Ο Πάπας Φραγκίσκος Α΄ ασπάστηκε το χέρι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου: Ιεροσόλυμα 25.5.2014...

Ευκαιρία προσέγγισης στην Αλήθεια ή υποκρισία; (Ή η δική μας στάση - της Ορθόδοξης Εκκλησίας - θα καθορίσει τις εξελίξεις;)

Για την πολύκροτη συνάντηση Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου & Πάπα Φραγκίσκου Α΄ στα Ιεροσόλυμα στις 25 Μαΐου 2014 (για την οποία είχαμε γράψει εδώ), το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων Amen.gr έγραψε:

Ύστερα από 50 χρόνια από την συνάντηση Παύλου Στ΄ και Αθηναγόρα, οι διάδοχοί τους Πάπας Φραγκίσκος και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχαν το απόγευμα της Κυριακής συνάντηση στα Ιεροσόλυμα, την πόλη όπου δίδαξε, σταυρώθηκε και Αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Η κατ' ιδίαν συνάντηση των δύο Προκαθημένων πραγματοποιήθηκε λίγο μετά τις 6 το απόγευμα και περίπου μια ώρα αργότερα συναντήθηκαν με όλους τους επικεφαλής των Χριστιανικών Εκκλησιών της Αγίας γης στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως όπου όλοι μαζί ανέγνωσαν την Κυριακή προσευχή μπροστά από τον Πανάγιο Τάφο.
Παρακολουθήστε από το Amen.gr μέσω της τηλεόρασης του Βατικανού την ιστορική συνάντηση. 



Οι δυο θρησκευτικοί ηγέτες με τη συνάντησή τους και την κοινή προσευχή τους επί του Παναγίου Τάφου, 50 χρόνια μετά τον ιστορικό ασπασμό της αγάπης που έδωσαν οι αοίδημοι προκάτοχοί τους Παύλος Στ' και Αθηναγόρας στον ίδιο τόπο, έστειλαν πολλαπλά συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά μηνύματα.
Αφενός κατέδειξαν με τον πλέον θερμό τρόπο τη διάθεση των - λεγομένων - δυο «πνευμόνων» του χριστιανικού κόσμου, της Δύσης και της Ανατολής, να συνεχίσουν τον εν εξελίξει μεταξύ τους διάλογο και αφετέρου να υπογραμμίσουν την αδήριτη ανάγκη να επικρατήσει η ειρήνη στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής που μαστίζεται από εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις.

Κατά τη συνάντηση αυτή, συνέβη το εξής γεγονός (βλ. εδώ):

 
Η συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ιερουσαλήμ προσέφερε μια συγκλονιστική σκηνή. Όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ολοκλήρωσε την ομιλία του κατευθύνθηκε προς το θρόνο του, ο Πάπας Φραγκίσκος αυθόρμητα έπιασε το χέρι του Προκαθήμενου της Ορθοδοξίας και το ασπάστηκε θερμά. Πολλοί από τους παρισταμένους βλέποντας αυτή τη σκηνή ανακάλεσαν στη μνήμη τους τη μορφή του Πάπα Παύλου Στ' να πέφτει στα πόδια του και να ασπάζεται τα πόδια του μακαριστού Μητροπολίτη Χαλκηδόνας Μελίτωνα Χατζή.
Δείτε το συγκλονιστικό στιγμιότυπο στο 1:40΄ του παραπάνω βίντεο.

Το σχόλιό μας: Η πράξη αυτή του Πάπα, όπως και η παντελώς άγνωστη ώς τώρα προηγούμενη του Πάπα Παύλου Στ΄, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως βήματα προσέγγισης της παπικής Έδρας προς την Εκκλησία του Χριστού. Το ίδιο και η πασίγνωστη αίτηση συγγνώμης του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ για τα ιστορικά εγκλήματα του παπισμού. Να μνημονεύσουμε επίσης την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως στην Κων/πολη από Πάπες (τουλάχιστον τον Ιωάννη Παύλο Β΄) χωρίς το Φιλιόκβε.
Παρά ταύτα, ώς τώρα δεν έχουμε δει κάποια έμπρακτη εγκατάλειψη των παπικών αιρέσεων ή των αξιώσεων παπικού πρωτείου εξουσίας πάνω στο σύνολο της παγκόσμιας Εκκλησίας του Χριστού.
Μήπως όμως σ' αυτό ευθυνόμαστε εμείς; Μήπως, αντιμετωπίζοντας τον παπισμό ως "πνεύμονα της Εκκλησίας" και τον Πάπα ως κανονικό χριστιανό προκαθήμενο (όταν π.χ. στην αφίσα της συνάντησης - βλ. την κορυφή της ανάρτησης - εμφανίζονται οι σημερινοί αιρετικοί πάπες ως διάδοχοι του αποστόλου Πέτρου), ξεγελάμε τους αδελφούς μας ρωμαιοκαθολικούς ότι είναι εντάξει ως προς την πίστη και δε χρειάζεται ν' αλλάξουν τίποτε;
Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε σύγχυση. Φυσικά, είμαι εντελώς αναρμόδιος και ανάξιος να εκφέρω γνώμη. Μου λένε: "Εμπιστέψου τις κεφαλές της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας". Ας τις εμπιστευθώ - ποιος είμαι άλλωστε, ώστε να έχει σημασία αν "τις εμπιστεύομαι" ή όχι; Και φυσικά εμπιστεύομαι το Χριστό. Αλλά ξέρουμε ότι ο Κύριος περιμένει εμάς να φερθούμε όπως πρέπει. Το κάνουμε;
Μακάρι. Ο Θεός ας βοηθήσει και ελεήσει όλους μας και όλο τον κόσμο. Και, συγχρόνως, ας κάνουμε όσο μπορούμε ιεραποστολή στη Δύση (κάνουμε;), όχι με κάποιο μικρόψυχο κίνητρο πνευματικού ιμπεριαλισμού, αλλά καθαρά και μόνο για τη σωτηρία των συνανθρώπων μας...

