Λεόντιος στό Ἅγιο Ὄρος.

 

 Στόν Ἄθωνα ὁ π. Λεόντιος ἐπιδόθηκε σέ μεγάλη ἄσκηση ὡς σπηλαιώτης καί ἀπέκτησε φήμη μεγάλου Πνευματικοῦ, μάλιστα ἔγινε ἐξομολόγος τῶν περιωνύμων ἀοράτων ἤ γυμνῶν ἀσκητῶν, τῶν ὁποίων γνώριζε τά κατοικητήρια καί παρ’ ὅλο πού ἦταν Ἱερεύς, δέχοταν τίς συμβουλές καί τίς γνῶμες τους καί τούς τιμοῦσε ὡς Ἁγίους.
Γιά τήν παραμονή τοῦ π. Λεοντίου στό Ἅγιο Ὄρος ὁ Ἁγιορείτης Μοναχός Βλάσιος στό βιβλίο του «Οἱ ἀόρατοι ἐρημίτες τοῦ Ἄθωνα» (2006), διασώζει τά ἀκόλουθα, στήν ἀναφορά του στόν Ἱερομόναχο Σεραφείμ καί τήν συνοδεία του, τῆς Σκήτης τοῦ ἁγ. Δημητρίου, τήν λεγομένη Σκήτη τοῦ Λάκκου (σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ μ. Τρύφωνος στό μ. Διονύσιο, πρ. Ἁγιοπαυλίτη, + 2002):
«Ὅταν κατοίκησαν στή Σκήτη τοῦ Λάκκου ὁ παπᾶ Σεραφείμ καί ἡ συνοδεία του, ἐξομολογοῦντο σέ κάποιον Πνευματικόν ὀνόματι Λεόντιον Ἱερομόναχον. Ὁ παπα - Λεόντιος ἔμενε ἕνα διάστημα σέ μία σπηλιά τοῦ Ἄθωνα, γι’ αὐτό καί ὠνομάσθη Σπηλαιώτης. Ἐπειδή ἦταν καλός καί ἀσκητικός μοναχός, ἐξομολογοῦντο κοντά του ἀρκετοί μοναχοί. Μεταξύ αὐτῶν πού ἐξομολογοῦντο ἦσαν καί δώδεκα ἀνώνυμοι Ἀναχωρητές, οἱ ὁποῖοι ἔμεναν σέ σπηλιές στά βουνά τοῦ Ἄθωνα. Ὅταν πήγαιναν στόν παπα-Λεόντιο μεταξύ ἄλλων τοῦ ἐπεξηγοῦσαν θεῖα μυστήρια, τοῦ ἔλεγαν γιά τό μέλλον τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ ἑρμήνευαν τά κάλλη τοῦ Παραδείσου καί ποία ἡ δόξα τῶν δικαίων μετά θάνατον».
Ὁ π. Χ. Σ. γράφει σχετικά, ὅτι γιά τούς Ἁγιορείτες ὁ π. Λεόντιος «ἔγινε παράδειγμα ἀσκητικῆς βιοτῆς».

Δ. Ὁ π. Λεόντιος στή Σάμο.

Ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος ὁ π. Λεόντιος ἦρθε στή γεννέτειρά του Σάμο, ὅπου ἔζησε βίο «πένητα, ἀνυπόδητος καί μονοχίτων», ὡς διά Χριστόν Σαλός, κατά τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου. Ὁ χρόνος τῆς ἐπιστροφῆς του δέν ἔχει ἐξακριβωθεῖ. Ὁ μ. Βλάσιος δέχεται, ὅτι «οἱ δώδεκα ἀνώνυμοι ἀσκητές τοῦ συνέστησαν νά πάει ἤ τόν ἔστειλαν στό νησί τῆς Σάμου γιά νά βοηθήσει πνευματικά τόν λαό. Ἔκανε ὑπακοή καί πῆγε καί ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τῆς τελευτῆς του» (σελ. 1 11). Σχετικά μέ τό ἔργο του στή Σάμο ὁ ἴδιος μοναχός σημειώνει: «Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ πού τόν γνώρισαν, διηγοῦνται θαυμαστά γεγονότα γιά τήν ζωή του. Ἔλεγχε Στρατηγούς, Δημάρχους καί ἄλλα ἐξέχοντα πρόσωπα τά ὁποῖα δέν ἔδιναν τό καλό παράδειγμα στό λαό, ἀλλά ζοῦσαν ὡς ἀποστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς. Ποτέ δέν εἰσῆλθε σέ αὐτοκίνητο, ἦταν ἕνας πεζοπόρος κήρυκας τῆς Πίστεως καί τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔζησε ὡς ἀκτήμων καί διά Χριστόν Σαλός, σεβόμενος ὑπό τοῦ λαοῦ ὡς Ἅγιος. Ἀκολουθοῦσε τό Παλαιό Ἑορτολόγιο, ὡς εἶναι καί στό Ἅγιον Ὄρος» (αὐτ. σελ. 111).Τόν ἐπώδυνο σταυρό τῆς διά Χριστόν σαλότητος ὁ π. Λεόντιος δέν τόν σήκωσε αὐθαίρετα, ἀλλά μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου. Ἤδη τό 1949 ὁ ἐπ. Ματθαῖος εἶχε ζητήσει καί ἀπό μία ἄλλη χαριτωμένη ψυχή, τήν Ταρασία Ζαροραίου, ἔπειτα διά Χριστόν Σαλή ὁσία Ταρσώ (+ 1989), νά ὑποκριθεῖ τήν σαλή.
Ἀρχικά ὁ μακάριος Πατήρ ἱερουργοῦσε στόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν. Καρλόβασι, ἐξυπηρετῶντας τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους τῆς Σάμου. Ἡ ἐφημερία του ἐκεῖ σταμάτησε ἄδοξα τό 1973, ὅταν χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Πειραιῶς καί Νήσων ὁ ἀρχιμ. Νικόλαος Μεσσιακάρης καί ἀνέλαβε Τοποτηρητής Σάμου. Ὅταν ὁ ἐπ. Νικόλαος ζήτησε ἀπό τόν π. Λεόντιο «ἀρχιερατικά δικαιώματα», ἐκεῖνος πού δέν εἶχε πιάσει ποτέ στά χέρια του χρήματα, ὁ ἐντελῶς ἀφιλάργυρος καί ἀφιλοχρήματος, ὑποχρεώθηκε νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἐφημερία! Ἔκτοτε ζοῦσε «βίον πένητα», διερχόμενος πεζός καί ξυπόλυτος ὅλο τό νησί, κηρύττοντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σέ δρόμους καί πλατείες καί βρίσκοντας καταφύγιο στά ἐξωκκλήσια καί τίς ἐρημιές, ἀρκούμενος σέ ἕνα κομμάτι ξερό ψωμί! (Μαρτυρία κ. Δέσποινας Ἰωαννίδου).

Ε. Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς σαλότητος τοῦ π. Λεοντίου.

Ὁ π. Χ. Σ. γράφει σχετικά μέ τήν παρουσία τοῦ π. Λεοντίου στή Σάμο: «Ἀρχίζει ἔντονον ἀσκητικήν ζωήν. Περιφέρεται ἀνυπόδητος, ρακένδυτος, φορτωμένος τά βιβλία τά ἐκκλησιαστικά - ἐνῶ στό χέρι του εὑρίσκεται ἡ εἰκών τῆς Θεοτόκου, μικρός ξύλινος σταυρός καί τό κομβοσχοίνιον - ἕτοιμος νά δώσει ἐρμηνείαν τοῦ θείου λόγου παντί τῶ αἰτοῦντι. Τό κήρυγμά του ἔχει ἐκκλησιαστικόν κυρίως περιεχόμενον, εἰς ἄπταιστον καθαρεύουσαν καί σύνταξιν, χωρίς χειρόγραφον. Τά θέματά του ἦταν κυρίως τό ἡμερολογιακόν καί ἡ μέλλουσα κρίσις, ἀλλά καί ὁ δημόσιος ἔλεγχος δημοσίων ἰσχυρῶν καί μή προσώπων, τά ὁποῖα ἐλέγχονται ἀκόμη καί ὀνομαστικῶς διά ὁτιδήποτε παράνομον, ἀκόμη καί οἰκογενειακῆς φύσεως.
