O άγιος Παΐσιος ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας & πολέμιος της πλάνης των αιρέσεων

 

Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη

Περιοδικό Θεοδρομία: Απρίλιος - Ιούνιος 2015 

Ιερά Μονή Παντοκράτορος, Πνεύματος κοινωνία
 

Εἶναι μεγάλη εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ ἐποχή μας ἀξιώθηκε νὰ ἀναδείξει μεγάλους Ἁγίους, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος.
Ἰδιαίτερα ὁ Ἅγιος Παΐσιος θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ κατεξοχὴν Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, ἀφοῦ αὐτὸς ὅσο κανείς ἄλλος «ἔπιασε» τὸν σφυγμὸ τῆς ἐποχῆς μας καὶ βοήθησε οὐσιαστικὰ τοὺς ἀνθρώπους συνδέοντάς τους μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Στάθηκε ὁ προφήτης τοῦ Γένους στὸν 20ὸ αἰώνα, ὅπως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὸν 18ο. Στάθηκε ὁ ἐμψυχωτὴς καὶ παρηγορητής, ὁ ἀπλανὴς διδάσκαλος καὶ συγχρόνως παγκόσμιος Ἅγιος, ἀφοῦ κάθε Ἅγιος ἀνήκει στὴν οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ τάφος του στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τῆς Σουρωτῆς ἔχει γίνει πανορθόδοξο προσκύνημα.
Οἱ γραμμὲς ποὺ χαράσσονται ἀποτελοῦν, τρόπον τινά, ἕνα ἐλάχιστο ἀντίδωρο στὴν ἁγιασμένη μορφὴ τοῦ Γέροντα, ἀφοῦ μὲ τὶς δικές του εὐχὲς καὶ τὴν εὐλογία –ὅπως φυσικὰ καὶ μὲ τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου– δημιουργήθηκε τὸ μοναστήρι μας τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου στὸ Βατοπαίδι Ὁρμυλίας στὴ Σιθωνία Χαλκιδικῆς.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συνέχισε τὴν παράδοση, ποὺ θέλει τοὺς μοναχοὺς στὴν πρώτη γραμμὴ τῶν ἀγώνων γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως....
Ὁ καθηγητὴς τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος διδάξας καὶ πράξας σ’ αὐτὸ τὸ θέμα, ὅταν ἄφησε τὸ ἐρημητήριό του καὶ κατέβηκε στὴν τότε μεγαλούπολη Ἀλεξάνδρεια, τεθεὶς μαζὶ μὲ τὸν μαθητή του Μέγα Ἀθανάσιο Ἀλεξανδρείας ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνος τῶν Ὀρθοδόξων ἐναντίον τῆς φοβερᾶς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου 1.

Πράγματι, οἱ Ἅγιοι γνωρίζοντες ἐμπειρικά, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν καταστροφή, ποὺ προξενεῖ στὸν ἄνθρωπο ἡ ἀμετανόητη ἐμμονὴ στὴν αἵρεση, ἀγωνίσθηκαν μέχρι καὶ αἵματος γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἀνοικτὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θεοκοινωνίας, τὴν ὁποία ναρκοθετεῖ ἡ αἵρεση.
Οἱ Ἅγιοι δὲν ἔκαναν, τρόπον τινά, ξεχωριστὴ «ἀντιαιρετικὴ ἐργασία». Αὐτὴ προέκυψε ἀβίαστα ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ξεκάθαρης δογματικῆς συνειδήσεως ποὺ εἶχαν γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, συγκεκριμένα, βοήθησε ἀθόρυβα ἀμέτρητους ἀνθρώπους νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὶς ποικιλώνυμες πλάνες, νέες καὶ παλαιές. Καὶ ὄχι μόνον τοὺς βοήθησε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν πλάνη, ἀλλὰ τοὺς βοήθησε νὰ συνδεθοῦν ὀργανικὰ καὶ συνειδητὰ μὲ τὸ πνευματικὸν ἰατρεῖον τῆς Ἐκκλησίας.
Πλῆθος ἀνθρώπων ἐλευθέρωσε ἀπὸ μάγια καὶ λοιπὲς δαιμονικὲς ἐπήρειες. Ὅλοι αὐτοὶ δοξάζουν τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν γνήσιο θεράποντά του Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη.
Τὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου μας ἦταν γνήσια Ὀρθόδοξο καὶ ἐκκλησιοκεντρικό. Ὅλη ἡ φροντίδα του ἦταν νὰ συνδέσει τοὺς κουρασμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀπὸ τὰ πάθη, τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς πλάνες ἀνθρώπους μὲ τὸν Σωτήρα Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του· ὄχι μὲ τὸν ἑαυτό του.
Ὁ τρόπος του ἦταν, ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά, ὅλα νὰ γίνονται «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη», πρὸς οἰκοδομὴ πνευματικὴ καὶ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ὁλόκληρα βιβλία ἔχουν γραφεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ βοηθήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπὸ μαγεῖες, ἀποκρυφισμοὺς καὶ ἀπωανατολίτικες ἰνδουϊστικὲς καὶ βουδιστικὲς πλάνες 2.
Ὁ Ἅγιος, ἐπίσης, γνωρίζοντας τὸ πῶς ἐργάζεται ὁ πονηρός, εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας, γιὰ νὰ τυλίξει τὸν κόσμον ὅλον «σὲ μιὰ κόλλα χαρτὶ» καὶ νὰ ἐπιβάλει παγκοσμίως τὴν ἐξουσία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔγραψε στὰ 1987 μὲ τὸ ἴδιο του τὸ χέρι, καὶ ἔτσι ἰδιόγραφο ζήτησε νὰ τυπωθεῖ, ξεχωριστὸ καθοδηγητικὸ φυλλάδιο μὲ τίτλο «Σημεῖα τῶν καιρῶν». Τὸ μήνυμα, ποὺ περνᾶ ὁ Ἅγιος καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενό του, εἶναι ἀγωνιστικὸ καὶ αἰσιόδοξο: ἡ νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτῶν ποὺ ἀγαποῦν καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας ἐχαρακτήριζε, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τὶς προτεσταντικὲς παραφυάδες καὶ ἰδιαίτερα τοὺς λεγομένους Πεντηκοστιανοὺς ὡς μεγάλη πλάνη καὶ μεγάλο δαιμόνιο καὶ πολλοὺς βοήθησε νὰ δοῦν αὐτὴ τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ φύγουν ἀπὸ ἐκεῖ.
Κρυστάλλινη ἦταν ἡ θέση του καὶ ἀπέναντι στὸν σύγχρονο μεγάλο πειρασμὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀκούει εἰς τὸ ὄνομα οἰκουμενισμὸς καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἄλλον Ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Σέρβο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ὡς παναίρεση.
Γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἤδη ἀπὸ τὸ ξεκίνημα σχεδὸν τοῦ πειρασμοῦ τῶν συμπροσευχῶν καὶ τῶν ἰσοπεδωτικῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων...
τῆς οὐσιαστικῆς καταργήσεως τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐξομοιώσεώς της μὲ τὶς ποικιλώνυμες αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς ἔγραψε ἐπιστολή, τὴν ὁποίαν ἔστειλε πρὸς τὸν ἄλλον ὁμολογητὴ καὶ ἀγωνιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ νὰ δημοσιευθεῖ στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος.
Ἐκεῖ μὲ ἕναν ἐξαιρετικὸ συνδυασμὸ λεπτότητος ἀλλὰ καὶ παρρησίας ἀναφέρεται στὸν«... βαθύ [του] πόνον διὰ τὴν γραμμὴν καὶ κοσμικὴν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ.κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναῖκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή» 3.
Ἐπισημαίνει στὴν ἴδια ἐπιστολή: «Ἃς γνωρίζωμεν ὅτι δὲν ὑπάρχουν μόνον φυσικοὶ νόμοι, ἀλλὰ καὶ πνευματικοί. Ἑπομένως, ἡ μέλλουσα ὀργὴ τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθῇ μὲ συνεταιρισμὸν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλὴν ὀργὴν θὰ λάβωμεν), ἀλλὰ μὲ μετάνοιαν καὶ τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου» 4.
Ἰδιαίτερα τραγικὴ εἶναι ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου ὅτι «... μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική, οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν τὸν ἔχουν ἀγαπήσει» 5.
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ἃς εὐχηθοῦμε νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς τὸν φωτισμόν Του σὲ ὅλους μας καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην μας Κον. Ἀθηναγόραν,... νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κατόπιν ἂς γίνῃ σκέψις διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν ἄλλων Ὁμολογιῶν, ἐὰν καὶ ἐφ’ ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νὰ ἀσπαθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον δόγμα» 6. Σχολιάζοντες τὰ ἀνωτέρω ἐπισημαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ὀνομάζει «Ἐκκλησίες» τοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀλλὰ «Ὁμολογίες» καὶ θεωρεῖ ὅτι ἡ ἀληθὴς μέθοδος ἑνώσεως εἶναι μία καὶ ἁπλή: ἡ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν.