Η κοινή διακήρυξη Πατριάρχη και Πάπα (από εδώ)

Σε θερμό κλίμα πραγματοποιήθηκε η πρώτη κατ' ιδίαν συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον Πάπα Φραγκίσκο στο κτίριο της Νουντσιατούρας στα Ιεροσόλυμα σε ανάμνηση της πρώτης συναντήσεως που είχαν πριν 50 χρόνια οι προκάτοχοί τους, Πάπας Παύλος Στ΄ και Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.
Πάπας και Οικουμενικός Πατριάρχης αντάλλαξαν έναν θερμό ασπασμό ενώ αρχικά στη συνάντηση παρέστησαν ο Kαρδινάλιος Παρολίν, Γραμματέας του Κράτους της πόλης του Βατικανού, ο Καρδινάλιος Κουρτ Κοχ και οι Μητροπολίτες Αμερικής Δημήτριος, Περγάμου Ιωάννης και Γαλλίας Εμμανουήλ. Επίσης εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου παρέστησαν ο Αρχιμ. Βαρθολομαίος Σαμαράς, Αρχιγραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου και ο Μέγας Αρχιδιάκονος Μάξιμος Βγενόπουλος.
Μετά την ανταλλαγή συμβολικών αναμνηστικών δώρων ακολούθησε η κατ' ιδίαν συνάντηση των δύο Προκαθημένων και ακολούθως υπέγραψαν κοινή διακήρυξη με την οποία επαναλαμβάνουν την βούλησή των δύο Εκκλησιών για την συνέχιση του θεολογικού διαλόγου.

COMMON DECLARATION OF POPE FRANCIS AND THE ECUMENICAL PATRIARCH BARTHOLOMEW I

Apostolic Delegation (Jerusalem)
Sunday, 25 May 2014

1. Like our venerable predecessors Pope Paul VI and Ecumenical Patriarch Athenagoras who met here in Jerusalem fifty years ago, we too, Pope Francis and Ecumenical Patriarch Bartholomew, were determined to meet in the Holy Land “where our common Redeemer, Christ our Lord, lived, taught, died, rose again, and ascended into Heaven, whence he sent the Holy Spirit on the infant Church” (Common communiqué of Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras, published after their meeting of 6 January 1964). Our meeting, another encounter of the Bishops of the Churches of Rome and Constantinople founded respectively by the two Brothers the Apostles Peter and Andrew, is a source of profound spiritual joy for us. It presents a providential occasion to reflect on the depth and the authenticity of our existing bonds, themselves the fruit of a grace-filled journey on which the Lord has guided us since that blessed day of fifty years ago.

2. Our fraternal encounter today is a new and necessary step on the journey towards the unity to which only the Holy Spirit can lead us, that of communion in legitimate diversity. We call to mind with profound gratitude the steps that the Lord has already enabled us to undertake. The embrace exchanged between Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras here in Jerusalem, after many centuries of silence, paved the way for a momentous gesture, the removal from the memory and from the midst of the Church of the acts of mutual excommunication in 1054. This was followed by an exchange of visits between the respective Sees of Rome and Constantinople, by regular correspondence and, later, by the decision announced by Pope John Paul II and Patriarch Dimitrios, of blessed memory both, to initiate a theological dialogue of truth between Catholics and Orthodox. Over these years, God, the source of all peace and love, has taught us to regard one another as members of the same Christian family, under one Lord and Saviour, Jesus Christ, and to love one another, so that we may confess our faith in the same Gospel of Christ, as received by the Apostles and expressed and transmitted to us by the Ecumenical Councils and the Church Fathers. While fully aware of not having reached the goal of full communion, today we confirm our commitment to continue walking together towards the unity for which Christ our Lord prayed to the Father so “that all may be one” (Jn 17:21).

