Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Το δηλητήριο κατά του Γέροντα Σωφρόνιου και ο πειρασμός - αμαρτία της αγιομαχίας


st.markos.frontΣτην υπερζηλωτική ιστοσελίδα "Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός" περιλαμβάνεται ολόκληρη ενότητα άρθρων ενάντια στο μεγάλο ορθόδοξο γέροντα της εποχής μας π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Ο διαχειριστής της ιστοσελίδας κ. Μάριος Πηλαβάκης αποφάσισε να λειτουργήσει ως σωτήρας της Εκκλησίας. Βέβαια δεν είναι ο μόνος ζηλωτικός ιστοχώρος που καταντά αγιομάχος, υπακούοντας Κύριος οίδε σε ποια υποσυνείδητα ψυχολογικά κελεύσματα - και προφανώς ακολουθώντας το παράδειγμα της ανεκδιήγητης Μαγδαληνής μοναχής της Κοζάνης (ο Θεός να τη συγχωρέσει), που έγραφε βιβλία κατά του αγίου Νεκταρίου. 
Ο αδελφός εδώ, όπως φαίνεται, δεν είναι παλαιοημερολογίτης, αλλά μέλος της Εκκλησίας του ν.ημ., αν και δεν καταλαβαίνω τι έχει μείνει όρθιο μέσα στην καρδιά του, αφού τους πάντες κρίνει με τρόπο που φανερώνει οίηση και εμπάθεια (μιμείται προφανώς το ύφος των αγίων Πατέρων κατά των αιρεσιαρχών, εξισώνοντας υποσευνείδητα τον εαυτό του με τους αγίους). Ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον φωτίσει. Μόνο πόνο μου προκάλεσε η ιστοσελίδα του. Δόξα τω Θεώ. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον πόνο ενός "πλανημένου" σαν εμένα; (Μόνο το Νεκρό να διαβάσει κάποιος, θα βρει ένα σωρό αιτίες να με "αφορίσει"). Είμαι ένα σκουλήκι και δε φτάνω ούτε την άκρη από το μικρό νύχι του αποστόλου Παύλου, αλλά και τον Παύλο αφόριζαν μερικοί, και είχαν σοβαρά βιβλικά ερείσματα: δε ζητούσε τήρηση του μωσαϊκού νόμου από τους εξ εθνών χριστιανούς, ενώ την τήρηση αυτού του νόμου ο ίδιος ο Θεός την είχε απαιτήσει από τους πιστούς Του! Για τον ίδιο λόγο κάποιοι αποσχίστηκαν από την Εκκλησία των αποστόλων και έγιναν οι αιρετικοί ιουδαιοχριστιανοί (επικαλούμενοι ως πνευματικό τους ηγέτη - προφανώς ερήμην του - τον άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο), αφού η Εκκλησία αυτή, με την αποστολική σύνοδο, σταμάτησε την τήρηση του θεόσδοτου μωσαϊκού νόμου, άρα "πλάνήθηκε"!...
Άραγε, αν ζούσε την εποχή εκείνη ο αδελφός, και ένα σωρό άλλοι (ν.ημ. και π.ημ.), με ποιους θα τασσόταν; Με τους καινοτόμους Παύλο και λοιπούς αποστόλους ή με τους τηρητές του νόμου και της ακρίβειας "αληθείς χριστιανούς"; Ας αναρωτηθεί ο καθένας για τον εαυτό του.
Αν ζούσε τον 3ο αιώνα, θα τασσόταν με το Ρώμης Κορνήλιο και τον άγιο Κυπριανό Καρχηδόνος, που δέχονταν πίσω τους πεπτωκότες, ή με τους Ομολογητές, που αντιδρούσαν σ' αυτή την αποδοχή και συνέστησαν τα σχίσματα του Νοβατιανού και του Φιλικισσίμου, κατηγορώντας μάλιστα τον άγ. Κυπριανό ως ανάξιο, επειδή αποχώρησε από την πόλη κατά το διωγμό του Δέκιου. Προσοχή: οι Ομολογητές ήταν οι ήρωες των διωγμών - αλλά η αλαζονεία τους τούς έκανε εχθρούς αγίων και τελικά τους απέκοψε από την Εκκλησία.
Αν και ανάξιος, εύχομαι ψελλίζοντας, ο Θεός να συγχωρέσει όλους τους αγιομάχους, ιδιαίτερα εκείνους που θεωρούν πως είναι ορθόδοξοι (δε θα κρίνω την ορθοδοξία τους, όπως εκείνοι βάζουν κάτω τους ι. κανόνες και κρίνουν την ορθοδοξία άλλων). Ας πρεσβεύουν γι' αυτούς οι συκοφαντημένοι άγιοι, που ασφαλώς τους ατενίζουν γεμάτη αγάπη και θλίψη από τον ουρανό.

Κατά Σωφρονίου

sofronios

Αυτή τη φωτογραφία του Γέροντα Σωφρόνιου (γενικά τον αποκαλεί "Σέργιο-Σωφρόνιο" πετώντας μας στο πρόσωπο το κοσμικό του όνομα, αφού ουσιαστικά δεν τον αναγνωρίζει για ορθόδοξο μοναχό) προβάλλει ο αδελφός, για να μας πει ασφαλώς ότι δεν έχει εμφάνιση ορθόδοξου μοναχού (όπως προβάλλει και το μνήμα του, δήθεν πολυτελές, λες και από αυτό κρίνεται η ποιότητα του ανθρώπου).
Είναι γνωστή η φωτογραφία του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης, όπου φοράει καπέλο παρόμοιο με του γέροντα. Δυστυχώς, δεν τη βρήκα στο Διαδίκτυο μεγάλη, αλλά μόνο σ' αυτή τη σύνθεση (1η σειρά), εδώ. Και λοιπόν; Το καπέλο κάνει τον καλό ή τον κακό μοναχό;


Υπάρχουν όμως κι άλλες φωτογραφίες του γέροντα Σωφρόνιου, που ίσως αναπαύουν περισσότερο την ψυχή ενός ανθρώπου. Εξυπακούεται ότι από τις φωτογραφίες δε μπορείς να κρίνεις την αγιότητα.
Εξυπακούεται επίσης ότι, υπερασπιζόμενοι παρακάτω το γέροντα, δεν τον ανακηρύσσουμε σε αλάθητο. Δεν είμαι σε θέση καν να αποφανθώ αν έσφαλε και πού (αλάθητος άνθρωπος δεν υπάρχει). Ο αγώνας μας είναι κατά της εμπάθειας και της συκοφαντίας. Ο γέροντας έχει ήδη αξιολογηθεί από ανθρώπους - επιτρέψτε μου - πολύ καταλληλότερους κι από μένα και, φρονώ ταπεινά, από το συντάκτη των άρθρων που θα σχολιάσουμε παρακάτω (δεν τον γνωρίζω, αλλά ούτε κι εκείνος εμένα). Ας είμαστε λοιπόν συγχωρημένοι, αδελφέ.

Οι κατηγορίες κατά του αγίου αυτού πνευματικού αγωνιστή μπορούμε να πούμε ότι συνοψίζονται στο παρακάτω απόσπασμα, από το άρθρο Ο αγιομάχος Σέργιος-Σωφρόνιος Σαχάρωφ [όπου δήθεν ο γέροντας συκοφαντεί το άγιο Αθανάσιο ότι (ενώ κρυβόταν στην έρημο) είχε ερωτικές σχέσεις με γυναίκα, ενώ ο γέροντας γράφει ότι μια γυναίκα υπηρετούσε τον άγιο Αθανάσιο, χωρίς ο άγιος να αμαρτάνει - το γράφει απολογούμενος για τη μικτή μονή του Έσσεξ, για την οποία τον κατακρίνουν οι "ζηλωτές"]. Το απόσπασμα, εν πάση περιπτώσει, έχει ούτως:
Ὁ Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρῶσος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν (;) βουδιστὴς (1916-1924). Μοναχὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐμελέτησεν κατόπιν συμβουλῆς τοῦ ψευδοϊερέως καὶ Ἄγγλου ἀρχικατασκόπου, ἀνθέλληνος καὶ ἐγκληματία πολέμου, Δ. Μπάλφουρ, τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, «Η μαύρη νύκτα τῆς ψυχῆς» καὶ κατεσκεύασε τὴν κακόδοξον θεολογίαν τῆς «θεοεγκαταλείψεως». 
Μετὰ ἐγκατέλειψεν διὰ παντὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ συνεχίσῃ θεολογικὰς σπουδὰς εἰς τὴν Ἑσπερίαν!!! Ἵδρυσεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Μπάλφουρ τὴν πρώτην εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον «μονὴν» ὅπου μοναχοὶ ἀσκοῦνται μὲ «σφόδρα ὡραιοτάτους παρθένας». Ἄφησεν δὲ ἐποχὴν διὰ τὸ ἔργον ποὺ ἐπετέλεσεν εἰς τὸ Ἔσσεξ ἤτοι: ἐναγκαλισμοὺς μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεταδόσεως εἰς αὐτοὺς τῶν θείων μυστηρίων καὶ διὰ τὰς κακοδοξίας τῶν συγγραμμάτων του. Οἱ ἀοίδοιμοι εὐσεβέστατοι ἁγιορεῖται γέροντες Διανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς καὶ Γαβριὴλ ὁ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν Σαχάρωφ: «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».
Καλοῦμε ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἁγιοποιήσουν τὸν Σαχάρωφ καὶ πρωτίστως τὸν Βατοπαιδινὸν ἡγούμενον Ἐφραίμ, νὰ μᾶς εἴπουν εὐθέως πότε ὁ Σαχάρωφ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν βουδισμὸν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ποῖος ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς τὸν ἐδέχθη, καθὼς ἐπίσης ποῖος ἁγιορείτης πνευματικὸς παραβιάζοντας καταφόρως τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, ἔδωσεν εἰς τὸν «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν διὰ νὰ χειροτονηθῇ κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Τέλος, καλοῦμεν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅπως ἐφαρμόσῃ πάραυτα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ διαλύσῃ τὴν «μονὴν» τοῦ Ἔσσεξ ποὺ ἀποτελεῖ μέγαν ὄνειδος διὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν παραβαίνοντας συνειδητῶς ἐπὶ πεντηκονταετίαν Κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὴν αἰσχρὰν καὶ ἐφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχῶν» καὶ «μοναζουσῶν»!!!
Παραθέτουμε ξανά το απόσπασμα, με σύντομα σχόλια κατά διαστήματα:

