Ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας Β΄ προς τον Πάπα Φραγκίσκο : «Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα»...

Ερώτηση του ιστολογίου μας προς τους αδελφούς μας του πατρώου ημερολογίου: είναι οικουμενιστής ο πατριάρχης Γεωργίας και δεν πρέπει να έχει κοινωνία μαζί του κάποιος, αν θέλει να είναι "γνήσιος ορθόδοξος χριστιανός";

 

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
Πρωτοπρεσβύτερος Πέτρος Χιρς, Εφημέριος Ι. Ν. Προφ. Ηλιού, Πετροκέρασα Xαλκιδικής 
Κατάνυξις

Ο Πατριάρχης που σέβεται την Εκκλησία του και τον εαυτό του...
Ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας Β΄ προς τον Πάπα Φραγκίσκο :
«Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα»...

Δόξα και ευχαριστία οφείλουμε στον Τριαδικό Θεό, διότι σε κρίσιμες στιγμές για την Εκκλησία Του φανερώνει προσωπικότητες που λειτουργούν ως σημεία αναφοράς και αξιομνημόνευτα παραδείγματα Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αξιοπρέπειας.
Ασφαλώς αναφέρομαι στον Μακαριώτατο Προκαθήμενο της μικρής αλλά ιστορικής και Αποστολικής Εκκλησίας της Γεωργίας Ηλία Β΄ και στην στάση που τήρησε κατά την επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη Γεωργία (30.9-2.10.16).
Ορισμένοι θα επιθυμούσαν ο Πατριάρχης να περιφρονήσει τελείως τον πάπα. Να μη συμμετάσχει καθόλου στην υποδοχή και να μην συναντηθεί καθόλου μαζί του. Η αυστηρή αυτή προσέγγιση δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί πρακτικά να εφαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες, τόσο λόγω των συγκεκριμένων σχέσεων Κοινωνίας-Κράτους-Εκκλησίας στη Γεωργία, όσο και του ευρύτερου πλαισίου των διεθνών γεωπολιτικών συνθηκών. Ας μη ξεχνάμε ότι ο πάπας είναι και αρχηγός του Κράτους του Βατικανού. 

Μελετώντας με προσοχή τα άρθρα των ανταποκριτών του Βατικανού και των δυτικών ειδησεογραφικών Πρακτορείων είναι εμφανής η προκατάληψή τους έναντι της Εκκλησίας της Γεωργίας, την οποία παρουσιάζουν ως στερούμενη και αυτής της κοινωνικής αγάπης και δέσμια ακροδεξιών στοιχείων που δεν επιθυμούν ούτε την απλή επικοινωνία με ο,τιδήποτε προερχόμενο από τη Δύση. Έτσι η τυχόν άρνηση του Πατριαρχείου οποιασδήποτε συνεργασίας στην παπική επίσκεψη μάλλον θα ευνοούσε τα σχέδια των παπικών, οι οποίοι περιφρονώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία θα δημιουργούσαν γέφυρα επικοινωνίας απευθείας με την πολιτική ηγεσία της χώρας! Ας μας επιτραπεί να μην πούμε περισσότερα επ’ αυτού …
Νομίζω όμως ότι το κρίσιμο σημείο δεν είναι αν υπήρξε ή όχι συνάντηση, αλλά το πλαίσιο και το περιεχόμενό της. Άλλωστε και η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι απόλυτη στο σημείο αυτό, καθώς ποικίλει κατά περίπτωση ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, πάντοτε όμως στα αυστηρά πλαίσια της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και κανονικής παραδόσεως. 

Πριν σχολιάσουμε τα της επισκέψεως του πάπα στη Γεωργία, αξίζει να επισημάνουμε τη στάση του Πατριαρχείου της Γεωργίας έναντι των Ορθοδόξων Γεωργιανών που διαμαρτυρήθηκαν για την επίσκεψη. Ούτε περιφρόνηση ούτε απαξιωτικοί και υβριστικοί χαρακτηρισμοί (ταλιμπάν, φονταμενταλιστές, φανατικοί, ψυχασθενείς, ζηλωτές κοκ), αλλά με αξιομίμητο σεβασμό προς τους πιστούς του το Πατριαρχείο σε επίσημο ανακοινωθέν του ενημερώνει με σαφήνεια ότι η επίσκεψη του πάπα στη Γεωργία «στοχεύει στην ενίσχυση των διεθνών σχέσεων με σκοπό την διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή», ενώ «η προσευχητική-μυστηριακή κοινωνία μεταξύ ημών και της Καθολικής Εκκλησίας της Ρώμης έχει διακοπεί από τους μεσαιωνικούς χρόνους, και για όσο καιρό υφίστανται δογματικές διαφορές μεταξύ μας, σύμφωνα με τους Κανόνες της Εκκλησίας μας, οι Ορθόδοξοι δεν λαμβάνουν μέρος στις ακολουθίες τους»! Τέλος, το ανακοινωθέν Πατριαρχείου Γεωργίας καταλήγει: «Η Εκκλησία της Γεωργίας έχει κρατήσει αυστηρή στάση σε θέματα οικουμενισμού, αφού διέκοψε την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από το 1983 και επίσης απείχε από την πρόσφατη πανορθόδοξη συνάντηση στην Κρήτη, διατυπώνοντας μάλιστα κριτική επί των εγγράφων της συναντήσεως, ως και επί της κοινής δήλωσης που προέκυψε από την πρόσφατη συνάντηση μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών στο Chieti της Ιταλίας» (ανακοινωθέν Πατριαρχείου Γεωργίας, 28.9.16). Μακάρι όλες οι Ηγεσίες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αποστολικής Εκκλησίας της Γεωργίας στην αντιμετώπιση των Ορθοδόξων πιστών τους! 

Ας έρθουμε στα της επισκέψεως του πάπα: Όποιος παρακολούθησε με προσοχή τις πολύωρες τηλεοπτικές μεταδώσεις του CTV (τηλεόραση του Βατικανού) και τις ανταποκρίσεις Διεθνών Ειδησεογραφικών Πρακτορείων μπορεί χωρίς δυσκολία να διαπιστώσει την καθ’ όλα αξιοπρεπή και ορθόδοξη στάση της Εκκλησίας της Γεωργίας απέναντι στον κατά κόσμο υψηλό προσκεκλημένο αρχηγό του Κράτους του Βατικανού και ηγέτη των Ρωμαιοκαθολικών, πάπα Φραγκίσκο. Αυτή ακριβώς την εκτίμηση την επιβεβαιώσαμε και σε επικοινωνία που είχαμε με Γεωργιανούς φίλους στην Τιφλίδα.
Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την αρχοντική αγάπη και φιλόξενη διάθεση, η οποία δεν κατέληξε σε φθηνή αγαπολογία που «κνήθει τάς ἀκοάς τῆς παπικῆς μοναρχοκεντρικῆς ἐκκλησιολογίας», τις ευγενείς προσρήσεις μέσα στα αυστηρά όρια της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας και τον απόλυτο σεβασμό στην εκκλησιαστική κανονική παράδοση εκ μέρους του Πατριάρχου, και συνολικά της Εκκλησίας της Γεωργίας. Έτσι, δόξα τω Θεώ, δεν υπήρξε η παραμικρή συμπροσευχή ούτε συντάχθηκαν για την περίπτωση βλάσφημοι «ύμνοι» ούτε ακούσαμε απαράδεκτες προσφωνήσεις ούτε τοποθετήθηκαν ασεβή πανό (π.χ. «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»), ούτε πραγματοποιήθηκαν ατελή συλλείτουργα ούτε λειτουργικοί ασπασμοί ούτε εκφωνήθηκε από τον πάπα το «Πάτερ ημών», ούτε… ούτε… ούτε… Μάλιστα κατά την επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό της Mtskheta (1.10.16) ο Πατριάρχης προ της αφίξεως του πάπα εισήλθε στον Ι. Βήμα, προσκύνησε μόνος του και μετά βγήκε για να υποδεχθεί τον πάπα κλείνοντας την Αγία Πύλη του Βήματος! Όποιος αναλογίζεται το τι συμβαίνει κάθε φορά που πάπας επισκέπτεται την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι, δεν μπορεί παρά να ευφραίνεται για την Εκκλησία της Γεωργίας και να θλίβεται για την περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως στα καθ’ ημάς … 

Στη Γεωργία, δόξα τω Θεώ, δεν σημειώθηκαν χειροφιλήματα στον Πάπα από πατριαρχικούς αρχιδιακόνους ή ακόμα και επισκόπους, όπως με θλίψη είδαμε προ ημερών στην Ασίζη, μπροστά στα μάτια του Οικουμενικού Πατριάρχου!
Δεν είναι δυνατόν να μη χαρούμε αφού ζούμε, επιτέλους, το αυτονόητο: «Ναι» στην επικοινωνία και τις συναντήσεις, αλλά απολύτως καμμία εν τη λατρεία κοινωνία με τον πάπα. Ο Πατριάρχης Ηλίας σεβόμενος την εκκλησιαστική τάξη δεν έστειλε ούτε τυπική αντιπροσωπεία στη παπική λειτουργία στο στάδιο της Τιφλίδας, γεγονός που κακοφάνηκε ιδιαίτερα στο Βατικανό, αν κρίνουμε από τα μάλλον πικρά σχόλια των ανταποκριτών του! Όπως δε μετέδωσε το πρακτορείο Reuters οι παπικοί της Γεωργίας ανέμεναν «πολύ μεγαλύτερη προσέλευση από τους περίπου 3.000 ανθρώπους που ήρθαν στη λειτουργία σε ένα στάδιο στην πρωτεύουσα που έχει χωρητικότητα 25.000. 
 Ήταν ένα από τα μικρότερα πλήθη που συγκεντρώθηκαν ποτέ σε υπαίθρια παπική λειτουργία στα 16 ταξίδια του πάπα Φραγκίσκου στο εξωτερικό. Επίσης, η αντιπροσωπεία που εκπροσωπεί τον Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας, Ηλία ΙΙ, την οποία ανέμενε το Βατικανό να παραστεί στη Θ. Λειτουργία, δεν εμφανίστηκε»! (Philip Pullella and Margarita Antidze, Richard Balmforth). Στην ανταπόκριση αυτή υπονοείται ότι το Πατριαρχείο είχε υποσχεθεί ότι θα στείλει αντιπροσωπεία, αλλά τελικά υπαναχώρησε. Όμως, όπως μας ενημέρωσαν κατηγορηματικά από τη Γεωργία, το Πατριαρχείο είχε από την αρχή καταστήσει απολύτως σαφές στους παπικούς ότι δεν θα υπάρξει καμία Ορθόδοξη αντιπροσωπεία του στην παπική λειτουργία. 