Ὁ Ἅγιος, ὡς θεοφώτιστος, διέκρινε ἐγκαίρως ὅτι ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ὁδηγεῖ τελικὰ καὶ στὸν διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Πανθρησκεία: 
Γράφει σὲ ἄλλο κείμενό του: 
«Σήμερα δυστυχῶς μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. “Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νὰ ὑπάρχῃ” καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ἦρθαν καὶ σ’ ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: “Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστὸ νὰ κάνουμε μία θρησκεία”. “Τώρα εἶναι σὰν νὰ μοῦ λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;. Ἔγινε τόσος ἀγώνας γιὰ νὰ λαμπικάρῃ τὸ δόγμα.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: "Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μιὰ παρουσία".
Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά...» 7.
 
Θὰ κλείσουμε μὲ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἔγραψε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ κοντινούς του μαθητές, ὁ Λιβανικῆς καταγωγῆς παπα-Ἰσαὰκ καὶ ὁλοκλήρωσε μετὰ τὴν κοίμησή του ἡ συνοδεία του. Γράφει λοιπὸν ὁ παπα-Ἰσαάκ, περιγράφοντας τὴν ἀταλάντευτη στάση τοῦ Ἁγίου στὰ θέματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογίας:
«Ἀπὸ τὸ Στόμιο εἴδαμε τὸν Γέροντα σφοδρὸ πολέμιο τῶν αἱρέσεων. Στὰ θέματα τῆς πίστεως ἦταν ἀκριβὴς καὶ ἀσυγκατάβατος. 
Ἔλεγε: “Στὴν Ἀλήθεια δὲν γίνονται ἐκπτώσεις. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός”.
Καταπολέμησε τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ μιλοῦσε γιὰ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν πληροφορία του ἀρυόμενος ἀπὸ τὴν ἐν καρδίᾳ του θεία χάρι. Ὁ βίος του ἀποδείκνυε τὴν ὑπεροχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μὲ τὴν διάκρισή του συμβούλευε: “Στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι, δὲν πρέπει νὰ τοὺς λέμε ὅτι θὰ πᾶνε στὴν κόλαση ἢ ὅτι εἶναι ἀντίχριστοι ἀλλὰ οὔτε καὶ ὅτι θὰ σωθοῦν. Διότι μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀναπαύουμε ψεύτικα καὶ θὰ κριθοῦμε γι’ αὐτό. Θὰ πρέπει νὰ τοὺς βάλουμε τὴν καλὴ ἀνησυχία, νὰ τοὺς ποῦμε ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη”.
Εἶχε μεγάλη ὀρθόδοξη εὐαισθησία, γι’ αὐτὸ δὲν δεχόταν συμπροσευχὲς καὶ κοινωνία μὲ πρόσωπα μὴ ὀρθόδοξα. Τόνιζε: “Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη”. Διέκοπτε τὶς σχέσεις του ἢ ἀπέφευγε νὰ δῆ κληρικοὺς ποὺ συμμετεῖχαν σὲ κοινὲς προσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους. Τὰ “μυστήρια” τῶν ἑτεροδόξων δὲν τὰ ἀναγνώριζε καὶ συμβούλευε οἱ προσερχόμενοι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ κατηχοῦνται καλά, πρὶν βαπτισθοῦν.
Γιὰ ἕνα διάστημα εἶχε διακόψει, μαζὶ μὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ὑπόλοιπο Ἅγιον Ὄρος, τὸ μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιὰ τὰ ἐπικίνδυνα ἀνοίγματά του πρὸς τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Ἀλλὰ τὸ ἔκανε μὲ πόνο: “Κάνω προσευχή”, εἶπε σὲ κάποιον, “γιὰ νὰ κόβῃ ὁ Θεὸς μέρες ἀπὸ μένα καὶ νὰ τὶς δίνῃ στὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσῃ τὴν μετάνοιά του”.
Τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) –ὅπως καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροθρήσκους– τοὺς θεωροῦσε μὲν ὡς πλάσματα Θεοῦ καὶ ἀδελφούς μας κατὰ σάρκα (ἀπὸ τὸν Ἀδάμ), ἀλλὰ ὄχι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀδελφούς μας καὶ κατὰ πνεῦμα, ποὺ θεωροῦσε μόνο τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὰ ἐσχάτως ὑποστηριζόμενα ἀπὸ μονοφυσίτες (καὶ φιλομονοφυσίτες) ὁ Γέροντας εἶχε ἐπισημάνει: “Αὐτοὶ δὲν λένε ὅτι δὲν κατάλαβαν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀλλ’ ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν τοὺς κατάλαβαν. Δηλαδὴ σὰν νὰ ἔχουν αὐτοὶ δίκαιο καὶ τοὺς παρεξηγήσανε”. Τέλος χαρακτήρισε ὡς βλασφημία κατὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων τὴν προτεινόμενη κάθαρση τῶν Λειτουργικῶν βιβλίων ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ αἱρετικοῦ γιὰ τὸν Διόσκορο καὶ Σεβῆρο. 
Εἶπε:“Τόσοι ἅγιοι Πατέρες ποὺ εἶχαν θεῖο φωτισμὸ καὶ ἦταν σύγχρονοι, δὲν τοὺς κατάλαβαν καὶ τοὺς παρεξήγησαν καὶ ἐρχόμαστε ἐμεῖς μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες νὰ διορθώσουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Ἀλλὰ καὶ τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας δὲν τὸ ὑπολογίζουν; Καὶ αὐτὴ παρεξήγησε τὸν τόμο τῶν αἱρετικῶν;”»8.
Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ ἀποτελέσουν οἱ τόσο ξεκάθαρες καὶ σύμφωνες μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θέσεις τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ὁδηγὸ γιὰ ὅλους μας,
ἀλλὰ καὶ ἰδιαιτέρως γι’ αὐτοὺς ποὺ χειρίζονται ἀπὸ θέσεως εὐθύνης τὰ θέματα τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.
 

Σημειώσεις

1. Γιὰ τὴν παρουσία τῶν μοναχῶν σὲ ὅλους τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, βλ. τὴ σπουδαία μελέτη τοῦ ἀρχιμ. Βασιλείου Παπαδάκη μὲ τίτλο Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, Ρέθυμνο2 2008.

2. Βλ. βιβλίο Διονυσίου Φαρασιώτη, Οἱ γκουρού, ὁ νέος καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος, Θεσσαλονίκη, μὲ ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι σήμερα.

3. Βλ. τὴν ἐπιστολὴ μὲ ἡμερομηνία 23.1.1969, δημοσιευμένη στὸ περιοδ. Παρακαταθήκη, τ. 52, σσ. 2-4. Ἡ ἐπιστολὴ δημοσιεύθηκε κατόπιν καὶ ἀλλοῦ καὶ ἐκυκλοφορήθη καὶ σὲ ξεχωριστὸ φυλλάδιο.

4. Αὐτόθι.

5. Αὐτόθι.

6. Αὐτόθι.

7. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι τ. Α ́. Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2002, σσ. 347-348.

8. Βλ. † Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος
6 2008, σσ. 729-731

Επίσης:

Επιστολή του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου στον Οικ. Πατριάρχη Αθηναγόρα  

Γέροντες του ν.ημ. κατά του Οικουμενισμού
Υπόμνημα πέντε Μητροπολιτών κατά των αποφάσεων του Π.Σ.Ε. εν Πουσάν 

Οικουμενισμός και Αποτείχιση

Ο Οικουμενισμός επί Τουρκοκρατίας και η αντίδραση των τότε αγίων...

Ενότητα περί Οικουμενισμού στην ιστοσελίδα της ι. μονής Παντοκράτορος 

Αγιοκατάταξη ιερομάρτυρος (ΓΟΧ) σφαγιασθέντος υπό των αθεϊστών

 

Το αναδημοσιεύουμε (περικόπτοντας μερικές φωτογραφίες & το μουσικό παράρτημα) από το ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΤΟΛΜΗΣΕ! ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΟΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΘΕΪΣΤΩΝ

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος με την αγιοκατάταξη ενός εκ των Κληρικών της, που σφαγιάσθηκε για την Πίστη κατά την περίοδο του αντιχριστιανικού διωγμού υπό των αθεϊστῶν, τόλμησε να πράξει αυτό που η Κρατούσα Εκκλησία, της οποίας οι Κληρικοί που σφαγιάσθηκαν την ίδια περίοδο ήταν εκατοντάδες ( http://redskywarning.blogspot.gr/2012/11/blog-post_28.html και http://o-nekros.blogspot.gr/2012/05/blog-post_05.html ), δεν διανοήθηκε (παρά τις υποδείξεις Ιεραρχών της, όπως ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης) να πράξει, ούτε καν στην πιο κραυγαλέα περίπτωση του παπα-Γιώργη του Σκρέκα που σταυρώθηκε από τους αθέους την Μεγάλη Παρασκευή του 1947 ( http://o-nekros.blogspot.gr/2011/04/blog-post_692.html ). Πάντως, όπως είπε και ο Επίσκοπος Φώτιος στην ομιλία του στον Εσπερινό, είθε να μην έλθουν ποτέ ξανά τέτοια χρόνια, όπου Έλληνες θα σφάζουν Έλληνες...