Ὁ Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρῶσος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν (;) βουδιστὴς (1916-1924). "Ν": Δεν είχε γίνει βουδιστής, αλλά χωρίς να φύγει τυπικά από την ορθοδοξία ασκούσε τον υπερβατικό διαλογισμό.

Μοναχὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐμελέτησεν κατόπιν συμβουλῆς τοῦ ψευδοϊερέως καὶ Ἄγγλου ἀρχικατασκόπου, ἀνθέλληνος καὶ ἐγκληματία πολέμου (;;;), Δ. Μπάλφουρ, τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, «Η μαύρη νύκτα τῆς ψυχῆς» καὶ κατεσκεύασε τὴν κακόδοξον θεολογίαν τῆς «θεοεγκαταλείψεως». 
"Ν": α) Για το βιβλίο του Ιωάννη του Σταυρού: ο γέροντας Σωφρόνιος εντοπίζει εκεί ορισμένες αρετές, που όμως οφείλονται στις λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις του συγγραφέα και σε κοινά σημεία της διδασκαλίας του με τους ορθόδοξους αγίους. Ουδέποτε τον χαρακτηρίζει άγιο, ούτε τον αποδέχεται ολόκληρο. Αντίθετα, επισημαίνει τη φθοροποιό επίδραση που μπορεί να έχει σ' έναν πνευματικό αναζητητή. Γράφει στο Μπάλφουρ: 
"Ενδέχεται ωστόσο να έχουν γεννηθεί μέσα σας όλες αυτές οι αμφιβολίες, γιατί ο Ιωάννης του Σταυρού διδάσκει το αντίθετο" ("Αγώνας Θεογνωσίας", σελ. 201*). "Παρακαλώ, γράψτε μου οπωσδήποτε για το θέμα αυτό ["Ν": πώς σχημάτισε τις απόψεις του για τη μετοχή στη θεία ζωή]. Αν και εγώ έχω να σας κάνω προειδοποιητικά την εξής παρατήρηση: Αν το καταλάβατε μόνο διανοητικά, στηριχθήκατε στο βιβλίο του Ιωάννου του Σταυρού" (ό.π., σελ. 205). (*Το βιβλίο είναι έκδοση, από τη μονή του Έσσεξ, της αλληλογραφίας Σωφρόνιου και Μπάλφουρ).
Φαντάζομαι τι θα γινόταν, αν ο κ. Πηλαβάκης ήταν σύγχρονος του Μ. Βασιλείου και διάβαζε το Προς τους νέους, όπου πλέκεται το εγκώμιο του Ομήρου και πλείστων άλλων αρχαίων ειδωλολατρών! Τι είχε ν' ακούσει ο Μ. Βασίλειος! Που, μάλιστα, είχε φοιτήσει μόνο σε ειδωλολάτρες δασκάλους, είχε σπουδάσει μόνο επιστήμες άσχετες με τη θεολογία - φιλοσοφία, ρητορική, μαθηματικά, ιατρική - τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποίησε και στη θεολογία του! Και συνέδεσε τη Γένεση με την επιστήμη! Και συμπαθούσε και τον Ωριγένη, ώστε, μαζί με τον άγιο Γρηγόριο, ανθολόγησαν αποσπάσματά του στη Φιλοκαλία*!! Και συνέθεσε, σε ηλικία μόλις 30 ετών, όρους και κανόνες του μοναχικού βίου!! Και τόλμησε να γράψει ακόμα και καινούργια θεία λειτουργία!! Κούνια που τον κούναγε τον άγιο!! (Και βέβαια είχε και τότε τους επικριτές του). *Δεν είναι η γνωστή συλλογή του αγ. Νικόδημου του Αγιορείτη, αλλά άλλη, ομότιτλη.
Σημειωτέον ότι στην ίδια επιστολή ο Γέροντας παραθέτει στον Μπάλφουρ μακρύ κατάλογο ορθόδοξων - πατερικών - αναγνωσμάτων, με τα οποία τον προτρέπει να έρθει σε επαφή με την αληθινή πνευματική αναζήτηση.