Σημαντικές είναι οι προσφωνήσεις του Πατριάρχου Ηλία στις δύο συναντήσεις του με τον πάπα: Με την προσφώνηση στο Πατριαρχικό Μέγαρο (30.9.16) απάντησε εμμέσως πλην σαφώς στην κακόβουλη δυτική προπαγάνδα εναντίον της πιστότητας της Γεωργιανής κοινωνίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις ηθικές αρχές του Ευαγγελίου. Στην προσφώνησή του στον περίφημο Καθεδρικό Ναό Svetitskhoveli της Mtskheta (1.10.16), ο Πατριάρχης Ηλίας δεν δίστασε καταλήγοντας να «χτυπήσει» τον συγκρητιστικό οικουμενισμό στην αχίλλειο πτέρνα του τονίζοντας την μοναδική αξία της αληθινής πίστης και αγάπης στην ενότητα των Χριστιανών. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: το αρχικό κείμενο κατέληγε: «Είθε ο Θεός να ενώσει τους χριστιανούς επί τη βάσει της αληθούς πίστεως, αμήν!», ενώ ο Πατριάρχης συνέχισε την προσφώνησή του και είπε με ιδιαίτερη έμφαση στον πάπα εκτός χειρογράφου: «Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα». Επίσης, λίγο νωρίτερα πάλι τόνισε: «Η αληθινή πίστη, ταπείνωση, μετάνοια και η φιλανθρωπία συνθέτουν το συντομότερο δρόμο προς τη σωτηρία». Η σπουδαιότητα των Πατριαρχικών λόγων δεν έμεινε ασχολίαστη από την ανταποκρίτρια του Βατικανού Inés San Martín! 

Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι ο Γεωργιανός Προκαθήμενος δεν “υπέκυψε” στην λεκτική “πίεση” που δέχθηκε από τον πάπα, ο οποίος στην προσφώνησή του αναφέρθηκε πολλές φορές στην ενότητα του «χριστιανικού βαπτίσματος». Ο Πατριάρχης δεν προέβη στο, δυστυχώς, σύνηθες ατόπημα άλλων Ορθοδόξων Προκαθημένων που εκφράζοντας άλλη εκκλησιολογία, αλλότρια προς την Ορθόδοξη, αναγνωρίζουν την κανονικότητα και εγκυρότητα του βαπτίσματος των αιρετικών.
Η αξιοπρέπεια της Γεωργιανής εκκλησιαστικής Ηγεσίας έναντι του πάπα εκδηλώθηκε και από το γεγονός ότι αρνήθηκε να τον ακολουθεί ως θεραπαινίς του κατά πόδας, σε όλες τις εμφανίσεις και συναντήσεις που είχε στην Γεωργία. Η εικόνα άλλων Προκαθημένων επ’ αυτού - με πιο πρόσφατη αυτή του Οικουμενικού στην Ασσίζη - είναι τουλάχιστον αξιοθρήνητη…
Ίσως το μήνυμα που έλαβε ο πάπας από την καθ’ όλα Ορθόδοξη στάση της Εκκλησίας της Γεωργίας να είναι πολύ πιο έντονο από την απόλυτη περιφρόνηση που ορισμένοι πρότειναν...
Μακαρίζαμε τους Γεωργιανούς Ορθοδόξους για την καθοδηγητική στάση της Εκκλησίας τους στη Σύνοδο της Κρήτης. Τους μακαρίζουμε για την πνευματική τους Ηγεσία, για τον Πατριάρχη και τους Επισκόπους τους, οι οποίοι κράτησαν και τώρα στάση αξιοπρεπή και σύμφωνη με την Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση.
Τους ευχαριστούμε πολύ! Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και οι λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες. 

Ηλιού του Μακαριωτάτου και θεοπροβλήτου Πατριάρχου
Μετσχέτης και Τιφλίδος και πάσης Ιβηρίας (Γεωργίας)
πολλά τα έτη!

ΥΓ: Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του ο Jesse Dominick εύστοχα επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Ο Πατριάρχης Ηλίας συναντήθηκε με τον πάπα με σεβασμό και αξιοπρέπεια, αλλά δεν τον αντιμετώπισε ως ορθοτομούντα την Αλήθεια επίσκοπο της αληθινής Εκκλησίας. Δεν τον κάλεσε να κηρύξει κατά τη διάρκεια Ορθόδοξης Θ. Λειτουργίας, ούτε να ευλογήσει τους ορθοδόξους πιστούς, ούτε τον ανέβασε σε επισκοπικό θρόνο, ούτε αντάλλαξε τον λειτουργικό ασπασμό της ειρήνης, ενέργειες που μόνο τραυματίζουν την Ορθόδοξη συνείδηση ​​των πιστών, προκαλώντας σύγχυση και θυμό.
Ως σοφός και απαιτητικός ποιμένας, ο Πατριάρχης Ηλίας II, διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ του σεβασμού τού επισκέπτου του και του σεβασμού προς το δικό του ποίμνιο και την Εκκλησία του, και τη δική του αρχιερωσύνη, με όλες τις επακόλουθες ευθύνες της, δίνοντας το παράδειγμα για τις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών, και προσφέροντας φωνή στην Ορθόδοξη αλήθεια στη δική του ομιλία του στον καθεδρικό ναό του Svetitskhoveli: "Η αληθινή πίστη, η ταπείνωση και οι παραδόσεις μας, αυτοί είναι οι αρχαίοι θησαυροί που διατηρούμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε στο μέλλον. Σας χαιρετώ και πάλι και ομολογώ ότι η ενότητά μας είναι στην αληθινή πίστη. Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητά μας"» (www.pravoslavie.ru/english/97534.htm).

"Ν": Επισκεφτείτε παρακαλώ, αν θέλετε, και:
 
Για την επίσκεψη του Πάπα στη Λέσβο
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, τους ετεροδόξους και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου 
 
Βασικές διαφορές ορθόδοξων και ρωμαιοκαθολικών 
Καθολικοί & Ορθόδοξοι άγιοι: μοιάζουν ή διαφέρουν;
Roman Catholics met Orthodoxy (ιστοσελίδα)
Regarding the Pope’s visit to Lesvos Island, Greece

Ορθόδοξες ρίζες στη Δύση (ενότητα)
Ορθόδοξη Γεωργία (ενότητα)

Για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, τους ετεροδόξους και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Θεολόγος - Ρέθυμνο Κρήτης

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Με το παρόν θα επιχειρήσω να καταθέσω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου από κάποια τελικά κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αν το πλήρωμα της Εκκλησίας, ιστορικά, επικυρώνει ή ακυρώνει εν τέλει τις αποφάσεις των Συνόδων, ίσως αποτελέσει μια μικρή συμβολή και η τοποθέτηση ενός άσημου θεολόγου από την Κρήτη. Περιττεύει να επισημάνω ότι τα παρακάτω ουδόλως βάλλουν κατά προσώπων ή θεσμών, αντιθέτως στοχεύουν αποκλειστικά στην ωφέλεια της Εκκλησίας και στη σωτηρία εαυτών και αλλήλων.

Τα κείμενα, για τα οποία προτίθεμαι να τοποθετηθώ, Θεού θέλοντος, είναι τα: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο», «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» και «Εγκύκλιος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Προκαταβολικά εξομολογούμαι ότι τα δύο πρώτα με προβλημάτισαν, ενώ το τρίτο με ανέπαυσε.

Η Εκκλησία και το μαρτύριο του σύγχρονου ανθρώπου

Α) Το κείμενο «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο» αναμφίβολα εκφράζει άριστα την ανθρωπολογική και κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας. Όμως, όχι άστοχα, ο μητροπολίτης Νιγηρίας – και εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας – Αλέξιος το χαρακτήρισε «άτολμο», ενώ γράφτηκε ότι και ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος είπε σχετικά ότι η Σύνοδος πρέπει να μιλήσει επί της ουσίας των σύγχρονων προβλημάτων και όχι μόνο θεολογικά.

Αν και το κείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για ποικίλες δράσεις των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, μητροπόλεων, ενοριών κ.τ.λ., όμως πρέπει να συμφωνήσω με τα παραπάνω. Ένα τέτοιο κείμενο δεν μεθιστάνει όρη, συνεπώς η δημοσίευσή του δεν αλλάζει κάτι στον πλανήτη μας.

Κατά τη γνώμη μου, μια Σύνοδος αντάξια των Οικουμενικών Συνόδων (η οποία τελικά, και θα καταξιωνόταν ως Οικουμενική από την Ιστορία), θα ήταν κάποια, που θα κατήγγελλε μία προς μία τις Πολυεθνικές Εταιρίες και τις λοιπές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, που λυμαίνονται τον κόσμο και εξουθενώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο. Τότε θα σειόταν το στρατόπεδο του Εχθρού των ανθρώπων και τα όργανά του θα ήξεραν ότι η Εκκλησία στέκεται απέναντί τους, ενώ εκείνοι που προσπαθούν να υπερασπιστούν τους αδικημένους θα γνώριζαν ότι η Εκκλησία βρίσκεται με σοβαρότητα και τόλμη δίπλα τους.

Η Εκκλησία βέβαια θα διωκόταν, αλλά αυτό προανήγγειλε ο Χριστός: διώξεις. Εκκλησία που δεν διώκεται, πολύ φοβούμαι ότι είναι Εκκλησία συμβιβασμένη και ακίνδυνη.