Μισεῖ τά χρήματα, κοιμᾶται εἰς τό πάτωμα, ὅταν τόν φιλοξενοῦν φίλοι, γνωστοί ἤ συναγωνισταί του.
Δέν φοβεῖται τίποτε καί μάχεται ἀμειλίκτως κατά τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ κηρύττει ὅπου εὑρεθεῖ (λ.χ. εἰς τήν Ὀμόνοιαν διακόπτει τήν κυκλοφορίαν πεζῶν καί ὀχημάτων).
Μέ αὐτοκίνητο ὅταν θελήσει νά ταξιδεύσει, ἄν εἶναι γνωστοί του οἱ ἐπιβαίνοντες, κάθεται στό τελευταῖο σημεῖο τοῦ πατώματος τοῦ λεωφορείου!».
Ἡ Διδασκάλισσα κ. Εὐγενία Χίου μαρτυρεῖ σχετικά μέ τήν κηρυκτική διακονία του στή Σάμο, ὅτι μία περίοδο εἶχε μαζί του μία μοναχή, τήν Πελαγία καί μαζί «γύριζαν ὅλα τά χωριά τῆς Σάμου κηρύττοντας. Γύριζαν ἀπό χωριό σέ χωριό, ξυπόλυτος ὁ Γέροντας κι ὅταν βράδυαζε ἔμπαιναν σέ ἕνα δασάκι, ἔβαζαν ἀνάμεσά τους τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί κοιμόταν. Τό πρωϊ πάλι ἄρχιζαν τήν περιοδεία σέ ἄλλα χωριά. Κάποτε ὅμως ἡ ἀδελφή Πελαγία κουράστηκε ἀπό τόν ἀγῶνα αὐτόν καί ἔφυγε».
Ἀκόμη, σχετικά μέ τήν νηστεία του σημειώνει: «Κάποτε τόν ρώτησα γιατί νήστευε καί τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Μοῦ ἀπάντησε ἐμπιστευτικά: «Στήν παλιά μου ζωή κάποτε ἁμάρτησα τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, γι’ αὐτό νηστεύω κάπου-κάπου Πάσχα, γιά νά ξεπλύνω τήν ἁμαρτία μου»!
Ὁ κ. Ἰω. Κουτσοῦκος γράφει σχετικά σέ ἐπιμνημόσυνο ἄρθρο του στήν τοπική ἐφημερίδα τῆς Κορίνθου «ΣΗΜΕΡΑ» (φ. 26.10.1997): «Ἦταν ἕνας ἱερωμένος ἀσκητής. Φοροῦσε κορελιασμένα καί χιλιομπαλωμένα ράσα καί κρατῶντας πάντα ἕνα ταγαράκι, περπατοῦσε χειμῶνα - καλοκαίρι ξυπόλυτος. Δέν χρησιμοποιοῦσε καθόλου χρήματα, δέν ἔτρωγε σχεδόν τίποτα καί κρατοῦσε πάντα μία φθαρμένη εἰκόνα τοῦ ἁγ. Παντελεήμονος.
Σέ κάθε εὐκαιρία κήρυττε μέ παρρησία καί πολλές φορές ἔκανε κήρυγμα μέ αὐστηρό ἔλεγχο.