β) Η θεολογία της θεοεγκαταλείψεως οφείλεται στον άγιο Σιλουανό, ο οποίος βίωσε αυτή την πνευματική κατάσταση επί σειρά ετών. Στην κατάσταση αυτή απελπίστηκε και διακήρυξε προς το Θεό "είσαι αδυσώπητος!". Τότε του εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός και άλλαξε τη ζωή του. Αργότερα υπήρξε νέα αποστέρηση της θείας χάριτος για 15 χρόνια και κατόπιν ο Κύριος του είπε το περίφημο "κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι". Δες π. Σωφρονίου "Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", έκδ. 2003, σελ. 32-33, 46-50, 395, 397-402 κά.
Ο άγιος Σιλουανός εξηγεί μάλιστα, στα χειρόγραφά του:
"Ο Κύριος αποσύρει τη χάρη Του από την ψυχή, και έτσι κατά το έλεος και τη σοφία Του οδηγεί στην ταπείνωση την ψυχή, για την οποία άπλωσε με αγωνία τα χέρια Του στον Σταυρό. Περιμένει να δείξει η ψυχή την προαίρεσή της στον αγώνα κατά των εχθρών. Μόνη όμως η ψυχή δεν έχει δυνάμεις για να νικήσει. Γι' αυτό είναι περίλυπη η ψυχή μου και με δάκρυα Τον ζητώ" ("Ο άγ. Σιλουανός...", σελ. 399).
Φυσικά δεν περιμένω να θεωρεί άγιο το Σιλουανό ο αδελφός. Ούτε τους Γέροντες Πορφύριο, Παΐσιο κ.λ.π. Γενικά, όποιον επιθυμεί μπορεί να ανεβάζει ή να κατεβάζει από το βάθρο της αγιότητας, όπως κι ο καθένας μας εξάλλου, υπακούοντας στα πάθη του - α, συγγνώμη, στους ιερούς κανόνες... Θλίβομαι που τα γράφω αυτά, δεν ειρωνεύομαι.
Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε και από τον ίδιο το Χριστό επί του σταυρού, για λόγους που δεν επιθυμώ, ούτε και νιώθω ικανός, να διερευνήσω (γι' αυτό και το περίφημο "Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες"). Στους Ψαλμούς της Παλ. Διαθήκης υπάρχουν αμέτρητες αναφορές εγκατάλειψης από το Θεό! (π.χ. Ψλμ. 12, Ψλμ. 21 - απ' όπου και η κραυγή του Χριστού στο σταυρό - Ψλμ. 68, Ψλμ. 73, Ψλμ. 87). Άραγε τι θα έλεγε ένας σημερινός ζηλωτής, αν ένας σύγχρονος γέροντας είχε γράψει όλα τα παράπονα του Δαβίδ προς το Θεό; (Αλλά τι λέω; πώς θα δεχόταν να θεωρείται προφήτης ένας βασιλιάς που διέπραξε φόνο και μοιχεία;).
Το αίσθημα της θεοεγκατάλειψης (που δεν είναι πραγματική εγκατάλειψη, αλλά παιδαγωγία) βιώνεται από τον καθένα μας, όταν νιώθει μακριά τη βοήθεια του Θεού, ενώ την έχει απόλυτη ανάγκη. Όμως ας μιλήσουμε - με δέος - για αγίους. Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε από τον προφήτη Ηλία, όταν φοβήθηκε την Ιεζάβελ και ένιωθε "μονώτατος" (Γ΄ Βασιλειών, 19), μα και όταν είδε το θάνατο του παιδιού της χήρας που τον φιλοξενούσε (κεφ. 17 [ιδού σχετική αναφορά του ι. Χρυσοστόμου]), για να μην αναφέρουμε και τον Ιώβ. Μήπως δεν βίωσαν θεοεγκατάλειψη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, οι γονείς της Παναγίας και οι γονείς του Προδρόμου, όταν επί σειρά ετών προσεύχονταν με δάκρυα ν' αποχτήσουν παιδί, κι όμως ο Θεός σιωπούσε; Πώς είναι λοιπόν κακόδοξη η διδασκαλία περί θεοεγκατάλειψης;
Να προσθέσω και αυτό, από το βίο του οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου:
Ο Συμεών ο Στουδίτης στην αρχή του έδωσε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ασκητικής ζωής, και για ανάγνωσμα τον “Πνευματικό Νόμο” του Μάρκου του Μοναχού. Τότε έζησε και την πρώτη του εμπειρία. Τον πλημμύρισε το άκτιστο φως και τον γέμισε χαρά, έτσι που έχασε τον εαυτό του και τον γύρω του κόσμο. Αυτή όμως η πρώτη καρποφόρα περίοδος, που ο άγιος Συμεών απέδιδε στις προσευχές του πνευματικού του πατέρα, δεν κράτησε πολύ. Ξαναγύρισε στην κοσμική και άστατη ζωή που ζούσε πριν. “Εις λάκκον και και ιλύν βυθού αισχρών εννοιών τε και πράξεων εμαυτόν ο άθλιος εναπέρριψα, κακεί κατελθών τοις εγκεκρυμμένοις εν τω σκοτεί περιέπεσον, εξ ων ουκ εμαυτόν εγώ μόνον, αλλ’ ουδέ ο σύμπας κόσμος εις εν αθροισθείς εκείθεν αναγαγείν με και των χειρών αυτών εξελέσθαι ηδύνατο”.
γ) Η σχέση του γέροντα, όπως και του αγίου Σιλουανού, με το Μπάλφουρ ήταν καθαρά πνευματική και μάλιστα κατά ένα μέρος εξ αποστάσεως (κυρίως δι' αλληλογραφίας). Ο Μπάλφουρ ασπάστηκε την Ορθοδοξία και στα γράμματά του ο γέροντας τού συμπαραστέκεται πνευματικά στον αγώνα του να φύγει από τον παπισμό και να γίνει ορθόδοξος. Κάθε νηφάλιος αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει εκεί ούτε υποψία της μελλοντικής πορείας του Μπάλφουρ. Ο Μπ., έχοντας καταφύγει στο Κάιρο με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, έπιασε δουλειά στο Αγγλικό Προξενείο τέλη του 1941 και μετά απ' όλα αυτά εργάστηκε για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες. Είχε ήδη χάσει την πίστη του και πετάξει τα ράσα, ενώ επανήλθε στην Ορθοδοξία μόλις το 1962! ("Αγώνας Θεογνωσίας", εισαγωγή, σελ. 26-30 - διαβάστε το βιογραφικό του Μπάλφουρ στην εισαγωγή του βιβλίου). Αν ήταν πράκτορας & υποκριτής από πριν, δε θα εμφάνιζε αυτές τις αμφιταλαντεύσεις.
(Να παρατηρήσουμε ότι ο Μπάλφουρ αγνόησε τις προορατικές προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού για την πνευματική του πορεία, πράγμα που του έγραψε ο γέροντας, για να τον προβληματίσει προφανώς [βλ. σελ. 264-268]. Βέβαια ο αδελφός θα ήθελε (όπως γράφει) να κηρύξουν πόλεμο κατά του Μπ. οι Σιλουανός+Σωφρόνιος και να τον καταγγείλουν στην Εκκλησία της Ελλάδος για κατασκοπεία (που ασφαλώς δεν υπήρχε, τουλάχιστον τότε). Δε σκέφτεται ότι άλλη είναι η οπτική της πνευματικής σχέσης και ζωής. Σημ. ότι οι προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού δεν σημαίνουν ότι γνώριζε το μέλλον με κάθε λεπτομέρεια).
Εδώ θα πρέπει να πω ότι σε αυτό το κείμενο υπάρχει μόνον ένας αστήρικτος ισχυρισμός ότι (δήθεν) ο Μπάλφουρ ήταν ψευδοϊερέας και κατάσκοπος στην Αθήνα ("κατάλαβα" λέει ο συντάκτης, αυτό που ο ίδιος ήθελε να καταλάβει). Διαβάζοντας την αλληλογραφία του Μπ. με το γέροντα, όπου φαίνονται οι πνευματικές διακυμάνσεις του Μπ., γίνεται φανερό ότι δεν ισχύει ο φανταστικός ισχυρισμός του συντάκτη. Ομοίως σε αυτή την ανάρτηση, ειδική για το Μπάλφουρ (με το γελοίο τίτλο "Ο πραγματικός γέροντας του Σωφρόνιου"!!!), κανένα τεκμήριο δεν παρέχεται ότι ήταν κατάσκοπος όταν συγχρόνως ήταν και ορθόδοξος μοναχός και ιερέας! Εδώ ο συγγραφέας γράφει ότι "αναμφιβόλως" ήταν πράκτορας της Intelligence Service, και πάλι χωρίς τεκμήρια... (Αλλά ακόμη κι αν ήταν, δεν ενοχοποιείται ο γέροντας Σωφρόνιος - εκτός αν ενοχοποιήσουμε και τον άγ. Κύριλλο Αλεξανδρείας επειδή κάποιοι άνθρωποί του κατακρεούργησαν την Υπατεία).
Ο Μπάλφουρ ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε από πολλά κύματα. Επανήλθε στην Ορθοδοξία και πέθανε, όπως φαίνεται, ως ορθόδοξος πιστός (όχι ιερέας). Ο Θεός να τον αναπαύσει. Τα υπόλοιπα είναι σενάρια για μυθιστορήματα κατασκοπίας.

Μετὰ ἐγκατέλειψεν διὰ παντὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ συνεχίσῃ θεολογικὰς σπουδὰς εἰς τὴν Ἑσπερίαν!!! Ἵδρυσεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Μπάλφουρ τὴν πρώτην εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον «μονὴν» ὅπου μοναχοὶ ἀσκοῦνται μὲ «σφόδρα ὡραιοτάτους παρθένας». 
"Ν": α) Η βοήθεια του Μπάλφουρ από πού προκύπτει; Αλλά και αν υπήρξε, δεν είναι κατ' ανάγκην εκ του πονηρού (ένας νηφάλιος αναγνώστης το καταλαβαίνει).
β) Οι μοναχοί του Έσσεξ δεν ασκούνται ...με σφόδρα ωραιοτάτους παρθένας (!!!!), δεδομένου μάλιστα ότι οι άντρες και οι γυναίκες που σύστησαν την μονή ήταν τρόφιμοι γηροκομείου!!! Στη μονή ζουν δύο αδελφότητες σε διαφορετικά κτήρια και δεν συζούν, δηλ. δεν είναι "συνείσακτοι" (στο ίδιο κτήριο), γι' αυτό και δεν εμπίπτουν στην απαγόρευση των συνεισάκτων από τους ιερούς κανόνες. Πέραν αυτού, πότε σημειώθηκαν σεξουαλικά σκάνδαλα στη μονή, που να επιτρέπουν στον αδελφό να επαναστατεί, να κρίνει και να καταγγέλλει με ιερή αγανάκτηση;
Δυστυχώς, οι επικριτές του Γέροντα για τη μικτή μονή δεν είναι σε θέση να εκφέρουν τόσο κατηγορηματικές καταδίκες. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα για τη σωτηρία τους.
Αγ. Χίλντα, ηγουμένη μικτής μονής (7ος αι.)
γ) Μικτές μονές στην Ορθοδοξία υπήρξαν και υπάρχουν κι άλλες. Ειδικό άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αλλά ας θυμηθούμε και ότι πολλές αγίες ασκήθηκαν σε ανδρικά μοναστήρια, μεταμφιεσμένες σε άνδρες - κυριολεκτικά συζώντας! Αυτές δεν παρέβησαν τους ιερούς κανόνες; Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης δεν παρέβη τους ι. κανόνες, όταν ασκήθηκε στην ίδια στέγη με τη σύζυγό του, συζώντας εξ αρχής σε λευκό γάμο; Πώς αντέχει ο αδελφός να τους αναγνωρίζει ως αγίους;