Φυσικά, μια τέτοια κίνηση θα χρειαζόταν προσεκτική έρευνα από ολόκληρα επιτελεία συνεργατών, αλλά είναι εφικτό και ήδη συμβαίνει σε άλλους χώρους, εκτός της Εκκλησίας. Ας λάβουμε υπόψιν ότι αυτή την ονομαστική και συγκεκριμένη καταγγελία όλων των προσώπων, εταιριών και συνασπισμών, που κρατούν δούλους τους ανθρώπους, την πραγματοποιούν δημοσιογράφοι και κοινωνικοί ή πολιτικοί ακτιβιστές, πολλοί από τους οποίους ανήκουν σε αθεϊστικούς και αντεκκλησιαστικούς χώρους. Δυστυχώς, φοβούμαι ότι σ’ αυτό το θέμα «προάγουσιν ημάς», τολμώντας να παλέψουν για τον φτωχό, όπως τολμούσαν οι Βασίλειοι και οι Χρυσόστομοι, αλλά τολμά η σημερινή Εκκλησία;

Δηλαδή η Εκκλησία να μετατραπεί σε πολιτικό ακτιβιστή; Ναι, όσο ήταν και ο ιερός Χρυσόστομος, που απευθυνόταν καταπρόσωπο στους εκμεταλλευτές του λαού, δεν εξέδιδε γενικές (έστω και θεολογικά άρτιες) ανακοινώσεις.

Ουτοπία; Ας ελπίζουμε για την επόμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, που εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα. Ας ελπίζουμε, αλλά και ας πιέζουμε.

Εκκλησία και ετερόδοξοι

Β) Το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» είναι εμφανώς γραμμένο με διπλωματικό τρόπο, ώστε να μην προσβάλει την πίστη των ορθοδόξων χριστιανών, αλλά και να μη στενοχωρήσει τους Ρωμαιοκαθολικούς και την πανσπερμία των προτεσταντικών αιρέσεων που συναπαρτίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στο οποίο συμμετέχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια Σύνοδος αντάξια των Οικουμενικών Συνόδων (και Οικουμενική τελικά), θα ήταν κάποια, που θα έλεγε σαφώς: «Εμείς, η Ορθόδοξη Εκκλησία, είμαστε η μία και μόνη Αγία Εκκλησία του Ιησού Χριστού», θα επισήμαινε και θα καταδίκαζε μία προς μία τις κακοδοξίες όλων των αιρέσεων και θα παρακαλούσε – θα ικέτευε έστω γονατιστή, με αγάπη και πόνο ψυχής – όλους τους αδελφούς μας, που είναι εγκλωβισμένοι στις πλάνες των αιρέσεων και των διαφόρων θρησκειών, να τις εγκαταλείψουν και να ενωθούν στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, «ίνα ώσιν έν» όπως ο Πατήρ με τον Υιό.

Φυσικά, οι παραπάνω δύο θέσεις (ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη Εκκλησία και ότι η α΄ ή β΄ διδασκαλία μιας χριστιανικής ομάδας συνιστά πλάνη) απαιτούν τεκμηρίωση. Η τεκμηρίωση αυτή όμως, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι εύκολη. Το να μεταστραφούν οι ηγέτες κάθε αιρετικής ομάδας είναι δύσκολο (γιατί παρεμβάλλονται πολλοί παράγοντες), όμως το να αντιληφθούν την αλήθεια τα απλά μέλη αυτών των ομάδων δεν είναι ακατόρθωτο, όπως φανερώνουν οι χιλιάδες μεταστροφές ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών στην Ορθοδοξία, που παρατηρούμε τις τελευταίες δεκαετίες. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας και ασφαλώς παγκοσμίως υπάρχουν θεολόγοι και ορθόδοξοι διδάσκαλοι που μπορούν, με τη βοήθεια του Θεού, να εκφράσουν την αλήθεια επαρκώς.

Το ότι η Εκκλησία «κάνει διάλογο» με τους ετεροδόξους είναι αυτονόητο και δεν νομίζω ότι χρειαζόταν καν να τονιστεί. Πάντως οι διάλογοι ασφαλώς δεν μπορεί να συνεχίζονται επ’ άπειρον χωρίς οι ετερόδοξοι να αντιλαμβάνονται και να διορθώνουν τα λάθη τους. Κάποια στιγμή, όπως ήδη έχει γραφτεί, οι διάλογοι πρέπει να απομακρυνθούν από τις ηγεσίες των αιρέσεων και να απευθυνθούν στους απλούς πιστούς.

Σημειωτέον – και συγχωρήστε με που θα το θέσω ευθέως – ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διαθέτει άλλες (μη Ορθόδοξες) «αδελφές Εκκλησίες». Μία Εκκλησία ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός και όλες οι ομάδες που αποκόπτονται από αυτήν και τραβούν διαφορετικούς δρόμους αποτελούν αιρέσεις. Η Εκκλησία αγαπά τους αιρετικούς (δεν τους καίει στην πυρά, όπως ο μεσαιωνικός παπικός θεσμός) και αγωνιά για τη σωτηρία τους, γι’ αυτό και επιδιώκει την επιστροφή τους. Αυτή (πρέπει να) είναι και η αιτία για τη συμμετοχή της τους διαχριστιανικούς διαλόγους.

Για το ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, επικαλούμαι τη μαρτυρία των πολλών ρωμαιοκαθολικών, που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Ραφαήλ Μπουργκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι, καθώς και προτεσταντών, όπως μια ολόκληρη προτεσταντική κοινότητα στις ΗΠΑ, με χιλιάδες μέλη, που προσήλθε στην Ορθοδοξία τη δεκαετία του 1980 (βλ. την περίπτωσή στο βιβλίο του μακαριστού π. Πήτερ Γκίλκουιστ Καλώς ήλθατε στο σπίτι σας, εκδ. Ακρίτας) και αναρίθμητοι άλλοι από πολλές χώρες του κόσμου.

Στην Αφρική, εξάλλου, είναι γνωστό ότι ολόκληρες κοινότητες μελών των «Ανεξάρτητων Αφρικανικών Εκκλησιών» σε διάφορες χώρες μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία και αυτό αποτέλεσε τη μαγιά της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην υποσαχάρια Αφρική περί τα μέσα του 20ού αιώνα, αρχίζοντας από την Ουγκάντα και την Κένυα.

Μια ελπίδα

Γ) Την ισορροπία στο παραπάνω θέμα, κατά τη γνώμη μου, αποκαθιστά κάπως η «Εγκύκλιος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» (το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, τελικό κείμενο της Συνόδου και ίσως το μόνο αναγκαίο), η οποία (εκτός από τις καίριες κοινωνικές και ανθρωπολογικές επισημάνσεις που περιέχει):

α) Διευκρινίζει ότι «η Ορθόδοξος Εκκλησία (…) αποτελεί την αυθεντικήν συνέχειαν της μιάς, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ως αύτη ομολογείται εις το Σύμβολον της πίστεως και βεβαιούται διά της διδασκαλίας των Πατέρων της Εκκλησίας. Ούτως, αισθάνεται μείζονα την ευθύνην αυτής (…) και διά την αξιόπιστον μαρτυρίαν της αληθείας προς πάντας τους ανθρώπους» (παράγρ. 2). β) Χρησιμοποιεί τον όρο «Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία» (παράγρ. 5), όπως είναι ορθό και πρέπον, και βεβαιώνει ότι αυτή «αποτελεί την ζώσαν παρουσίαν του Χριστού εν τω κόσμω» και «την εν Χριστώ φανέρωσιν της Βασιλείας του Θεού» (παρ. 20 και επίλογος). Επίσης, δεν χαρακτηρίζει ως «Εκκλησίες» τις ποικίλες χριστιανικές κοινότητες, πράγμα που προκαλεί παρανοήσεις και δικαιολογημένα είχε καταστεί αντικείμενο διενέξεων.

γ) Μνημονεύει ως θεμέλια της ορθόδοξης πίστης και συνόδους «καθολικού κύρους», που συνεχίζουν το έργο των επτά γνωστών Οικουμενικών Συνόδων, την επί αγίου Φωτίου Μεγάλη Σύνοδο (879-880) και τις επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά Μεγάλες Συνόδους  των ετών 1341, 1351, 1368 (8η και 9η Οικουμενικές Συνόδους κατά πολλούς και κατ’ εμέ), καθώς και τις Αγίες και Μεγάλες Συνόδους των ετών 1484 (για την αποκήρυξη της ενωτικής ψευδοσυνόδου της Φλωρεντίας), 1638, 1642, 1672 και 1691 (για την αποκήρυξη προτεσταντικών δοξασιών) και 1872, για την καταδίκη του εθνοφυλετισμού, και συνεπώς του σημερινού εθνικισμού, ως αίρεσης (παράγρ. 3).

Εδώ θα ήθελα να υπενθυμίσω – οιονεί να προσθέσω – την Απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής στον Πάπα Πίο Θ΄, που εκδόθηκε το 1848, υπογράφεται από τους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμο (Οικουμενικό Πατριάρχη), Αλεξανδρείας Ιερόθεο, Αντιοχείας Μεθόδιο και Ιεροσολύμων Κύριλλο, μαζί με τις ιερές συνόδους τους, και αποτελεί μια συντριπτική απάντηση, με σεβασμό και ευγένεια, στις πλάνες και τον τότε επεκτατισμό του παπισμού. Το βαρυσήμαντο αυτό κείμενο δημοσιεύεται και στο Διαδίκτυο.

