Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου μάρτυρος Δράκονος (11 Νοεμβρίου)

 

Ἀσματική ἀκολουθία τοῦ ἁγίου καί ἐνδόξου μάρτυρος Δράκονος (11 Νοεμβρίου)

Σημείωση: Η ακολουθία αυτή δεν είναι εγκεκριμένη από την Εκκλησία. Επειδή όμως έχουν αρχίσει να εγείρονται ιεροί ναοί προς τιμήν του αγίου Δράκονος, ο ποιητής τη θέτει στη διάθεση της Εκκλησίας και, όποιος ενδιαφέρεται, ας ζητήσει ευλογία από τον οικείο επίσκοπο, αν επιθυμεί να την ψάλει.  

Βιογραφία (από εδώ)

Ο Άγιος Δράκωνας είναι άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Αναφέρεται στον Κώδικα 76 της Μεσσήνης, όπου λέγεται ότι έζησε επί Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.) και Δεκίου, ηγεμόνα Νικαίας, και καταγόταν από το χωριό Αραύρακα.
Βλέποντας ο Άγιος την άδικη σφαγή τόσων χριστιανών, αγανάκτησε και παρουσιάστηκε αυθόρμητα στον ηγεμόνα Δέκιο και ομολόγησε τον Χριστό αφού, από Ιερή αγανάκτηση, έβρισε τους θεούς των ειδώλων. Τότε συνελήφθη, βασανίστηκε σκληρά και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως συνέχισε να ομολογεί τον Χριστό, αποκεφαλίστηκε.

Ὑπό ἀνωνύμου λαϊκοῦ ὑμνογράφου

Ὀκτώβριος 2016

 Εἰς τόν Ἑσπερινόν

 Ψάλλομε στιχηρά προσόμοια εἰς στίχους 6.

 Ἦχος α΄, Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

 Πνευματικῶν λεγεώνων τό θεῖον καύχημα, τῶν τοῦ Χριστοῦ ταγμάτων τόν γενναῖον ὁπλίτην, πάντες ἀνυμνήσωμεν εὐσεβῶς, τόν ὑπέροχον Δράκονα, καί ὡς ὑπόδειγμα τέλειον καί λαμπρόν ἐν τῷ βίῳ μιμησώμεθα.

 Τῶν οὐρανίων λειμώνων ἄνθος τό εὔοσμον, οὗ κάλλος τε καί μύρον ἀπολάβωμεν πάντες, Δράκονα τόν θεῖον, δεῦτε, πιστοί, ἐν καρδίᾳ φυτεύσωμεν· καί ἐξ αὐτοῦ καταστήσωμεν ἑαυτούς κῆπον εὔκαρπον τῆς χάριτος.

 Εἰς τό λαμπρόν τοῦ Κυρίου χρυσοῦν παλάτιον, ἐν μέσῳ τε ἀγγέλων καί ἐνδόξων μαρτύρων, ἵσταται ὁ Δράκων χαίρων, γελῶν, καί τερπνῶς ἀγαλλώμενος· καί ταῖς αὐτοῦ μεσιτείαις πάντες ἐκεῖ φιλανθρώπως εἰσαχθείημεν.

 Ἕτερα. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι μάρτυρες.

 Ἐν μέσῳ φρικτῶν βασανισμῶν, νεανίας ἵσταται, χαίρων, χορεύων προσάγεται ὡς θεῖον σφάγιον, ὡς ἀμνός ὡραῖος, ἑκουσίως θύεσθαι, Χριστῷ τῷ Βασιλεῖ προσφερόμενος, ἀγάπης ἔμπλεως· σύν ἀγγέλοις ἀγαλλώμενος καί πρεσβεύων ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 Χλαμύδαν αἱμάτων προφυρᾶν φέρεις, Δράκων ἄριστε, μάρτυς Χριστοῦ παμμακάριστε, ὁπλίτα τίμιε, ἐν χερσί βαστάζων τό τῆς νίκης λάβαρον, τούς δράκοντας τοῦ σκότους τροπούμενος, σταυρῷ μαχόμενος· ἐν δεσμοῖς δέ καί βασάνοις γάρ θριαμβεύσας, φωτός φέρεις στέφανον.

 Ξιφῶν καί μαχαίρων τήν φρικτήν ὄψιν κατεπάτησας, τάς δέ πληγάς κατεφρόνησας, ὦ Δράκων ἔνδοξε, καί πανόπλων στίφη ἄοπλος ἐνίκησας, Χριστῷ τῷ νικητῇ προσκολλώμενος, καί νίκης τρόπαιον, ὡς ἀστέρα τηλαυγέστατον, τῆς εἰρήνης καί πίστεως ἔστησας.

 Δόξα. Ἦχος ὁ αὐτός.

 Ἀγανακτήσας ταῖς τῶν μαρτύρων σφαγαῖς, γενναῖος ὁπλίτης τυράννους ἤλεγξεν, μή δειλιάσας ταῖς τῶν βασάνων αἰχμαῖς. Αὐτόν μιμησώμεθα, ἐλέγχοντες τάς τῶν ἀθέων βουλάς. Πειθαρχεῖν Θεῷ δεῖ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Δράκων μάρτυς, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν, ἴνα μή φοβηθῶμεν, ἀλλ' ἀκολουθοῦντες τό σόν ὑπόδειγμα, συγχωρηθῶμεν καί παράδεισον λάβωμεν.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ἦχος ὁ αὐτός.

 Ὦ  Δέσποινα Σεμνή, τό τῶν ἀνθρώπων πλῆθος στήριξον ἱκεσίαις σου. Σύρει γάρ τό σαρκίον πλῆρες αἱμάτων καί τήν καρδίαν πλήρη παθῶν. Πλήν Σύ, ἡ Ζωοδόχος Πηγή, ἔκβλυσον ὑπέρ ἡμῶν ὕδωρ τῆς ζωῆς, ὅ ἐστι Χριστός, ὁ παθῶν καί θριαμβεύσας Θεός· ἴνα λάβωμεν παρ' αὐτοῦ ἴασιν ψυχῶν καί σωμάτων, ἁμαρτιῶν δέ πάντων ἄφεσιν.

