Σάββατο 8 Ιουλίου 2023

Πώς συμμετείχε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης στην θρονική εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης (2023)

Σχόλιο του ιστολογίου μας: Λυπόμαστε και μόνο στον Κύριο έχουμε τις ελπίδες μας. Η κατάσταση ανθρωπίνως γίνεται όλο και πιο επίφοβη...


Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου / Κατάνυξι

…ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώση του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή

Την Θρονική εορτή (1) της εόρτασε η Εκκλησία της Ρώμης την Πέμπτη, 29 Ιουνίου, μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, με “Θεία Λειτουργία” που τελέστηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη στη. Στη φετινή θρονική αυτή εορτή της εωσφορικής πτώσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Πισιδίας κ.Ιώβ, Συμπρόεδρος της Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, ενω στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία μετέχει και ο Επίσκοπος Ναζιανζού κ.Αθηναγόρας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμμετείχε και δια θερμού Πατριαρχικού μηνύματος προς τον φίλο και αδερφό του Πάπα Φραγκίσκο, το οποίο παρέδωσε ο κ.Ιώβ. 

Το Πατριαρχικό Μήνυμα

Το Πατριαρχικό αυτό μήνυμα (2) δε μπορέσαμε να το αλιεύσουμε πουθενά στο διαδίκτυο. Φαίνεται δεν αντέχει τον ιεροκανονικό έλεγχο και αυτή τη φορά θα παραμείνει επτασφράγιστο μυστικό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οτι ήταν θερμό. 

Η στάση του Οικ. Πατριάρχη φανερώνει ότι, πιθανόν ακόμα και αυτός που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον ιεροκανονικό έλεγχο στις εκτροπές του, αποφάσισε να κρύψει και κάτι. Γιατί γνωρίζει οτι καμία του ενέργεια, ούτε αυτό το μήνυμα, δεν θα μείνει ασχολίαστο, όπως δεν έμεινε ούτε το περσινό εκείνο ευχετήριο πατριαρχικό γράμμα για την περσινή θρονική εορτή της Ρώμης (3). Θεός συγχωρέσοι τον μακαριστό ιδρυτή της katanixis, σύγχρονο ομολογητή π. Νικόλαο Μανώλη, για την δημιουργία αυτής της διαδικτυακής φωνής ελέγχου των Πατριαρχικών εκκλησιαστικών εγκλημάτων.

Φέτος, λοιπόν, και ενω ο Πατριάρχης κρύβεται, ο Πάπας είναι αυτός που διεμήνυσε στην θρονική εορτή οτι πρέπει να φέρουμε παντού τον Χριστό: «Πρέπει να φέρουμε παντού, με χαρά και ταπεινότητα, τον Κύριο Ιησού. Στην πόλη μας, στις οικογένειες μας, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις συνοικίες, στην κοινωνία των πολιτών, στην πολιτική, στον κόσμο ολόκληρο, ιδίως εκεί που υπάρχει φτώχεια, υποβάθμιση και διακρίσεις. Ο κόσμος, σήμερα, χρειάζεται πραγματικούς ανθρώπους, όπως ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος Πέτρος». Το ζήτημα είναι ποιόν Χριστό, των αποκεκαλυμμένο διαχρονικά στους αγίους μας ή στον διαστρεβλωμένο Χριστό της αίρεσης;

