Οικουμενισμός και Αποτείχιση

Σχόλιο του αντιοικουμενιστή, συγγραφέα και συνεργάτη του ιστολογίου Αναβάσεις κ. Χαράλαμπου Άνδραλη, απόσπασμα από εδώ:

 

...Στο εξαιρετικό και αγιοπατερικά τεκμηριωμένο βιβλίο του π. Βασιλείου Γρηγοριάτη (Παπαδάκη), με τίτλο «Αντιπατερική η στάση τού ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού» (ολόκληρο εδώ) αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

 

«Ο ιερός Δοσίθεος  Ιεροσολύμων, ερμηνεύων ωραιότατα την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία αντιμετωπίζει αυτούς που κηρύττουν εντός αυτής αιρετικά δόγματα: «Την αίρεση την αναφύουσαν, εάν εξαπλωθή, κρίνει και κατακρίνει η Οικουμενική σύνοδος»

Έτσι, π.χ., ενώ ο Μονοθελητισμός άρχισε να κηρύττεται το 615, οι κύριοι πολέμιοί του, άγιοι Σωφρόνιος και Μάξιμος, δεν φαίνεται να έχουν διακόψει την επικοινωνία με τους αιρετικούς προ των συνόδων της Δύσεως (640 - 649), που τους ανεθεμάτισαν. 

Επίσης δεκαπέντε περίπου έτη προ της συνόδου του αγίου Φωτίου «ο άγιος Μεθόδιος συνοδικώς εξήνεγκεν ανάθεμα κατά των του Στουδίου μοναχών των από της Εκκλησίας εαυτούς αποσχισάντων, διότι αντείχοντο των κατά Ταρασίου και Νικηφόρου κληθέντων τε και γραφέντων υπό Θεοδώρου».  Η τακτική του αγίου Μεθοδίου να αποδέχεται οικονομικώς τις χειροτονίες των Εικονομάχων προεκάλεσε σχίσματα.  Ο όσιος Ιωαννίκιος κατέκρινε πολυτρόπως τα σχίσματα αυτά και υπεστήριζε ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι ενωμένη, εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως.

Αλλά και τα παλαιότερα προσωρινά σχίσματα του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου για τις Οικονομίες των αγίων πατριαρχών Ταρασίου και Νικηφόρου, «ου μικρόν πτώμα τοις Πατράσιν έδοξε· αλλ' όμως πάλιν διωρθώσατο». Ακόμη και ο βιογράφος του, Μιχαήλ ο Στουδίτης, δεν τολμά να υποστηρίξη την πράξη του οσίου Θεοδώρου. Τα σχίσματα αυτά κατέκριναν μεταξύ άλλων οι ιεροί Μεθόδιος και Δοσίθεος. Επίσης δεν τα ακολούθησαν άλλοι μοναχοί εκείνης της εποχής, οι οποίοι ανεδείχθησαν μεγάλοι άγιοι. Τέτοιος ήταν ο μέγας ομολογητής Θεοφάνης, ο οποίος στην «Χρονογραφία» του αναφέρει την απόσχιση του αγίου Θεοδώρου από την «αγία Εκκλησία» και τον «αγιώτατο πατριάρχη»  Νικηφόρο.  Η αιτία της κατακρίσεώς τους ήταν ότι δεν υπήρχε ζήτημα πίστεως, αλλά απόκλιση από τους ιερούς κανόνες. Βεβαίως ο άγιος Θεόδωρος είναι μέγας ομολογητής και αποτελεί πρότυπο ένεκα των ηρωικών αγώνων του έναντι της εικονομαχικής αιρέσεως. Μόνο τα προσωρινά σχίσματά του για τις ανωτέρω Οικονομίες δεν μπορεί να αποτελέσουν κανόνα για την Εκκλησία.

Μνημόνευση και αναγνώριση λατίνων επισκόπων, μεμονωμένα συλλείτουργα, μικτά μυστήρια, παροχή μυστηρίων σε αιρετικούς, κηδείες αιρετικών, σπουδές σε σχολές αιρετικών, χορηγήσεις αδείας εξομολογήσεως και διδασκαλίας στους παπικούς καπουτσίνους. Ακόμη και Μητροπολίτες ή μοναχοί εξομολογούντο σε Λατίνους (λόγω των δυσχερών περιστάσεων που επικρατούσαν στις Τουρκοκρατούμενες και Λατινοκρατούμενες περιοχές), πράγμα που κατέκρινε με σφοδρότητα ο ιερός Μακάριος ο Πάτμιος -χωρίς όμως να κάνη σχίσματα.