 Εἴσοδος, τό Φῶς ἱλαρόν, τό Προκείμενον, καί τά Ἀναγνώσματα.

 Προφητείας Ἡσαΐου τό ἀνάγνωσμα (Κεφ. ΜΓ΄ 9-14)

 Τάδε λέγει Κύριος· Πάντα τά ἔθνη συνήχθησαν ἅμα, καί συναχθήσονται ἄρχοντες ἐξ αὐτῶν. Τίς ἀναγγελεῖ ταῦτα; Ἢ τά ἐξ ἀρχῆς τίς ἀκουστὰ ποιήσει ὑμῖν; Ἀγαγέτωσαν τούς μάρτυρας αὐτῶν, καί δικαιωθήτωσαν καί εἰπάτωσαν ἀληθῆ. Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καί ἐγώ μάρτυς, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καί ὁ παῖς μου, ὃν ἐξελεξάμην, ἵνα γνῶτε καί πιστεύσητε καί συνῆτε ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεός, καί μετ' ἐμέ οὐκ ἔσται. Ἐγώ ὁ Θεός, καί οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ ὁ σῴζων. Ἐγώ ἀνήγγειλα καί ἔσωσα, ὠνείδισα, καί οὐκ ἦν ἐν ὑμῖν Θεός ἀλλότριος. Ὑμεῖς ἐμοί μάρτυρες, καί ἐγώ Κύριος ὁ Θεός. Ἔτι ἀπ’ ἀρχῆς ἐγώ εἰμι καί οὐκ ἔστιν ὁ ἐκ τῶν χειρῶν μου ἐξαιρούμενος· ποιήσω, καί τίς ἀποστρέψει αὐτό; Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ λυτρούμενος ἡμᾶς, ὁ Ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ.

 Σοφίας Σολομῶντος τό Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. γ' 1)

 Δικαίων ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καί ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ' ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καί γάρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐάν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπίς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης· καί ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ Θεός ἐπείρασεν αὐτούς καί εὗρεν αὐτούς ἀξίους ἑαυτοῦ· ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καί ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καί ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καί ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται· κρινοῦσιν ἔθνη καί κρατήσουσι λαῶν, καί βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τούς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ' αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν, καί οἱ πιστοί ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ, ὅτι χάρις καί ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καί ἐπισκοπή ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

 Σοφίας Σολομῶντος τό ἀνάγνωσμα.  (Κεφ. ζ′.7)

 Δίκαιος ἐάν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γάρ τίμιον, οὐ τό πολυχρόνιον, οὐδέ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιά δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καί ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη· καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ. Βασκανία γάρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τά καλά, καί ρεμβασμός ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεῖς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ, διά τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δέ λαοί ἰδόντες καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες ἐπί διανοίᾳ τό τοιοῦτον, ὅτι χάρις καί ἔλεος ἐν τοῖς ὀσίοις αὐτοῦ, καί ἐπισκοπή ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

 Εἰς τόν Στίχον. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.

 Ἀετόν τόν χρυσόπτερον, τόν πολύχρουν ἱέρακα, ἀηδόνα θείαν καί καλλικέλαδον, τήν χελιδόνα τήν ἄτρομον, τόν κάλλιστον κόσσυφον, τόν ταχύν ἐρωδιόν, τό στρουθίον τό ἄμεμπτον καί σεμνότατον, ἀνυμνήσομεν ἄσμασιν ἐνθέοις, ὡς πτηνόν τοῦ παραδείσου, τόν ἐνδοξότατον Δράκονα.

 Στίχ.: Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.

 Θαυμαστός ἐν ἁγίοις Σου, Σύ ὑπάρχεις, Ἀδέκαστε, ἀθλοθέτα πάνσοφε, δικαιότατε, ἀγωνοθέτα φιλάνθρωπε, βραβεύσας τόν Δράκονα, ὡς βραβεῖον παρασχών, Σέ, τόν ἄφθαρτον στέφανον, τόν ὑπέρλαμπρον, καί ἡλίους ποιεῖς, ὡς Φωτοδότης, ἐν ἀγκάλαις Σου φυλάσσων, ὡς θησαυρούς, τούς Σούς μάρτυρας.

 Στίχ.: Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

 Πῶς ὑμνήσω ὁ ἄφωνος, πῶς δοξάσω ὁ ἄδοξος, πῶς δέ μελωδήσω τρανῶς ὁ ἄμουσος, πῶς δέ τιμήσω ὁ ἄθλιος τόν ἄριστον μάρτυρα καί ὁπλίτην τοῦ Χριστοῦ, τῆς εἰρήνης τό τρόπαιον καί τῆς πίστεως, νοητῶν δέ δρακόντων καθαιρέτην, τῶν τυράννων τήν αἰσχύνην, τόν πολυσέβαστον Δράκονα;

 Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

 Πῶς ὀρρωδεῖς, καρδία μου, πῶς τρέμεις, ὦ ψυχή μου, πρό τῶν ἀθέων ἀρχόντων καί τῶν σαπρῶν; Ἔρχου καί ἴδε τό τῶν μαρτύρων ἀξιομίμητον θάρσος, δι' οὗ τυράννους ἤλεγχον, θανάτου κατεφρόνουν καί τόν Χριστόν ἐπέλεγον! Παρ' οὗ ζωήν ἐλάμβανον αἰώνιον καί ἀθάνατον. Ὅρα καί σύ, ὡς ὁ Δράκων, τό τῆς Νικαίας καύχημα, Χριστόν ὡμολογήσασα, Χριστόν προτιμήσῃς καί Χριστόν λάβῃς ὡς δῶρον, τό πολυτίμητον ἔπαθλον!