 

Ὁ Ἑορτασμὸς καὶ ἡ Ἐπίσημος Διακήρυξις τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ τοῦ ἐκ Δεσφίνης

 

Στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης Ἀθηνῶν, κατὰ τὸ διήμερο Δευτέρα 21-7/3-8-2015 μὲ Τρίτη 22-8/4-8-2015, ὁλοκληρώθηκαν οἱ Ἐκδηλώσεις τοῦ πρώτου ἐπίσημου Ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ τοῦ ἐκ Δεσφίνης (+22-8-1944). Ἐψάλη μάλιστα γιὰ πρώτη φορὰ ἡ εἰδικῶς πρὸς τοῦτο συντεθεῖσα ἱερὰ Ἀκολουθία ἀπὸ σεβαστὴ Καθηγουμένη Γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.

 

Τὴν παραμονὴ ἑσπέρας ἔγινε ὁ πανηγυρικὸς Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου.

 

Τὴν κυριώνυμο ἡμέρα στὸν Ὄρθρο καὶ τὴν Θεία Λειτουργία προεξῆρχε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικος.

 Ἔλαβαν ἐπίσης μέρος τέσσερις Πρεσβύτεροι καὶ δύο Ἱεροδιάκονοι. Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ἀρκετοὶ Κληρικοί μας ἀπὸ τὶς ὅμορες Μητροπόλεις, Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, ὡς καὶ ἀρκετοὶ πιστοί. Ἔψαλαν ἑόρτια οἱ Ἱεροψάλτες τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

 

Τὸν θεῖο Λόγο σχετικὰ μὲ τὸν Βίο τοῦ τιμωμένου νέου Ἁγίου ἐκήρυξε ὁ Θεοφιλ. Μαραθῶνος κ. Φώτιος κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Κοινωνικοῦ. (βλ. ΕΔΩ)

 

Πρὸ τοῦ τέλους τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀνεγνώσθη ἀπὸ τὸν Θεοφιλέστατο Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κ. Φώτιο ἡ Συνοδικὴ Πρᾶξις Ἁγιοκατατάξεως (βλ. ΕΔΩ), ἡ ὁποία ἐν συνεχείᾳ ὑπεγράφη ἀπὸ ὅλους τοὺς παριστάμενους Ἀρχιερεῖς:

Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικο

Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιο

καὶ τοὺς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους Μαραθῶνος κ. Φώτιο,

Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιο

  καὶ Γαρδικίου κ. Κλήμη.

 

Κατὰ τὴν διάρκεια τούτου, ἐψάλησαν στίχοι Δοξολογίας καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ νέου Ἁγίου. Ἐπίσης, εὐλογήθηκαν Κόλλυβα πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Νεο-ιερομάρτυρος.

 

 

Οἱ παρευρεθέντες πιστοὶ εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ προσκυνήσουν τμῆμα τῶν εὐωδιαζόντων ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, τὰ ὁποῖα εἶχαν μεταφερθῆ γιὰ τὴν περίσταση ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Σκέπης Κερατέας, καὶ νὰ λάβουν ἀντίτυπο τῆς ἱερᾶς Αὐτοῦ Εἰκόνος, ἡ ὁποία εἶχε ἱστορηθῆ ἐν ὄψει τῆς Ἁγιοκατατάξεως ἀπὸ τὸ «Ἐργαστήριον Ἐκκλησιοποιημένης Εἰκονογραφίας» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς.

 

Κατὰ γενικὴν δὲ ὁμολογίαν, ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ ἦταν διάχυτη, πρὸς ἐνίσχυσιν καὶ παρηγορίαν τῆς ὁμολογιακῆς πορείας τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας.

ΠΗΓΗ: http://www.ecclesiagoc.gr

Ο Μεσογαίας Κήρυκος (ΓΟΧ) διακήρυξε την αγιότητα των οσίων Χριστοφόρου του Παπουλάκου και Διονυσίου Κολλυβά (29.6.15)

"Ν": Το αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα Το Συναξάριο της Εκκλησίας. Θα το σχολιάσουμε στη συνέχεια.

 

Διακήρυξις Ὁσίων Χριστοφόρου Παπουλάκου καί Διονυσίου Κολλυβᾶ ὑπό τῆς Μητροπ. ΓΟΧ Μεσογαίας 

Εικ. από εδώ

          Ἀπό τήν 'Ιστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ΓΟΧ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς πληροφορούμεθα, ὅτι  "κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀπό τήν Κυριακήν 29 Ἰουνίου 2015, εἰς τόν Ἐπισκοπικόν Ἱ. Ν. ἁγ. Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου Λαζαράτων Σφακιωτῶν Λευκάδος, θά συνεορτάζεται σύν Θεῷ  και ἡ Σύναξις τῶν νέων Ὁσίων καί Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ τοῦ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ (+ 1862) καί ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ τοῦ ΚΟΛΛΥΒΑ  ( + 1887)".
          Ἀπό τό δημοσιευόμενο στήν συνέχεια ἔγγραφο προκύπτει, ὅτι ὁ Μητροπολίτης ΓΟΧ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, προχώρησε στήν Διακήρυξη τῆς ἁγιότητος τῶν προαναφερομένων Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι θα τιμώνται ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ποιμαντικῆς του ευθύνης. 

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

 

ἐπί τῇ Διακηρύξει ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς τῆς ἁγιότητος τῶν Ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου (+ 1861) καί Διονυσίου τοῦ Κολλυβᾶ (+ 1887), Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἐπί τῆ θεσπίσει κοινῆς μετά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐτησίου ἑορτῆς αὐτῶν εἰς τον Ἱερόν Ναόν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς το χωρίον Λαζαράτων Σφακιωτῶν Λευκάδος.

 

          Α.Π. 659                                                                                    Ἐν Κορωπίω τῇ 28 Ἰουνίου 2015

 

          Παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Εκκλησίας. 

         Τιμιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

          Κατά τόν Ἱερόν Δαμασκηνόν οἱ Ἅγιοι εἶναι «οἱ ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ, τά ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα», τά ἱερά ἐκεῖνα πρόσωπα εἰς τά ὁποῖα «διά τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός». [1] Ἄλλως, «τά πρόσωπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἔχουν φθάσει εἰς τήν θέωσιν καί συνιστοῦν τούς μάρτυράς της μέσα εἰς τήν Ἱστορίαν». [2] Ὅμως ἡ θέωσις δέν ἐπιτυγχάνεται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μόνον καί ἀποκλειστικῶς ἐντός καί διά τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο καί τά κριτήρια διαπιστώσεως καί διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος εἶναι πάντοτε ἐκκλησιαστικά καί οὐδέποτε ἀνθρωποκεντρικά/κοσμικά.

          Ὁ ὅσ. Ἀθανάσιος ὁ Πάριος διδάσκει σχετικῶς: «Μία εἶναι, Μία καί Μόνη ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία ἡ ἀληθινή, ἡ νύμφη ἡ καλή, ἡ ἐκλεκτή…Ποία εἶναι αὐτή; Αὐτή ἡ ἐδική μας ἁγία Μήτηρ, τοῦτ’ ἔστιν ἡ Ἀνατολική. Πόθεν δῆλον; Ἀπό τήν ἁγιότητα τῶν τέκνων Της. Ἁγία ἡ ρίζα, ἅγιοι καί οἱ καρποί. Ἐπειδή οὐ δύναται δένδρον σαπρόν ποιεῖν καρπούς καλούς. Δέν πιστεύετε; Ἐξαριθμήσομαι αὐτούς καί ὑπέρ ἄμμον θαλάσσης πληθυνθήσονται». [3].

          Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660 – 1669), εἰς τήν ἀπάντησί του πρός τούς Παπικούς τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦσαν τήν ἀνάξειξιν Ἁγίων εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, θέτει ὡς πρώτην, βασικήν καί ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν γνήσιας καί ἀληθινῆς ἁγιότητος, τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, δηλαδή τήν μετοχήν εἰς τό σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Γράφει σχετικῶς:

          «Τρία θεωροῦνται τά μαρτυροῦντα τήν ἀληθῆ ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα. Πρῶτον Ὀρθοδοξία ἄμωμος, εἶτα ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν - ἐν αἷς ἕπεται ἡ περί τήν Πίστιν μέχρις αἵματος ἀντικατά-στασις - καί ἡ παρά Θεοῦ, τέλος, ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καί θαυμάτων. Τό πρῶτον ἐστι καί εἰς σωτηρίαν ἀναγκαιότατον. Τό δεύτερον εἰς ἁγιωσύνης χαρακτῆρα. Ἀλλά καί τό τρίτον ἀναγκαιότατον καὐτό εἰς ἀπόδειξιν». [4]

          «Τό κείμενο αὐτό - γράφει σύγχρονος Πανεπιστημιακός Καθηγητής - γραμμένο μετά ἀπό δεδομένη Δυτική πρόκληση καί διεπόμενο ἀπό τήν σαφή βούληση νά διασταλεῖ ἡ Ὀρθόδοξη πράξη ἀπό τήν Δυτική παραχάραξη, εἶναι σημαντικότατο γιά τήν θεολογική πληρότητά καί σαφήνειά του. Διαφοροποιεῖ ἀφ’ ἑνός τήν ἀληθή ἀπό τήν ὑποτιθέμενη («σεσοφισμένη», πρβλ. Β’ Πέτρου 1, 16) ἁγιότητα καί ἀφ’ ἑτέρου ἐντοπίζει τήν πιστοποίηση τῆς ἁγιότητος στή θεία καί ὄχι στήν ἀνθρώπινη πλευρά». [5]

          Εἰς τό Ὑπόμνημα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ἀναγινώσκομεν:

       «Ἅπαντα ἑορτάζομεν, ὅσα ἀγαθοδότως ἡγίασε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· λέγω δή τούς ὑψηλοτάτους καί ἁγιαστικούς Νόας, τά ἐννέα δηλαδή Τάγματα· τούς Προπάτορας καί Πατριάρχας· τούς Προφήτας καί τούς Ἱερούς Ἀποστόλους· τούς Μάρτυρας καί τούς Ἱεράρχας· τούς Ἱερομάρτυρας καί Ὁσιομάρτυρας· τούς Ὁσίους καί Δικαίους καί ἁπάσας τάς τῶν ἁγίων Γυναίων χορείας· καί τούς ἄλλους Ἅπαντας ἀνωνύμους Ἁγίους, μεθ' ὧν ἔστωσαν οἱ ἐπιγενησόμενοι». [6]

          Εἰς τούς «ἐπιγενησομένους», εἰς τούς Ἁγίους, δηλαδή, οἱ ἀνεδείχθησαν μετά τήν συγγραφήν τοῦ Ὑπομνήματος (14ος αἰ.), περιλαμβάνονται μεταξύ πολλῶν ἄλλων καί οἱ Ὅσιοι καί Θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν Χριστοφόρος ὁ Παπουλάκος καί Διονύσιος ὁ Κολλυβᾶς, οἱ ὁποῖοι πέραν τοῦ ἐπιδειχθέντος ἁγίου βίου των, ἀνεδείχθησαν καί Ὁμολογηταί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κατά τήν ἐποχήν των, τήν ἐξαιρετικῶς δύσκολον διά τό Ἑλληνικόν Ἔθνος καί τήν Ἐκκλησίαν του ἐποχήν τῆς Βαυαροκρατίας.

          Περί τοῦ Ὁσίου Χριστοφόρου ἀρκεῖ ὁ λόγος περί αὐτοῦ συγχρόνου ἐκκλησιαστικοῦ συγγραφέως ["Ν": πρόκειται όχι για κάποιον τυχαίο, αλλά για το μητροπ. Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, όπως φαίνεται στην υποσημείωση]: «Μία ἐκ τῶν μυρίων ἀποδείξεων τῆς θαυματουργούσης Πίστεως εἶναι ὁ Παπουλάκος. Τί ἦτο ὁ Παπουλάκος; Ἀρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Άποστολικῆς Διακονίας; Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς; Ἱεροκήρυξ; Ἐφημέριος πλουσίας ἐνορίας πόλεως; Εἶχε πτυχία καί διπλώματα καί σπουδάς τοῦ ἐξωτερικοῦ; Τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Ὁ Παπουλάκος ἦτο ἕνας ἁπλούς μοναχός, ἐλαχίστων γραμματικῶν γνώσεων, ἀλλ’ ὅ,τι ἔπραξεν ὑπέρ τοῦ λαοῦ, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, δέν ἠδυνήθησαν νά πράξουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καί θεολόγοι τῆς ἐποχῆς του. Φαινόμενο, φαινόμενο μετέωρον, ἀστήρ πού ἐσελάγισεν εἰς τόν οὐρανόν τῆς Ἑλλάδος! Νεώτερος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὁ Παπουλάκος. «Πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ. ἑ.) καί μόνον πίστει ἀνεδείχθη». [7]

          Ὁ Ὅσιος Μοναχός διεκρίθη «εἰς τά τῆς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἡρωϊκά ἀγωνίσματα καί παθήματα αὐτοῦ καί διά τόν ὁσιοπρεπή καθόλου βίον αὐτοῦ».[8] Ὅμως, διά τούς ἀγώνας του ὑπέρ τῆς Πίστεως, τούς ὁποίους ἐνεπνεύσθη ὑπό τοῦ ἐθνεγερτικοῦ κηρύγματος ἄλλου Προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου, ὁ μακάριος μοναχός ἐδιώχθη ὑπό τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου («Σύνοδον Γραμματέων καί Φαρισαίων, εὐτελέστατον ὄργανον τοῦ κράτους» [9]). Ἀρχικῶς τοῦ ἀπαγορεύθηκε τό κήρυγμα καί «ὡς μή πειθαρχήσας» συνελήφθη κατόπιν προδοσίας, ἐφυλακίσθη εἰς τάς φοβεράς φυλακάς τοῦ Ρίου καί τελικῶς ἐξορίσθη εἰς τήν Θήραν ἀρχικῶς καί εἰς τήν Ἄνδρον τελικῶς, ὅπου φρουρούμενος εἰς κελλίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναχράντου μετέστη πρός Κύριον, τήν 18ην Ἰανουαρίου 1861.

          Ὁ Διδάσκαλος τοῦ Γένους Ὅσιος Διονύσιος ὁ Ἐπιφανιάδης, ὁ νεοφανὴς ἀσκητὴς τῆς Σκιάθου, ὑπῆρξεν λόγιος κληρικός, χρηματίσας διδάσκαλος ἐν Πάρῳ καί ἐν ΚΠόλει, σύμβουλος τῶν Πατριαρχῶν Γρηγορίου Στ’ καί Ἀνθίμου Ζ’. Καθοδηγητής τῶν διαπρεπῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων λογοτεχνῶν Ἀλ. Παπαδιαμάντη καί Ἀλ. Μωραϊτίδη, διέπρεψεν ὡς Ἡγούμενος, ἱδρυτής καί ἀναστηλωτής μονῶν (ἐν Σκιάθῳ, Ὕδρᾳ καί Σύρῳ). Προηγουμένως ἐμαθήτευσεν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ἁγ. Παντελεήμονος, ὅπου ἐδέχθη τό Μέγα καί Ἀγγελικόν Σχῆμα καί τήν Ἱερωσύνην καί ἀνεδείχθη συνεχιστής τοῦ ἔργου τῶν Κολλυβάδων Πατέρων. Διέλαμψεν ὡς φωστὴρ εὐσεβείας, χρηστοηθείας καὶ ἐλεγκτικοῦ κηρύγματος. Εἰρηνικός, εὐχόμενος, νήφων, ἱλαρὸς δότης, ἐλεήμων, φιλόξενος καὶ πλήρης Ὀρθοδόξου φρονήματος, ἀνεδείχθη ἐφάμιλλος τῶν πάλαι Ὁσίων Πατέρων, διὸ καὶ ἠξιώθη προορατικοῦ καὶ διορατικοῦ χαρίσματος. Δι’ αὐτόν ἐλέχθη, ὅτι «ἐάν ἐγεννᾶτο πρό τοῦ δ’ αἰῶνος θα ἦτο Μάρτυς, ἐάν μετά τόν δ’ Ὅσιος». [10]

          Ἤσκησε μετ’ ἐνθουσιασμοῦ το διδασκαλικόν ἔργον, τροφοδοτῶν τήν πίστιν, τήν ἑλληνομάθειαν καί τήν φιλοπατρίαν τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Συμμετεῖχε εἰς τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγώνας τῆς Πατρίδος καί διεκρίθη ὡς συγγραφεύς ἱστορικῶν, φιλοσοφικῶν, ποιητικῶν καί ὑμνογραφικῶν ἔργων.

          Διὰ τοὺς ἐλεγκτικοὺς αὐτοῦ λόγους πρὸς τὸν τότε Βασιλέα Ὄθωνα καί τούς Βαυαρούς Ἀντιβασιλεῖς, ἐξωρίσθη εἰς Ὕδραν καὶ Θήραν.

          Ἐκοιμήθη εἰρηνικῶς τήν 30ην Δεκεμβρίου 1887, τιμᾶται ὡς Ἅγιος ὑπό τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, διδάσκει διά τοῦ βίου καί τῶν διδαχῶν του καί θαυματουργεῖ.