Ὅσοι τόν πλησίαζαν ἔνοιωθαν μία χαρακτηριστική εὐωδία πού ἀνέβλυζε ἀπό τήν παρουσία του. Ἡ χαρακτηριστική μυρωδιά πού ἀναδυόταν ἀπό πάνω του συνόδευε μία Κορίνθια γιά μέρες στό σπίτι της, παρ’ ὅλο πού μίλησε μαζί του γιά λίγα λεπτά, ἐνῶ δέν τόν ξαναεῖδε ποτέ».

Στ. Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μέ τούς ὑπερφυεῖς ἀγῶνες του ὁ π. Λεόντιος ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς διδασκαλίας, τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, τῆς πρό θανάτου εὐωδίας, τῆς προοράσεως, τῆς «ἐν πνεύματι» ἀρπαγῆς σέ μακρυνούς τόπους, τῆς ἐκτός χρονικῶν ὁρίων κινήσεως, τῶν μετά θάνατον ἐμφανίσεων, τῆς εὐωδίας τῶν λειψάνων του καί ἄλλων θαυμαστῶν σημείων.
Ὁ π. Χ. Σ. γράφει, ὅτι «ὑπάρχουν μαρτυρίαι διά τόν π. Λεόντιον, ὅτι τόν εἶδον νά εὑρίσκεται ὑπερυψωμένος τοῦ ἐδάφους, ἄλλοι δέ μαρτυροῦν διά φῶς γύρω του».
Ἡ κ. Εὐγενία Χίου μαρτυρεῖ σχετικά μέ τό χάρισμα τῆς διδασκαλίας: «Τόν συνάντησα σέ ἕνα φιλικό σπίτι ἀπόγευμα. Ἔμεινα κοντά του ὡς τίς 2 τά ξημερώματα. Μία πραγματική κοσμογονία πνευματική. Πῆρα ἀπόφαση ὅτι ἔπρεπε νά γίνω Ὀρθόδοξη, παρ’ ὅλο πού στό δικό μου χωριό δέν ὑπῆρχε ἄλλος Ὀρθόδοξος» ["Σ": μήπως εννοεί να ακολουθήσει το π.ημ.;].
Σχετικά μέ τό χάρισμα τῆς προοράσεως ἡ ἴδια μάρτυρας ὁμολογεῖ: «Κάποτε ἦρθε στό χωριό Λέκκα πού ὑπηρετοῦσα. Ἦταν σούρουπο καί μιλοῦσε στήν πλατεία τοῦ χωριοῦ. Εἶχε μαζευτεῖ κόσμος. Τήν ὥρα ἐκείνη πέρασε ἕνας κάτοικος τοῦ χωριοῦ καί τοῦ εἶπε: «Δέν πᾶς καλύτερα στή γυναῖκα σου καί τό παιδί σου, παρά γυρίζεις καί λές ἄσκοπα πράγματα;» Ὁ Γέροντας τότε γύρισε καί τοῦ εἶπε: «Σέ βλέπω νά μήν εἶσαι τοῦ ἅϊ - Γιαννιοῦ». Πράγματι, σέ λίγες ἡμέρες ὁ αὐθάδης χωρικός ἀρρώστησε ἀπό καρκῖνο! Ἐνῶ εἶχε ὑψηλό ἀνάστημα, 1.85, ζάρωσε καί ἔγινε ἀγνώριστος. Πέθανε σέ λίγους μῆνες καί ὅλοι πίστεψαν, ὅτι ἡ πρόρρησις τοῦ π. Λεοντίου ἐπαληθεύθηκε.