δ)  Διευκρινίζει (παρ. 20 και επίλογος) ότι η Εκκλησία διενεργεί τους διαχριστιανικούς διαλόγους διότι «επιδεικνύει ευαισθησίαν έναντι εκείνων, οι οποίοι διέκοψαν την μετ’ αυτής κοινωνίαν και ενδιαφέρεται δι’ όσους δεν κατανοούν την φωνήν της». «Διά μέσου του διαλόγου αυτού, ο λοιπός χριστιανικός κόσμος γνωρίζει πλέον καλύτερα την Ορθοδοξίαν και την γνησιότητα της παραδόσεως αυτής. (…) Οι διαχριστιανικοί διάλογοι ελειτούργησαν ως ευκαιρία διά την Ορθοδοξίαν, διά να αναδείξη το σέβας προς την διδασκαλίαν των Πατέρων και διά να δώση την αξιόπιστον μαρτυρίαν της γνησίας παραδόσεως της μιάς, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. (…) Οι διάλογοι αυτοί είναι μαρτυρία περί της Ορθοδοξίας, εδραζομένη επί του ευαγγελικού μηνύματος “Έρχου και ίδε” (Ιωάν. α΄, 46), ότι “ο Θεός αγάπη εστίν” (Α΄ Ιωάν. δ΄, 8)». Ένας τελευταίος προβληματισμός: ελπίζουμε να ληφθεί σοβαρά υπόψιν οι ανωτέρω θέσεις της Εγκυκλίου και να μην επισκιαστούν από τη διπλωματική ασάφεια άλλων διατυπώσεων (σε άλλες περιστάσεις), που ίσως δεν ωφελήσουν τη σωτηρία των αδελφών μας ετεροδόξων και του κόσμου συνολικά.

Όλα τα παραπάνω, γραμμένα με πόνο, ίσως είναι σκέψεις ενός άφρονος, που σφάλλει, ευρισκόμενος μακριά από τα γεγονότα. Κατά βάθος το εύχομαι. Αν όχι, ας το κρίνουν και ας αξιοποιήσουν κάθε πιθανή σωστή θέση οι κατάλληλοι.

Τα κείμενα εδώ & εδώ (για την Εγκύκλιο, εδώ)

Book "The Orthodox Dilemma", by George Alexander

Ένα βιβλίο που θέτει το αίτημα του διαλόγου μεταξύ των ορθοδόξων όλης της Γης, κανονικών και σχισματικών κάθε λογής. Βεβαίως στους Ορθοδόξους εντάσσει και τους αντιχαλκηδόνιους, ατυχώς ή όχι δεν θα το κρίνω εδώ. Πάντως πρόκειται για ένα ζήτημα, κατά τη γνώμη μας, τόσο σημαντικό όσο και ο διάλογος με τους ετεροδόξους (σχετική τοποθέτησή μας, επιτρέψτε μου, εδώ).

From here

The Orthodox Dilemma consists of personal reflections on global Pan-Orthodox Christian Unity. The work focuses on the need for establishing sacramental communion between the Eastern, Oriental and other families of Orthodox Churches. The author calls to create a common conciliar platform for Orthodox Churches and to establish dialogues between Eastern, Oriental, Old Believes, Old Calendar, Non-canonical, Unrecognized and New Generation Orthodox Churches.

The major aim of the work is to provide different and unique aspects of Pan-Orthodox Christian Unity.

The book also sheds light on problems, challenges and scope of inter-orthodox dialogue. This may be the first book of its kind to call for the creation of a global platform for all Orthodox Christians.The book tries to provide unique aspects of Orthodox Christianity.The work is a combination of personal thoughts of the author, history, contemporary Orthodoxy, dialogue and Pan-Orthodox Christian approach.

George Alexander is a writer, orator, human resource trainer and Pan-orthodox Christian activist. He was instrumental in founding Orthodoxy Cognate PAGE Society, an organization dedicated to pan-orthodox unity activities. George is also the founding Secretary of Insight Mission, an organization committed to youth and social empowerment. 

He holds Masters in Social Work from the University of Kerala and Masters by Research in Social Sciences from the Mahatma Gandhi University. He has penned several books and numerous articles. His areas of interests include human resources and community development, church management, Orthodox Christian journalism contemporary orthodoxy and Pan-orthodox studies.

Απόφαση σοκ της Ιεραρχίας: Η Ρωμαιοκαθολική δεν είναι Εκκλησία

 

in.gr Μαρία Αντωνιάδου

26.5.2016

 

Αθήνα

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν είναι Εκκλησία αλλά ομολογία ή κοινότητα, σύμφωνα με την απόφαση που έλαβε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες γνωστές Εκκλησίες όπως είναι η Αγγλικανική και η Λουθηρανική.
«Είναι αιρετικοί και δεν μπορούμε να τους δώσουμε εκκλησιαστικότητα» υποστήριξαν οι Μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ και Κυθήρων Σεραφείμ. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα η Ιεραρχία με απόφασή της θα προτείνει όλες οι αναφορές που γίνονται στο κείμενο περί των «σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον» να αλλάξουν και όπου υπάρχει η λέξη «Εκκλησία», εκτός της Ορθόδοξης, για να προσδιορίσει τις σχέσεις με τις άλλους χριστιανούς αυτή να μετονομαστεί σε ομολογία και κοινότητα.
Έτσι π.χ. η φράση του κειμένου που αναφέρει ότι «αι προοπτικαί των θεολογικών διαλόγων τις ορθοδόξου εκκλησίας μετά των άλλων χριστιανικών εκκλησιών καί ομολογιών προσδιορίζονται πάντοτε επί τη βάσει των κανονικών κριτηρίων της ήδη διαμορφωμένης εκκλησιαστικής παραδόσεως» με την παρέμβαση της Ιεραρχίας θα πρέπει να αλλάξει και να αναγράφεται στο κείμενο: «αι προοπτικαί…. (…) της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά των άλλων χριστιανικών κοινοτήτων και ομολογιών….(..)».
Η απόφαση αναμένεται να προκαλέσει αίσθηση καθώς επί δεκαετίες η Εκκλησία της Ελλάδος μετέχει στο διάλογο που διεξάγεται με την Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ουδέποτε έχει εγείρει τέτοια θέματα. Όπως εκτιμάται άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Ρουμανίας ή Αρχιεπισκοπή Πολωνίας θεωρούν αδιανόητες τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Άλλες όμως Εκκλησίες όπως το Πατριαρχείο Βουλγαρίας ή το Πατριαρχείο Γεωργίας έχουν εκφράσει τις ίδιες θέσεις.
«Δεν μπορούμε να λαμβάνουμε τέτοιες αποφάσεις» υποστήριξαν οι Μητροπολίτες Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ενώ ακόμη και ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών ο οποίος παραιτήθηκε  από την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος που θα συμμετάσχει στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο πήρε αποστάσεις από τις ακραίες αντιλήψεις που εξέφρασαν οι λεγόμενοι συντηρητικοί Μητροπολίτες. Αντίστοιχη ήταν και η στάση του Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου.
Εντύπωση προκάλεσε και το γεγονός ότι καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια να αφαιρεθούν και οι αναφορές για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, αλλά απορρίφθηκε.

Σημείωση του ιστολογίου μας:

Το άρθρο βέβαια αντιμετωπίζει το θέμα σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, που δεν γνωρίζει καν, και πολύ περισσότερο δεν καταλαβαίνει, τη διαφορά Εκκλησίας και αίρεσης ή τη σημασία που έχει αυτή η διάκριση.

Όμως η είδηση είναι σαφής και πιθανόν να αποβεί κοσμοϊστορικής σημασίας. Έχει ο Θεός. Δόξα τω Θεώ.

Περιμένουμε να δούμε.

Απόψεις μας (αν ενδιαφέρουν) για τον καθολικισμό εδώ και για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο εδώ.

Ευχαριστώ.

Πρόταση εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του Ιουνίου 2016

Η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, στο Κολυμπάρι Χανίων, όπου προγραμματίζεται να διεξαχθεί η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του Ιουνίου 2016 (από την ιστοσελίδα της Ακαδημίας).

Αν η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αποφανθεί ανορθόδοξα, υπάρχει μια πρόταση για κάθε επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας με πίστη και παρρησία, που έχει την τόλμη να αναλάβει το ρόλο ενός αγίου Μάξιμου Ομολογητή και ενός αγίου Μάρκου Ευγενικού, ενός αγίου Μαρτίνου Ρώμης Ομολογητή και ενός αγίου Σωφρόνιου Ιεροσολύμων, διακινδυνεύοντας πραγματικά μια γενικευμένη σύρραξη (αυτού μόνου, με το Θεό δίπλα του και ίσως λίγους πιστούς) με τις δυνάμεις του Δράκοντα, με έργα κι όχι με λόγια – γιατί τα λόγια είναι ακίνδυνα και ανώφελα και όλοι είμαστε καλοί σ’ αυτά, και εγώ καλύτερος.

Βέβαια, ένας τέτοιος ρόλος προϋποθέτει ταπείνωση και αγνά κίνητρα, γιατί οι ανωτέρω είναι άγιοι και υπέστησαν φρικτές ταλαιπωρίες για το Χριστό και την αλήθεια, γι’ αυτό και συν Θεώ πέτυχαν.

Η πρόταση είναι, σε περίπτωση που τα πράγματα πάνε στραβά (για να το πω λαϊκά), ένας επίσκοπος ή μάλλον μητροπολίτης (ή μια ομάδα επισκόπων και μητροπολιτών) να συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο στην έδρα της Μητρόπολής του, καλώντας όλους τους επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο (και αυτούς που θα έχουν συμμετάσχει στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο). Να τους φιλοξενήσει στα μοναστήρια, στα εκκλησιαστικά οικήματα της μητρόπολής του και γενικά όπου μπορεί και να θέσει επί τάπητος όλα τα όντως φλέγοντα ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν από την Εκκλησία. Οι συζητήσεις να γίνουν με ειλικρινή ταπείνωση και προσευχή, ξεκινώντας από μηδενική βάση, δηλαδή με ορθόδοξα κριτήρια, αλλά χωρίς προκατασκευασμένα κείμενα, με ισότιμη έκφραση γνώμης και ψήφο όλων των συνοδικών (ή των αντιπροσώπων τους, γιατί και στις αρχαίες Οικουμενικές Συνόδους κάποιοι αντιπροσωπεύονταν, ως γνωστόν, και μάλιστα ενίοτε από αγίους αντιπροσώπους, όπως οι άγιοι Αθανάσιος και Αλέξανδρος στην Α΄ Οικουμενική, μετέπειτα αρχιεπίσκοποι Αλεξανδρείας και ΚΠόλεως).