Ἄφησεν δὲ ἐποχὴν διὰ τὸ ἔργον ποὺ ἐπετέλεσεν εἰς τὸ Ἔσσεξ ἤτοι: ἐναγκαλισμοὺς μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεταδόσεως εἰς αὐτοὺς τῶν θείων μυστηρίων καὶ διὰ τὰς κακοδοξίας τῶν συγγραμμάτων του. 
α) "Ν": Δηλ. ο γέροντας μεταλαμβάνει "όλους τους αιρετικούς": παπικούς, προτεστάντες, πεντηκοστιανούς, μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π.; Ας αναφερθούν μερικές περιπτώσεις.
Βλέπουμε εδώ αυτό:
Αὐτό συνέβη καὶ μὲ τὸν τοῦ Ἔσσεξ γ. Σωφρόνιον Σαχάρωφ, ποὺ ἦτο εἰς πλήρην μυστηριακὴν κοινωνίαν μὲ τὴν ὁμοφυλόφιλον «Γαλλικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» τοῦ «Ἐπισκόπου» Ἰωάννου Νεκταρίου τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἤ ὡς ἦτο πλέον γνωστός: *Γιεβγκράβ Κοβαλέφσκι, διδασκάλου τοῦ γ. Σαχάρωφ εἰς τὸ θεολογικόν Ἰνστιτοῦτον τῶν Παρισίων κατά τὴν δεκαετίαν τοῦ 1920. 
Σχετική αναφορά και εδώ (όπου η "Γαλλική Ορθόδοξος Εκκλησία" - ορθότερα "Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας" - κατηγορείται για μαγεία, αστρολογία, σατανισμό και σεξουαλική ελευθεριότητα), και περισσότερα στην ανάρτηση: Απαράδεκτος Οικουμενισμός Σελίδα 1, Σελίδα 2, Σελίδα 3 (δείτε ιδίως τη σελ. 3).
Η "Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας" (ECOF) είναι μια ομάδα Δυτικών που αναζήτησαν τις ορθόδοξες ρίζες τους και συνέστησαν μια Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γαλλία. Κατά καιρούς, επιχειρήθηκε να ενωθεί η ομάδα αυτή με το Πατριαρχείο Μόσχας και με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, αλλά οι προσπάθειες απέτυχαν. Μάλιστα τον επίσκοπο Ιωάννη Νεκτάριο, που τόσο περιφρονεί ο αδελφός, τον είχε χειροτονήσει ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ως προκαθήμενος των Ρώσων της Διασποράς στη Γαλλία. Φυσικά, κι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μαζί με όλους τους Ρώσους της Διασποράς δεν είναι στο απυρόβλητο - εν ριπή οφθαλμού μπορεί να αφοριστεί και να καθαιρεθεί από άγιος και θαυματουργός, από την εκπληκτική πολεμική μηχανή του συντάκτη μας. Αναρωτιέμαι αν βρίσκει χρόνο να μετανοήσει για τις δικές του αμαρτίες, που ασφαλώς θα έχει κάποιες, αφού ουδείς αναμάρτητος...
Στη μονή Έσσεξ, διαβάζουμε εδώ, δεν συλλειτουργούσαν με την ECOF, αλλά τους μεταλάμβαναν, ελπίζοντας να τους προσεγγίσουν. Το ίδιο έκανε και η μονή Σίμωνος Πέτρας, που δεν ξεφεύγει από την κριτική στο ίδιο άρθρο. Έτσι - αποφαίνεται ο αρθρογράφος - τους έδιναν πιστοποιητικό κανονικότητας για να κάνουν προσηλυτισμό. Ή μήπως, λέω εγώ, νοιάστηκαν για τη σωτηρία τους και συμπεριφέρθηκαν με διάκριση, για να τους κάνουν όντως κανονικούς ορθοδόξους, πράγμα που για το συντάκτη μας ασφαλώς θα έπρεπε να γίνει με άτεγκτη αυστηρότητα και μόνον; (Μπορεί και να έσφαλαν, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί μια κήρυξη μακροχρόνιου και επίμονου πολέμου εναντίον τους - αλλά μπορεί και να μην έσφαλαν).
Είναι γνωστό ότι ο Μ. Βασίλειος απέφυγε να γράψει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ομοούσιο τω Πατρί, για να προσεγγίσει τους αιρετικούς πνευματομάχους. Δέχτηκε σκληρή κριτική γι' αυτό (βλ. Στυλ. Παπαδόπουλου, "Πατρολογία", Β΄, σελ. 376-377)! Ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας εκφράστηκε μετριοπαθώς για να προσεγγίσει το νεστοριανίζοντα Ιωάννη Αντιοχείας και τους επισκόπους του, πράγμα που εξόργισε κάποιους "υπερλίαν ορθοδόξους", οι οποίοι, προσπαθώντας εμπαθώς να αντιμετωπίσουν το νεστοριανισμό, κατασκεύασαν το μονοφυσιτικό. Άραγε, ο αδελφός, αν ζούσε τότε, θα έπαιρνε το μέρος του Μ. Βασιλείου και του αγ. Κυρίλλου ή των αντιπάλων τους;

Ο π. Πλακίδας (από εδώ)
Στη γαλλική Βικιπαίδεια υπάρχει ένα άρθρο για την ECOF. Σχετικά γράφει και ο π. Πλακίδας Deseille, που δεν περιμένω να συγκινηθεί ο αδελφός από την περίπτωσή του, τα εξής:
Επιπλέον, στο τέρμα διαφόρων πνευματικών αναζητήσεων, μερικές χιλιάδες Δυτικών έγιναν Oρθόδοξοι επειδή αναγνώρισαν στο πρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τη μοναδική Εκκλησία του Χριστού, της οποίας οι άλλες χριστιανικές κοινότητες είναι μέλη χωρισμένα. Γι’ αυτούς το να εισέλθουν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ζήτημα πνευματικής ζωής ή πνευματικού θανάτου. Όμως οφείλουν γι’ αυτό να γίνουν Έλληνες ή Ρώσοι;
Μια απάντηση στη διπλή αυτή ερώτηση επιχειρήθηκε από την ομάδα που τιτλοφορείται «Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας» και η οποία υπήχθη στη δικαιοδοσία της Ρουμανικής Εκκλησίας. Η ομάδα αυτή, που σχηματίστηκε γύρω από τον διακεκριμένο Ρώσο μετανάστη Evgraf Kovalevsky, ίδρυσε μια επισκοπή που δεν είναι «ούτε ρωσική, ούτε ελληνική, ούτε ρουμανική» και η οποία θέλει να είναι η ανασύσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Δύσεως, προγενέστερης του σχίσματος. Η λειτουργία της είναι μια διασκευή της αρχαίας δυτικής λειτουργίας των Γαλατών, που υπήρχε πριν από την εξάπλωση της ρωμαϊκής λειτουργίας στη Δύση. Η προσάρτηση της στη Ρουμανική Εκκλησία έχει δικαιοδοσιακό χαρακτήρα και δεν περιλαμβάνει κανένα στοιχείο δανεισμένο από τη λειτουργική παράδοση και τη θρησκευτική κουλτούρα αυτής της χώρας.
Η πρωτοβουλία ήταν ενδιαφέρουσα. Ενθουσίασε αξιόλογους ανθρώπους, οι όποιοι αφιέρωσαν σ’ αυτήν πολύ ταλέντο και διάθεση. Ωστόσο, οφείλω να πω, παρά τη φιλία που με συνδέει με μερικά από τα μέλη αυτής της Εκκλησίας, ότι η πρωτοβουλία αυτή μου φαίνεται πως οδήγησε σε μια αποτυχία. Οι μοναχοί του Άγιου Όρους δέχτηκαν κατ’ επανάληψη μέλη αυτής της ομάδας, που παρέμειναν στο Όρος για αρκετό χρόνο. Η εμπειρία τους έδειξε ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, παρά την προσωπική τους αξία και την καλή τους διάθεση, είχαν μείνει σε σημαντικό βαθμό ξένοι προς το πνεύμα της Oρθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης ο επίσκοπος αυτής της επισκοπής για σοβαρές δογματικές και ποιμαντικές αιτίες δεν έγινε δεκτός να μετέχει στη Διεπισκοπική Επιτροπή, η οποία συγκεντρώνει τους επισκόπους των διαφόρων ορθοδόξων δικαιοδοσιών στη Γαλλία.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτή η κατεύθυνση προς την οποία οφείλουμε να αναζητήσουμε λύση. Ορθόδοξη Εκκλησία αυτόνομη και ενωμένη δεν θα μπορέσει να γεννηθεί στη Γαλλία παρά μόνο με μια οργανωμένη προσπάθεια των διαφόρων δικαιοδοσιών, όμως δεν έχει έρθει ακόμη η στιγμή. Για την ώρα, συμφέρει να αρκεστούμε στο παρόν σύστημα της συνυπάρξεως των διαφόρων δικαιοδοσιών. Το σύστημα αυτό, κάτω από τις παρούσες συνθήκες της Δύσεως, παρουσιάζει αρκετές δυσχέρειες.