Ἄλλοτε πάλι περνοῦσε ἀπό ἕναν δρόμο τοῦ χωριοῦ μας. Κάποιος ἀγροφύλακας, πολύ γνωστός μας, ἔπλενε ἕνα βαρέλι γιά νά βάλει λάδι. Ἐκείνη τήν στιγμή πέρασε ὁ Γέροντας Λεόντιος καί ὁ ἀγροφύλακας τόν κατηγόρησε: «Δέν πᾶς – τοῦ εἶπε – στή γυναῖκα σου καί τό παιδί σου, παρά γυρίζεις στούς δρόμους;» Ὁ π. Λεόντιος δέν τοῦ ἀπάντησε, ἀλλά δέν πρόλαβε νά περπατήσει οὔτε μισή ὥρα δρόμο καί ἀκούσθηκε ἕνας φοβερός κρότος, κάτι σάν ἔκρηξη ὀβίδας. Ἦταν τό βαρέλι πού ἀνατινάχθηκε μέ τήν φωτιά πού τοῦ ἔβαλε ὁ ἀγροφύλακας γιά νά τό καθαρίσει καί τοῦ ἔκοψε τό κεφάλι!» ["Σ": φυσικά δεν πρέπει να θεωρήσουμε πως ο όσιος ασκητής ήταν ένα είδος μάγου, που... εξαφάνιζε όποιον του αντιστεκόταν, ούτε πως ο Θεός έκανε αυτή τη δουλειά. Ίσως όμως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ήταν τόσο αποκομμένοι από το Θεό, που δε μπόρεσαν να αμυνθούν ενάντια σε μια δαιμονική επίθεση].
Σχετικά μέ τό θέμα τῆς προσευχῆς ὁ κ. Ἰω. Κουτσοῦκος γράφει, ὅτι «διαρκῶς προσευχόταν, ἔλεγε τήν εὐχή μέ ὅλη τήν θέρμη τῆς ψυχῆς του καί ὅπως μοῦ εἶπαν ὅσοι τόν φιλοξένησαν, δέν ἀναπαύοταν ὅλη τήν νύχτα, ἀλλά διαρκῶς προσευχόταν».
Γράφει ἀκόμη, ὅτι «ὅταν ὁ Γέροντας ἦταν στήν Κόρινθο, μερικοί φίλοι μέ παρεκάλεσαν νά τόν μεταφέρω ἀπό τό σπίτι πού ἐφιλοξενεῖτο, σέ ἕνα μοναστήρι ἔξω ἀπό τήν πόλη μέ τό αὐτοκίνητό μου. Ἔμεινα ἔκπληκτος ὅταν κάθισε στό κάθισμα καί τόν παρατηροῦσα νά βρίσκεται σέ μία πνευματική ἀρπαγή, μέ συνεχεῖς εὐλαβικές ὑποκλίσεις, κάνοντας τόν σταυρό του καί λέγοντας χαμηλόφωνα προσευχές καί τήν γνωστή εὐχή τῶν ἀσκητῶν. Στήν περίπου μισή ὥρα τῆς διαδρομῆς μας, δέν ἀντάλλαξα καμμία λέξη μαζί του, διότι ἔβλεπα ἕναν ἄνθρωπο πού ἦταν μέν μέ τό σῶμα δίπλα μου, ἀλλά τό πνεῦμα του βρισκόταν κάπου ἀλλοῦ, πού ἐγώ δέν μποροῦσα νά πάω!»Ὁ ἴδιος μάρτυρας ὅταν βρέθηκε στή Σάμο καί ρώτησε κάποιον ὁδηγό ταξί ἄν ἤξερε τόν π. Λεόντιο πληροφορήθηκε, ὅτι «εἶναι γνωστός σέ ὅλη τήν Σάμο, ζεῖ ἔξω, στά βουνά καί περπατάει πολύ σ’ ὅλο τό νησί».