          Οἱ δύο ἱεροί ἄνδρες Χριστοφόρος καί Διονύσιος συνηντήθησαν ἐξόριστοι εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Προφήτου Ἠλιοῦ Θῆρας, ὅπου καί οἱ δύο ἤσκησαν κηρυκτικήν δραστηριότητα ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ λαοῦ, ὥστε ἡ μνήμη των νά ἔχει ἐπιβιώσῃ μέχρι σήμερον ἀγαθή ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ πληρώματι. Τά Λείψανά των τιμῶνται ὡς ἅγια· ἱεραί εἰκόνες των ἔχουν ἀπό πολλοῦ φιλοτεχνηθεῖ· Ἀκολουθίαι πρός τιμήν των εὑρίσκονται ἤδη εἰς τήν διάθεσιν τῶν φιλαγίων καί φιλακολούθων πιστῶν. Μένει ἡ ἐπίσημος ἀποδοχή τῆς κοινῆς ἐκκλησιαστικῆς γνώμης ὑπό τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ἡ Πανορθοδόξω Συνοδικῇ διαγνώμῃ διακήρυξις τῆς ἁγιότητος αὐτῶν καί ἡ ἐγγραφή τῆς μνήμης των εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας.

         Ἤδη πρό 63 ἐτῶν, ἐγράφετο προφητικῶς διά τόν Ὅσιον Χριστοφόρον: «Παπουλάκος! Τύπος ἀποστολικοῦ Ἱεροκήρυκος. Παπουλάκος! Θρύλος. Παπουλάκος! Σύνθημα ἀγώνων. Παπουλάκος! Ἅγιος. Ἄς τιμηθεῖ, λοιπόν, τό ὄνομά του πρεπόντως. Καί ἐἀν ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησίας θελήσει νά ἐπιμείνῃ εἰς τήν ἄδικον κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 1852, ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική κοινωνία ἄς κινηθῇ διά νά ἀποδώσῃ τήν τιμήν… (Διότι) δυστυχῶς καί μετά τόσα ἔτη ἐλευθέρου βίου, κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁ Καίσαρ, τό Μασονικόν Κράτος, τό ὁποῖον ἐκδίδει νόμους καταργοῦντας τούς νόμους τῆς Καινῆς Διαθήκης καί οἱ Ἐπίσκοποι παρίστανται ὡς ἁπλοῖ ὑπηρέται καί εὐτελεῖς διεκπεραιωταί τῶν θελήσεων τοῦ Κράτους». [11]

          Ὅθεν

ΕΠΟΜΕΝΟΙ

 

τῆς αἰωνοβιότου πράξεως τῆς Ἐκκλησίας συμφώνως πρός τήν ὁποίαν, κριτήριον διά τήν διακήρυξιν τῆς ἁγιότητος ἑνός Ἁγίου εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὁποίας ἀνεδείχθη ὁ νέος Ἅγιος καί ἀποδεχόμενοι καί ἐκφράζοντες τήν κρίσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος τῆς καθ’ ἡμᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κρίσις ἀναγνωρίζει τούς θεοφιλῶς ζήσαντας καί ὁσιακῶς τελειωθέντας Πατέρας Χριστοφόρον Παπουλάκον καί Διονύσιον Κολλυβάν ὡς Ἁγίους, καί

 

ΛΑΒΟΝΤΕΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

 

καί τήν ἀπό 27ης Ἰουλίου τ. ἔ. 2010 σχετικήν ἀπόφανσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν ὁποίαν «ἡ ἐγγραφή ἑνός ἱεροῦ προσώπου εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ὁποίαν ἀνῆκει, καθώς καί ἡ ρύθμισις τῶν ἐπί μέρους λεπτομερειῶν, ἐπαφίενται εἰς τήν ποιμαντικήν διάκρισιν τῶν ἐπιχωρίων Ἐπισκόπων»,

 

ΘΕΣΠΙΖΟΜΕΝ

 

ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τό ἐξῆς, οἱ Ὅσιοι Χριστοφόρος καί Διονύσιος, συναριθμοῦνται τοῖς Ἁγίοις τῆς Ἐκκλησίας, τιμώμενοι παρά τῶν πιστῶν κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, ἤτοι δι’ ἀφιερώσεως ναῶν εἰς τήν μνήμην αὐτῶν καί δι’ ἁγιογραφήσεως ἱερῶν αὐτῶν εἰκόνων καί διά τῆς φιλοπονήσεως πρός τιμήν των Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί διά τῆς ἐκδόσεως τοῦ Βίου αὐτῶν, πρός οἰκοδομήν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί δόξαν τοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὁ μέν Ὅσιος Χριστοφόρος τῇ 18η μηνός Ἰανουαρίου, ὁ δέ Ὅσιος Διονύσιος τῇ 30η μηνός Δεκεμβρίου.

          Τά δέ Λείψανα αὐτῶν, τιμηθέντα δι’ εὐωδίας, κατά τήν Πατερικήν διδασκαλίαν καί γνώμην[12] τιμῶνται ἀπό τοῦ νῦν ὡς Λείψανα ἱερά καί ἅγια.

         Ἐπί τούτοις θεσπίζομεν, ὅπως ἀπό τοῦ νῦν ὁ Ἱερός Ναός Ἁγίων Ἀποστόλων Λαζαράτων Λευκάδος, τιμᾶται καί  ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ὁσίου Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου και Ὁσίου Διονυσίου τοῦ Κολλυβά καί   ἑορτάζεται ἀπό κοινοῦ ἡ μνήμη των μετά τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου και Παύλου.

 

          Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης

 

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

 

[1] Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις  ἀκριβής  τῆς  Ὀρθοδόξου  Πίστεως», PG 94, 1164Β – 1168C.

[2]  Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία  1989, σελ. 4. 

[3] Ὁσ. Ἀθανασίου  τοῦ  Παρίου, «Ὁ  ἅγ. Γρηγόριος  ὁ  Παλαμᾶς  καί  ὁ Ἀντίπαπας», Θεσσαλονίκη  1981, σελ. 258. 

[4] «Πρός  τάς  προσκομισθείσας  θέσεις  παρά  τῶν  ἐν Ἱεροσολύμοις  φρατόρων, διά  Πέτρου  τοῦ  αὐτῶν  μαϊστορος, Περί  τῆς  ἀρχῆς  τοῦ  Πάπα  ἀντίρρησις», Ἰάσιο  1682, σελ. 201. Πρβλ. Εὐγενίου  Βουλγάρεως, «Πρός  Πέτρον Κλαίρκιον - Περί  τῶν  μετά  τό  σχίσμα  Ἁγίων  τῆς  Ὀρθοδόξου  Ἀνατολικῆς  Ἐκκλησίας  καί  τῶν  γονομένων  ἐν  αὐτῆ  θαυμάτων», 1844, σελ. 6.

[5] π. Γ. Μεταλληνοῦ  αὐτ. σελ. 6 - 7.

[6] Νικηφόρου Καλλίστου  τοῦ  Ξανθοπούλου, Ὑπόμνημα  Κυριακῆς  Ἁγίων  Πάντων.

[7]Αὐγουστίνου Καντιώτου, 1968 κ. ἑ. Μητροπ. Φλωρίνης (Ν.Ε.), Περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα», φ. 137, Δεκ. 1952.
[8] Κ. Μ. Ραλλη, «Περί τῆς τῶν Ἁγίων ἀνακηρύξεως»· Ἑκατονταετηρίς Ἐνθικοῦ καίΚαποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, 1837‐ 1937· Ἐπιστημονικαί συμβολαί. Ἀθῆναι, σελ. 20‐21.

[9] Αὐγουστίνου Καντιώτου, αὐτ.

[10] Ἀλ. Παπαδιαμάντης.

[11] Αὐγ. Καντιώτου αὐτ.

[12] Πρβλ. ἁγ. Νικοδήμου  τοῦ    Ἁγιορείτου: «Εἶναι  γνώμη  τῶν  διδασκάλων  τῆς  Ἐκκλησίας  μας, ὅτι  τῶν  μέν  Ὁσίων  τά  Λείψανα  δέν προσκυνοῦνται  ὡς  ἅγια, ἄν  ὁ  Θεός  δέν  ἀποδείξη  δι’ αὐτῶν  θαύματα  ἤ  τό  ὀλιγώτερον  τά  τιμήση  διά  τῆς  εὐωδίας, μέ  τό  νά  μήν  εἶναι  ἀποδεδειγμένα  εἰς  τούς  ἀνθρώπους  ἡ  ἐν  κρυπτῶ  πίστις  καί  ἀγάπη  αὐτῶν  πρός  τόν  Θεόν» («Νέον  Μαρτυρολόγιον», σημ. σελ. 24).

 

***

"Ν": Από εδώ αναδημοσιεύουμε και το παρακάτω.

 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΗΚΑΝ ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΚΟΛΛΥΒΑΣ

Καθηγητή Νικήτα Αμβροσιάδη

Από δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο (kirykos.livejournal.com και churchsynaxarion.blogspot.com) πληροφορηθήκαμε, ότι ο Παλ/της Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Κήρυκος (του ευρύτερου χώρου των Ματθαιϊκών Παλαιοημερολογιτών), προχώρησε στη διακήρυξη της αγιότητας των Οσίων Χριστοφόρου Παπουλάκου και Διονυσίου Κολλυβά, κάτι που έπρεπε να έχει κάνει η κρατούσα Εκκλησία της Ελλάδος εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αν και ο εν λόγω Αρχιερεύς εκφράζει ένα μικρό μέρος των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών, η πράξη του αυτή έχει πολύ μεγάλη ποιμαντική και ιστορική σημασία, διότι:

Α. Εκφράζει το εκκλησιαστικό πλήρωμα, την συνείδηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο κλίμα της Οποίας γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν, ομολόγησαν την Πίστη και ουσιαστικά μαρτύρησαν γι’ αυτήν  και τελικά αγίασαν οι δύο Όσιοι.