β) Οι κακοδοξίες των συγγραμμάτων του Γέροντα ποιες ακριβώς είναι; Διαβάζουμε ένα "παράδειγμα" (εδώ):
Τὸ 1925 [ο Σωφρόνιος] ἐγγράφεται ὡς σπουδαστὴς εἰς τὸ τότε νεοϊδρυθὲν Ὀρθόδοξον Θεολογικὸν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Μεταξὺ τῶν καθηγητῶν του ὑπῆρξε καὶ ὁ αἱρετικὸς ἱερεὺς Μπουλγκάκωφ. Αὐτὸς τὸν ἐπηρέασεν οὕτως ὥστε, χωρὶς φόβο Θεοῦ, νὰ βλασφημῇ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, γράφοντας, ἀργότερον, εἰς ὥριμον πλέον ἡλικίαν: «Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος ἀποκτοῦν τὴν ὑπόστασή τους κενώνοντας τὸ καθένα τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δώσει "χῶρο" στὸ ἄλλο. Ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν Τριαδικῶν προσώπων εἶναι μία ἀένναη κένωση, ἕνας αἰώνιος Σταυρὸς» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αὐτὴν τὴν μεταφορὰν τῆς σταυρικῆς κενώσεως εἰς τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν ἑνὸς ἑκάστου τῶν Τριῶν Ἄκτιστων Προσώπων τῆς Τριάδος, οὔτε αὐτὸς ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν θὰ ἐτολμοῦσεν ποτὲ νὰ διανοηθῆ.
Χειρότερος λοιπόν κι από το διάβολο ο "βλάσφημος" Σωφρόνιος, ο "μαθητής του αιρετικού Μπουλγκάκωφ" (που όντως έσφαλε θεολογικά)... Γιατί; Επειδή χρησιμοποίησε την παραπάνω μεταφορά σχετικά με την Αγία Τριάδα, την οποία προφανώς ο συντάκτης θεωρεί "πατροπασχιτική"... Θα γράψει εδώ ο αδελφός ότι και ο π. Ιω. Ζηζιούλας εκφράζεται αμήχανα γι' αυτή τη μεταφορά. Όμως πουθενά δεν αναφέρει ο γέροντας ότι κυριολεκτικά "σταυρώθηκαν" τα θεία Πρόσωπα, με οποιονδήποτε τρόπο, πλην του Θεανθρώπου Χριστού.
Αντίθετα, ζητώ συγγνώμη, αλλά ας μου επιτραπεί να πω ότι ο ίδιος ο συντάκτης της ιστοσελίδας υποπίπτει σε πατροπασχιτική κακοδοξία (ΠΡΟΦΑΝΩΣ άθελά του), όταν αγιογραφεί το Θεό Πατέρα να φέρει σταυρό στο φωτοστέφανο (εδώ)! Για να μην αναφέρω και την κάποτε διαδεδομένη, αλλά δογματικά εσφαλμένη απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως γέροντος Πατρός, νέου Υιού και Πνεύματος εν είδη περιστεράς.


Χαρακτηριστική είναι και η παρακάτω αναφορά, από το ίδιο άρθρο:
Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς:
«Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματιστικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου «Οψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι» καὶ τοῦ βιβλίου «Περὶ προσευχῆς». Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα «ἀλλά». Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποῦ ἀμφισβητοῦνταν. Ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὅρος τιμᾶ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιο. Τὸ πνεῦμα μαγείας ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικυρωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σὲ σημεῖο νὰ τιμοῦν τοὺς Φραγκισκανούς, τοὺς Καθαρούς, τὴν μητέρα-Τερέζα καὶ ἄλλους» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).
Αν και δε βλέπουμε εδώ γιατί ο καθ. Οσίπωφ διακρίνει "πνευματιστική μαγεία" στα έργα του Γέροντα (ο μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζιούλας επισημαίνει ότι κανένα σοβαρό επιχείρημα δεν παρέχει), πρέπει να παρατηρήσουμε επίσης ότι, βάζοντας στη ζυγαριά "ολόκληρο το Άγιον Όρος", που "τιμά τον Σαχάρωφ ως άγιο" και από την άλλη έναν ακαδημαϊκό, η ζυγαριά του αδελφού κλίνει προς τον ακαδημαϊκό. Η δική μας ταπεινή ζυγαριά, ας μας επιτραπεί να κλίνει προς ολόκληρο το Άγιον Όρος.

Οἱ ἀοίδοιμοι εὐσεβέστατοι ἁγιορεῖται γέροντες Διανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς καὶ Γαβριὴλ ὁ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν Σαχάρωφ: «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».
"Ν": Δε γνωρίζουμε τους γέροντες και δε μπορούμε να κρίνουμε τι έλεγαν και γιατί το έλεγαν (και άγιοι να ήταν, πάλι μπορεί να έσφαλαν). Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε: πότε ακριβώς ο π. Σωφρόνιος κατέστη πράκτορας των Εγγλέζων και σε τι ακριβώς κατασκόπευσε την Ελλάδα ή οποιονδήποτε άλλο; Για ποιο θέμα παρέδωσε πληροφορίες στην Αγλλία; Πώς ακριβώς στοιχειοθετείται τέτοια κατηγορία. Τα λοιπά είναι φλυαρίες άνευ ουσίας.
Το ...ακαταμάχητο τεκμήριο για τη συνεργασία του Γέροντα με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας (από εδώ):
Τὸ 1958 ὁ Σαχάρωφ ἀφοῦ ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ ἱδρύσῃ «μικτὴν ἱερὰν μονὴν» εἰς Παρισσίους, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ πανίσχυρου πλέον φίλου καὶ προστάτου του Μπάλφουρ παίρνει ἄδειαν μεταναστεύσεως διὰ τὴν Ἀγγλίαν μαζὶ μάλιστα μὲ δύο «καλογραίας» του καὶ μερικοὺς νεαροὺς! Εἶναι ἐντυπωσιακὸν διὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντας τοὺς Βρεταννοὺς, πῶς ὁ ἴδιος ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς χώρας R.A. Butler ὑπέγραψε προσωπικῶς τὴν ἄδειαν εἰσόδου τοῦ Σαχάρωφ καὶ τῆς συνοδείας του σημειώνοντας εἰς αὐτὴν χαρακτηριστικῶς: «Δῶστε στὸν ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιο ὅλα ὅσα ζητεῖ» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, «Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex», Πεμπτουσία, 3, 2000,27).
[...] Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ὄψιν ["Ν": τη βαρβαρότητα των Βρετανών] δύναταί τις νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν ἐνέργειαν τοῦ συντηρητικοῦ ὑπουργοῦ Butler ἔναντι τοῦ πράκτορος Σαχάρωφ: Ἡ κυβέρνησις τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τῆς βασιλίσσης τῆς Μεγάλης Βρεταννίας Ἐλισάβετ τῆς Β’ ἐτιμοῦσε τὸν Σαχάρωφ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, διὰ τὰς ὑπηρεσίας ποὺ προσέφερε – μέσω Μπάλφουρ – διὰ τὴν διασφάλισιν τῶν συμφερόντων τοῦ Βρεταννικοῦ στέμματος!!! 
Εκεί δηλ. που ο νηφάλιος θεατής δοξάζει το Θεό για το θαύμα που συντελέστηκε, ο αγαπητός κ. Πηλαβάκης ονειρεύεται σενάρια κατασκοπίας... Άραγε ποιες ήταν οι "υπηρεσίες" του Γέροντα για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Βρετανικού στέμματος, που δεν ανταμείφθηκαν με πλούτη και παλάτια, αλλά... με ένα μοναστήρι; Κύριος οίδε...
Να επισημάνουμε ότι η αγία νεομάρτυς Ελισάβετ της Ρωσίας (πολωνικής καταγωγής) κατηγορήθηκε από τους μπολσεβίκους ως πράκτορας των Πολωνών. Ξέρεις με βεβαιότητα άραγε, αδελφέ, ότι δεν ήταν πράκτορας; Οποιοσδήποτε μπορεί να πλέξει ένα μύθο με αφορμή αυτό. Εγώ θεωρώ ότι δεν ήταν πράκτορας, γιατί η Εκκλησία την αναγνώρισε ως αγία και μάρτυρα. Αυτό μου αρκεί.
matronastalin.jpgΑς μην παραλείψουμε ότι ο Ηρώδης συμβουλευόταν στη φυλακή τον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο και ενίοτε ακολουθούσε τις συμβουλές του (Μάρκ. 6, 19-20). Μήπως ήταν πράκτορας του Ηρώδη ο Πρόδρομος; Μήπως ενέδωσε μέσα στη φυλακή, γι' αυτό μεθόδευσε το θάνατό του η Ηρωδιάδα, ενώ ο Ηρώδης τον άφηνε να ζήσει και μάλιστα έπαιρνε τις συμβουλές του; Λέγεται επίσης ότι ο Στάλιν είχε επισκεφτεί και συμβουλευτεί, ίσως όχι μόνο μια φορά, την αγία Ματρώνα της Μόσχας. Μήπως ήταν "κόκκινη" και πράκτορας του Στάλιν η θαυματουργή οσία;