«Δέν βλάπτει κανένα - συνέχισε ὁ ὁδηγός - ἐμεῖς, ὅπου τόν βρίσκουμε τόν παίρνουμε μέ τά ταξί μας ἤ τουλάχιστον τοῦ τό προτείνουμε, διότι συνήθως ἀρνεῖται νά μπεῖ στό αὐτοκίνητο. Ἐντύπωση μοῦ ἔκανε πού τόν εἶδα στό Πυθαγόρειο, ἐνῶ πήγαινα στό Καρλόβασι. Ὅταν ἔφτασα στό Καρλόβασι, ἔκπληκτος τόν εἶδα ἐκεῖ καί ἀπόρησα, πῶς πῆγε νωρίτερα ἐκεῖνος ἀπό τό ταξί;»
Σημαντική εἶναι καί ἡ ἀκόλουθη μαρτυρία τοῦ ἰδίου μάρτυρα: «Ὅταν κατεβαίνει στό Βαθύ - στό λιμάνι - καί κηρύττει, τότε φωνάζει δυνατά καί χτυπάει τό πόδι του μέ δύναμη, ξυπόλυτος, στούς ὀγκόλιθους τοῦ λιμανιοῦ. Ἐκεῖ, αὐτό τό χτύπημα, τό συνοδεύει ἕνας δυνατός, ὑπόκωφος θόρυβος. Πῶς εἶναι δυνατόν ἕνας γεράκος ξυπόλυτος νά κάνει μέ τό πόδι του πάνω στό μπετό τόσο θόρυβο;»

Ὁ Ἐπίσκοπος Βλαδίμηρος Abramov

 

 Στή βιβλιογραφία σχετικά μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, στή βιογραφία τοῦ Ἐπισκόπου Βλαδιμήρου Ἀμπράμωφ (+ 1987), ἀναφέρεται ὅτι τήν χειροτονία του σέ Ἐπίσκοπο εἶχε προεῖπει «ὁ διά Χριστόν Σαλός Ἱερομόναχος Λεόντιος τῆς Σάμου, στήν πηγή τοῦ ἁγ. Βασιλίσκου, στόν Καύκασο»!
Ὁ Ἐπίσκοπος Βλαδίμηρος, κατά κόσμον Βάδιμος Abramov, καταγόταν ἀπό τήν Μόσχα. Τά πρῶτα σπέρματα τῆς Πίστεως δέχθηκε ἀπό τήν εὐσεβή γιαγιά του, διότι ἡ μητέρα του ἦταν ἄθεη. Ἐνῶ ὑπηρετοῦσε στό Σοβιετικό Στρατό φοροῦσε κρυφά σταυρό και προσευχόταν. Τό ἐπάγγελμά του στόν κόσμο ἦταν κοσμηματοποιός.
Ἡ ἐκκλησιαστική του ζωή ἄρχισε ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας. Συνήθιζε νά ἐκκλησιάζεται στήν ἐνορία Znamenye τῆς Μόσχας. Ταυτόχρονα ἀναζητοῦσε Γέροντα μοναχό νά ὑποταχθεῖ. Τότε μία πιστή τόν συνέστησε στόν Κατακομβίτη Μητροπολίτη Γεννάδιο Sekach. Ὁ νεαρός Βάδιμος συνάντησε τόν Μητροπ. Γεννάδιο στή Μόσχα καί τόν συνόδευσε στό προσκύνημά του στή Λαύρα τῆς Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου. Στή συνέχεια προσχώρησε στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καί χειροθετήθηκε μοναχός ἀπό τόν Μητροπ. Γεννάδιο μέ τό ὄνομα Βλαδίμηρος. Ἀπό τόν ἴδιο Ἱεράρχη δέχθηκε καί τούς τρεῖς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης.
Λίγο πρίν τόν θάνατό του ὁ ἐπ. Βλαδίμηρος ἀναγκάστηκε νά μετακινηθεῖ στόν Καύκασο, ἀλλά καί ἀπό ἐκεῖ διώχθηκε ἀπό τήν Μυστική Ἀστυνομία. Τότε ἐγκαταστάθηκε στό χωριό Elista. Ὅταν ἡ Μυστική Ἀστυνομία τόν ἀνακάλυψε, τοῦ ζήτησε νά φύγει, ἀλλά αὐτός δέν συμμορφώθηκε, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκτοπιστεῖ στή Μόσχα, ὅπου ἀπεβίωσε τό 1987, ἀπό τίς συνέπειες τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσερνόμπιλ.