Δε μπορούμε να πάμε σε ένωση με τους παπικούς αν δεν απορρίψουν την αίρεση του φιλιόκβε. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ένωση εν Χριστώ! Αντίθετα ο Πατριάρχης και οι Οικουμενιστές κατεργάζονται την ένωση και το κοινό ποτήριο χωρίς αυτή την προϋπόθεση, κάτι που φανέρωσε ο Πατριάρχης στο περσινό Πατριαρχικό γράμμα: “και νυν μετά χρηστών ελπίδων ατενίζομεν προς την συμπόρευσιν ημών προς το κοινόν ποτήριον. Δεν παραγνωρίζομεν τας υπαρχούσας δυσκολίας δια την ποθητήν ενότητα πάντων των χριστιανών. Όμως, δεν παύομεν να εργαζώμεθα όση ημίν δύναμις και να ελπίζωμεν εις το Πανάγιον Πνεύμα…..Τούτο το Πνεύμα, “σοφώτατον γαρ και φιλανθρωπότατον”, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, “εάν αλιέας εύρη, σαγηνεύει Χριστώ, κόσμον όλον τη του λόγου πλοκή συλλαμβάνοντας”, καθάπερ Πετρον. “Εαν διώκτας θερμούς, τον ζήλον μετατίθησι και ποιεί Παύλους αντι Σαύλων και τοσούτον εις ευσέβειαν, όσον εις κακίαν κατέλαβε. Τούτο και Πνεύμά εστι πραότητος”. Τούτο το Πνεύμα ποιεί και ημάς σήμερον “τολμηρούς κήρυκας” της χριστιανικής ενότητος, υπέρ της οποίας ακαταπαύστως “κάμπτομεν τα γόνατα ημών προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”. Το Πνεύμα το Άγιον “ην μεν αεί και έστι και έσται, ούτε αρξάμενον ούτε παυσόμενον”. Δια τούτο πάντοτε θα εμπνέη ημίν τον πόθον δια την εν απλότητι ενότητα και την κοινήν σωτηρίαν∙ “μόνον ει σταίητε μεθ ἡμῶν και κοινή την Τριάδα δοξάσαιμεν”, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, “παρ᾽ ων μόνων γινώσκεται μία σύναξις, λατρεία μία, προσκύνησις, δύναμις, τελειότης, αγιασμός”. Και αυτό το Πνεύμα το Άγιον “ήδεται των προς ημάς δωρημάτων”.

Μόνο που δε μας διευκρυνίζει ο Παναγιώτατος, τί θεωρεί οτι μας χωρίζει από την εν Χριστώ ενότητα με τους αιρετικούς παπικούς, οι αιρέσεις ,οι πλάνες και οι κακοδοξίες τους ή εξωτερικοί παράγοντες, η αντίσταση και αντίδραση,δηλαδή, των παραδοσιακών; ( Δεν είναι τυχαία η επιχειρούμενη διορθόδοξη απομόνωση της Ρωσίας και οι συμμαχίες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί. Μήπως αποφάσισαν λίγο να μαζευτούν μέχρι να δουν και ποιό θα είναι το αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία;;;) Φρονούμε πως είναι ηλίου φαεινότερον από τα λεχθέντα και πραχθέντα των Οικουμενιστών οτι η ένωση μεταξύ τους έχει ήδη γίνει, οτι στο πνεύμα τους και στις διάνοιές τους οι Οικουμενιστές ήδη δέχονται τους αιρετικούς παπικούς σαν αδερφούς εν Χριστώ, γιατί αλλιώς δεν θα έλεγε ο Βαρθολομαίος τα παρακάτω λόγια στο περσινό πατριαρχικό του γράμμα. “Όθεν, συμπανηγυρίζοντες μετά της Υμετέρας προσφιλούς Αγιότητος, προσευχόμεθα μετά του Υμνωδού της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τούς κοινούς ημών προστάτας κλεινούς Αποστόλους: “Χαίρετε, μακαρία ξυνωρίς• η μία ψυχή εν δυσί σώμασι, Πετρε και Παύλε, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε• αδιαλείπτως υπέρ ημών εξαιτούμεθα προσεύχεσθαι• τας υποσχέσεις υμών πληρώσατε”. Χαίρετε, και μη επιλάθησθε ημών, αλλά τη ανάρχω Τριάδι αμέσως παριστάμενοι υπέρ ημών πάντων τα σωτήρια εξαιτείσθε, ίνα τύχωμεν των αιωνίων αγαθών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών• Ω η δόξα και το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις, και η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.”

Γιατί είναι διαστρεβλωμένος ο Χριστός της αίρεσης - Η αίρεση του φιλιόκβε

“-την 15 Ιουλίου του 1054 ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος, απεσταλμένος του Πάπα έθεσε στην αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, τον λίβελλο δια του οποίου αναθεματίζονταν ο Πατριάρχης και όλοι οι Ορθόδοξοι ως αιρετικοί, η βασική κατηγορία ήταν ότι ο Πατριάρχης και οι Ορθόδοξοι διέσπειραν πολλά ζιζάνια και «ως Πνευματομάχοι ή Θεομάχοι απέκοψαν από του Συμβόλου του αγίου Πνεύματος την εκπόρευσιν εκ του Υιού». Δηλαδή μας κατηγορούσαν ότι εμείς απεκόψαμεν την φράση αυτή από το Σύμβολο που θέσπισε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος! 