 Β. Ο εν λόγῳ Επίσκοπος βρίσκεται σε κοινωνία με τοπικές Παλ/κές Εκκλησίες στη Ρωσία, Ρουμανία, Κύπρο και Κένυα και προεδρεύει Συνόδου 7 συνολικά Αρχιερέων·  έτσι η μνήμη των νεοφανών αυτών Οσίων Πατέρων της καθόλου Ορθοοδόξου Εκκλησίας, θα διαδοθεί και στις χώρες αυτές.

Μας προξενεί λύπη το γεγονός, ότι η διοικούσα Εκκλησία (Οικουμενικό Πατριαρχείο και Εκκλησία της Ελλάδος), δεν έχει προχωρήσει ακόμη  σε ανάλογη πράξη, κάτι που ασφαλώς θα είχε άλλο ποιμαντικό κύρος και άλλη ιστορική και σημειολογική βαρύτητα. Όμως η διοικούσα Εκκλησία, όχι μόνο  στο πρόσωπο ωρισμένων Μητροπολιτών της, αλλά και σε επίπεδο επίσημης πολιτικής,  συνεχίζει την δουλοπρέπεια της Βαυαροκρατίας, παρά το γεγονός ότι οι Όσιοι Χριστοφόρος και Διονύσιος «τώρα δικαιώνονται» (μάλλον από ετών έχουν δικαιωθεί). Τώρα που ο λαός μας βιώνει ένα στιγνό καθεστώς ξενοκρατίας (σε πρώτη φάση οικονομικής και να φυλάξει ο Θεός να μην χαθεί και η εθνική κυριαρχία), οι Όσιοι είναι εξαιρετικά επίκαιροι, διότι το «κινδυνευόμενον» πέραν των υλικών είναι «από αιώνος» τα πευματικά, «αυτή αύτη» η Ορθόδοξη Πίστη, την οποία βίωσαν οι Όσιοι, κήρυξαν και μετέδωσαν και για την οποία τελειώθηκαν ως Ομολογητές, ο δε Παπουλάκος και ως Μάρτυρας.

Προσωπικά δεν περιμένω από τους Έλληνες Επισκόπους (εκτός ολίγων εξαιρέσεων βέβαια) τίποτα, πέραν της χλιδάτης και πομπόδους χοροστασίας σε πανηγύρια. Μου αρκούν και με εκφράζουν όσα γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γιανναράς σε πρόσφατο άρθρο του. Όλοι γνωρίζουμε τι ποιότητα ανθρώπινων χαρακτήρων υπάρχει στο Επισκοπικό σώμα.  Το «yes men» («ναι σε όλα») των πολιτικών προς τα ξένα κέντρα αποφάσεων, ισχύει και στους Αρχιερείς, με το «ναι σε όλα» προς τον εκάστοτε Πατριάρχη ή Αρχιεπίσκοπο. Οπότε, εφ’ όσον οι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοπου είναι λόγῳ βίου και Πίστεως αντίθετοι προς τους Αγίους του Θεού, γιατί να τους διακηρύξουν;

Το Επισκοπικό σώμα έχει πάψει από πολλού να εκφράζει το εκκλησιαστικό σώμα. Μειοδοσία στην Πίστη (Οικουμενισμός), ηθικός εκφυλισμός (σε σημείο να δικαιώνεται ο π. Ιω. Ρωμανίδης που είπε, ότι «η Εκκλησία κινδυνεύει από τον Κιναιδισμό»), παιχνίδια εξουσίας πάνω σε έναν λαό που χρειάζεται επανευαγγελισμό, αγιομαχία (όπου  δεν συμφέρει τις νέες εκκλησιολογικές τάσεις) ή αγιοκατατάξεις (όπου συμφέρει το παγκάρι), πλουτισμός σε βάρος ενός ποιμνίου που εξαθλιώνεται, Επίσκοποι/Πρίγκιπες χειρότεροι του Τσαρικού καθεστώτος.

Τι να περιμένει  κανείς από τέτοιου είδους ανώτερους ρασοφόρους υπαλλήλους της Ελληνικής Δημοκρατίας; Την αναγνώριση της πτωχείας του εθνεγέρτου Παπουλάκου; Ή την διακονία των Ελληνικών Γραμμάτων, όπως την άσκησε ο Διονύσιος;

Θα ήταν εξαιρετικά παράξενο αν η εκκλησιαστική μας ηγεσία άκουγε την φωνή του ποιμνίου της (κληρικών και λαϊκών) ή τουλάχιστον έβλεπε, ότι η τιμή των εν λόγῳ  Οσίων Πατέρων, παρά την δική της σιγή, έχει διαδοθεί στα πέρατα της οικουμένης, όπου υπάρχει ελληνορθόδοξο στοιχείο και οι Όσιοι τιμώνται ήδη από τον λαό μας, όπως η εκκλησιαστική τάξη και πράξη προβλέπει (με ναούς, εικόνες και ακολουθίες). Ή ότι τα Λείψανά τους τιμώνται ως άγια  και έχουν ήδη διασπαρεί, «προς ευλογίαν των πιστών».

Ο Μητροπ. Θήρας Επιφάνιος, σε επιστολή του προς τον σφόδρα πολέμιο του Παπουλάκου Μητροπ. Ηλείας Γερμανό, γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Ουδέποτε εφαντάσθην, άγιε Ηλείας, ότι έμελλόν ποτε να απολογηθώ, διότι ο ευσεβής κλήρος και λαός της Μητροπόλεώς μου υπολήπτεται και διαφερόντως ευλαβείται τον Χριστοφόρον, δια την γόνιμον και καρποφόρον εν Θηρα κηρυκτικήν του δράσιν. Θα ήμην μάλιστα ο τελευταίος, όστις θα απέτρεπον το ποίμνιόν μου του να αποδίδη τιμήν εις άνδρα Χριστιανόν Ορθόδοξον και βεβαπτισμένον, έχοντα συνείδησιν των εαυτού πράξεων επιδείξαντα θαρραλέαν εμμονήν εις την χριστιανικήν πίστιν, διαπρύσιον κήρυκα του Ευαγγελίου, «διακριθέντα εις τα υπέρ της Ορθοδοξίας ηρωϊκά αγωνίσματα και παθήματα αυτού και τον οσιοπρεπή καθόλου βίον αυτού» και μάλιστα ασυμβίβαστον και δια τούτο διωχθέντα αποινώς, συκοφαντηθέντα και περιορισθέντα υπό της τότε Ιεράς Συνόδου, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις αυτής».

Η ενέργεια του Παλ/του Μητροπ. Κηρύκου (χωρίς να γνωρίζω τον άνδρα), καταγράφεται ήδη από την Ιστορία. Αλλά και ο λαός του Θεού δεν παραμένει αδιάφορος. Ήδη, όπως πληροφορούμαι, κάποιοι Χριστιανοί (του Νέου Hμερολογίου μάλιστα), προτίθενται να διαθέσουν στη Μητρόπολή του, οι μεν οικόπεδο στην περιοχή Καλαβρύτων για την ανέγερση Ναού του οσ. Χριστοφόρου (ο κ. Κων. Κατσιάρης, Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Συλλόγων «Ο αρχαῖος Κλείτωρ», ο  οποίος  σύρεται στα Δικαστήρια από τον Μητροπ. Ηλείας (!!!), επειδή δέχεται την αγιότητα του Παπουλάκου), οι δε προσωπική εργασία για την ανέγερση του Ναού  (ο  κ. Παν. Σουλελές, πρ. Πρόεδρος του Συλλόγου Αγιονικολαϊτών Κλειτορίας  και άλλοι).

Λυπούμεθα, αλλά δεν απαγοητευόμεθα. Ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον να ελεήσει ο Θεός την Εκκλησία Του και να αναδείξει Μάρκους Ευγενικούς και Γρηγορίους Παλαμάδες, όπως γράφει ο νεοδιακηρυχθείς Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, σε κείμενο που επανέφερε στη δημοσιότητα (προς τιμή του) ο Μητροπ. Γόρτυνος Ιερεμίας. 