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ἦχος ὁ αὐτός.

 Ὦ  τῶν ἀγγέλων Δέσποινα καί ἀνθρώπων ἡ σκέπη, σκέπασον, φρούρησον ἡμᾶς, τούς ἐν λάκκω πεσόντας, καί ἀνύψωσον ἐξ αὐτοῦ ταῖς ἰσχυραῖς σου πρεσβείαις, πρός οὐράνια δώματα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου, ἵνα δοξάζοντες Αὐτόν, ἀεί μεγαλύνωμεν τήν σήν ὑπέροχον στοργήν, Παναγία Θεόνυμφε!

 Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.

 Τῆς Νικαίας τήν δόξαν, τόν θεῖον Δράκονα, τόν ἐλεγκτήν τοῦ Δεκίου καί ἀθλητήν τοῦ Χριστοῦ, τῶν μαρτύρων γενναιότατον συνήγορον, πάντες ὑμνήσωμεν, λαοί, καί ἀντλήσωμεν αὐτοῦ ὑπόδειγμα πρός τόν βίον, ἵνα τόν φόβον νικῶντες, φίλοι γενώμεθα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.

 Ἕτερον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

 Συνήγορος γέγονας χριστιανῶν ἐν δεσμοῖς, ἐλέγξας τόν Δέκιον, τούς αἰχμαλώτους ὁρῶν, προσφέρων τό αἷμα σου· σύ γάρ ἀγανακτήσας εὐσεβῶς καί ἀνδρείως, ὤρθωσας τήν ψυχήν σου ὡς θεόκτιστον πύργον, καί λάβαρον ἀγάπης Χριστοῦ ὕψωσας, ἔνδοξε.

  Εἰς τόν Ὄρθρον

 Μετά τήν α΄ στιχολογίαν. Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τόν τάφον σου, Σωτήρ.

 Συμφώνως καί σεμνῶς ἐπαινέσωμεν, φίλοι, τόν μάρτυν τοῦ Χριστοῦ, ὅν θερμῶς ἀγαπῶμεν, καί βαθέως σεβόμεθα, τόν ἐξαίσιον Δράκονα· ὅν αἰτούμεθα ὡς βοηθόν καί προστάτην καί συνήγορον καί πανσθενέστατον πρέσβυν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 Δόξα. Ὅμοιον.

 Δρακόντων νοητῶν συριγμοί τε καί φλόγες, ἀθέων ὑβριστῶν καί δημίων τά στίφη, μαχαίρων τε τά στόματα καί φρικτά κολαστήρια, σοῦ τό φρόνημα οὐδόλως ἔκαμψαν, μάρτυς· κατησχύνθησαν καί κατεθλίβησαν μᾶλλον, Χριστός γάρ ἐνίκησε.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

 Ὁ κόσμος δυστυχεῖ καί πικρῶς ὀδυνᾶται, ἀπόλλυνται ψυχαί δι' αἰσχρᾶς ἁμαρτίας· ἐγώ δέ ὁ ταλαίπωρος ἐν βορβόρῳ κυλίομαι. Ποῦ ζητήσωμεν παρηγορίας ἐλπίδα; Ποῦ γλυκύτητα, εἰμή ἐν σοί, Θεοτόκε, ἡ Μήτηρ τῆς χάριτος;

Μετά τήν β΄ στιχολογίαν. Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

 Δρακόντων τά τάγματα καί ἐχιδνῶν ἡ πληθύς, δαιμόνων αἱ φάλαγγες καί λεγεῶνες παθῶν ἐφώρμησαν, ἅγιε· σπεῦσον κατανικῆσαι τάς ἀγρίας ἐφόδους, ὥσπερ κυματοθραύστης τήν ὁρμήν τῆς θαλάσσης, καί στήριξον λαόν τοῦ Θεοῦ, Δράκων ἀοίδιμε.

 Δόξα. Ὅμοιον.

 Ὡς πόλις οὐράνιος ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ, πολίτας ἀπέκτησε τάς τῶν ἁγίων ψυχάς, ἀεί θριαμβεύουσα· ὡς γάρ ἀποδημοῦσι χελιδόνων τά σμήνη, οὕτως ὑπερυψοῦνται τῶν μαρτύρων τά πλήθη· ἐν οἷς ὡς ἄστρον φαίνεις λαμπρόν, Δράκων ἀείφωτε.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

 Μητέρων οἱ σύλλογοι καί τῶν παρθένων χοροί κυκλοῦσιν ὡς ἔλαφοι τήν μυροβόλον πηγήν τήν βλύζουσαν χάριτας· ταύτην ὡς Θεοτόκον μακαρίζομεν πάντες, ταύτης τάς ἱκεσίας ἱκετεύομεν πάσας, καί πάντων τῶν ἁγίων λιτάς, ὑπέρ τοῦ λαοῦ ἡμῶν.

 Μετά τόν πολυέλαιον. Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Tήν ὡραιότητα.

 Τόν ἀξιύμνητον Χριστοῦ κυπάρισσον, ὑπερυψούμενον εἰς ὕψος ἄρρητον, καί ὑπερβαίνοντα σαφῶς μικρότητα τῶν τυράννων, Δράκονα τόν μάρτυρα δεῦτε πάντες τιμήσωμεν, γίγας ἀνεδείχθη γάρ κατά νάνων τοῦ πνεύματος, καί λέων κατά λύκων ἀγέλης, μαχόμενος ὑπέρ τῶν προβάτων.

 Δόξα. Ὅμοιον.