Γιά τήν συνάντηση τοῦ π. Λεοντίου μέ τόν π. Βλαδίμηρο δέν ἀναφέρονται περισσότερες πληροφορίες, ἕνα πάντως εἶναι ἀπολύτως βέβαιο καί ἐξακριβωμένο: Ὁ π. Λεόντιος δέν βγῆκε ποτέ ἔξω ἀπό τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος! Ἄρα στήν πηγή τοῦ ἁγ. Βασιλίσκου (ὅπου ὁ ὁμώνυμος ναός στόν ὁποῖο κοιμήθηκε ἐξόριστος ὁ Ἱερός Χρυσόστομος), βρέθηκε «ἐκτός σώματος, ἐν πνεύματι» καί αὐτό εἶναι μία τῶν μεγάλων ἀποδείξεων τῆς ἁγιότητός του (μέ τόν ἴδιο ἄλλωστε τρόπο ἐπικοινωνοῦσε καί μέ τόν Ἅγιο Πατέρα Ματθαῖο).

Ζ. Τό ὁσιακό τέλος.

Ὁ Σαλός τοῦ Θεοῦ ὅσ. Λεόντιος κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 5η Μαρτίου 1993. Προηγουμένως εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ, ὅπου ἔμεινε λίγο, ἀλλά μέσα στή νύχτα ἔφυγε καί περιπλανώμενος στούς δρόμους, σχεδόν τυφλός, μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο τῆς Βούλας, ὅπου μετά τίς πρῶτες βοήθειες τόν πῆγαν στό λιμάνι καί τόν ἐπιβίβασαν στό καράβι γιά τήν Σάμο. Ἐκεῖ πῆγε στό χωριό του, τόν Πλάτανο, καί φιλοξενήθηκε μέχρι τό τέλος του ἀπό τήν ἀνηψιά του Βικτωρία, ἡ ὁποῖα τοῦ παρεῖχε κάθε προστασία. Τήν τελευταῖα Θεῖα Κοινωνία ἔλαβε ἀπό τόν ἤδη μακαριστό Πρωθιερέα π. Σαράντη Καστανιᾶ, καταγόμενο ἀπό τήν Ἰκαρία (ἐκλεκτό κληρικό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) τόν ὁποῖο ἀποχαιρέτησε λέγοντας: «Ἄντε π. Σαράντη, καλή ἀντάμωση στόν Παράδεισο».
Τόν ἐνταφίασε στό χωριό του ὁ Ἱερεύς π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου (ἐπίσης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), τήν 7η Μαρτίου 1993. Στήν κηδεία του συμμετεῖχε λαός ἀπό ὅλη τήν Σάμο. «Παρά τήν στηλίτευσιν καί τήν κακουχίαν - γράφει ὁ π. Χ. Σ. - ἀνεγνωρίσθη τό πνευματικόν του ἔργον ἀπό τόν λαόν τοῦ νησιοῦ, διότι μίλησε στήν καρδιά τοῦ κόσμου, μέ φωνή σωστή».
Κατά τόν ἐνταφιασμό του οἰκονομήθηκε ἀπό τόν Θεό μεγάλο σημεῖο. Ἀπό ἀστοχία τῶν κηδευτῶν, ὁ τάφος πού θά δέχονταν τό ὁσιακό σῶμα τοῦ μακαρίου Λεοντίου, εἶχε ἀνοιχθεῖ μικρός. Τότε κάποιος ἀπό τούς παρισταμένους φώναξε εἰρωνικά: «Ἄντε ρέ Λεόντιε, καί στόν τάφο λειψός θά πᾶς». Καί ἐκεῖνος, σάν νά ἦταν ζωντανός, μάζεψε τά πόδια του καί χώρεσε! (Μαρτυρία τοῦ κ. Ἰωάννη Κουτσούκου, δημοσιευμένη στήν ἐφημερίδα τῆς Κορίνθου «ΣΗΜΕΡΑ», φ. 26. 10. 1997).Κατά τήν ἀνακομιδή του τά τίμια Λείψανά του ἀνακομίσθηκαν εὐωδιάζοντα. Σήμερα ἡ τιμία Κάρα του καί τά περισσότερα τῶν Λειψάνων του φυλάσσονται ἀπό τήν ἀνηψιά του Βικτωρία, στόν Πλάτανο Σάμου, ἐνῶ ἀρκετά ἔχουν ἴδη διασπαρεῖ καί ἡ εὐλογία τους χαριτώνει κοντινές καί μακρυνές περιοχές (ὅπως τήν Κύπρο). Πέραν τῆς Μονῆς Κύκκου Κύπρου, ἀπότμημα τῶν Λειψάνων του φυλάσσεται στό Ἱερό Παρεκκλήσιο ὁσ. Ξένης τῆς Ρωσίδος Μάνδρας Ἀττικῆς καί ἄλλο κατέχεται ἀπό τόν Ἀρχιμ. κ. Νεκτάριο Μουρᾶ.