Προτεινόμενη πιθανή θεματολογία

Κάποια από τα θέματα μιας τέτοιας υποθετικής Συνόδου ίσως θα μπορούσε να είναι:

• Η αναγνώριση (ή μη) των αποφάσεων της Συνόδου του Ιουνίου 2016, που θα έχει στο μεταξύ γίνει.
• Η αναγνώριση (ή μη) της οικουμενικότητας των θεωρούμενων ως 8^ης και 9^ης Οικουμενικής Συνόδου.
• Η επίσημη και τελεσίδικη τοποθέτηση της Εκκλησίας έναντι των κακοδοξιών του παπισμού, του προτεσταντισμού και των ποικιλώνυμων αιρετικών και παραθρησκευτικών ομάδων, κοινοτήτων και οργανώσεων, «χαρισματικών», συγκρητιστικών κ.λ.π. Θα πρότεινα μάλιστα, ταπεινά, να κληθούν οι αρχηγοί των ισχυρότερων αιρέσεων, όπως ο πάπας Ρώμης και οι επικεφαλής των προτεσταντικών κοινοτήτων, και να συμμετάσχουν στη συζήτηση ως να είναι ανοιχτό ακόμη το ζήτημα της τοποθέτησης της Εκκλησίας απέναντι στις διδασκαλίες και τις πρακτικές τους. Αν δηλαδή οι παπικοί και οι προτεστάντες «δεν είναι αιρέσεις» ή «δεν ξέρουμε ακόμη» αν είναι αιρέσεις, ας έρθουν κι εκείνοι, όπως ήρθαν οι νεστοριανοί και οι φίλοι του Νεστόριου στη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (και ανάλογα οι ενδιαφερόμενοι στις άλλες Συνόδους), και ας λυθεί το θέμα εκεί, με τη συμμετοχή όλων των πλευρών. Μήπως αυτό δεν θα ήταν ένα πραγματικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και ένας πραγματικός διαχριστιανικός διάλογος;
• Αν ο πάπας κατά τη Σύνοδο αποδειχθεί αιρετικός και ο παπισμός αίρεση, ας καθαιρεθεί ο πάπας και ας χειροτονήσει η Σύνοδος ορθόδοξο πατριάρχη Ρώμης, να ξεμπερδεύουμε. Και ας πληροφορήσει όλους τους λαούς που υπάγονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ποια είναι η αλήθεια για την πίστη και την Εκκλησία του Χριστού και ποια τα λάθη του παπισμού τόσους αιώνες, που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Βέβαια, προφανώς οι διάφοροι αιρετικοί θα αντιδράσουν, αλλά από πότε η Εκκλησία, όταν είναι γνήσια και κυβερνάται από αληθινούς αγίους Πατέρες, φοβάται ή πρέπει να φοβάται τις πύλες του Άδη;
• Παρόμοια συζήτηση πρέπει να γίνει και με τους αντιχαλκηδόνιους, καθώς και με τους παλαιοκαθολικούς κ.τ.λ., με τους οποίους ίσως υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα συνεννόησης.
• Η ένωση με την Εκκλησία των ομάδων που διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτήν για διάφορους λόγους, από τους Ρώσους παλαιόπιστους ώς τους ορθοδόξους του πατρώου ημερολογίου (ΓΟΧ) στην Ελλάδα και αλλού. Το ζήτημα αυτό, φρονώ ταπεινά, μπορεί να λάβει την εξής τροπή: ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν κάθε μία από αυτές τις ομάδες σε σχίσμα; Αν αυτοί οι λόγοι (που ενίοτε έχουν σοβαρότητα ή πρόκειται για παρεξηγήσεις) φύγουν από τη μέση, ποιος ο λόγος να διαιωνίζονται τα σχίσματα;

Για τους ΓΟΧ («παραφρόνως λαλώ»), ακόμη κι αν παρέμεναν ανοιχτά κάποια θέματα για συζήτηση, θα αναγνώριζα – έστω και μονομερώς, για χάρη του ποιμνίου τους – την ιεροσύνη και τα μυστήρια των σοβαρών προσώπων και μερίδων (μετά από προσεκτική έρευνα) και τους τυχάρπαστους, καιροσκόπους και απατεώνες θα τους κήρυσσα στερημένους ιεροσύνης και χάριτος. Συγχωρέστε με, νομίζω ότι οι σοβαροί ξεχωρίζουν σχετικά εύκολα από τους απατεώνες και οι ειλικρινείς από τους καιροσκόπους.

Προσωπικά είμαι υπέρ της επιστροφής στο παλαιό εορτολόγιο, αλλά νομίζω ταπεινά ότι αν λείψει ο Οικουμενισμός ή έστω η υποψία περί Οικουμενισμού, το σχίσμα μπορεί να γιατρευτεί ακόμη κι αν μείνει κάθε τοπική Εκκλησία στο εορτολόγιο που έχει. Αλλά ίσως πρέπει να τεθεί και το ενδεχόμενο επιστροφής στο παλαιό εορτολόγιο, για την εορτολογική ενότητα όλων των ορθοδόξων και όχι να διατηρούμε την εορτολογική ενότητα με τους αιρετικούς της δύσεως στις σταθερές εορτές, ενώ παράλληλα είμαστε εορτολογικά διαχωρισμένοι μεταξύ μας.

• Και το ζήτημα του καθορισμού του Πάσχα με βάση τα σημερινά αστρονομικά δεδομένα – που έχουν αλλάξει από την εποχή της Α΄ Οικουμενικής – νομίζω πως πρέπει να τεθεί.
• Τέλος, σοβαρότατο θέμα που νομίζω ταπεινά ότι πρέπει να αντιμετωπίσει μια σύγχρονη Οικ. Σύνοδος είναι η στάση της Εκκλησίας έναντι της Μασονίας, των κεφαλαιοκρατών, των σύγχρονων αποικιοκρατών, του ιμπεριαλισμού, των δικτατόρων και γενικά όλων των σκοτεινών δυνάμεων που υποτάσσουν, εκμεταλλεύονται, διαφθείρουν και εξοντώνουν τους ανθρώπους.

Ασφαλώς ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει κάτι στην προτεινόμενη αυτή θεματολογία. Εδώ γράψαμε - και συγχωρέστε μας, αδελφοί - ό,τι μας υπαγόρευσε ο λογισμός μας…

Ουτοπία;

Μια πρόταση όπως η παραπάνω εκ πρώτης όψεως είναι ουτοπική. Πόσοι επίσκοποι θα τολμούσαν να συμμετάσχουν σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα, διακινδυνεύοντας να κατηγορηθούν από τις κεφαλές της τοπικής τους Εκκλησίας ως διασπαστές της ενότητας και υπονομευτές των προκαθημένων τους, να καταδικαστούν από τις οικείες συνόδους και τελικά να γίνουν αποσυνάγωγοι;

Και από εκείνους που θα τολμούσαν, πόσοι θα έρχονταν με αγνά κίνητρα και όχι ιδιοτελή, όντας πράγματι διασπαστές και υπονομευτές;

Ομολογώ ότι δεν ξέρω, ούτε μπορώ να υποθέσω τις απαντήσεις. Είναι αλήθεια ότι με κάτι τέτοιο η Εκκλησία θα έδινε εξετάσεις ενώπιον της Ιστορίας και, επιτρέψτε μου να το πω, ενώπιον του Θεού και του χριστιανικού πληρώματος. Και βέβαια έχει νόημα μόνο σε περίπτωση που η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του Ιουνίου 2016 αποφασίσει ανορθόδοξα, πράγμα όμως, για το οποίο όλοι έχουμε σοβαρούς λόγους ν’ ανησυχούμε.

Βέβαια, μια αληθινή ορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο, που θα απέρριπτε ενδεχομένως τις αποφάσεις της Συνόδου του Ιουνίου 2016, ίσως ήταν υποχρεωμένη να καθαιρέσει και τους πρωτεργάτες της – πράγμα που θα άνοιγε ακόμη περισσότερο τους ασκούς του Αιόλου!

Όμως μπορεί η πραγματικότητα να μας εξέπληττε ευχάριστα. Ίσως ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες να κατέφθαναν με σύσσωμα τα στελέχη τους και νέοι άγιοι Ομολογητές και Πατέρες της Εκκλησίας ν’ αναδεικνύονταν από τη χάρη του Θεού και η Ιστορία της Εκκλησίας να περνούσε σε μια νέα, φωτεινότερη, σελίδα.

Τέλος πάντων, μόνο σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να δικαιωθεί ή να καταδικαστεί μια τέτοια ρηξικέλευθη απόπειρα.

Μόνο ο Θεός μπορεί να ξέρει.

Θα υπάρξουν όμως τολμητίες; Έστω κι αν δεν πάνε κατ’ ευχήν τα πράγματα με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, θα προχωρήσει κανείς στη σύγκληση μιας αληθινής ορθόδοξης Οικουμενικής Συνόδου;

O Θεός ας βοηθήσει…

Αντιδράσεις - αντιπροτάσεις της Εκκλησίας της Βουλγαρίας για κείμενο της Αγίας & Μεγάλης Συνόδου

ROMFEA.GR

Σήμερα, η Ιερά Σύνοδος, πρωτ. νουμ. 9 εν ολομέλεια, υπό την προεδρία της Αυτού Αγιότητος του ο Πατριάρχης Βουλγαρίας Νεόφυτος, πραγματοποιήθηκε τακτική συνεδρίασή της, κατά την οποία συζητήθηκαν θέματα και έγγραφα που σχετίζονται με την επικείμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο που προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στην Κρήτη από τις 16 έως τις 27 Ιουνίου του τρέχοντος έτους.
Στη συνεδρίαση παρέστησαν οι συνοδικοί Μητροπολίτες: Βράτσης κ. Καλλίνικος, Σλίβεν κ. Ιωαννίκιος, Μεγάλου Τυρνόβου κ. Γρηγόριος, Λόβετς κ. Γαβριήλ, Φιλιππουπόλεως κ. Νικόλαος, Δοροστόλου κ. Αμβρόσιος, Βάρνας καί Μεγάλης Πρεσλάβας κ. Ιωάννης, Νευροκοπίου κ. Σεραφείμ και Ρούσσε κ. Ναούμ.
Απουσίαζαν οι συνοδικοί Μητροπολίτες: Βιδινίου κ. Δομητιανός, Αμερικής, Καναδά καί Αυστραλίας κ. Ιωσήφ, Πλέβεν κ. Ιγνάτιος, Στάρα Ζαγκόρας κ. Γαλακτίων, Κεντρώας και Δυτικής Ευρώπης, κ. Αντώνιος.