– Όλες οι προσπάθειες για την ένωση των «Εκκλησιών» μετά το σχίσμα του 1054 είχαν σαν κέντρο την αίρεση του Filioque, με την διαφορά ότι οι Ορθόδοξοι πρότειναν την αποβολή της προσθήκης και της διδασκαλίας από το Σύμβολο της Πίστεως, ενώ οι Λατίνοι υπεραμύνονταν της διδασκαλίας αυτής και μάλιστα ισχυρίζονταν ότι οι Ορθόδοξοι αφήρεσαν από το Σύμβολο της Πίστεως την φράση αυτή. Στην Σύνοδο της Λυώνος το 1274 και στην Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας το 1438-39 το Filioque ήταν το κέντρο των συζητήσεων .

-Κατά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο δεν πρέπει να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε ούτε μία λέξη από το εν χρήσει Σύμβολο της Πίστεως. Και βέβαια εννοείται το Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, γιατί κάθε Σύνοδος αναγνώρισε τις αποφάσεις της προηγουμένης. 

-Ο Χριστός μας απεκάλυψε την σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Οι Απόστολοι απέκτησαν προσωπική γνώση την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι, το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι θέμα αποκαλύψεως του Ιδίου του Θεού και όχι ανακαλύψεως του ανθρώπου. Αυτή η αποκάλυψη δόθηκε «άπαξ» την ημέρα της Πεντηκοστής (επιστολή Ιούδα στίχ. 3). Οι άγιοι δια μέσου των αιώνων μετέχουν σε αυτήν την αποκάλυψη που δέχθηκαν οι Απόστολοι την Πεντηκοστή. Λέγεται αυτό γιατί οι Λατίνοι ανέπτυξαν την περίεργη θεωρία ότι δια μέσου των αιώνων κατανοούμε καλύτερα και εμβαθύνουμε στην Αποκάλυψη. Αυτό συνδέεται με τον σχολαστικισμό. Στην Ορθοδοξία λέμε ότι το δόγμα του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος το βιώνουν όσοι φθάνουν στην Αποκάλυψη και το εκφράζουν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής. 

-Η σύγχυση μεταξύ των ιδιωμάτων ανατρέπει τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, τότε μπορούν να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα, να γεννάται και ο Υιός από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, γιατί διαφορετικά το Άγιο Πνεύμα αφού θα υπήρχε δυάδα (Πατήρ – Υιός) θα ήταν κατώτερο. Το άλλο, αν δεν συμβαίνη το προηγούμενο, για να είναι και το Άγιο Πνεύμα ισότιμο με τα άλλα πρόσωπα, πρέπει και από αυτό να προέρχεται κάτι, οπότε διαλύεται ο Τριαδικός Θεός, αφού εισάγεται και τέταρτο πρόσωπο.

-το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται δια του Υιού. Στην ελληνική γλώσσα άλλο είναι η εκπόρευση και άλλο η πέμψη. Η πέμψη δεν είναι υποστατικό ιδίωμα, δεν είναι τρόπος υπάρξεως, αλλά αποστολή. Η εκπόρευση είναι υποστατικό ιδίωμα, ο τρόπος υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος, ενώ η πέμψη είναι η αποστολή και φανέρωση στον κόσμο, που γίνεται δια του Υιού, όπως και ο Υιός ενανθρωπίζει δια του Αγίου Πνεύματος. Όπως η δια του Αγίου Πνεύματος ενανθρώπηση του Λόγου δεν ταυτίζεται με την αΐδια γέννηση του Λόγου από τον Πατέρα, έτσι και η πέμψη του Αγίου Πνεύματος, δια του Χριστού, δεν ταυτίζεται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα. 

Ο άγιος Γρήγορος ο Παλαμάς και ο άγιος Μάρκος Ευγενικός δέχονται αποστολή και πέμψη του Αγίου Πνεύματος δια και εκ του Υιού, όπως γίνεται και σε μερικά παλαιά πατερικά κείμενα, αλλά με την έννοια της εν χρόνω κατ’ ενέργειαν φανερώσεως του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Δηλαδή, άλλο είναι η προαιωνία κατ’ ουσίαν εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται μόνο από τον Πατέρα, και άλλο είναι η κατ’ ενέργειαν εν χρόνω φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, που γίνεται εκ του Πατρός δια του Υιού, ή ακόμη εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτή την λεπτή διαφορά, που είναι ουσιαστική δεν έχουν καταλάβει οι Λατίνοι και παρερμηνεύουν τα σχετικά κείμενα. 