"Ν": Τα σχόλιά μας:

Συμφωνούμε ότι η καθ' ημάς Εκκλησία (ν.ημ.) έχει καθυστερήσει πάρα πολύ (ας μη γράψω "ανεπίτρεπτα") την αγιοκατάταξη του οσίου Χριστοφόρου του Παπουλάκου (τον όσιο Διονύσιο ομολογώ την αμάθειά μου, ότι δεν τον γνώριζα). Το αίτημα της συνειδητοποιημένης μερίδας του ορθόδοξου λαού μας υπάρχει. Και η καθυστέρηση ομοίως.
Η αγιοκατάταξη αυτή θα έστελνε ένα μήνυμα προς πολλές κατευθύνσεις. Μήπως όμως ακριβώς αυτό μας κάνει να την καθυστερούμε, από δισταγμό;
Ή μήπως - θα πουν κάποιοι - είναι δικαιολογημένος ο δισταγμός; Δεν ξέρω. Αν κάποιος ξέρει, ας μιλήσει.
Οι εκτιμήσεις του κ. Αμβροσιάδη για την κακή κατάσταση της Εκκλησίας του ν.ημ. θεωρώ πως είναι υπερβολικές, όμως θα πρέπει να τύχουν μεγάλης προσοχής από την Εκκλησία (ν.ημ.), γιατί δεν στερούνται αληθείας! Δε χρειάζεται να πω περισσότερα.
Θα πρέπει όμως να λάβουμε υπόψιν ότι η Εκκλησία που καταδίκασε τον Παπουλάκο ήταν η τότε Εκκλησία, που έπασχε σοβαρά, όπως και η σημερινή. Πλην όμως, απ' όσο γνωρίζω, οι τότε άγιοι δεν "αποτειχίστηκαν", ούτε συνέπηξαν νέες ιερές συνόδους "γνησίων ορθοδόξων". Κι αυτό επίσης θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν από όλους τους ενδιαφερόμενους, το τονίζω δε γιατί όλους του σέβομαι και τους αγαπώ (δείτε και εδώ).
Ας γνωρίζουν, εξάλλου, όσοι φρονούν το αντίθετο, ότι στην καθ' ημάς Εκκλησία υπάρχουν πολλές αγωνιστικές φωνές και πολλοί σύγχρονοι ομολογητές της πίστεως, όχι μόνο απλοί κληρικοί, μοναχοί και ιερομόναχοι, αλλά και επίσκοποι.
Ήδη στα παραπάνω έχουν αναφερθεί οι μητροπολίτες Θήρας Επιφάνιος και Γόρτυνος Ιερεμίας, καθώς και ο μακαριστός μητροπ. Φλωρίνης Αυγουστίνος. Υπάρχουν κι άλλοι.
Δεν έχουμε πάει λοιπόν ακόμη "εις τόπον χλοερόν", όπως αντίστοιχα στις τάξεις του παλ. ημερ. δεν είναι όλα οσιακά και ρόδινα. Χρειάζεται αγώνας και μετάνοια, μετάνοια και αγώνας και στις δύο όχθες του ποταμού.
Πώς τολμώ να το γράφω αυτό, παρά την αναξιότητά μου - απορώ και ο ίδιος. Ας με ελεήσει ο Κύριος, καθώς και όλο τον κόσμο...
Τη σημασία της αγιοκατάταξης των οσίων από το μητρ. Κήρυκο (που εξαίρει ο κ. Αμβρ.) ας τη δείξει η Ιστορία εν καιρώ. Ευχόμαστε πράγματι να παίξει το ρόλο της, όντας όμως επιφυλακτικοί όσο διαρκεί το ημερολογιακό σχίσμα.
Ευχόμαστε επίσης οι άγιοι - και όλοι οι άγιοι, μαζί με την Παναγία μας - να βοηθήσουν στην άρση του σχίσματος και όλων των σχισμάτων που βασανίζουν την αγία Εκκλησία του Χριστού, ώστε η Ορθοδοξία να βαδίσει το δρόμο που Εκείνος θα ήθελε.
Αμήν.
Δικό μας αφιέρωμα στον όσιο Χριστοφόρο τον Παπουλάκο, διαβάστε παρακαλώ εδώ. Από εκεί και η εικόνα.
Εδώ για σχετική ημερίδα στα Τρόπαια Αρκαδίας.
Δείτε και την ενότητά μας περί Οικουμενισμού, παρακαλώ.
Ευχαριστώ.
Δόξα τω Θεώ.

Η κανονικότητα των επισκόπων της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς που χειροτόνησαν Γ.Ο.Χ. τα έτη 1960-62

ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΠΟΥ ΤΕΛΕΣΑΝ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ «ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ» ΕΝ ΕΤΕΙ 1960 ΚΑΙ 1962 - ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ

Από το ιστολόγιο Την ενότητα της Πίστεως

Ο «φλωρινικός» κλάδος παλιοημερολογιτών, μετά το θάνατο του Χρ. Καβουρίδη και προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την παντελή έλλειψη επισκόπων εντός του, αναζήτησε σύνοδο να χειροτονήσει παλιοημερολογίτες επισκόπους στα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Μόσχας, Σερβίας, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Διασποράς, καθώς και σε μεμονωμένους Έλληνες επισκόπους (π.χ. Ευλόγιο Κουρίλα) τουλάχιστον. Άπαντες αρνήθηκαν και παρέπεμψαν τους παλιοημερολογίτες Ελλάδος να χειροτονηθούν από την Εκκλησία της Ελλάδος και να έρθουν σε συμβιβασμό μαζί της. Προκειμένου να αποφύγουν ειδικά την Εκκλησία της Ελλάδος, οι συγκεκριμένοι παλιοημερολογίτες βρήκαν κάποια κατ’ αυτούς λύση στις ΗΠΑ.

Στις αρχές του έτους 1961 ήρθε στην Ελλάδα ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παππάς και ισχυρίστηκε σε συνεδρίαση συλλόγου του οικείου κλάδου παλιοημερολογιτών ότι είναι χειροτονημένος ως ορθόδοξος επίσκοπος με κανονική χειροτονία, χωρίς να αποκαλύψει πότε από ποιον/ποιους, πού κλπ χειροτονήθηκε κανονικά επίσκοπος και χωρίς να προσκομίσει οιοδήποτε χειροτονικό έγγραφο. Αυτός κατόπιν, το 1962 στην Ελλάδα, μαζί με Ρώσο επίσκοπο εν Χιλή της ΡΟΕΔ, ονόματι Leonty Filippovitch, χειροτόνησαν μαζί τον Αυξέντιο Πάστρα ως επίσκοπο. Κατόπιν άρχισε η χειροτονία πολλών παλιοημερολογιτών επισκόπων από το συγκεκριμένο κλάδο παλιοημερολογιτών.

Εντός του φλωρινικού κλάδου των παλιοημερολογιτών σοβούσε μεγάλη ένταση και εκτοξεύονταν γραπτώς και προφορικώς κατηγορίες εναντίον του Ακάκιου Παππά ως «ψεύτη», «απατεώνα» κλπ, διότι δεν έδινε στοιχεία για τη χειροτονία του. Μόλις 10 χρόνια μετά έγινε γνωστό πως «ο Ακάκιος Παππάς χειροτονήθηκε επίσκοπος στο Detroit, USA από δύο (ή έναν) επισκόπους (ή επίσκοπο) της ΡΟΕΔ».

Ας δεχθούμε ότι πράγματι διαβάστηκαν οι σχετικές ευχές περί χειροτονίας επισκόπου για τον Ακάκιο Παππά το 1960 στις ΗΠΑ.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ:

01] Η «χειροτονία» του Ακάκιου Παππά έγινε το Δεκ. 1960 στις ΗΠΑ από τον επίσκοπο Chicago & Detroit Seraphim και «ακόμη έναν επίσκοπο» της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Διασποράς (ΡΟΕΔ), σύμφωνα με φωτοτυπία από χαρτί βεβαίωσης που εμφανίστηκε κατόπιν στον παλιοημερολογίτικο τύπο, υπογεγραμμένο από (μόνο) τον επίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ.

02] Το έτος 1969 δημοσιεύτηκε ότι η χειροτονία αυτή τελέστηκε από δύο επισκόπους της εν λόγω ΡΟΕΔ, λάθρα της οικείας συνόδου, που ο δεύτερος ήταν ο επίσκοπος Σεβρών και Κεντρικής Ευρώπης Teofil Ionescu, σύμφωνα με φωτοτυπία από βεβαίωση αναγνώρισης της «συνόδου του αρχιεπισκόπου Αυξεντίου» και άλλης φωτοτυπίας βεβαίωσης περί αναγνώρισης των χειροτονιών του Ακακίου Παππά. που εμφανίστηκε στον παλιοημερολογίτικο τύπο. Το ένα από αυτά τα έγγραφα φέρει υπογραφές από επισκόπους της ΡΟΕΔ, συγκεκριμένα από 10 επισκόπους (τα μέλη της συνόδου της ΡΟΕ ήταν 21). Το άλλο είναι προσωπική επιστολή του προέδρου της συνόδου ΡΟΕΔ, Φιλάρετου Βοσνεσένσκι, προς τον «Αρχιεπίσκοπο Αυξέντιο». Επίσης, δεν έχουν αριθμό πρωτοκόλλου εξερχομένου, ούτε συνοδική σφραγίδα, ούτε την προβλεπόμενη μορφή, ούτε θεωρούνται χειροτονικά έγγραφα, αλλά άλλου είδους βεβαιώσεις/γνωστοποιήσεις.