Η Ιερά Σύνοδος εξέτασε την επιστολή του Μητροπολίτη Λόβετς κ. Γαβριήλ, συνοδευομένη από εγγραφών των ιερέων της επαρχίας Λόβετς, σε σχέση με το κείμενο που ονομάζεται «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον», το οποίο είναι από τα κείμενα που θα υποβληθούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας που θα πραγματοποιηθεί στην Κρήτη από τις 16 έως τις 27 Ιουνίου του τρέχοντος έτους, προς υιοθέτηση.
Επίσης η Ιερά Σύνοδος εξέτασε και την επιστολή του Μητροπολίτου Φιλιππουπόλεως κ. Νικόλαος, συνοδευομένη από εγγραφών 240 ιερέων της επαρχίας Φιλιππουπόλεως προς στήριξη της διατυπωμένης γνώμης της επαρχίας Λόβετς για το εν λόγω κείμενο.

Μετά από ψηφοφορία η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε ομόφωνα:
Εν σχέση με το άρθρο 4 του κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον»
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπό της «των πάντων ενώσεως» πάντοτε εννοείτο ότι εκείνοι που έχουν πέσει σε αίρεση ή σχίσμα, πρέπει πρώτα να επιστραφούν στην Ορθόδοξη πίστη και να αποδείξουν υπακοή προς την Αγία Εκκλησία και στη συνέχεια, μέσω της μετάνοιας, μπορούν να ενταχθούν στην Εκκλησία.

Εν σχέση με το άρθρο 5: «Η σύγχρονοι διμερείς θεολογικοί διάλογοι.. επί τω τέλει της αναζητήσεως …της απολεσθείσης ενότητος των Χριστιανών».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία είναι η μόνη και η ενωμένη, ποτέ δεν απώλεσε την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία εν Άγιω Πνεύματι μεταξύ των Χριστιανών και επειδή αυτή θα θριαμβεύει ως το τέλος του κόσμου, όπως είπε ο Κύριος «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18), αυτή η κοινωνία επίσης πάντα θα θριαμβεύει.

Εν σχέση με το άρθρο 6, 16 και άλλα:
Εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και τα σχίσματα, και να ονομάζονται οι τελευταίες «Εκκλησίες» είναι από θεολογική, δογματική και κανονική άποψη εντελώς λανθασμένο.

Εν σχέση με το άρθρο 12:
Στο άρθρο 12 αναφέρεται ότι «κατά την διεξαγωγήν των θεολογικών διαλόγων κοινός στόχος πάντων είναι η τελική αποκατάστασις της εν τη ορθή πίστει και τη αγάπη ενότητας» και αυτό είναι εντελώς λανθασμένο και απαράδεκτο, διότι πρέπει να διευκρινιστεί και να τονιστεί ότι η επιστροφή στην ορθή πίστη είναι για τους αιρετικούς και τους σχισματικούς και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δόξα τω Θεώ ότι η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία το 1998 εξήλθε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, με το οποίο εξέφρασε τη δική της αποδοκιμασία για την λειτουργία του, δεδομένου ότι δεν μπορεί να είναι μέλος μιας οργάνωσης στην οποία αυτή θεωρείται ως «μια εκ των πολλών ή ως κλάδος της μιας Εκκλησίας που ψάχνει και αγωνίζεται για την πραγμάτωση της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».
Ένας είναι ο Κύριος, μία είναι η Εκκλησία, όπως λέγεται στο Σύμβολο της Πίστεως.
Η παραπάνω απόφαση της Ιεράς Συνόδου να υποβληθεί, συζητηθεί και να υπερασπίζεται ως τελική, επίσημη και αμετάβλητη θέση της ΒΟΕ-ΒΠ σχετικά με το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξου Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016.

"Ν": Αυτά σημαίνουν ότι η Εκκλησία μας (ν.ημ.) δεν έχασε την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία της και δεν αποστάτησε συλλήβδην προς την αίρεση του οικουμενισμού, όπως φρονούν γενικά οι αδελφοί μας του π.ημ.
Άλλα περί της Αγίας & Μεγάλης Συνόδου εδώ & εδώ. Ευχόμαστε όλα να πάνε τελικώς κατά το θέλημα του Αγίου Θεού και όχι κατά το ατελές (τουλάχιστον) θέλημα ημών των ανθρώπων.
Δείτε επίσης:
Απόφαση σοκ της Ιεραρχίας: Η Ρωμαιοκαθολική δεν είναι Εκκλησία

Αντιδράσεις των Αγιορειτών για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο

Ακολουθούν οι μέχρι τώρα επιστολές των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους προς την Ιερά Κοινότητα για την Πανορθόδοξη Σύνοδο.
Μετά τις γραπτές και προφορικές αντιδράσεις για την Πανορθόδοξη, η Ιερά Κοινότητα αποφάσισε ομόφωνα να συζητηθεί το θέμα σε Έκτακτη Σύναξη των Ιερών Μονών με την παρουσία των Ηγουμένων (ΕΔΙΣ) μετά το Πάσχα.

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΕΔΩ

Για την επίσκεψη του Πάπα στη Λέσβο

Φωτο από εδώ

Θ. Ι. Ρηγινιώτης θεολόγος (από εδώ)

In English here

 
Ο πάπας Φραγκίσκος είναι πρωτίστως πολιτικό πρόσωπο - αρχηγός του κράτους του Βατικανού, με μεγάλη επιρροή διεθνώς, όπως φημολογείται - και δευτερευόντως θρησκευτικό. Έτσι, η επίσκεψή του στη Λέσβο ενόψει του προσφυγικού προβλήματος θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως επίσκεψη ενός πολιτικού ηγέτη.

  Θρησκευτικός ηγέτης ο πάπας είναι μόνο για τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς. Για εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς, ο πάπας είναι αρχηγός μιας αίρεσης, και μάλιστα ίσως της πιο ολέθριας: αίρεσης παντοδύναμης, με τεράστιο πλούτο και πολιτική ισχύ, που κρατάει αιχμάλωτα ολόκληρα έθνη στην κεντρική και δυτική Ευρώπη και τη λατινική Αμερική και γενικά, κατά τόπους, σε όλο τον πλανήτη.

  Οι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί αναμφίβολα είναι αδελφοί και συνάνθρωποί μας και, ως προς την πίστη και το ήθος, παρόμοιοι με εμάς. Τους αγκαλιάζουμε, και πρέπει να τους αγκαλιάζουμε, 100% με αγάπη Χριστού. Όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι, από θρησκευτική άποψη, η Οργάνωση, στην οποία ανήκουν (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), δεν διαφύλαξε και δεν διαφυλάσσει εδώ και χίλια χρόνια την αυθεντικότητα του χριστιανισμού. Δεν είναι καθόλου συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά εκτροπή από αυτήν. Οι δυτικοευρωπαίοι χριστιανοί άγιοι των πρώτων χιλίων χρόνων του χριστιανισμού ανήκουν στην ίδια πνευματική παράδοση με τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών, μέχρι και σήμερα, και όχι με τους χριστιανούς των ίδιων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που έζησαν την επόμενη χιλιετία, όταν πλέον είχε επικρατήσει ο Καθολικισμός.

  Τεκμηριώνω τα παραπάνω επικαλούμενος τη μαρτυρία πολλών ρωμαιοκαθολικών (αλλά και προτεσταντών), που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Γαβριήλ Μπουνγκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι (πολλές και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα «Roman Catholics met Orthodoxy»).

  Ως ορθόδοξος χριστιανός, και τον ίδιο τον πάπα τον αγαπώ. Γι' αυτό και εύχομαι - και του προτείνω, αν και ξέρω ότι είναι μάταιο - να επιστρέψει στην αρχαία παραδοση του χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, ώστε να σωθεί ο ίδιος και όλοι οι συνεργάτες του και τα μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης που ονομάζεται Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Φωτο από εδώ

 

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες, ακόμη και πατριάρχες, έχουν κάνει μερικά μεγάλα βήματα καλής θέλησης προσεγγίζοντας τους τελευταίους πάπες και γενικά τους ρωμαιοκαθολικούς αρχιερείς, ιερείς και πιστούς. Τα βήματα αυτά συνεχίζονται, αμφιβάλλω όμως ότι έχουν το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να βοηθήσουν τους ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην αρχαία Εκκλησία. Γι' αυτό, δεν χαίρομαι βλέποντας τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον οικουμενικό πατριάρχη να συνοδεύουν τον πάπα ή να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αποδεκτός θρησκευτικός ηγέτης μιας αποδεκτής χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή μιας κανονικής τοπικής Εκκλησίας. Ό,τι κι αν λέμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.