 Τυράννων ἔθραυσε χαλκέα δόρατα, δημίων ἔφραξε μαχαίρων στόματα, ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ τῷ θώρακι τῆς ἀγάπης· ὅπλα δέ τοῦ πνεύματος νῦν σεμνῶς ἀποθέμενος, ἔπαθλον παρέλαβε τόν ἀμάραντον στέφανον· ἀντί δέ τῆς αἱμάτων πορφύρας φέρει φωτός λευκόν χιτώνα.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

 Εἰς χεῖλος φάραγγος ὡς ἄφρων ἵσταμαι, καί κλαίων ἄπελπις εἰς πτῶσιν δίδομαι, πλήν τήν ὑστάτην μου πνοήν ἑτοῖμος ὤν ἀπολέσαι, γέφυραν καί κλίμακα ἔμπροσθέν μου θεώμενος, ἔρχομαι ὑψούμενος ἀπό γῆς πρός οὐράνια· καί νῦν Σέ μεγαλύνω, Παρθένε, ἄρσις ἐμή καί σωτηρία.

 Ὁ κανών.

(Τά Θεοτοκία, πλήν τῆς ὠδῆς δ΄, ἐλήφθησαν ἀπό τόν κανόνα τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, ποίημα τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου)

 Ὠδή α΄. Ἦχος δ΄. Ὁ Εἱρμός. Ἀνοίξω τό στόμα μου.

 Τροπάρια

 Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.

 Ὁρῶν τα μαρτύρια τῶν σοῦ πλησίον τετάραξαι, καί ἄοπλος ἔδραμες εἰς ἡγεμόνος σκηνήν· καί τήν ἄθεον αὐτοῦ μισανθρωπίαν, θερμός ὡς ἡφαίστειον λάβᾳ κατέκλυσας.

 Ὁπλίτα χριστόφρακτε, φέρων τό δόρυ τοῦ Πνεύματος, τό ξίφος τῆς πίστεως περιεζώθης λαμπρῶς, ἔχων ἕτοιμον τό τόξον τῆς ἐλπίδος, ὑπέρ πάντων μάχεσαι ἀγάπης βέλεσιν.

 Ὑψώθης ὡς ἔνδοξος ἀπό τῆς γῆς πρός οὐράνια, καί θέαν ἀπέλαβες τήν τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ἥν ὡς ἔνθεος ἀεί ἀπολαμβάνεις, φωτός, Δράκων, ἔμπλεως ἀστήρ γενόμενος.

 Δόξα.

Τοῦ βίου τό πέλαγος ὑπό κυμάτων σαλεύεται· ὡς φύλλον τό πλοῖον μου σφόδρα ταράσσεται· πρός ἀσφάλειαν τίς μέ καθοδηγήσει; Πλήν, Δράκων, ἀνέτειλας ὡς φάρος πάμφωτος.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε, δι' ἧς ἐκ τοῦ πτώματος, ἡμῶν ἐξανέστημεν· χαῖρε ἡδύπνοον, κρίνον Δέσποινα, πιστούς εὐωδιάζον· θυμίαμα εὔοσμον, μύρον πολύτιμον.

 Ὠδή γ΄. Ὁ Εἱρμός. Τούς σοὺς ὑμνολόγους, Θεοτόκε.

 Τροπάρια

 Ἁγίων πεντάς ἐξ Ἀραβράκων, Εὐστράτιε, μάρτυρες Χριστοῦ, Εὐγένιε, Αὐξέντιε, Ὀρέστα καί Μαρδάριε, φαιδρῶς πανηγυρίζετε τόν συμπολίτην καί μάρτυρα.

 Οἱ δήμιοι, μάκαρ, καί διῶκται καί Δέκιος ἄρχων ὁ φονεύς, κἄν βλάβην σήν ἠθέλησαν, ἀδόξως ἠπατήθησαν, καί σῶμα σου σπαράξαντες, εὐεργεσίαν ἐποίησαν.

 Δημίους, διῶκτας καί τυράννους συγχώρησον, Δράκων ἱερέ, ὡς πλήρης ἀγαθότητος, καί πρέσβευε πρός Κύριον, δωθῆναι τούτοις, ἄριστε, τῶν ἐγκλημάτων τήν ἄφεσιν.

 Δόξα.

Τούς σούς εὐεργέτας, μάρτυς Δράκων, ἐλέει μιμούμενος Χριστόν, καί σύνδραμον πρεσβείαις σου, ἀποφυγεῖν τήν κόλασιν, καμοῦ τοῦ ταῦτα ψάλλοντος τό τόσον θράσος παράβλεψον.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Χαῖρε Πύλη μόνη, ἥν ὁ Λόγος, διώδευσε μόνος, ἡ μοχλούς, καί πύλας Ἅδου Δέσποινα, τῷ τόκῳ σου συντρίψασα· χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος, τῶν σωζομένων Πανύμνητε.

 Ὠδή δ΄. Ὁ Εἱρμός. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

 Τροπάρια

 Ὁ καθήμενος ἐν σκότει, ὁ λαός ὁ ταλαίπωρος, πάθεσι ποικίλοις πίπτει δεδεμένος ἁλύσεσι, πρός τούς ἁγίους προσβλέπων εἰς βοήθειαν, ἐν οἷς πάνοπλος, Δράκων, ἐφάνης ὑπέρμαχος.

 Βυθιζόμενος ἐν λύπαις καί δεινῶς χειμαζόμενος, ὁ λαός Κυρίου, δυστυχής, ἀμνήμων καί ἄπελπις, καί τόν Χριστόν καί Σωτήρα καταλέλιπε· σπεῦσον, ἅγιε Δράκων, ἡμῖν εἰς ἐνίσχυσιν.

 Ἡ πεντάς τῶν Ἀραβράκων, τῆς πατρίδος τοῦ Δράκονος, Εὐστράτιε μάκαρ, Αὐξέντιε πάτερ σεβάσμιε, σύν Ευγενίῳ Ὀρέστα καί Μαρδάριε, συγχορεύετε καί συμπρεσβεύετε Δράκονι.