Καλοῦμε ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἁγιοποιήσουν τὸν Σαχάρωφ καὶ πρωτίστως τὸν Βατοπαιδινὸν ἡγούμενον Ἐφραίμ [για τον οποίο δείτε εδώ], νὰ μᾶς εἴπουν εὐθέως πότε ὁ Σαχάρωφ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν βουδισμὸν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ποῖος ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς τὸν ἐδέχθη, καθὼς ἐπίσης ποῖος ἁγιορείτης πνευματικὸς παραβιάζοντας καταφόρως τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, ἔδωσεν εἰς τὸν «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν διὰ νὰ χειροτονηθῇ κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; ["Ν": δεν ήταν ποτέ βουδιστής, όπως γράψαμε στην αρχή (αντίθετα ο αδελφός θέτει ακόμη και το "πρώην" σε εισαγωγικά!!!!), γι' αυτό και δεν τίθεται θέμα επανόδου στην Ορθοδοξία από το βουδισμό. Εάν πάντως αυτό είναι κώλυμα για την ιεροσύνη, πώς χειροτονούνται ιερείς Αφρικανοί πρώην παγανιστές; Πώς ο άγιος Κυπριανός, πρώην μάγος, έγινε επίσκοπος;].
Τέλος, καλοῦμεν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅπως ἐφαρμόσῃ πάραυτα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ διαλύσῃ τὴν «μονὴν» τοῦ Ἔσσεξ ποὺ ἀποτελεῖ μέγαν ὄνειδος διὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν παραβαίνοντας συνειδητῶς ἐπὶ πεντηκονταετίαν Κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὴν αἰσχρὰν καὶ ἐφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχῶν» καὶ «μοναζουσῶν»!!! ["Ν": Δε συγκατοικούν, όπως είπαμε. Σχολιάσαμε και ανωτέρω].
***
Στο τέλος αυτής της σελίδας, ο αδελφός "αποκαλύπτει" τα ονόματα κάποιων από τους (αμέτρητους, γνωστούς και άγνωστους) "υπέρμαχους της αγιοποιήσεως Σωφρονίου του Έσσεξ" (νομίζοντας ότι τους εκθέτει και τους βλάπτει, ενώ στην πραγματικότητα εκτίθεται ο ίδιος), τα οποία δημοσιεύουμε κι εμείς:
Οι Μητροπολίτες, Περγάμου κ. Ιωάννης, Κενύας κ. Μακάριος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Λεμεσοῦ κ. Αθανάσιος, Μεσογαίας κ. Νικόλαος, οι Επίσκοποι, πρ. Ἐρζεγοβίνης κ. Αθανάσιος, Βιέννης κ. Ιλαρίων Alfeyev, οι Καθηγούμενοι του Άγιου Όρους, Βατοπαιδίου Αρχιμ. Έφραίμ και Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισαῖος, οι Γέροντες, Νικόδημος Ἀγιοπαυλίτης, Μωυσῆς Ἁγιορείτης, οί Ἀρχιμανδρίτες, Ζαχαρίας (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Νικόδημος Σκρέττας, Ἀλύπιος (Λαύρας Άγιου Σεργίου), οι Πρωτοπρεσβύτεροι, Βασίλειος Καλλιακμάνης, Δημήτριος Τζέρπος, Andrew Louth, Γεώργιος Zavershinsky, οι Ἱερομόναχοι, Ραφαήλ Noica, Νικολάϊ Σαχάρωφ (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Σωφρόνιος Μιχαηλίδης, ο Μοναχός Βαρθολομαίος (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), οι Όμότιμοι Καθηγητές, κ.κ. Άντώνιος-Αίμίλιος Ταχιάος, Γεώργιος Γαλίτης, Γεώργιος Μαντζαρίδης, Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Κωνσταντίνος Σκουτέρης, οι Καθηγητές, κ.κ. Μ. JeanClaude Polet, Δημήτριος Τσελεγγίδης, Ανέστης Κεσελόπουλος, JeanClaude Larchet, ο Αναπλ. Καθηγητής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης και ο Δρ. Θεολογίας κ. Ιωάννης Κόϊος. Οι καθηγητές κ. Γεώργιος Γαλίτης, κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης και ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης.
Ο πειρασμός της αγιομαχίας

Αναφερθήκαμε ήδη στην πολεμική που ασκήθηκε από χριστιανούς στον απόστολο Παύλο, στον άγ. Κυπριανό Καρχηδόνος και, κατά τον 20ό αιώνα, στον άγιο Νεκτάριο (προσθέτουμε αυτό). Ο άγιος Νεκτάριος, ως γνωστόν, υπέστη φρικτούς διωγμούς, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Συκοφαντήθηκε, εξορίστηκε, προπηλακίστηκε, δυσφημίστηκε, κατηγορήθηκε για ποινικά εγκλήματα και ηθικά παραπτώματα, σύρθηκε στον ανακριτή... Κι όλα αυτά από "ορθόδοξους αδελφούς" χριστιανούς, ας είναι συγχωρεμένοι.
Περιπτώσεις αγιομαχίας στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν δυστυχώς αναρίθμητες. Τα ελατήρια, ταπεινά ασφαλώς και νικητής ο διάβολος. Πόσοι άγιοι δεν εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, καθαιρέθηκαν από τις εκκλησιαστικές τους θέσεις, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν από "ορθόδοξους χριστιανούς"... Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αναρωτιέμαι τι στάση θα τηρούσαν οι σημερινοί υπερζηλωτές, αν ήταν παρόντες όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κατήγγειλε τον ι. Χρυσόστομο για την αίρεση του ωριγενισμού, καθώς ο άγιος υποδέχτηκε στην ΚΠολη και έδωσε άσυλο στους διωκόμενους από την Αίγυπτο ωριγενιστές μοναχούς Μακρούς Αδελφούς! Τότε και ο άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου, ως γνωστόν, στράφηκε εναντίον του και πήγε στην ΚΠολη για να τον ελέγξει αυστηρά. Τελικά ο άγιος καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από σύνοδο με τη συμμετοχή του Θεόφιλου Αλεξανδρείας!
Σήμερα βλέπουμε να πολεμούνται όσιοι γέροντες από παλαιοημερολογίτες, αλλά και από νεοημερολογίτες, ενώ πολεμούνται και όσιοι γέροντες του παλαιού ημερολογίου, όπως η γερόντισσα Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή και ο π. Ιερώνυμος της Αίγινας, που η αγιότητά τους μαρτυρείται και διακηρύσσεται ακόμη κι από τους ορθόδοξους χριστιανούς του νέου ημερολογίου... (Συγγνώμη, παρέλειψα να ρωτήσω τον αδελφό αν είναι άγιοι αυτοί οι γέροντες).
 
Εικ: Ο όσιος Παχώμιος λαμβάνει το σχήμα της μοναχικής ενδυμασίας από άγγελο, ντυμένο ως μοναχό (εδώθε).

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ελάχιστη αναφορά με το παράδειγμα δύο παλαιών αγίων της Εκκλησίας μας, του αγ. Παχωμίου του Μεγάλου και του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Για τον άγ. Παχώμιο διαβάζουμε στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του π. Βασιλείου Στεφανίδη, σελ. 157:
Ο Παχώμιος, ισχυριζόμενος, ως ο Απόστολος Παύλος, ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ότι γνωρίζει να διακρίνη τους κακούς και τοςυ αγαθούς ανθρώπους, εκλήθη υπό συνόδου επισκόπων εν τω ναώ της Λατοπόλεως. Εις βαθύ γήρας ευρισκόμενος παρουσιάσθη φερόμενος επί φορείου και συνοδευόμενος υπό πολλών μοναχών. Εκεί εύρε και άλλους μοναχούς, των οποίων τινές ήσαν άλλοτε ιδικοί του μοναχοί. Δεν ηρνήθη τας κατηγορίας αι οποίαι κατ' αυτού διετυπώθησαν, αλλά το περιεχόμενον αυτών εχαρακτήρισεν ως χαρίσματα του Χριστού. Ηγέρθη μέγας θόρυβος. Ο Παχώμιος εσώθη απαχθείς επί των ώμων μοναχού διά πλαγίας θύρας. Οι μοναχοί αυτού υπέστησαν επίθεσιν και εκτυπήθησαν, αλλά τη επεμβάσει ισχύοντος προσώπου, του Σαβίνου, κατώρθωσαν να σωθώσι και επιστρέψωσιν εις το μοναστήριον.
Οι διώξεις του οσίου Συμεών από τον εκκλησιαστικό του προϊστάμενο είναι γνωστές. Παραπέμπω εδώ για υπενθύμιση.
Ας αναλογιστεί ο καθένας μας, αγαπητοί αδελφοί, αν ζούσε την εποχή αυτών των θλιβερών γεγονότων ποια στάση θα τηρούσε; Μπροστά σ' αυτά τα πνευματικά αναστήματα - ή αν βλέπαμε τον πρώτο σαλό άγιο ή τον πρώτο στυλίτη - ποια στάση θα τηρούσαμε; Θα θαυμάζαμε εκστατικοί ή θα λιθοβολούσαμε μαζί με τους τότε υπερλίαν ζηλωτές;
Ας είμαστε έντιμοι: δεν ξέρουμε τι θα κάναμε.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και στις κρίσεις μας για τους σημερινούς ανθρώπους. Εδώ έχουμε έναν πόλεμο δεκαετιών ενάντια σ' έναν γέροντα αναγνωρισμένο από όλους, πλην ελαχίστων... Οι ελάχιστοι αυτοί (αριθμητικά) αναγορεύουν εαυτούς σε τιμητές των πάντων. Ας προσέξουμε, γιατί εκεί που εμείς βρίσκουμε την πλάνη, μπορεί να κρύβεται η αγιότητα που βλέπουν χιλιάδες άλλοι ορθόδοξοι χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, πολλοί από αυτούς καταξιωμένοι και έμπειροι.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Xριστός Ανέστη αγαπητέ.
Η φωτογραφία του αγ.Ιωάννη της Κρονστάνδης που ψάχνεις , και με ιδιόχειρη αφιέρωση μάλιστα :