 
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίζεται με αβυσσαλέο χάσμα από την Ορθόδοξη. Οι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι "είμαστε πολύ κοντά". Κάθε άλλο. Ο Θεός των ρωμαιοκαθολικών είναι ένας αυστηρός δικαστής, που κρίνει τον άνθρωπο και είτε τον αθωώνει, είτε τον καταδικάζει, κυριολεκτικά, σε αιώνια τιμωρία. Αντίθετα, ο Θεός των ορθοδόξων δεν κρίνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να ενωθεί μαζί Του και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης, που είναι η αγιότητα. Η πεισματική άρνηση της αγάπης του Θεού από τον αμετανόητο άνθρωπο, μετατρέπει σε κόλαση την παρουσία του θείου Φωτός στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται στον παράδεισο.

  Κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να τιμωρηθεί αντί για τους ανθρώπους, ώστε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Του, που είχε προσβληθεί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως και τους αρχαίους χριστιανούς), ο Χριστός έγινε άνθρωπος, επειδή ο Τριαδικός Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε από την αρχή των αιώνων (ή, πιο σωστά, προαιώνια) είχε την επιθυμία να ενωθεί με τους ανθρώπους και να τους καλέσει σε ένωση με Αυτόν. Όμως ένωση του ανθρώπου με το Θεό, κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν υφίσταται, μόνο δίκη και καταδίκη ή αθώωση του ανθρώπου από το Θεό.

  Αυτή η ιδέα - η οποία συνδέεται με πολλές άλλες θεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών - είναι η αιτία για τη σκληρή στάση του Καθολικισμού απέναντι στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα. Δεν είμαστε λοιπόν καθόλου κοντά με τους ρωμαιοκαθολικούς.

  Αν ο πάπας Φραγκίσκος πράγματι επιθυμεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, ας χρησιμοποιήσει την πολιτική και οικονομική δύναμή του, ως πολιτικό πρόσωπο που είναι, για να παρέμβει στη διεθνή πολιτική, με διπλό στόχο: αφενός να τακτοποιηθούν οι πρόσφυγες σε κατάλληλο χώρο (όχι σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά), και αφετέρου να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ασία και την Αφρική, που προκάλεσαν το προσφυγικό και προκαλούν και τη μεγάλη μετανάστευση των λαών τα τελευταία χρόνια. Αν το πράξει αυτό, δεν θα πάψει αυτόματα να είναι αρχηγός μιας ολέθριας αίρεσης, αλλά σίγουρα θα καταξιωθεί στην ανθρώπινη ιστορία και, ποιος ξέρει, ίσως και στα μάτια του Θεού της αγάπης, τον οποίο υποτίθεται ότι τιμά.

Συμπλήρωμα:

 

Βαρυσήμαντη επιστολή δύο ορθόδοξων Ιεραρχών προς τον Πάπα Φραγκίσκο Α΄  

 

Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα

 

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

 

Βασικές διαφορές ορθόδοξων και ρωμαιοκαθολικών 

 

Καθολικοί & Ορθόδοξοι άγιοι: μοιάζουν ή διαφέρουν;

Ο διάσημος Ελβετός θεολόγος Γαβριήλ (Bunge) ασπάστηκε την Ορθοδοξία 

 
Ο νεομάρτυρας επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ και η μεταστροφή του στην Ορθοδοξία

Ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ (1997) 

ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ: Λαοί που αναζητούν την Ορθοδοξία

 
Η ορθόδοξη βάπτιση Πολωνού πανεπιστημιακού

Για τη μέλλουσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Εισαγωγή του ιστολογίου μας: Η προγραμματισμένη να συγκληθεί στην Κρήτη το καλοκαίρι του 2016 Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει ήδη δεχτεί βροχή πυρών από παραδοσιακούς ορθόδοξους χριστιανούς, που εντοπίζουν τα τρωτά σημεία της διοργάνωσης, καθώς και οικουμενιστικά ανοίγματα στα κείμενα ιεραρχών με σημαντική θέση σ' αυτήν, όπως ο επίσκοπος Περγάμου Ιωάννης, ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, αλλά και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Αφίσα ημερίδας για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, που συνδιοργανώνεται το Μάρτιο 2016 από μητροπόλεις, κληρικούς και λαϊκούς της Εκκλησίας της Ελλάδος (ν.ημ.). Το πρόγραμμα εδώ.

Η κριτική θεωρώ ότι είναι απαραίτητη, για να γνωρίζουν οι συνοδικοί ιεράρχες όλων των ορθοδόξων χωρών ότι η Σύνοδος δεν είναι στο απυρόβλητο. Μια Σύνοδος που θα αποδειχθεί "ληστρική", θα ακυρωθεί στην πράξη και οι αποφάσεις της "δεν θα περάσουν", όπως συνέβη με άλλες συνόδους, στο παρελθόν, όπως η εικονομαχική Σύνοδος της Ιερείας, τον 8ο αι. μ.Χ., η Σύνοδος της Λυών και η Σύνοδος της Φερράρας & Φλωρεντίας (που κήρυξαν ένωση με τους παπικούς υπό την κηδεμονία του Πάπα), μα και άλλες σύνοδοι που διακήρυξαν αιρετικά δόγματα. Ο Θεός και ο ορθόδοξος λαός (ο φύλακας της πίστης, σύμφωνα με την Εγκύκλιο των Ορθοδόξων Πατριαρχών της 6 Μαΐου 1848 - βλ. εδώ, κεφ. 4) δεν θα το επιτρέψουν.
Όμως, καλό είναι, νομίζω, να μην προδικάζουμε με βεβαιότητα την αποτυχία της Συνόδου. Εκεί μπορεί να πρυτανεύσει η γνώμη αγίων ιεραρχών και, διά της χάριτος του Θεού, να ληφθούν ορθές αποφάσεις. Ας αφήσουμε χώρο και στο Άγιο Πνεύμα και ας προσευχόμαστε με αγάπη, όχι μόνο να κρίνουμε και μάλιστα να προκρίνουμε.
Και στις αρχαίες Οικ. Συνόδους, επίσης, δεν συμμετείχαν συνήθως όλοι οι επίσκοποι, ούτε όλοι οι πατριάρχες (& οι ορθόδοξοι Πάπες). Σε κάποιες σύνοδοι συνέβησαν και παρατράγουδα, π.χ. Β΄ και Γ΄ Οικουμενική. Κι όμως και αυτές ορθοτόμησαν τον λόγο της αληθείας.
Τέλος, δεν είναι απίθανο, ένα άνοιγμα προς τους ρωμαιοκαθολικούς και προτεστάντες χριστιανούς, που αρχικά θα φανεί οικουμενιστικό και μειοδοτικό της αλήθειας, να τους οδηγήσει τελικά σε μια επιστροφή στις ορθόδοξες ρίζες τους, και να μην είναι στ' αλήθεια οικουμενιστικό, όπως συνέβη με το άνοιγμα του Μ. Βασιλείου προς τους πνευματομάχους (εξαιτίας των οποίων απέφυγε να χαρακτηρίσει το Άγιο Πνεύμα "ομοούσιον τω Πατρί") και με την επιείκεια του αγίου Κυρίλλου προς τους νεστοριανούς (επιλογές, για τις οποίες κατακρίθηκαν τότε αυτοί οι μεγάλοι Πατέρες), αλλά και με την επιείκεια της Εκκλησίας του 8ου και 9ου αι. προς τους εικονομάχους. Αλλά και με το άνοιγμα του αποστόλου Παύλου προς τους εθνικούς, τους οποίους βάπτιζε χωρίς να προηγηθεί περιτομή και πολεμήθηκε σφόδρα γι' αυτό από ιουδαιοχριστιανούς, όχι αυθαίρετα, αλλά επί τη βάση της Παλαιάς Διαθήκης!
Αναρωτιέμαι, τι στάση θα τηρούσαμε αν ζούσαμε εκείνες τις εποχές; Θα διαβλέπαμε θεοπνευστία και αγιότητα στις ριψοκίνδυνες επιλογές των αγίων ή θα τους επικρίναμε μαζί με τους λοιπούς επικριτές τους;
Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο βέβαιοι ότι πίσω από τα τεκταινόμενα κρύβεται προδοσία της αλήθειας.
Ας εκφράζουμε την ανησυχία μας, επαναλαμβάνω ότι είναι απαραίτητο προς ώφελος της ίδιας της Συνόδου, αλλά ας μην προδικάζουμε με τόση βεβαιότητα την αποτυχία της.
Προς τους παλαιοημερολογίτες αδελφούς μας έχω να επισημάνω ότι οι ογκώδεις αντιδράσεις, που παρατηρούμε για τη μελλοντική Σύνοδο (και οι οποίες πιθανόν να επηρεάσουν τις εξελίξεις), προέρχονται πρωτίστως από το χώρο του νέου ημερολογίου. Ας το λάβουν υπόψιν και ας μη φρονούν, παρακαλώ, ότι "είμαστε οικουμενιστές και αιρετικοί" και ότι εκείνοι μόνοι διασώζουν την Ορθοδοξία και την αυθεντικότητά της...

Ορθόδοξη εκκλησιολογία και επερχόμενη Σύνοδος

Πρωτοπρεσβύτερος Πέτρος Χίρς, Διδάκτωρ Θεολογίας  

 ''Σχόλια για την Ορθόδοξη εκκλησιολογία και τις αποκλίσεις απ' αυτήν

 με αιχμή την "οικονομία" και με δούρειο ίππο τον οικουμενισμό...''