3. Well aware that unity is manifested in love of God and love of neighbour, we look forward in eager anticipation to the day in which we will finally partake together in the Eucharistic banquet. As Christians, we are called to prepare to receive this gift of Eucharistic communion, according to the teaching of Saint Irenaeus of Lyon (Against Heresies, IV,18,5, PG 7,1028), through the confession of the one faith, persevering prayer, inner conversion, renewal of life and fraternal dialogue. By achieving this hoped for goal, we will manifest to the world the love of God by which we are recognized as true disciples of Jesus Christ (cf. Jn 13:35).

4. To this end, the theological dialogue undertaken by the Joint International Commission offers a fundamental contribution to the search for full communion among Catholics and Orthodox. Throughout the subsequent times of Popes John Paul II and Benedict the XVI, and Patriarch Dimitrios, the progress of our theological encounters has been substantial. Today we express heartfelt appreciation for the achievements to date, as well as for the current endeavours. This is no mere theoretical exercise, but an exercise in truth and love that demands an ever deeper knowledge of each other’s traditions in order to understand them and to learn from them. Thus we affirm once again that the theological dialogue does not seek a theological lowest common denominator on which to reach a compromise, but is rather about deepening one’s grasp of the whole truth that Christ has given to his Church, a truth that we never cease to understand better as we follow the Holy Spirit’s promptings. Hence, we affirm together that our faithfulness to the Lord demands fraternal encounter and true dialogue. Such a common pursuit does not lead us away from the truth; rather, through an exchange of gifts, through the guidance of the Holy Spirit, it will lead us into all truth (cf. Jn 16:13).

5. Yet even as we make this journey towards full communion we already have the duty to offer common witness to the love of God for all people by working together in the service of humanity, especially in defending the dignity of the human person at every stage of life and the sanctity of family based on marriage, in promoting peace and the common good, and in responding to the suffering that continues to afflict our world. We acknowledge that hunger, poverty, illiteracy, the inequitable distribution of resources must constantly be addressed. It is our duty to seek to build together a just and humane society in which no-one feels excluded or emarginated.

6. It is our profound conviction that the future of the human family depends also on how we safeguard – both prudently and compassionately, with justice and fairness – the gift of creation that our Creator has entrusted to us. Therefore, we acknowledge in repentance the wrongful mistreatment of our planet, which is tantamount to sin before the eyes of God. We reaffirm our responsibility and obligation to foster a sense of humility and moderation so that all may feel the need to respect creation and to safeguard it with care. Together, we pledge our commitment to raising awareness about the stewardship of creation; we appeal to all people of goodwill to consider ways of living less wastefully and more frugally, manifesting less greed and more generosity for the protection of God’s world and the benefit of His people.

7. There is likewise an urgent need for effective and committed cooperation of Christians in order to safeguard everywhere the right to express publicly one’s faith and to be treated fairly when promoting that which Christianity continues to offer to contemporary society and culture. In this regard, we invite all Christians to promote an authentic dialogue with Judaism, Islam and other religious traditions. Indifference and mutual ignorance can only lead to mistrust and unfortunately even conflict.

8. From this holy city of Jerusalem, we express our shared profound concern for the situation of Christians in the Middle East and for their right to remain full citizens of their homelands. In trust we turn to the almighty and merciful God in a prayer for peace in the Holy Land and in the Middle East in general. We especially pray for the Churches in Egypt, Syria, and Iraq, which have suffered most grievously due to recent events. We encourage all parties regardless of their religious convictions to continue to work for reconciliation and for the just recognition of peoples’ rights. We are persuaded that it is not arms, but dialogue, pardon and reconciliation that are the only possible means to achieve peace.

9. In an historical context marked by violence, indifference and egoism, many men and women today feel that they have lost their bearings. It is precisely through our common witness to the good news of the Gospel that we may be able to help the people of our time to rediscover the way that leads to truth, justice and peace. United in our intentions, and recalling the example, fifty years ago here in Jerusalem, of Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras, we call upon all Christians, together with believers of every religious tradition and all people of good will, to recognize the urgency of the hour that compels us to seek the reconciliation and unity of the human family, while fully respecting legitimate differences, for the good of all humanity and of future generations.

10. In undertaking this shared pilgrimage to the site where our one same Lord Jesus Christ was crucified, buried and rose again, we humbly commend to the intercession of the Most Holy and Ever Virgin Mary our future steps on the path towards the fullness of unity, entrusting to God’s infinite love the entire human family. “ May the Lord let his face shine upon you, and be gracious to you! The Lord look upon you kindly and give you peace!” (Num 6:25-26).

Jerusalem, 25 May 2014