 Δόξα.

Ἐν στενῇ πολιορκίᾳ, ἐν ὀδύναις καί τραύμασιν, ἔχομεν προστάτην, μάρτυν ἀκατάβλητον πρόμαχον, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον, κάστρον, πύργον ἄσειστον, ἐν ᾧ σπεύδομεν, τόν θεοδύναμον Δράκονα.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῖς ἐχθροῖς δεδουλωμένος, ὁ λαός ὁ χριστώνυμος, πάσχων ὀδυνᾶται, θύμα τῶν ὀργάνων τοῦ δαίμονος, πλήν ἔχει στύλους ὀλίγους ἱκετεύοντας, Σέ, Φιλάνθρωπε, ἁγνῆς Μητρός Σου δεήσεσιν.

 Ὠδή ε΄. Ὁ Εἱρμός. Ἐξέστη τά σύμπαντα.

 Τροπάρια

 Πολλά μου τά πταίσματα καί τῆς ψυχῆς τά τραύματα, σύ δέ, θεηγόρε μάρτυς Δράκων, ὡμολογήσας τόν ἐπί πάντων Θεόν, καί στέφανον αἵματος φορῶν, ἔμπνευσον, ἐμψύχωσον τόν ὀλίγον ἀγῶνα μου.

 Συνήγορον ἔκτακτον καί πρόμαχον ἀήττητον, φίλον ἐμπιστότατον αἰτοῦμαι, ἅγιε Δράκων, σέ τόν ἀδάμαστον, φέροντα τά στίγματα Χριστοῦ, ὑπέρ τῶν πλησίον σου προσφερθείς εἰς μαρτύριον.

 Δόξα.

Ἐκ βάθους ταράσσεται ὁ νοῦς μου καί συντρίβεται, βλέπων τῆς ψυχῆς μου τάς ἀβύσσους, πλήρεις θηρίων καί δυσωδῶν ἑρπετῶν· σύ, μάρτυς, παράσχου μοι πυρσόν τῆς ὁμολογίας σου, τοῦ φωτίσαι τήν νύκτα μου.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Εὐρύχωρον σκήνωμα, τοῦ Λόγου, χαῖρε Ἄχραντε· κόχλος ἡ τόν θεῖον μαργαρίτην, προαγαγοῦσα, χαῖρε πανθαύμαστε· πάντων πρός Θεόν καταλλαγή, τῶν μακαριζόντων σέ, Θεοτόκε, ἑκάστοτε.

 Ὠδή ς΄. Ὁ Εἱρμός. Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον.

 Τροπάρια

 Ὑπέρ θανόντων μεσίτευε, ὑπέρ κεκοιμημένων ἱκέτευε, Δράκων, τόν Κύριον, ἵνα φυγόντες τήν κόλασιν, τοῦ παραδείσου πάλιν πολίται γένωνται.

 Ψυχάς οἰκούσας τήν ἄβυσσον, δεινῶς τυραννουμένας εἰς κόλασιν, σφαλμάτων ἕνεκα, Δράκων, θερμῶς σπλαγχνιζόμενος, ὑπέρ αὐτῶν μεσίτης γενοῦ πρός Κύριον.

 Δόξα.

Τό Φῶς Σου πᾶσι δεδώρισαι, Χριστέ, Φῶς ἐκ Φωτός, τοῖς ἀνθρώποις Σου, ἵνα φῶς γένωνται· πλήν τοῖς ἀνόμοις πῦρ φαίνεται, ὑπέρ αὐτῶν δέ πρέσβυν αἰτοῦμαι Δράκονα.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Χαρᾶς αἰτία χαρίτωσον, ἡμῶν τόν λογισμόν τοῦ κραυγάζειν σόι· Χαῖρε ἡ ἄφλεκτος βάτος, νεφέλη ὁλόφωτε, ἡ τούς πιστούς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα.

 ***

 Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τό προσταχθέν μυστικῶς.

Χριστιανῶν τήν σφαγήν λαβών ἐν γνώσει,

εἰς τοῦ Δεκίου τήν σκηνήν σπουδῇ ἐπέστη

νεανίας πυρίπνους, ὡς ἄφλεκτος βάτος·

ἐλέγξας τόν ἡγεμόνα ὡς Μωυσῆς,

κἄν λέων ἐσφαγιάσθη ὥσπερ ἀμνός.

Ὅν καί πρέσβυν αἰτούμεθα ὑπέρ παντός τοῦ λαοῦ

καί μελωδοῦντες ψάλλομεν·

Χαίροις, φίλων ὑπέρμαχε.

 Ὁ Οἶκος.

 Φίλοι καί Μαθηταί μου, ὑμᾶς στέλλω τῷ κόσμῳ ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ τῶν λύκων· οὕτως ἔφη Χριστός ὁ Θεός καί Δράκων σοφώς οὕτως ἔπραξε, τυράννοις ἀνθιστάμενος, ἀκούων παρ' ἡμῶν δέ ταῦτα·

Χαίροις, νεότητα θυσιάσας,

χαίροις, ὁ πόνον μή δειλιάσας.

Χαίροις, τῶν ἀθέων ἀρχόντων συνείδησις,

χαίροις, μαχητῶν τῆς εἰρήνης ἐνίσχυσις.

Χαίροις, βίον τόν ἐπίγειον ὁ προσφέρων οὐρανοῖς,

χαίροις, τῶν μαρτύρων σύναθλος καί ἀγγέλων συγγενής.

Χαίροις, ὁ παραδείσου ἀετός υψιπέτης,

χαίροις, τῶν τῆς ἀβύσσου ἐχιδνῶν ἀναιρέτης.

Χαίροις, Χριστοῦ ὁπλίτα πανάρετε,

χαίροις, λαοῦ ὁδηγέ πανάριστε.