http://www.pravpost.org.ua/page-id-457.html

Θερμά συγχαρητήρια για το όλο εγχείρημα αυτού του ιστολογίου

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Αληθώς ανέστη.
Ευχαριστώ θερμά. Οι άγιοι να σε προστατεύουν, αδελφέ, και ιδιαίτερα ο άγ. Σεραφείμ του Σάρωφ.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το άρθρο. Δυστυχώς - όπως έλεγε και ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ - οι παλαιοημερολογίτες κατάντησαν σέχτες που η κάθε μια διεκδικεί την κατοχή της απόλυτης αλήθειας. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν έχουν καμμιά σχέση με την Ορθοδοξία. Δεν πιστεύουν ότι σώζει ο Χριστός αλλά οι ημέρες. Όσο για τον γέροντα Σωφρόνιο ας διαβάσουν πρώτα τα βιβλία του και μετά να διατυπώσουν την γνώμη τους, γιατί η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.

Ευχαριστώ,

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

Απέραντη θλίψη για το Πηλαβάκη,επειδή τον γνωρίζουμε προσωπικά, απλά, είναι δ ι α τ α ρ α γ μ έ ν ο άτομο κοινός για «δέσιμο»! Ωστόσο, άθελα του αναδεικνύει τον αγιασμό του αγιοτάτου γέροντα!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Αν είναι έτσι, γράψτε τον σε κανένα χαρτάκι, αδελφοί, και ας πούμε μερικά Κύριε ελέησον για την ψυχούλα του.
Αν το ήξερα, το άρθρο θα το έγραφα διαφορετικά.
Άγιε Μάρκε Ευγενικέ και Πάτερ Σωφρόνιε, σας παρακαλώ, μην αφήσετε να χαθεί ο αδελφός...
Βέβαια, είναι κι άλλοι που μοιάζουν στην ίδια κατάσταση. Ο Θεός να τους συγχωρέσει. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.
Ο Θεός να με συγχωρέσει.
Αδελφέ μου "Τρελογιάννη", ευχαριστώ. Ο Θεός να ευλογεί και το δικό σου αγώνα.

Ανώνυμος είπε...

Εξίσου απαράδεκτοι με τον κ. Πηλαβάκη είναι και κάποιοι άλλοι, συμπατριώτες εκείνου, που παριστάνουν τους υποστηρικτές του π. Σωφρονίου, παρουσιάζοντας τον σαν "ομόφρονά" τους, ενώ η διδασκαλία του ήταν πέρα για πέρα ευαγγελική και ουδεμία σχέση είχε με την δική τους.

Ανώνυμος είπε...

Γράφοντας "ο γέροντας Σωφρόνιος εντοπίζει εκεί ορισμένες αρετές, που όμως οφείλονται στις λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις του συγγραφέα και σε κοινά σημεία της διδασκαλίας του με τους ορθόδοξους αγίους" ελαχιστοποιείς τον ενθουσιασμό με τον οποίο εκφράζεται ο π. Σωφρόνιος για τον Ιωάννη του Σταυρού, για να μην πω ότι διαστρεβλώνεις το νοήμα των επισημάνσεών του. Γιατί το κάνεις αυτό? Ίσως από αμηχανία ή από προκατάληψη, δεν ξέρω τι να υποθέσω και δεν έχει και σημασία. Τέτοια υπεράσπιση/απολογητική δεν την χρειάζεται ο π. Σωφρόνιος.

Ας δούμε τι γράφει ο ίδιος, τα οποία τα ξέρεις είμαι βέβαιος αλλά τα αποσιωπείς, και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του

"Ο Ιωάννης του Σταυρού με κατέπληξε με τη βαθειά ψυχολογική του
ανάλυση. Περιγράφει με καταπληκτική αλληλουχία και πληρότητα μερικές
ψυχικές καταστάσεις, με τις οποίες κυρίως ασχολείται.
Γι’ αυτό, ενώ σε θέματα ορολογίας απέχει σημαντικά από τους
Ανατολικούς Πατέρες, στις βασικές ηθικο‐δογματικο‐μυστικές θέσεις του
συμφωνεί μαζί τους και στέκεται στο ίδιο ύψος με τους μεγαλύτερους
συγγραφείς του ανατολικού ασκητισμού.
Διαβάζοντας τον Ιωάννη του Σταυρού, εντοπίζοντας μεμονωμένα χωρία,
κάποτε ολόκληρες σελίδες (ακόμη και σειρά σελίδων), όπου με καταπληκτική
ακρίβεια περιγράφει ό,τι κι εγώ έτυχε να ζήσω με τον ένα ή τον άλλον τρόπο,
αισθάνθηκα να πλημμυρίζω από δύναμη και αποφασιστικότητα να υπομείνω με
ευγνωμοσύνη τις αναπόφευκτες θλίψεις και δυσκολίες του δρόμου μας."

Ο π. Σωφρόνιος λοιπόν εκφράζει κατάπληξη με το βάθος της ανάλυσης του Ιωάννη του Σταυρού και τον τοποθετεί στο ίδιο ύψος με τους μεγαλύτερους ανατολικούς ασκητικούς συγγραφείς. Αυτό ίσως είναι δυσεξήγητο. Είτε ο π. Σωφρόνιος ήταν πλανεμένος (που δεν το πιστεύω ασφαλώς) είτε έχει δίκιο. Θα είχε ενδιαφέρον να ερεύνησουμε την δεύτερη εκδοχή αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει προσπερνώντας πολύ βολικά τα εμφατικά του σχόλια. Τουλάχιστον ο κ. Πηλαβάκης (και μακάρι ο Θεός να τον φωτίσει) τα αναφέρει.

Γράφεις επίσης "Αντίθετα, επισημαίνει τη φθοροποιό επίδραση που μπορεί να έχει σ' έναν πνευματικό αναζητητή" και παραθέτεις απόσπασμα, το οποίο όμως αναφέρεται στα προ της ανάγνωσης του βιβλίου "Σκοτεινή νύχτα της ψυχής" και κυρίως αναφέρεται στην πνευματική ανωριμότητα του Μπαλφούρ και όχι στο έργο του Ιωάννη του Σταυρού καθεαυτό. Αυτό όμως θα μπορούσε να ειπωθεί για όλα τα πνευματικά έργα, όταν ο αναγνώστης είναι ανέτοιμος ή επιπόλαιος. Με άλλα λόγια διαστρέφεις ξανά.

Η σύγκριση με τον Όμηρο που αναφέρεις παρακάτω θα ήταν εύστοχη εάν ο π. Σωφρόνιος μιλούσε κολακευτικά για τον Σαίξπηρ, δυστυχώς για σένα όμως ο Ιωάννης του Σταυρού είναι εμβληματική φυσιογνωμία της μυστικής θεολογίας της ρωμαιοκαθολικής Δύσεως (Mystical Doctor) και πολύ λιγότερο της ποίησης (είναι προφανές ότι ο π. Σωφρόνιος δεν αναφέρεται στην λογοτεχνική αξία του έργου). Φαντάζομαι αυτό δημιουργεί απορία. Πρότεινε κάποια έντιμη εξήγηση λοιπόν, όλα τα υπόλοιπα που γράφεις στο α) είναι άσχετα.