-Η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού βρίσκεται στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη και η ενέργειά της είναι άκτιστη. Δεν υπάρχει ουσία χωρίς ενέργεια. Εάν η ουσία είναι άκτιστη, άκτιστη είναι και η ενέργειά της, και εάν η ουσία είναι κτιστή, κτιστή είναι και η ενέργειά της. Ο Θωμάς ο Ακινάτης και οι σύγχρονοι Παπικοί θεολόγοι πιστεύουν στην actus purus. Δέχονται, δηλαδή, ότι η άκτιση ουσία ταυτίζεται απολύτως με την καθαρά ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την actus purus, αλλά με κτιστή ενέργεια του Θεού. Έτσι, εισάγουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθή με κτιστές ενέργειες.

Αν προσέξει κανείς επισταμένως, θα διαπίστωση ότι η συζήτηση για την εκπόρευση και πέμψη του Αγίου Πνεύματος έχει σχέση με το θέμα περί της ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού Βαρλαάμ άρχισε από το Filioque και αμέσως έφθασε στο θέμα, εάν η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη η κτιστή.” (4)

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για τους παπικούς.

Καταλαβαίνουμε ολοκάθαρα οτι τα εμπόδια της πίστης με την οικουμενική κίνηση και τους απατηλούς- όχι εν αληθεία- διαλόγους δεν έχουν παρακαμφθεί. Αντίθετα οι ορθόδοξοι έχουμε ζημιωθεί σχετικοποιώντας την πίστη μας. Οι Λατίνοι δεν αφήνουν τις πλάνες τους , αντίθετα μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί με όσους τους ελέγχουν και οι Ορθόδοξοι, χωρίς μαρτυρική και ομολογιακή διάθεση και με σχετικοποιημένη την πίστη τους, απλώς τους γλείφουν. Προχωρούν, λοιπόν, σε μία ένωση χωρίς τις προϋποθέσεις της ορθής πίστης, ενάστια στην οποία αγωνίστηκαν διαχρονικά οι πατέρες μας. Αντίθετα με τους Οικουμενιστές οι Άγιοι μιλούν ως εξής: 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (5): «Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τήν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἰδία: τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ καλός διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ τέλειος διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλά τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μέ τόν διάβολον. Διότι καί αὐτός ἤθελε νά γίνῃ Θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του, νά ἀντικαταστήσῃ τόν Θεόν μέ τόν ἑαυτόν του».

“Ὅμως, κατά τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπάρχει εἰς τόν ἐπίγειον κόσμον μας ὡς θεανθρώπινον σῶμα, τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αἵρεσις δέν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καί τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμός διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα ‒ ἀνθρώπου. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τό δόγμα αὐτό εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τό δόγμα αὐτό εἶναι, φεῦ! ἡ πλέον φρικτή ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν γῆν· νέα προδοσία τοῦ Χριστοῦ· νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου, μόνον οὐχί ἐπί τοῦ ξυλίνου, ἀλλ᾿ ἐπί τοῦ χρυσοῦ σταυροῦ τοῦ παπικοῦ οὑμανισμοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.”

Συμπερασματικά.

Καταλήγοντας, η θρονική αυτή εορτή της δήθεν Εκκλησίας της Ρώμης την ημέρα της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πανηγυρισμός της μεγαλύτερης πτώσης του ανθρώπου μετά την πτώσης του Αδάμ και του Ιούδα, μία εωσφορική εορτή, στην οποία οι ορθόδοξοι δεν θα έπρεπε καθόλου να συμμετέχουμε με κανέναν τρόπο. Για τους πραγματικούς δε εργάτες του Ευαγγελίου και εραστές την κατά Θεόν ένωσης είναι μία ημέρα πένθους και μετανοίας για την εωσφορική πτώση του Πάπα, που έσχισε τον άραφο χιτώνα του Χριστού και κουρέλιασε την νύφη Του Χριστού Εκκλησία. Κι αν ο Αδάμ μετανοούσε σε όλη του την ζωή (εκατοντάδες χρόνια) και εσώθη στον Άδη (ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως) (7), ο Πάπας αμετανόητος στρώνει το χαλί για τον Αντίχριστο.  

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)