Χαίροις, πελάγους πάμφωτε φάρε,

χαίροις, δεικνύων Χριστοῦ λιμένα.

Χαίροις, φίλων ὑπέρμαχε.

 Συναξάριον

 Τῇ ΙΑ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός (Νοεμβρίου), Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Δράκονος.

Στίχοι
Σκιρτῶν τῇ ψυχῇ τῇ τῶν μαρτύρων θέᾳ,

Δράκων ὡμολόγησε Χριστοῦ τήν δόξαν.

Νοεμβρίου ἑνδεκάτῃ Δράκων καταισχύνει νοητούς δράκοντας.

 Οὗτος ὁ γενναῖος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἔζησε κατά τους χρόνους τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ τοῦ αὐτοκράτορος (284-305), λυσσώδους διώκτου καί σφαγέως τῶν χριστιανῶν, καί τοῦ ἡγεμόνος τῆς Νικαίας, ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, Δεκίου (ὁ Κύριος αὐτούς ἐλεήσοι), ἄλλου ἀπό τόν ὁμώνυμον αὐτοκράτορα.

Ὁ ἅγιος Δράκων κατήγετο ἐκ τῆς πόλεως Ἀράβρακα (μᾶλλον τῆς Ἀρμενίας), τόπον ἀθλήσεως τῶν ἁγίων Εὐστρατίου, Αὐξεντίου, Εὐγενίου, Μαρδαρίου καί Ὀρέστου (13 Δεκεμβρίου), οἵτινες ἐμαρτύρησαν τήν ἰδίαν περίοδον. Στρατιώτης ὤν καί βλέπων τά φρικώδη μαρτύρια τῶν χριστιανῶν (ὄχι τῶν ἀνωτέρω πέντε), συνεκλονίσθη καί ἐμφανισθείς ἐνώπιον τοῦ Δεκίου ἤλεγξεν αὐτόν διά τήν φρίκην ταύτην. Εὐθέως συνελήφθη καί βασανισθείς, ὅπως ἀρνηθῇ τόν Χριστόν, παρέμεινεν ἀκλόνητος εἰς τήν πίστιν αὐτοῦ, ὅθεν ἐσφαγιάσθη, λαβών οὕτω τόν ἀμαράντινον στέφανον τῆς ἁγιότητος.

 Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ ἐν τῷ Κοτυαείῳ.

Στίχοι
Αἴγυπτος ὄντως, εἰ τέκοι, τίκτει μέγα.
Τμηθείς ἀληθές τοῦτο Μηνᾶς δεικνύει.
Μηνᾶς ἑνδεκάτη ἔτλη ξίφος γηθόσυνος κῆρ.
 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βίκτωρος.

Στίχοι
Οὐ δειλιῶν ἥν οὐδέ Βίκτωρ πρός ξίφος,
Πᾶσαν μακράν ποῦ καρδίας θείς δειλίαν.
 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βικεντίου Διακόνου.

Στίχοι
Βληθείς ὁ Βικέντιος ἐν φρουρᾷ φέρει.
Λυθείς δέ φρουρᾶς σαρκικῆς ἄνω τρέχει.
 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Στεφανίδος.

Στίχοι
Δένδροις Στεφανὶς προσδεθεῖσα φοινίκων,
Τῶν Μαρτύρων ἤνθησεν ὡς φοῖνιξ μέσον.
 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Θεοδώρου, Ἡγουμένου τοῦ Στουδίου.

Στίχοι
Πολλάς ἀμοιβάς, Θεόδωρε Τρισμάκαρ,

Βίου μεταστάς, ὡς βιοὺς εὖ, προσδόκα.
 
Τοῦ Ἁγίου καί μακαρίου Μαξίμου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, τοῦ ἐν Μόσχᾳ θαυματουργοῦ, Ῥώσσου.

 Σάλον τοῦ νοός Μάξιμος προσποιεῖται,

Πλήν σοφός διδάσκαλος ἐδείχθη πᾶσιν.

Ταῖς αὐτῶν Ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

***

 Ὠδή ζ΄. Ὁ Εἱρμός. Οὐκ ἐλάτρευσαν, τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες.

 Τροπάρια

 Τῆς νεότητος γενοῦ πυρσός καί στήριγμα, Δράκων ὑπέροχε, ὡς νεανίας γάρ σύ, ἐδέχθης μαρτύριον ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καί κατέκτησας θεώσεως τό τρόπαιον καί τῆς χάριτος τό στέφος.

 Ὡραιότατος, ὡς ἄγγελος ἐπίγειος, λαμπρός ὡς ἥλιος, βλέπων φρικώδεις σφαγάς, ὡς ἔλαφος ἔδραμες πρός τόν σκληρόν θηρευτήν· τοῦτο ποίησον, ἐφήβους, παῖδας, νήπια οὐρανόθεν ἐνισχύων.

 Δόξα.

Περιφρούρησον παιδείαν καί νεότητα, γονεῖς, συζύγους τε καί τούς σεπτούς κληρικούς, ὡς πάλαι ὑπέρμαχος ἐγένου, μάρτυς, πιστῶν, καί κραταίωσον, ὡς πόλιν θεοτείχιστον, καί ἡμᾶς κλονιζομένους.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ἱκετεύομεν, οἱ δοῦλοι σου καί κλίνομεν, γόνυ καρδίας ἡμῶν· Κλίνον τό οὖς σου, Ἁγνή, καί σῶσον τούς θλίψεσι βυθιζομένους ἡμᾶς, καί συντήρησον, πάσης ἐχθρῶν ἁλώσεως, τήν σήν Πόλιν Θεοτόκε.

 Ὠδή η΄. Ὁ Εἱρμός. Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ.

 Τροπάρια

 Παῖδας ἐμβληθέντας ἐν καμίνῳ, δεινῶς πυρουμένους ἐν τοῖς πάθεσι, Δράκων, ὑπεράσπισον, ἰσχυραῖς πρεσβείας σου, ἐκτείνας δέ τήν χεῖρα σου σύρον αὐτούς πρός οὐράνια.