Πρόκληση λοιπόν σε σένα και σε όλους τους αναγνώστες σου: Πώς γίνεται κάποιος εκτός Εκκλησίας, που εκ των πραγμάτων δεν ξέρει τα της θεραπευτικής μεθόδου της Ορθοδοξίας κλπ. να φτάσει σε τέτοια πνευματικά ύψη κατά τον π. Σωφρόνιο? Και ξανατονίζω δεν μιλάμε για κάποια περιθωριακή μορφή του ρωμαιοκαθολικισμού.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Σας ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σας.
Έγραψα:
"ο γέροντας Σωφρόνιος εντοπίζει εκεί ορισμένες αρετές, που όμως οφείλονται στις λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις του συγγραφέα και σε κοινά σημεία της διδασκαλίας του με τους ορθόδοξους αγίους. Ουδέποτε τον χαρακτηρίζει άγιο, ούτε τον αποδέχεται ολόκληρο."
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς φαίνεται στο απόσπασμα που παραθέτετε.
Πώς μπορούμε να αποτιμήσουμε τη διδασκαλία του Ιωάννη του Σταυρού με κριτήριο την ορθόδοξη θεραπευτική/νηπτική διδασκαλία, δε γνωρίζω, καθότι δεν τον έχω διαβάσει. Αν άλλοι γνωρίζουν, ας το πράξουν. Με χαρά θα μάθω απ' αυτούς ό,τι δε γνωρίζω.
Όμως θεωρώ ότι ένας πνευματικός αναζητητής, έστω και αιρετικός ή και ειδωλολάτρης, μπορεί να φτάσει σε κάποιο σημείο προσέγγισης προς το θείο (γι' αυτό και ο σπερματικός λόγος, αλλά και η με χαρά προσέλευση στην Ορθοδοξία πνευματικών αναζητητών από άλλους χώρους). Οι ορθόδοξοι άγιοι δεν φτάνουν απλά "κάπου", αλλά ώς το τέρμα, που δεν φτάνουν όμως οι εκτός Εκκλησίας.
Σωφρόνιος: «Ο Θεός δεν είναι φθονερός. Ο Θεός δεν είναι φίλαυτος ούτε φιλόδοξος. Αυτός ο Ίδιος ταπεινά και υπομονετικά αναζητεί κάθε άνθρωπο σε όλους τους δρόμους του. Γι’ αυτό μπορεί καθένας να γνωρίσει το Θεό σε αυτό ή σε εκείνο το μέτρο όχι μόνο μέσα στην Εκκλησία αλλά και έξω από αυτήν, αν και η τέλεια επίγνωση του Θεού χωρίς το Χριστό ή και έξω από τον Χριστό δεν είναι δυνατή (Ματθ. 11, 27). Έξω από τον Χριστό καμία πνευματική (μυστική) πείρα δεν δίνει στον άνθρωπο τη γνώση του Θείου Είναι ως της Μιας ακατάληπτης απόλυτης Αντικειμενικότητας σε Τρία ακατάληπτα απόλυτα Υποκείμενα, δηλαδή ως Τριάδα ομοούσια και αχώριστη. Εν Χριστώ όμως, αυτή η αποκάλυψη, αυτή η γνώση, γίνεται φως αιώνιας Ζωής, που ξεχύνεται σε όλες τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης» [Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, 2003, σελ. 242-243].
Ο γέροντας γράφει πως ο Ιω. του Σταυρού περιγράφει καταστάσεις που έζησε κι αυτός. Όμως καταστάσεις θεοεγκατάλειψης, απ' ό,τι κατάλαβα, όχι θείας ελλάμψεως. Δυστυχώς δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ο γέροντας για τον Ιωάννη του Σταυρού όταν έφτασε σε μεγάλη ηλικία και στην κορυφή της πείρας του. Μην ξεχνάμε πως οι επιστολές αυτές γράφονται στη νεότητά του. Γι' αυτό δεν πρέπει να απολυτοποιούμε το περιεχόμενό τους.
Ο Όμηρος δεν επαινείται από τους Πατέρες για τη λογοτεχνική αξία του έργου του, αλλά για την πνευματική αξία του (αρετής έπαινος). Ομοίως και οι λοιποί εθνικοί σοφοί που θεωρούνται μέτοχοι του σπερματικού λόγου. Ακόμη και προφητείες αναγνωρίζονται στον Πλάτωνα (π.χ. Πολιτεία Β’ IV-V, 361 (-362Α)) και στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, ως γνωστόν (λεπτομέρειες: http://o-nekros.blogspot.gr/2011/07/blog-post_7626.html). Αυτή τη σχέση βρίσκω. Αν σφάλλω, ας το κρίνει ο αναγνώστης. Μέχρι εδώ φτάνει η δυνατότητά μου να αναλύσω το θέμα. Ας αναλάβουν οι ικανότεροι.
Δόξα τω Θεώ και μέχρι εδώ. Δόξα τω Θεώ.
Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την δημοσίευση του σχόλιου και την απάντηση και συγγνώμη για τον κάπως "εμπρηστικό" τόνο που χρησιμοποίησα πρωτύτερα. Εάν κάποιος αναγνώστης μπορεί να διαφωτίσει περαιτέρω, ευπρόσδεκτες οι όποιες επισημάνσεις.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Εγώ ευχαριστώ, με τη σειρά μου, για τη δευτερολογία σας. Ας έχουμε την ευχή των αγίων, και του γέροντα Σωφρόνιου.

Unknown είπε...

Καλά κάνατε και τα αναρτήσατε. Ο Θεός να τον συγχωρέσει. Είναι μεγάλη αμαρτία να κατηγορεί κάποιος, και ειδικά έναν άγιο γέροντα. Το ίδιο κάνει και ο διάβολος μέρα και νύχτα.

Ανώνυμος είπε...

Λόγος υπερ του π. Σωφρονίου.
----------

῾Ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ συγγραφεὺς τοῦ περιφήμου βιβλίου «῾Ο ἅγιος Σιλουανὸς ὁ ᾿Αθωνίτης», ὅταν κάποτε βρέθηκα στὴν ᾿Αγγλία καὶ τὸν ἐπισκέφθηκα στὸ ῎Εσσεξ, μοῦ εἶπε γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο· «Αὐτὸς εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ ὅλους μας. Διότι αὐτὸς ἐλέγχει τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς μὲ Προδρομικὴ παρρησία, ἐνῷ ἐμεῖς φοβούμεθα νὰ τοὺς ἐλέγξωμε».
http://niksothropoulos.wordpress.com/2012/06/18/%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c-%cf%80-%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84/

Ανώνυμος είπε...

Δεν διάβασα ολόκληρο το άρθρο και τα σχόλια κι ίσως κάποιος ήδη να έγραψε αυτό που θέλω να πω. Πρόκειται για το καπέλο του πατρός Σωφρονίου. Η Αγγλία βέβαια δεν είναι Ελλάδα ως προς τις καιρικές συνθήκες. Όμως, ειδικά το καλοκαίρι, που εκεί η μέρα είναι πολύ μεγάλη, αλλά και όπου ο ήλιος είναι πιο κοντά, όλοι στην εξοχή τέτοια καπέλα φορούν, ακόμα και ψάθινα. Φανταστείτε και τους μοναχούς που βγαίνουν σε ανοιχτό χώρο να εργαστούν. Τους είναι απαραίτητο.

Ανώνυμος είπε...

http://orthodox-voice.blogspot.gr/2012/07/34.html
Τι έχετε να πείτε για υτά;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Έχω να πω ότι πρόκειται για υπερβολές. Όχι από την πλευρά των αγίων (επισημαίνω ότι ο ι. Χρυσόστομος φρόντισε να μη βλέπουν οι κληρικοί τις γυναίκες - κατά τη θ. λειτουργία - όχι να τις έχει γενικά αποκλεισμένες, σύμφωνα με το παράθεμα όπου παραπέμπετε), αλλά από τη "σκανδαλιζόμενη" ματιά του συντάκτη.
Τα διαβάζουμε πολλές φορές αυτά, αλλά σκανδαλιζόμαστε από άρθρα που φανερώνουν ότι τα μικτά μοναστήρια είναι μέρος της παράδοσής μας, έστω και αν φυσικώ τω λόγω είναι λίγα.
Οι άνδρες και οι γυναίκες στο Έσσεξ δεν συνοικούν (δηλ. στο ίδιο δωμάτιο) όπως οι κάποτε "συνείσακτες παρθένες", που η συνοίκηση με αυτές απαγορεύτηκε από τους αγίους Πατέρες. Επίσης, αν είμαστε τόσο αυστηροί, μήπως θα θέλαμε να καθιερωθούν χωριστοί ναοί για άντρες και γυναίκες στις ενορίες μας; Μήπως και οι οικογένειες δεν πρέπει να εκκλησιάζονται μαζί;
Τι αν είναι μοναχοί ή λαϊκοί οι χριστιανοί;
Σ' ένα μοναστήρι όπου γίνεται μεγάλος πνευματικός αγώνας, ασφαλώς υπάρχουν συν Θεώ νίκες σε κάθε πόλεμο. Και καλώς να γίνονται παραδείγματα αυτά. Όχι βέβαια για να νοθευτεί ο μοναχισμός, αλλά για να ενισχυθεί.
Όπως τα άβατα μοναστήρια δεν είναι κανόνας στην Ορθοδοξία αλλά εξαίρεση, έτσι και τα μικτά. Μην ανησυχείτε λοιπόν, αγαπητέ αδελφέ.
Δε μπορώ να κρίνω το έργο του γέροντα Σωφρόνιου. Ξέρετε τίποτε σκάνδαλα για τη μονή του Έσσεξ; Και μάλιστα προσοχή, γιατί σκάνδαλα και για τον άγιο Νεκτάριο κατήγγελλαν τότε.
Ας είμαστε φειδωλοί λοιπόν, το γράφω με αγάπη.
Σας ευχαριστώ.