03] ο επίσκοπος Seraphim Ivanov του Detroit & Chicago της ΡΟΕΔ, ο επίσκοπος Teofil Ionescu Σεβρών Γαλλίας και Κεντρικής Ευρώπης και ο επίσκοπος Χιλής και Νοτίου Αμερικής Leonty Filippovitch ήταν μέλη της συνόδου ΡΟΕΔ που έδρευε στις ΗΠΑ.

04] η σύνοδος ΡΟΕΔ δεν αναγνωριζόταν ποτέ έως το έτος 2007 από το Πατριαρχείο Μόσχας.

05] η σύνοδος ΡΟΕΔ αναγνωριζόταν ανέκαθεν εμπράκτως ως έγκυρη από τις ιερές συνόδους του Πατριαρχείου Σερβίας και του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και είχε πλήρη κοινωνία με αυτά, τα οποία είχαν πλήρη κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία είχε σε χρήση το διορθωμένο ιουλιανό ημερολόγιο.

06] η σύνοδος ΡΟΕΔ δεν είχε επίσημη αλληλογραφία ή οποιαδήποτε επικοινωνία με τις ιερές συνόδους άλλων τοπικών Εκκλησιών και Πατριαρχείων, αλλά είχε εκκλησιαστικές σχέσεις και κοινωνία με κληρικούς όλων των βαθμίδων αυτών (πλην Μόσχας).

07] κληρικοί της ΡΟΕΔ, με τους οποίους ήταν μέλη της ίδιας συνόδου και συλλειτουργοί οι επίσκοποι Seraphim Ivanov και Teofil Ionescu, όπως και οι ίδιοι, συλλειτουργούσαν με Ελληνοαμερικανούς, Σέρβοαμερικανούς, Ρωσοαμερικανούς κλπ ιερείς, που συλλειτουργούσαν με τον Πρόεδρο της Ελληνοαμερικάνικης Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη και με τον Σέρβο άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, που αμφότεροι είχαν πλήρη κοινωνία με όλες τις τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία, π.χ. και με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.

08] η ΡΟΕΔ είχε ιερείς και επισκόπους που συλλειτουργούσαν στην Ευρώπη σε ναούς και με ιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και άλλων τοπικών Εκκλησιών, εκτός μόνο του Πατριαρχείου Μόσχας.

09] η ΡΟΕΔ διέθετε στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ενορίες με το παλιό και με το νέο ημερολόγιο, χωρίς κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό πρόβλημα στις επίσημες, ανεπίσημες ή ημιεπίσημες σχέσεις με άλλες Εκκλησίες.

10] η ΡΟΕΔ απέστειλε παρατηρητές στη Β' βατικάνειο συνέλευση το 1960-1963, κατόπιν πρόσκλησης του ίδιου του τότε αιρετικού πάπα Ρώμης (πράγμα που η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έκανε), δηλαδή στη συνέλευση των λατίνων κατά την οποία εγκρίθηκε από τον παπισμό η ενδυνάμωση του θεσμού της ουνίας, η προσδοκία των λατίνων περί κοινωνίας απάντων με τον ίδιο τον πάπα Ρώμης κλπ.

11] η ΡΟΕΔ είχε ανώτερους κληρικούς, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Γενεύης Αντώνιος και ο ίδιος ο πρόεδρός της Φιλάρετος, που συλλειτούργησαν σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις με τον επιφανή Σέρβο π. Αθανάσιο Γέφτιτς, ο οποίος συλλειτουργούσε με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη (Αθηναγόρα). Ομοίως (όπως είπαμε) με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος επίσης είχε κοινωνία με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Με αυτούς συλλειτουργοί και εκκλησιαστικώς όμαιμοι ήταν οι επίσκοποι Seraphim, Teofil και Leonty.

12] η χειροτονία του Ακάκιου Παππά τελέστηκε, κατά τα δημοσιεύματα, σε μικρό ιδιωτικό ναό στο Detroit, στον οποίο χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά το νέο ημερολόγιο, πράγμα που ήταν σε γνώση του Ακάκιου Παππά.

13] ο φερόμενος ως ένας από τους δύο χειροτονήσαντες τον Ακάκιο Παππά ήταν ο επίσκοπος Teofil Ionescu (Ρουμάνος), ο οποίος χρησιμοποιούσε πάντα το νέο ημερολόγιο και μόνο αυτό.

14] ο επίσκοπος Teofil Ionescu διέψευσε πολλάκις γραπτώς και προφορικώς τη συμμετοχή του στην εν λόγω χειροτονία, έγραψε μάλιστα πως δεν γνωρίζει τίποτε γι’ αυτήν.

15] Ο επίσκοπος Seraphim Ivanov ποτέ δεν αποκάλυψε ποιος ήταν ο «συγχειροτονών» τον Ακάκιο Παππά. Παλιοημερολογίτικα περιοδικά στην Ελλάδα ανέφεραν ότι «το στόμα του έκλειναν βαρύτατοι όρκοι».

16] Ο επίσκοπος Teofil Ionescu σπούδασε Προτεσταντική θεολογία στο πανεπιστήμιο του Παρισιού.

17] Ο επίσκοπος Leonty Filippovitch πολλάκις συμμετείχε σε συμπροσευχές με αιρετικούς λατίνους, τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη, ακόμη και σε κηδεία… καρδιναλίου, από την οποία σώζεται μία φωτογραφία. Υπ' όψιν ότι τότε λαμβάνονταν σε ναούς και σε επίσημες περιστάσεις πολύ λιγότερες φωτογραφίες από σήμερα.

18] Οι παλιοημερολογίτες θεωρούν σε δημοσιεύματά τους σοβαρότατο λόγο απόσχισης από την Εκκλησία της Ελλάδος τη χρήση του νέου ημερολογίου και αποφεύγουν αυστηρά την επαφή με όσους το χρησιμοποιούν. Ορισμένες παρατάξεις παλιοημερολογιτών θεωρούν ακόμη και αίρεση τη χρήση του νέου ημερολογίου.

19] Οι παλιοημερολογίτες θεωρούν αιρετικούς τους Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και Αρχιεπίσκοπο Β. & Ν. Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη, όπως τους αποκαλούν σε περιοδικά τους.

20] Οι παλιοημερολογίτες θεωρούν αιρετικούς ή σχισματικούς ή σχισματοαιρετικούς ή αναθεματισμένους όσους συμμετέχουν σε συμπροσευχές με λατίνους, σε συνέδρια αλλοδόξων, ακόμη και όσους έχουν τιμητικές διακρίσεις ή σπουδές σε πανεπιστήμια ρωμαιοκαθολικών κρατών (π.χ. Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος).

21] Οι παλιοημερολογίτες τονίζουν σε περιοδικά τους ότι «ο κοινωνών αιρετικοίς αιρέσει κοινωνεί. Ο μνημονεύων αιρετικώ συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία. Ο μη μνημονεύων αιρετικοίς, αποτειχίζει εαυτόν εκ ψευδεπισκόπων».

22] Οι παλιοημερολογίτες οιασδήποτε φλωρινικής/αυξεντιακής παράταξης ποτέ από το 1960 έως σήμερα δεν έχουν επιδείξει δημοσίως τα πρωτότυπα σχετικά έγγραφα περί των χειροτονιών αυτών (αλληλογραφία, βεβαιώσεις κλπ) που φέρονται να κατέχουν, παρά μόνο έχουν αναπαραγάγει φωτοτυπίες ή φωτογραφίες αυτών σε περιοδικά και ιστοσελίδες τους. Δεν έχουν δημοσιεύσει επίσης εάν σώζονται και πού βρίσκονται τα πρωτότυπα. Οι παλιοημερολογίτες ματθαιικών παρατάξεων αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξη αυτών.

*****

"Συγχώρησις":
Τι φανερώνουν αυτά; Ότι έχουν γίνει λάθη και υπάρχουν ανακολουθίες, αντιφάσεις και αδυναμίες εκατέρωθεν και οι αδελφοί μας του π.ημ. δεν είναι "η γνήσια Εκκλησία του Χριστού", που ποτέ δεν έσφαλε, έναντι ημών των "σχισματικών, εκπεσόντων και απόβλητων" νεοημερολογιτών.
Για τις χειροτονίες των ΓΟΧ από τους Ρώσους της Διασποράς, δείτε επίσης από το βιβλίο του π. Βασιλείου Παπαδάκη Το σχίσμα του ζηλωτικού παλαιοημερολογιτισμού:

Οι χειροτονίες των Φλωρινιακών Γ.Ο.Χ.

Οι χειροτονίες των Ματθαιικών Γ.Ο.Χ.

Αναληθείς οι ιστορικές μαρτυρίες περί χειροτονίας επισκόπου υφ᾿ ενός επισκόπου

Η χειροθεσία των Ματθαιικών από την Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς

Ακύρωσις της πράξεως της χειροθεσίας των Ματθαιικών

Ευχαριστώ.

ΗΜΕΡΙΔΑ 27-11-14: ''15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας

Ολόκληρη η ημερίδα της Ι.Μ. Πειραιώς με θέμα: "15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας'', μαζι με το διάλογο. Πηγή βίντεο megasfilippos.
Το κείμενο των πορισμάτων της Ημερίδας εδώ.