 Λίθον εἰς ὁδόν, ἐφ’ ὅν προσκόπτω, φιλάνθρωπε Δράκων, ἀπομάκρυνον, κραταιᾷ δυνάμει σου, λέων ἀκατάλβητε, καί φύλαξ, ἱκετεύω σε, πάντων γενοῦ ὡς φιλόχριστος.

 Δόξα.

Ἤρθης εἰς παράδεισον, ὁπλίτα, Χριστοῦ τοῦ Παντάνακτος ἀήττητε, φέρων δόξης στέφανον, τῇ ὁμολογίᾳ σου, ἡρωϊκῇ θυσίᾳ σου ὑπέρ πλησίον ἀείτιμε.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ἡ κόσμῳ τεκοῦσα σωτηρίαν, δι' ἧς ἀπό γῆς εἰς ὕψος ἤρθημεν, χαίροις Παντευλόγητε, σκέπη καί κραταίωμα, τεῖχος καί ὀχύρωμα τῶν μελῳδούντων Ἁγνή· Τόν Κύριον ὑμνεῖτε τά ἔργα, καί ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

 Ὠδή θ΄. Ὁ Εἱρμός. Ἅπας γηγενής.

 Τροπάρια

 Θεῖος θησαυρός, τοῦ Πνεύματος ἄργυρος, τῆς εὐψυχίας χρυσός, σάπφειρος πολύτιμος, λευκός ἀδάμας περικαλλέστατος, τό Φῶς τῆς θείας χάριτος πᾶσι πιστοῖς ἀνακλᾶς, καί πλουτίζεις πλοῦτον τόν οὐράνιον τούς τιμῶντας σε, Δράκων μακάριε.

 Κρίνος εὐανθής, ἔλατον ὑψίκορμον ὑπάρχεις, Δράκων σεπτέ, δένδρον ἀγλαόκαρπον, τῆς Ἀρμενίας ὄρος ἀκλόνητον, καί βράχος στερεώτατος, καταφυγή λαγωῶν, καί στρουθίων τόπος ἐπωάσεως, φωλευόντων ἐν σοί δι' ἀσφάλειαν.

 Δόξα.

Πλήρης ἡμερῶν, κἄν νέος τοῖς ἔτεσιν ἐτελειώθης, σοφέ, σύ γάρ ἐξεπλήρωσας, λόγον Κυρίου τόν φοβερότατον· Ὅστις ὁμολογήσει με ἀνθρώπων ἔμπροσθεν, τοῦτον φίλον καί συγκληρονόμον μου πρός Πατέρα κηρύξω οὐράνιον.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Φεῖσαι ὁ Θεός, τῆς κληρονομίας σου, τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, πάσας παραβλέπων νῦν, εἰς τοῦτο ἔχων ἐκδυσωποῦσάν σέ, τήν ἐπί γῆς ἀσπόρως σέ κυοφορήσασαν, διά μέγα, ἔλεος θελήσαντα, μορφωθῆναι Χριστέ τό ἀλλότριον.

 Ἐξαποστειλάριον. Τοῖς μαθηταῖς συνέλθωμεν.

 Βίκτωρ, Μηνᾶ, Βικέντιε, Θεόδωρε Στουδίτα, ὑποδεχθεῖτε σήμερον Δράκονα τόν γενναῖον· ὅστις ἀνδρείως ἐλέγξας ἀδιστάκτους τυράννους, ὑπέρ Χριστοῦ προσέφερε καί ψυχήν καί καρδίαν καί τήν ζωήν, τῆς αὐτοῦ νεότητος καταφρονήσας· λαβών δέ νίκης στέφανον, ἦλθεν ἐν παραδείσῳ.

 Ἕτερον. Ὅμοιον.

Πρός οὐρανόν ἀνέλθωμεν σύν Δράκονι τῷ θείῳ. Αὐτός γάρ μή φοβούμενος, ἀδελφούς ἀγαπήσας, σκληρούς ἐλέγχει δημίους καί τυράννους προσβάλλει. Καί πόνους μέν ἐβάστασε καί πληγάς ὑπομείνας ὑπέρ Χριστοῦ, παραδείσου γέγονε κληρονόμος. Ἔνθα καί νῦν, ὡς ἅγιος, ὑπέρ πάντων πρεσβεύει.

 Εἰς τούς Αἴνους ψάλλομεν εἰς στίχους 6

 Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

 Χαίροις, ὁ μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ διαθέσας καί ζωήν καί νεότητα, ὑπέρ ἀγνώστων καί φίλων, τῶν ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν, Ὅν ὡμολογήσας ἐμαρτύρησας. Ὡς γάρ ὁ Φιλάνθρωπος Πλάστης γέγονεν ἄνθρωπος, ὡς ἐσταυρώθη ἵνα σώσῃ οὕς ἔπλασεν, οὕτως ἔπραξας, τόν Σωτῆρα μιμούμενος· βλέπων σφαγιαζόμενον τό ἄκακον ποίμνιον τό λογικόν τοῦ Κυρίου, ἀγανακτῆσας ἀντέδρασας, καί ὕψωσας, Δράκων, τήν φωνήν καί τήν καρδίαν ὡς πύργον ἄσειστον.

 Χαίροις, ὁ τοῦ πλησίον φρουρός, ὁ τῶν ἐνόπλων νικητής εἰ καί ἄοπλος, ὁ φίλος τοῦ Διδασκάλου καί ἀληθής μαθητής, ὁ γενναῖα πράξας καί ἀντάξια· οὐ μόνον γάρ ἤκουσας, ἀλλ' ἐποίησας ἄριστα, Εὐαγγελίου τά σπουδαῖα διδάγματα, καί κατέφραξας τῶν ἀθέων τά στόματα. Δράκων ἀκαταμάχητε, ἀγγέλων συνόμιλε, τῶν αἱμοβόρων τυράννων ἡ θεηγόρος συνείδησις, ἐσφάγης, ὦ μάκαρ, ἵνα σώσῃς τούς δεσμίους, ἀγάπης ἔμπλεως.