Από το ιστολόγιο Πνεύματος κοινωνία
 
π. Πέτρος Χίρς: Ένα σύντομο σχόλιο για το «κοινόν ποτήριον» και τα βήματα προς την ενότητα της Ορθοδοξίας με την ετεροδοξία..
Στην καλή ανησυχία, που καλλιεργείται από ορισμένους Ορθοδόξους, σχετικά με την «παναίρεση» του οικουμενισμού (την εκκλησιολογική-θεολογική άρνηση της υπάρξεως μίας Εκκλησίας, η οποία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία), ακούει κανείς συχνά μια κοφτή απάντηση: ότι «αυτό δεν θα συμβεί ποτέ», «δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να έλθουμε εμείς σε κοινωνία με τη Ρώμη», κ.ο.κ. 
Αυτός ο καθησυχαστικός τρόπος αποσκοπεί να μας βάλει σε εφησυχασμό και να επικεντρώσει τις αγωνίες μας μόνον στο ζήτημα του «κοινού ποτηρίου».
Μολαταύτα, ούτε τώρα ούτε κατά τα προηγούμενα, 30 και παραπάνω, χρόνια ήταν αυτό το διακύβευμα· στην πραγματικότητα άλλο είναι το τρέχον επίμαχο ζήτημα.
Ακόμη κι αν δεν έλθουμε ποτέ σε κοινωνία με οποιονδήποτε ετερόδοξο, η πιθανότητα να υιοθετηθεί μια αιρετική εκκλησιολογία είναι υπαρκτή....
Ιδού, ένας τρόπος να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και πώς ο εχθρός μας προετοιμάζει για να αποδεχθούμε μια αιρετική εκκλησιολογία και συνακόλουθα μια ψευδοένωση...
Έτσι εξηγώ την κατάσταση σε ορισμένους από τους ενορίτες μου: αυτή τη στιγμή η οικουμενιστική νοοτροπία θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε μνηστευμένοι με τον Παπικό Προτεσταντικό, δηλ. τον Καθολικισμό. Έτσι, τους ακούτε συχνά να λένε ότι έχουμε την ίδια πίστη αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να μεταλαμβάνουμε μαζί. 
Το επόμενο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε, εν συνόδω, ότι είμαστε «εκκλησία» αμφότεροι, παρότι η μία πλευρά είναι περισσότερο από την άλλη (εξαρτάται από την οπτική γωνία). Αυτό ισοδυναμεί με γάμο, δηλ. με αναγνώριση των μυστηρίων και του εκκλησιαστικού χαρακτήρα (ecclesiality). Αυτό λοιπόν επιτυγχάνει ουσιαστικά, παρότι διστακτικά και με διγλωσσία, το κείμενο «σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο». 
Από τη στιγμή που τελεστεί ο γάμος, είναι ζήτημα χρόνου μέχρι το ζευγάρι των νεονύμφων να αποσυρθεί στα ενδότερα και να ολοκληρώσει τη σχέση του. Αυτό είναι το κοινόν ποτήριον. 
Είτε αυτό έλθει λίγο αργότερα ή πιο σύντομα ή και καθόλου, δεν έχει μεγάλη σημασία, διότι ο γάμος είναι το κλειδί που δίνει τέλος στον χωρισμό. Μην προσηλώνεστε στο ζήτημα της ολοκλήρωσης.
Η αναγνώριση των μυστηρίων και του «εκκλησιαστικού χαρακτήρα» είναι το παν εδώ.
_________________________________________________
 
Ο καθηγητής κ. Τσελεγγίδης, ο μητροπολίτης Λεμεσού Κύπρου Αθανάσιος, o μητροπολίτης Ιερόθεος Ναυπάκτου, ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης – άπαντες πολύ σεβαστοί και έμπειροι περί τα εκκλησιαστικά (και συνδεόμενοι με σύγχρονους αγίους) – βλέπουν να συντελείται ακριβώς αυτή η «αναθεώρηση» της εκκλησιολογίας της Εκκλησίας και το επισημαίνουν ρητώς στα κείμενά τους.
Το σημείο που υπογραμμίζουν είναι το εξής: Το προσυνοδικό κείμενο ομιλεί για Εκκλησίες και ουδεμία αναφορά κάνει σε αιρετικούς ή σχισματικούς. Εντούτοις, η διαχρονική ανά τους αιώνες Ορθόδοξη κατηγοριοποίηση, από την εποχή τουλάχιστον του Πρώτου Κανόνα του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου είναι: 1) η Εκκλησία, 2) το Σχίσμα, 3) η Αίρεση και 4) οι Παρασυναγωγές. Δεν υπάρχουν άλλες «εκκλησίες» εκτός της Μίας Εκκλησίας. Επομένως, το προσυνοδικό κείμενο, μπορεί ορθώς να ερμηνευθεί ως η έκφραση μιας άλλης εκκλησιολογίας. Δεν είναι ίσως η χονδροειδής αγγλικανική Θεωρία των Κλάδων, αλλά αν αφήνει περιθώριο για «ετερόδοξες εκκλησίες» σε οποιαδήποτε μορφή ή «βαθμό», ασφαλώς αυτό δεν είναι η Ορθόδοξη εκκλησιολογία. –
__________________________________________________
 
Τίθενται εδώ δύο διαφορετικά ζητήματα σε ο,τι αφορά την αποδοχή των μεταστραφέντων. Εν πρώτοις, είναι το θέμα του πώς κατανοούμε την εκκλησία, τα όρια Της και τους εκτός των ορίων Αυτής ευρισκομένους σε αίρεση ή σχίσμα · κοντολογίς, πώς κατανοούμε την εκκλησιολογία. Κατά δεύτερον, είναι το θέμα του πώς γίνονται δεκτοί οι μεταστραφέντες, δηλαδή είναι ζήτημα ποιμαντικό, σε περίπτωση που αυτοί «οικονομούνται». 
Σύγχυση ανακύπτει σε δύο σημεία συνήθως: 1) σε ποια βάση μπορεί να εφαρμοσθεί «οικονομία», δηλαδή σε ποια βάση μπορεί κανείς να αποκλίνει από την κανονικότητα του βαπτίσματος; 2) τι σημαίνει αυτή η απόκλιση, αν σημαίνει κάτι, σε σχέση με την κατανόησή μας της εκκλησιολογίας και την κατανόησή μας του τι συνιστούν οι ετερόδοξες ομολογίες;
Ευθύς εξ αρχής, είναι ανάγκη να διευκρινιστούν κάποια βασικά θέματα:
1) Οι κανόνες της Εκκλησίας δεν αιτιολογούνται, με άλλα λόγια οι Ορθόδοξοι δεν ανέπτυξαν ποτέ μια «θεολογία του σχίσματος», όπως αντιθέτως αυτό επιχειρήθηκε στους κύκλους αγγλικανών και ρωμαιοκαθολικών τα τελευταία 100 χρόνια.
2) Η Εκκλησιολογία δεν μπορεί ποτέ να θεμελιωθεί ή να βασιστεί στην «οικονομία». Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η εξαίρεση δεν μπορεί ποτέ να γίνει ο κανόνας ή η βάση για την ανάπτυξη του κανόνα.
3) Η Εκκλησία, που είναι σε τελική ανάλυση ο ίδιος ο Χριστός (αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος), στο πρόσωπο του επισκόπου, είναι πάντοτε ελεύθερη και δεν μπορεί ποτέ να περιοριστεί από τους δικούς της νόμους. Με άλλα λόγια, ο νομοθέτης είναι ανώτερος του νόμου και πάντοτε ελεύθερος να αποκλίνει από αυτόν – προκειμένου να τον εκπληρώσει δι’ άλλης οδού (παράδειγμα: ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος είπε εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού [Ιω. 3, 5], είπε στον ληστή επί του Σταυρού, σήμερον μετ ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ [Λουκ. 23, 43]).
4) Ωστόσο, αυτό δεν υπονοεί αναρχία ή αυθαιρεσία. Εάν πράγματι είναι «οικονομία» είναι ασφαλώς σωτηριώδης! Έτσι ο επίσκοπος είναι ελεύθερος, αλλά ελεύθερος εντός των ορίων στα οποία οι αποκλίσεις του από τον κανόνα επιφέρουν τη σωτηρία, ήτοι στα όρια της ακρίβειας.
5) Έτσι η Οικονομία, αν είναι αληθινά σωτηριώδης οικονομία, έχει προϋποθέσεις σε κάθε περίπτωση. Στην περίπτωση της εισδοχής των μεταστραφέντων, όπως φαίνεται στην πρακτική της Εκκλησίας και στην ερμηνεία της πρακτικής αυτής από τους Πατέρες, η μόνη συνεπής προς την οικονομία προϋπόθεση, ώστε να έχει ευλογία (πέραν των εξαιρετικών περιπτώσεων), ήταν όχι η θεολογική εγγύτητα με την Ορθοδοξία, αλλά το εάν τηρήθηκε ο τύπος του μυστηρίου. 
Έτσι, λόγου χάριν, στον Έβδομο Κανόνα της Β' Οικουμενικής Συνόδου και στον 95ο κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής, υπάρχει ξεχωριστή μνεία των Ευνομιανών, ως χρηζόντων αποδοχής δια του Βαπτίσματος, διότι δεν τηρήθηκε στην περίπτωσή τους η τριπλή κατάδυση.
Σύγχυση προκαλείται όταν διαφορετικές προϋποθέσεις τίθενται για την εφαρμογή της «οικονομίας» ή, πολύ χειρότερα, όταν η οικονομία χρησιμεύει ως βάση για εκκλησιολογία. 
Ωστόσο, στην πράξη, υπάρχει μια νόμιμη ποικιλομορφία, η οποία εξαρτάται από τις ιστορικές συνθήκες και πρακτικές των Ορθοδόξων, χωρίς αυτό να υπονοεί μια μεταβολή στην εκκλησιολογία. Πράγματι, η εκκλησιολογία, ως επέκταση της Χριστολογίας μας, δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει, διότι είναι μία Θεανθρώπινη πραγματικότητα, ένα ουράνιο δεδομένο. 

 

Πρωτοπρεσβύτερος Πέτρος Χιρς / Facebook

Δείτε επίσης:

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας 
Η Εγκύκλιος των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής του 1848
Οι κακοδοξίες του παπισμού

Αλλά και:

Οικουμενισμός και Αποτείχιση

Ο Οικουμενισμός επί Τουρκοκρατίας και η αντίδραση των τότε αγίων...

 
Σχόλιο Π. κοινωνίας: Δείτε και την εξαιρετική ομιλία του π. Πέτρου Χίρς που έγινε τον Δεκέμβριο του 2014 στην Πάτρα, διοργανούμενη από την Χριστιανική Εστία Πατρών.

Πρωτοφανούς σπουδαιότητος ανάλυση... Πώς έγινα Ορθόδοξος!