Μετά τήν κοίμησή του μαρτυροῦνται ἐμφανίσεις του. «Τό εἶπαν ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν λόγο νά ψεύδονται - γράφει ὁ Ἰω. Κουτσοῦκος - Ἡ γυναῖκα τοῦ θυρωροῦ ἑνός ξενοδοχείου, ὅταν γύρισε ὁ ἄνδρας της στό σπίτι, τοῦ εἶπε ὅτι πέρασε ὁ Λεόντιος ἀπό κεῖ καί τοῦ ἔδωσε νερό! Ὁ σύζυγός της ἀπόρησε λέγοντάς της ὅτι ὁ Λεόντιος εἶναι πεθαμένος, ὅμως ἐκείνη ἐπέμεινε λέγοντας πώς δέν εἶχε παραισθήσεις»!

Η. Ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας.

Στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὁποίας ἀναδείχθηκε καί ἁγίασε ὁ μακάριος Πατήρ Λεόντιος, ὁ οὐρανοπολίτης διά Χριστόν Σαλός τῆς Σάμου κατέχει θέση νεοφανούς Ἁγίου. Ὅλοι στήν Σάμο (Νεοημερολογίτες καί Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι), ὁμολογοῦν τήν ἁγιότητά του. Δέν ἦταν «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», ἀλλά μία μορφή γνήσια Βιβλική στόν 20ο αἰ. τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἁμαρτίας.
Στίς μοναδικές φωτογραφίες τοῦ Ὁσίου Πατρός, τίς ὁποίες κατέχει καί μᾶς διέθεσε ὁ ἀρχιμ. κ. Νεκτάριος Μουρᾶς, διακρίνεται ὁ μακάριος Γέροντας νά κηρύττει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ξυπόλητος, σχεδόν ρακένδυτος, μέ τό Εὐαγγέλιο στό χέρι ἀνοικτό, ἄλλοτε προσελκύοντας τό ἐνδιαφέρον τῶν διερχομένων καί ἄλλοτε τόν εἰρωνικό γέλωτα! Μία μορφή ὄντως Βιβλική, ξένη πρός τόν 20 αἰ. στόν ὁποῖο ὡς ξένος καί πάροικος ἔζησε καί ἁγίασε, μέ τό δησάκι τοῦ ξένου στήν πλάτη, ὅπου εἶχε ὅλη του τήν περιουσία, τά ἐκκλησιαστικά του βιβλία. Νεκρός δέ στό νεκροκρέββατο, ἀντικρύζει γαλήνιος τήν πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητα, πάλι Βιβλικός, ξένος, οὐρανοπολίτης στόν κόσμο μας τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας.
Οἱ εὐλαβούμενοι τήν μνήμη του τόν τιμοῦν τήν 5η Μαρτίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του. Σύμφωνα μέ ἀσφαλεῖς πληροφορίες ἐπίκειται ἡ διακήρυξις τῆς ἁγιότητός του ἀπό τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Ὅσιε Πάτερ Λεόντιε, πρέσβευε τῶ Κυρίῳ ὑπέρ ἡμῶν.