 Βλέπων ἐν τῷ σεπτῷ σου ναῷ τήν σήν εἰκόνα τήν ἁγίαν, πανεύφημε, ἀσπάζομαι τό σόν σθένος καί τήν ἀνδρείαν φωνήν καί τήν εὐψυχίαν τῆς καρδίας σου· δι' ὧν κατεπάτησας ἀπειλάς τε καί βάσανον, κατατροπῶσας ἡγεμόνος τάς μάστιγας καί δημίων σου τάς μεθόδους ἐνίκησας· πρέσβευε νῦν πρός Κύριον, ὦ Δράκων πανάρετε, τό σόν ἀδάμαστον θάρσος παραχωρῆσαι τοῖς φίλοις σου, ἵνα μαρτυροῦντες καί Χριστόν ὁμολογοῦντες φανῶμεν Δράκονες.

 Σπεῦσον εἰς τήν Συρίαν ταχύ, ἔνθα καί νῦν χριστιανοί σφαγιάζονται· εἰς Κένυαν, Νιγηρίαν, εἰς Τυνησίαν, Σουδάν, Αἴγυπτον, Λιβύην, Δράκων πρόσελθε! Καί πάντας ἐμψύχωσον τούς πιστούς πρός μαρτύριον, ἡμισελήνου τήν ὁρμήν ἀναχαίτισον, τούς τυράννους νῦν ὡς τό πάλαι τροπούμενος. Εἶτα σφοδρῶς κατάβηθι καί πάσας ἐπίσκεψαι, ἡμῶν τάς πόλεις καί κώμας τάς ἐν Ἑλλάδι, πανεύφημε· καί στήριξον, μάρτυς, τούς πιστούς κατανικῆσαι διώκτην τύραννον!

 Χαίροις, τῶν Ἀραβράκων πεντάς, σύν Αὐξεντίῳ καί Ὀρέστῃ Μαρδάριε, Εὐγένιε θεοφόρε σύν Εὐστρατίῳ σοφῷ, ἄνθη τῆς πατρίδος θείου Δράκονος· λαμπρῶς ἀγαλλόμενον εἰς οὐράνια δώματα βλέπετε πάντες νεανίαν χορεύοντα, ἡλιόμορφον, ὑψιπέτην καί κάλλιστον· Δράκων ὀνομαζόμενος, Χριστοῦ φίλος ἔνθερμος, εἰς παραδείσου λειμῶνας ὡς πυροπτέρυγος μέλισσα, τό νέκταρ συλλέγει καί ποιεῖ χρυσοῦν εὐῶδες μέλι τῆς χάριτος.

 Δεῦρο, ὁ τῶν ἁγίων χορός, τῆς ἑνδεκάτης Νοεμβρίου ἡ σύναξις, Μηνᾶ τε σύν Βικεντίῳ, Βίκτωρ σοφέ, Στεφανίς, Ἄβιβε καί Μάξιμε καί Θεόδωρε, τόν Δράκονα λάβατε εἰς χορόν οὐρανόστροφον, εἰς θεῖον μέλος, ὑμνωδοῦντες καί ψάλλοντες τόν τρισάγιον ἰσαγγέλως πρός Κύριον! Πρέσβεις ἀξιοτίμητοι, Χριστῷ μεσιτεύσατε, παρηγορίας ἐλπίδα παντί λαῷ χαριζόμενοι, πικρᾶς ἁμαρτίας τήν δουλείαν ἀποσείσας, ἰδεῖν ἀνάστασιν!

 Δόξα. Ἦχος α΄.

 Ὡς πέρδιξ ὡραιόπτερος καί καλλικέλαδος, πίπτουσα πρό τῶν ποδῶν θηρευτοῦ, ὑπέρ τῶν αὐτῆς νεοσσῶν, οὕτως, ὦ μάρτυς, ὡμολογήσας Χριστόν, ἤλεγξας τυράννους ὑπέρ τῶν σῶν ἀδελφῶν. Ἔμπλεως δέ νῦν χάριτος καί φωτός, ὡς φάρος φωτίζεις καί ὡς κρατήρ μεθύεις τῷ παραδείγματι, προτρέπων εἰς μαρτύριον. Ἔνδοξε Δράκων, δράκοντας κατατρόπωσον τούς ἐπιβουλευομένους τήν ἡμῶν σωτηρίαν καί πρέσβευε ὑπέρ πάντων τῷ Ζωοδότῃ καί Δεσπότῃ Χριστῷ.

 Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι μάρτυρες.

(ληφθέν ἐκ τῆς ἀκολουθίας τοῦ ἁγίου Μηνᾶ)

 Φωτός ἐνδιαίτημα, Ἁγνή, μόνη ἐχρημάτισας, τοῦ ἐκ Πατρός ἀναλάμψαντος· ὅθεν κραυγάζω σοι· Τήν ἐσκοτισμένην, ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, φωτί τῶν ἀρετῶν καταφαίδρυνον, καί ἐν σκηνώμασι, φωτεινοῖς σου κατασκήνωσον, ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, Ἄχραντε.

 Μεγαλυνάριον

Δράκων, ἀκατάβλητε μαχητά, ἔμπροσθεν τυράννου ὡμολόγησας τόν Χριστόν, ὑπέρ τοῦ πλησίον μαρτύριον ἐδέξω καί νῦν πιστῶν τά πλήθη σέ μεγαλύνομεν.

Ἅγιε καί ἔνδοξε μάρτυς Δράκων, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν.

 ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