Κατά δε τα μέσα του ιζ΄  αιώνος «τα μοναστήρια του Άθω επανειλημμένως εκάλεσαν τους Ιησουίτας, όπως ιδρύσουν εν τω  Αγίω  Όρει σχολήν δια την πνευματικήν κατάρτισιν των μοναχών»! Επίσης την ίδια περίοδο «εις πολλούς τόπους, εις  Ιεροσόλυμα, εις Αλεξανδρειαν και άλλους τόπους, εις μίαν εκκλησίαν ψάλλουσιν εις εν μέρος ανατολικοί και εις άλλο δυτικοί»! Κατά τις ίδιες εποχές έγιναν διάλογοι και με τα διάφορα παρακλάδια των Μονοφυσιτών και Προτεσταντών, τους οποίους συμπαθούσε και υπερήσπιζε ισχυρή μερίδα. Παρά ταύτα δεν έγιναν σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αν και οι Πατέρες ηγωνίζοντο κατά της ενώσεως με τους Λουθηροκαλβίνους.

Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του ή «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ωνόμαζε. Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν αποφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζωνται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση. Παρά ταύτα οι λατινόφρονες επολέμησαν την απόφαση αυτή και συνέχιζαν να δέχωνται τους έχοντες το παπικό ράντισμα Λατίνους με αναμύρωση.

 Ο άγιος Νικόδημος εθλίβετο για την μέχρι τότε μεγάλη νοθεία, διαφθορά και παρερμηνεία των ιερών κανόνων και για τον «θανατηφόρον και παραίτιον ψυχικής απωλείας καρπόν» που ετίκτετο εξ αυτών. Απωδύρετο επίσης και για δεινές παραβάσεις ιερών κανόνων (στ  τής Δ , ιδ , ιθ , κγ  τής ΣΤ ) και ιδίως για τους Σιμωνιακούς, οι οποίοι κατά τον άγιο Ταράσιο είναι χειρότεροι των Πνευματομάχων. Έλεγε λοιπόν ο Όσιος, ότι η κατά τον άγιο Γεννάδιο θεοστυγής αυτή αίρεση έχει γίνει σήμερα αρετή και οι περισσότεροι χειροτονούνται δια χρημάτων. Συγχρόνως ήλεγχε με σύνεση και τους θεολόγους της εποχής του, για τα αιρετικά και βλάσφημα φρονήματά τους.

 Ο  Όσιος και οι λοιποί Κολλυβάδες της εποχής του ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ των ιερών Παραδόσεων, όμως δεν φαίνεται πουθενά να διέκοψαν την επικοινωνία με τους λατινόφρονες η τους λοιπούς κακοδόξους. Οι συνετοί αυτοί ζηλωτές, σε αντίθεση με τους σημερινούς, είχαν την ικανότητα να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ των λατινοφρόνων της εποχής τους και των λατινοφρόνων που έκαναν τις ενώσεις του 1274 και του 1439».

Με αυτό το μικρό απόσπασμα σας απαντώ και στο ερώτημα που μου θέσατε για την θέση του όντως μεγάλου αγίου Θεοδώρου Στουδίτη.

Και επειδή αναφέρατε και τον «ονοματοκρυπτισμό» που επικαλείται ο θεολογικός γίγαντας των ημερών μας π. Θεόδωρος Ζήσης, σας υπενθυμίζω ότι ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αναγκάσθηκαν να κάνουν και κινήσεις τακτικής, προνοώντας ότι με «γιούργια» δεν θα κατάφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα για την Εκκλησία μας. Πιθανολογώ ότι και άλλοι Πατέρες θα αναγκάσθηκαν να κάνουν κινήσεις φαινομενικής υποχώρησης σε τέτοια ζητήματα για λόγους τακτικής.

Ας περιμένουμε λοιπόν και ας μη βιαζόμαστε να χαρακητρίσουμε «δειλούς» τους Ορθοδόξους Επισκόπους μας. Να είστε σίγουροι, ότι οι οικουμενιστές δεν ενοχλούνται από τη δική σας αποτείχιση, αλλά από την θεολογική κόντρα με τους αντιοικοουμενιστές επισκόπους ή ηγουμένους, για τους οποίους κυκλοφορούν συκοφαντίες περί σιμωνίας, τους δημιουργούν εμπόδια στο ιεραποστολικό και κοινοβιαρχικό τους έργο ή ευνοούν πρωτοφανείς αντιδράσεις μοναστηριών για να τους λυγίσουν... Αυτούς υπολογίζουν μόνο ως αντιπάλους. Γι’ αυτούς τους κοσμικά ισχυρούς, εσείς δεν υπάρχετε.

Και κάτι τελευταίο περί «ονοματοκρυπτισμού»: Ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κατέδειξε δημόσια τις κακοδοξίες του Περγάμου, βρίσκοντας φανερό σύμμαχο στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς… Προσευχηθείτε να πυκνώσουν αυτές οι θεολογικές μάχες.

 

Δείτε:
Ο Οικουμενισμός επί Τουρκοκρατίας και η αντίδραση των τότε αγίων...